ΚΙΝΑ: ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΘΑΝΑΤΟΥ

Το 1957, η καταστροφή στην Κίνα του Μάο ήταν διάχυτη παντού. Οι εργαζόμενοι ήταν σωματικά αδύναμοι ακόμη και για να συγκομίσουν τις πενιχρές καλλιέργειες τους και πέθαιναν βλέποντας τους ορυζώνες να σαπίζουν.

Οι φρικαλεότητες του σοσιαλισμού στην Κίνα του Μάο

Διαβάζοντας το παρακάτω άρθρο, θα ανήκετε πλέον σε μια μικρή ελίτ ανθρώπων που γνωρίζουν για το μεγαλύτερο στρατόπεδο θανάτου στην ιστορία του κόσμου, αυτό στο οποίο είχε μετατραπεί η κίνα του Μάο μεταξύ του 1949 και του 1976.

Του Llewellyn H. Rockwell Jr.

Απόδοση: Ευθύμης Μαραμής

Μια από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας

Πρόκειται για σκάνδαλο το ότι λίγοι Δυτικοί γνωρίζουν ή, αν γνωρίζουν, δεν γνωρίζουν την πλήρη αιματηρή πραγματικότητα που επικρατούσε στην Κίνα μεταξύ των ετών 1949 και 1976, τα χρόνια της κομμουνιστικής κυριαρχίας του Μάο Τσε Τουνγκ.

Πόσοι πέθαναν ως αποτέλεσμα των διωγμών και των πολιτικών του Μάο; Πολλοί άνθρωποι κατά το πέρασμα των χρόνων έχουν προσπαθήσει να μαντέψουν. Αλλά πάντοτε έχουν υποτιμήσει τα μεγέθη. Δεδομένου ότι τα περισσότερα στοιχεία εισήχθησαν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 και της δεκαετίας του 1990 και οι ειδικοί έχουν αφιερωθεί σε έρευνες και εκτιμήσεις, τα στοιχεία έχουν γίνει ολοένα και πιο αξιόπιστα. Και παρόλα αυτά παραμένουν ασαφή. Ποιο είναι το όριο σφάλματος στο οποίο αναφερόμαστε όταν εξετάζουμε τα θύματα του κομμουνισμού στην Κίνα; Θα μπορούσε να είναι το λιγότερο 40 εκατομμύρια άνθρωποι. Θα μπορούσε να είναι τόσο υψηλό όσο 100 εκατομμύρια άνθρωποι ή περισσότεροι. Στο απόγειο του Μαοϊκού κομμουνισμού από το 1959 έως το 1961 μόνο, οι αριθμοί κυμαίνονται από 20 εκατομμύρια έως 75 εκατομμύρια. Την προηγούμενη περίοδο, 20 εκατομμύρια. Την περίοδο μετά, δεκάδες εκατομμύρια ακόμα.

Όπως καταδεικνύουν οι μελετητές μαζικών θανάτων, οι περισσότεροι από εμάς δεν μπορούμε να φανταστούμε 100 νεκρούς ή 1000. Πέρα απ’ αυτό μιλάμε για στατιστικά στοιχεία: δεν έχουν εννοιολογικό νόημα για εμάς και γίνεται ένα αριθμητικό παιχνίδι που μας αποσπά από την ουσία της φρίκης.

Η φρίκη που θα ακολουθούσε φάνηκε ήδη στον αιματηρό εμφύλιο πόλεμο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μετά από το θάνατο περίπου εννέα εκατομμυρίων ανθρώπων, οι κομμουνιστές αναδείχθηκαν νικητές το 1949, με τον Μάο ως ηγεμόνα. Η γη του Λάο-Τζου (ομοιοκαταληξία, ρυθμός, ειρήνη), του ταοϊσμού (συμπόνια, μετριοπάθεια, ταπεινοφροσύνη) και του Κομφουκιανισμού (ευσέβεια, κοινωνική αρμονία, ατομική ανάπτυξη) καταλήφθηκε από την πιο αλλόκοτη εισαγωγή ιδεών που συνέβη ποτέ στην Κίνα: μαρξισμός από τη Γερμανία μέσω Ρωσίας. Ήταν μια ιδεολογία που αρνιόταν κάθε λογική, εμπειρία, οικονομικούς νόμους, δικαιώματα ιδιοκτησίας και τα όρια της εξουσίας του κράτους λόγω του ότι αυτές οι έννοιες ήταν απλώς «μπουρζουάδικες» προκαταλήψεις και αυτό που χρειαζόταν για τον μετασχηματισμό της κοινωνίας ήταν ένα πλαίσιο με απεριόριστη δύναμη να μετασχηματίσει όλα τα πράγματα.

