Ο απόλυτος έλεγχος στην παιδεία

Εθνική Ανεξαρτησία, Ηγεμονισμός, αίτια πολέμου και οι διεθνιστικές μεταμφιέσεις των εκάστοτε ηγεμονικών δυνάμεων.

Οι απλουστευτικές αντιλήψεις της διεθνούς πολιτικής και των βαθύτερων εθνοκρατοκεντρικών χαρακτηριστικών του διεθνούς συστήματος είναι ένα από τα πολλά αίτια πολέμου....

Οι ίδιοι οι άνθρωποι δηλαδή που έχουν συμφέρον να είναι ελεύθεροι, ασφαλείς και ευημερούντες ως μέλη κοινωνιών δεν συνειδητοποιούν στοιχειώδη, ουσιώδη και αυτονόητα όσον φορά την σημασία του εθνοκράτους, της πίστης και νομιμοφροσύνης στο εθνικό συμφέρον, των πραγματικών προβλημάτων της διεθνούς πολιτικής (τα οποία κατά άλλα γνωρίζεις εάν διαβάσεις μια εφημερία ή δεις ένα καλό δελτίο ειδήσεων). Λογικά θα έπρεπε να ξέρουν το γεγονός ότι δεν υπάρχει τίποτα πέραν τους εθνοκράτούς τους (κυριολεκτικά τίποτα!!).

Διαφορετικά δεν θα ταλανίζονταν με ιδεολογήματα και θεωρήματα πως θα μπορούσαν δήθεν να ενωθούν αταξικά ή εμπόριο, οι κινέζοι με τους Άραβες, οι Άραβες με τους Σουηδούς, οι Ρώσοι με τους Πακιστανούς, οι Άραβες με τους Τούρκους και τα λοιπά, καθότι αυτό κατά βάση λέει κάθε διεθνιστική παραδοχή, κάθε κοσμοπολίτικη ασυναρτησία και κάθε ύπουλη ή ανεπίγνωστη ιδεολογική σαπουνόφουσκα. Οι λαοί δεν συγκρούονται, μας λένε κάποια πνευματικά νήπια. Ως και ο λαοί να μην έχουν εδαφικά οριοθετημένα κράτη, δικές τους κοσμοθεωρίες, κοσμοαντιλήψεις, ηθικές επιταγές, μεταφυσικά δόγματα, κοσμοεικόνες των άλλων, εθνικές ταυτότητες, οικονομικά συμφέροντα και εθνικά συμφέροντα τα οποία τοποθετούνται ανταγωνιστικά λόγω χαρακτήρα και λειτουργιών της διεθνούς πολιτικής.

Σε ένα άλλο επίπεδο πολιτικής και ιστορικής γνώσης που απαιτείται όμως να έχει κάθε καλλιεργημένος πολίτης, πολλοί άνθρωποι συχνά τοποθετούνται αφελώς χωρίς να σκεφτούν την ιστορική διαδρομή των κρατών και των ανθρώπων και την φυσιογνωμία του σύγχρονου διεθνούς συστήματος. Για παράδειγμα, ότι μετά τα μεγάλα ιστορικά κοσμοσυστήματα και με αφετηρία την Συνθήκη της Βεστφαλίας του 1648 μ.Χ. καθιερώθηκε και σταθερά εδραιώθηκε η κρατική κυριαρχία ως το καθεστώς των διεθνών σχέσεων.

Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι έχουμε ένα κόσμο εθνικά ανεξάρτητων κρατών άνισου μεγέθους και άνισης ανάπτυξης (μορφικά πανομοιότυπο με το κλασικό διακρατικό σύστημα με την διαφορά ότι οι κοινωνίες και οι πολιτείες εκείνου του συστήματος συγκρινόμενες με τις σημερινές ήταν πολιτικά πολύ πιο αναπτυγμένες). Μετά την πτώση της Βυζαντινής Οικουμένης εδώ και επτά περίπου αιώνες το ζητούμενο πλέον δεν είναι η δημιουργία κοσμοσυστημάτων αλλά η εθνική ανεξαρτησία όπως τελικά επικυρώθηκε ηθικά και κοσμοθεωρητικά το 1945 στον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ.

