ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ: Η επανάσταση του «Κορέ»

Μετά από ατέλειωτες ωραιοποιήσεις αιώνων, οι ίδιες αυτές τερατώδεις βιβλικές ιστορίες έφτασαν να επιδρούν εκστατικά και να υπνωτίζουν θαρρείς με τη συσσωρευμένη αίγλη τους, ακόμα και τους πιο ταλαντούχους αμφισβητίες.

Η παρούσα μελέτη κατέχοντας το σοβαρό πλεονέκτημα, να έχει ήδη ερμηνεύσει σε απρόσμενο βάθος τη συμπεριφορά και τα όπλα των πατριαρχών, δεν δυσκολεύεται να παραμερίσει τα ατέλειωτα θεολογικά φκιασίδια, για να φτάσει βαθιά στην αρχική πατριαρχική συγγραφική επιφάνεια, όπου με ευκολία ανιχνεύεται ο ένοπλος δόλος, που ολοφάνερα κυριαρχεί στους σχεδιασμούς και τις περιπέτειες των ηρώων της Βίβλου. Με τις ανέκδοτες αυτές αναλύσεις, η παρούσα μελέτη, σε όσους έχουν ακμαίες τις αντιληπτικές τους δυνάμεις, σίγουρα θα δημιουργήσει ανεπανάληπτο δέος έκπληξης και προβληματισμού, ακόμα και σ’ αυτούς που ποτέ δεν είχαν σε ιδιαίτερη υπόληψη την εβραϊκή Βίβλο και τις ιστορίες της.

Για όποιον βέβαια υποθέτει ότι υπερβάλλουμε εσκεμμένα στις παραπάνω αναλύσεις, προτείνουμε να μπει στον κόπο να τις ελέγξει και ο ίδιος με το πιο απλό κριτικό πνεύμα και τις πλέον επιεικείς δυνάμεις ελέγχου, για να βεβαιωθεί ότι τα πράγματα μόνο χειρότερα μπορεί να είναι.

Έχουμε λοιπόν ένα ολόκληρο πλήθος άλλων περιστατικών, που επιβεβαιώνουν την σκληρή θεοκρατική πραγματικότητα της μωυσιακής εξουσίας.

Ένα από αυτά είναι η επανάσταση του «Κορέ». Η εξιστόρηση αυτής της ανταρσίας, που εντελώς φυσιολογικά ξεσπά στο θεοκρατικό σκάφος του Μωυσή, είναι πολύ σημαντική. Διότι απ’ τη μια μας περιγράφει τη γνωστή σκληρή αυταρχική δεσποτεία του θεοκρατικού τύραννου Μωυσή, απ’ την άλλη όμως, έχουμε την θαυμαστή ευκαιρία, μελετώντας το περίεργο συντριπτικό πλήγμα που καταφέρνει τελικά εναντίον των επαναστατών ο προφήτης, μπορούμε να συλλέξουμε πολλά περίεργα στοιχεία αυτής της ιστορίας και να προβληματιστούμε γόνιμα, γύρω απ’ την αληθινή φύση της δύναμης του μεγάλου αυτού θεουργού.

Όλα στην αφήγηση φαίνεται να ξεκίνησαν από κάποιον εβραίο που αποφάσισε να παρακούσει τις αυστηρές οδηγίες της σαββατιαίας αργίας. Ο άνθρωπος αυτός, που ως φαίνεται δεν πρόλαβε να συνειδητοποιήσει τι σημαίνει να είσαι εβραίος, βρέθηκε Σάββατο μέρα στους αγρούς να μαζεύει ξύλα! Φυλακίσθηκε και αργότερα τον λιθοβόλησαν μέχρι θανάτου, «καθώς προσέταξεν Κύριος εις τον Μωυσήν»! Αριθ ΙΕ΄32-36 Τί έγκλημα κι αυτό! Κι όμως ήταν σημαντικό.

Θα θυμάστε ότι το Σάββατο δεν ήταν μια θρησκευτική παραξενιά του Μωυσή, αλλά ένας σοβαρότατος αμυντικός μηχανισμός. Ένα μικρό εβδομαδιαίο Πάσχα! Μια μικρογραφία της τελευταίας Αιγυπτιακής μαγειρικής πληγής. Το Σάββατο όλοι μπορούν να ανάψουν φωτιά και να μαγειρέψουν... εκτός από τους εβραίους. (Βλ. Μ.Ψ. «Πάσχα μια σωτήρια δίαιτα»)

Ένας κάποιος όμως εβραίος, λες και δεν ζούσε στο θεοκρατικό έθνος του Μωυσή, βρέθηκε να μαζεύει σαββατιάτικα ξύλα, με προφανή σκοπό να ανάψει φωτιά και να μαγειρέψει. Ο Μωυσής έπρεπε και πάλι να σκοτώσει. Η μόνιμη αμυντική θωράκιση της φυλής, δεν μπορούσε να απορυθμιστεί απ’ τη σαββατιάτικη πείνα ενός ανθρώπου. Το περιστατικό κλείνει με τον Μωυσή να παραγγέλνει κάτι εντελώς ανήκουστο, διατάζει το λαό του από μικρού έως μεγάλου να προσθέσουν στα ρούχα τους: «ταινίαν κυανήν... δια να βλέπητε αυτήν και να ενθυμήσθε πάσας τας εντολάς του Κυρίου και να εκτελήτε αυτάς» Αριθ. ΙΕ΄38,39

Το πράγμα όμως φαίνεται πως ενόχλησε πολλούς. Ο θεοκρατικός τύραννος Μωυσής έφτασε όχι μόνο να σκοτώνει παραβάτες του θεϊκού νόμου χωρίς ίχνος επιείκειας, αλλά να γελοιοποιεί και τις ενδυματολογικές τους συνήθειες, κάνοντάς τους όλους μικρούς και μεγάλους, άρχοντες και παρακατιανούς, ομοιόμορφους απλούς κυανοφόρους αμνήμονες. Ήταν η μικρή δεσποτική σταγόνα, που έκανε το πικρό ποτήρι της θεοκρατίας να ξεχειλίσει

