ΤΟ ΘΗΡΙΟ ΜΕ ΕΠΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ (1)

Η ΑΟΖ και το Θηρίο με τα 7 κεφάλια

Οι 7 Αδελφές (του πετρελαίου): Ο ορισμός «επτά αδελφές» τέθηκε το 1950 από τον Ιταλό Ενρίκο Ματέι, υπεύθυνο της μεταπολεμικής πολιτικής της Ιταλίας στο ενεργειακό, με σκοπό να δείξει τη σχέση που είχαν μεταξύ τους οι μεγαλύτερες εταιρίες εξόρυξης και διακίνησης του πετρελαιου (βλ. «Seven Sisters » (oil companies) . 

Αυτές, τότε ήταν: 1. Standard Oil of New Jersey, 2. Standard Oil of NewYork (Exxon), 3. Standart Oil of California, 4. Gulf Oil, 5. Texaco (Chevron) 6.Royal Duch Shell, 7. Anglo Persian Oil Co.(BP).

Ο Ματέι, βρίσκοντας κάποια κοιτάσματα λαδιού στη Σικελία και αερίου στην Βόρειο Ιταλία, προσπαθώντας να σπάσει το μονοπώλιο αυτών των εταιριών, έκανε άνοιγμα στους Ρώσους. 

Το αποτέλεσμα ήταν να καταλήξει στις αιώνιες μονές όταν το αεροπλάνο του κατά τη διαδικασία της προσγείωσης εξερράγη στον αέρα. Υπεύθυνες θεωρήθηκαν η Μαφία και η Κόζα Νόστρα.

Η ιστορία του γυρίστηκε σε ταινία όπου και ο υπεύθυνος δημοσιογράφος για την έρευνα του σεναρίου χάθηκε και αυτός μυστηριωδώς (βλ.Enrico Mattei – Wikipedia , και The Mattei Affair ,).

Παραπλήσιο θάνατο με του Ματέι μπορεί κάποιος να εντοπίσει στο θάνατο του Αλέξανδρου Ωνάση, όταν κατά τη διαδικασία της απογείωσης το αεροπλάνο του αντί να κάνει στροφή προς άνοδο καρφώθηκε στη γη. Είπαν πως είχαν μπει ανάποδα τα συρματόσκοινα της στροφής και της καθόδου, αλλά στην κοινή αντίληψη έμεινε η εκδοχή πως ήταν δουλειά της CIA και της Κόζα Νόστρα, καθώς ο πατέρας του με τα τάνκερ του και τη φήμη του(είχε παντρευτεί τότε τη χήρα Κένεντι) προσπαθούσε να ελέγξει τη διακίνηση του πετρελαίου.

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Στο άρθρο αυτό αναλύεται το φάσμα του πετρελαίου μέσα από έναν Οιδιπόδειο προσδιορισμό από τον οποίο προκύπτει μια άγνωστη πτυχή του τραγικού σύγχρονου ανθρώπου. 

Το κείμενο είναι αλληγορικό, πραγματιστικό και φιλοσοφικό συγχρόνως, με τεχνικές έννοιες απλοποιημένες, έχοντας υπερσυνδέσεις για περαιτέρω διερεύνηση, προσπαθώντας να κάνει σύγκλιση μεταξύ της πραγματικότητας και της διαισθητικής αντίληψης των προγόνων μας.

Γνωστοποιούμε στον αναγνώστη ότι η έκτασή του για τα δεδομένα των μπλογκς είναι μεγάλη, αποτελούμενο από τέσσερα μέρη με τρεις ενότητες κεφαλαίων που περιγράφονται πιο κάτω αναλυτικά.

Αφιερώνεται σε όσους με την πένα ή το ξίφος τους κρατάνε Θερμοπύλες.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

 Έχει σχέση ο κήπος της Εδέμ με το πετρέλαιο και αυτό με τα ΧΥΤΑ της γης; Πού εισδύει για την επιβίωσή του, τώρα πια, ο άνθρωπος; Μπορεί από τα πετρελαϊκά κοιτάσματα σε Μεσόγειο και από την εφαρμογή ΑΟΖ στο Αιγαίο να προκύψει η Μεγάλη Κρίση; Γιατί οι Εβραίοι το κοίτασμα που βρήκαν το είπαν Λεβιάθαν και σε τι αποσκοπούν τα πυρηνικά τους όπλα στα νέα υποβρύχια, ένα εκ των οποίων το ονόμασαν Λεβιάθαν και άλλο Αναβίωση - αναβίωση ως προς τι; 

