Το ΝΑΤΟ αποσυντίθεται - διαλύεται αργά και σταθερά

Χτίζοντας τον ρωσικό εχθρό Το ΝΑΤΟ κουράζεται

Karine Bechet-Golovko, Comité Valmy, 18-3-21

[Ευστοχότερος τίτλος αυτού του άρθρου θα ήταν Γάλλοι τέως επιτελικοί αξιωματικοί καταγγέλλουν την νέα στρατηγική του ΝΑΤΟ, ως κίνδυνο για την Ευρώπη, με ανοικτή επιστολή τους στον Γενικό Γραμματέα του.

Παράλληλο δοκίμιο, υπέρ της στρατηγικής αυτονομίας της Ευρώπης, είχε δημοσιευθεί στις 4-1-2021, στο ίδιο όργανο των Γάλλων υπερασπιστών της εθνικής κυριαρχίας, με τις υπογραφές 12 ανωτάτων αξιωματικών ε.α., του «Ομίλου Στρατιωτικού Προβληματισμού» (Cercle des Réflexions Interarmées), μεταξύ των οποίων και στρατηγός ονόματι Γκρεγκουάρ Σταματίδης.

Τα δύο αυτά αξιοπρόσεκτα (λόγω προέλευσης και στοχεύσεων) κείμενα, υποδηλούν ενδιαφέρουσες ζυμώσεις και σε επιτελικό επίπεδο στην Ευρώπη του 2ου Ψυχρού Πολέμου και του καταποντισμού της «Ευρωπαϊκής Ένωσης» στην «ρουφήχτρα» των εμβολίων, της προκλητικής ιδιοτέλεια της σπατάλης και σκοτεινών σκανδάλων εξαγοράς (Σόρος, Λόμπι, κ.ο.κ]

Μετάφραση/εισαγωγή Μιχαήλ Στυλιανού

Πριν από λίγο καιρό, το ΝΑΤΟ δημοσίευσε τη στρατηγική του για το 2030, η οποία μοιάζει ίδια με άλλες, όπου η Ρωσία είναι πάντοτε ο πρωταρχικός και άμεσος εχθρός και η Κίνα ένας ενδεχόμενος κίνδυνος. Εν ολίγοις, το ΝΑΤΟ αυτοπροβάλλεται, χωρίς κόμπλεξ, ως ο ένοπλος βραχίονας των συμφερόντων της παγκοσμιοποίησης.

Η Ρωσία τονίζει την επιδείνωση της στρατιωτικής συνεργασίας, η οποία έχει καταστραφεί από τις συνεχείς προσπάθειες του ΝΑΤΟ, που λογικά δεν χρειάζονται συνεργασία με τον «εχθρό», αλλά παράδοση του, κάτι που η Ρωσία δεν έχει στο πρόγραμμά της. .

Εν ολίγοις, το ΝΑΤΟ βρίσκεται σε πλήρη στασιμότητα, χωρίς εχθρό στερείται νοήματος και ο περίφημος ρωσικός κίνδυνος δυσκολεύεται όλο και περισσότερο να πείσει, τόσο πολύ μάλιστα που μια ομάδα Γάλλων τέως επιτελικών αξιωματικών* έστειλε επιστολή στον Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ, καταγγέλλοντας την εργαλειοποίηση της λεγόμενης «ρωσικής απειλής» για την υποταγή των Ευρωπαίων σε αμερικανικά συμφέροντα, και υπενθυμίζοντας ότι ήταν το ΝΑΤΟ που, ήδη από τη δεκαετία του 1990, κινούνταν προς τα ρωσικά σύνορα και που αρνείται όλες τις προτάσεις για ένα Ευρωπαϊκό σύμφωνο ασφάλειας που έχει προτείνει η Ρωσία. ΄Ετσι, αργά αλλά σίγουρα, ο πέπλος της ψευδαίσθησης σκίζεται… σε έναν απογυμνωμένο Νατοϊκό κυρίαρχο.

Το Ρωσικό Υπουργείο Εξωτερικών, μετά τις νέες (αλλά τελετουργικές) δηλώσεις του ΝΑΤΟ, που προβάλλουν τη Ρωσία ως απειλή για την Ευρώπη –που υποτίθεται πως περιμένει πάντα την εισβολή και τους πυραύλους και, ως εκ τούτου, λογικά υποδέχεται πραγματικά αυτή τη φορά, όλο και περισσότερες αμερικανικές στρατιωτικές αποστολές– κατήγγειλε την επίμονη επιθυμία του ΝΑΤΟ να αποδομήσει όλους τους μηχανισμούς στρατιωτικής συνεργασίας, ακυρώνοντας το σχήμα Ρωσίας-ΝΑΤΟ.

