Θεός ή Αιτιότητα; (Α') - "θείο", "θέωση", "θεός", "θεοί", "ημίθεοι"
Η λυτρωτική αναζήτηση της «αιτιότητας» είναι έργο των Ελλήνων!
Θεός ή Αιτιότητα; Ο πόλεμος συνεχίζεται!
Του Μιχάλη Καλόπουλου (1998)
Δεν υπάρχει απλοϊκότερη σκέψη απ’ το να βλέπεις έναν "θεό" πίσω απ’ οτιδήποτε συμβαίνει γύρω σου. Η θρησκευτική όμως σκέψη ξεκίνησε με την μέγιστη αυτή απλούστευση.
Βέβαια η αρχική αυτή προσέγγιση του "θείου" δεν ήταν εντελώς λάθος! Η λέξη "θεός" αν δεχθούμε ότι προέρχεται εκ του «θέω», που κατά το λεξικό Σουΐδα σημαίνει τρέχω, φαίνεται να μας παραπέμπει σε μια μακρινή εποχή της ανθρώπινης ιστορίας, στην πρωτογένεση δηλαδή της λέξεως, τότε που οτιδήποτε ξεπερνούσε την ερμηνευτική δυνατότητα της ανθρώπινης νοημοσύνης, η ταχύτητα, η ξεχωριστή ορμή και γενικότερα η ασυνήθιστη δύναμη... (ελλείψει καταλληλότερων λέξεων), εύκολα ονομαζόταν Θεός!
Πίσω λοιπόν από κάθε εξαιρετικό συμβάν, υπήρχε πράγματι κάποιος "θεός", μια ιδιαίτερη δηλαδή "δύναμη" που προκαλούσε δέος στον πρωτοσκεπτόμενο άνθρωπο. Η εξαιρετικά ηχητική συγγένεια της λέξεως «Θεός» και «Δέος» ή ακόμα και «Δίας» δεν φαίνεται να είναι τυχαία! («Δίας, γίνεται παρά το Δέος... Ο δέος εμποιόν». Etymologicum Magnum 270.10). Οτιδήποτε συντελείτο, δηλαδή "έτρεχε" με ασυνήθιστη ταχύτητα και δύναμη, είχε κάτι θεϊκό, ή ήταν και το ίδιο ένας μικρός ή μεγάλος θεός!
Αρχικά οι απλοϊκοί εκείνοι άνθρωποι, απέδιδαν τις διαφορετικές καταστάσεις σε διαφορετικούς θεούς, ενώ σε άλλη παραλλαγή, αρκούσαν οι διαφορετικές διαθέσεις του ιδίου θεού, για να εξηγηθεί η πολυμορφία των καταστάσεων. Δεν ήταν μάλιστα λίγες οι φορές, που κάποια ανεξήγητα συμβάντα, δεν ήταν μόνο θαυμαστά, αλλά συχνά όπως π.χ. σεισμοί, λιμοί και κατακλυσμοί, που έσπερναν τον θάνατο σε αναρίθμητους ανθρώπων, ανάγκαζαν τους ανθρώπους να δουν σ’ αυτά έναν θεϊκό θυμό (θεομηνία). Μέχρι σήμερα άλλωστε, η ανθρώπινη απλοϊκότητα δέχεται πως μόνο ένας θεός, δικαιούται να έχει τέτοια εξουσιαστική δύναμη πάνω στην ζωή των ανθρώπων!
Σύντομα γεννήθηκε η πίστη, πως η ανθρώπινη κακοήθεια, ήταν μια καλή αφορμή του θεϊκού αυτού θυμού! Μια τέτοια ενδιαφέρουσα περίπτωσης, βρίσκουμε στο αρχαιότερο ελληνικό σύγγραμμα των ομηρικών επών, όπου διαβάζουμε ποιες δικαιολογίες επικαλείται ο Αγαμέμνονας αφού καταχράστηκε τα δώρα του Αχιλλέα: «Εγώ δεν είμαι βέβαια ο αίτιος για αυτό, αλλά ο Δίας και η Μοίρα και η Ερινύς, επειδή στο μυαλό μου έβαλαν αγρία πλάνη (Άτη) την ημέρα που ο ίδιος εγώ πήρα το βραβείο (την Χρυσηίδα) του Αχιλλέα. Μα τι μπορούσα να κάνω εγώ αφού ο θεός είναι που τα ορίζει αυτά. Η Πλάνη (Άτη) είναι πρεσβυτέρα κόρη του Διος, που όλους τους τυφλώνει. Τα πόδια της είναι απαλά και δεν αγγίζει το έδαφος, μόνο πάνω στα κεφάλια των ανδρών βαδίζει σκοτίζοντάς τους, τουλάχιστον τον έναν απ’ τους δυο στα δίχτυα της τον πιάνει». Ιλιάδα Τ 86.
Λίγο αργότερα δια χειρός Ομήρου, ο Αχιλλέας χαρακτηρίζει ανόητες τις δικαιολογίες του Αγαμέμνονα λέγοντας: «δεν είναι σωστό να φλυαρούμε [1] τώρα εδώ μένοντα χάνοντας τον καιρό μας». Ιλιάδα Τ 149.
Παρόμοιες θεολογικές εξηγήσεις, παρέσυραν την ανθρώπινη συμπεριφορά πολύ μακρύτερα απ' τις απλές δικαιολογίες, δημιουργώντας εσφαλμένα πρότυπα συμπεριφοράς και ιδανικά. Γύρω απ’ τις θεοκεντρικές αυτές ερμηνείες του κόσμου, εμφανίσθηκε ένα νέφος ανθρώπων, που με τον τρόπο τους, τιμούσαν τις παραμυθολογίες αυτές, ερμηνεύοντάς τες ως υποτιθέμενες θεϊκές διαθέσεις! Γέμισαν λοιπόν οι ανθρώπινες κοινωνίες, από θεόβουλους, θεομάντεις, θεογνώστες, θεόπτες, θεοειδείς, θεόπνευστους, θεολόγους! Σαν τα μανιτάρια εμφανίσθηκαν οι διαφοροι θεόπιστοι, θεόπλουτοι, θεοπρεπείς, θεοπρόβλητοι, θεοσεβείς, θεόσοφοι, θεοτίμητοι, θεογενείς, θεότοκοι, θεοτραφείς, θεοφιλείς, θεοφόροι, θεόφρονες, θεόχριστοι, θεόφοβοι... αθεόφοβοι, θεουργοί, και θεοκάπηλοι.
Ο αγώνας του ανθρώπου, να δει να εκτιμήσει και να υπολογίσει σωστά τις θαυμαστές δυνάμεις γύρω και πίσω από τα εντυπωσιακά γεγονότα της ζωής του, αν και απόλυτα αναγκαίος και ιερός, παραπλανημένος απ’ τις φαντασιογενείς θεολογίες, οδηγούσε όχι στην επίγνωση της φυσικής ή πραγματικής αιτιότητας, αλλά στις θρησκευτικές φαντασιώσεις, στους ανθρωπομορφικούς και άλλους θεούς... και τελικά στον ελεεινό λάκκο της δεισιδαιμονίας.
Τι είναι όμως τελικά η δεισιδαιμονία;
Πρέπει εδώ να τιμηθεί ο Πλούταρχος, που με εξαιρετικό τρόπο, σε σχετικό του σύγγραμμα με τίτλο: «περί δεισιδαιμονίας», επιχείρησε να απαντήσει.
Ας δούμε μια μικρή περίληψη των τοποθετήσεών του:
«Είναι λοιπόν (λέει ο Πλούταρχος) η δεισιδαιμονία πίστη γεμάτη πάθος και φόβο που καταρρακώνει και εξευτελίζει τον άνθρωπο, που ενώ πιστεύει στον θεό, νομίζει ότι αυτός μπορεί να είναι βλαπτικός και κάνει τους ανθρώπους να πονούν... ο δεισιδαίμον λοιπόν αποδίδει στο θείο ιδιότητες κακές... όποιος όμως φοβάται τους θεούς, φοβάται τα πάντα, την γη, τη θάλασσα, τον ουρανό, το σκοτάδι, το φως, την σιωπή, τα όνειρα...
Οι Έλληνες που μάθαμε τα κακά απ’ τους βαρβάρους, ορθά και δίκαια πρέπει να προσευχόμεθα στους θεούς και όχι να κοιτάμε την γλωσσά και τα σπλάχνα του σφαχτού αν είναι καθαρά, ενώ δεν προσέχουμε την δική μας γλώσσα...
Ο Ηράκλειος έλεγε: οι έξυπνοι άνθρωποι έχουν τον κόσμο κοινό, ενώ όσοι "κοιμούνται" ο καθένας ζει στον δικό του κόσμο. Στον δεισιδαίμονα δεν υπάρχει "κοινός κόσμος" (κοινά αποδεκτός κόσμος), γιατί ούτε όταν είναι ξύπνιος χρησιμοποίει την νοημοσύνη του, ούτε όταν κοιμάται απαλλάσσεται της ταραχής, αλλά ο λογισμός του ονειροβατεί και μόνιμος ο φόβος είναι μέσα του.
Για όλους τους ανθρώπους το τέλος της ζωής είναι ο θάνατος, στη δε δεισιδαιμονία ουτ’ αυτός βάζει τέλος, αλλά κάνει τον φόβο να συνεχίζεται και μετά θάνατον, φοβούμενος ότι απ’ τους κακούς αθανάτους (θεούς) θα υποστεί αιωνία βάσανα. Νομίζουν ότι με τον θάνατο ανοίγει ο Άδης τις πύλες του, όπου ποταμοί πυρός ανακατεμένοι με τα νερά της Στυγός και σκοτάδι ψηλαφιστό παντού και πολυφάνταστα είδωλα βγάζουν φοβέρες κραυγές, δικαστές και κολαστές και χάσματα και βάραθρα μυρίων δεινών γεμάτα (τον) περιμένουν. Έτσι η άτυχη δεισιδαιμονία, προσπαθώντας να απαλλαγεί από κάθε τι φοβερό, σε κάθε είδους φόβο και τρόμο ξεπέφτει... η δεισιδαιμονία είναι οδυνηρή διαταραχή και υποδούλωση».
Αξιοσέβαστος ο Πλούταρχος και βαθύς γνώστης της ανθρώπινης συμπεριφοράς καυτηριάζει πράγματα, που μέχρι σήμερα δυστυχώς εξακολουθούν να συμβαίνουν!
Συνεχίζει λοιπόν λέγοντας:
«Είναι λοιπόν (λέει ο Πλούταρχος) η δεισιδαιμονία πίστη γεμάτη πάθος και φόβο που καταρρακώνει και εξευτελίζει τον άνθρωπο, που ενώ πιστεύει στον θεό, νομίζει ότι αυτός μπορεί να είναι βλαπτικός και κάνει τους ανθρώπους να πονούν... ο δεισιδαίμον λοιπόν αποδίδει στο θείο ιδιότητες κακές... όποιος όμως φοβάται τους θεούς, φοβάται τα πάντα, την γη, τη θάλασσα, τον ουρανό, το σκοτάδι, το φως, την σιωπή, τα όνειρα...
Οι Έλληνες που μάθαμε τα κακά απ’ τους βαρβάρους, ορθά και δίκαια πρέπει να προσευχόμεθα στους θεούς και όχι να κοιτάμε την γλωσσά και τα σπλάχνα του σφαχτού αν είναι καθαρά, ενώ δεν προσέχουμε την δική μας γλώσσα...
