6) Ο Davutoğlu..υπό την καθοδήγηση των Εβραίων της Γερμανίας

Ἐπίσης, δὲν ἀποκρύπτει τὴν ὀρθὴ κατὰ τὴν κρίση του θεωρητικῆ προσέγγιση «τοῦ Haushoffer, ὁ ὁποῖος ἔδειξε τὸν δρόμο στὸν Χῖτλερ».

Ἀνάλυσις Ἰδεολογικο-πολιτικοῦ ὑποβάθρου τῶν νταβουτογλιανῶν θεωρητικῶν ἐρεισμάτων. Ζ’

ΙΩΑΝΝΗΣ Θ. ΜΑΖΗΣ

Ἡ νταβουτογλιανὴ θεωρία περὶ «μηδενικῶν τριβῶν μὲ τοὺς γείτονες» καὶ οἱ περιπτώσεις τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς Κύπρου ἐν τῷ πλαισίῳ τῶν κλασσικῶν γεωπολιτικῶν του ἀντιλήψεων καὶ ὁ χαουσχοφεριανός τους «ἐπαναπροσανατολισμὸς»

Τὴν θεωρία του περὶ «μηδενικῶν τριβῶν μὲ τοὺς γείτονες», τὴν ἀπεμπολεῖ κυνικῶς ὡς πρὸς τὴν Ἑλλάδα, ἀναφερόμενος στὸ chock point τῶν Δαρδανελλίων.

1) Γιὰ τὸ γεωπολιτικὸ-γεωγραφικὸ αὐτὸ σημεῖο γεωστρατηγικῆς ἐπιρροῆς τῆς Τουρκίας ἐπὶ τῆς Βαλκανικῆς καὶ τοῦ Αἰγαίου ἐντοπίζει δύο γεωστρατηγικῶς ἀνταγωνιστικοὺς πρὸς τὴν Τουρκία πόλους: τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Ρωσσία.

Ὡς γεωπολιτικὸ καταλύτη τῶν ἑλληνικῶν γεωστρατηγικῶν ἐπιδιώξεων στὸ συγκεκριμένο chock point θεωρεῖ expressis verbis τὸ «Πατριαρχεῖον τοῦ Φαναρίου (sic!)» τὸ ὁποῖον «μὲ τὴν μικρὰν ρωμαίϊκη κοινότητα ἐπιδιώκει νὰ ἀποκτήσει οἰκουμενικὸν χαρακτῆρα (sic!)». Ὅσον γιὰ τὴν Ρωσσία, θεωρεῖ ὅτι μὲ τὶς διεκδικήσεις της ἐπὶ τῶν Στενῶν, «ἐπιχειρεῖ νὰ ἀσκήσει ἐπιρροὴ στοὺς ὀρθοδόξους Σλαύους στὴν περιοχὴ τῶν Βαλκανίων καὶ τοῦ Καυκάσου».

2) Τὸ ὑπόδειγμα αὐτὸ ποὺ ἔχει κατὰ νοῦν ὁ τοῦρκος ἀκαδημαϊκὸς καὶ Ὑπέξ, εἶναι σαφὲς ὡς πρὸς τὴν Ἑλλάδα καὶ μάλιστα ἀναφορικῶς πρὸς τὴν Θρᾴκη, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ, κατ’ αὐτόν, τὴν πύλη ἐπεκτάσεως τῆς τουρκικῆς νεο-ὀθωμανικῆς ἐπιρροῆς στὴν Βαλκανική. Θεωρεῖ ὅτι ἀποτελεῖ μέρος τῆς «Ζώνης Ἀσφαλείας ποὺ ἐδημιουργήθη στὴν Ἀνατολικὴ Θρᾴκη κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου» καὶ ἡ ὁποία «πρέπει νὰ ἐπεκταθεῖ δυτικώτερα μὲ πολυμερεῖς καὶ διμερεῖς συμφωνίες ποὺ θὰ συναφθοῦν σὲ βαλκανικὸ ἐπίπεδο.»