Αυτή η έλλειψη βούλησης συνοδεύεται από μόνιμη επέκταση των ρωσικών συνόρων μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, με την αύξηση της εκπαίδευσης, την ανάπτυξη αμερικανικών αντιπυραυλικών συστημάτων ABM που στρέφονται στη Ρωσία, τις στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ κ.λπ. Ο διευθυντής της Ρωσικής Υπηρεσίας Εξωτερικών Πληροφοριών ανακοίνωσε μάλιστα ότι πριν ένα χρόνο είχαν λάβει πληροφορίες, ότι οι μυστικές υπηρεσίες του ΝΑΤΟ είχαν συναντηθεί στο έδαφος μιας ευρωπαϊκής χώρας (όχι της Γερμανίας) για να συζητήσουν πώς να αναβιώσουν και να στηρίξουν τα κινήματα της αντιπολίτευσης στη Ρωσία, εξετάζοντας ακόμη κα την προσφυγή σε ανθρωποθυσίες.

Έτσι, στην προσέγγιση του ΝΑΤΟ, η Ρωσία έχει γίνει πραγματικά ο εχθρός, όχι ο ρητορικός εχθρός, αλλά ο εχθρός που πρέπει να καταπολεμήσεις, υπαρξιακός. Αυτή η στάση αλλάζει ριζικά το σύστημα ασφαλείας στην Ευρώπη, το οποίο μετατρέπεται σε μια πιθανή ζώνη συγκρούσεων για την εξυπηρέτηση των παγκόσμιο-κτητικών συμφερόντων – εναντίον της Ρωσίας.

Αλλά είναι αυτό πραγματικά προς το ευρωπαϊκό συμφέρον; 

Αυτό είναι πολύ αμφίβολο.

Μια επιστολή, ελάχιστα δημοσιοποιημένη, τέως επιτελικών αξιωματικών των γαλλικών ενόπλων δυνάμεων εστάλη στον Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ Στόλτενμπεργκ, που τελικά καθιστά ολοφάνερο ότι ο Βασιλιάς είναι γυμνός -ο εθνικός στρατός δεν είναι εκεί για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα μιας άλλης δύναμης, εις βάρος της ασφάλειας του πληθυσμού, εις βάρος της κυριαρχίας της χώρας. 

Η επιστολή αυτή, πρέπει να διαβαστεί, δημοσιεύθηκε πλήρης στην Capital (διαθέσιμη εδώ). 

Εδώ είναι μερικά αποσπάσματα:

(…) Από την αρχή, φαίνεται ότι ολόκληρος ο προσανατολισμός του ΝΑΤΟ βασίζεται στο παράδειγμα μιας διπλής απειλής: μιας ρωσικής, που παρουσιάζεται σήμερα να είναι σε δράση και της άλλης κινεζικής, ενδεχόμενης και μελλοντικής. Από τη μελέτη αυτή προκύπτουν δύο κύριες στοχεύσεις:

Η πρώτη είναι η επιστράτευση των Ευρωπαίων εναντίον μιας κινεζικής επιχείρησης παγκόσμιας κυριαρχίας, με αντάλλαγμα την αμερικανική προστασία της Ευρώπης από τη ρωσική απειλή που θα την επηρέαζε.

Η δεύτερη είναι η καταστρατήγηση του κανόνα της συναίνεσης με διάφορους τρόπους: επιχειρήσεις με συνασπισμούς εθελοντών· Εφαρμογή αποφάσεων που δεν απαιτούν πλέον συναίνεση· Και κυρίως την ανάθεση εξουσίας στον SACEUR (Ανώτατο Διοικητή των Συμμαχικών Δυνάμεων στην Ευρώπη, Γενικό Αξιωματικό των ΗΠΑ), με δικαιολογία την αποτελεσματικότητα και επιτάχυνση της λήψης αποφάσεων.

Αλλά η ανάγνωση αυτού του προγράμματος “NATO 2030” αναδεικνύει σαφώς ένα μνημείο ειρηνικής κακής πίστης, ήσυχης παραπληροφόρησης και ενορχήστρωσης αυτής της “ρωσικής απειλής”, “απειλής” που δημιουργήθηκε με υπομονή και στη συνέχεια συντηρήθηκε, έτσι ώστε να «βάλει σε βηματισμό» τους Ευρωπαίους συμμάχους πίσω από τις Ηνωμένες Πολιτείες (…) είναι σημαντικό να γίνει απολογισμός των αιτίων και της πραγματικότητας αυτής της ρωσικής απειλής (…).

Το ΝΑΤΟ είναι που, ήδη από τη δεκαετία του 1990, εξαπέλυσε την αναγκαστική πορεία προώθησης προς ανατολάς, αν και κατόπιν αιτήματος των ενδιαφερομένων χωρών, αλλά παρά τις διαβεβαιώσεις που είχαν δοθεί στη Ρωσία το 1991, όταν υπογράφηκε η Συνθήκη της Μόσχας (2), προώθηση που από χρόνο σε χρόνο έφερνε τους στρατούς του ΝΑΤΟ όλο και πιο κοντά στα σύνορα της Ρωσίας, εκμεταλλευόμενη την αποσύνθεση της πρώην ΕΣΣΔ.

