ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΟΣ

Ακόμα και τα βασικά μας κριτήρια για την αξία της ζωής και για το θάνατο είναι συχνά προδιαγραμμένα από άλλους.

Οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν το γεγονός ότι ζουν ως το μεγαλύτερο αγαθό τους.

Ωστόσο είναι πρόθυμοι να διακινδυνέψουν ακόμα και αυτό το αγαθό υπό ορισμένες προϋποθέσεις. Το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς γι' αυτές τις προϋποθέσεις, δηλαδή για την αυτοθυσία, είναι ότι πρέπει να είναι ελπίδες για την απόκτηση άλλων αγαθών. Τις περισσότερες φορές είναι αρκετό να είναι ελπίδες, δεν χρειάζεται να είναι εγγυήσεις. Τα αγαθά αυτά, προς τα οποία στρέφεται η ελπίδα, πρέπει να έχουν ένα ορισμένο μέγεθος.

Αλλά ποια είναι σε θέση να υπερνικήσουν την αγάπη του ανθρώπου για τη ζωή, δηλαδή το βασικότερο ένστικτο της ύπαρξης που και αυτό μπορεί, όπως βλέπουμε, να αλλοιωθεί. Αν σκεφτούμε την ακατανίκητη δύναμη του φόβου μπροστά στον θάνατο, θα ήταν λογικό να υποθέσουμε ότι για τους περισσότερους ανθρώπους κανένα αγαθό δεν είναι αρκετό, μεγάλο ώστε να το ανταλλάξουν με την ζωή. Είναι προτιμότερο να ζει κανείς άσχημα παρά να πεθαίνει.

Υπάρχει όμως εδώ μια ιστορία ενός ανθρώπου που είχε χάσει τη δουλειά του και δεν ήξερε πώς να ζήσει τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Πήγε λοιπόν σ' ένα τσίρκο και πρότεινε στον διευθυντή να πηδήσει, αντί μιας ορισμένης αμοιβής, από το υψηλότερο σημείο της σκηνής στην πίστα, χωρίς δίχτυ. Ο διευθυντής δέχθηκε. Δεν φανταζόταν ότι ο άνθρωπος εκείνος θα σκοτωνόταν.

Ο άνθρωπος πέθανε και τα λεφτά που κέρδισε έθρεψαν την γυναίκα και τα παιδιά του. Η αυτοθυσία αυτού του είδους είναι, κάτι σπάνιο. Από την άλλη όμως είναι αλήθεια, ότι πολλοί άνθρωποι απαρνούνται την ζωή τους χωρίς να έχουν κανένα αντάλλαγμα.

Στις περιπτώσεις αυτές η ζωή των ανθρώπων δεν μετράει καθόλου και δεν έχει καμμία αξία. Είναι γνωστό πως κάθε χρόνο μεγαλώνει ο αριθμός των ανδρών που το σκάνε από τον Αμερικανικό στρατό, για να μη σκοτωθούν στους πολέμους του Αφγανιστάν, Ιράκ, και αλλού. Αλλά ο αριθμός εκείνων που σκοτώθηκαν από τότε που άρχισε ο Αμερικανικός πόλεμος στο Ιράκ, σε ένα πραγματικά παράλογο πόλεμο, συνεχώς μεγαλώνει.

Αυτό δείχνει πόσο περιφρονείτε η ανθρώπινη ζωή και πόσο μετράει υπό διαφορετικές συνθήκες. 

Και ενώ ο αριθμός των ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ που ζουν κάτω από το όριο της Φτώχειας ΞΕΠΕΡΝΑ τα 60 εκατομμύρια, είναι δύσκολο από μια πρώτη ματιά να βρεθεί κάποιος που να ωφελήθηκε από αυτή την αιματοχυσία στο Ιράκ.

ΩΣΤΟΣΟ υπάρχει μια σειρά από άτομα, ή ομάδες που βρίσκονται ψηλά στην εξουσία (της Αμερικής) για τα οποία ο ΘΑΝΑΤΟΣ εκείνων των Αμερικανών έφεραν γι' αυτούς τεράστια οφέλη, που διαφορετικά δεν θα τα είχαν αποκτήσει ....

Με απλά λόγια όταν η αμερικανική κυβέρνηση θέλει να κάνει πόλεμο, πηγαίνει στους Εμπόρους.

Οι Έμποροι βάζουν τους εργάτες να κατασκευάσουν κάθε λογής όπλα, οχήματα, αεροπλάνα και πλοία, και μετά τα πουλάνε στην ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ. Αυτές οι εταιρίες δεν θα μπορέσουν να ανεβάσουν τον τζίρο τους αν δεν υπάρχουν πόλεμοι κι αν δεν σκοτώνονται άνθρωποι.

