Καρλ Μαρξ: Ο αιμοβόρος σατανιστής
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ: Οι Ευρωπαϊκές απαρχές του κομμουνισμού
Το φάντασμα του κομμουνισμού δεν εξαφανίστηκε με την αποσύνθεση του Κομμουνιστικού Κόμματος στην Ανατολική Ευρώπη.
ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΩΝ «ΕΝΝΕΑ ΣΧΟΛΙΩΝ ΣΤΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ»
Η Epoch Times εκδίδει ανά κεφάλαιο μια μετάφραση από τα Κινεζικά ενός νέου βιβλίου, Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας, από την συγγραφική ομάδα των «Εννέα Σχολίων στο Κομμουνιστικό Κόμμα».
Πίνακας Περιεχομένων
Εισαγωγή
1. Τα σατανικά έργα του Καρλ Μαρξ
2. Το ιστορικό πλαίσιο του μαρξισμού
3. Η Γαλλική Επανάσταση
4. Η αρχή του κομμουνισμού στο Παρίσι
5. Πρώτα η Ευρώπη, μετά ο κόσμος
Παραπομπές
Εισαγωγή
Πολλές προφητείες σε ορθόδοξες θρησκείες προέβλεψαν πράγματα που έχουν γίνει, όπως και οι προβλέψεις του Νοστράδαμου και αυτές που παραδίνονταν μέσα σε πολιτιμούς ανά τον κόσμο, από το Περού μέχρι την Κορέα. Υπήρξαν εντυπωσιακώς ακριβή προφητικά κείμενα ανά την Κινεζική ιστορία, από την δυναστεία Χαν έως την Μινγκ. [1]
Αυτές οι προφητείες μας λένε την σημαντική αλήθεια πως η ιστορία δεν είναι μια τυχαία διαδικασία, αλλά ένα δράμα στο οποίο η σειρά των βασικών γεγονότων είχε ήδη οριστεί εκ των προτέρων. Στον τελικό καιρό, που θα μπορούσε επίσης να σημάνει την αρχή ενός νέου ιστορικού κύκλου, όλες οι θρησκείες του κόσμου αναμένουν ένα πράγμα: την άφιξη του Δημιουργού στον ανθρώπινο κόσμο.
Όλα τα δράματα έχουν μια κορύφωση. Αν και ο διάβολος έκανε ρυθμίσεις για την καταστροφή της ανθρωπότητας, ο Δημιουργός έχει τρόπους να αφυπνίσει τους ανθρώπους του κόσμου, βοηθώντας τους να αποφύγουν τα δεσμά του διαβόλου, και προσφέροντάς τους σωτηρία. Η τελική μάχη μεταξύ καλού και κακού εκτυλίσσεται σήμερα.
Οι ορθόδοξες θρησκείες ανά τον κόσμο έχουν προβλέψει ότι στην εποχή της επιστροφής του Δημιουργού, ο κόσμος θα είναι γεμάτος δαίμονες, αίσχη, και δυσοίωνα γεγονότα καθώς η ανθρωπότητα έχει χάσει τους ηθικούς περιορισμούς της.
Αυτός είναι ο σημερινός κόσμος.
Το στάδιο του εκφυλισμού που αντιμετωπίζουμε σήμερα φτιαχνόταν εδώ και πολύ καιρό. Άρχισε εκατοντάδες χρόνια πριν, με την γέννηση της βασικής κινητήριας δύναμής του: αθεϊσμού και της εξαπάτησης της ανθρωπότητας. Ήταν ο Καρλ Μαρξ που δημιούργησε μια ιδεολογία για να συμπεριλαμβάνει την απάτη σε όλες τις παραλλαγές της, και ήταν ο Βλαντιμίρ Λένιν που έθεσε την θεωρία σε βίαιη εφαρμογή.
Ο Μαρξ, παρ΄ όλα αυτά ,δεν ήταν αθεϊστής. Ήταν σατανιστής και έγινε ο δαίμονας που είχε αποστολή να μην αφήσει τον άνθρωπο να αναγνωρίσει τον Δημιουργό στους τελικούς καιρούς.
1. Τα σατανικά έργα του Καρλ Μαρξ
Ο Μαρξ εξέδωσε πολλά βιβλία στην ζωή του, τα πιο γνωστά είναι το Κομμουνιστικό Μανιφέστο του 1848 και οι τρείς τόμοι τού Das Kapital, που εκδόθηκαν μεταξύ 1867 και 1894. Αυτά τα έργα διαμορφώνουν την θεωρητική βάση για το κομμουνιστικό κίνημα.
Είναι λιγότερο γνωστό ότι κατά την διάρκεια της ζωής του, ο Μαρξ έδωσε την ψυχή του στον διάβολο και έγινε ο πράκτοράς του στον ανθρώπινο κόσμο. Στα νιάτα του, ο Μαρξ ήταν ένας αφοσιωμένος Χριστιανός. Ήταν ένας ενθουσιώδης πιστός στον Θεό πριν καταληφθεί από την δαιμονική του μεταμόρφωση.
Σε ένα από τα πρώτα ποιήματά του «Επίκληση ενός απελπισμένου», ο Μαρξ έγραψε για την θέλησή του να πάρει εκδίκηση από τον Θεό:
Έτσι ένας θεός πήρε από μένα τα πάντα
Το στάδιο του εκφυλισμού που αντιμετωπίζουμε σήμερα φτιαχνόταν εδώ και πολύ καιρό. Άρχισε εκατοντάδες χρόνια πριν, με την γέννηση της βασικής κινητήριας δύναμής του: αθεϊσμού και της εξαπάτησης της ανθρωπότητας. Ήταν ο Καρλ Μαρξ που δημιούργησε μια ιδεολογία για να συμπεριλαμβάνει την απάτη σε όλες τις παραλλαγές της, και ήταν ο Βλαντιμίρ Λένιν που έθεσε την θεωρία σε βίαιη εφαρμογή.