Μάλιστα, τὴν ἐπέκταση αὐτὴν τὴν θεωρεῖ, ἄκρως ἀνταγωνιστικῶς πρὸς τὴν Ρωσσία, μὲ ὅρους ἀπολύτως ψυχροπολεμικούς, ὡς ἀπαραίτητο στοιχεῖο γιὰ τὴν δημιουργία «αἰγίδων ἀσφαλείας στὴν περιφέρεια, ἢ ἐκτὸς τῆς περιφερείας, ποὺ θὰ ἔχουν ὡς στόχο τὴν ἐξισορρόπηση τοῦ ρωσσικοῦ παράγοντος στὴν περιοχὴ καὶκυρίως τὴν προετοιμασία ἑνὸς σχεδίου πλαίσιο, τὸ ὁποῖον θὰ ἐγγυᾶται τὴν ἐσωτερικὴ ἀσφάλεια καὶ τὴν ἐδαφικὴ ἀκεραιότητα τῆς Ἀλβανίας, τῆς Βοσνίας καὶ τῆς Μακεδονίας (sic!)».

3) Ἀναφορικῶς πρὸς τὸ σχεδιασμόν του σχετικῶς μὲ τὰ ἑλληνικὰ Δωδεκάνησα ὁ τοῦρκος Ὑπὲξ εἶναι σαφὴς γράφοντας ὅτι: «Στὸ σημεῖο αὐτὸ πρέπει νὰ ἐναρμονισθεῖ ἡ γεωπολιτικοστρατιωτικὴ πραγματικότης μὲ τὴν οἰκονομικοπολιτικὴ πραγματικότητα. Μὲ τὸν ἴδιο τρόπο θὰ πρέπει νὰ αὐξηθεῖ ἡ ἐξάρτησις τῶν Δωδεκανήσων ἀπὸ τὴν μικρασιατικὴ ἠπειρωτικὴ πλάκα...(ἐννοεῖ τὴν Τουρκία, δίδοντας καὶ μιὰ γεωλογικὴ διάσταση τὴν ὁποία σκοπεύει νὰ χρησιμοποιήσει ὥστε νὰ ἀπαγορεύσει στὸ Καστελλόριζο νὰ διεκδικήσει ΑΟΖ ἢ Ὑφαλοκρηπῖδα, ἔστω καὶ ἐὰν ἡ γεωλογικὴ διάστασις δὲν ὑφίσταται πλέον στὴν Νέα Συνθήκη γιὰ τὸ Δίκαιον τῆς Θαλάσσης τοῦ 1982)».

Τρία θεμελιώδη ἐρωτήματα γεννῶνται ἀπὸ τὴν ἀποστροφὴν αὐτὴν τοῦ Davutoğlu.

Πρῶτον: ἀπὸ ποιόν κινδυνεύει ἡ ἐσωτερικὴ ἀσφάλεια καὶ ἡ ἀκεραιότης τῶν τριῶν αὐτῶν ἐθνοκρατικῶν ὀντοτήτων;

Δεύτερον: Ποιά ἡ ἐπιρροὴ τῆς Τουρκίας στὴν μὴ ὁλοκλήρωση τοῦ ἀγωγοῦ Ρωσσία - Πύργος / Μπουργκᾶς (Βουλγαρία)-Ἀλεξανδρούπολις (Ἑλλὰς-Θρᾴκη);

Τρίτον: Πόσον θεωρεῖ ὁ Νταβούτογλου, ὅτι μειώνει τὶς τριβὲς τῆς χώρας του μὲ τὴν Ἑλλάδα ἡ χρῆσις τοῦ ὀνόματος «Μακεδονία» γιὰ τὴν Π.Γ.Δ.Μ.;

Φυσικά, εἶναι ἀπολύτως κατανοητὲς ὑπὸ τὸ ἀνωτέρω ὡμολογημένο γεωστρατηγικὸ τουρκικὸ πλαίσιο, γιατί ἡ Ἄγκυρα ἐπενδύει σὲ ναυτικὲς βάσεις στὴν Ἀλβανία, γιατί ἐπιμένει νὰ ἀναμιγνύεται ὡς «προστάτιδα δύναμις» τῶν συμφερόντων τῆς Βοσνίας, καὶ γιατί ἀνεγνώρισε μὲ τὸ ὄνομα «Μακεδονία» τὴν Π.Γ.Δ.Μ.

Πάντως γιὰ μὴ μείνει ἡ παραμικρὰ ἀπορία σὲ κάποιους σχετικὰ μὲ τὶς πραγματικὲς προθέσεις καὶ τὸ πραγματικὸ νόημα τῶν γραφομένων ἀπὸ τὸν κ. Νταβούτογλου, σχετικῶς μὲ τὸ πῶς ἐννοεῖ τὶς «μηδενικὲς τριβὲς μὲ τὴν Ἑλλάδα» παραθέτομε τὴν κατωτέρω ἀποστροφή του:

«Καταβάλλονται προσπάθειες, προκειμένου ἡ Τουρκία νὰ συνηθίσει νὰ ζῇ κατὰ τακτὰ χρονικὰ διαστήματα ἐντάσεις μὲ τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Συρία, κάτι τὸ ὁποῖο ἀντιστοιχεῖ μὲ τὴν προπόνηση ἑνὸς παλαιστοῦ βαρέων βαρῶν γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσει κατηγορίες μεσαίων βαρῶν (sic!).