Ο Ηράκλειος έλεγε: οι έξυπνοι άνθρωποι έχουν τον κόσμο κοινό, ενώ όσοι "κοιμούνται" ο καθένας ζει στον δικό του κόσμο. Στον δεισιδαίμονα δεν υπάρχει "κοινός κόσμος" (κοινά αποδεκτός κόσμος), γιατί ούτε όταν είναι ξύπνιος χρησιμοποίει την νοημοσύνη του, ούτε όταν κοιμάται απαλλάσσεται της ταραχής, αλλά ο λογισμός του ονειροβατεί και μόνιμος ο φόβος είναι μέσα του.
Για όλους τους ανθρώπους το τέλος της ζωής είναι ο θάνατος, στη δε δεισιδαιμονία ουτ’ αυτός βάζει τέλος, αλλά κάνει τον φόβο να συνεχίζεται και μετά θάνατον, φοβούμενος ότι απ’ τους κακούς αθανάτους (θεούς) θα υποστεί αιωνία βάσανα. Νομίζουν ότι με τον θάνατο ανοίγει ο Άδης τις πύλες του, όπου ποταμοί πυρός ανακατεμένοι με τα νερά της Στυγός και σκοτάδι ψηλαφιστό παντού και πολυφάνταστα είδωλα βγάζουν φοβέρες κραυγές, δικαστές και κολαστές και χάσματα και βάραθρα μυρίων δεινών γεμάτα (τον) περιμένουν. Έτσι η άτυχη δεισιδαιμονία, προσπαθώντας να απαλλαγεί από κάθε τι φοβερό, σε κάθε είδους φόβο και τρόμο ξεπέφτει... η δεισιδαιμονία είναι οδυνηρή διαταραχή και υποδούλωση».
Αξιοσέβαστος ο Πλούταρχος και βαθύς γνώστης της ανθρώπινης συμπεριφοράς καυτηριάζει πράγματα, που μέχρι σήμερα δυστυχώς εξακολουθούν να συμβαίνουν!
Συνεχίζει λοιπόν λέγοντας:
«Εκτός απ’ όλα αυτά, οι δεισιδαίμονες πιστεύουν τους χαλκουργούς και τους λιθοξόους και τους κηροπλάστες, (την θεοκεντρική δηλαδή συντεχνία), που κάνουν ανθρωπόμορφους θεούς και στην συνέχεια τους προσκυνούν... φοβούνται τους θεούς αλλά σ’ αυτούς καταφεύγουν για βοήθεια... για τον δεισιδαίμονα κάθε αδιαθεσία σώματος, χαμός περιουσίας, θάνατος παιδιών, και δυσμενείς εξελίξεις ή πληγές, είναι λέει θεού ή προσβολές κάποιου κακού δαίμονα. Για κάθε δυστυχία, πάθη χαλεπά και δυσαπάλλακτα, λύπες, φόβους και ταραχές, δεν ευθύνεται ούτε η κακή του τύχη, ούτε αυτός ο ίδιος, αλλά πάντων τον θεόν αιτιάται».
Η αναζήτηση της αιτιότητας λοιπόν παραμερίζεται από την θεότητα, στην οποία ο πιστός αποδίδει τα πάντα. Ο σύγχρονος ορισμός της δεισιδαιμονίας είναι: «κλίσης προς θεμελίωση πίστεως επί ζητημάτων μη διασαφηθέντων έτι υπό των φυσικών νόμων». Δεν διαφέρει και πολύ απ' αυτόν του Πλουτάρχου που επιμένει: «είναι δε δεισιδαιμονία πάθος εκ λόγου ψεύδους εγγεγενημένον». Περί δεισιδαιμονίας 165 C.6
Συνεχίζοντας ο Πλούταρχος την περιγραφή του δεισιδαίμονος, γράφει καταλήγοντας:
Η αναζήτηση της αιτιότητας λοιπόν παραμερίζεται από την θεότητα, στην οποία ο πιστός αποδίδει τα πάντα. Ο σύγχρονος ορισμός της δεισιδαιμονίας είναι: «κλίσης προς θεμελίωση πίστεως επί ζητημάτων μη διασαφηθέντων έτι υπό των φυσικών νόμων». Δεν διαφέρει και πολύ απ' αυτόν του Πλουτάρχου που επιμένει: «είναι δε δεισιδαιμονία πάθος εκ λόγου ψεύδους εγγεγενημένον». Περί δεισιδαιμονίας 165 C.6
Συνεχίζοντας ο Πλούταρχος την περιγραφή του δεισιδαίμονος, γράφει καταλήγοντας:
«Δεν τολμά να ζητήσει βοήθεια, ούτε ψάχνει για γιατρειά μην τυχόν και βρεθεί θεομάχος, και κολαζόμενος αντισταθεί στο θεϊκό θέλημα. Όταν αρρωσταίνει διώχνει τον γιατρό, και στενοχωρημένος κλείνει την πόρτα στον σοφό, λέγοντας αφήστε με να πληρώσω για τις αμαρτίες μου, γιατί από τους θεούς, αλλά και απ’ τους δαίμονες είμαι καταφρονημένος... φοβερό είναι το σκοτάδι της δεισιδαιμονίας {δεινόν το της δεισιδαιμονίας σκότος} που πέφτει πάνω στον άνθρωπο και τον τυφλώνει, και μάλιστα ακριβώς τότε που του χρειάζεται η λογική σκέψη…
«Της δεισιδαιμονίας έργα και πάθη καταγέλαστα, λόγοι, κινήματα, γοητείες, μαγείες, ιεροί κολασμοί, καθαρμοί και αγνείες. Θα ήταν καλύτερα άθεοι να ήταν οι Γαλάτες και οι Σκύθες, παρά να πιστεύουν σε θεούς που ευχαρίστιουνται σε ανθρωποθυσίες... θα ’πρεπε ν’ ακούσουν τον Εμπεδοκλή που είπε: Τι ανοησία φοβερή, πατέρας ευσεβής να σφάζει το παιδί του. Όμως αυτοί θυσιάζουν τα παιδιά τους κι αν τύχει και δεν έχουν δικά τους, αγοράζουν απ’ τους φτωχούς και τα θυσιάζουν σαν αρνιά και περιστέρια μπροστά στην μητέρα, που σύμφωνα με το έθιμο τους, δεν πρέπει ούτε να δακρύσει (!!!) αλλ’ αν δακρύσει και φωνάξει τότε χτυπούν τύμπανα για να σβήσουν τις κραυγές της». Πλούταρχος περί δεισιδαιμονίας.
Και τι δεν υποχρεώθηκαν να κάνουν οι λαοί, για να εξευμενίσουν τους "θεούς" καθ’ υπόδειξη των αισχρά ψευδόμενων ιερατείων! Ο αρχέγονος άνθρωπος, αν και εξήντλησε όλη του την κριτική δύναμη,, δεν μπόρεσε να φτάσει στην ρίζα των εξηγήσεων. Η τάση του ανθρώπου να εξηγεί πράγματα ανώτερα της διανοητικής του ικανότητας, με χονδροειδείς παρομοιώσεις και εικόνες, ήταν η γενεσιουργός διαδικασία της δεισιδαιμονίας. Αυτό συχνά απομάκρυνε τον άνθρωπο από την αναζήτηση της αιτιότητας των φυσικών φαινομένων παρά τον διευκόλυνε.
Ένα τέτοιο θύμα της ίδιας του της δεισιδαιμονίας, ήταν ο στρατηγός Νικίας, που ανέβαλλε μια ευκαιρία επίθεσης, επειδή ξαφνικά έγινε έκλειψη σελήνης, και οι μάντεις που είχε πάντα μαζί του τον διαβεβαίωσαν ότι πρόκειται για θεϊκή προειδοποίηση. Οι αντίπαλοι του όμως, βρήκαν την ευκαιρία και επιτιθέμενοι αιφνιδίως κατάσφαξαν τον στρατό του δεισιδαίμονα στρατηγού.
Ο Αναξαγόρας δικάστηκε απ’ τους Αθηναίους, επειδή είπε πως ο Ήλιος δεν ήταν θεός αλλά μια πυρακτωμένη μάζα.
Κάποιος πανέξυπνος Νουμάς, αφού πρώτα τοποθέτησε όρθια ξίφη στην στέγη του ναού του Διός, εντυπωσίαζε τους Ρωμαίους πείθοντάς τους, ότι εισακούεται η προσευχή του, γι’ αυτό πέφτουν κεραυνοί στην κορυφή του ναού!
Σταδιακά έγινε φανερό, πως πολύ κοντά στην δεισιδαιμονία, ήταν και η χρήσιμη αλλά σκόπιμα παραγόμενη θεοσημία ή θεουργία, δηλαδή το χειροκίνητο θαύμα! Έτσι οι έξυπνοι της κάθε εποχής κατάλαβαν, πως ένας εύκολος τρόπος για να πείσουν τους άλλους να ακολουθούσουν τις δίκες τους θεόσταλτες ερμηνείες, συχνά ήταν αρκετή μόνο μια μικρή, στημένη επίδειξη κυριαρχίας επί των φυσικών νομών (θαύμα)!
Τέτοιες σκιώδεις επιδείξεις "θαυμάτων", έκαναν και οι αλεξανδρινοί ιερείς, όταν «επί των καπνών του βωμού, επρόβαλαν (με άγνωστη τεχνική) μορφές θεών»!
Πίσω κι απ’ αυτές όλες τις προσπάθειες κατανόησης της υποτιθέμενης θέλησης των θέων, υπήρχε πάντα η ίδια αιώνια ανθρωπινή αγωνία, να βρεθούν και να ελεγχθούν σε βάθος, τα αιτία αυτών των καταστάσεων, που σαν θεοί ακόμα μας κατακηδεμονεύουν. Μόνο που οι θρησκείες, ζυμωμένες με την φαντασιακή υπερβολή, όχι μόνο ήταν ανίκανες να αποκαλύψουν την αιτιότητα των σημαντικών γεγονότων της ζωής, αλλά αντιθέτως, καταδυνάστευαν φρικτά τους λαούς, καταδιώκοντας και την νοημοσύνη των ολίγων που το επιχειρούσαν.
Η αγωνία του τότε ανθρώπου, να δει τον "θεό", ουσιαστικά να διακρίνει τις αιτίες, πίσω από τα σημαντικά γεγονότα της ζωής του, όπως αλλαγές εποχών, ευκαιρίες επιβίωσης, ασθένειες, καταστροφές, γεννήσεις, ή και την εξήγηση του αναπόφευκτου θανάτου, γέννησε τον παραλογισμό της απόπειρας εξευμενισμούς των αδιάφορων ή θυμωμένων θέων, μέσα από μύριες χαριτωμένες έως και εξευτελιστικές ευχαριστιακές και παρακλητικές τελετές, που τα κερδαλέα και αλεπουδόμυαλα ιερατεία πρότειναν στους φιλακόλουθους πιστούς!
Κάποτε ο Ξενοφάνης, βλέποντας τους Αιγύπτιους να κατακόβονται και να οδύρονται στην γιορτή του θεού τους, τους είπε:
«Της δεισιδαιμονίας έργα και πάθη καταγέλαστα, λόγοι, κινήματα, γοητείες, μαγείες, ιεροί κολασμοί, καθαρμοί και αγνείες. Θα ήταν καλύτερα άθεοι να ήταν οι Γαλάτες και οι Σκύθες, παρά να πιστεύουν σε θεούς που ευχαρίστιουνται σε ανθρωποθυσίες... θα ’πρεπε ν’ ακούσουν τον Εμπεδοκλή που είπε: Τι ανοησία φοβερή, πατέρας ευσεβής να σφάζει το παιδί του. Όμως αυτοί θυσιάζουν τα παιδιά τους κι αν τύχει και δεν έχουν δικά τους, αγοράζουν απ’ τους φτωχούς και τα θυσιάζουν σαν αρνιά και περιστέρια μπροστά στην μητέρα, που σύμφωνα με το έθιμο τους, δεν πρέπει ούτε να δακρύσει (!!!) αλλ’ αν δακρύσει και φωνάξει τότε χτυπούν τύμπανα για να σβήσουν τις κραυγές της». Πλούταρχος περί δεισιδαιμονίας.
