ΜΑΡΤΙ ΑΧΤΙΣΑΑΡΙ

Μάρτι Αχτισάαρι: αν δεν αναγνωρίσουν την ανεξαρτησία του Κοσόβου, οι Σέρβοι, να πάνε στην Ρωσία.....!!

Η διακήρυξη του πρώην μεσολαβητή για τη διευθέτηση του Κοσόβου και νομπελίστα ειρήνης Μάρτι Αχτισάαρι ότι οι σέρβοι μπορούν να πάνε στη Ρωσία, αν δεν αναγνωρίσουν την ανεξαρτησία του Κοσόβου, προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων στη Σερβία και ολόκληρη την επικράτεια της πρώην Γιουγκοσλαβίας, αν και πέρασε σχεδόν απαρατήρητη στη Μόσχα. Γιατί έτσι;

Το θέμα δεν είναι μόνο ότι στο Βελιγράδι γνωρίζουν πολύ καλύτερα απ΄ ότι στη Μόσχα, τον κύριο αυτόν ως λομπίστα των Αλβανών του Κοσόβου.

Το θέμα είναι ότι σε αυτή τη φράση ο Μ. Αχτισάαρι εξέφρασε πάραυτα, μερικές από τις ψευδαισθήσεις που επιβάλλονται από το δυτικό τύπο, τις οποίες οι Ρώσοι πολίτες έχουν κουραστεί να αντιπαλεύουν...

Οι κάτοικοι των χωρών της Ε.Ε. των Η.Π.Α. και του Καναδά, συνήθως εκνευρίζονται όταν όλους μαζί τους αποκαλούν "δυτικούς". " Είμαστε διαφορετικές χώρες" αντιτείνουν. Χώρες διαφορετικές, ναι, όμως ο τύπος ίδιος! Τουλάχιστον όσον αφορά τον κόσμο εκτός της βορειοατλαντικής οντότητας.

Οι δυτικές εφημερίδες από κοινού απαιτούσαν το ξήλωμα του Σαντάμ και πάλι απο κοινού, στη συνέχεια, καταριόνταν τον πόλεμο στο Ιράκ. Από κοινού υποστήριζαν τον ξεσηκωμό στη Συρία, τώρα όλες μαζί μαθαίνουν ότι στις γραμμές των στασιαστών δρά η Αλ Καίντα. Ολες οι ψευδαισθήσεις αλλά και οι φωτεινές ιδέες έρχονται στους κυρίους αυτούς, ταυτόχρονα, σα να δίνεται κάποια "γραμμή"! 

Από δώ πηγάζει και η έννοια της "μεγάλης Δύσης", του λεγόμενου δυτικού κόσμου στον οποίο κάποτε εναποτέθηκαν πολλές ελπίδες και που σήμερα, δυστυχώς, μετατρέπεται σε πεμπτουσία της πνευματικής κατάπτωσης.

Η δύση της Ευρώπης, που προβλέφθηκε από τον Οσβαλντ Σπένγκλερ, λαβαίνει χώρα όχι μόνο στην οικονομία, κυρίως στα μυαλά των ανθρώπων. Και όσο πιό μηδενιστική προπαγάνδα ασκούν τα δυτικά ΜΜΕ επι της ουσίας, τόσο πιο εκκωφαντική είναι η εξωτερική εμφάνιση. Ενα είδος εκκωφαντικής κατάπτωσης. 

Στην εκκωφαντική, λοιπόν, φράση του Αχτισάαρι, είναι συσσωρευμένα τα εξής στερεότυπα. 

Πρώτο, ότι η Ρωσία, μια φτωχή χώρα έχει τάσεις επεκτατικές και επιδιώκει να προσελκύσει στη σφαίρα επιρροής της άλλα κράτη. 

Δεύτερο, ότι οι πόλεμοι στην πρώην Γιουγκοσλαβία δεν ήταν αποτέλεσμα πολύπλοκων διεθνικών διενέξεων, αλλά συνέπεια της επιθετικότητας και των ορέξεων ενός ανθρώπου και ενός έθνους, του Μιλόσεβιτς και των σέρβων. Δεν θα μιλήσω για το δεύτερο στερεότυπο, από το Βελιγράδι φαίνεται πιο καθαρά για το πόσο αυτό ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Θα πώ για το πρώτο. 