Εν τω μεταξύ, τους τέσσερεις τελευταίους αιώνες τα εθνοκράτη και το εθνοκρατοκεντρικό σύστημα διαφοροποιήθηκαν βαθύτατα λόγω της εδαφικά οριοθετημένης κοινωνικοπολιτικής συγκρότησης, των ιδιαίτερων και ιδιόμορφων τρόπων ζωής που ενσαρκώνουν την ετερότητα κάθε κοινωνικής οντότητας και των συστημάτων διανεμητικής δικαιοσύνης που τους νομιμοποιεί. Αυτή είναι μια ακάθεκτη τάση η σημασία της οποίας επαληθεύεται πλήρως κατεδαφίζοντας τα πανύψηλα ιδεολογικά βουνά ψευδαισθήσεων πάνω στα οποία κάθονταν προπαγανδιστές, γραφειοκράτες, ημιμαθείς επιστήμονες, αιθεροβάμονες, πολιτικάντηδες και άλλα κομμάτια του απίστευτου υπερκρατικού δεσποτικού συστήματος τις συνέπειες του οποίου ήδη υπόκεινται πολλά κράτη του νότου της Ευρώπης. Βασικά, αυτό που καταπλακώνει τώρα ασθενείς και απρόσεκτες κοινωνίες είναι τα μπάζα αυτών των ιδεολογικών ψευδασθήσεων.

Αυτή είναι περίπου η διαδρομή και έτσι καταστάλαξαν και εδραιώθηκε η διαφοροποίηση του πλανήτη τους τελευταίους αιώνες. Μολαταύτα μερικά φαινόμενα που υποδηλώνουν μαζικό πολιτικοστοχαστικό έλλειμμα και υποκρισία δημιουργούν μια πολύ ασταθή πορεία του διεθνούς συστήματος.

Τηλεσκοπικά λέμε μόνο ότι μαζικά πολλοί πίστεψαν ποικιλόχρωμα διεθνιστικά και κοσμοπολίτικα δόγματα στα οποία πολλοί προσχώρησαν (και στα οποία παραδόξως και ακατανόητα συνεχίζουν να προσκολλώνται) εξυπηρετούσαν και συνεχίζουν να εξυπηρετούν τις ηγεμονικές αξιώσεις ισχύος βλάπτοντας τα συμφέροντά τους. Αυτό θα συνεχίσει ενόσω θα υπάρχουν κοινωνίες τα μέλη των οποίων δεν κατανοούν ότι δεν μπορεί να υπάρξει μια ανθρωπολογικά εξομοιωτική και πολιτικά εξισωτική παγκόσμια ενότητα και ότι το εθνοκρατοκεντρικό σύστημα έχει από καιρό αναπτυχθεί και εδραιωθεί. Ο πλανήτης και η ιδιαίτερα η Ευρώπη, πολλοί κήρυτταν ή πίστεψαν, θα ενωνόταν κατιτί που θα καθιστούσε την κρατική κυριαρχία (δηλαδή τον θεσμό συλλογικής ελευθερίας των κοινωνιών) περιττή. Αυτό θα συντελούνταν, έτσι απλά και γραμμικά, με πολιτικά αδιάφορες ιδεολογικές σαπουνόφουσκες.

Πιο πονηρά οι νεοφιλελεύθεροι διεθνολόγοι που έκτιζαν πάνω στους αφελείς εθνομηδενιστές. Τα μεγαλύτερα ερείσματα τα είχαν σε κράτη όπως τα δικά μας των οποίων καλοπληρωμένοι διανοούμενοι κήρυτταν ότι η κρατική μας κυριαρχία είναι περιττή και αναλώσιμη. Γραφικού τύπου εθνομηδενιστικά ιδεολογήματα πλην σπουδαιοφανώς επιστημονικά μεταμφιεσμένα, πλημύρισαν τα πανεπιστήμια και τις επιφυλλίδες αποβλακώνοντας πολλούς με ιδεολογήματα και θεωρήματα τα οποία κατά βάση στήριζαν την νεοφιλελεύθερη αφέλεια ή υπολούτητα ότι θα μπορούσε να υπάρξει μια «ήπια ηγεμονία» των ΗΠΑ.