Κάποιοι άρχοντες ξεκίνησαν σφοδρές διαμαρτυρίες και αμφισβητήσεις... εφ’ όλης της ύλης. Αρχηγός τους κάποιος Κορέ. Η παράταξη του Κορέ, αισθάνεται αγανακτισμένη και παραμελημένη. Αποφάσισαν να ασκήσουν σφοδρή δημόσια κριτική στον τρόπο διοίκησης και διανομής προνομίων, από τον δεσποτικό Μωυσή. Απ’ ότι καταλαβαίνουμε, ο Κορέ είναι κι αυτός Λευίτης, ηγείται όμως μιας πανισραηλιτικής παράταξης. Μαζί με άλλα, δεν δέχονται την αποκλειστική οικογενειακή και ισόβια αρχιερατεία του Ααρών και μέσα σ’ όλα, ζητούν να συμμετέχουν δικαιωματικά κι άλλοι στα υψηλά αυτά ιερατικά προνόμια. Ας διαβάσουμε προσεκτικά λίγα ενδιαφέροντα πράγματα για τους κεντρικούς ήρωες της πολύ περίεργης αυτής ιστορίας: «Οι δε Κορέ... Δαθάν... Αβειρών... (αυτοί είναι οι αρχηγοί) μετά διακοσίων πεντήκοντα ανθρώπων εκ των υιών Ισραήλ, αρχηγών της συναγωγής, ανδρών ονομαστών... στασίασαν και εσηκώθησαν εναντίον του Μωυσέως και του Ααρών και είπον προς αυτούς. Αρκεί εις εσάς... διατί υψώνεσθε υπεράνω της συναγωγής;» Αριθ. ΙΣ΄4

Ο Μωυσής είναι η πρώτη φορά που δέχεται ευθεία αμφισβήτηση, από μια δυναμική σχετικά ομάδα θαρραλέων ανθρώπων. Βλέπουν στο Μωυσή καθαρά τον άνθρωπο που μπορεί μεν να τους έβγαλε από την Αίγυπτο, αλλά αργά και σταθερά μεταβάλλεται σε έναν αδίστακτο δεσποτικό τύραννο. Κρατά όλα τα προνόμια για τους δικούς του ανθρώπους, σκοτώνει για την απλή τήρηση της τάξεως, όπως τον προαναφερθέντα ξυλοσυλλέκτη, και η γη της επαγγελίας φαίνεται πλέον σαν άπιαστο όνειρο.

Ο προφήτης νιώθοντας ότι ήρθε η δυσάρεστη στιγμή των δυναμικών απαντήσεων, έσκυψε το κεφάλι και έπεσε σε βαριά περισυλλογή «Ακούσας δε ο Μωυσής έπεσε κατά πρόσωπο αυτού»

Οι θαρραλέοι αυτοί άνδρες, δεν φαίνεται να είναι τυχαίοι. Αφού έχουν το θάρρος τώρα, θα το ’χουν λοιπόν για πάντα. Ο Μωυσής νοιώθει την κρίση τους να τον βαραίνει. Με πρωτόγνωρο θάρρος, η ομάδα Κορέ συνεχίζει ασυγκράτητη να ελέγχει τον Μωυσή: «ανήγαγες ημάς εκ της Αιγύπτου δια να θανατώσης ημάς εν τη ερήμω, και έτι ως άρχων θέλεις να κατεξουσιάζεις ημάς; αλλά συ δεν έφερες ημάς εις γην ρέουσα γάλα και μέλι, ουδέ έδωκας εις ημάς κληρονομίαν αγρών και αμπελώνων, τους οφθαλμούς των ανθρώπων τούτων θέλεις να εκβάλεις (Ο΄ τους οφθαλμούς εξέκοψας)» Αριθ ΙΣ΄13,14

Ο Μωυσής δεν είχε δεχθεί ποτέ τέτοια ομαδική εναντίωση. Η εμπειροπόλεμη κρίση του λειτούργησε μηχανικά. Ούτε στην ιστορία του, ούτε και στην προφητική του εξουσία αρμόζουν απολογητικές απαντήσεις. Ο διάλογος και τα επιχειρήματα δεν είναι για προφήτες. Ο Μωυσής με σκυμμένο το κεφάλι ψάχνει ενστικτωδώς ξεκάθαρες "προφητικές" λύσεις. Καμιά σημασία δεν έχει που οι εναντιούμενοι ερωτώντες, είναι ομόφυλοί του. Διαπράττουν το κορυφαίο αμάρτημα της αμφισβήτησης... άρα σίγουρα ήρθε η στιγμή για ένα αλησμόνητο προφητικό συντριπτικό χτύπημα. Δεν διστάζει λοιπόν ούτε στιγμή. Σηκώνει αργά με προσποιητή πραότητα το προφητικό του κεφάλι. Έχει πάρει τη σωστή απόφαση που του υπαγορεύει η υπεροπλία, η πανουργία και ο βαρύς συγκρατημένος θυμός του. Στέκει για λίγο ακόμα σιωπηλός, (πράος σφόδρα) με την ανεπανάληπτη προφητική θυμωμένη του μεγαλοπρέπεια: «εβαρυθύμησεν δε ο Μωυσής σφόδρα και είπε, προς τον Κορέ, Συ και πάσα η συνοδεία σου να είσθε ενώπιον του Κυρίου, συ και αυτοί, και ο Ααρών αύριον» και τους ζητά κάτι περίεργο «και λάβετε έκαστος το θυμιατύριον αυτού και επιθέσατε θυμίαμα επ’ αυτά και φέρετε ενώπιον του Κυρίου, διακόσια πεντήκοντα θυμιατήρια, έκαστος το θυμιατήριον αυτού» Αριθ. ΙΣ΄16,17

Την επαύριον οι «Κορέ», «Δαθάν» και «Αβειρών», συγκεντρώθηκαν μπροστά «εις την θύραν της σκηνής του μαρτυρίου», φέρνοντας, κατά την υπόδειξη του Μωυσέως και τα μέλη των οικογενειών τους. Παρών σε τούτη τη σύναξη και ο αρχιερέας Ααρών, που τους οδηγεί μάλιστα μεγαλόπρεπα και τελικά στέκει μπροστά απ’ όλους φαινομενικά συμπαρατασσόμενος προς στιγμήν με τους επαναστάτες. Όλοι κρατούν θυμιατήρι! Κανείς απ’ το συγκεντρωμένο πλήθος δεν ξέρει τι ακριβώς πρόκειται να συμβεί. Όλοι φαίνονται έτοιμοι, να συμμετάσχουν σε κάποια άγνωστη θεοκρατική διευθέτηση της διένεξης. Έξαφνα όμως αντί συνεννοήσεων και διαβουλεύσεων, ο Μωυσής διατάζει τους δικούς του, και κάθε άσχετο προς την διένεξη, να απομακρυνθούν από τους συγκεντρωμένους επαναστατημένους Κορίτες.

