Ο Πράκτορας, Γρηγόρης Λαμπράκης – Ένας ακόμη κατασκευασμένος ήρωας;

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ: Στὸ χειρόγραφον του αναφέρεται: «und heil Hitler» – (Ζήτω ὁ Χίτλερ).

Στις 22 Μαΐου 1963 ο βουλευτής της (τότε) ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης πεθαίνει στη Θεσσαλονίκη. Βγαίνοντας από μια εκδήλωση που είχε οργανώσει η ΕΔΑ και την ώρα που στρεφότανε προς τους χωροφύλακες που ήταν εκεί, ένα τρίκυκλο με οδηγό τον Σπύρο Κοτζαμάνη περνάει από δίπλα του και ο Μανώλης Εμμανουηλίδης που ήταν στη καρότσα τον κτυπάει στο κεφάλι. Ο Λαμπράκης μεταφέρεται στον Ερυθρό με την συνοδεία του βουλευτού της ΕΔΑ και αργότερα του ΚΚΕ, Γιώργου Βέρρου, όπου και πεθαίνει.

Την ώρα που περνάει το τρίκυκλο ο Λαμπράκης πέφτει κάτω ανάμεσα στους δικούς του. Ένας από αυτούς ο Μανώλης Χατζηαποστόλου, ο επονομαζόμενος και «Τίγρης» πηδάει στη καρότσα του τρίκυκλου και συμπλέκεται με τον Εμμανουηλίδη. Γίνεται έτσι ένα μπέρδεμα στο σχέδιο απόδρασης του τρίκυκλου και έτσι συλλαμβάνεται τόσο αυτός που χτύπησε τον Λαμπράκη, όσο και ο οδηγός του οχήματος. Ο θάνατος του Λαμπράκη αποδίδεται στον Εμμανουηλίδη που τον χτύπησε από το τρίκυκλο με το κλομπ. Είναι όμως έτσι;

Ο Μανώλης Χατζηαποστόλου ή Τίγρης, ήτανε αυτός που πήδηξε στο τρίκυκλο και ουσιαστικά έπιασε αυτούς που χτύπησαν τον Λαμπράκη. Προς το τέλος της ζωής του δίνει μια εντυπωσιακή συνέντευξη στην ΕΤ-1. Εκεί για πρώτη φορά λέει κάτι συνταρακτικό: Τον Λαμπράκη τον σκότωσαν οι κομμουνιστές. Αναφέρει και όνομα: Ο δολοφόνος του Λαμπράκη είναι ο Βέρρος! Στέλεχος της ΕΔΑ τότε και αργότερα του ΚΚΕ.

Αναφέρει ότι τον χτυπήσανε επαγγελματικά. Με σάκο από καουτσούκ ή με σάκο παραγεμισμένο με άμμο. Ζητάει να δημοσιευτεί η συνέντευξή του αυτή μετά τον θάνατό του. Φοβάται ότι θα του πετάξουνε λάσπη. Μια ζωή αριστερός δεν θέλει οι σύντροφοί του να τον πούνε προδότη, τουλάχιστον όχι όσο είναι ζωντανός…

Οι δημοσιογράφοι πήρανε την ομολογία του Χατζηαποστόλου και πήγανε σε ένα στέλεχος του ΚΚΕ (να πάρουν και την αντίθετη άποψη). Το όνομά του είναι Νίκος Νικολαΐδης. Ο Νικολαΐδης δεν αμφισβητεί τα λόγια του Τίγρη, αλλά απλά λέει ότι δεν μπορούσε ο Τίγρης να τα ξέρει αυτά επειδή ήταν χαμηλόβαθμο στέλεχος…

Ο Δώρος Οικονόμου ήταν προσωπικός φίλος με τον Λαμπράκη και εκείνη την εποχή εργαζόταν σαν νευροχειρουργός στο ΑΧΕΠΑΝΣ. Αργότερα έγινε καθηγητής νευροχειρουργικής και σήμερα είναι συνταξιούχος. Σε συνέντευξη του στην ΕΤ-3 ήταν σαφέστατος. Το κτύπημα στο κεφάλι από το τρίκυκλο ήτανε οριζόντιο, άρα δεν μπορούσε να σκοτώσει τον Λαμπράκη. Αναπτύσσει και τους λόγους που το χτύπημα δεν είναι θανατηφόρο…

Ο ομώνυμος γιος του Γρηγόρη Λαμπράκη, ένα καλοκαίρι συνάντησε τυχαία τον εισαγγελέα της δίκης Λαμπράκη, Χρήστο Σαρτζετάκη. Είχαν πάει και οι δυο την ίδια εποχή να παραθερίσουν στη Θάσο.

Του συστήθηκε, ο Σαρτζετάκης έμεινε έκπληκτος και άρχισε να τον ρωτάει αν υπήρχε και άλλος εκτός από αυτόν που ήταν πάνω στο τρίκυκλο, που χτύπησε τον πατέρα του.