Αὐτὸ ἔχει ὡς συνέπεια ἡ χώρα νὰ μὴ μπορεῖ νὰ ἐκμεταλλευθεῖ τὸ μέγιστο τῶν δυνατοτήτων της. Ἡ Τουρκία πλέον, εἶναι ὑποχρεωμένη νὰ ἀναβαθμισθεῖ, ὥστε, ἀνερχομένη σὲ ὑψηλοτέραν κλίμακα, νὰ θεωρήσει τὶς σχέσεις της μὲ αὐτὲς τὶς χῶρες ὡς ὑποδεέστερα στοιχεῖα ἀσκῶντας ἔναντι αὐτῶν μόνον πολιτικῶν ἀφ’ ὑψηλοῦ (sic!)».

Ἀναφορικῶς τώρα πρὸς τὸν νταβουτογλιανὸ στρατηγικὸ σχεδιασμό, ὡς πρὸς τὴν Κύπρο, ὁ κυνισμὸς τῆς πλέον σκληρᾶς κλασικῆς σχολῆς τῆς Geopolitik εἶναι ἐμφανέστατος.

Παραθέτομε:

1) «[: Οἱ τελευταῖες ἐξελίξεις ἔδειξαν ὅτι] Οἱ ΗΠΑ δημιουργῶντας μιὰ δυναμικὴ σχέση μεταξὺ τῶν πολιτικῶν τους γιὰ τὴν Ἀνατολικὴ Εὐρώπη καὶ τὴν Μέση Ἀνατολή, ἐπιδιώκουν νὰ ἔχουν ὑπὸ ἔλεγχον τὸ Hinterland τῆς Εὐρώπης καὶ νὰ γεμίσουν τὸ κενὸ γεωπολιτικοῦ πεδίου ποὺ ἐνεφανίσθη στὸν ἄξονα Βαλκανίων-Μέσης Ἀνατολῆς μετὰ τὴν διάλυση τῆς Σοβ. Ἑνώσεως. Τὸ Αἰγαῖο καὶ ἡ Κύπρος εἶναι δύο σημαντικὰ σκέλη, τόσον στὴν γραμμὴ Ἀνατολικῆς Εὐρώπης-Μέσης Ἀνατολῆς ἀπὸ ἔποψη χερσαίας συνδέσεως ὅσον καὶ στὴν γραμμὴ Ἀδριατικῆς-Ἀνατολικῆς Μεσογείου-Κόλπου ἀπὸ ἔποψη θαλασσίας συνδέσεως».

2) «[....] Μέσα σὲ αὐτὸν τὸν στρατηγικὸ σχεδιασμό, τὸ ζήτημα τῆς Κύπρου θὰ ἔλθει στὸ προσκήνιο μὲ πιὸ ἐνεργὸ τρόπο. [....]. Σήμερα, μεταξὺ Ἀνατολικῆς Εὐρώπης-Βαλκανίων-Ἀδριατικῆς-Αἰγαίου-Ἀνατολικῆς Μεσογείου-Μέσης Ἀνατολῆς καὶ Κόλπου διαμορφώνεται ἕνα πεδίο πολὺ δυναμικῆς ἀλληλεπιδράσεως. [....]. ἀπάνω σὲ αὐτὴν τὴν γραμμὴ ποὺ ἑνοποιεῖ τὰ Βαλκάνια μὲ τὴν Μέση Ἀνατολὴ θὰ εἶναι ἀναπόφευκτος ἡ ἀνάπτυξις νέων ἐφορμήσεων».