Οταν το 2010,είχαμε τις διεθνικές συγκρούσεις στην πόλη Ος, στο Κιργκιστάν, η Πρόεδρος της χώρας, Ρόζα Οτουμπάεβα, κάλεσε σε βοήθεια το ρωσικό στρατό. Δεν κινήθηκε ούτε ένας φαντάρος. 

Θυμάμαι, οι δυτικοί διπλωμάτες με ρωτούσαν, μα γιατί η Ρωσία δεν προσαρτίζει την Κιργκιζία; "Εμείς κρατάμε σιγή ιχθύος, άρα, δεν αντιδρούμε", μου έλεγε υψηλόβαθμο διπλωματικό στέλεχος της Ε.Ε. στη Μόσχα. "Τότε γιατί ο Πούτιν και ο Μεντβέντεφ, δεν δρούν;" Ανάλογη έκπληξη προκάλεσε και η "μη κατάληψη" της Τιφλίδας, απο τη Ρωσία κατά τη διάρκεια της διένεξης τον Αύγουστο του 2008!

Γιατί δεν τις προσαρτίζουμε; Η απάντηση είναι απλή. Δεν θέλουμε, δεν έχει ανάγκη η Ρωσία από νέα εδάφη. Εταίρους θέλει...εταίρους στο μπίζνες και αγορές προώθησης των εμπορευμάτων. Δεν θέλει τις περιβόητες αποικίες τις οποίες τις προσάπτουν. Μόνο που αυτό δεν θέλουν να το κατανοήσουν, στη Δύση.

Εκεί επιμένουν να βάζουν τη Σερβία, τη Μολδαβία, την Ουκρανία μπροστά στο βλακώδες δίλλημα, ή με την Ευρώπη, ή με τη Ρωσία. Και αυτό όταν ο Πούτιν συνεχώς επαναλαμβάνει, ότι δεν είμαστε αντίθετοι να μπουν εμπορικοί και πολιτικοί εταίροι μας, ακόμα και μέλη της ευρωασιατικής ένωσης, στην Ε.Ε.!

Οσο περισσότερο ευρωπαϊκές και ανοικτές πόλεις γίνουν το Βελιγράδι και το Κίεβο, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η θέληση του ρωσικού κεφαλαίου να επενδύσει εκεί. Μοναδικό θέμα είναι να μην αποτελέσει προϋπόθεση, για το άνοιγμα αυτών προς τη Δύση, η απομόνωσή τους από τη Ρωσία. 

Και ,αν είναι δυνατόν, να μην προσβάλλουν τη Ρωσία, και αυτή θα τους ανταποδώσει...Και το δείχνει αυτό η Πράγα, η οποία κατάφερε τη δεκαετία του 90, να γίνει δέκτης της "βροχής χρυσού" εξ ανατολών της, σε αντίθεση με τη ρωσόφοβη, τότε, Βαρσοβία, και το απομονωμένο από το εμπάργκο, Βελιγράδι.

Αλλά ο Αχτισάαρι μαζί με τους αναγνώστες των δυτικών ΜΜΕ, ζει στον επινοημένο κόσμο του, όπου η Ρωσία θέλει να καταλάβει τη Σερβία, όπου ο Πούτιν είναι ο νέος Στάλιν και όπου στους πολίτες των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης μπορεί να τους σπείρει το φόβο των ρωσικών γκουλάγκ για την απροθυμία τους να απαρνηθούν της εθνική τους ιδιομορφία.

Με τον κόσμο αυτό στο μυαλό του θα πάρει την άγουσα για το γηροκομείο των υπερήλικων πολιτικών, σε μια θέση πληρωμένη απο το βραβείο Νόμπελ ειρήνης, το οποίο σαφώς και δεν του αξίζει.

Ο Ντμίτρι Μπάμπιτς είναι πολιτικός αναλυτής της ρωσικής έκδοσης BBC και του ραδιοσταθμού "Φωνή της Ρωσίας".

Καλά τεκμηριωμένες πηγές στις ΗΠΑ και τη Γερμανία σχολιάζουν ότι ο σκοπός του ECFR είναι να υποστηρίξει -στο επίπεδο της διανόησης- πολιτικές που έχουν ως στόχο τη δημιουργία της «Μεγάλης Αλβανίας», την περαιτέρω ταπείνωση της Σερβίας, τον εξοβελισμό της ρωσικής επιρροής και την τιμωρία της Ελλάδας και της Κύπρου για προηγούμενες πρωτοβουλίες τους.