Είναι παράδοξο να το σκεφτόμαστε πραγματικά: αφίσες του Μαρξ και του Λένιν στην Κίνα και εξουσία μιας ιδεολογίας ληστείας, δικτατορίας και θανάτου που δεν έληξε παρά μόνο το 1976. Τόσο εντυπωσιακός είναι ο μετασχηματισμός τα τελευταία 25 χρόνια, που κανείς δεν ξέρει ότι όλα αυτά συνέβησαν καν, εκτός από το ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα εξακολουθεί να κυβερνά, έχοντας πετάξει το κομμουνιστικό κομμάτι στα σκουπίδια.

Το πείραμα άρχισε με τον πιο αιματηρό τρόπο μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, όταν όλα τα δυτικά βλέμματα επικεντρώνονταν σε θέματα στις πατρίδες τους. Στον όποιο βαθμό υπήρχε εστίαση σε ξένα θέματα, αυτά ήταν στη Ρωσία. Οι «καλοί» είχαν κερδίσει τον πόλεμο στην Κίνα, ή έτσι μας καθοδηγούσαν να πιστεύουμε την εποχή που ο κομμουνισμός ήταν στη μόδα.

Ο κομμουνισμός στην Κίνα εγκαταστάθηκε διανύοντας τα τρία συνηθισμένα στάδια: εκκαθαρίσεις, κεντρικός σχεδιασμός και αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων.

Πρώτη φάση: Εκκαθαρίσεις

Πρώτα πραγματοποιήθηκαν οι εκκαθαρίσεις για να επέλθει ο κομμουνισμός. Έπρεπε να εξοντωθούν αντάρτες και να κατασχεθεί γη. Οι εκκλησίες έπρεπε να καταστραφούν. Οι αντεπαναστάτες έπρεπε να εξαλειφθούν. Η βία ξεκίνησε στις αγροτικές περιοχές και αργότερα εξαπλώθηκε στις πόλεις. Οι χωρικοί χωρίστηκαν αρχικά σε τέσσερις τάξεις που θεωρήθηκαν πολιτικά αποδεκτές: φτωχοί, ημι φτωχοί, μέσοι και «πλούσιοι». Όλοι οι άλλοι θεωρήθηκαν ιδιοκτήτες γης και στοχοποιήθηκαν προς εκκαθάριση. Αν δεν μπορούσαν να βρεθούν ιδιοκτήτες γης, οι «πλούσιοι» χωρικοί έπαιρναν συχνά τη θέση τους. Η δαιμονοποιημένη τάξη κυνηγήθηκε σε όλη την επικράτεια. Άνθρωποι κατέδιδαν τους γείτονές τους επειδή κατείχαν ιδιοκτησία ή επειδή δεν ήταν πιστοί στο κόμμα. Όσοι βρίσκονταν εκτελούνταν αμέσως μαζί με όσους τους υποστήριζαν.

Ο κανόνας ήταν ότι έπρεπε να σκοτωθεί τουλάχιστον ένα άτομο σε κάθε χωριό. Οι αριθμοί των δολοφονημένων εκτιμάται ότι κυμαίνονται μεταξύ ενός και πέντε εκατομμυρίων. Επιπλέον, άλλα τέσσερα έως έξι εκατομμύρια ιδιοκτήτες γης σφαγιάστηκαν για το «έγκλημα» της ιδιοκτησίας κεφαλαίου. Εάν υπήρχε υποψία πως κάποιος κρύβει πλούτο, βασανιζόταν με πυρακτωμένα σίδερα για να ομολογήσει. Οι οικογένειες των δολοφονημένων βασανίζονταν και οι τάφοι των προγόνων τους λεηλατούνταν. Η γη διαχωρίστηκε σε μικροσκοπικά οικόπεδα και διανεμήθηκε στους υπόλοιπους χωρικούς.