Ο Ααρών και οι δικοί του, που καθ’ υπόδειξιν του Μωυσέως συμπαρατάχθηκαν παραπλανητικά[1] αρχικά προς άμβλυση των εντυπώσεων, και άρση των αντιπάλων επιφυλάξεων με τους εχθρικούς κορίτες, τώρα με νεότερη ξαφνική εντολή του Μωυσή, αποχωρούν και αφήνουν μόνους τους «Κορέ», «Δαθάν» και «Αβειρών» με την παράταξη τους. Οι Κορίτες ανυποψίαστοι με την προσωρινή συμμετοχή του Ααρών, οδηγήθηκαν με απόλυτη επιτυχία στον κατάλληλο τόπο, όπου και μένουν παλικαρίσια να αντιμετωπίσουν την όποια θεοκρισία τους ετοίμασε ο Μωυσής. Παρόντες: «αι γυναίκες αυτών και οι υιοί αυτών και αι οικογένειαι αυτών» Αριθ. ΙΣ΄27

Ο προφήτης μας, που ποτέ δεν έχασε την εκτίμησή του στην άρτια προετοιμασία, ακολουθεί τους αμείλικτους προσχεδιασμούς του. Είχε μια ολόκληρη νύχτα προετοιμασίας και όλα δείχνουν ότι δούλεψε σκληρά για να υποδεχθεί πανέτοιμος τους επαναστατημένους ομόφυλούς του, όπως το προφητικό του μυαλό νομίζει ότι αρμόζει.

Ο μεγάλος αυτός θεουργός, κατά τη συνήθειά του, αναγγέλλει με μεγάλη ακρίβεια όσα θα επακολουθήσουν. Βροντοφωνάζει λοιπόν στους Κορίτες που με την βοήθεια του Ααρών έχουν σταθεί με ακρίβεια στον κατάλληλο τόπο: «Εκ τούτου θέλετε γνωρίσει ότι ο Κύριος με απέστειλε δια να πράξω πάντα τα έργα ταύτα... Εάν οι άνθρωποι ούτοι (Κορέ, Δαθάν, Αβειρών και οι συναυτώ) αποθάνωσι τον κοινόν (συνηθισμένο) θάνατον πάντων των ανθρώπων, δεν με απέστειλεν ο Κύριος, εάν όμως ο Κύριος κάμη θαύμα, (και εξηγεί εκ των προτέρων με κάθε λεπτομέρεια τι θαύμα αναμένει!) και ανοίξη η γη τον στόμα αυτής και καταπίη αυτούς και κατεβώσι ζώντες εις τον άδην, τότε θέλετε γνωρίσει ότι παρώξυναν οι άνθρωποι ούτοι τον Κύριον» Αριθ. ΙΣ΄28-30

Ο θεός του Μωυσή είναι έτοιμος να σκοτώσει ξανά αντί να συνετίσει. Ο θάνατος είναι ο καλύτερος υπερασπιστής του θεού. Οι διαφωνούντες πατάσσονται, δεν συζητάμε τους ισχυρισμούς τους. Στο προφητικό του μυαλό τα πράγματα είναι απλά και ξεκάθαρα: Αν ο θάνατος είναι από δω, όλοι θα καταλάβουν ότι ο θεός είναι απ’ την άλλη! Τελικός κριτής λοιπόν ο θάνατος! Αυτό λέγεται "θεοκρισία". Το περίεργο όμως εδώ, δεν είναι αυτό, αλλά το είδος του θανάτου που τους επιφυλάσσεται: «και ως έπαυσε λαλών πάντας τους λόγους τούτους εσχίσθη (Ο΄ερράγη) το έδαφος το υποκάτω αυτών και ήνοιξε η γη το στόμα αυτής και κατέπιεν αυτούς... και κατέβησαν αυτοί και πάντα τα αυτών ζώντες εις τον άδην και η γη εκλείσθη επάνωθεν αυτών και ηφανίσθησαν» Αριθ. 16.33

Κάτι ανεπανάληπτο πρέπει να συνέβη μπροστά στα έκπληκτα μάτια των παρευρισκομένων. "Κάτι" που το κείμενο δεν μας αφήνει να το δούμε καθαρά .

Η γη ερράγη λοιπόν και τους κατάπιε! Έκλεισε μάλιστα κατόπιν από πάνω τους! Τί συμβαίνει; Πρόκειται για κάτι εντελώς μυθώδες; ή για ακριβέστατη περιγραφή μια φονικής έκρηξης; Η πρώτη εντύπωση απ’ την παραπάνω περιγραφή, είναι πράγματι έντονα μυθολογική. Μας παραπέμπει άμεσα σε τόσες και τόσες περιπτώσεις ελληνικού μύθου, όπως εκείνον της Περσεφόνης... κ.λ.π. όπου η γη αρπάζει στα έγκατά της τους ήρωες. Η συνηθισμένη λοιπόν αντίδραση του μέσου αναγνώστη είναι ή να αποδεχθεί το κατά παραγγελίαν θαύμα ή χαμογελώντας να παρακάμψει τις ολοφάνερες υπερβολές του κειμένου, με την φανερή διάθεση της μυθοπλασίας του.

Εντούτοις, ας μη βιαστούμε να καταλήξουμε. Η περίπτωση είναι άκρως ενδιαφέρουσα και η κατανόησή της θα οδηγήσει την έρευνά μας σε καινούργιους ανέλπιστους υποψιασμούς.

Αν καλοπροσέξουμε τα διάφορα στοιχεία, που σαν απομεινάρια παρέμειναν να πλαισιώνουν την αρχική αφήγηση, μπορούμε να διακρίνουμε ότι η υπόθεση της έκρηξης που απ’ την αρχή ψιλοδιαφαίνεται, δεν στερείται ολότελα υποστήριξης. Ας ξεχάσουμε λοιπόν για λίγο σε ποιούς χρόνους βρισκόμαστε και πόσο απαγορευτικές είναι οι προϋποθέσεις για την κατοχή εκρηκτικών υλών και αντίστοιχων γνώσεων και ας ξανασταθμίσουμε το υπάρχον υλικό.

Πράγματι, όλα δείχνουν ότι η μυθολογική διατύπωση υπάρχει για να καταγράψει με έμφαση την έκπληξη των παρευρισκομένων κι όχι για να αποτρέψει την υποψία της `` έκρηξης’‘.

Κατ αρχάς, η γη δεν "ήνοιξε" ούτε "εσχίσθη" αλλά όπως ορθότερα επισημαίνουν οι Ο΄, "ερράγη η γη". Μέχρι σήμερα η αντίστοιχη έκφραση "εξ-ερράγη" δεν διαφέρει σημαντικά απ’ την πρώτη αυτή απόδοση του εντελώς άγνωστου τότε φαινομένου της ταχύτατης ανάφλεξης, που σήμερα αποκαλούμε έκρηξη.