Υπάρχει σχέδιο αποσταθεροποίησης στην περιοχή της Μεσόγειου – Αιγαίου για να συντελεστεί η «αυτοεκπληρούμενη προφητεία» της επικράτησης του λαού των Ισραήλ; Σε τι παραπέμπει το «θηρίο με τα 7 κεφάλια» της Αποκάλυψης και ποια η σερσέ λα φαμπου το καβαλά, πόρνη - αρχόντισσα της Βαβυλώνας; Συνδέονται όλα αυτά με το τέλος των πολιτισμών που περιγράφει ο Χάντιγκτον, και ποιοι ο Γωγ και οι Μαγώγ που αναφέρονται και στις τρεις θρησκείες; 

Και, επιτέλους, τι κινεί της ζωής τα νήματα; Αυτά και άλλα εκ του φαινοτύπου περίεργα πράγματα πλην όμως εκ του γονοτύπου ενιαία, πρέπει να εξετάσουμε, Ελληνοκεντρικά, «μετ’ ευτελείας και άνευ μαλακίας», πατώντας από τη μια στέρεα στη γη και από την άλλη ισορροπώντας και χορεύοντας πάνω στο φτερό του καρχαρία. 

Καλή ανάγνωση.

ΜΕΡΟΣ Α΄ - ΠΡΟΟΙΜΙΟ

1. ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ

Στην ιχνηλασία δεν πετάμε τίποτα:

Είναι δύσκολο να ερμηνεύει κάποιος μύθους και προφητείες, αλλά και δεν πρέπει όταν κάνουμε διερεύνηση -ιχνηλασία, να πετάμε τίποτα. Εξετάζοντας τις προφητείες αν δεν μας συμφέρουν τις αγνοούμε, επιδεικτικά, αλλά δε νομίζω ότι μας συμβαίνει το αντίθετο. Για τους μύθους, συχνά τους θεωρούμε ψέμα, «παραμύθι», αλλά είναι βασικό στοιχείο για την κατανόηση της συμπεριφοράς μας. Οι μύθοι, είναι σαν τα υλικά για το κτίσμα της ζωής ενώ οι προφητείες εκφράζουν τις προοπτικές του κτίσματος. Και στις δυο όμως περιπτώσεις, μύθοι και προφητείες αλληλοσυνδέονται, οι μύθοι παραπέμπουν σε μια διδασκαλία της ζωής ενώ οι προφητείες, και ειδικά οι εσχατολογικές, εκφράζουν μια κραυγή απόγνωσης (και μια πικρή ελπίδα).

Μεσόγειος και Μεσοποταμία, κόσμοι παράλληλοι:

Ερευνώντας για πετρέλαιο βρίσκεται κάποιος στον κήπο της Εδέμ, εκεί που όπως λέγεται πρωτοξεκίνησε ο άνθρωπος. Στην περιοχή αυτή διαπιστώνεται ότι ο μύθος του κατακλυσμού δεν ήταν μύθος. 

Σε 7 μέτρα λάσπης βρέθηκε η Ουρ (και η κοντινή Ουρούκ), πατρίδα του Νώε και άλλων κατακλυσμιαίων ηγετών, άρα, ο κατακλυσμός υπήρξε. Υπήρξε όμως και στην Ελληνική μυθιστορία ένας ανάλογος μύθος ή μύθοι. Εξετάζοντας όλους τους σχετικούς μύθους μαζί, προκύπτει πως ο κατακλυσμός του Ξίσουθρου, του Δευκαλίωνα, του Ωγύγου, του Νώε, του Ζιουσούντρα, δεν ήταν βρόχινη νεροποντή αλλά πλημμυρίδα από τη θάλασσα, που έγινε σε δυο σημεία παράλληλα και συγγενή, γεωλογικά, ιστορικά και ανθρωποκεντρικά που αφορά τον πολιτισμό μας. 

Μπορεί να συνυπήρξαν και οι βροχές, αλλά ας εξετάσουμε τον κατακλυσμό καλύτερα.

Ο μυθικός κατακλυσμός ήταν είσοδος νερών σε Μεσόγειο και Περσικό λόγω της εποχής λιωσίματος των παγετώνων:

Η εποχή αυτή του λιωσίματος των πάγων δεν τελείωσε, συνεχίζεται ακόμα όπως προκύπτει από τη συνεχιζόμενη υποχώρηση των παγετώνων του Βορρά. Πριν από μερικές χιλιάδες χρόνια, προφανώς σε μια κρίσιμη περίοδο της τήξης των πάγων, τα γλυκά νερά από αυτούς, αφού γέμισαν τη λεκάνη του Ατλαντικού (εξ ου εκεί και το λιγότερο αλάτι), καβάλησαν τα στενά του Άντεν και του Γιβραλτάρ και πλημμύρισαν σαν αργό τσουνάμι τις περιοχές της Μεσοποταμίας και Μεσόγειου - Αιγαίου. 