Στη συνέχεια η εκστρατεία μεταφέρθηκε στις πόλεις. Τα πολιτικά κίνητρα εδώ ήταν στην πρώτη γραμμή, αλλά υπήρχαν και έλεγχοι συμπεριφοράς. Οποιοσδήποτε ήταν ύποπτος για συμμετοχή σε πορνεία, τυχερά παιχνίδια, φοροδιαφυγή, ψέμα, απάτη, εμπόριο οπίου ή στην αποκάλυψη κρατικών μυστικών, εκτελούταν ως «ληστής». Οι επίσημες εκτιμήσεις υπολόγισαν τον αριθμό των νεκρών στα δύο εκατομμύρια, ενώ άλλα δύο εκατομμύρια οδηγήθηκαν και πέθαναν στη φυλακή. Τοπικές επιτροπές κομμουνιστών χαφιέδων παρακολουθούσαν κάθε κίνηση. Τα κελιά στις φυλακές αυξάνονταν και γίνονταν όλο και μικρότερα, με κάθε κρατούμενο να ζει σε ένα χώρο περίπου 14 ιντσών. Κάποιοι φυλακισμένοι πέθαναν στα κάτεργα.

Υπήρχαν επιχειρήσεις στις πόλεις, αλλά εκείνοι που τις κατείχαν και τις διαχειρίζονταν υπόκειντο σε ολοένα και αυστηρότερους περιορισμούς: συνεχείς εξονυχιστικούς ελέγχους, δυσβάστακτη φορολογία και πίεση να παραδώσουν τις επιχειρήσεις τους για κολεκτιβοποίηση. Υπήρξαν πολλές αυτοκτονίες μεταξύ των μικρομεσαίων επιχειρηματιών. Η συμμετοχή στο κόμμα παρείχε μόνο προσωρινή ασυλία, καθώς από το 1955 άρχισε η εκστρατεία εναντίον κρυφών αντεπαναστατών μέσα στο ίδιο το κόμμα. Ο διαδεδομένος κανόνας ήταν ότι ένα στα δέκα μέλη του κόμματος ήταν συγκαλυμμένος προδότης.

Καθώς οι ποταμοί του αίματος αυξάνονταν όλο και περισσότερο, ο Μάο ξεκίνησε το κίνημα των «εκατό λουλουδιών» το 1957, η κληρονομιά του οποίου είναι η φράση που συχνά ακούμε: «Αφήστε τα 100 λουλούδια να ανθίσουν». Οι άνθρωποι ενθαρρύνθηκαν να μιλήσουν ελεύθερα και να εκθέσουν την άποψή τους, μια ευκαιρία που ήταν πολύ δελεαστική για τους διανοούμενους. Η ελευθερία αυτή ήταν σύντομη. Στην πραγματικότητα, ήταν ένα τέχνασμα. Όλοι όσοι μίλησαν εναντίον όσων συνέβαιναν στην Κίνα φυλακίστηκαν, ίσως μεταξύ 400.000 και 700.000 ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένου του 10% των άρτια εκπαιδευμένων τάξεων. Άλλοι χαρακτηρίστηκαν ως δεξιοί και υποβλήθηκαν σε ανάκριση, «αναμόρφωση», πετάχτηκαν έξω από τα σπίτια τους και εξευτελίστηκαν.

Αλλά αυτό δεν ήταν τίποτα σε σύγκριση με τη δεύτερη φάση, η οποία αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες κεντρικά σχεδιασμένες καταστροφές της ιστορίας.

Δεύτερη φάση: Κεντρικός σχεδιασμός και ο φονικός λιμός του 1957-61

Μετά την κολεκτιβοποίηση της γης, ο Μάο αποφάσισε να προχωρήσει περαιτέρω και υπαγόρευσε στους αγρότες τι θα καλλιεργούσαν, πώς θα το καλλιεργούσαν, πού θα το διένειμαν ή αν θα καλλιεργούσαν καν οτιδήποτε. Αυτό θα αποτελέσει την έναρξη αυτού που θα προκαλέσει τελικά τον πιο θανατηφόρο λιμό της ανθρώπινης ιστορίας. Οι χωρικοί κολεκτιβοποιήθηκαν σε γκρουπ χιλιάδων ανθρώπων και αναγκάστηκαν να μοιραστούν τα πάντα. Όλες οι κολεκτίβες έπρεπε να είναι οικονομικά αυτάρκεις. Οι στόχοι παραγωγής αυξήθηκαν στα ανώτερα επίπεδα.