3) «[Τίτλος ὑποκεφαλαίου] «Ὁ στρατηγικὸς γόρδιος δεσμὸς τῆς Τουρκίας: ἡ Κύπρος». Ἡ Κύπρος, ποὺ κατέχει κεντρικὴ θέση μέσα στὴν παγκόσμια ἤπειρο, εὑρισκομένη σχεδὸν σὲ ἴση ἀπόσταση ἀπὸ τὴν Εὐρώπη, τὴν Ἀσία καὶ τὴν Ἀφρική, εὑρίσκεται μαζῇ μὲ τὴν Κρήτη ἐπάνω σὲ μία γραμμὴ ποὺ τέμνει τὶς ὁδοὺς θαλάσσιας διελεύσεως. Ἡ Κύπρος κατέχει θέση μεταξὺ τῶν Στενῶν, ποὺ χωρίζουν Εὐρώπη καὶ Ἀσία, καὶ τῆς Διώρυγος τοῦ Σουέζ, ποὺ χωρίζει Ἀσία καὶ Ἀφρική, ἐνῷ συγχρόνως ἔχει τὴν θέση μιᾶς σταθερᾶς βάσεως καὶ ἑνὸς ἀεροπλανοφόρου, ποὺ θὰ πιάνει τὸν σφυγμὸ τῶν θαλασσίων ὁδῶν τοῦ Ἄντεν καὶ τοῦ Ὀρμούζ, μαζῇ μὲ τὶς λεκάνες τοῦ Κόλπου καὶ τῆς Κασπίας, ποὺ εἶναι οἱ πιὸ σημαντικοὶ ὁδοὶ συνδέσεως Εὐρασίας-Ἀφρικῆς.

4) Μιὰ χώρα ποὺ ἀγνοεῖ τὴν Κύπρο δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἐνεργὸς στὶς παγκόσμιες καὶ περιφερειακὲς πολιτικές. Στὶς παγκόσμιες πολιτικὲς δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἐνεργός, διότι αὐτὸ τὸ μικρὸ νησὶ κατέχει μιὰ θέση ποὺ (: μπορεῖ νὰ) ἐπηρεάζει εὐθέως τὶς στρατηγικὲς συνδέσεις μεταξὺ Ἀσίας-Ἀφρικῆς, Εὐρώπης-Ἀφρικῆς καὶ Εὐρώπης-Ἀσίας. Στὶς περιφερειακὲς πολιτικὲς δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἐνεργός, διότι ἡ Κύπρος, μὲ τὴν ἀνατολικὴ μύτη της στέκεται σὰν βέλος στραμμένο στὴν Μέση Ἀνατολὴ ἐνῷ μὲ τὴν δυτικὴ ράχη της ἀποτελεῖ τὴν θεμελία λίθο τῶν στρατηγικῶν ἰσορροπιῶν ποὺ ὑπάρχουν στὴν Ἀνατολικὴ Μεσόγειο, τὰ Βαλκάνια καὶ τὴν Βόρειο Ἀφρική.

5) Ἡ Τουρκία, ἐπηρεαζομένη λόγῳ θέσεως ἀπὸ πολλὲς ἰσορροπίες, εἶναι ὑποχρεωμένη νὰ ἀξιολογήσει τὴν Κυπριακὴ πολιτική της, βγάζοντάς την ἀπὸ τὴν τουρκο-ἑλληνικὴ ἐξίσωση. Ἡ Κύπρος γίνεται μὲ αὐξανόμενη ταχύτητα ἕνα ζήτημα Εὐρασίας καὶ Μέσης Ἀνατολῆς-Βαλκανίων (Δυτικῆς Ἀσίας-Ἀνατολικῆς Εὐρώπης).

Ἡ Κυπριακὴ πολιτικὴ [: τῆς Τουρκίας] πρέπει νὰ τοποθετηθεῖ σὲ ἕνα νέο στρατηγικὸ πλαίσιο, μὲ τρόπο ἁρμόζοντα σὲ αὐτὸ τὸ νέο στρατηγικὸ πλαίσιο. Στὸ ζήτημα τῆς Κύπρου, ἀπὸ πλευρᾶς Τουρκίας ἡ σημασία μπορεῖ νὰ ἐντοπισθεῖ σὲ δύο κυρίους ἄξονες. Ὁ ἕνας ἐξ αὐτῶν εἶναι ὁ ἄξων τῆς ἀνθρωπίνης ἀξίας, προσηνατολισμένος στὴν κατοχύρωση τῆς ἀσφάλειας τῆς μουσουλμανικῆς τουρκικῆς κοινότητος, ὡς ἀποτέλεσμα τῆς ἱστορικῆς εὐθύνης τῆς Τουρκίας. (...)».