Αν όμως πιθανολογούμε, ότι "έκρηξη" και όχι καταβαράθρωση είναι το τελικό "θαύμα", τότε, πρέπει στην περιγραφή να αναφέρονται φωτιές και πυρπολημένα θύματα! Και πράγματι, ακριβώς αυτό διαβάζουμε στην άμεση συνέχεια της αφήγησης. Αυτή η ίδια η συνέχεια της εξιστόρησης, μας δείχνει ότι μια περίεργη "θεϊκή" φωτιά αφάνισε τους άτυχους αντιρρησίες και όχι καταβαράθρωση σε χάσμα που άνοιξε η γη, όπως αρχικά για έμφαση δηλώνεται στο κείμενο, αφού στην άμεση συνέχεια διαβάζουμε: «και πύρ εξήλθεν παρά Κυρίου και κατέφαγεν τους διακοσίους άνδρας τους προσφέροντας το θυμίαμα» Αριθ. 16.35

Τους προσφέροντας Τι; ...«τους προσφέροντας θυμίαμα»!

Μα πρόσφεραν τα θύματα θυμίαμα; Τίποτα παρόμοιο δεν αναφέρθηκε προ της παράξενης θανάτωσής τους. Προσέφεραν λοιπόν θυμίαμα;

Ναι, γι’ αυτό αν θυμάστε ο Μωυσής παράγγειλε να έρθουν όλοι με τα θυμιατά τους. Κατά την αφήγηση λοιπόν, "η γη ερράγη" τη στιγμή ακριβώς που τα θύματα πρόσφεραν θυμίαμα! Μάλιστα ο ίδιος ο Μωυσής το επιβεβαιώνει αυτό λέγοντας αμέσως μετά το συμβάν: «μηδείς αλλογενής, μη ών εκ του σπέρματος του Ααρών, να πλησιάζη δια να προσφέρη θυμίαμα ενώπιον του Κυρίου, δια να μη γείνη ως ο Κορέ και η συνοδεία αυτού» Αριθ. ΙΣ.40 Άρα τον Κορέ πράγματι τον έφαγε το μαύρο σκοτάδι... καθώς αυτός (ως ο Κορέ) πρόσφερε θυμίαμα ενώπιον του Κυρίου!

Η περιγραφή όμως της προσφοράς του θυμιάματος προσωπικά από τον Κορέ, απουσιάζει εντελώς απ’ την αφήγηση. Και μαζί μ’ αυτό απουσιάζει και κάτι σημαντικότερο: «το «θυσιαστήριο του θυμιάματος» που η παρουσία του είναι απαραίτητη για την προσφορά του θυμιάματος. Διότι αν υπήρξε τελετουργική προσφορά θυμιάματος, αυτή μόνο στον ανάλογο βωμό θυμιάματος μπορούσε να προσφερθεί. Υπήρχε όμως κάτι τέτοιο, στα λατρευτικά σκεύη της σκηνής του Μαρτυρίου; Ας κάνουμε μικρή παρένθεση για συλλογή πληροφοριών και επανερχόμεθα.

Να τι λέει για το σκεύος αυτό της προσφοράς του θυμιάματος: «Και θέλεις κάμει θυσιαστήριον διά να θυμιάζεις θυμίαμα, εκ ξύλου σιττίμ θελεις κάμει αυτό, μιας πήχης τα μήκος αυτού και μιας πήχης το πλάτος αυτού τετράγωνον θέλει είσθαι, και δύο πηχών το ύψος αυτού» Εξ.Λ΄1. Ο βωμός αυτός της προσφοράς θυμιάματος, ήταν επιχρυσωμένος, είχε κέρατα στις τέσσερις γωνίες του και κατάλληλους κρίκους για να διευκολύνει τη μεταφορά του. Μια γερή λοιπόν ξύλινη κατασκευή προφανώς κούφια, με διαθέσιμο εσωτερικό χώρο πλέον του μισού κυβικού μέτρου, ήταν η ιδανική παγίδα πυρός για την περίπτωση.

Όλα διαδραματίζονται μπροστά στην θύραν της σκηνής του μαρτυρίου, όπου μονίμως στέκει το μεγάλο θυσιαστήριο των ζώων. Κατ’ εξαίρεση αυτό το πρωινό της αναμέτρησης, για τις έκτακτες ανάγκες της σημερινής θεοκρισίας, πλάι του στέκει το ευκολομετάθετο θυσιαστήριο των θυμιαμάτων.

Ο Κορέ με τους συνοδούς του, μετά από την αρχική καθοδήγηση του Ααρών και την προφανή πρόσκληση του Μωυσέως, εκτελεί τις διατεταγμένες ιερατικές κινήσεις προσφοράς θυμιάματος (για ένα αξίωμα που άλλωστε φαίνεται πως διεκδικεί). Την στιγμή όμως που αποθέτει το περιεχόμενο του θυμιατηρίου του (που είναι όπως αυστηρά καθορίζει ο ιερατικός νόμος: «θυμιατήριον πλήρες ανθράκων πυρός» Λευιτ.ΙΣ΄12) στον "αγιασμένο" απ’ τον Μωυσή ξύλινο βωμό, μιά τρομερή ανάφλεξη σκορπά τον πύρινο όλεθρο στους αφελείς ανταγωνιστές του Μωυσέως!

Μια συνδυασμένη εικόνα από χώματα και φλόγες που εκτινάσσονται ταυτόχρονα, αφήνοντας στην θέση του βωμού έναν ευμεγέθη κρατήρα, δικαιολογεί επαρκώς τον χαρακτηρισμό του άγνωστου αυτού χαμού στα έκπληκτα μάτια των απλοϊκών παρευρισκομένων. Τουλάχιστον μισό κυβικό εύφλεκτων υλικών, μπορούσαν να τοποθετηθούν στο κούφιο θυσιαστήριο ή και κάτω απ’ αυτό, στο έδαφος. Η "έκρηξη" άφησε όλες τις ανάλογες για την περίπτωση εντυπώσεις. Οι κατατρομαγμένοι παρευρισκόμενοι (στους οποίους μάλιστα πρέπει να οφείλεται και ο χαρακτηρισμός της ανοιγμένης γης), έντρομοι απ’ την αναπάντεχη "βοή", το βάζουν στα πόδια: «και οι πέριξ αυτών έφυγων (έντρομοι) εις την βοήν αυτών, λέγοντες, Μήπως καταπίη και ημάς η γη» Αριθ. ΙΣ΄34