Άνθρωποι μετακινήθηκαν κατά εκατοντάδες χιλιάδες από μέρη όπου η παραγωγή ήταν υψηλή σε μέρη όπου ήταν χαμηλή, με στόχο την ενίσχυση της παραγωγής. Μετακινήθηκαν επίσης από τη γεωργία στη βιομηχανία. Για να αναδείξουν την ελπίδα και την πίστη τους για το μέλλον, οι κολεκτίβες ενθαρρύνθηκαν να καταναλώνουν τεράστια γεύματα και να τρώνε τα πάντα, ειδικά κρέας. Αυτός ήταν ένας τρόπος να δείξουν την πεποίθησή ότι η συγκομιδή του επόμενου έτους θα ήταν ακόμα πιο πλούσια.

Ο Μάο είχε την ιδέα ότι ήξερε πώς να καλλιεργήσει σιτηρά. Διακήρυξε ότι «οι σπόροι είναι πιο ευτυχισμένοι όταν αναπτύσσονται μαζί» κι έτσι οι σπόροι σπάρθηκαν από πέντε έως δέκα φορές πάνω από τη συνήθη πυκνότητά τους. Τα φυτά πέθαναν, το έδαφος στέγνωσε και άλας αναδύθηκε στην επιφάνεια. Για να αποτρέψουν τα πουλιά από το να τρώνε τα δημητριακά, τα σπουργίτια εξολοθρεύτηκαν, γεγονός που αύξησε σημαντικά τον αριθμό των παρασίτων. Η σήψη και οι πλημμύρες έγιναν ενδημικές. Οι καλλιέργειες τσαγιού μετατράπηκαν σε ορυζώνες, με τη δικαιολογία ότι το τσάι ήταν παρακμιακό και καπιταλιστικό. Ο υδραυλικός εξοπλισμός που κατασκευάστηκε για την εξυπηρέτηση των νέων κολεκτιβιστικών αγροκτημάτων δεν λειτουργούσε και δεν υπήρχαν ανταλλακτικά. Αυτό οδήγησε τον Μάο να δώσει νέα έμφαση στη βιομηχανία οδηγώντας σε όλο και περισσότερο χάος. Οι εργαζόμενοι αποσπώνταν από έναν τομέα και μεταφέρονταν στον άλλο, ενώ αυθαίρετες περικοπές σε κάποιους τομείς αντισταθμίζονταν από αυθαίρετες υψηλές ποσοστώσεις σε άλλους.

Το 1957, η καταστροφή ήταν διάχυτη παντού. Οι εργαζόμενοι ήταν σωματικά αδύναμοι ακόμη και για να συγκομίσουν τις πενιχρές καλλιέργειες τους και πέθαιναν βλέποντας τους ορυζώνες να σαπίζουν. Η βιομηχανία ενισχυόταν όλο και περισσότερο, αλλά δεν παρήγαγε τίποτα ωφέλιμο για καμιά χρήση. Η κυβέρνηση «ανταποκρίθηκε» λέγοντας στο λαό ότι το λίπος και οι πρωτεΐνες ήταν περιττές. Αλλά η πείνα δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Η τιμή του ρυζιού στη μαύρη αγορά αυξήθηκε 20 με 30 φορές. Επειδή το εμπόριο είχε απαγορευτεί μεταξύ των κολεκτίβων (αυτάρκεια βλέπετε), εκατομμύρια άνθρωποι αφέθηκαν να λιμοκτονήσουν. Μέχρι το 1960, το ποσοστό θνησιμότητας αυξήθηκε από 15% σε 68%, και το ποσοστό γεννήσεων έπεσε κατακόρυφα. Οποιοσδήποτε εντοπιζόταν να συσσωρεύει σιτηρά εκτελούταν. Οι αγρότες που βρέθηκαν με μικρότερες ποσότητες «απλά» φυλακίστηκαν. 