6) «(...) Μιὰ ἀδυναμία [: τῆς Τουρκίας] ποὺ [: ἐνδεχομένως] θὰ φανερωθεῖ στὸ θέμα τῆς ἀσφαλείας καὶ προστασίας τῆς τουρκικῆς κοινότητος τῆς Κύπρου μπορεῖ νὰ ἐξαπλωθεῖ σὰν κῦμα στὴν Δυτικὴ Θρᾴκη καὶ τὴν Βουλγαρία καὶ μάλιστα ἀκόμη καὶ στὸ Ἀζερμπαϊτζὰν καὶ τὴν Βοσνία. Ὁ δεύτερος σημαντικὸς ἄξων τοῦ Κυπριακοῦ εἶναι ἡ σημασία ποὺ ἔχει ἡ νῆσος αὐτὴ ἀπὸ γεωστρατηγικῆς ἐπόψεως. (...) Ἀκόμη καὶ ἂν δὲν ὑπῆρχε κανένας μουσουλμᾶνος Τοῦρκος στὴν Κύπρο, ἡ Τουρκία εἶναι ὑποχρεωμένη νὰ ἔχει ἕνα Κυπριακὸ ζήτημα. Καμμία χώρα δὲν μπορεῖ νὰ μείνει ἀδιάφορος ἀπέναντι σὲ ἕνα τέτοιο νησί, ποὺ εὑρίσκεται μέσα στὴν καρδιὰ τοῦ ἴδιου τοῦ ζωτικοῦ της χώρου. (...)».

7) «Αὐτὴ ἡ γεωστρατηγικὴ σημασία ἔχει δύο διαστάσεις. Ἡ μία ἐξ αὐτῶν ἔχει στενὴ στρατηγικὴ σημασία καὶ ἔχει σχέση μὲ τὶς ἰσορροπίες Τουρκίας-Ἑλλάδος καὶ Τ.Δ.Β. Κύπρου-Ἑλληνικοῦ Τμήματος (sic!) στὴν Ἀνατολικὴ Μεσόγειο. Ἡ δευτέρα διάστασις τῆς γεωστρατηγικῆς σημασίας εἶναι εὐρείας στρατηγικῆς σημασίας καὶ σχετίζεται μὲ τὴν θέση τῆς νήσου μέσα στὶς παγκόσμιες καὶ περιφερειακὲς στρατηγικές».

8) «Τὴν Κύπρο δὲν μπορεῖ νὰ ἀγνοήσει καμμία περιφερειακὴ ἢ παγκόσμιος δύναμις ποὺ κάμνει στρατηγικοὺς ὑπολογισμοὺς στὴν Μέση Ἀνατολή, τὴν Ἀνατολικὴ Μεσόγειο, τὸ Αἰγαῖο, τὸ Σουέζ, τὴν Ἐρυθρὰ Θάλασσα καὶ τὸν Κόλπο. Ἡ Κύπρος εὑρίσκεται σὲ τόσο ἰδανικὴ ἀπόσταση ἀπ’ ὅλες αὐτὲς τὶς περιοχές, ποὺ ἔχει τὴν ἰδιότητα μιᾶς παραμέτρου ποὺ (μπορεῖ νὰ) ἐπηρεάζει καθεμία ἀπ’ αὐτὲς εὐθέως. Ἡ Τουρκία, τὸ στρατηγικὸ πλεονέκτημα ποὺ ἀπέκτησε τὴν δεκαετία τοῦ 1970 ἐπάνω σὲ αὐτὴν τὴν παράμετρο, πρέπει νὰ τὸ ἀξιοποιήσει ὄχι ὡς στοιχεῖο μιᾶς ἀμυντικῆς Κυπριακῆς πολιτικῆς μὲ στόχο τὴν διαφύλαξη τοῦ στάτους κβό, ἀλλ’ ὡς ἕνα θεμελιῶδες στήριγμα μιᾶς διπλωματικῆς φύσεως ἐπιθετικῆς θαλασσίας στρατηγικῆς».

...Καὶ πάλιν ἡ γερμανικὴ Geopolitik καὶ οἱ F. Ratzel καὶ Κ. Haushoffer.

Ἡ ἐμμονή του στὶς ρατσελιανὲς θεωρητικὲς προσεγγίσεις οἱ ὁποῖες εἶναι, ἀπὸ γεωστρατηγικῆς πλευρᾶς, ἀπολύτως ρεαλιστικές, γίνεται σαφὴς καὶ στὸ σημεῖο αὐτὸ τοῦ γεωστρατηγικοῦ σχεδιασμοῦ του. Καὶ εἶναι ἀπολύτως λογικὴ ἡ προτίμησίς του αὐτή, ἐφ’ ὅσον τοποθετεῖ τὴν Τουρκία στὸ κέντρο τοῦ ἀραβομουσουλμανικοῦ καὶ βαλκανο-μουσουλμανικοῦ κόσμου.