Ο Σαρτζετάκης απάντησε κατά λέξη: «Δεν είναι ακόμα η στιγμή να βγει η υπόθεση Λαμπράκη στην επιφάνεια»…

Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του…

http://www.pare-dose.net/?p=3769#more-3769

Κατά την διάρκεια της κατοχής οι Γερμανοί διόρισαν πρωθυπουργό ένα πολύ καλό γιατρό – γυναικολόγο. Τον Λογοθετόπουλο. Αυτός ήταν καλός επιστήμονας, αλλά με την πολιτική δεν τα κατάφερε. Άρχισε επειδή του το απαίτησαν οι Γερμανοί, να κάνει αλλαγές σε διάφορα νοσοκομεία, έδιωξε όλο το διοικητικό συμβούλιο από το Αρεταίειο και αργότερα από το «Μαρίκα Ηλιάδη»

Στο «Μαρίκα Ηλιάδη» ήταν ένας καθηγητής γυναικολογίας, τότε κορυφή. Ο Κων/νος Λούρος (Υπάρχει και δρόμος στην περιοχή αυτή με το όνομά του). Αυτός διώχθηκε σαν «μη συμπαθών» τους Γερμανούς, οπότε παραιτήθηκε και έφυγε τελείως από εκεί, μαζί με τον γυναικολόγο Κόκκαλη.

Ο Κόκκαλης θα πάει στο ΕΑΜ, θα οργανώσει το παιδομάζωμα, θα φύγει στο παραπέτασμα και θα πεθάνει εκεί. 

Ο γιος του είναι ο γνωστός Σωκράτης Κόκκαλης πρόεδρος της INRACOM και του Ολυμπιακού. Ο Λούρος θα μείνει έξω από πολιτικές συγκρούσεις και θα γράψει ένα βιβλίο με τον τίτλο «Χθες» Στο βιβλίο αυτό αναφέρει ότι παραιτήθηκε από το «Μαρίκα Ηλιάδη» μαζί με όλο του το επιτελείο για να μην συνεργασθεί με τους κατακτητές.

Μόνο ένας έμεινε και συνεργάστηκε με τους Ναζί ο Γρηγόρης Λαμπράκης.

Να τι γράφει ο ίδιος στο βιβλίο του και στη σελίδα 201. Οι επισημάνσεις δικές μου. 

… της Σχολής, καθώς και το δικό μου αρχείο. Όπου κάποιος ιστορικός της ελληνικής Ιατρικής θα μπορέσει κάποτε να βρει τις λεπτομέρειες του σοβαρού εκείνου επεισοδίου.

Όπως κι αν έχει το πράγμα, είχαμε πια βγει και οι τρεις μας στο πνευματικό και ηθικό κλαρί, μιας και είχαν κοπεί οι γέφυρες με το Πανεπιστήμιο. Ή στάση μας, πού νομίζαμε πώς αποτελούσε μιαν έμμεση αλλά συνειδητή διαμαρτυρία εναντίον του κατακτητή, σχολιάστηκε πολύ· άλλοι ήταν υπέρ και άλλοι κατά.

Ύστερα από λίγο, πήραν από τον Κόκκαλη κι από εμένα τις διευθύνσεις των Κλινικών του «Άρεταιείου».

Σχεδόν ταυτόχρονα, ο Λογοθετόπουλος διέλυσε παράνομα το Διοικητικό Συμβούλιο του Μαιευτηρίου «Μαρίκα Ηλιάδη» και εγκατέστησε έκεί το Δημόσιο Μαιευτήριο με όλο το επιτελείο του, αφού με έδιωξε φυσικά από την διεύθυνση. Για λίγο καιρό ακόμα δεν πραγματοποιήθηκε και ή έξωσή μου από το σπίτι μου, αλλά ήταν φανερό πώς δεν επρόκειτο ν’ αργήσει.

 Τα αποχαιρετιστήρια από το Μαιευτήριο «Μαρίκα Ήλιάδη» ήταν συγκλονιστικά.

Οι περισσότεροι από τους συνεργάτες μου παραιτήθηκαν, εκτός από έναν νέο υποβοηθό, πού τον είχα συμπαθήσει για την αθλητική του προϊστορία αυτός έμεινε και συνεργάστηκε με τον Λογοθετόπουλο. Ό νέος ονομαζόταν Γρηγόριος Λαμπράκης!

Έτσι ο Κόκκαλης κι εγώ περιοριστήκαμε στους «Αγίους Αναργύρους» για την εξυπηρέτηση της «υποτυπώδους» πελατείας μας, πού έπρεπε και να μας θρέψει. Από την εντατική ως τότε εργασία, πέσαμε στην απραξία. Την μοναξιά και την νύκτα της Κατοχής, πού γινόταν όλο και πιο σκοτεινή. 

Στο αναμεταξύ, ο Κόκκαλης είχε παραδοθεί, όπως έγραψα παραπάνω, στο ΕΑΜ. κι έπαψα να ‘χω επαφή μαζί του. Άλλα και με τον Χωρέμη οι σχέσεις μας έγιναν χαλαρές, ίσως επειδή οι κατοικίες μας ήταν μακρυά ή μια από την άλλη και δεν εμπιστευόμασταν το τηλέφωνο.