Χρειάζεται μια ολόκληρη ζωή για να μάθει κάποιος πώς να ζει

Αλλά ανάμεσα στους χειρότερους συγκαταλέγω επίσης όσους δεν έχουν χρόνο παρά για το κρασί και τη λαγνεία. Επειδή κανείς δεν έχει πιο επονείδιστες έγνοιες. 

Οι άλλοι, ακόμη και αν το κενό όνειρο της δόξας τούς έχει γίνει εμμονή, ξεστρατίζουν παρόμοια. Αν και θα μου αναφέρεις αυτούς που είναι τσιγκούνηδες και άπληστοι ή οξύθυμοι ή ασχολούμενοι με άδικα μίση και άδικους πολέμους, όλοι αυτοί σφάλλουν με έναν περισσότερο ανθρώπινο τρόπο. 

Αλλά αυτοί που είναι καθηλωμένοι στις ηδονές του στομαχιού και στη λαγνεία, φέρουν το στίγμα της ατιμίας. 

Ψάξτε τις ώρες αυτών των ανθρώπων, δείτε πόσο χρόνο αφιερώνουν σε λογαριασμούς, πόσο στο να στήνουν παγίδες, πόσο στο να τις φοβούνται, πόσο στο να πληρώνουν δικαστήρια, πόσο στο να δικάζονται, πόσο στο να δίνουν ή να λαμβάνουν χρηματικές εγγυήσεις, πόσο σε συμπόσια -αφού ακόμη και αυτά τώρα πια κατάντησαν ένα είδος δουλειάς-, και θα διαπιστώσετε πόσο τα ενδιαφέροντά τους, είτε τα αποκαλέσεις καλά είτε κακά, δεν τους αφήνουν καν το χρόνο να πάρουν ανάσα. 

Τελικά, όλοι συμφωνούν ότι όποιος ασχολείται με πολλά πράγματα δεν μπορεί να ακολουθήσει με συνέπεια καμιά πορεία -ακόμη και να είναι εύγλωττος ή να έχει κάνει προοδευτικές σπουδές-αφού το μυαλό, όταν μοιράζεται σε πολλά ενδιαφέροντα, δεν εμβαθύνει σε τίποτε, αλλά απορρίπτει όλα όσα το παραγεμίζουν. 

Ο πολυάσχολος άνθρωπος ασχολείται με τη ζωή του λιγότερο από ό,τι με οτιδήποτε άλλο: τίποτε δεν είναι πιο δύσκολο να μάθει κανείς. Για όλα τα υπόλοιπα υπάρχουν πολλοί δάσκαλοι. Κάποια τα κατέχουν πολύ καλά ακόμη και τα μικρά παιδιά, που συχνά παίζουν το δάσκαλο. Όμως χρειάζεται μια ολόκληρη ζωή να μάθει κάποιος πώς να ζει, και κάτι που ίσως σε κάνει να αναρωτηθείς ακόμη περισσότερο-χρειάζεται μια ολόκληρη ζωή να μάθει κάποιος πώς να πεθάνει. 

Πολλοί σπουδαίοι άνθρωποι, έχοντας παραμερίσει όλα τους τα βάρη, έχοντας αρνηθεί πλούτη, δουλειά και χαρές, έθεσαν βασικό τους στόχο μέχρι το τέλος της ζωής τους να μάθουν πώς να ζουν. 

Παρά ταύτα οι περισσότεροι από αυτούς έφυγαν από τη ζωή ομολογώντας ότι ακόμη αγνοούν πώς να ζουν -και αυτοί ξέρουν ακόμη λιγότερα. 

Πιστέψτε με, πρέπει κάποιος να είναι μεγάλη φυσιογνωμία και υπεράνω κάθε ανθρώπινης αδυναμίας που θέλει το χρόνο μόνο για τον εαυτό της, και αυτό συνεπάγεται ότι η ζωή ενός τέτοιου ανθρώπου διαρκεί πολύ, επειδή αφιέρωσε αποκλειστικά στον εαυτό του όσο χρόνο διέθετε. 

Κανείς από αυτούς δεν ήταν νωθρός και παραμελημένος. Κανείς δεν ήταν υποχείριο κάποιου άλλου, αφού, περιφρουρώντας τον μικρόψυχα, δεν βρήκε κάτι άλλο, με το οποίο να αξίζει να ανταλλάξει το χρόνο του. 