Η πρόσφατη στιχομυθία Πούτιν – Ομπάμα που παραθέτω πιο κάτω είναι μια ξεκάθαρη τοποθέτηση που φωτίζει τι εννοούμε. Ο αστυνόμος-ΗΠΑ, μας λέει ο μάλλον αμίμητος ερασιτέχνης Ομπάμα, είναι ο από μηχανής Θεός των ανθρώπων του πλανήτη. Αντίθετα, η Θουκυδίδεια ανάλυση (γνωστή και ως «πολιτικός ρεαλισμός») υποστήριζε ισορροπία δυνάμεων και θεωρούσε αυτονόητα και κοσμοθεωρητικά δεσμευτικό το γεγονός της εθνοκρατικής θεμελίωσης του διεθνούς συστήματος [Εξ ου και είναι η μόνη θεώρηση της διεθνούς πολιτικής που διαθέτει ηθικό υπόβαθρο με την έννοια ότι στέκεται στην ισορροπία που διασφαλίζει τα πολιτικοανθρωπολογικά και πολιτικοοντολογικά γεγονότα μη επιχειρώντας να κατασκευάσει ή να ανακατασκευάζει την ενδοκρατική τάξη στην βάση της μιας ή άλλης πλατωνίζουσας και υποκριτικής οικουμενικίστικης αξίωσης, τηρώντας έτσι –επιστημολογικά μιλώντας αλλά και πνευματικά– έτσι, την αναγκαία και μη εξαιρετέα δεοντολογία της επιστήμης που αποδέχεται την οντότητα όπως είναι και όχι όπως ο ίδιος ή κάποιο κατασκευαστικό δόγμα θέλει να είναι].

Το αστείο παιχνίδι των δήθεν επιστημονικών συγκρούσεων δεν έχει πολλή σημασία. Από τις κοινωνίες εξαρτώνται τα πάντα. Το διεθνές σύστημα της Βεστφαλίας είναι αυτό που είναι, οι ηγεμονικές δυνάμεις όπως πάντοτε στην ιστορία θα συγκρούονται δημιουργώντας συμπληγάδες και οι υπόλοιπες κοινωνίες θα διασώζονται εάν κατανοούν την ανελέητη αξιολογικά ουδέτερη ρήση του Θουκυδίδη στον διάλογο Μηλίων-Αθηναίων όταν οι Αθηναίοι προειδοποίησαν ότι σ’ ένα διακρατικό σύστημα άνισων κρατών άνισης ανάπτυξης «όσοι είναι ελεύθεροι το χρωστούν στην δύναμή τους» και ότι «δίκαιο έχει όποιος έχει ίση δύναμη και όταν αυτό δεν συμβαίνει ο ισχυρός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί και προσαρμόζεται» (ή εκμηδενίζεται, υποδουλώνεται ή και εξαφανίζεται).

Στην σοβαρή αυτή συζήτηση όπου διακυβεύεται η ελευθερία, η ασφάλεια και η ευημερία των κοινωνιών και όπου η τυπολογία των αιτιών πολέμου είναι πασίγνωστη σε όποιον διαβάζει το Υποδειγματικό έργο του Θουκυδίδη, λαλούν πολλά κοκόρια. Είναι οι νομικιστές, οι ποικίλοι ημιμαθείς δογματικοί των λεγόμενων πανεπιστημίων σε ποικίλα σημεία του πλανήτη που εκκόλαπταν και συνεχίζουν ένα περίεργο ανθρωπότυπο. 

Τον εθνομηδενιστή σε όλες του τις εκδοχές και αποχρώσεις. Δεν είναι το γεγονός ότι αυτό το φαινόμενο δεν έχει προηγούμενο, ιδιαίτερα σε κάποιες σοφιστικές τάσεις που συνέτειναν στην κατεδάφιση τόσο του κλασικού συστήματος όσο και της Βυζαντινής Οικουμένης. Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι επιστημονικοφανώς υπηρετούν μαζικά κρατικές πολιτικές και εκκολάπτονται μαζικά όπως και άλλα προϊόντα της μαζικοπαραγωγής και μαζικοκατανάλωσης.