Και τι δεν υποχρεώθηκαν να κάνουν οι λαοί, για να εξευμενίσουν τους "θεούς" καθ’ υπόδειξη των αισχρά ψευδόμενων ιερατείων! Ο αρχέγονος άνθρωπος, αν και εξήντλησε όλη του την κριτική δύναμη,, δεν μπόρεσε να φτάσει στην ρίζα των εξηγήσεων. Η τάση του ανθρώπου να εξηγεί πράγματα ανώτερα της διανοητικής του ικανότητας, με χονδροειδείς παρομοιώσεις και εικόνες, ήταν η γενεσιουργός διαδικασία της δεισιδαιμονίας. Αυτό συχνά απομάκρυνε τον άνθρωπο από την αναζήτηση της αιτιότητας των φυσικών φαινομένων παρά τον διευκόλυνε.
Ένα τέτοιο θύμα της ίδιας του της δεισιδαιμονίας, ήταν ο στρατηγός Νικίας, που ανέβαλλε μια ευκαιρία επίθεσης, επειδή ξαφνικά έγινε έκλειψη σελήνης, και οι μάντεις που είχε πάντα μαζί του τον διαβεβαίωσαν ότι πρόκειται για θεϊκή προειδοποίηση. Οι αντίπαλοι του όμως, βρήκαν την ευκαιρία και επιτιθέμενοι αιφνιδίως κατάσφαξαν τον στρατό του δεισιδαίμονα στρατηγού.
Ο Αναξαγόρας δικάστηκε απ’ τους Αθηναίους, επειδή είπε πως ο Ήλιος δεν ήταν θεός αλλά μια πυρακτωμένη μάζα.
Κάποιος πανέξυπνος Νουμάς, αφού πρώτα τοποθέτησε όρθια ξίφη στην στέγη του ναού του Διός, εντυπωσίαζε τους Ρωμαίους πείθοντάς τους, ότι εισακούεται η προσευχή του, γι’ αυτό πέφτουν κεραυνοί στην κορυφή του ναού!
Σταδιακά έγινε φανερό, πως πολύ κοντά στην δεισιδαιμονία, ήταν και η χρήσιμη αλλά σκόπιμα παραγόμενη θεοσημία ή θεουργία, δηλαδή το χειροκίνητο θαύμα! Έτσι οι έξυπνοι της κάθε εποχής κατάλαβαν, πως ένας εύκολος τρόπος για να πείσουν τους άλλους να ακολουθούσουν τις δίκες τους θεόσταλτες ερμηνείες, συχνά ήταν αρκετή μόνο μια μικρή, στημένη επίδειξη κυριαρχίας επί των φυσικών νομών (θαύμα)!
Τέτοιες σκιώδεις επιδείξεις "θαυμάτων", έκαναν και οι αλεξανδρινοί ιερείς, όταν «επί των καπνών του βωμού, επρόβαλαν (με άγνωστη τεχνική) μορφές θεών»!
Πίσω κι απ’ αυτές όλες τις προσπάθειες κατανόησης της υποτιθέμενης θέλησης των θέων, υπήρχε πάντα η ίδια αιώνια ανθρωπινή αγωνία, να βρεθούν και να ελεγχθούν σε βάθος, τα αιτία αυτών των καταστάσεων, που σαν θεοί ακόμα μας κατακηδεμονεύουν. Μόνο που οι θρησκείες, ζυμωμένες με την φαντασιακή υπερβολή, όχι μόνο ήταν ανίκανες να αποκαλύψουν την αιτιότητα των σημαντικών γεγονότων της ζωής, αλλά αντιθέτως, καταδυνάστευαν φρικτά τους λαούς, καταδιώκοντας και την νοημοσύνη των ολίγων που το επιχειρούσαν.
Η αγωνία του τότε ανθρώπου, να δει τον "θεό", ουσιαστικά να διακρίνει τις αιτίες, πίσω από τα σημαντικά γεγονότα της ζωής του, όπως αλλαγές εποχών, ευκαιρίες επιβίωσης, ασθένειες, καταστροφές, γεννήσεις, ή και την εξήγηση του αναπόφευκτου θανάτου, γέννησε τον παραλογισμό της απόπειρας εξευμενισμούς των αδιάφορων ή θυμωμένων θέων, μέσα από μύριες χαριτωμένες έως και εξευτελιστικές ευχαριστιακές και παρακλητικές τελετές, που τα κερδαλέα και αλεπουδόμυαλα ιερατεία πρότειναν στους φιλακόλουθους πιστούς!
Κάποτε ο Ξενοφάνης, βλέποντας τους Αιγύπτιους να κατακόβονται και να οδύρονται στην γιορτή του θεού τους, τους είπε:
«Αν αυτός είναι πράγματι θεός μην τον κλαίτε κι αν είναι άνθρωπος μην του θυσιάζετε»!
«Όμως, καμιά αρρώστια δεν περιέχει τόσα πολλά άσχημα συναισθήματα και παρανοϊκές σκέψεις και τόσες αντιφατικές γνώμες όσο το νόσημα της δεισιδαιμονίας», καταλήγει ο Πλούταρχος.
Στην εποχή της εύκολης υπερβολής λοιπόν, οι προτεινόμενοι θεολογικοί τρόποι για να προβληθεί ή να διαφοροποιηθεί η θεϊκή θέληση, γέννησαν τους διάφορους θεολογικούς "δρόμους" ή τρόπους συνδιαλλαγής με τους θεούς, δηλαδή τις θρησκείες. Μέσα σ’ αυτές γεννηθήκαν τα επαγγελματικά ιερατεία, που κοροϊδεύοντας τις ανθρώπινες ανάγκες για γνώση, έκαναν χρυσές δουλειές, πουλώντας φανταστικές περιγραφές της περιζήτητης θεογνωσίας!
Οποία κι αν ήταν τα αρχικά κίνητρα εκείνων των πρωτοσκεπτόμενων άνθρωπων, σήμερα γνωρίζουμε με βεβαιότητα, ότι με την ακατάσχετη θεολογική φλυαρία τους, γέμισαν με διανοητικά τέρατα και φανταστικούς σωτήρες τον κόσμο μας. Δικές τους είναι λοιπόν οι αρχαίες εκείνες οι περί θεών ερμηνείες, που με αυθαίρετες, φανταστικές και ονειρογενείς ερμηνείες, γέννησαν τους ισχυρότατους εκείνους διαχρονικούς και πολυάνθρωπους κοινωνικούς σχηματισμούς, τις θρησκείες, που κατά χιλιάδες γεννηθήκαν, έζησαν χιλιετίες και πέθαναν στο παρελθόν, για να γεννηθούν άλλες στην θέση τους, σύμφωνα με τον νόμο της επιβίωσης των ιδεών, και ποιος ξέρει πόσο καιρό ακόμα θα μας κρατούν δέσμιους, στους ψευδόκοσμους κάποιας αρχαία θεολογικής φαντασίας, και θα μοσχοπουλούν στους αναρίθμητους αφελείς, τις δήθεν ουρανόσταλτες οδηγίες τους για ανθρωπινή αξιοπρέπεια και σωτηρία!
Πίσω λοιπόν απ’ τις ψυχοφθόρες αυτές θεολογικές ταλαιπωρίες, ύπαρχε πάντοτε ο ίδιος ανθρωπινός πόθος, η αναζήτηση της αιτιότητας!
«Όμως, καμιά αρρώστια δεν περιέχει τόσα πολλά άσχημα συναισθήματα και παρανοϊκές σκέψεις και τόσες αντιφατικές γνώμες όσο το νόσημα της δεισιδαιμονίας», καταλήγει ο Πλούταρχος.
Στην εποχή της εύκολης υπερβολής λοιπόν, οι προτεινόμενοι θεολογικοί τρόποι για να προβληθεί ή να διαφοροποιηθεί η θεϊκή θέληση, γέννησαν τους διάφορους θεολογικούς "δρόμους" ή τρόπους συνδιαλλαγής με τους θεούς, δηλαδή τις θρησκείες. Μέσα σ’ αυτές γεννηθήκαν τα επαγγελματικά ιερατεία, που κοροϊδεύοντας τις ανθρώπινες ανάγκες για γνώση, έκαναν χρυσές δουλειές, πουλώντας φανταστικές περιγραφές της περιζήτητης θεογνωσίας!
Οποία κι αν ήταν τα αρχικά κίνητρα εκείνων των πρωτοσκεπτόμενων άνθρωπων, σήμερα γνωρίζουμε με βεβαιότητα, ότι με την ακατάσχετη θεολογική φλυαρία τους, γέμισαν με διανοητικά τέρατα και φανταστικούς σωτήρες τον κόσμο μας. Δικές τους είναι λοιπόν οι αρχαίες εκείνες οι περί θεών ερμηνείες, που με αυθαίρετες, φανταστικές και ονειρογενείς ερμηνείες, γέννησαν τους ισχυρότατους εκείνους διαχρονικούς και πολυάνθρωπους κοινωνικούς σχηματισμούς, τις θρησκείες, που κατά χιλιάδες γεννηθήκαν, έζησαν χιλιετίες και πέθαναν στο παρελθόν, για να γεννηθούν άλλες στην θέση τους, σύμφωνα με τον νόμο της επιβίωσης των ιδεών, και ποιος ξέρει πόσο καιρό ακόμα θα μας κρατούν δέσμιους, στους ψευδόκοσμους κάποιας αρχαία θεολογικής φαντασίας, και θα μοσχοπουλούν στους αναρίθμητους αφελείς, τις δήθεν ουρανόσταλτες οδηγίες τους για ανθρωπινή αξιοπρέπεια και σωτηρία!
!~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~!
Πίσω λοιπόν απ’ τις ψυχοφθόρες αυτές θεολογικές ταλαιπωρίες, ύπαρχε πάντοτε ο ίδιος ανθρωπινός πόθος, η αναζήτηση της αιτιότητας!
Οι χιλιετίες όμως κυλούσαν χωρίς να εμφανίζονται στους πνευματικούς ορίζοντες του ανθρώπου, οι μηχανισμοί ανίχνευσης της «ιερή αιτιότητας», που στο διάβα των αιώνων είχαμε την ατυχία, ή την ανεπάρκεια, να ονομαστεί θεότητα και όχι αιτιότητα! Έτσι η παρηγορητική παραμυθοπλασία, οι νεφελώδεις θεολογικές μεγαλοστομίες και τα στημένα θαύματα των θρησκειών, κράτησαν τους ανθρώπους για χιλιετίες μακριά απ' την αναζήτηση και την πολύτιμη γνώση της φυσικής αιτιότητας, μέχρι να εμφανιστεί ο μεθοδικά σκεπτόμενος άνθρωπος, ο μαχόμενος αμφισβητίας!