Μπορεί όμως μια τέτοια "έκρηξη" να αφανίσει 250 ανθρώπους, που ασφαλώς στέκουν σε μια όπως και να το κάνουμε αρκετά μεγάλη ακτίνα από την εστία της ανάφλεξης;

Δεν είναι η πρώτη φορά που θα σημειώσουμε τις φανερές υπερβολές της βιβλικής αφήγησης. Θυμηθείτε στην Αιγυπτιακή πληγή των κτηνών όπου με έμφαση έλεγε: «Και απέθανον πάντα τα κτήνη... των Αιγυπτίων... και οι ίπποι αυτών» ενώ λίγο αργότερα, στην ίδια αφήγηση τα στρατιωτικά άλογα του Φαραώ ολοζώντανα τους καταδιώκουν. Έτσι και στην προκειμένη περίπτωση απ’ τη μια λέγει: «και η γη ήνοιξεν το στόμα αυτής και κατέπιεν αυτούς και τους οίκους αυτών και πάντας τους ανθρώπους τους μετά του Κορέ και πάσαν την περιουσία αυτών» Αριθ. ΙΣ΄32 και λίγα εδάφια παρακάτω αναιρεί ευθέως, λέγοντας απλά ότι τα παιδιά του Κορέ επέζησαν: «του Κορέ όμως οι υιοί δεν απέθανον» Αριθ. ΚΣ΄11

Τίποτα λοιπόν δεν μας αποκλείει τη σκέψη, ότι οι άνθρωποι αυτοί οδηγήθηκαν ακριβώς πάνω από την προετοιμασμένη γι’ αυτούς περιοχή, όπου ακόμα και το υπόστρωμα του εδάφους ήταν μια κατάλληλα διαμορφωμένη παγίδα φωτιάς και θανάτου.

Το ξέρω, πως κάποιοι θα αποκαλέσουν υπερβολικά ευφάνταστες τις παραπάνω αναλύσεις. Εξοργισμένοι ίσως που υποβιβάζουμε ένα θεϊκό θαύμα σε παγίδα φονικού δόλου και μάλιστα με υλικά οπωσδήποτε άγνωστα για τη μακρινή αυτή εποχή! Ας μη βιαστούμε όμως.

Με τη σειρά μας ζητάμε εξηγήσεις: γιατί ο βιβλικός "θεός", με τόση βιαιότητα αφανίζει τις οικογένειες και τα αθώα παιδιά των αντιπάλων του Μωυσή; Γιατί δεν τελειώνει την διένεξη αυτή, με ένα κραταιό σημάδι εύνοιας απ’ τη μια και δυσμένειας απ’ την άλλη, ώστε να μην αφήσει περιθώρια αδελφοκτόνου διαφωνίας; Γιατί δεν τους λέει ούτε έναν λόγο συνετισμού, παρά βάζει τη γη να καταπιεί αυτούς, που τελικά έχουν μόνο δίκαια αιτήματα και λέγουν αγανακτισμένες αλήθειες; Πάνω απ’ όλα όμως, γιατί ο θεός στον οποίον αποδίδεται το "θαύμα" δεν αρκείται στη γη που κατά προσταγή του τους καταπίνει, αλλά επιπροσθέτως ρίχνει και φωτιά; Στον εντελώς "αληθινό" αυτόν θεό, δεν έφτανε το "θαύμα" της κατάποσής τους απ’ τη γη, που έκλεισε μάλιστα από πάνω τους και χρειαζόταν μετά απ’ όλα αυτά... και πυρ Κυρίου για να καταφέρει οριστικά να τους ξεκληρίσει;

Κάτι ακόμα όμως παραμένει έντονα μελανό. Ο Μωυσής, προαναγγέλλει με κάθε λεπτομέρεια τον αδιανόητο για την εποχή εκείνη και εντελώς περίεργο θάνατο των αντιπάλων του! Πως όμως και γιατί, ο Μωυσής γνωρίζει τον ακριβή τρόπο που οι επαναστατημένοι "Κορίτες" θα πεθάνουν; Η συνηθισμένη απάντηση: «μα... είναι προφήτης», μας ικανοποιεί ολοένα και λιγότερο. Διότι, ναι μεν «ο Κύριος» είναι θεός και αποφάσισε τον θάνατο κάποιων, ποιά όμως μπορεί να είναι η λογική αιτία που ο θεός εκμυστηρεύεται όλες αυτές της ανατριχιαστικές λεπτομέρειες στον προφήτη του, πολύ πριν από τη θανατηφόρο οργή του;

Επιτέλους, γιατί πρέπει ο Μωυσής με την λεπτομερή πρόγνωση του θανάτου των αντιπάλων του, να δοξάζεται συνεχώς σαν τον καλό θαυματοποιό επί σκηνής, ενώ κάποιοι άλλοι (ακόμα και αμέτοχα γυναικόπαιδα), όλα αυτά να τα πληρώνουν τόσο βάναυσα με τη ζωή τους;

Ναι, οι προαγγελθέντες θάνατοι από τον Μωυσή, από μόνοι τους θα έπρεπε να ήταν ένα ξεχωριστό θεολογικό σκάνδαλο, που όμως, πολύ περιέργως, άφησε την θρησκευόμενη ανθρωπότητα εντελώς αδιάφορη! Αλήθεια δεν είναι εξαιρετικά περίεργο που ο "θεός" πληροφορεί τον προφήτη του με κάθε λεπτομέρεια, για τον θάνατο που διάλεξε να επιβάλλει στους "κακούς"; Δεν είναι αδιανόητο για θεό, εξ αφορμής ανατριχιαστικών εκτελέσεων, να προβάλλει τόσο έντονα τον προφητισμό και την παντογνωσία του προφήτη του; Και επιτέλους, γιατί όλος ο προφητισμός της Βίβλου, πρέπει να εξαντλείται σε αναγγελίες πληγών και θανάτου!

Το "θαύμα" λοιπόν απλά... δεν ήταν θεϊκό. Όπως όλα τα βιβλικά θαύματα ήταν κι αυτό προφητικό. Αν οι εύφλεκτες ύλες τοποθετήθηκαν στο συγκεκριμένο θυσιαστήριο ή κάπου στο έδαφος, δεν διευκρινίζεται και δεν έχει εντέλει τόση σημασία. Σημασία έχει, ότι έχουμε φανερά την προαναγγελία και την περιγραφή μιας έκρηξης, που με χαρακτηριστική μάλιστα "βοή"[2] εκτινάσσει χώματα ξερνώντας φωτιά και αφήνοντας απανθρακωμένα πτώματα μισοθαμμένα πάνω στο έδαφος. Ναι γιατί αυτό ακριβώς συνέβη, αν προσέξουμε τις λεπτομέρειες στη συνέχεια.