Έτσι ένας πόλεμος είναι καλό για τους ιδιοκτήτες των εργοστασίων κατασκευής όπλων και είναι βέβαιο ότι από ένα πόλεμο ωφελούνται όλες οι ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΕΣ όπλων ανεξάρτητα σε ποια παράταξη ανήκουν. ΑΣΧΕΤΑ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΟΙ ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΙ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΦΥΛΗ ΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ, ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΟΣ.

Χαρακτηριστικό είναι πως στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο οι Άγγλοι έριχναν στους Γερμανούς στρατιώτες ΧΕΙΡΟΒΟΜΒΙΔΕΣ που ήταν πατέντα του Γερμανικού οίκου Κρουπ.

Ακόμα και μετά τον πόλεμο κατά της Γερμανίας, η Αγγλική κυβέρνηση πλήρωνε στον Γερμανοιουδαίο Κρούπ πάνω από ένα εκατομμύριο Μάρκα για τις χειροβομβίδες. Από αυτές τις Αγγλικές χειροβομβίδες του Γερμανικού οίκου -του Εβραίου Κρουπ- διαμελίστηκε ένα μέρος από τους Γερμανούς εργάτες και υπαλλήλους, ενώ το άλλο μέρος αναγκάστηκε να πληρώσει αυτές τις χειροβομβίδες μετά τον πόλεμο με τη μορφή πολεμικών αποζημιώσεων στον νικητή.

Οι ΓερμανοΕβραίοι έμποροι όπλων κέρδισαν χάρη στον Άντολφ Χίτλερ, 60-70 δισεκατομμύρια μάρκα από τις στρατιωτικές παραγγελίες των αντιπάλων της Γερμανίας στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η μεγάλη αλήθεια του εμπορίου είναι ότι ο έμπορος παίρνει περισσότερα από όσα δίνει και αυτό είναι το κέρδος του. ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ ΟΤΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΜΠΟΡΟΙ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΝ ΙΟΥΔΑΪΚΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ-ΕΒΡΑΙΟΙ;

Για κάθε τουφέκι που πουλάει ένας έμπορος οπλικών συστημάτων συγκεντρώνει μερικά *ευρώ και πολύ περισσότερη δύναμη. Εδώ όμως το χρήμα δεν ισούται με χρήμα. Για να καταλάβετε τι εννοούμε, χίλια ευρώ ενός εργάτη που δουλεύει για τον έμπορο, μετατρέπονται στη συνέχεια σε κατανάλωση για να μπορέσει να ζήσει αυτός και η οικογένεια του και έτσι επιστρέφουν στον έμπορο.

Τα περισσότερα όπλα πρέπει να αντικαθίσταται διαρκώς, γιατί παλιώνουν. Ο πόλεμος καταστρέφει τα όπλα γρηγορότερα από τον χρόνο. 

Σε καιρούς ειρήνης οι ΕΒΡΑΙΟΙ ιδιοκτήτες των εργοστασίων κατασκευής όπλων αναπτύσσουν συνεχώς νέα όπλα, για να επιταχύνεται το πάλιωμα των παλιότερων, όπως γίνεται με τα μοντέλα των αυτοκινήτων. 

Κάθε χρόνο οι ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ δίνουν δισεκατομμύρια από τα λεφτά μας σε μια ορισμένη ομάδα εμπόρων της εργασίας που με τα λεφτά αυτά βάζουν τους εργάτες τους να κατασκευάζουν στρατιωτικό υλικό και όπλα.

Οι έμποροι αυτοί (ΕΒΡΑΪΚΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ) ΔΕΝ παραδίνουν ούτε ένα γρανάζι, ούτε ένα φυσίγγι, ούτε ένα μπερέ, ούτε μια ξιφολόγχη χωρίς να παίρνουν περισσότερα από όσα δίνουν.

Έτσι με κάθε παραγγελία, η περιουσία τους μεγαλώνει ακόμα περισσότερο.

Μετά το τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου στις ΗΠΑ, οι μετοχές των Αμερικανικών εταιριών παραγωγής οπλικών συστημάτων εκτινάχθηκαν στα ύψη αποφέροντας στους κατόχους τους ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΔΟΛΛΑΡΙΑ ΚΕΡΔΟΣ.

Το κινηματογραφικό υλικό είναι από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στον Ειρηνικό. Αμερικανοί πολεμούν Ιάπωνες . Αρκετά πλάνα είμαστε υποχρεωμένοι να σας προειδοποιήσουμε είναι πολύ σκληρά. Όπως και κάθε πόλεμος.