Ποιοί λοιπόν έθεσαν πρώτοι τα όρια ανάμεσα στη δεισιδαίμονα και την πραγματικότητα; Πότε πρωτοδιαχωρίσθικαν θεός και αιτιότητα;
Ποιοί λοιπόν έθεσαν πρώτοι τα όρια ανάμεσα στη δεισιδαίμονα και την πραγματικότητα; Πότε πρωτοδιαχωρίσθικαν θεός και αιτιότητα;
Στα έργα τους διαβάζουμε καθοριστικές δηλώσεις όπως: «τη φύσει μηδενός αναιτίως γίνεσθαι». «Περί ειμαρμένης 574 Ε.6, ή όπως το θέτει ο Γαληνός: «τη φύσει μηδέν αναιτίως γίνεσθαι δυναμένου». Γαληνός, Περί ουσίας των φυσικών δυνάμεων 4.760.8...
Ναι το κοπιαστικό και μεθοδικό κυνήγι της αιτιότητας είχε αρχίσει. Και ο κόσμος μας πλημύρισε από τα δώρα των Ελλήνων της κλασικής αρχαιότητας, προς την υπόλοιπη θρησκευτικά βαλτωμένη ανθρωπότητα... σε αντίθεση με τους «Χαλδαΐους αστρολόγους, που σοφούς εαυτούς αναγορεύουν και ποικίλως του βίου μεγάλη δημιουργούν δεισιδαιμονία, και ούτε ντρέπονται κατά του ορθού λογού να ενεργούν». Εύδοξος αστρονόμος (1) 141.9.
Κάποια στιγμή, όπως τόσες άλλες χρυσές στιγμές της ιστορίας, θεοί και αιτίες διαχωρίστηκαν αποφασιστικά στα χέρια του πολυπράγμονα Έλληνα. Οι θεοί δεν μπορούσαν να επικαλεσθούν την προτεραία τους δόξα. Οι αιτίες άρχισαν να προσδιορίζονται ως ανεξάρτητες προς το θέλημα οποιουδήποτε φανταστικού "θεού". Δεν ήταν μάλιστα δύσκολο να καταδειχθεί, ότι οι νόμοι αυτοί, λειτουργούσαν εντελώς ανεξάρτητα από την αυθαίρετη θρησκευτική τοποθέτηση των ανθρώπων, και το όνομα του θεού τους! Μάλιστα, τα αίτια της δημιουργίας των φαινομένων της ζωής, ευχάριστα ή δυσάρεστα, δεν φαινόταν να έχουν απολύτως καμία ιδιαίτερη σχέση με τον βαθμό της φιλευσέβειάς τους! Η τεκμηριωμένη γνώση, για τη ουδέτερη φύση των νόμων της φύσης κέρδιζε συνεχώς έδαφος!
Η έρευνα των Ελλήνων λοιπόν, ανέδειξε και ένα άλλο θεϊκό πρόσωπο, αυτό της ουδέτερης φυσικής μεγαλοπρέπειας! Τα θεϊκά δώρα δεν ήταν μόνο για τους πιστούς και οπαδούς, οποιασδήποτε θεολογικής σκέψης ή λατρείας, αλλά ανταμοιβή των μόχθων της έρευνας και της αναλυτικής προσέγγισης και γνώσης των νόμων της μεγαλόπρεπης ιερής Μητέρας Φύσης.
Οι Έλληνες διέπρεψαν με ενθουσιασμό στην εκ θεμελίων κατασκευή της νέας αυτής θρησκείας των ερωτήσεων!
Τα όντα και τα μη όντα, δεν τα καθόριζαν πλέον λογοπλάστες ποιητές και ευφάνταστοι θεολόγοι! Εφεξής έπρεπε: «και περί των ελαχίστων τας αιτίας αποδιδόναι». Διογένης Λαέρτιος 5. 32. «Και τας αιτίας εξερευνών πάσης αιρέσεως, φυγής και δόξης εξελαύνων, εξ’ ων πλείστας τας ψυχάς θόρυβος καταλαμβάνει». Διογένης Λαέρτιος 10.132.
Η εξερεύνηση της αιτιότητας έδιωχνε πλέον μακριά την θεολογικη παραζάλη και τον εξ αυτής περιττό φόβο της ψυχής! Ως περιττός λοιπόν θόρυβος, περιγράφονται όλες οι άλλες σκέψεις πλην... του μεθοδικού προσδιορισμού των αιτιών!!!
Η νέα θέση των Ελλήνων ήταν ξεκάθαρη: «τι εστί το αίτιον». Πλάτων Φαίδρος 99.b.3.
Αέλιος Αριστείδης: «αιτιολογία επί πάση». Περί σεμνότητας (56) 1.1.2.2.
Ο Αριστοτέλης απερίφραστα παντού προτείνει να αναζητάται: «τι το αίτιον του συλλογισμού ή παραλογισμού». Αριστοτέλης «Μετά τα φυσικά» 1022α.
Των εραστών της επιστημονικής έρευνας η εντολή είναι αναζητήστε: «το όντως όν» και: «επιτέλους μη δια των αισθήσεων διασάφηση, αλλά δια των λόγων...τον επιστημονικόν λόγον ως κανόνα της ουσιαστικής αληθείας». Παρμενίδης «Περί φύσεως» 1,3 και 7, 8.9.
Αιτία και αποτέλεσμα συνδέονται πλέον άρρηκτα: «Αίτιον δε δει νοείν το αποτελούν, αιτιατόν δε το αποτελούμενον». Ψευδο-Ζωναράς (1) pi.1584.4.
Ο Πλούταρχος έγραψε ολόκληρο βιβλίο με τίτλο «ΑΙΤΙΑ ΦΥΣΙΚΑ», όπου ασταμάτητα ρωτά: «δια τι» και απαντά με το νέο φως της τότε επιστημονικής σκέψης.
Ο Πολύβιος παραδέχεται ότι: «δυσχερές το αιτιολογείν το δε δημηγορείν ευκολότερον». Το παραμυθολογείν δηλαδή ευκολότερον!!!
Ο Αριστοτέλης όμως επιμένει να αναγορεύειτην αιτιότητας ως θείον: «την αρχή δε και το αίτιον, των αγαθών τίμιον τι και θείον τίθεμεν». ΗΘΙΚΩΝ ΝΙΚΟΜΑΧΕΙΩΝ 1102a 3. Διευκρινίζει μάλιστα τι έστι το αίτιον και που πρέπει να αναζητείται: «Αίτιον λέγεται... εξ ού γίνεται τι». ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΥΣΙΚΑ 1013a 24. «Αίτιον επί το γίγνεσθαι ζητείται», «το αίτιον της ύλης ζητείται», «ζητητέον, το αίτιον του είναι». ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΥΣΙΚΑ 1041a 31 και 1041b 7 και 1043α 3. Και καταλήγει: «ορθώς δε έχει και το καλείσθαι την φιλοσοφίαν, επιστήμην της αληθείας». ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΥΣΙΚΑ 993b 19.
Ο γιατρός της οικουμένης ΜΕΓΑΣ ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ έγραψε: «Μέγιστον δε σημείον ότι φύσαι του νοσήματος είσιν αίτια». ΠΕΡΙ ΦΥΣΩΝ 12.5.
Για τον Διογένη (Ικεσίου 404-323 π.Χ.) διαβάζουμε: «όταν έβλεπε γιατρούς φιλόσοφους και πλοηγούς (καπεταναίους) επί το έργον συνήθιζε να λέει πως θεωρεί τον άνθρωπο το εξυπνότερο από τα ζώα. Όταν όμως έβλεπε ερμηνευτές ονείρων και μάντεις, και εκείνους που έδιναν σημασία σ’ αυτά... τότε έλεγε, ουδέν ματαιότερον του ανθρώπου. Συνήθιζε επίσης να λέει ότι για την ζωή μας χρειάζεται (ορθός) λόγος ή βρόχος (θηλειά)». Διογένης Λαέρτιος - Διογένης 24.
Η ελληνική "θεϊκή" πια αποκάλυψη, ήταν πως τα γεγονότα πρέπει να ορίζουν τα λόγια μας και όχι τα λόγια του κάθε φαντασμένου να ορίζουν τα γεγονότα: «Μη δια των λόγων τα πράγματα, αλλά εκ των πραγμάτων τους λόγους ζήτει. Ου γαρ ένεκα των λόγων τα πράγματα συντέλειται, αλλ’ ένεκα των πραγμάτων οι λόγοι». Μύσωνος αποφθέγματα 11.1.
Οι αρχαίοι "θεοί" είχαν φέρει τον Έλληνα μέχρι το σταυροδρόμι της επιστήμης και σιγά-σιγά άφηναν απαλά το χέρι του, αποχαιρετώντας κάθε απλοϊκότητα που ήθελε θεούς και αιτιότητα σε ένα αξεδιάλυτο ιερό κουβάρι! Όλα είχαν εξελιχθεί κατ’ ευχήν και οι χυμώδεις καρποί της διαλεύκανσης των αιτιών της ζωής, έρεαν ήδη άφθονοι σε κάθε ιαματική κατεύθυνση. Οι απαντήσεις σε προαιώνια ερωτήματα ήταν έτοιμες να βοηθήσουν κάθε άνθρωπο, εντελώς ανεξάρτητα από την θρησκευτική του πίστη, το ήθος και την καταγωγή! Οι ιερές πλέον για τον Έλληνα ερωτήσεις, η ελεγχόμενη και αποδεικτέα έρευνα και η τεκμηριωμένη γνώση των αιτιών, ήταν τα επόμενα ιερά μεγέθη, που ανέτειλαν στην αρχαία Ελλάδα, και έμελλαν να φωτίσουν θεραπευτικά, ολόκληρη την ανυπομονούσα για λύσεις ανθρωπότητα!
Κυριολεκτικά εκατομμύρια βιβλία γράφτηκαν στη φλόγα των κεριών απ’ τους ακαταπόνητους εκείνους Έλληνες, για να συγκρατήσουν τις ανακαλύψεις αυτών των ολοκαίνουργιων μικρών ή μεγάλων "θεών", των αιτιών! Αυτές, "ελεγχόμενες" απ’ τον άνθρωπο, μπορούσαν να γιατρέψουν την δίψα του ανθρώπου για γνώσεις, και να του συμπαρασταθούν στις ατέλειωτες μικρές ή μεγάλες ψυχοσωματικές του ανάγκες! Οι εξουσιαστικοί και δεισιδαιμονικοί θεοί, υποχωρούσαν κάτω απ’ την πίεση της λογικής ανάλυσης και της τεκμηρίωσης των απόψεων. «Άσεβης δεν είναι όποιος τους θεούς των πολλών αναιρεί, αλλά όποιος τις δοξασίες (φαντασίες) των πολλών στους θεούς προσθέτει». Επίκουρος. Επιστολή προς Μένοικο 123.9. Και ευφυέστατα συμπληρώνει: «μάταιο είναι απ’ τους θεούς να ζητάς όσα είσαι ικανός μόνος σου να αποκτήσεις». Επίκουρος «προσφώνισις» 65. Ο Αριστοτέλης λέει επιγραμματικά: «αισχρών το ψεύδoς ευλαβήσεται». Ηθικών Νικομαχειών 1127b.5.
Η "θεολογία" της αιτιότητας, ή λαμπρότερη σελίδα της ανθρώπινης αναζήτησης, άρχισε και έκλεισε τους πρώτους λαμπερούς κύκλους της ολοκλήρωσής της, στα χέρια των Ελλήνων εκείνης της περιόδου! Για τον λόγο αυτόν, οι ελληνικοί ναοί, μετετράπησαν σε σχολές, βιβλιοθήκες και πανεπιστήμια! Οι Έλληνες θεράποντες της γνώσης, σαν ιερείς καινούργιας φιλευσέβειας, σκορπούσαν με ενθουσιασμό, τους καρπούς των θεϊκών σπουδών τους, στους λαούς όλου του κόσμου!