Γεωγραφικῶς, αὐτὴ ἡ τοποθέτησις στὰ συγκεκριμένα Ὑποσυστήματα (Βαλκανίων καὶ Εὐρυτέρας Μέσης Ἀνατολῆς) καθιστᾷ ἀναγκαία τὴν θέαση τῆς νεο-ὀθωμανικῆς Τουρκίας στὸ κέντρο τῆς χαουσχοφεριανῆς Εὐραφρικανικῆς Ζώνης Βορρᾶ-Νότου, ὥστε νὰ δύναται ἡ Ἄγκυρα νὰ ἀσκήσει τὴν ἐπιρροή της ποὺ τῆς προσφέρει δυνητικῶς ὁ ἰσλαμικὸς γεωπολιτικὸς παράγων, πρὸς Βορρᾶν καὶ πρὸς Νότον.

Ἡ ρατσελιανὴ ὀντότης ποὺ κυριαρχεῖ στὴν σκέψη του, ἐκτὸς ἀπὸ αὐτὴν τοῦ Lebensraum, εἶναι ἐκείνη τῆς Verkehr (κυκλοφορία) καὶ μάλιστα στὶς χαουσχοφεριανές της προεκτάσεις. Ἀντιμετωπίζει τὶς ἐμπορευματικὲς μεταφορές, ὡς μέσον ἀσκήσεως οἰκονομικοῦ ἐλέγχου τῶν πραγματικῶν οἰκονομικῶν ροῶν καὶ συνεπῶς τῶν συναφῶν τους οἰκονομικῶν ροῶν. Καὶ προχωρεῖ ἐπεκτείνοντας αὐτὸν τὸν ἔλεγχο ὡς ἐργαλεῖο κυριαρχίας τοῦ ἐλέγχοντος ἐθνοκρατικοῦ δρῶντος ἐπὶ τῶν ὑπολοίπων τοῦ ἑκάστοτε Γεωγραφικοῦ συμπλόκου.

Ἂς ἐξετάσομε μερικὰ παραδείγματα:

1) Οἱ μεταφορικοὶ καὶ ὁδικοὶ ἄξονες πάσης φύσεως ποὺ προτείνει καὶ ἀναλύει ἀπὸ τὴν ΚΠολι μέχρι τὴν Ἀδριατικὴ καὶ τὸν Δούναβι, ὅπως καὶ ἀπὸ τὰ Βαλκάνια μέχρι τὴν Μέση Ἀνατολή, οἱ ὁποῖοι πρέπει νὰ «λειτουργήσουν ὡς στοιχεῖο ἐξωτερικῆς πολιτικῆς» τῆς Ἀγκύρας ἀλλὰ καὶ ὡς πλαίσιο ὑποστηρίξεως γιὰ τοὺς «οἰκονομικοῦ καὶ πολιτικοῦ χαρακτῆρος σχηματισμοὺς ποὺ θὰ δημιουργηθοῦν στὴν περιοχή».

Ἡ γεωστρατηγικὴ αὐτὴ προσέγγισις τοῦ Νταβούτογλου, εἰς ὅ,τι ἀφορᾷ τὶς ἑλληνικὲς γεωστρατηγικὲς μέριμνες, υἱοθετεῖ καὶ πάλιν ἐπεκτακτικὲς καὶ συγκρουσιακὲς διαδικασίες, κάμνοντας χρήση τοῦ γεωπολιτικοῦ πολιτισμικοῦ πυλῶνος. Κινούμενος καὶ πάλιν ἀπὸ μεθοδολογικῆς ἐπόψεως στὸ πλαίσιο τῆς κλασικῆς ρατσελιανῆς καὶ χαουσχοφεριανῆς σκέψεως, προτείνει τὸ γεωστρατηγικὸ ἐργαλεῖο τῶν μεταφορικῶν ἀξόνων ὡς μέσον γιὰ τὴν προβολὴ τῆς νεο-ὀθωμανικῆς ἰσχύος στὴν Βαλκανικὴ καὶ τὴν Ἑλλάδα φυσικά.