Γι’ αυτό όλες οι κιβωτοί ή οι βάρκες επιβίωσης (και οι άνθρωποι) πήγαν βόρεια, κόντρα στα ρεύματα των νερών που επικρατούνε. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, αν ο κατακλυσμός ήταν από βροχή, οι κιβωτοί θα έπρεπε να έχουν πάει νότια και να έχουν ξεβραστεί στη θάλασσα, και όχι  να πάνε βόρεια ως το Αραράτ που έφτασε η κιβωτός του Νώε. Παρατηρώντας τα στενά του Άντεν καλύτερα προκύπτει πως κάποτε πρέπει να ήταν ενωμένα, «πριν η γη πλατύνει» αναφέρει σε κάποια στιγμή ο Ζαρατούστρα στην Ζεν Αβέστα που θέτει επί τάπητος ένα άλλο θέμα, τη διαστολή της γης λόγω σβησίματος ηφαιστείων.

Η Μεσόγειος ήταν η μέση γη;

Για τη Μεσόγειο, ο Ηρόδοτος γράφει μόλις 2.500 χρόνια πριν, ότι τα πλοία που εξερχόντουσαν από τις στήλες του Ηρακλή (Γιβραλτάρ) έβρισκαν λάσπη, και μικραίνουν σαφώς στα σωστά όρια της περιγραφής της ναυμαχίας τα στενά της Σαλαμίνας όταν ρηχήνει η θάλασσα κάπου 25 μέτρα (βλ. μέση τιμή ανόδου της στάθμης της θάλασσας παλιά, 1 μέτρο, τώρα 080 -060 ανά 100χρόνια ως και  

γιατί ανεβαίνει η στάθμη της θάλασσας ; -).

 

Από την είσοδο των νερών, εκ των υψηλότερων τότε λόγω της χαμηλότερης στάθμης της θάλασσας, Ηράκλειων Στηλών, ίσως να κρατά ο Ομηρικός μύθος της Σκύλας και της Χάρυβδης, μια εποχή εισόδου του υδάτινου στοιχείου στη Μεσόγειο που τα ρεύματα έριχναν τα πλοία από εδώ ή από εκεί στα βράχια. Οι μύθοι δηλούν μια ιστορία και η γλώσσα συχνά την υπογράφει. Προκύπτει όμως και κάτι άλλο εξετάζοντας τις λέξεις «Μεσοποταμία και Μεσόγειος». 

Υπήρξε, όντως, η Μεσόγειος η Μέση γη όπως η ονομασία της Μεσοποταμίας σημαίνει η μέση ποταμών (Τίγρη και Ευφράτη) πριν αποχωριστούν οι ήπειροι που κάποτε ήταν ενωμένες; Θα μου πείτε, τι σχέση μπορεί  να έχουν όλα αυτά με το πετρέλαιο…Θα δείτε ότι έχουν, όταν προχωρήσουμε στη νέα Εδέμ και τη συνδέσουμε με την παλαιά και τις δυο με την εσχατολογία, γιατί η αποπομπή του ανθρώπου από τον Παράδεισο δεν τελείωσε, συνεχίζεται ακόμα.

Είμαστε ακόμη δεισιδαίμονες;

 Όχι, τώρα πια, λέμε, αλλά μας αρέσει να χαρίζουμε ένα πέταλο για καλοτυχία και αποφεύγουμε να μας κάνει ένας μίζερος ποδαρικό τον καινούργιο χρόνο. 

«Κοροϊδευόμαστε, αυτοκοροϊδευόμαστε κι ετεροκοροϊδευόμαστε στα πλαίσια ενός κατ’ εκτίμηση συμφέροντος ιδεαλισμού» κραυγάζει από το βουνό του ο γερόλυκος Ηράκλειτος, και θα προσθέσουμε «κρυμμένοι πίσω από το παραβάν μιας πίστης που γίνεται θρησκεία». Τους μύθους τους αντιμετωπίζουμε συχνά αρνητικά και τις προφητείες με αμφιβολία, έχουμε όμως και αμφιβολία στην αμφιβολία όπως προκύπτει για παράδειγμα αυτής που λέγεται «Αποκάλυψη». 