Όλα αυτά… μέχρι τη στιγμή που κάποιοι έπαιξαν επιτυχώς με τις λέξεις!
Μέχρι τότε κανείς δεν είχε διανοηθεί να κατηγορήσει τους Έλληνες για ελαττωματική θεοσέβεια! Κι όμως, για φαντάσου, κάποιοι βρήκαν το θράσος να κατηγορήσουν τους θεραπευτές της οικουμένης Έλληνες, τους βαθύτερους αναλυτές της φύσης… για κτισματολατρεία! «Λατρεία κτίσματος... λατρεία Ελληνική», φωνάζει ασταμάτητα ο Ιωάννης Χρυσόστομος! «Κατά αιρετικών» 60,745,47
Οι Έλληνες, οι πολυτάλαντοι ευρέτες της κοσμογνωσίας, οι προσεκτικότεροι και ευφυέστεροι ερευνητές των τιμών και αξιών... οι εραστές του "λόγου" και του μέτρου, κατηγορήθηκαν για χονδροειδή κτισματολατρεία, από τους 550 δογματισμένους λασπολόγους (τόσους έχει καταγεγραμμένους η Ελληνική Γραμματεία), συγγραφείς απολογητές, την ανερχόμενη θρησκευτική ιουδαϊκή αίρεση, με το αρχικό όνομα «Γαλιλαίοι».[2]
Κι όμως οι «Γαλιλαίοι», (κατοπινοί Χριστιανοί), αποδείχθηκαν ευφυέστατοι κατήγοροι! Πατώντας με επιμονή πάνω στην δεισιδαιμονία των αναρίθμητων απλοϊκών, κατάφεραν να δυσφημήσουν την διαφορετική προσέγγιση του "θείου" από τους Έλληνες, αποκαλώντας τους συνεχώς ειδωλολάτρες, μια πολυαγαπημένη ιουδαϊκή συκοφαντική λασπολογία, με πολυδοκιμασμένη αποτελεσματικότητα, στην μακρά παλαιοδιαθηκική ιουδαϊκή προϊστορία τους.
Πράγματι οι Έλληνες για κάθε τι σημαντικό χρησιμοποιούσαν τις λέξεις "θείο", "θέωση", "θεός", "θεοί", "ημίθεοι" κλπ. Η "αποθέωση" όμως για τον Έλληνα, (ιδεών, φυσικών δυνάμεων ή και διακριθέντων ανθρώπων), εσήμαινε πολύ απλά "εξύψωση" δηλαδή: ύψιστη τιμητική αναγνώριση. (Βλέπε αποθέωσης Ηρακλέους, Ομήρου, Αλεξάνδρου κλπ). Αυτό για τον φίλο των τιμών (φιλότιμο) Έλληνα, έδειχνε απλά, πως τίποτε δεν εστερείτο θεϊκής μερίδας. Γι' αυτόν, όλα ήταν θεϊκές πλευρές του ενός, πολυποίκιλου και ατέλειωτων εκδηλώσεων και εκφράσεων θεϊκού μεγαλείου. Αυτό δεν ήταν διόλου ο τύπος του ειδωλολατρικού πολυθεϊσμού, που τόσο χλευαστικά παρουσίασε η διαχρονική, χριστιανική μεθοδική συκοφαντία, αλλά ουσιαστικά, μια ιδιοφυής ελληνική αντίληψη, του διάχυτου θεϊκού πολυμορφισμού στον κόσμο μας.
Οι "θεοί" που, προσωποποιημένοι κυβερνούσαν τμήματα του κόσμου, στην ελληνική υμνητική ποιητική "θεολογία", ήταν απλώς "παιδιά" μιας αρχικής μεγάλης θεάς, της Πανμήτηρας Γαίας, της τρισένδοξης συμπαντικής κόρης και ιερής Μητέρας ανθρώπων και παντός εμβίου όντος! Αυτή ακριβώς η πολυμορφική αίσθηση του θείου, οδήγησε τον Έλληνα στην πολύτιμη, αλλά και ορθότατη αντίληψη της ιερής πολυπλοκότητας των λειτουργικών αιτιών του φυσικού μας κόσμου!
Η δικαίωσή του υπήρξε μεγάλη. Οι "θεοί" ανταπέδωσαν την αγάπη του, και τον οδήγησαν στα ενδότερα των μυστικότερων ταμιευτήρων της ζωής. Η πολυσέβαστη αγκαλιά της πολύμορφης και πολυώνυμης ιερής ΓΑΙΑΣ άνοιξε διάπλατα, για να υποδεχθεί το πλέον άξιο τέκνο της, και να το οδηγήσει στην ιερότερη οδό των ιδεών! Ο Έλληνας, πρώτος στάθηκε με λατρευτικό σεβασμό μπροστά στη μεγάλη Μητέρα Φύση, κι αυτή του χάρισε άπλετα την γνώση των μυστικών της λειτουργίας της.
Ο Έλληνας, πρώτος διέσχισε τα σκοτάδια της εύκολης δεισιδαιμονίας, (στην οποία με τόσο πάθος στρέφονται όλοι οι παθιασμένοι κατήγοροί του), και προχωρούσε διαχωρίζοντας με θάρρος το θεολογικό σκοτάδι από το φως της τεκμηριωμένης γνώσεως. Η θεολογία του, δεν ήταν στείρος και βαρβαρικός πολυθεϊσμός, αλλά λεπτότατη πολυμορφική αίσθηση του θείου! Απ' αυτόν ακριβώς τον πολυμορφισμό του θείου, ο Έλληνας έφτασε στην πολυπλοκότητα της ιερής αιτιότητας, και από εκεί στην επιστήμη του υπεύθυνου ερμηνευτή της ζωής, καθιστάμενος ο πρώτος εισηγητής και υπέρμαχος αληθειών, νόμων, ιδεών, φύσεως και ανθρώπων!
Παρ’ όλα αυτά, πολλοί είναι αυτοί που με πείσμα επιμένουν ακόμα, στον δήθεν άξιο γελοιοποίησης πολυθεϊσμό των Ελλήνων, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι πρόκειται για πολυωνυμία του θείου και όχι για αυθαίρετο, ασυνάρτητο πολυθεϊσμό!
Η νέα θέση των Ελλήνων ήταν ξεκάθαρη: «τι εστί το αίτιον». Πλάτων Φαίδρος 99.b.3.
Αέλιος Αριστείδης: «αιτιολογία επί πάση». Περί σεμνότητας (56) 1.1.2.2.
Ο Αριστοτέλης απερίφραστα παντού προτείνει να αναζητάται: «τι το αίτιον του συλλογισμού ή παραλογισμού». Αριστοτέλης «Μετά τα φυσικά» 1022α.
Των εραστών της επιστημονικής έρευνας η εντολή είναι αναζητήστε: «το όντως όν» και: «επιτέλους μη δια των αισθήσεων διασάφηση, αλλά δια των λόγων...τον επιστημονικόν λόγον ως κανόνα της ουσιαστικής αληθείας». Παρμενίδης «Περί φύσεως» 1,3 και 7, 8.9.
Αιτία και αποτέλεσμα συνδέονται πλέον άρρηκτα: «Αίτιον δε δει νοείν το αποτελούν, αιτιατόν δε το αποτελούμενον». Ψευδο-Ζωναράς (1) pi.1584.4.
Ο Πλούταρχος έγραψε ολόκληρο βιβλίο με τίτλο «ΑΙΤΙΑ ΦΥΣΙΚΑ», όπου ασταμάτητα ρωτά: «δια τι» και απαντά με το νέο φως της τότε επιστημονικής σκέψης.
Ο Πολύβιος παραδέχεται ότι: «δυσχερές το αιτιολογείν το δε δημηγορείν ευκολότερον». Το παραμυθολογείν δηλαδή ευκολότερον!!!
Ο Αριστοτέλης όμως επιμένει να αναγορεύειτην αιτιότητας ως θείον: «την αρχή δε και το αίτιον, των αγαθών τίμιον τι και θείον τίθεμεν». ΗΘΙΚΩΝ ΝΙΚΟΜΑΧΕΙΩΝ 1102a 3. Διευκρινίζει μάλιστα τι έστι το αίτιον και που πρέπει να αναζητείται: «Αίτιον λέγεται... εξ ού γίνεται τι». ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΥΣΙΚΑ 1013a 24. «Αίτιον επί το γίγνεσθαι ζητείται», «το αίτιον της ύλης ζητείται», «ζητητέον, το αίτιον του είναι». ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΥΣΙΚΑ 1041a 31 και 1041b 7 και 1043α 3. Και καταλήγει: «ορθώς δε έχει και το καλείσθαι την φιλοσοφίαν, επιστήμην της αληθείας». ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΥΣΙΚΑ 993b 19.
Ο γιατρός της οικουμένης ΜΕΓΑΣ ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ έγραψε: «Μέγιστον δε σημείον ότι φύσαι του νοσήματος είσιν αίτια». ΠΕΡΙ ΦΥΣΩΝ 12.5.
Για τον Διογένη (Ικεσίου 404-323 π.Χ.) διαβάζουμε: «όταν έβλεπε γιατρούς φιλόσοφους και πλοηγούς (καπεταναίους) επί το έργον συνήθιζε να λέει πως θεωρεί τον άνθρωπο το εξυπνότερο από τα ζώα. Όταν όμως έβλεπε ερμηνευτές ονείρων και μάντεις, και εκείνους που έδιναν σημασία σ’ αυτά... τότε έλεγε, ουδέν ματαιότερον του ανθρώπου. Συνήθιζε επίσης να λέει ότι για την ζωή μας χρειάζεται (ορθός) λόγος ή βρόχος (θηλειά)». Διογένης Λαέρτιος - Διογένης 24.
Η ελληνική "θεϊκή" πια αποκάλυψη, ήταν πως τα γεγονότα πρέπει να ορίζουν τα λόγια μας και όχι τα λόγια του κάθε φαντασμένου να ορίζουν τα γεγονότα: «Μη δια των λόγων τα πράγματα, αλλά εκ των πραγμάτων τους λόγους ζήτει. Ου γαρ ένεκα των λόγων τα πράγματα συντέλειται, αλλ’ ένεκα των πραγμάτων οι λόγοι». Μύσωνος αποφθέγματα 11.1.
Οι αρχαίοι "θεοί" είχαν φέρει τον Έλληνα μέχρι το σταυροδρόμι της επιστήμης και σιγά-σιγά άφηναν απαλά το χέρι του, αποχαιρετώντας κάθε απλοϊκότητα που ήθελε θεούς και αιτιότητα σε ένα αξεδιάλυτο ιερό κουβάρι! Όλα είχαν εξελιχθεί κατ’ ευχήν και οι χυμώδεις καρποί της διαλεύκανσης των αιτιών της ζωής, έρεαν ήδη άφθονοι σε κάθε ιαματική κατεύθυνση. Οι απαντήσεις σε προαιώνια ερωτήματα ήταν έτοιμες να βοηθήσουν κάθε άνθρωπο, εντελώς ανεξάρτητα από την θρησκευτική του πίστη, το ήθος και την καταγωγή! Οι ιερές πλέον για τον Έλληνα ερωτήσεις, η ελεγχόμενη και αποδεικτέα έρευνα και η τεκμηριωμένη γνώση των αιτιών, ήταν τα επόμενα ιερά μεγέθη, που ανέτειλαν στην αρχαία Ελλάδα, και έμελλαν να φωτίσουν θεραπευτικά, ολόκληρη την ανυπομονούσα για λύσεις ανθρωπότητα!
