Διπλωματία του Σκακιού-Η Συνθήκη των Σεβρών

Ένας έμπειρος παίκτης σκακιού προεξοφλεί τις δυο-τρεις επόμενες κινήσεις της άλλης πλευράς, ιδίως όταν αποτελούν μονόδρομο.

Το καλοκαίρι του 2016 λίγο πριν και λίγο μετά το αποτυχόν πραξικόπημα στην Τουρκία, η υποστηριζόμενη από τις ΗΠΑ Συροκουρδική Οργάνωση PYD και η ένοπλη πολιτοφυλακή της YPG βρισκόταν πολύ κοντά στη διάβαση του Ευφράτη, ώστε επεκτείνοντας τον έλεγχό της προς Δυσμάς να ενώσει τις δύο ελεγχόμενες από τους Κούρδους περιοχές.

Τότε η Μόσχα άναψε «πράσινο» φως στην Άγκυρα, τα στρατεύματα της οποίας εισήλθαν στη Συρία στο πλαίσιο της επιχείρησης Ασπίδα του Ευφράτη, με τον Πούτιν να καθιστά ξεκάθαρο στον Ερντογάν ότι η ανοχή της Ρωσίας αφορά τη μη συνέωση των Κουρδικών Εδαφών ανατολικά και δυτικά του Ευφράτη και σε καμιά περίπτωση τη δημιουργία τουρκικού προπυργίου κατά των Κούρδων.

Τους τελευταίους δύο μήνες η Άγκυρα έφθασε πολλές φορές στο όριο γενικευμένης σύρραξης με τις κουρδικές δυνάμεις, με αποτέλεσμα να πραγματοποιηθεί η συνάντηση των τριών επιτελαρχών Ρωσίας, ΗΠΑ και Τουρκίας, όπου ο τελευταίος πληροφορήθηκε από τους ομολόγους του ότι δεν υπάρχει περαιτέρω περιθώριο εμπλοκής στη Συρία με την κατάληψη της πρωτεύουσας των Τζιχαντιστών Ράκα να ανατίθεται από την Ουάσιγκτον στους Κούρδους με τη βοήθεια των Ειδικών Δυνάμεων του αμερικανικού στρατού.

Έτσι φθάσαμε στη δημιουργία ρωσικής βάσης στην κουρδοκρατούμενη περιοχή της Βορειοδυτικής Συρίας, με στόχο να καταλάβει χειροπιαστά η Άγκυρα αυτά που δεν εννοεί να καταλάβει προφορικά.

Έτσι, ανατολικά του Ευφράτη ο Ερντογάν βλέπει την κόκκινη κάρτα των ΗΠΑ και δυτικά την κόκκινη κάρτα της Ρωσίας. Αν επιμείνει να δημιουργεί μεμονωμένα θερμά επεισόδια με τους Κούρδους, αργά ή γρήγορα θα βρεθεί απέναντι στους πεζοναύτες και του καταδρομείς είτε του αμερικανικού, είτε του ρωσικού στρατού, είτε και ταυτόχρονα με τους δύο.

Αν κάνουμε μια αναδρομή στις εξελίξεις στη Συρία από τον περασμένο Αύγουστο μέχρι και σήμερα προβάλλει ανάγλυφα η επεξεργασμένη ρωσική διπλωματική δεινότητα: Πίσω από την παραπλανητική αίσθηση συμμαχίας με την Τουρκία εξελίχθηκε ένας περίτεχνος ελιγμός που επιτρέπει σήμερα στη Μόσχα να έχει βαρύνον δικαίωμα λόγου για το καθεστώς των Κούρδων στη Συρία, μια δυνατότητα που μέχρι πριν από λίγες μέρες πρόβαλε σαν προνόμιο των ΗΠΑ.

Η ήττα του Ερντογάν στο επιχειρησιακό επίπεδο είναι σκληρή, καθώς οι δυνάμεις που έστειλε στην Συρία είναι εγκλωβισμένες και δεν μπορούν να προελάσουν ούτε προς Δυσμάς, ούτε προς Ανατολάς, με την επιχείρηση μάλλον να πρέπει να μετονομασθεί από «Ασπίδα του Ευφράτη» σε «Παγίδα του Ευφράτη». Ακόμη πιο σκληρή είναι η ήττα της Αγκύρας στο διπλωματικό πεδίο, καθώς τα περί ελιγμών της δαιμόνιας τουρκικής διπλωματίας μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας αποδεικνύονται ρητορικό και επικοινωνιακό πυροτέχνημα χωρίς αντίκρισμα.

Οι ΗΠΑ, σε πρώτο πλάνο, και το Ισραήλ, πιο διακριτικά, παίζουν εδώ και καιρό το χαρτί της κουρδικής χειραφέτησης στη Συρία και όχι μόνον και τώρα έρχεται να προστεθεί και η Ρωσία, η οποία προφανώς θα φροντίσει η όποια διευθέτηση αυτονομίας ή τοπικής αυτοκυβέρνησης να μη θίγει ζωτικά συμφέροντα της Δαμασκού και της Φιλοϊρανικής Συμμαχίας που την στηρίζει.

Με άλλα λόγια, το αν θα ενωθούν οι κουρδικές περιοχές της Συρίας Ανατολικά και Δυτικά του Ευφράτη είναι θέμα προς διαβούλευση ανάμεσα στην Ουάσιγκτον και τη Μόσχα και όχι των τουρκικών δυνάμεων που παρεμβάλλονται και για τις οποίες η αποχώρηση είναι απλά ζήτημα χρόνου.

Ο Ερντογάν με τον τυχοδιωκτισμό του στη Συρία συνέβαλε καθοριστικά στην αποδόμηση των ισορροπιών που είχαν διαμορφωθεί προς Νότο με τη Συνθήκη της Λωζάνης, με την επόμενη μέρα να παραπέμπει στη Συνθήκη των Σεβρών, η οποία προέβλεπε Ανεξάρτητο Κουρδικό Κράτος στα εδάφη της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ")
http://www.energia.gr
http://dia-kosmos.blogspot.gr/