Όλοι γνωρίζουμε ότι τα πάντα έχουν ένα τέλος και συγχρόνως μιαν αρχή, πράγμα που πρεσβεύουν όλες οι θρησκείες και το προσδιόρισαν πρώτοι χρονικά οι Βαβυλώνιοι μέσω των λεγόμενων σαρώσεων ή σάρων (sur).

Οι Βαβυλώνιοι Σάροι:

Οι Μεσοποτάμιοι λαοί πίστευαν πως η ζωή στη γη χαρακτηρίζεται από συχνά «σκουπίσματα» - σαρώσεις (σάροι). Αυτά γίνονται βάσει κύκλων εναλλαγής 6 ίσων μερών ή ημερών, με αιχμή το μεταβατικό 7 το οποίο επιφέρει ένα νέο ήλιο (sun day), μια νεα αρχή που σηματοδοτείται από ένα ουράνιο ηλιακό φαινόμενο. Το γιατί η εβδομάδα των Βαβυλωνίων είχε 6 ημέρες εργάσιμες +1 απραξίας που δεν δούλευαν και έμεναν στα σπίτια τους τη φοβερή αυτή ημέρα του Satur, του Κρόνου - Χρόνου, την ημέρα των θεωρούμενων παθών του Σαββάτου - 7η ημέρα), το γιατί οι πύλες της Βαβυλώνας ήταν 6+1 η μεγάλη, της μάνας Ιστάρ, και γιατί ο αριθμός του «Θηρίου ή Αντίχριστου» εκφράζεται σήμερα με μια εναλλαγή τριών 6, και η εποχή του Χριστού ή της νίκης του χρηστού ανθρώπου με την αντίστοιχη εναλλαγή τριών 8, τις απαντήσεις πρέπει να τις αναζητήσουμε στο μεταφυσικό ιδεαλισμό μιας περασμένης εποχής που βρίσκεται ως απόθεμα σταγονίδιά μας. 

Στη σημερινή εποχή, το γιατί στην «Αποκάλυψη» του Ιωάννη προκύπτει θεριό με 7 κεφάλια και με 10 κέρατα, την απάντηση μπορεί κάποιος να την αναζητήσει στο Βαβυλώνιο μετρικό σύστημα και σε όσους μέτραγαν με τα δάχτυλά τους, κοινώς, προκύπτει σύστημα μικτό, φυσικό και ανθρωποκεντρικό. Είναι γεγονός ότι η πραγματικότητα σχετίζεται με μια μαθηματική αντιστοιχία αλλά και η αλήθεια με ένα φράκταλ σύστημα.2. 

ΑΝΑΣΚΕΥΑΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΠΡΟΤΥΠΑ 

Μια διαφορετική προσέγγιση της ιστορίας:

Παλιά, οι ήπειροι κατά τους γεωλόγους ήταν μια, η Παγγαία (Παν-γαία), επομένως και ο άνθρωπος υπήρξε στην καταγωγή του «ένας». Δεν έχει σημασία αν ζούσε τότε και πώς, σημασία έχει ότι προ-υπήρχαν τα γονίδιά του, οι υλικές αλλά και πνευματικές καταβολές της κληρονομικότητας (όπως το τελευταίο έχει αποδεχθεί ή βρίσκεται σε αυτό το δρόμο).

Εκείνο όμως που έχει σημασία, είναι πως οι άνθρωποι τότε, την εποχή της προγενέστερης καταγωγής τους (η οποία αν την εξετάσουμε προέρχεται από τη φύση όλη), στην αρχή ήταν «ένας», από ένα πρωτοκύτταρο - ωόν που χωρίστηκε στα δυο, έφτιαξε βιολογικούς σχηματισμούς, οργανικά συστήματα και όντα, κλείνοντας η φύση κατά περιόδους στη μονοειδότητα, δηλαδή στην επικράτηση του ενός μόνο είδους που κατά διαστήματα παρατηρείται (π.χ. εποχή φυτών, δεινοσαύρων, κ.λπ.). 

Η εποχή που διανύουμε τώρα αντιπροσωπεύεται από τον άνθρωπο και τις ανθρώπινες υπο-ομάδες διαφορετικής προσέγγισης πρακτικής και ιδεών, όπου από αυτές θα κυριαρχήσει τελικά η μια (όπως π.χ. κυριάρχησε στους δεινόσαυρους ο Rex), μέχρι  να χαθεί και αυτή στον ατέρμονα σπειροειδή κύκλο της εξέλιξης.