Κυριολεκτικά εκατομμύρια βιβλία γράφτηκαν στη φλόγα των κεριών απ’ τους ακαταπόνητους εκείνους Έλληνες, για να συγκρατήσουν τις ανακαλύψεις αυτών των ολοκαίνουργιων μικρών ή μεγάλων "θεών", των αιτιών! Αυτές, "ελεγχόμενες" απ’ τον άνθρωπο, μπορούσαν να γιατρέψουν την δίψα του ανθρώπου για γνώσεις, και να του συμπαρασταθούν στις ατέλειωτες μικρές ή μεγάλες ψυχοσωματικές του ανάγκες! Οι εξουσιαστικοί και δεισιδαιμονικοί θεοί, υποχωρούσαν κάτω απ’ την πίεση της λογικής ανάλυσης και της τεκμηρίωσης των απόψεων. «Άσεβης δεν είναι όποιος τους θεούς των πολλών αναιρεί, αλλά όποιος τις δοξασίες (φαντασίες) των πολλών στους θεούς προσθέτει». Επίκουρος. Επιστολή προς Μένοικο 123.9. Και ευφυέστατα συμπληρώνει: «μάταιο είναι απ’ τους θεούς να ζητάς όσα είσαι ικανός μόνος σου να αποκτήσεις». Επίκουρος «προσφώνισις» 65. Ο Αριστοτέλης λέει επιγραμματικά: «αισχρών το ψεύδoς ευλαβήσεται». Ηθικών Νικομαχειών 1127b.5.
Η "θεολογία" της αιτιότητας, ή λαμπρότερη σελίδα της ανθρώπινης αναζήτησης, άρχισε και έκλεισε τους πρώτους λαμπερούς κύκλους της ολοκλήρωσής της, στα χέρια των Ελλήνων εκείνης της περιόδου! Για τον λόγο αυτόν, οι ελληνικοί ναοί, μετετράπησαν σε σχολές, βιβλιοθήκες και πανεπιστήμια! Οι Έλληνες θεράποντες της γνώσης, σαν ιερείς καινούργιας φιλευσέβειας, σκορπούσαν με ενθουσιασμό, τους καρπούς των θεϊκών σπουδών τους, στους λαούς όλου του κόσμου!
!~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~!
Όλα αυτά… μέχρι τη στιγμή που κάποιοι έπαιξαν επιτυχώς με τις λέξεις!
Μέχρι τότε κανείς δεν είχε διανοηθεί να κατηγορήσει τους Έλληνες για ελαττωματική θεοσέβεια! Κι όμως, για φαντάσου, κάποιοι βρήκαν το θράσος να κατηγορήσουν τους θεραπευτές της οικουμένης Έλληνες, τους βαθύτερους αναλυτές της φύσης… για κτισματολατρεία! «Λατρεία κτίσματος... λατρεία Ελληνική», φωνάζει ασταμάτητα ο Ιωάννης Χρυσόστομος! «Κατά αιρετικών» 60,745,47
Οι Έλληνες, οι πολυτάλαντοι ευρέτες της κοσμογνωσίας, οι προσεκτικότεροι και ευφυέστεροι ερευνητές των τιμών και αξιών... οι εραστές του "λόγου" και του μέτρου, κατηγορήθηκαν για χονδροειδή κτισματολατρεία, από τους 550 δογματισμένους λασπολόγους (τόσους έχει καταγεγραμμένους η Ελληνική Γραμματεία), συγγραφείς απολογητές, την ανερχόμενη θρησκευτική ιουδαϊκή αίρεση, με το αρχικό όνομα «Γαλιλαίοι».[2]
Κι όμως οι «Γαλιλαίοι», (κατοπινοί Χριστιανοί), αποδείχθηκαν ευφυέστατοι κατήγοροι! Πατώντας με επιμονή πάνω στην δεισιδαιμονία των αναρίθμητων απλοϊκών, κατάφεραν να δυσφημήσουν την διαφορετική προσέγγιση του "θείου" από τους Έλληνες, αποκαλώντας τους συνεχώς ειδωλολάτρες, μια πολυαγαπημένη ιουδαϊκή συκοφαντική λασπολογία, με πολυδοκιμασμένη αποτελεσματικότητα, στην μακρά παλαιοδιαθηκική ιουδαϊκή προϊστορία τους.
Πράγματι οι Έλληνες για κάθε τι σημαντικό χρησιμοποιούσαν τις λέξεις "θείο", "θέωση", "θεός", "θεοί", "ημίθεοι" κλπ. Η "αποθέωση" όμως για τον Έλληνα, (ιδεών, φυσικών δυνάμεων ή και διακριθέντων ανθρώπων), εσήμαινε πολύ απλά "εξύψωση" δηλαδή: ύψιστη τιμητική αναγνώριση. (Βλέπε αποθέωσης Ηρακλέους, Ομήρου, Αλεξάνδρου κλπ). Αυτό για τον φίλο των τιμών (φιλότιμο) Έλληνα, έδειχνε απλά, πως τίποτε δεν εστερείτο θεϊκής μερίδας. Γι' αυτόν, όλα ήταν θεϊκές πλευρές του ενός, πολυποίκιλου και ατέλειωτων εκδηλώσεων και εκφράσεων θεϊκού μεγαλείου. Αυτό δεν ήταν διόλου ο τύπος του ειδωλολατρικού πολυθεϊσμού, που τόσο χλευαστικά παρουσίασε η διαχρονική, χριστιανική μεθοδική συκοφαντία, αλλά ουσιαστικά, μια ιδιοφυής ελληνική αντίληψη, του διάχυτου θεϊκού πολυμορφισμού στον κόσμο μας.
Οι "θεοί" που, προσωποποιημένοι κυβερνούσαν τμήματα του κόσμου, στην ελληνική υμνητική ποιητική "θεολογία", ήταν απλώς "παιδιά" μιας αρχικής μεγάλης θεάς, της Πανμήτηρας Γαίας, της τρισένδοξης συμπαντικής κόρης και ιερής Μητέρας ανθρώπων και παντός εμβίου όντος! Αυτή ακριβώς η πολυμορφική αίσθηση του θείου, οδήγησε τον Έλληνα στην πολύτιμη, αλλά και ορθότατη αντίληψη της ιερής πολυπλοκότητας των λειτουργικών αιτιών του φυσικού μας κόσμου!
Η δικαίωσή του υπήρξε μεγάλη. Οι "θεοί" ανταπέδωσαν την αγάπη του, και τον οδήγησαν στα ενδότερα των μυστικότερων ταμιευτήρων της ζωής. Η πολυσέβαστη αγκαλιά της πολύμορφης και πολυώνυμης ιερής ΓΑΙΑΣ άνοιξε διάπλατα, για να υποδεχθεί το πλέον άξιο τέκνο της, και να το οδηγήσει στην ιερότερη οδό των ιδεών! Ο Έλληνας, πρώτος στάθηκε με λατρευτικό σεβασμό μπροστά στη μεγάλη Μητέρα Φύση, κι αυτή του χάρισε άπλετα την γνώση των μυστικών της λειτουργίας της.
Ο Έλληνας, πρώτος διέσχισε τα σκοτάδια της εύκολης δεισιδαιμονίας, (στην οποία με τόσο πάθος στρέφονται όλοι οι παθιασμένοι κατήγοροί του), και προχωρούσε διαχωρίζοντας με θάρρος το θεολογικό σκοτάδι από το φως της τεκμηριωμένης γνώσεως. Η θεολογία του, δεν ήταν στείρος και βαρβαρικός πολυθεϊσμός, αλλά λεπτότατη πολυμορφική αίσθηση του θείου! Απ' αυτόν ακριβώς τον πολυμορφισμό του θείου, ο Έλληνας έφτασε στην πολυπλοκότητα της ιερής αιτιότητας, και από εκεί στην επιστήμη του υπεύθυνου ερμηνευτή της ζωής, καθιστάμενος ο πρώτος εισηγητής και υπέρμαχος αληθειών, νόμων, ιδεών, φύσεως και ανθρώπων!
Παρ’ όλα αυτά, πολλοί είναι αυτοί που με πείσμα επιμένουν ακόμα, στον δήθεν άξιο γελοιοποίησης πολυθεϊσμό των Ελλήνων, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι πρόκειται για πολυωνυμία του θείου και όχι για αυθαίρετο, ασυνάρτητο πολυθεϊσμό!
Το παρακάτω όμως απόσπασμα, απ' την Ελληνική Γραμματεία, που αναλύει την δήλωση του Αισχύλου:
«Γαία, πολλών ονομάτων μορφή μία». Αισχύλος Τραγ. Προμηθεύς Δεσμώτης 210... δεν αφήνει καθόλου περιθώρια αμφιβολίας: «Και γαρ μίαν μορφήν έχουσιν οι θεοί, πολλοίς δε ονόμασι καταμερίζονται, αλλά και (η) Γη, η των πολλών ονομάτων μορφή μία: Λέγεται γαρ ου μόνον Θέμις και Γαία αλλά και Ζείδωρος, (τρέφουσα) και Βότειρα (και βόσκουσα) και Βωτιάνειρα (και ανδροτρόφα). Άλλως, το θείον φύσει μεν εστιν εν, ονόμασι δε πολυμερώς». Σχόλια στον Αισχύλο Pr.209.4-13.
Δηλαδή: {Μία έχουν μορφή οι θεοί, αλλά σε πολλά ονόματα διαμοιράζονται, όπως και η Γη, πολλά έχει ονόματα, όμως μορφή μια: γι' αυτό αποκαλείται όχι μόνο Θέμιδα και Γαία, αλλά και Ζωοδότρα, Τροφός και Ανδροτρόφα. Για να το πούμε και αλλιώς, το θείον κατά φύση είναι ένα, ονομάζεται δε πολυμερώς}. Σχόλια στον Αισχύλο Pr.209.4-13.
Οι Ιουδαιο-Γαλιλαίοι όμως, που είχαν λόγους να διαφωνούν έντονα, επέμεναν να ονομάζουν κάθε τι σπουδαίο όχι "θεό", ή "θεϊκό", όπως οι φυσιολάτρες Έλληνες, αλλά «άγιο», «όσιο» κλπ! Η διαφορά μεταξύ "θεών" και "ημιθέων" απ' την μια, και "αγίων" και "οσίων" απ’ την άλλη, αποδείχθηκε τουλάχιστον τραγική!
Ένα και μόνο παράδειγμα είναι αρκετό, για καλύτερη κατανόηση αυτού του ισχυρισμού. Οι Έλληνες λοιπόν, μέσα στην φυσιολατρική τους θεοσέβεια, και την πολύμορφη αίσθηση του θείου, αναγόρεψαν π.χ. θεό τον Ωκεανό! Κανείς βέβαια δεν αναγόρεψε τον Ωκεανό δημιουργό του παντός, (δηλαδή συμπαντικό θεό), αλλά θεϊκό τροφοδότη και γεννήτορα! Ο μεγαλόπρεπος Ωκεανός, για την φιλεύσεβη αρχαιότητα, ήταν αυτονόητα μια γιγάντια υπέροχη θεία οντότητα, άξια των μεγαλυτέρων τιμών, δηλαδή θεϊκών!