Και έτσι αυτός ο άνθρωπος είχε αρκετό χρόνο, αλλά όσοι αφέθηκαν να τους ληστέψουν «τα κοινά» τον περισσότερο χρόνο της ζωής τους, αναγκαστικά είχαν τόσο λίγο χρόνο στη διάθεσή τους. Και δεν έχεις κανένα λόγο να υποθέτεις ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν μερικές φορές την απώλεια αυτή. 

Πράγματι, θα ακούσεις πολλούς από αυτούς που βαρύνονται από μεγάλη άνεση υλικών αγαθών να αναφωνούν κάποτε ανάμεσα στο πλήθος των πελατών τους ή όταν αγορεύουν στα δικαστήρια ή στις υπόλοιπες ένδοξες κακοτυχίες τους: «Δεν έχω καμία πιθανότητα να ζήσω». 

Φυσικά και δεν έχεις καμία πιθανότητα! Όλοι όσοι σε καλούν επιτακτικά να ασχοληθείς μαζί τους, σε αποσπούν από τον εαυτό σου. Πόσες μέρες σου έκλεψε αυτός ο κατηγορούμενος; Πόσες αυτός ο υποψήφιος; Πόσες αυτή η κουρασμένη ηλικιωμένη γυναίκα που χάνει τους φυσικούς της κληρονόμους από πρόωρο θάνατο; Πόσες αυτός ο άνθρωπος που ντρέπεται επειδή εξάπτει την απληστία των επίδοξων κληρονόμων; Πόσες αυτός ο πολύ ισχυρός φίλος που έχει εσένα και τους ομοίους σου στη λίστα όχι των φίλων αλλά των παρατρεχάμενων; 

Έλεγξε και, θα έλεγα, και ξαναδές τις μέρες της ζωής σου. Θα τις βρεις λιγοστές, και ακόμη λιγότερες θα σου έχουν απομείνει. 

Αυτός που ευχήθηκε την εξουσία της Ρώμης, όταν την αποκτά, επιθυμεί να την παραμερίσει, λέγοντας ξανά και ξανά: «Πότε θα τελειώσει αυτό το μαρτύριο!» 

Αυτός ο άνθρωπος κανονίζει τα παίγνια και, αφού στοιχηματίσει πολλά στη νίκη του, τότε λέει: «Πότε θα τα ξεφορτωθώ όλα αυτά;» 

Αυτός ο δικηγόρος κάνει λεονταρισμούς στο Forum, και συγκεντρώνει ένα μεγάλο πλήθος που απλώνεται πέρα από εκεί που μπορεί να ακουστεί η φωνή του, και παρ’ όλα αυτά λέει: «Πότε θα έρθει η στιγμή της ανάπαυσης;» 

Όλοι βιάζουν τη ζωή τους και υποφέρουν επειδή λαχταρούν το μέλλον και κουράζονται από το παρόν. Αλλά αυτός που επενδύει όλο του το χρόνο για τις δικές του ανάγκες, που σχεδιάζει την κάθε μέρα σαν να ήταν η τελευταία του, ούτε προσδοκά ούτε φοβάται το αύριο. Ποια καινούρια χαρά μπορεί να συμβεί; Όλες είναι γνωστές, όλες τις έχουμε ζήσει. Η Παντοδύναμη Τύχη μπορεί να κάνει τα υπόλοιπα όπως θέλει. 

Η ζωή του είναι ήδη ασφαλής. 

Κάτι μπορεί να προστεθεί, τίποτε δεν μπορεί να αφαιρεθεί, και καθετί παραπάνω θα το αισθανόμαστε σαν το παραπάνω φαγητό που τρώει ένας ήδη χορτασμένος άνθρωπος, το οποίο δεν το επιθυμεί, αλλά παρά ταύτα καταναλώνει. Και δεν είναι αρκετός λόγος τα γκρίζα μαλλιά κάποιου ή οι ρυτίδες του για να πιστεύεις ότι έχει ζήσει πολλά χρόνια. 

Δεν έχει ζήσει πολύ, είναι πολύ καιρό ζωντανός. 

Δεν θα σκεφτόσουν ότι αυτός ο άνθρωπος έκανε ένα μακρύ ταξίδι, ενώ στην πραγματικότητα τον βρήκε μια άγρια θύελλα αμέσως μόλις βγήκε από το λιμάνι και παρασύρθηκε εδώ κι εκεί από τους ανέμους που λυσσομανούσαν από παντού, και έκανε κύκλους γύρω από το ίδιο σημείο; 

Δεν έχει ταξιδέψει πολύ, όμως παράδερνε πολύ. Σενέκας - Για το Σύντομον του Βίου

http://mythiki-anazitisi.blogspot.com/2021/02/blog-post_93.html