Κεντρικός προσανατολισμός όλων των ειδών – ομάδων και υποομάδων, ανεξαρτήτως κύκλου, εποχής ή χρόνου, είναι η Επιβίωση, που σημαίνει ζωή πάνω σε ζωή, η οποία ακόμα μας οδηγεί, ειδικά το βασικό κατασκευαστικό ον που είναι το θήλυ αλλά και τον ωαριογανιμέτη μεγαλοϊδεάτη άνδρα. Και από τη θηλυκή καταβολή της φύση αναπτύχθηκε η διαισθητική αντίληψη, ο μύθος και η προφητεία, ειδικά στις γυναίκες, προερχόμενα από την προγενέστερη εμπειρία της ζωής, με απώτερο σκοπό τη διδασκαλία των απο-γόνων. Ως εκ τούτου, δεν είναι τυχαίο ότι η μαντεία υπήρξε αρχικά χάρισμα των γυναικών και η διαίσθηση ακόμα τις κατέχει. Πρώτο ον στη φύση είναι η γυναίκα, αυτή μας οδηγεί όταν ο δουλεύει όλος εγκέφαλος και δεν πάμε με τις πάντες (στους άνδρες λειτουργεί κατά ημισφαίρια, στη γυναίκα πιο σφαιρικά).

Οπότε, «άντρας» είναι εκείνος που έχει στα ύψη τις αρσενικές αλλά και τις θηλυκές ορμόνες, δηλαδή, χαρακτηρίζεται από καρδιά και πονηράδα. Οι Έλληνες σε αυτό υπήρξαν «μανούλες» αυτοί όντως για τη φύση υπήρξαν άνδρες. Ότι άλλο λέγεται περί αυτού είναι θαρρώ ημιγενές και ημίπληκτο.

Αιγαίο - πρώιμη εποχή:

Όταν τα νερά του Ατλαντικού άρχισαν να εισρέουν στη Μεσόγειο (και στη Μεσοποταμία) από το λιώσιμο των παγετώνων, η Μεσόγειος πρέπει να ήταν χώρα μικρο-θαλασσών, αρχέγονων προκαριωτικών λιμνών με υδροχαρή πανίδα και χλωρίδα. Εκεί ζούσαν τριλοβίτες με ποδάρια, ζώα μαμούθ -ελέφαντες και ποιος ξέρει άλλο τι, πριν πάρει κλίση η Αφρική και βουλιάξει η Ατλαντίδα (από την επιβάρυνση εκ των νερών της Ατλαντικής λεκάνης) και τα όποια γεωλογικά στοιχεία επακολούθησαν. 

Όλα αυτά έγιναν πολύ πριν εκραγεί το δις ηφαίστειο «Κρακατόα» του Αιγαίου, η Θήρα, πριν σβήσει το Σινά, πριν απενεργοποιηθεί η Νίσυρος και πριν σκεφτεί μέσω του δυισμού του καλού και του κακού ο Όλυμπος, το Ιδαίον άντρο της Κρητικής - Κρητιδικής περιόδου της διαισθητικής αντίληψης των πρωτανθρώπων που ζούσαν εκεί. Αυτό όμως που έχει σημασία είναι πως κάποτε, οι όποιοι άνθρωποι εκεί, πήγαιναν από τον ένα τόπο στον άλλο σχεδόν με τα πόδια. 

Η Μεσόγειος - Αιγαίο, η χώρα των αρχέγονων «χιλίων λιμνών» (για να είμαστε κάπως συγκεντρωτικοί) έγινε η γνωστή θάλασσα όταν γέμισε από το Γιβραλτάρ με νερά, μάλλον κατά περιόδους, γενόμενη στο Βορειο-Ανατολικό και πιο ψηλό άκρο της χώρα για κατσίκες, που επιβίωναν στις κορυφές των Αιγαίων βουνών που έγιναν νησιά. 

Τα ζώα αυτά που υπάρχουν ακόμα και σήμερα ως αγριοκάτσικα του Αιγαίου ή κρι(άρι)-κρι(άρι), πίνοντας μέχρι και αλμυρό νερό για να επιβιώσουν, οι άνθρωποι ορθά τα όρισαν ως σύμβολο ζωής, δίνοντας στο μπλε-σχηματισμένο πέλαγος το όνομά τους: Αιγαίο, τόπος Αιγών (βλ. και τραγόμορφο Δία).