Στην συγκαιρινή ξεπεσμένη και παρωχημένη εκδοχή τους αποτελούν ένα μπερδεμένο και αξεδιάλυτο συνονθύλευμα των ορφανών όλων των ιδεολογημάτων και θεωρημάτων του παρωχημένου δογματικού παρελθόντος των ανθρώπων. 

Έμειναν βασικά από «αποστολές» και «λειτουργήματα» παρά μόνο ως προς δύο ρόλους: 

Πρώτον, να ζουν ως παράσιτα μέσα σε δήθεν πανεπιστήμια κατασπαταλώντας τους σπάνιους πόρους των κοινωνιών για να υπάρχει μια δήθεν πνευματική ζωή που θα λειτουργεί ως αποχαυνωτικό υπόστρωμα της ήδη πολύ ζωντανής αναδυόμενης δεσποτικής τεχνόσφαιρας τεχνοκρατών, γραφειοκρατών και κερδοσκόπων. Ένας μόνο όρος μπορεί να περιγράψει τους τελευταίους: Η ιδιωτεία.

Δεύτερον, ενώ το προαναφερθέν υπόστρωμα αποβλακώνει εκμηδενίζοντας ανθρωπολογικά τους πολίτες πολλοί συνειδητά ή ανεπίγνωστα υπηρετούν τα στρατηγικά συμφέροντα στο πλαίσιο της ηγεμονικής διαπάλης. Είναι αυτό που αλλού αναλύσαμε ως «μαλακή ισχύς» έτσι αποδίδοντας στα ελληνικά τον αγγλικό όρο «soft power».

Εκπληρώνοντας αυτούς τους άχαρους και μακάβριους ρόλους ενθαρρύνονται από τις ηγεμονικές δυνάμεις για να παράγουν πνευματικούς σανούς που προορίζονται όχι για ισχυρά κράτη αλλά για τους ιθαγενούς των κρατών-θυμάτων στο πλαίσιο τους αέναου ηγεμονικού ανταγωνισμού. 

Τα εθνομηδενιστικά ιδεολογικά ορφανά ποικίλων χρωμάτων και αποχρώσεων τώρα βράζουν μέσα στο ίδιο εθνομηδενιστικό καζάνι και μπερδεμένα πλην σπουδαιοφανώς ακόμη και σε κρίσεις όπως η παρούσα όταν τα πάντα αναδύονται στην επιφάνεια, αυτά τα πολιτικοπνευματικά ορφανά κηρύττουν αποδυναμωτικές αφέλειες και ασυναρτησίες.

Κοινώς, όπως έγραψε ο μοναδικός Παναγιώτης Κονδύλης, ένα από τα προβλήματα του 21 αιώνα είναι ότι «οι αφελείς κηρύττουν ότι ωφελεί τους ιδιοτελείς». Και όσες κοινωνίες και όσα κράτη δεν προσέξουν απλά θα είναι ανά πάσα στιγμή αναλώσιμη στον βωμό της ηγεμονικής διαπάλης. Εμείς αποδυναμωμένοι, μπερδεμένοι, ακέφαλοι και έρμαιο των αποφάσεων ξένων τεχνοκρατών είμαστε υποψήφιοι προς κατακρεούργηση εάν δεν έχουμε ήδη τοποθετηθεί σκληρά στην κλίνη του Προκρούστη των στρατηγικών παιγνίων.

Τώρα, γιατί να λέμε όλα αυτά τα αυτονόητα; Τα λέμε έτσι, για να γράψουμε κάτι γι’ αυτά ως χρέος στους συμπολίτες και τα παιδιά μας και για να πούμε τα αυτονόητα σε κράτη που δεν βλέπουν τις προϋποθέσεις της ασφάλειάς τους, της ευημερίας τους και της ελευθερίας τους. Συνεχίζουμε εξ άλλου να γράφουμε μήπως και κατιτί φανείς χρήσιμο μελλοντικά σε όσους επιβιώσουν. 