Οι φωτιές απαγορεύτηκαν. Οι κηδείες απαγορεύτηκαν ως σπατάλη.

Χωρικοί που προσπάθησαν να διαφύγουν από την ύπαιθρο στις πόλεις πυροβολήθηκαν στις εισόδους των πόλεων. Οι θάνατοι από την πείνα ανήλθαν στο 50% σε ορισμένα χωριά. Επιζώντες έβραζαν αγριόχορτα και φλοιούς δέντρων για να κάνουν σούπα και περιπλανιόνταν στους δρόμους ψάχνοντας φαγητό. Μερικές φορές συνασπίστηκαν σε συμμορίες κι έκαναν επιδρομές σε σπίτια αναζητώντας αραβόσιτο. Οι γυναίκες δεν κατάφερναν να συλλάβουν βρέφη λόγω υποσιτισμού. Άνθρωποι στα στρατόπεδα εργασίας χρησιμοποιήθηκαν σε διατροφικά πειράματα που οδήγησαν σε ασθένειες και θανάτους.

Ποια ήταν η έκταση της συμφοράς; 

Το 1968, ένα μέλος της Ερυθράς Φρουράς, ο επί 18 χρόνια πιστός κομμουνιστής Wei Jingsheng, έζησε με μια οικογένεια σε ένα χωριό του Anhui και κατέγραψε όσα έζησε:

«Περπατούσαμε έξω από το χωριό … Μπροστά στα μάτια μου, ανάμεσα στα παρασιτικά έντομα, είδα ένα σκηνικό για το οποίο είχα πληροφορηθεί, ένα γεύμα στο οποίο οικογένειες είχαν ανταλλάξει τα παιδιά τους για να τα φάνε. Έβλεπα τα συντετριμμένα πρόσωπα των οικογενειών καθώς μασούσαν τη σάρκα των παιδιών των άλλων ανθρώπων. Παιδιά που κυνηγούσαν τις πεταλούδες σε ένα κοντινό χωράφι φαινόταν να είναι η μετενσάρκωση των παιδιών που είχαν καταβροχθιστεί από τους γονείς τους. Λυπήθηκα για τα παιδιά αλλά όχι τόσο όσο λυπήθηκα για τους γονείς τους. Τι τους έκανε να καταπίνουν την ανθρώπινη σάρκα, ανάμεσα στα δάκρυα και τη θλίψη – σάρκα που δεν θα φαντάζονταν ποτέ πως θα δοκίμαζαν, ακόμα και στους χειρότερους εφιάλτες τους;»

Ο συντάκτης αυτού του χωρίου φυλακίστηκε ως προδότης, αλλά η ιδιότητα τους ως μέλος της ερυθράς φρουράς τον έσωσε από το θάνατο και τελικά απελευθερώθηκε το 1997.

Πόσοι άνθρωποι πέθαναν στον λιμό του 1957-61; Η επιεικής εκτίμηση λέει 20 εκατομμύρια. Η υψηλότερη λέει 43 εκατομμύρια. Τέλος, το 1961, η κυβέρνηση ενέδωσε και επέτρεψε εισαγωγές τροφίμων, αλλά ήταν πολύ ασθενής αντίδραση και πολύ αργά. Σε κάποιους χωρικούς επετράπη και πάλι να καλλιεργούν τρόφιμα στη δική τους γη. Ξεκίνησαν να λειτουργούν μερικά ιδιωτικά εργαστήρια. Ορισμένες αγορές επιτράπηκαν. Επιτέλους, η πείνα άρχισε να μειώνεται και η παραγωγή αυξήθηκε.