Το έλαιο της πέτρας:

Με αυτό τον όμοιο λεκτικά εννοιολογικό προσδιορισμό ονομάστηκε το πετρέλαιο από την Ελλάδα ως την Κίνα, γιατί έμοιαζε με λάδι που έβγαινε από πέτρες. Η παραγωγή του σε απλές γραμμές είναι η εξής: Ο άνθρακας από το πλαγκτόν, τα φυτοζωικά κελύφη των οργανισμών και κάθε λογής οργανικά «σκουπίδια» υπό την επίδραση του νερού, της πίεσης, της υποξυγόνωσης και ειδικών (θερμο)μυκήτων μεταβάλλεται σταδιακά σε υδρογονάνθρακα και πτητικά αέρια, το γνωστό πετρέλαιο και το φυσικό αέριο (βλ.

Petroleum # Σχηματισμός). 

Ο πρώτος που το αναφέρει σε γραπτό κείμενο είναι ο Ηρόδοτος, το όνομα του οποίου δόθηκε ως απόδοση τιμής σε κοίτασμα, εκεί κοντά όπου ξαπλώνει το κήτος - κτήνος της ενέργειας που οι Ισραηλινοί το είπαν «Λεβιάθαν», ενώ οι πρώτοι που το χρησιμοποίησαν στις κατασκευές τους ως μονωτικό και άσφαλτο προκύπτουν οι Βαβυλώνιοι. 

Το πετρέλαιο, ο ενεργειακός αυτός πολτός με τα μεθανιούχα εκρηκτικά αναθυμιάματα που το συνοδεύουν και σχηματίζονται σταδιακά στα χάσματα «χαβούζες» της γης, μπορεί να παρομοιαστεί σαν το προϊόν πέψης στομαχιών -κύστεων της φύσης. Αυτό κάνει τη γη να μοιάζει σαν ένα μεγακύτταρο οργανισμό, τη Γαία (βλ.

Θεωρία Γαίας) η οποία αυτοαναπαράγεται αυτοκαταναλώνοντας τον εαυτό της. 

Σήμερα το «έλαιο της πέτρας» έχει καταντήσει το απαραίτητο ενεργειακό υπόστρωμα της ζωής του επιβιώνοντος με βοηθήματα σύγχρονου ανθρώπου, ο οποίος προσπαθεί να εισδύσει όλο και περισσότερο στα ενδότερα της γης και από «υιός» να γίνει «ιός» κι αν επιζήσει τελικά η μάνα γη να γίνει μαζί της «μιτοχόνδριο» για να τη μεταλλάξει και να ευ-βιώσει. Τα όντα κατευθύνονται εκεί όπου ξεκίνησαν.

   

Τα Φυσικά XYTA:

Ας ορίσουμε μιαν «λαϊκή» ονομασία για την πετρελαϊκή βιομάζα, τα «Φ-ΧΥΤΑ» (φυσικά ΧΥΤΑ). Κατά την εξαπλουστευμένη αυτή θεωρία η οποία δεν απέχει της πραγματικότητας, τα φυτοζωικά λείψανα της γης καταλήγουν σε καταβόθρες όπου σκεπάζονται, εγκλωβίζονται, χωνεύονται και γίνονται λυματολάσπη, με τρόπο ανάλογο που συμβαίνει στις ανθρώπινες περιοχές ΧΥΤΑ (Χώροι Υγειονομικής Ταφής Απορριμμάτων). 

Έτσι η γη μπορεί να ιδωθεί και σαν ένας έμβιος οργανισμός που μεταστοιχειώνοντας τις ουσίες από τα λείψανα των οργανισμών της μπορεί και ζει και αναπαράγεται πάλι, εισφέροντας στο μάγμα της ψυχής της, αντιτιθέμενη με νύχια και με δόντια στον παντεπόπτη Χρόνο που ενώ στην αρχή τη γονιμοποιεί κατόπιν σκοτώνει σαν αρκούδος τα παιδιά της. 

Ως εκ τούτου, επανερχόμενοι στο θέμα μας, προκύπτει η ερώτηση: «αν τα πράγματα είναι έτσι, μπορούμε να κάνουμε πετρέλαιο από λυματολάσπη;» Η απάντηση είναι, ναι, αυτό γίνεται, η διαδικασία αυτή βρίσκεται σ’ εξέλιξη και ονομάζεται Θερμικός Αποπολυμερισμός, το πρόβλημα όμως είναι πως βρωμάει (βλ. 

Thermal  D epolymerization-Wikipedia). Όσο και να μη θέλουμε να γίνει αποδεκτό, από την κόπρο του Αυγεία μιας περασμένης εποχής αντλεί ενέργεια ο άνθρωπος αλλά δεν την κάνει πλέον παξιμάδι, την καταναλώνει άπληστα, επιβιώνοντας κατά διαφόρους τρόπους μέσα από αυτή.