Μετά την "ανατίναξη" των αντιπάλων του, ο Μωυσής στέλνει τον ιερέα και γιο του Ααρών Ελεάζαρ, να μαζέψει τα πολύτιμα θυμιατήρια, που κόντρα σε όσα η αφήγηση ισχυρίστηκε περί καταβαράθρωσης, αυτά απλά στέκουν ακόμα πάνω στο έδαφος, παρ’ όλο που κατά τον αρχικό ισχυρισμό οι κάτοχοί τους έφτασαν ζώντες στα έγκατα της γης... εμείς διαβάζουμε: «Ειπέ προς τον Ελεάζαρ τον υιόν του Ααρών του ιερέως να λάβει τα θυμιατήρια από της πυρκαϊάς (Ο΄) εκ μέσου των κατακεκαυμένων και το πυρ το αλλότριον τούτο σπείρον (Μασ. σκόρπισον) εκεί,» Αριθ.ΙΣ΄37 (Ο΄Αριθ.ΙΖ΄ 2).

Παρακαλώ ξαναδιαβάστε το! Τα θυμιατήρια, τα μαζεύουν ανάμεσα απ’ τους "κατακαυθέντας"! Τα θυμιατήρια λοιπόν, αλλά και τα πτώματα είναι ακόμα εκεί! Ποια... γη λοιπόν άνοιξε και τους κατάπιε, και έκλεισε μάλιστα κατόπιν το στόμα αυτής;!

Ανεξήγητη λοιπόν η ευκολία με την οποία παρακάμπτουμε κάθε στοιχείο αντικειμενικότητας και υιοθετούμε με πάθος το θαύμα και την γοητευτική υπερβολή;

Ο Ελεάζαρ λοιπόν, ο γιος του Ααρών (ο ανεψιός του Μωυσή δηλαδή και όχι κάποιος άσχετος), παίρνει στη συνέχεια εντολή να κάνει κάτι περίεργο. Σκορπά (διασπείρει) τα απομεινάρια της "θεϊκής φωτιάς", που κατά τόπους σιγοκαίει ακόμα. Πράγμα που δείχνει, προσέξτε, για τον γιο του Ααρών Ελεάζαρ, πλήρη εξοικείωση με το είδος αυτό της άγνωστης φωτιάς και όχι τρομοκρατημένο δέος απ’ το οποίο θα όφειλε να διακατέχεται, αν το εν λόγω "πυρ" ήταν πράγματι άγνωστο, πρωτόφαντο και "παρά Κυρίου"!

Η αφήγηση προχωρά ακόμα παρά πέρα, αποκαλύπτοντάς μας ότι, η φωτιά προήλθε από συγκεκριμένο «αλλότριον πυρ»! Που επιπροσθέτως σημαίνει, ότι δεν είναι το γνωστό για την εποχή εκείνη πυρ, αλλά "κάτι" διαφορετικό.

Σας φαίνονται λοιπόν, πολύ θεϊκά όλα τούτα;

Πράγματι, ούτε και τους επαναστατημένους Κορίτες (τους όντας Λευίτες και ίσως μικρομυημένους) έπεισαν για την θεϊκότητά τους.

Πλήρεις οργής και υποψιασμών για την δολο-φονική συμμετοχή της Μωσαϊκο-Ααρωνικής εξουσίας στο "θαύμα" ξολοθρεμού των δικών τους, παρασύροντας μάλιστα μεγάλο πλήθος λαού, επανέρχονται δριμύτεροι την επαύριον: «Την δε ακόλουθον ημέραν πάσα η συναγωγή των υιών Ισραήλ εγόγγυσαν εναντίον του Μωϋσέως και του Ααρών λέγοντες, Σεις εφονεύσατε τον λαόν... (Ο΄) Και ώρμησαν επι την σκηνήν του μαρτυρίου» Αριθ.ΙΣ΄41 (Ο΄Αριθ.ΙΖ΄6) Συγκλονιστικά πράγματα συμβαίνουν. Για πρώτη φορά ο Μωυσής είναι υπό καταδίωξη απ’ τους αλλόφρονες δικούς του ανθρώπους, που είναι βέβαιοι για δολοφονική ενέργεια και όχι θαύμα!

Προσέξτε, ο Μωυσής κατηγορείται εδώ ευθέως ως δολοφόνος απ’ τον ίδιο του το λαό, για κάτι, που εμείς αιώνες τώρα, όχι μόνο δεν προβληματιστήκαμε, αλλά ούτε να ξεροβήξουμε διστακτικά δεν αποτολμήσαμε!

Η κατηγορία είναι σχεδόν πανλαϊκή. Οι φονευθέντες δεν ήταν τυχαίοι, αλλά άνδρες ευγενείς και πάνδημης αποδοχής, το καθολικό πένθος γι’ αυτούς κινδυνεύει να γίνει για τον Μωυσή χειρότερη απειλή απ΄ αυτήν που ζώντες αντιπροσώπευαν. Οι αγανακτισμένοι, κατά την ομολογία των Ο΄, έφτασαν να ορμούν κατά της σκηνής του μαρτυρίου!!

Ο Μωυσής όμως δεν είναι τυχαίος προφήτης. Προφήτης σημαίνει μελλοντολόγος και η μελλοντολογία (πρόβλεψη των εξελίξεων) είναι στο αίμα του. Ξέρει πολύ καλά, ότι ο αδίστακτος θεός του, είναι παντοδύναμος μόνο όταν έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων, προκαθορίζει τις εξελίξεις και έχει τις "ευλογίες" και τις "πληγές τις μεγάλες και πονηρές" εκ των προτέρων εξασφαλισμένες. Δεν αιφνιδιάζεται λοιπόν ούτε τώρα, έχει ήδη αφουγκραστεί την επερχόμενη αγανάκτηση και έχει λάβει τα ενδεδειγμένα μέτρα για την προστασία της αδίστακτης προφητικής του εξουσίας.