Ήδη κάναμε την αφετηρία με το «Κοσμοθεωρία των Εθνών» (http://www.ifestosedu.gr/104ΕθνικήΚοσμοθεωρία.htm) και συνεχίζουμε την προσπάθεια να πάμε πιο βαθιά στο κεντρικό ερώτημα του υπότιτλου, «τι συγκροτεί και συγκρατεί τα κράτη, την Ευρώπη και τον κόσμο».

Τέλος, ενδεικτικά και για να υπογραμμιστεί η διεθνής κατάσταση στην σημερινή συγκυρία όπου αφενός η συγκρότηση κοσμοσυστημικών δομών είναι ανέφικτη (στον ορατό τουλάχιστον ορίζοντα και σε κάθε περίπτωση δεν θα φέρει διεθνιστικά ενδύματα) και αφετέρου οι ποικίλοι εξισωτικοί και εξομοιωτικοί διεθνισμοί αποτελούν οικουμενικίστικες αξιώσεις ισχύος των εκάστοτε ηγεμονικών κρατών.


Παραθέτουμε μετάφραση γαλλικής επιφυλλίδας από τον ιστοτόπο Ινφογνώμων:

«Σε ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα New York Times , ο Πρόεδρος Πούτιν άνοιξε πυρ. Τόνισε ότι η «αμερικανική εξαίρεση» αποτελεί προσβολή για την ισότητα των ανθρώπων και οδηγεί μόνο σε καταστροφές. Στο βάθρο των Ηνωμένων Εθνών, ο Πρόεδρος Ομπάμα του απάντησε ότι κανένα άλλο έθνος, ούτε ακόμη και η Ρωσία, δεν επιθυμεί να αναλάβει το φορτίο των Ηνωμένων Πολιτειών. Και ότι αν οι ΗΠΑ ανέλαβαν την αστυνόμευση του κόσμου όλου, ήταν ακριβώς για να εξασφαλιστεί η ισότητα των ανθρώπων.

Αυτή η παρέμβαση δεν έχει τίποτα το καθησυχαστικό: οι Ηνωμένες Πολιτείες διακηρύσσουν τον εαυτό του ως ανώτερο από το υπόλοιπο κόσμο και θεωρούν ότι η αρχή της ισότητας των ανθρώπων ισχύει μόνο για τους υπηκόους τους. Όμως, τα μάγια λύνονται. Η Πρόεδρος της Βραζιλίας, Dilma Rousseff, χειροκροτήθηκε ζητώντας τη συγγνώμη της Ουάσιγκτον για την παγκόσμια κατασκοπεία της, ενώ ο Πρόεδρος της Ελβετικής Συνομοσπονδίας Ούλι Μάουρερ κατήγγειλε την πολιτική της βίας της αμερικανικής δύναμης. Ο πρόεδρος της Βολιβίας, Έβο Μοράλες, ζήτησε την αποπομπή του Αμερικανού ομόλογου του στο Διεθνές Δικαστήριο για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, ενώ ο Πρόεδρος της Σερβίας Τόμισλαβ Νίκολιτς, κατήγγειλε τη παρόδια των διεθνών δικαστηρίων που καταδικάζουν μόνο τους εχθρούς της αυτοκρατορίας κλπ.. Περάσαμε από τη κριτική από ορισμένα αντιιμπεριαλιστικά κράτη σε μια γενικευμένη επανάσταση συμπεριλαμβανομένων και των συμμάχων της Ουάσιγκτον. Ποτέ, δεν αμφισβητήθηκε έτσι δημοσίως η εξουσία των κυρίαρχων του κόσμου, σημάδι, ότι μετά την οπισθοδρόμηση τους στη Συρίας, δεν φοβίζουν πια κανέναν.»