Η επιβίωση στο φιλοσοφικό τραπέζι:

Ποιος έδωσε αυτή τη θαυμάσια λέξη «επιβίωση», που σημαίνει ζωή πάνω σε κάτι άλλο (που υπονοείται ότι αυτό το κάτι άλλο είναι οργανικό); Tabula rasa (σβησμένος πίνακας) στη γνώση δεν υφίσταται, γι’ αυτό θεωρείται σημαντικός στοχαστής ο Ράσελ, διότι γκρέμισε (άθελά του!) τον άγραφο πίνακα του Λοκ (βλ. Tabula rasa

, Λοκ - Wikipedia) κι έθεσε την επαγωγή σε αμφιβολία ως νέος

Οιδίποδας . 

Κάποτε πρέπει να γίνει αντιληπτό πως η φιλοσοφία δεν έχει πλαίσια, δεν έχει όρια, είναι πρόναος χωρίς ναό, ένθεν κακείθεν ανοικτός, δίχως ουρανό και πάτο. Οπότε, πάνω σε αυτό το σκεπτικό, της αιρετικής λογικής θα συνεχίσουμε, έχοντας ως μπαστούνι του τυφλού το ραβδί της φύσης μας και οδηγό τη διαίσθηση από την αίρεση του γόνου μας, την κόρη εσωστρέφεια που κάποιοι σοφοί την είπαν Αντι-γόνη.

Η φιλοσοφία στο μητρικό κρεβάτι:

Φιλοσοφία χωρίς πατροκτονία κι αιμομιξία δεν γίνεται, καταντάει κίβδηλη, μνημόσυνο χωρίς ουσία. Γι’ αυτό κάποιοι πολύ σωστά ανέφεραν ότι ο έμφρων άνθρωπος είναι το πιο τραγικό ον που βρίσκεται στη γη, γιατί πρέπει να σκοτώσει τον πατέρα του και να συνευρεθεί με τη μητέρα του για να παράγει, όπου όταν δει τι έκανε μετά θα εξορύξει τελικά τα μάτια του. Ως εκ τούτου ο μύθος του Οιδίποδα θεωρείται ο πιο σημαντικός, το σημαντικότερο ίσως διανόημα του Αρχαιο-Ελληνικού πνεύματος που δίνει πλήθος προεκτάσεις, και έτσι κάποτε πρέπει να ιδωθεί, πέραν από την υφιστάμενη αντίληψη της λίμπιντο που κρατάει μέσα της το σπόρο του θανάτου. Του ιδίου θανάτου, του καρπού, καθόσον όταν στον καρπό ο σπόρος δημιουργηθεί, τότε γίνεται αντιληπτό για τον καρπό πως η ζωή είναι μια διαδρομή θανάτου. 

Θανάτου, ύπνου κι έρωτα πάνω σε μητρική κοιτίδα.

ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ - ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ

Αντλούμε δύναμη από τα πεπτικά παράγωγα της γης, γίναμε πιο αιμοδιψείς από τα κουνούπια, πιο μιαροί από τις μύγες:

Είπαμε ότι ο άνθρακας των φυτοζωικών λειψάνων υπό συνθήκες πίεσης, υγρασίας, αναεροβιότητας και 7 ειδικών θερμομυκήτων σήπεται και γίνεται πετρέλαιο, που αποτελεί το ενεργειακό υπόστρωμα της ζωής του σύγχρονου ανθρώπου. 

Ενός όντος που βρίσκεται στις εσχατιές της φύσης, επιβιώνοντας με βοηθήματα, ρουφώντας άπληστα τα ενεργειακά παράγωγα του πεπτικού συστήματος της γης για να διατηρηθεί στη ζήση. Το πετρέλαιο, αυτό το «γαλακτοτρόφο» πλέον για τον άνθρωπο λασπώδες υγρό και τα αέρια της παραγωγής του μπορεί να εκληφθεί όχι απλώς ως δώρο του θεού αλλά και ως δώρο του πεπτικού συστήματος της φύσης. 

Η κοπροφαγία, όσο και να μας ενοχλεί η λέξη και η έννοια, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ακόμα αποτελεί το χαρακτηριστικό γνώρισμα της τάσης της παιδικής ηλικίας (αν δεν προσέξουμε το μωρό θα φάει τα κακά του) και η κοπρολαγνεία των δυσκοίλιων γηρατειών. Και όλοι μας, κάπου εκεί βρισκόμαστε ως ανθρωπότητα, κάπου μεταξύ της αρχής και της έναρξης του τέλους, κάνοντας ένα κύκλο. 