Ήταν επίσης το ΝΑΤΟ που το 2008, με τη δυναμική «κατάκτησης της ανατολής», αρνήθηκε το τεντωμένο χέρι της Ρωσίας για ένα νέο «Ευρωπαϊκό Σύμφωνο Ασφαλείας» με στόχο την επίλυση ανεπίλυτων συγκρούσεων στην Ανατολική Ευρώπη (Υπερδνειστερία, Αμπχαζία, Νότια Οσετία), με αντάλλαγμα μιαν ορισμένη ουδετερότητα της Γεωργίας, της Ουκρανίας, της Μολδαβίας – δηλαδή στην άμεση περίμετρο ασφάλειας της Ρωσίας απέναντι στο ΝΑΤΟ.

Και είναι πάντα με αυτό το ίδιο κατακτητικό πνεύμα -που από τη Ρωσία, γίνεται αισθητό ως πραγματικός στραγγαλισμός- επέλεξαν, το 2010 να ενθαρρύνουν στην Ουκρανία την σοβαρή αναταραχή του «ΕυρωΜεϊντάν», ενός πραγματικού πραξικοπήματος, που είχε ως αποτέλεσμα την ανατροπή του νόμιμα εκλεγμένου ουκρανού προέδρου, ο οποίος θεωρήθηκε υπερβολικά ρωσόφιλος, προκειμένου να συνεχιστεί η πολιτική προσέγγισης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. (…)

Έτσι, ναι, κύριε Γενικέ Γραμματέα, στο τέλος των 20 χρόνων συνεχών προσπαθειών του ΝΑΤΟ να αναδημιουργήσει τον «ρωσικό εχθρό», απαραίτητον για την επιβίωση μιας θεωρητικά καθαρά αμυντικής οργάνωσης, ναι, η Ρωσία τελικά σκληρύνθηκε, και επιζήτησε στην Ανατολή τη συνεργασία που η Δύση της αρνήθηκε. (…)

(…) αυτό που τώρα επιδιώκεται, μέσω αυτής της νέας ιδέας του ΝΑΤΟ για το 2030, είναι ένα πολύ μεγαλύτερο σχέδιο: Η συμμετοχή της Ατλαντικής Συμμαχίας στον αγώνα για την παγκόσμια ηγεμονία που διαφαίνεται μεταξύ της Κίνας και των Ηνωμένων Πολιτειών. (…) Επειδή αυτή η οργάνωση, όταν έχει χάσει τον εχθρό της, δεν παύει να ρίχνεται με μανία στην πολιτική αιτιολόγηση διατήρησης του στρατιωτικού της εργαλείου, ανα-σφυρηλατώντας τον νέο ρωσικό εχθρό της τείνει τώρα να αποτελέσει κίνδυνο για την Ευρώπη.

Οπότε όχι, κύριε Γενικέ Γραμματέα! Πρέπει να σταματήσουμε αυτό το τρελό τρένο πριν να είναι πολύ αργά! Από την άλλη πλευρά, η Γαλλία, σύμφωνα με τις αρχές που έθεσε πριν από περισσότερο από μισό αιώνα ο στρατηγός Ντε Γκωλ, δεν μπορεί, χωρίς να αποτύχει σοβαρά, να ενδώσει σε αυτό το εγχείρημα μιας περιπετειώδους αποδοχής της αμερικανικής κηδεμονίας πάνω από την Ευρώπη.

Το ΝΑΤΟ βρίσκεται στο ίδιο αδιέξοδο με τις Ηνωμένες Πολιτείες του Μπάιντεν: 

...δεν χρειάζεται συνεργασία με τους συμμάχους του, διότι δεν έχει συμμάχους, αλλά δορυφορικά κράτη στα οποία κυριαρχεί και τα οποία έχουν μόνο ένα δικαίωμα – αυτό της υπακοής· δεν χρειάζονται συνεργασία με τους εχθρούς τους, επιδιώκουν την παράδοσή τους, χωρίς να αναλαμβάνουν τον κίνδυνο μιας πραγματικής σύγκρουσης, για την οποία (ευτυχώς) δεν είναι έτοιμοι. 

Στο τέλος, είναι ισχυροί μόνο και μόνο επειδή τους υπακούν. 

Η Ρωσία τους είναι απαραίτητη στον ρόλο του εχθρού, αυτού του εχθρού που επιτρέπει να συντηρηθεί μια περιστασιακή ενότητα, ελλείψει μιας πραγματικής κατανομής των συμφερόντων μεταξύ των μελών της ίδιας φυλής.

Και μερικές φωνές αρχίζουν να υψώνονται και αναρωτιούνται ποια είναι η βάση μιας τέτοιας τυφλής υπακοής. …

https://infognomonpolitics.gr