Οι επαχθέστεροι εθνικοί κίνδυνοι στη χειρότερη ώρα

Του Α. ΛΥΚΑΥΓΗ

Δευτέρα, Ιουνίου 23, 2014

Στη δίνη περιφερειακών κρίσεων και ανατροπών

ΕΑΝ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ να εθελοτυφλούμε, η Άγκυρα προάγει, αθόρυβα μεν, συστηματικά δε, συνθήκες γεωπολιτικών τετελεσμένων στα όρια του εθνικού ελληνικού χώρου. Και οι προφανείς (και μαζί νεοπαγείς) στόχοι της αυτή τη στιγμή σχετίζονται ειδικότερα με τη διείσδυση σε στρατηγικές θαλάσσιες ζώνες, όπου θα έπρεπε να είχαν από πολλού οριοθετηθεί από την Αθήνα οι δικές της ΑΟΖ προκειμένου να διασφαλισθούν προβλεπτά αποθέματα υποθαλάσσιου πλούτου.

Η Άγκυρα με πρακτικές εκφοβισμού και πολιτική κανονιοφόρων επενδύει εξόφθαλμα σε φοβικά σύνδρομα και αγκυλώσεις που νομίζει ότι καθηλώνουν τις ελληνικές αντιστάσεις. Υπολογίζει στις αδυναμίες που αναπαράγουν οι χρεοκοπικές συνθήκες στην Ελλάδα. Και ανατάσσει τις μεθοδεύσεις της στον αιγαιωτικό χώρο (πέραν όσων πράττει στη Θράκη) και κυρίως στις νοτιοανατολικές παρυφές των εθνικών μας ορίων. Δηλαδή στην περιοχή Καστελλορίζου, όπου κι έχουν όντως ιχνηλατηθεί ευρύτατα κοιτάσματα φυσικού αερίου, τα οποία (όπως από έγκυρες κυπριακές πηγές πληροφορούμεθα) εκτείνονται μέχρι και την Πάφο. 

Εάν τελικά όμως η Τουρκία επιτύχει να επιβάλει τετελεσμένο στην περιοχή, αυτομάτως θα έχει συν άλλοις διασπάσει τον ενιαίο χώρο μεταξύ Κύπρου-Δωδεκανήσων. Και οι συνέπειες, με όρους εθνικής στρατηγικής του ενιαίου Ελληνισμού, θα είναι αυτονόητα έως και μοιραίες. Οπόταν κι αυτό πρέπει αφ' εαυτού να αποβεί δείκτης συνετής μεν, αποφασιστικής δε διαχειρίσεως. Κι αυτά, τη στιγμή που η Ελλάδα, λόγω και προϊούσης πολιτικής οξύνσεως κι επιδεινούμενης οικονομικής κρίσεως, βρίσκεται σε κατάσταση προφανούς αδυναμίας, με σαφή τα συμπτώματα εσωτερικής αποδυναμώσεως. Οπόταν και στα ανοικτά μέτωπα των εθνικών της θεμάτων αντιμετωπίζονται τέτοιοι μεγεθυνόμενοι κίνδυνοι.

Όχι τυχαία, όπως εκτιμούν έγκυροι πολιτικοί κύκλοι, αλλά γιατί:

Εκείνοι που έχουν συμφέροντα σ' αυτήν την περιοχή και άλλοι που έχουν τριβές με τη χώρα μας επιτείνουν με κάθε τρόπο και σε κάθε δυνατό επίπεδο την ελλαδική αποδόμηση προκειμένου να επιτύχουν το επιθυμητό.

Η εμφανής απαξίωση της Ελλάδος από πλευράς Ουάσινγκτον ως υπολογίσιμου «συμμαχικού παίκτη» στην περιοχή (αφού η Αθήνα θεωρείται δεδομένη για όλα), σε αντίθεση προς την απροκαλύπτως προβεβλημένη επιλογή της Άγκυρας ως περιφερειακού εν πολλοίς τοποτηρητού της υπερδυνάμεως, είναι ο επαρκής δείκτης όσων εξελίσσονται και τα οποία συνιστούν το νέο γεωστρατηγικό τοπίο. Στο οποίο και η Αθήνα θα αναγκασθεί εκ των πραγμάτων να προσαρμοσθεί, εάν δεν προτάξει επαρκείς αντιστάσεις προκειμένου να αποτρέψει αρνητικές υποτροπές σε βάρος εθνικών της συμφερόντων.

H έκδηλη αμερικανική εκτίμηση των τουρκικών δυνατοτήτων και κυρίως του ειδικού ρόλου που αναλαμβάνει ως εξουσιοδοτημένος διαμεσολαβητής σε κρίσιμα προβλήματα και περιφερειακές διαφορές και ως πληρεξούσιος τοποτηρητής (κατ' ακρίβεια περιφερειάρχης) του ατλαντισμού στην περιοχή, δίδουν το στίγμα όσων προάγονται και κυρίως όσων πρόκειται να γίνουμε στη συνέχεια κοινωνοί.

Κι αυτό καθώς στην κρίσιμή της γεωγραφία εξελίσσονται δραματικές (και πολυαίμακτες) ανατροπές. Βορειότερα στην Ουκρανία, ανατολικότερα στο σφαγείο του Ιράκ κι ενώ η σφαγή εξακολουθεί στη Συρία. Και μέσα σ' αυτό ακριβώς το κλίμα και τη ρευστότητα που ανακύπτει, δυστυχώς η Ελλάδα δεν μπορεί να διαδραματίσει επαρκή και υπολογίσιμο ρόλο λόγω πτωχευτικής ολισθήσεως, με συνακόλουθη την κοινωνική αποδόμηση και την αδυναμία προαγωγής στρατηγικών παρεμβάσεων.

Η πικρή αλήθεια, της οποίας οι συνέπειες είναι προφανείς και οι οποίες πρέπει να αντιμετωπισθούν αποφασιστικά, γιατί συναρτώνται προς την ίδια την ακεραιότητα και τη διαφύλαξη της επαπειλούμενης με ακρωτηριασμούς εθνικής κυριαρχίας. Όσον αφορά την Ελλάδα (και τον Ελληνισμό γενικότερα), η ανάταξη του τουρκικού στρατηγικού ρόλου (και άρα της περιφερειακής ισχύος της Άγκυρας) ενέχει σημασία, στον βαθμό που αυτή θα επιδράσει αρνητικά στα εθνικά θέματα, από τη Θράκη έως το νοτιοανατολικό Αιγαίο. 

Κι από το Καστελλόριζο έως την Κύπρο ακόμη. Όπου και αναπτύσσεται όλο το τόξο των γεωπολιτικών βλέψεων της Τουρκίας. Κι αυτό είναι που πρέπει να επενεργήσει ως σήμα κινδύνου για όλους. Διεγείροντας το ένστικτο εθνικής αυτοσυντήρησης. Όχι με σύνδρομα εσωστρέφειας ασφαλώς, αλλά με συνείδηση ψύχραιμων αποτιμήσεων. Που να οδηγούν σ' εξίσου ψύχραιμες, πλην αποφασιστικές, στρατηγικές αντιστάσεις.

ΠΑΡΟΝ

http://dia-kosmos.blogspot.gr/