Όπου, πάντως, σημειολογικά και να βρισκόμαστε, ένα είναι γεγονός, πως ενώ νομίζουμε ότι ανήλθαμε τα σκαλιά της φύσης, στην πραγματικότητα πάμε όλο πιο μέσα και βαθιά.

Η Νέα Ρώμη της εποχής του Ηλιογάβαλου: 

Εκ της πρόσληψης ενέργειας επέρχεται στην παιδική ηλικία η ανάπτυξη που συντελεί σε δύναμη, επομένως και από την κατανάλωσή της ενέργειας προκύπτει στην ανθρωπότητα η πιο δυναμική αλλά και παιδική στο νου φυλή. Αυτή προκύπτει σήμερα η Αμερική, και στην Ευρώπη η Γερμανία, όπου η πρώτη έχοντας τo 5% του πληθυσμού της γης καταναλώνει το 25% και πλέον της ενέργειάς της. 

Η νέα αυτή Ρώμη, κοντινή και μακρινή, έχοντας δημιουργήσει ένα μετα-Βαβυλώνιο Ιανό θεό με δυο πρόσωπα, τον Έλληνο-Ιουδαϊσμό αλλά και με τα δυο παραμορφωμένα, εκ της θέσης ενός μέσου σκεπτόμενου Έλληνα μοιάζει σα να βρίσκεται επί της εποχής του αυτοκράτορα Ηλιογάβαλου ο οποίος συνουσιαζόταν στα φανερά με τη μάνα του στους ναούς κάνοντας τον όχλο να φωνάζει «δώσε της να καταλάβει της γραίας Ιοκάστης». 

Η διαπόμπευση της Ελλάδας σε όλο της το μεγαλείο και η διαστροφή του νου της ανθρωπότητας σε όλη την απέχθειά μας, προς κάποιους που δεν κατάλαβαν, ότι, και αν ακόμη η Ιοκάστη «ήξερε», αυτοί δεν πρόκειται να γλυτώσουν τον Οιδιπόδειο προσδιορισμό τους. Να περιφέρονται με τις Ερινύες τους, κουρέλια τραγικά, στον Κολωνό της ιστορίας. Η Ελλάδα δεν έδωσε τα φώτα του πολιτισμού στην ανθρωπότητα. Έδωσε το φως της κατανόησης. Αυτή υπήρξε η μεγάλη συμβολή της.

Πλάτων και Αριστοτέλης, τα αξεπέραστα σύμβολα στο σκάκι της ζωής:

Το «παιχνίδι της ζωής» παρότι είναι «τάβλι» (πεσσοί - ζάρια), παρουσιάζεται σε καταστάσεις μονοειδότητας (δηλ. επικράτησης τους ενός μόνο είδους) σα να είναι «σκάκι», καθόσον τα όντα λόγω του υπάρχοντος υπερπληθυσμού πρέπει να προσέχουν τις κινήσεις τους, που πατούν και που πηγαίνουν. Στο σημερινό σκάκι της ζωής, τα πιο σημαντικά πιόνια λέγονται Πλάτων και Αριστοτέλης. 

Ο πρώτος με τον θεωρητικό του ιδεαλισμό είναι η βασίλισσα, μια που κινείται όσο θέλει και είναι το πιο δυναμικό κομμάτι, ενώ ο δεύτερος με τον πρακτικό του ωφελισμό είναι ο βασιλιάς, μια που κινείται λίγο αλλά είναι το πιο δυνατό - ουσιαστικό κομμάτι, καθόσον όταν φαγωθεί το παιχνίδι τελειώνει. Αυτό θεωρείστε το παρακαλώ και σωστά και καλά, όταν ο ολιγοκίνητος ωφελισμός χαθεί, το παιχνίδι της ζήσης τελειώνει. 

Γι’ αυτό οι Πλάτων και Αριστοτέλης θα μείνουν αξεπέραστοι ηγέτες -σύμβολα σε όλους τους αιώνες, όχι για το τι είπαν αλλά για Το Τι Έδειξαν. Τώρα, τι θεωρεί ως κατάληξη ο βασιλιάς Αριστοτέλης με τον όρο «εντελέχεια» και τι η βασίλισσα Πλάτων ως αρχή με τον αντίστοιχο όρο «επέκεινα», είναι άλλο θέμα και άλλου παπά ευαγγέλιο, πλην όμως όποιου και να προκύπτει μέλημα, είναι Ευαγγέλιο.

ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΔΩ: 

http://dia-kosmos.blogspot.com/2014/01/7.html