Γράφει χαρακτηριστικῶς:

1) «Οἱ τουρκικὲς καὶ οἱ μουσουλμανικὲς μειονότητες ποὺ διαβιοῦν στὴν Βουλγαρία, τὴν Ἑλλάδα, τὴν Μακεδονία (sic), τὸ Σαντζάκ, τὸ Κόσσοβο καὶ τὴν Ρουμανία ἀποτελοῦν σημαντικὰ στοιχεῖα τῆς βαλκανικῆς πολιτικῆς τῆς Τουρκίας». Εἶναι σαφὲς ὅτι ὁ τοῦρκος Ὑπέξ, ἀναφέρεται σὲ ἐργαλειακὴ χρήση τῶν ἀνωτέρω μειονοτήτων, ὑπαρκτῶν ἢ μή, γιὰ τὴν τουρκικὴ προβολὴ ἰσχύος στὴν Βαλκανικὴ μέσῳ ἐθνικῶν ἀποσταθεροποιήσεων στὸ ἐσωτερικὸ τῶν βαλκανικῶν καὶ ὄχι μόνον κρατῶν.

Ὑπὸ τὸ γεωστρατηγικὸ αὐτὸ πρῖσμα σκεπτόμενος ὁ τοῦρκος ἰσλαμιστὴς Ὑπέξ, ὁρίζει ὡς τοὺς δύο μακροπροθέσμους καὶ βραχυπροθέσμους στόχους τῆς ἐξωτερικῆς τουρκικῆς πολιτικῆς στὰ Βαλκάνια ι) τὴν ἰσχυροποίηση τῆς Βοσνίας καὶ τῆς Ἀλβανίας καὶ ιι) τὴν δημιουργία διεθνοῦς νομικοῦ πλαισίου ποὺ θὰ θέσει ὑπὸ τὴν προστασίαν του τὶς ἐθνικὲς μειονότητες τῆς περιοχῆς. Κατόπιν, τοποθετῶντας τὸν τουρκικὸ μηχανισμὸ προβολῆς ἰσχύος στὸ ἀνωτέρω γεωστρατηγικὸ κατασκεύασμα ἐπεξηγεῖ μὲ κάθε ἀφοπλιστικὴ σαφήνεια ὅτι «στὸ νομικὸ αὐτὸ πλαίσιο, ἡ Τουρκία πρέπει νὰ ἐπιδιώκει συνεχῶς τὴν ἐξασφάλιση ἐγγυήσεων ποὺ θὰ τῆς παρέχουν τὸ δικαίωμα παρεμβάσεως στὰ ζητήματα ποὺ ἀφοροῦν τὶς μουσουλμανικὲς μειονότητες τῶν Βαλκανίων».

Καὶ γιὰ νὰ μὴ ἀφήσει ψευδαισθήσεις γιὰ πῶς ὁ κ. Νταβούτογλου καὶ ἡ νεο-ὀθωμανικὴ Τουρκία του ἐννοεῖ τὴν νομιμότητα, συνεχίζει ἀμέσως μετά, στὴν ἴδια φράση: «Ἡ νομιμότης τῆς ἐπεμβάσεως τῆς Κύπρου, ποὺ ἀποτελεῖ ἐντυπωσιακὸ παράδειγμα στὴν σύγχρονη ἐποχή, κατέστη δυνατὴ ἐντὸς ἑνὸς τέτοιου νομικοῦ πλαισίου». Συνεπῶς, δὲν ἀφήνει τὸ παραμικρὸ περιθώριο σὲ κανέναν καντιανὸ ἰδεαλιστὴν ἢ ὑποστηρικτὴν τῆς δημοκρατικότητος τῆς συγχρόνου νεο-ὀθωμανικῆς Τουρκίας νὰ ἰσχυρισθεῖ ὅτι ἐννοεῖ κάτι ἄλλο, εἰρηνικώτερον, ὁ Τοῦρκος Ὑπέξ. Ἀνάλογες ὅμως προθέσεις γεωστρατηγικοῦ χαρακτῆρος, ἀποδίδει ὁ Τοῦρκος Ὑπὲξ καὶ στὴν Ἑλλάδα, τὶς ὁποῖες θεωρεῖ ὅτι ἡ Ἀθήνα προσπαθεῖ νὰ τὶς ἐπιτύχει στὰ Βαλκάνια μέσῳ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τοῦ ὁποίου τὴν Οἰκουμενικότητα φυσικὰ καὶ δὲν ἀναγνωρίζει ὁ ἴδιος!