Τρίτη φάση: Κυνήγι μαγισσών και αποδιοπομπαίων τράγων

Αλλά τότε ήρθε η τρίτη φάση: Η αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων. Τι είχε προκαλέσει την καταστροφή; Ο επίσημος υπεύθυνος, φυσικά, ήταν οποιοσδήποτε άλλος εκτός από τον κομμουνισμό και οποιοσδήποτε άλλος εκτός από τον Μάο. Και έτσι ξεκίνησε και πάλι εκστρατεία πολιτικών κινήτρων και αναζωογονήθηκε η ίδια η καρδιά της πολιτιστικής επανάστασης. Ιδρύθηκαν χιλιάδες στρατόπεδα και κέντρα κράτησης. Άνθρωποι που στάλθηκαν εκεί, πέθαναν εκεί. Στη φυλακή, η παραμικρή δικαιολογία χρησιμοποιήθηκε για να εξοντώσει ανθρώπους – όλα για το «κοινό καλό», αφού η εξάλειψη των κρατουμένων αποτελούσε αποστράγγιση του συστήματος, όσον αφορά τους υπεύθυνους.

Κατασκευάστηκε το μεγαλύτερο σύστημα απόδοσης πλαστών ευθυνών, οργανώθηκε στρατιωτικά και κάποια στρατόπεδα «φιλοξενούσαν» μέχρι και 50.000 κρατούμενους.

Υπήρξε κάποια έννοια κατά την οποία όλοι ήταν στη φυλακή. Οι συλλήψεις ήταν σαρωτικές και αδιάκριτες. Ο καθένας έπρεπε να διαθέτει ένα αντίγραφο της μικρής κόκκινης βίβλου του Μάο. Η αμφισβήτηση και μόνο του λόγου της σύλληψης ήταν από μόνη της απόδειξη ενοχής, δεδομένου ότι το κράτος ήταν «αλάνθαστο». Μετά τη σύλληψη, η ασφαλέστερη οδός διαφυγής ήταν η άμεση και διαρκής μετάνοια. Οι ερυθροί φρουροί απαγορεύονταν από το να χρησιμοποιούν απροκάλυπτη βία, οπότε οι ανακρίσεις διαρκούσαν εκατοντάδες ώρες και συχνά ο φυλακισμένος πέθαινε κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας. Όσοι κατονομάστηκαν κατά τις ανακρίσεις, καταδιώχθηκαν και συνελήφθησαν. Μόλις τελείωνε αυτή η διαδικασία, στέλνονταν σε στρατόπεδα εργασίας, όπου οι συλληφθέντες αξιολογούνταν ανάλογα με το πόσες ώρες μπορούσαν να εργαστούν με ελάχιστη τροφή. Δεν λάμβαναν κρέας, ζάχαρη ή λάδι. Οι κρατούμενοι σκλάβοι ελέγχονταν περαιτέρω μέσω της διανομής των μηδαμινών μερίδων φαγητού που δικαιούνταν.

Η τελευταία φάση αυτής της πρωτοφανούς θρησκευτικής λιτανείας κομμουνιστικής εγκληματικότητας, διήρκεσε από το 1966 έως το 1976, κατά τη διάρκεια της οποίας ο αριθμός των νεκρών «μειώθηκε δραματικά» σε «μόλις» τρία εκατομμύρια. Η κυβέρνηση, κουρασμένη πλέον και ευρισκόμενη στα πρώτα στάδια της απώλειας ηθικού, άρχισε να χάνει τον έλεγχο, πρώτα στα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας και στη συνέχεια στην ύπαιθρο. Και αυτή η αποδυνάμωση, ήταν που οδήγησε στην τελική και, κατά κάποιο τρόπο, πιο δαιμονική κομμουνιστική περίοδο στην ιστορία της Κίνας.

Τα πρώτα στάδια της εξέγερσης συνέβησαν με τον μόνο δυνατό τρόπο: οι άνθρωποι άρχισαν να επικρίνουν την κυβέρνηση επειδή ήταν πολύ μαλθακή και πολύ χαλαρή όσον αφορούσε την εφαρμογή του κομμουνιστικού ιδεώδους. Κατά ειρωνικό τρόπο, αυτό άρχισε να συμβαίνει όταν η μετριοπάθεια έγινε πιο εμφανής στη Ρωσία. Οι νεο-επαναστάτες της Ερυθράς Φρουράς άρχισαν να ασκούν κριτική στους Κινέζους κομμουνιστές ως «μεταρρυθμιστές ανάλογους του Χρουστσόφ». Όπως το έθεσε ένας αναλυτής της εποχής: Η Ερυθρά Φρουρά «εξεγέρθη ενάντια στην κυβέρνησή της για να την υπερασπιστεί».