Αντί να νιώσει απειλούμενος, προτιμά να σκοτώσει άγνωστο αριθμό ανυποψίαστων ανθρώπων, βέβαιος, ότι ο θάνατος, ο αιώνιος και καθοριστικότερος σύμμαχος της εξουσίας, θα βάλει ακαριαία φρένο στους λαϊκούς υποψιασμούς και τις καυτές τους διεκδικήσεις. Οι αγανακτισμένοι Ισραηλίτες απειλούν να ξεσχίσουν τη σκηνή του μαρτυρίου με τα ίδια τους τα χέρια και να ισοπεδώσουν το άντρο της καταδυνάστευσής των. Όμως... πριν ακόμα προλάβουν να πλησιάσουν αρκετά, για να πραγματοποιήσουν τις απειλές τους... έντρομοι καθηλώνονται από κάτι που είχε επαναληφθεί ακριβώς πριν από την τρομερή εκείνη κόλαση φωτιάς, που κατέκαψε τους αλησμόνητους αρχηγούς. «Ανέβλεψαν προς την σκηνήν και ιδού νεφέλη εσκέπασε (Ο΄εκάλυψεν) αυτήν». Αριθ. ΙΣ΄42

Πράγματι, η σκηνή του μαρτυρίου ξεχείλιζε από καπνούς και θυμιάματα, σαν αφρισμένος ταύρος. Ασυνήθιστο σημάδι που μόνο καλό δεν προμηνύει. Το φαινόμενο και οι αναπόφευκτοι συνειρμοί με την χθεσινή καταστροφή, ανέκοψαν προς στιγμήν μόνο την ορμή του οργισμένου πλήθους. Ψύχραιμος ο Μωυσής, αναλαμβάνει το δόλιο προφητικό-ερμηνευτικό του ρόλο: «Και είπεν ο Μωυσής προς τον Ααρών, Λάβε το θυμιατήριον και βάλε πυρ... και ύπαγε ταχαίως εις την συναγωγήν και κάμε εξιλέωσιν υπέρ αυτών, διότι εξήλθεν οργή παρά Κυρίου, η πληγή άρχισε(...!)» Αριθ. ΙΣ΄46

Πληγή! Ποιά πληγή; Πού...; Πότε...;

Ναι, πληγή παρά Κυρίου, ξέσπασε τώρα αυτή τη στιγμή στον λαό επειδή είχε το θράσος να πενθήσει τους αδικοχαμένους ήρωές του. Να ζήτησει μάλιστα εκδίκηση για τους ηρωικούς Κορίτες, που είχαν το θάρρος να ζητήσουν ίση μεταχείριση και να αμφισβητήσουν τις διαχειριστικές αποφάσεις του Μωυσή!

«Πληγή»! Φωνάζει λοιπόν Μωυσής, και όλοι παγώνουν. «Πληγή παρά Κυρίου», που κατά περίεργο τρόπο ξέσπασε ακριβώς τη στιγμή που ο προφήτης την έχει απόλυτη ανάγκη.

Το εξαγριωμένο πλήθος, που πριν λίγο ορμούσε κατά της σκηνής του μαρτυρίου έτοιμο να ξεσκίσει με νύχια και με δόντια το κρησφύγετο αυτό των σκοτεινών δυνάμεων που το εξουσιάζουν, έντρομο πληροφορείται τώρα απ’ τα χείλη του προφήτη, για μια πληγή που κάνει θραύση! Πού όμως; Σε ποιούς; Όχι εδώ, που το εξαγριωμένο αυτό πλήθος ανδρών είναι έτοιμο να ρημάξει τα πάντα... αλλά εκεί... ναι εκεί... «η πληγή είχεν αρχίσει εν τω λαώ» Αριθ. ΙΣ΄46

Η πληγή άρχισε εκεί που πονάει πιό πολύ... στα γυναικόπαιδα... στους αθώους, ανυπεράσπιστους, αμέτοχους αγαπημένους! Που ενώ όλοι εν τη αφελεία τους, νόμιζαν ότι βρίσκονται μακριά και σε απόσταση ασφαλείας, από τις διενέξεις των αρχηγομανών ανδρών, ο «Κύριος», που ξέρει... που ακριβώς πονάει, τους χτύπησε με πληγή αφανισμού για τις απρέπειες των συζύγων και πατεράδων τους.

Η ορμή των ανδρών έμεινε μετέωρη, η οργή ξεχάστηκε, τα χέρια ατόνησαν, βαριά η σκιά της καινούριας "θεϊκής" πληγής δάγκωσε τις ψυχές, κάνοντας την οργή τους να φαίνεται ασήμαντη, αφού τα πάντα σκεπάζονται τώρα από την ανείπωτη αγωνία του θανάτου αμέτοχων αγαπημένων! ... Τί θεός, θεέ μου!... Μα, και τι προφήτης!

Χτυπώντας ύπουλα, εκεί που κανείς δεν το περίμενε, ο μεγάλος προφήτης και ο "θεός" του είχαν προλάβει ξανά τις εξελίξεις!

Δυστυχώς, η αφήγηση δεν μας προσδιορίζει το είδος αυτής της πληγής, ούτε αναφέρει οποιαδήποτε συμπτώματα της. Πόσο μεγάλη όμως μπορεί να είναι μια πληγή από το χέρι ενός φιλεύσπλαχνου και αγαθού θεού; «και έδραμεν (έτρεξε ο Ααρών) εις το μέσον της συναγωγής και ιδού η πληγή ειχεν αρχίσει εν τω λαώ (στους αμέτοχους και τα γυναικόπαιδα δηλαδή) και επέθεσεν θυμίαμα και έκαμεν εξιλέωσιν υπέρ του λαού (ο Ααρών!) και εστάθη (ο Ααρών!) αναμέσον των αποθανόντων και των ζώντων και έπαυσεν η θραύσις. Ήσαν δε οι αποθανόντες εις την θραύσιν δεκατέσσαρες χιλιάδες και επτακόσιοι, (!!!) εκτός των αποθανόντων εξ αιτίας του Κορέ. Και επέστρεψεν ο Ααρών προς τον Μωυσήν και έπαυσεν η θραύσις»!Αριθ.ΙΣ΄47-50

Φαντασθείτε λοιπόν, τι θα γινόταν ο δύσμοιρος αυτός λαός αν δεν ήταν κι αυτός ο ευλογημένος ιερέας, ο Ααρών, να τρέχει ο καημένος πάνω κάτω μετρώντας τους νεκρούς... και διώχνοντας την πληγή ασταμάτητα... με το θυμιατό του; Ε! Όχι είναι απερίγραπτο... είναι πέρα από κάθε φαντασία! Τα δύο ανεπανάληπτα αυτά αδέλφια κοροϊδεύουν ασύστολα ολόκληρη την ιστορία!