Ὁμοίως ἀνακαλύπτει ρωσσικὲς καὶ ἑλληνικὲς διεκδικήσεις στὰ Στενὰ τὶς ὁποῖες μόνον μὲ τὴν ἀνωτέρω βαλκανικὴ πολιτικὴ τῶν τουρκο- μουσουλμανικῶν μεινοτήτων μπορεῖ νὰ ἀποκρούσει! Καὶ τὴν ἀνάλυσή του αὐτὴν τὴν συγκροτεῖ, ἀναδεικνύοντας, καὶ ὀρθῶς, τὴν συνέπεια ποὺ εἶχε ἡ ἄνοδος τῆς ἀποικιοκρατίας γιὰ τὸ γεωσύμπλοκο τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, ἡ ὁποία κατὰ τὸν Νταβούτογλου «κατεῖχε πολὺ σημαντικὴ θέση ἐπὶ τῶν ἐπικοινωνιακῶν ἀρτηριῶν μεταξὺ τῶν ἀποικιοκρατικῶν αὐτοκρατοριῶν καὶ τῶν ἀποικιῶν τους».

Ἐπίσης, δὲν ἀποκρύπτει τὴν ὀρθὴ κατὰ τὴν κρίση του θεωρητικῆ προσέγγιση «τοῦ Haushoffer, ὁ ὁποῖος ἔδειξε τὸν δρόμο στὸν Χῖτλερ».

Προσέγγιση ποὺ -κατὰ τὸν Νταβούτογλου- εἶχε ἤδη δικαιωθεῖ ἀπὸ τὴν Ναπολεόντειο ἐπίθεση στὴν Αἴγυπτο (Σουὲζ) ὅταν ὁ γάλλος «ἡγέτης ποὺ ἀνέλαβε δράση σκοπεύοντας τὴν παγκόσμια κυριαρχία» κατηυθύνετο πρὸς τὶς Ἰνδίες...

Ὑπάρχουν πλῆθος ἀνάλογα ἀποσπάσματα στὸ βιβλίο του τὰ ὁποῖα ἑδραιώνουν τὴν βαθειὰ πεποίθηση στὸν ἀναγνώστη ἀναφορικῶς πρὸς τὶς σοβαρὲς ἐπιρροὲς ποὺ ἐδέχθη ὁ Davutoğlu ἀπὸ τὴν γερμανικὴ κλασικὴ σχολὴ τῆς Geopolitik.

Καὶ διαρκῶς, τὸ σκεπτικὸ τοῦ τούρκου "διανοουμένου" καὶ Ὑπέξ, διέπεται ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ ἀνταγωνισμοῦ μεταξὺ ἐθνικῶν δρώντων μὲ δυνατότητα Διεθνοῦς Ἰσχύος καὶ μὲ κλασικοὺς γεωπολιτικοὺς ὅρους. Πάντως, ἀπὸ ἐπιστημολογικὸ ἐνδιαφέρον, ὀφείλομε νὰ τονίσομε ὅτι ὁ Νταβούτογλου ὁρολογεῖ τοὺς γεωπολιτικοὺς πυλῶνες ἰσχύος τοῦ Πολιτισμοῦ, τῆς Οἰκονομίας καὶ τῆς Πολιτικῆς ὡς: γεωπολιτισμικούς, γεωοικονομικοὺς καὶ γεωπολιτικούς.

Εἰδικῶς ὅμως ἡ ἀνάγκη ὁρολογήσεως τοῦ πυλῶνος τῆς Πολιτικῆς ἰσχύος ὡς «γεωπολιτικῆς» δημιουργεῖ ἀσάφεια μεταξὺ τῆς Γεωπολιτικῆς ὡς γεωγραφικοῦ ἀναλυτικοῦ ἐργαλείου καὶ τοῦ ἀντιστοίχου πυλῶνος, ἀποδεικνύοντας ὅτι ἡ ἀνωτέρω ὁρολόγησις εἶναι ἐσφαλμένη. Συνεπῶς συνεχίζομε νὰ προτείνομε τὴν ἰδική μας ὁρολόγηση ὡς «τεσσάρων πυλώνων γεωπολιτικῆς ἀνακατανομῆς ἰσχύος»: ἀμυντικός, οἰκονομικός, πολιτικὸς καὶ πολιτισμικός.

1) ΤΟΥΡΚΙΑ - ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ - ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ

2) Τὸ νταβουτογλιανὸ γεωπολιτικὸν ὅραμα

3) Τὸ μεγάλο ἔλλειμα τοῦ Davutoğlu...

4) Τὸ μεγάλο ἔλλειμα τοῦ Davutoğlu... σε συνεργασία με την Γερμανία

5) Τὸ μεγάλο ἔλλειμα τοῦ Davutoğlu..και η παγκόσμια απειλή του Ισλάμ

6) Ο Davutoğlu..υπό την καθοδήγηση των Εβραίων της Γερμανίας

7) Ποιοι υποσχέθηκαν στον Εβραίο Davutoğlu..παγκόσμιο Ισλαμικό Χαλιφάτο