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η λατρεία της προσωπικότητας του Μάο έφτασε σε δυσθεώρητα ύψη, με τη Μικρή Κόκκινη Βίβλο του να αποκτά μυθικές ιδιότητες. Οι Ερυθροί Φρουροί περιπλανώμενοι στη χώρα προσπαθούσαν να εκκαθαρίσουν τα τέσσερα παλαιά ιδανικά της Κίνας: ιδέες, πολιτισμό, έθιμα και συνήθειες. Οι εναπομείναντες ναοί περιχαρακώθηκαν. Η παραδοσιακή όπερα απαγορεύτηκε. Όλες οι παραδοσιακές ενδυμασίες και οι σκηνές όπερας του Πεκίνου κάηκαν. Οι μοναχοί εκδιώχθηκαν. Το ημερολόγιο άλλαξε. Ο Χριστιανισμός απαγορεύτηκε. Τα κατοικίδια ζώα και τα πουλιά απαγορεύτηκαν. Η ταπείνωση ήταν στην ημερήσια διάταξη.

Ήταν το αποκορύφωμα της Μαοϊκής κομμουνιστικής τρομοκρατίας πριν το αναπόφευκτο τέλος: στην πρωτεύουσα, υπήρξαν 1.700 θάνατοι και 84.000 άνθρωποι εκδιώχθηκαν. Σε άλλες πόλεις όπως η Σαγκάη, οι αριθμοί ήταν χειρότεροι. Πραγματοποιήθηκε μαζική εκκαθάριση εντός του κόμματος, με εκατοντάδες χιλιάδες να συλλαμβάνονται πολλοί εκ των οποίων δολοφονήθηκαν. Καλλιτέχνες, συγγραφείς, δάσκαλοι, επιστήμονες, τεχνικοί: όλοι ήταν στόχοι. Τα πογκρόμ επισκέφτηκαν κάθε κοινότητα, με τον Μάο να εγκρίνει κάθε είδους εξόντωση, σε κάθε βήμα, ως μέσο εξάλειψης κάθε πιθανού πολιτικού αντιπάλου. Αλλά όσο συνέβαιναν αυτές οι φρικαλεότητες, η κυβέρνηση φθειρόταν και αποδυναμωνοταν, ακόμα κι αν γινόταν ολοένα και πιο βάναυση και ολοκληρωτική.

Λύτρωση

Τελικά και επιτέλους, το 1976, ο Μάο πέθανε. Μέσα σε λίγους μήνες, όλοι οι στενοί του σύμβουλοι φυλακίστηκαν. Η μεταρρύθμιση ξεκίνησε σιγά-σιγά στην αρχή και στη συνέχεια με σαρωτική ταχύτητα. Οι πολιτικές ελευθερίες αποκαταστάθηκαν (συγκριτικά με τον Μάο). Οι βασανιστές διώχθηκαν. Οι οικονομικοί έλεγχοι χαλάρωσαν σταδιακά. Η οικονομία, χάρη στην ανθρώπινη και ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία, μεταμορφώθηκε.

Έχοντας διαβάσει τα παραπάνω, ανήκετε πλέον σε μια μικρή ελίτ ανθρώπων που γνωρίζουν για το μεγαλύτερο στρατόπεδο θανάτου στην ιστορία του κόσμου, αυτό στο οποίο είχε μετατραπεί η Κίνα μεταξύ του 1949 και του 1976. 

Ένα πείραμα εφαρμογής απόλυτου κομμουνιστικού ελέγχου, μοναδικό και πρωτοφανές σε σύγκριση με οτιδήποτε ανάλογο στην ανθρώπινη ιστορία.

Μη λέτε ότι έχουμε διδαχτεί οτιδήποτε από την ιστορία. Δεν γνωρίζουμε καν αρκετά για την ιστορία ώστε να διδαχτούμε από αυτήν.

***

Απόσπασμα από το The Death Camps of Communist China

Ο Llewellyn Η. Rockwell, Jr., είναι ιδρυτής και πρόεδρος του Ινστιτούτου Mises στο Auburn της Αλαμπάμα και συντάκτης στο LewRockwell.com

Βρίσκετε ενδιαφέροντα τα άρθρα στην «Ελεύθερη Αγορά»;