Τί να πω! Σκοτώνουν και ευλογούν ταυτόχρονα! Ντρέπομαι αφάνταστα τις γενεές των ανθρώπων που με τόση θρησκευτική παραφροσύνη γεφύρωσαν το απίστευτο αυτό βρώμικο χάος με την ολόγλυκιά τους πίστη. Πικραίνομαι συναισθανόμενος την βαθιά απουσία της νοημοσύνης μας. Δεν μιλάμε για ένα ασήμαντο και ανόητο σύγγραμμα χαμένο κάπου στην αφάνεια, αλλά για την δραστήρια και πασίγνωστη βάση της πίστης και του προσανατολισμού λαών και γενεών για χιλιετίες. Απίστευτο! Θα ντροπιαστούμε πολύ στο μέλλον στα μάτια των απογόνων μας, για τα πράγματα που με τόση εγκληματική αφέλεια, όχι μόνο δεν ελέγξαμε, αλλά ανεπιφύλακτα υμνήσαμε. Καμία γελοία δικαιολογία δεν θα μας αναγνωρίσουν οι μελλοντικές γενεές για την δύσοσμη αυτή διανοητική βρωμιά, που με τόση ιεροπρέπεια φιλοξενήσαμε στα τρίσβαθα της θρησκευόμενης ψυχής μας!

*****

Έχω εξηγήσει κατ’ επανάληψη, ότι υπεύθυνο για την απίστευτη τροπή των πραγμάτων στη βιβλική εξιστόρηση δεν μπορεί κανείς να θεωρήσει το λαό των Εβραίων, που στο σύνολό του δεινοπάθησε στα χέρια των ηγετών του άπειρες φορές, αλλά τους βαθμοφόρους εξουσιαστές του, που άγουν και φέρουν το λαό αυτό, με απίστευτη εφευρετικότητα και αδιανόητη σκληρότητα. Το μόνο που μπορείς να καταλογίσεις σ’ αυτόν το λαό, είναι η υπερβολική του καρτερικότητα και η ανικανότητα επαναστατικών εκρήξεων. Η επανάσταση του Κορέ, που μόλις παρακολουθήσαμε, αποτελεί μια από τις ελάχιστες εξαιρέσεις του λαού αυτού στην υποταγμένη πορεία του στους εξουσιαστές του. Η έλλειψη αντιεξουσιαστικών ηρώων είναι στο Ισραήλ καταφανής.

Οι λαοί μεγαλουργούν οδηγούμενοι από τους ανάλογους ηγέτες. Στο κέντρο της Μεσογείου οι πανστρατιές των Ελλήνων ηρώων [3] οδήγησαν στην ανύψωση του γενικότερου ήθους. Περιόρισαν τις ανοχές, έλεγξαν τις υπερβολές των ιερατείων, γύμνασαν τα αισθητήρια και όξυναν την κρίση περί δικαίου και ανεκτού. Στην περίπτωση όμως του λαού Ισραήλ, όπως ολοφάνερα βλέπουμε, οι ήρωες με τις απελευθερωτικές αμφισβητήσεις δεν προλάβαιναν ποτέ ούτε καν να γεννηθούν! Την εξουσία αυτού του λαού την κατείχε ασφυκτικά και αδιάσπαστα ένα αδίστακτο δηλητηριώδες ιερατείο, που άγρυπνο με χίλια «τέρατα» [4] κατέκοπτε αμέσως απ’ την ρίζα κάθε βλαστό διαφορετικότητας. Οι ήρωες σ’ αυτόν το λαό, μόνο απ’ την αρνητική μεριά της δύναμης είχαν πλέον ελπίδα να γεννηθούν.

Όλο αυτό το λουτρό αίματος για την εξουσία, τελειώνει με το λαό επιτέλους γονατισμένο μπροστά στον αδίστακτο εξουσιαστή του. Ο Μωυσής επιβάλλει ξανά τους όρους του. Επί ποινή θανάτου απαγορεύεται να πλησιάσει άνθρωπος εκτός από Λευίτη τη σκηνή του μαρτυρίου: «πας ο πλησιάζων εις την σκηνήν του Κυρίου αποθνήσκει... (και έτσι γίνεται πράγματι, όποιος πλησίαζε τη σκηνή του μαρτυρίου, πέθαινε!!) όστις ξένος (οχι Λευίτης) πλησιάση θέλει θανατώνεσθαι» Αριθμ. ΙΗ΄7. Και για να μην νομίζει κανείς ότι ο «ξένος» εδώ μπορεί να είναι μόνο ο αλλοεθνής, η αφήγηση συμπληρώνει: «πληγή (θα έρθει) επί τους υιούς Ισραήλ, εαν πλησιάσωσιν εις τα άγια» Αριθμ. Η΄19 Η αφήγηση αφήνει να εννοηθεί ότι δεν ήταν καθόλου λίγοι αυτοί που πέθαναν πράγματι, επειδή πλησίασαν απρόσκλητοι τη σκηνή του μαρτυρίου!Μ. Καλόπουλος

***

[1]Χωρίς καμία δόση υπερβολής, αυτοί πρέπει να είναι οι πρώτοι προβοκάτορες σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας της καταγεγραμμένης ιστορίας!

[2]Η έκφραση «έκρηξη» ήταν ακόμα άγνωστη. Άλλωστε και αυτή η σύγχρονη λέξη «έκ-ρηξη» - ρήξη= σπάσιμο, ρωγμή, σχισμή, είναι απόλυτα δεμένη με την περιγραφή που χρησιμοποιεί τις λέξεις: εσχίσθη, ερράγη, ήνοιξε το έδαφος!

[3]«6.000 περίπου τέτοια ονόματα αναφέρει η (κατακερματισμένη) Ελληνική μυθολογία, εξ αυτών 1.000 περίπου αναφέρονται στην Ιλιάδα... αποκλείεται ο Όμηρος να επινόησε όλα αυτά τα ονόματα των ηρώων»! Ελλην. Μυθολογία Ι. Κακριδή Τομ 1ος σελ. 26,27

[4]Στό Σοφ. Σειράχ ΜΕ΄19 διαβάζουμε: «συνετέλεσεν ο Κύριος την συναγωγή του Κορέ εποίησεν αυτοίς τέρατα καταναλώσαι εν πυρί φλογός αυτούς»

..................................

Η γνώση είναι... η καλύτερη εκδίκηση!

Αποκτήστε τα βιβλία του Μ. Καλόπουλου επί αντικαταβολή στο τηλ: 2310/770100
Ξεναγηθείτε με διασκεδαστικό και σαφή τρόπο, στα πλέον απίστευτα μυστήρια της θεολογικής μαγείας, και ανακαλύψτε την γέννηση της σημερινής αθλιότητας, στα χέρια εκείνων... που λατρεύτηκαν σαν άνθρωποι του θεού!