Δηλαδή και για να συνδέσουμε το απόσπασμα με τα πιο πάνω, ο χθεσινός αστυνόμος της αταξικής κοινωνίας γίνεται σήμερα νεφελώδης αντιστασιακός του μεταψυχροπολεμικού αστυνόμου όχι μόνο των … ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά και της … ισότητας των ανθρώπων. Που είναι στ’ αλήθεια οι επιφανείς συνάδελφοι που αποκοίμιζαν τους Έλληνες την δεκαετία του 1990 γράφοντας ελάχιστα επιστημονικά επιχειρήματα για ένα μεταψυχροπολεμικό περιβάλλον περίπου … ανθόσπαρτο.

Έχω στο μυαλό, μεταξύ πολλών άλλων, το Βερέμης / Κουλουμπής, «Ελληνική Εξωτερική Πολιτική», το οποίο όλοι ξέρουν (ακολούθησαν εξάλλου σφοδρές αρθογραφικές «συγκρούσεις» στον Οικονομικό Ταχυδρόμο, στην Ελευθεροτυπία και στο Βήμα που ενέπλεξαν τους ανωτέρω, τον σ. Μουζέλη, ημάς και μερικούς άλλους. Ήταν η εποχή που ο εγώ και συνάδελφοι όπως ο Αθ. Πλατιάς γράφαμε βιβλία και επιφυλλίδες για την επερχόμενη διεθνή αστάθεια, καλούσαμε για περιφερειακή ισορροπία δυνάμεων, αναλύαμε την έννοια αποτρεπτική στρατηγική και εξηγούσαμε ότι σε ένα ανταγωνιστικό διεθνές περιβάλλον η σταθερότητα είναι συναρτημένη με την ισορροπία και η ασφάλεια και ευημερία των κρατών με την δύναμή τους.

Υπάρχουν αίτια για την κρίση, είναι γνωστά και είναι βαθιά. Τα αίτια μιας ακόμη βαθύτερης κρίσης που επέρχεται θα οφείλονται στο γεγονός ότι ιδρύματα με εξωτερικές διασυνδέσεις τα οποία φέρουν μεγάλη ευθύνη για τον κατήφορο της Ελλάδα και τα τερατώδη κατεξουσιαστικά συστήματα διακυβέρνησης τα οποία παρά τα ομολογημένα εγκλήματα συνεχίζουν αμέριμνα να εξωθούν το ελληνικό σκάφος προς την δίνη του θανάτου.

Οι Έλληνες παρακολουθούν ανήσυχοι αλλά και ανήμποροι. Εμφύλιο δεν θέλουν ούτε και μπορεί να υπάρξει γιατί δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις. Μόνο προβοκάτσια μπορεί να προκαλέσει συνθήκες εμφυλίου πολέμου και από αυτή θα πρέπει να προστατεύουν τους πολίτες οι κρατικοί λειτουργοί των οποίων κύρια αποστολή είναι η διαφύλαξη της πολιτειακής νομιμότητας της οποίας το κύριο συστατικό είναι η ελληνική κοινωνία, η ελευθερία της, η ασφάλεια της και η αυτοσυντήρησή της.

Το ότι απαιτείται δραστική αλλαγή του πολιτικού σκηνικού όλοι το ξέρουν και οι περισσότεροι συμφωνούν ανεξάρτητα του τι (όντας τρομαγμένοι) προκρίνουν. Αφού το απαξιωμένο πολιτικό προσωπικό των προηγούμενων δεκαετιών δεν δείχνουν φιλοτιμία για να δώσουν τόσο σε μια ριζική πολιτική αναγέννηση του εθνοκράτους εμμένοντας αδιάντροπα να κάθονται σε καρέκλες που οι ίδιοι (συλλήβδην όλοι συμπράττοντας ή ανεχόμενοι) βεβήλωσαν, θα πρέπει να αναμένουμε υπομονετικά και ψύχραιμα. 

Κοντεύουμε, πάντως, την κόκκινη γραμμή μετά από την οποία οι Έλληνες καθίστανται είλωτες και η εξουσία τους πραιτοριανοί ξένων συμφερόντων.

Π. Ήφαιστος www.ifestosedu.gr

http://dia-kosmos.blogspot.gr/