Γάλλοι διανοούμενοι στο πλευρό παιδεραστών

Όλοι σχεδόν βέβαια ανήκαν στην Αριστερά, ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΕΒΡΑΙΟΙ για να μην έχετε απορία.

Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80 οι Πράσινοι της Γερμανίας απενοχοποιούσαν την σεξουαλική επαφή με παιδιά με το πρόσχημα ότι κάτι τέτοιο αποτελεί ινδιάνικο πρότυπο.

Το 1977 Γάλλοι διανοούμενοι έκαναν συλλογή υπογραφών για λογαριασμό τριών κατηγορουμένων για παιδεραστεία. 

Οι υπογράφουσες διασημότητες, μεταξύ των οποίων ο Μπερνάρ Κουσνέρ, γάλλος πολιτικός, γιατρός και ιδρυτής των «Γιατρών χωρίς Σύνορα» και «Γιατρών του Κόσμου», ο Αντρέ Γκλούκσμαν, Γαλλοεβραίος φιλόσοφος, υποστηρικτής της ανεξαρτησίας της Τσετσενίας, αλλά και της εισβολής στο Ιράκ, και ο κατοπινός Υπουργός Πολιτισμού Ζακ Λανγκ δεν έβλεπαν «κανένα έγκλημα», καθ’ ότι τα κορίτσια «συμφωνούσαν» με τις εν λόγω πράξεις: «Όταν επιτρέπεται σε δεκατριάχρονες να παίρνουν αντισυλληπτικά, για ποιον λόγο αλήθεια γίνεται αυτό;» 

Και οι Ζαν-Πωλ Σαρτρ, Μισέλ Φουκώ, Ρολάν Μπαρτ, Σιμόν ντε Μποβουάρ και Ζακ Ντεριντά λίγο μετά, με μία διακήρυξη κατά του νόμου για την κακομεταχείριση ανηλίκων ορθώνουν μέτωπο υπεράσπισης των παιδεραστών. Το «δικαίωμα του παιδιού και του ενήλικα, να διατηρούν σχέσεις με άτομα της επιλογής τους» θα έπρεπε να αναγνωρισθεί. 

Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80 οι Πράσινοι της Γερμανίας απενοχοποιούσαν την σεξουαλική επαφή με παιδιά με το πρόσχημα ότι κάτι τέτοιο αποτελεί ινδιάνικο πρότυπο.

Πλέον η «Liberation» βρίσκει άλλοθι στην «μαζικά κεκτημένη ταχύτητα της εποχής». Ήταν ένας γενικός πυρετός. «Το να το κάνεις με ένα παιδί; Μία ελευθερία όπως όλες οι άλλες» έλεγαν τότε. Ως γκουρού της «σεξουαλικής επανάστασης» λειτουργούσε ο μαρξιστής ψυχαναλυτής Βίλχελμ Ράιχ. Σύμφωνα με την θεωρία του, από την καταπιεσμένη σεξουαλικότητα προκύπτει ένας «αυταρχικός χαρακτήρας», ο οποίος είναι η αιτία της καταπίεσης της ανθρωπότητας. Ένα μέτρο αντιμετώπισης θα ήταν μία χωρίς όρια ελευθεριότητα και εναλλαγή σε σεξουαλικούς συντρόφους. «Όποιος πάει δύο φορές με το ίδιο άτομο ανήκει ήδη στο κατεστημένο» ήταν τότε το σύνθημα.

Στην πράξη, όπως λέει και ο Ντε Βιλιέ, οι καταλυτικά ελευθέριες και ανατρεπτικές ιδέες του 1968 «διέστρεψαν την συνείδηση» και με τον τρόπο αυτό παρέδωσαν στους παιδοφίλους – αν και αυτοί προϋπήρχαν από πολύ πριν – ένα άλλοθι. Καιρός είναι λοιπόν να διαρρήξουμε το πέπλο του ευφημισμού και της απενοχοποίησης και να αφαιρέσουμε τα πιστοποιητικά αγιότητος που αβασάνιστα χαρίσαμε στην Αριστερά όλα αυτά τα χρόνια.