Πόσο λάθος έκανε λοιπόν ο Έλληνας, σ' αυτή του την τοποθέτηση; Έπαψε μήπως η θεϊκή μεγαλοπρέπεια του Ωκεανού; Ο Πλούταρχος ο επί εικοσιπενταετία ιερέας του δελφικού Απόλλωνα, συνθέτει τις δυο περιόδους, (μυθολογική και επιστημονική), σε μια ενιαία απολύτως αρμονική περί θεών και αιτιότητας άποψη λέγοντας: «Ο Θαλής ο Μιλήσιος αρχή των όντων απεφήνατο (απεφάνθη, αναγόρευσε) το ύδωρ... δια τούτο και Όμηρος (Ξ 246) ταύτην την γνώμην υποτίθεται περί του ύδατος (λέγοντας) Ωκεανός ώσπερ γένεσις πάντεσσι τέτυκται (αυτός που γέννησε τα πάντα)». Pseudo-Plutarchus, Placita philosophorum 875, D, 9
Ένας καθαρόαιμος επιστήμονας, (ο Θαλής) και ένας θεολόγος ποιητής (ο Όμηρος), συναντώνται απολύτως, στην πολυχρονη, δύσκολη και δαιδαλώδη πορεία των Ελλήνων, προς την τεκμηριωμένη εξακρίβωση της αληθινής και θείας αιτιότητας!
Μήπως λοιπόν σήμερα ο Ωκεανός είναι κάτι λιγότερο από μια θεϊκή παρουσία;
Δηλαδή: {Μία έχουν μορφή οι θεοί, αλλά σε πολλά ονόματα διαμοιράζονται, όπως και η Γη, πολλά έχει ονόματα, όμως μορφή μια: γι' αυτό αποκαλείται όχι μόνο Θέμιδα και Γαία, αλλά και Ζωοδότρα, Τροφός και Ανδροτρόφα. Για να το πούμε και αλλιώς, το θείον κατά φύση είναι ένα, ονομάζεται δε πολυμερώς}. Σχόλια στον Αισχύλο Pr.209.4-13.
Οι Ιουδαιο-Γαλιλαίοι όμως, που είχαν λόγους να διαφωνούν έντονα, επέμεναν να ονομάζουν κάθε τι σπουδαίο όχι "θεό", ή "θεϊκό", όπως οι φυσιολάτρες Έλληνες, αλλά «άγιο», «όσιο» κλπ! Η διαφορά μεταξύ "θεών" και "ημιθέων" απ' την μια, και "αγίων" και "οσίων" απ’ την άλλη, αποδείχθηκε τουλάχιστον τραγική!
Ένα και μόνο παράδειγμα είναι αρκετό, για καλύτερη κατανόηση αυτού του ισχυρισμού. Οι Έλληνες λοιπόν, μέσα στην φυσιολατρική τους θεοσέβεια, και την πολύμορφη αίσθηση του θείου, αναγόρεψαν π.χ. θεό τον Ωκεανό! Κανείς βέβαια δεν αναγόρεψε τον Ωκεανό δημιουργό του παντός, (δηλαδή συμπαντικό θεό), αλλά θεϊκό τροφοδότη και γεννήτορα! Ο μεγαλόπρεπος Ωκεανός, για την φιλεύσεβη αρχαιότητα, ήταν αυτονόητα μια γιγάντια υπέροχη θεία οντότητα, άξια των μεγαλυτέρων τιμών, δηλαδή θεϊκών!
Πόσο λάθος έκανε λοιπόν ο Έλληνας, σ' αυτή του την τοποθέτηση; Έπαψε μήπως η θεϊκή μεγαλοπρέπεια του Ωκεανού; Ο Πλούταρχος ο επί εικοσιπενταετία ιερέας του δελφικού Απόλλωνα, συνθέτει τις δυο περιόδους, (μυθολογική και επιστημονική), σε μια ενιαία απολύτως αρμονική περί θεών και αιτιότητας άποψη λέγοντας: «Ο Θαλής ο Μιλήσιος αρχή των όντων απεφήνατο (απεφάνθη, αναγόρευσε) το ύδωρ... δια τούτο και Όμηρος (Ξ 246) ταύτην την γνώμην υποτίθεται περί του ύδατος (λέγοντας) Ωκεανός ώσπερ γένεσις πάντεσσι τέτυκται (αυτός που γέννησε τα πάντα)». Pseudo-Plutarchus, Placita philosophorum 875, D, 9
Ένας καθαρόαιμος επιστήμονας, (ο Θαλής) και ένας θεολόγος ποιητής (ο Όμηρος), συναντώνται απολύτως, στην πολυχρονη, δύσκολη και δαιδαλώδη πορεία των Ελλήνων, προς την τεκμηριωμένη εξακρίβωση της αληθινής και θείας αιτιότητας!
Μήπως λοιπόν σήμερα ο Ωκεανός είναι κάτι λιγότερο από μια θεϊκή παρουσία;
Ή μήπως θα είναι λιγότερο θεϊκός μετά από χιλιετίες, όταν ο χριστιανισμός ξεχασμένος θα ανήκει στο μακρινότατο ανόητο ανθρώπινο παρελθόν;
Θα τολμούσε κανείς να συμπεριφερθεί έτσι στον ζωοδότη Ωκεανό, αν αυτός διατελούσε κάτω από την ιδεολογική προστασία του ιεροπρεπέστατου σεβασμού των φυσιολατρών Ελλήνων;
Μήπως... μπορείτε να φαντασθείτε σήμερα... έναν σύγχρονο μεγαλοπρεπή ναό για τον θεϊκότατο Ωκεανό; Τι κακό θα μπορούσε να προκύψει απ’ αυτό; Αν η χριστιανική μανία δεν κατέστρεφε με λύσσα, «πανταχόθεν» και «έως εδάφους», την ελληνική αρχαιότητα... τι φαντάζεστε ότι θα μπορούσε άραγε να είναι σήμερα, ένα αρχαίο ελληνικό, φυσιοκρατικό και φυσιολατρικό κέντρο "λατρείας"[3] του Ωκεανού... πέρα από ένα σύγχρονο, πολυάνθρωπο και πολυάσχολο κέντρο σοφών ωκεανολόγων, ή... γιατί όχι... και ποσειδωνιολόγων... με αφθονία προτάσεων, προστατευτικών ωκεανολογικών μελετών και διαχείρισης υδάτων; Φαντάζεστε να είχαμε στη θέση του πάμπλουτου Βατικανού ή του "Αγίου" όρους... αντίστοιχα δυο τεράστια κέντρα μελετών… για τους Ωκεανούς και την ΜΗΤΕΡΑ ΓΗ!!!
Μήπως αυτά είναι ακριβώς που μας λείπουν; Μήπως η ρύπανση θα έπρεπε να είναι κολάσιμο αμάρτημα και όχι αν θα φάμε τυρί και λάδι την Παρασκευή; (!!!)
Τι συνέβη όμως τελικά με την επιβολή της παράξενης μονόπλευρης Ιουδαιογενούς αγιότητας; Κάτι εκπληκτικό! Κάτι που και η πιο νοσηρή φαντασία δεν θα μπορούσε εύκολα να αποδεχθεί! Αντί του αξιοτίμητου Ωκεανού, σήμερα με τις θεαματικότερες των τιμών, περιβάλλεται, (τουλάχιστον στο Βατικανό), ένας απλός εβραίος ψαράς, που στις όχθες μια μικρής λίμνης στην Γαλιλαία, έπιανε κάποτε τα λιγοστά ψάρια της λίμνης Γενησαρέτ, για να ικανοποιήσει την πείνα του... ο άγιος... απόστολος Πέτρος! Ο κλειδοκράτορας του ουρανού! Ο κεντρικός στυλοβάτης και υπερ-άγιος του Βατικανού!
Οι Έλληνες ξεκίνησαν με τις τιμές προς τους "θεούς" της φύσης, (τα παιδία της Γαίας και του Ουρανού) και έφτασαν στην ερμηνεία του κόσμου! Που έφτασαν όμως οι Εβραιο-Γαλιλαίοι που επέκριναν τον ευσεβούμενο την φύση Έλληνα;
Ναι, ο απόστολος Πέτρος, (για να παραμείνουμε μόνο σ’ αυτόν), τιμάται ως "άγιος", (σαν μικρός δηλαδή θεός), με τον υπέρλαμπρο ναό-έδρα του Βατικανού και πολλές άλλες χιλιάδες ναών σε ανατολή και δύση, ως ιερός κλειδοκράτορας του σύμπαντος, του παραδείσου και του κόσμου των ψυχών!
Βλέπετε άραγε καμιά ποιοτική διαφορά, απ’ την θεοποίηση των Ελλήνων!
Αναμφισβήτητα παίζουμε με τις λέξεις!
Ποία η διαφορά αρχαιοελληνικής «θέωσης» και χριστιανικής «αγιοποίησης»; Ουσιαστικά καμία!
Ο απλός αυτός εβραίος, (ο Πέτρος ο ψαράς), δικαιούται κατά την εβραιο-χριστιανική λογική, να απολαμβάνει τέτοιων υπέρτατων θείων τιμών, χωρίς ο ίδιος να είναι τίποτε λιγότερο ή περισσότερο από ένας απλός άνθρωπος (ψαράς), και συνεπώς πλάσμα-κτίσμα "θεού" όπως όλοι.
Ενώ ο Ωκεανός που κι αυτός (κατ' αυτούς) είναι αναμφίβολα πλάσμα-κτίσμα του ίδιου θεού, γιγαντιαίων όμως προδιαγραφών ζωής, μεγαλείου, αξίας και αναμφίβολα δισεκατομμυρίων ετών ζωοδότης... κάθε τιμή σ' αυτόν, θεωρείται ακόμα μέχρι σήμερα ελέω χριστιανικής λογικής, κτισματολατρεία!!!
Φυσικά τα ίδια κωμικοτραγικά ισχύουν συγκριτικά και για κάθε άλλον "άγιο" που αντικατέστησε τους "θεούς", (κατ’ ουσίαν ιερές ιδέες και δυνάμεις), των Ελλήνων!
Η βασική βέβαια συγκλονιστική διαφορά, που δεν πρέπει να μας διαφεύγει, είναι ότι η εβραϊκή σκέψη κατάφερε με το σωτηριακό της δέλεαρ, να επιστρατεύσει ολόκληρη την δύναμη της αγιοπρέπειας, στην υπηρεσία των ιδεολογικών επεκτατικών και κυριαρχικών της στόχων, αποστερώντας έτσι από κάθε ιερότητα αυτήν την ίδια την πάνσεπτη και πανίερη μητέρα Γη! Η φιλόξενη αυτή πλανητική οντότητα, η θετικότατης καταγωγής συμπαντική αυτή κόρη, απογυμνώθηκε από κάθε ιερότητα... και ολόκληρο το προνόμιο της πολυτίμητης αγιότητας, δόθηκε αποκλειστικά στους θρησκευτικούς πρωταγωνιστές (ήρωες διάδοσης) του Χριστιανισμού!
Καλή η Χριστιανική λοιπόν σωτηριολογία, αλλά ολοφάνερα σκοτώνει κάθε έννοια φυσιολογικής κλίμακας αξιών, στον φιλόξενο αυτόν πλανήτη! Η υπερσυγκέντρωση τιμών κατ’ αποκλειστικότητα στους ήρωες μιας θρησκείας, είναι ξεκάθαρα πολιτισμοκτόνος επιλογή!
Η αποκλειστική διαχείριση τιμών από θρησκευτικές ιδεολογίες, κόστισε σήμερα μετά από ατέλειωτους θρησκοκρατούμενους αιώνες, ανυπολόγιστο τίμημα οικολογικής καταβαράθρωσης, για το οποίο αποκλειστική ευθύνη φέρουν τα κοινωνικά εκείνα συστήματα (όπως ο χριστιανισμός), που με ασυγκράτητη βουλιμία, και με μοναδικό αντάλλαγμα την νεφελώδη σωτηρία των ψυχών, (;) συγκέντρωσαν όλες τις τιμές του πλανήτη στην υπηρεσία της ιδεολογικής κατοχής των λαών!