!~~~~~~~~@~~~~~~~~~!

Ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΚΟΝ ΜΠΕΝΤΙΤ ΚΑΙ Ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ

Αυτά έγραφε ο -εβραίος για να μην ξεχνιόμαστε-Κόκκινος Ντάνι στο βιβλίο του.

Έγραφε, λοιπόν ο Κον-Μπεντίτ σ’ αυτό του το βιβλίο: 

«Από καιρό είχα όρεξη να δουλέψω σε ένα νηπιαγωγείο. […] 

Ήταν για μένα μία φανταστική εμπειρία να δουλεύω με παιδιά ηλικίας από δύο έως πέντε ετών». 

Ο Ντάνι ήθελε οπωσδήποτε να γίνει αποδεκτός από τα παιδιά και έκανε τα πάντα ώστε «να αποκτήσουν μία εξάρτηση απ’ αυτόν. […] 

Το διαρκές φλερτ με όλα τα παιδιά πήρε σύντομα ερωτική τροπή. 

Μπορούσα κανονικά να νιώσω, πώς τα μικρά κοριτσάκια από την ηλικία των πέντε ετών είχαν ήδη μάθει να μου την πέφτουν.

 Δύσκολο να το πιστέψει κανείς. Τις περισσότερες φορές ήταν αφοπλιστικές. […] 

Ήταν σαφές: Κάποια παιδιά είχαν δει αρκετές φορές του γονείς τους να πηδιούνται».

Και συνεχίζει ο θείος Ντάνι: «Μου συνέβη αρκετές φορές, κάποια παιδιά να μου ανοίγουν το φερμουάρ και να αρχίζουν να με χαϊδεύουν. Ανάλογα με την περίπτωση αντιδρούσα και διαφορετικά, αλλά η επιθυμία τους με προβλημάτιζε. 

Τα ρωτούσα: ‘Γιατί δεν παίζετε μεταξύ σας, γιατί διαλέγετε εμένα και όχι κάποια άλλα παιδιά;’ Όμως, όταν επέμεναν, τα χάιδευα κι εγώ».

Ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ είναι ο «Κόκκινος Ντάνι» της φοιτητικής εξέγερσης του γαλλικού Μάη του 1968.

Οι κατηγορίες για παιδοφιλία επισκιάζουν την τρίτη θέση που κατέκτησαν οι Πράσινοι του Ντανιέλ Κον Μπεντίτ στις γαλλικές ευρωεκλογές.

Η κουβέντα για πιθανές σεξουαλικές παρεκτροπές του πρώην «κόκκινου» και νυν «πράσινου» Ντάνυ άνοιξε σε τηλεοπτικό προεκλογικό ντημπέιτ, κατά το οποίο ο κεντρώος ηγέτης και υποψήφιος για την προεδρία, Φρανσουά Μπαϊρού, κατηγόρησε ευθέως τον Κον Μπεντίτ ότι είναι παιδόφιλος, χρησιμοποιώντας στοιχεία από το βιβλίο του τελευταίου « Το Μεγάλο Παζάρι», του 1975, στο οποίο ο Κον Μπεντίτ γράφει ότι άφηνε παιδιά νηπιαγωγείου να «ξεκουμπώνουν το φερμουάρ του» και ότι τα χαϊδευε και αυτός κατόπιν.

Ο Κον Μπεντίτ έχει κατηγορηθεί και παλαιότερα για παιδοφιλία, και ποτέ δεν εχει αρνηθεί κάθετα τις κατηγορίες.

Το κόμμα του, οι Πράσινοι, είχαν πάρει ποτέ θέση υπέρ της αποποινικοποίησης της παιδοφιλίας;

Η απάντηση περί της υποστήριξης της αποποινικοποίησης της παιδοφιλίας από το κόμμα του βρίσκεται εδώ.