Τι παρήγαγε όμως για την ανθρωπότητα όλη αυτή η υπερσυγκέντρωση τίτλων τιμής; Απολύτως τίποτε! Μάλλον… όχι μόνο δεν έφεραν καρπούς άξιους των τιμών, που για αιώνες τώρα φέρουν, αλλά άφησαν πίσω τους μια κατάμαυρη περίοδο καμένης ανθρώπινης ιστορίας. Η θεραπευτική γνωση της αιτιότητα παραμερίστηκε.
Φυσικά τα ίδια κωμικοτραγικά ισχύουν συγκριτικά και για κάθε άλλον "άγιο" που αντικατέστησε τους "θεούς", (κατ’ ουσίαν ιερές ιδέες και δυνάμεις), των Ελλήνων!
Η βασική βέβαια συγκλονιστική διαφορά, που δεν πρέπει να μας διαφεύγει, είναι ότι η εβραϊκή σκέψη κατάφερε με το σωτηριακό της δέλεαρ, να επιστρατεύσει ολόκληρη την δύναμη της αγιοπρέπειας, στην υπηρεσία των ιδεολογικών επεκτατικών και κυριαρχικών της στόχων, αποστερώντας έτσι από κάθε ιερότητα αυτήν την ίδια την πάνσεπτη και πανίερη μητέρα Γη! Η φιλόξενη αυτή πλανητική οντότητα, η θετικότατης καταγωγής συμπαντική αυτή κόρη, απογυμνώθηκε από κάθε ιερότητα... και ολόκληρο το προνόμιο της πολυτίμητης αγιότητας, δόθηκε αποκλειστικά στους θρησκευτικούς πρωταγωνιστές (ήρωες διάδοσης) του Χριστιανισμού!
Καλή η Χριστιανική λοιπόν σωτηριολογία, αλλά ολοφάνερα σκοτώνει κάθε έννοια φυσιολογικής κλίμακας αξιών, στον φιλόξενο αυτόν πλανήτη! Η υπερσυγκέντρωση τιμών κατ’ αποκλειστικότητα στους ήρωες μιας θρησκείας, είναι ξεκάθαρα πολιτισμοκτόνος επιλογή!
Η αποκλειστική διαχείριση τιμών από θρησκευτικές ιδεολογίες, κόστισε σήμερα μετά από ατέλειωτους θρησκοκρατούμενους αιώνες, ανυπολόγιστο τίμημα οικολογικής καταβαράθρωσης, για το οποίο αποκλειστική ευθύνη φέρουν τα κοινωνικά εκείνα συστήματα (όπως ο χριστιανισμός), που με ασυγκράτητη βουλιμία, και με μοναδικό αντάλλαγμα την νεφελώδη σωτηρία των ψυχών, (;) συγκέντρωσαν όλες τις τιμές του πλανήτη στην υπηρεσία της ιδεολογικής κατοχής των λαών!
Τι παρήγαγε όμως για την ανθρωπότητα όλη αυτή η υπερσυγκέντρωση τίτλων τιμής; Απολύτως τίποτε! Μάλλον… όχι μόνο δεν έφεραν καρπούς άξιους των τιμών, που για αιώνες τώρα φέρουν, αλλά άφησαν πίσω τους μια κατάμαυρη περίοδο καμένης ανθρώπινης ιστορίας. Η θεραπευτική γνωση της αιτιότητα παραμερίστηκε.
Η επιστήμη αναθεματίστηκε, και μοναδικός ηγέτης και θεραπευτής του κόσμου αναγορεύτηκε ο Γιαχβέ, ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης, για τον οποίο δυστυχώς οι χριστιανοί δεν γνωρίζουν απολύτως τίποτε! Δεν μπορούν ούτε καν να φανταστούν οι καλοπροαίρετα αυτοί πιστοί άνθρωποι, ότι στην ανθρώπινη ιστορία, ούτε υπήρξε, ούτε θα υπάρξει αθλιότερος θεός απ’ τον θεό της Παλαιάς Διαθήκης[4].
Ορδές από ευφάνταστους επαγγελματίες θεολόγους, με την πολυχιλιόχρονη τέχνη του ελπιδο-φοβικού λόγου, κρατούν ακόμα τους απλοϊκούς ανθρώπους δέσμιους ενός κόσμου που αποτυχημένος παρέρχεται ανεπιστρεπτί, παρασύροντας στην πτώση του ότι πολυτιμότερο μας έχει χαριστεί!
Οι "θεολόγοι", αυτοί οι ορκισμένοι εχθροί της ανθρωπότητας, ποτέ δεν δίστασαν να υποκινήσουν τεράστιες κοινωνικές διαμάχες, ενάντια σε οποιονδήποτε επιχειρούσε άλλη ερμηνεία του κόσμου μας απ’ την δική τους. Στο παρελθόν κατάφεραν όχι μόνο να αποκεφαλίσουν τον γιατρό της οικουμένης ελληνισμό, αλλά να καθυστερήσουν για αμέτρητες εκατονταετίες την ελληνική ερμηνεία του κόσμου, περί αιτιών και όχι θεών, στρέφοντας τους θεοπαρμένους λαούς ενάντια στην επιστημονική μειονότητα, της ελληνικής κριτικής ερμηνείας του κόσμου μας.
Σήμερα μετά από μια ατέλειωτη πορεία άθλιων δοκιμών, ανάμεσα σε κάθε τύπου σωτηριακά ψευδή, η Ελληνική σκέψη πρέπει σαν λαμπρός ήλιος ν΄ ανατέλλει επιτέλους και πάλι, για να δώσει το φως της ελληνικής φλόγας, στην καταπονημένη από τις ψεύτικες ελπίδες και φόβους ανθρωπότητα.
Ναι, η δεισιδαιμονία μπορεί να σκοτώσει κι εμάς και τον πλανήτη μας. Σήμερα αν και κατά μέρος μόνο γνωρίζουμε τις φυσικές του δυνάμεις, εμείς ζαλισμένοι απ' τα σκοτάδια της δεισιδαιμονίας, σαν μαθητευόμενοι μάγοι, επιχειρούμε τρομακτικές παρεμβάσεις στους φυσικούς κύκλους της γης.
Γευθείτε λοιπόν την Ελληνική σκέψη, φωτισθείτε απ' το φως της, κρατήστε την, πρέπει να μείνει ανάμεσα μας.
Μ. Καλόπουλος (1998)
[1] Στo κείμενο: «Κλοτοπεύειν: παραλογοζόμεθα, απατόμεθα» Ησύχιος Λεξικογράφος
[2] «πρώην γαρ Ναζωραίοι και Γαλιλαίοι εκαλούντο οι Χριστιανοί» Ιωάννης Μαλαλάς Χρονογράφος «Λόγος δεύτερος» 247-4 Καθώς και (Πράξ. Αποστόλων Β΄7&ΙΑ΄26)
[3] «Λατρεία» σύμφωνα με το λεξικό Σταματάκου αρχικά σημαίνει: «λάτρα περιποίηση... εργασία επί μισθό» και μετά οτιδήποτε θρησκειολατρευτικό! Άρα λατρεία = περιποιητικότητα.
[4] Για όποιον νομίζει ότι ο συγγραφέας του άρθρου εδώ υπερβάλει, παραπέμπουμε στα δυο του βιβλία «Το μεγάλο ψέμα» και «Ο ένοπλος δόλος» που έχουν αντικείμενο μελέτης ακριβώς την ιστορία του θεού της Παλαιάς Διαθήκης !
Ορδές από ευφάνταστους επαγγελματίες θεολόγους, με την πολυχιλιόχρονη τέχνη του ελπιδο-φοβικού λόγου, κρατούν ακόμα τους απλοϊκούς ανθρώπους δέσμιους ενός κόσμου που αποτυχημένος παρέρχεται ανεπιστρεπτί, παρασύροντας στην πτώση του ότι πολυτιμότερο μας έχει χαριστεί!
Οι "θεολόγοι", αυτοί οι ορκισμένοι εχθροί της ανθρωπότητας, ποτέ δεν δίστασαν να υποκινήσουν τεράστιες κοινωνικές διαμάχες, ενάντια σε οποιονδήποτε επιχειρούσε άλλη ερμηνεία του κόσμου μας απ’ την δική τους. Στο παρελθόν κατάφεραν όχι μόνο να αποκεφαλίσουν τον γιατρό της οικουμένης ελληνισμό, αλλά να καθυστερήσουν για αμέτρητες εκατονταετίες την ελληνική ερμηνεία του κόσμου, περί αιτιών και όχι θεών, στρέφοντας τους θεοπαρμένους λαούς ενάντια στην επιστημονική μειονότητα, της ελληνικής κριτικής ερμηνείας του κόσμου μας.
Σήμερα μετά από μια ατέλειωτη πορεία άθλιων δοκιμών, ανάμεσα σε κάθε τύπου σωτηριακά ψευδή, η Ελληνική σκέψη πρέπει σαν λαμπρός ήλιος ν΄ ανατέλλει επιτέλους και πάλι, για να δώσει το φως της ελληνικής φλόγας, στην καταπονημένη από τις ψεύτικες ελπίδες και φόβους ανθρωπότητα.
Ναι, η δεισιδαιμονία μπορεί να σκοτώσει κι εμάς και τον πλανήτη μας. Σήμερα αν και κατά μέρος μόνο γνωρίζουμε τις φυσικές του δυνάμεις, εμείς ζαλισμένοι απ' τα σκοτάδια της δεισιδαιμονίας, σαν μαθητευόμενοι μάγοι, επιχειρούμε τρομακτικές παρεμβάσεις στους φυσικούς κύκλους της γης.
Γευθείτε λοιπόν την Ελληνική σκέψη, φωτισθείτε απ' το φως της, κρατήστε την, πρέπει να μείνει ανάμεσα μας.
Μ. Καλόπουλος (1998)
[1] Στo κείμενο: «Κλοτοπεύειν: παραλογοζόμεθα, απατόμεθα» Ησύχιος Λεξικογράφος
[2] «πρώην γαρ Ναζωραίοι και Γαλιλαίοι εκαλούντο οι Χριστιανοί» Ιωάννης Μαλαλάς Χρονογράφος «Λόγος δεύτερος» 247-4 Καθώς και (Πράξ. Αποστόλων Β΄7&ΙΑ΄26)
[3] «Λατρεία» σύμφωνα με το λεξικό Σταματάκου αρχικά σημαίνει: «λάτρα περιποίηση... εργασία επί μισθό» και μετά οτιδήποτε θρησκειολατρευτικό! Άρα λατρεία = περιποιητικότητα.
[4] Για όποιον νομίζει ότι ο συγγραφέας του άρθρου εδώ υπερβάλει, παραπέμπουμε στα δυο του βιβλία «Το μεγάλο ψέμα» και «Ο ένοπλος δόλος» που έχουν αντικείμενο μελέτης ακριβώς την ιστορία του θεού της Παλαιάς Διαθήκης !
Θεός ή Αιτιότητα; (Α') - "θείο", "θέωση", "θεός", "θεοί", "ημίθεοι"
Reviewed by diaggeleas
on
2.8.21
Rating:
Reviewed by diaggeleas
on
2.8.21
Rating:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Παρακαλώ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και να είστε κόσμιοι στις εκφράσεις σας. Οποιοδήποτε άλλο σχόλιο με γκρικλις και ξένη γλώσσα θα διαγράφετε. Ευχαριστώ!