Ο Μαρξ, παρ΄ όλα αυτά ,δεν ήταν αθεϊστής. Ήταν σατανιστής και έγινε ο δαίμονας που είχε αποστολή να μην αφήσει τον άνθρωπο να αναγνωρίσει τον Δημιουργό στους τελικούς καιρούς.
1. Τα σατανικά έργα του Καρλ Μαρξ
Ο Μαρξ εξέδωσε πολλά βιβλία στην ζωή του, τα πιο γνωστά είναι το Κομμουνιστικό Μανιφέστο του 1848 και οι τρείς τόμοι τού Das Kapital, που εκδόθηκαν μεταξύ 1867 και 1894. Αυτά τα έργα διαμορφώνουν την θεωρητική βάση για το κομμουνιστικό κίνημα.
Είναι λιγότερο γνωστό ότι κατά την διάρκεια της ζωής του, ο Μαρξ έδωσε την ψυχή του στον διάβολο και έγινε ο πράκτοράς του στον ανθρώπινο κόσμο. Στα νιάτα του, ο Μαρξ ήταν ένας αφοσιωμένος Χριστιανός. Ήταν ένας ενθουσιώδης πιστός στον Θεό πριν καταληφθεί από την δαιμονική του μεταμόρφωση.
Σε ένα από τα πρώτα ποιήματά του «Επίκληση ενός απελπισμένου», ο Μαρξ έγραψε για την θέλησή του να πάρει εκδίκηση από τον Θεό:
Έτσι ένας θεός πήρε από μένα τα πάντα
Στην κατάρα και τροχιά του πεπρωμένου.
Όλοι οι κόσμοι του χάθηκαν και δεν ξαναγυρίζουν!
Σε μένα μόνο η εκδίκηση έχει μείνει!
Στον εαυτό μου θα ρίξω με περηφάνια εκδίκηση,
Σε αυτό το ον, αυτόν τον Άρχοντα στον θρόνο,
Θα κάνω την δύναμή μου υφαντό όσων είναι αδύναμα,
Θα αφήσω τον καλύτερο εαυτό μου χωρίς ανταμοιβή!
Θα χτίσω τον θρόνο μου ψηλά στα σύννεφα,
Κρύα, τεράστια θα είναι η κορυφή του.
Για την άμυνά του — απίστευτος τρόμος,
Για τον Στρατηγό του — η πιο μαύρη αγωνία. [2]
Γράφοντας στον πατέρα του, ο Μαρξ περιέγραψε τις αλλαγές που βίωνε: «Μια κουρτίνα έπεσε, τα ιερότερα των ιερών μου κατασχίσθηκαν, και νέοι θεοί έπρεπε να στηθούν στην θέση τους. … Μια πραγματική ανησυχία με έχει καταλάβει και δεν θα μπορέσω να ηρεμήσω το ένθερμο πνεύμα μου μέχρι να βρεθώ ενώπιον της αγαπητής σου παρουσίας.» [3]
Στο ποίημά του «Η χλωμή κόρη», ο Μαρξ έγραψε:
Έτσι έχασα τον παράδεισο, το ξέρω πολύ καλά.
Η ψυχή μου, κάποτε πιστή στον Θεό, επιλέχτηκε για την κόλαση. [4]
Η οικογένεια του Μαρξ αντιλήφθηκε ξεκάθαρα την αλλαγή σε αυτόν. Στις 2 Μαρτίου 1837, ο πατέρας του τού έγραψε: «Η πρόοδός σου, η αγαπητή ελπίδα να δούμε το όνομά σου μια μέρα μεγάλης φήμης, και η επίγεια ευζωία σου δεν είναι οι μόνες επιθυμίες της καρδιάς μου. Αυτές είναι ψευδαισθήσεις που είχα για πολύ καιρό, αλλά μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι η πραγματοποίησή τους δεν θα με έκανε ευτυχισμένο. Μόνο αν η καρδιά σου παραμένει αγνή και χτυπάει ανθρώπινα και μόνο αν δεν μπορεί κάποιος δαίμονας να πάρει την καρδιά σου από καλύτερα αισθήματα, μόνο τότε θα είμαι χαρούμενος.» [5]
Μια από τις κόρες του Μαρξ έγραψε πως όταν ήταν μικρή, ο Μαρξ έλεγε σε αυτήν και τις αδερφές της πολλές ιστορίες. Η αγαπημένη της ήταν η πολύπαθη ιστορία του Χανς Ρέκλε, ενός μάγου που πάντα είχε ανάγκη χρήματα και δεν είχε επιλογή από το να πουλήσει τις όμορφες κούκλες του στον διάβολο. [6]
Αυτό που πούλησε ο Μαρξ στον διάβολο για αντάλλαγμα την επιτυχία του ήταν η ίδια η ψυχή του.
Περιγράφοντας τον εαυτό του στον «Βιολιστή», ο Μαρξ έγραψε:
Πως έτσι! Καρφώνω, καρφώνω χωρίς να ξαστοχώ
Πως έτσι! Καρφώνω, καρφώνω χωρίς να ξαστοχώ
Το μαύρο σαν αίμα σπαθί μου στην ψυχή σου.
Αυτήν την τέχνη ο Θεός ούτε την θέλει ούτε την γνωρίζει,
Πηδάει στο μυαλό από τις μαύρες ομίχλες της Κολάσεως.
Μέχρι η καρδιά να έχει μαγευτεί, μέχρι οι αισθήσεις να τα χάσουν:
Με τον Σατανά έκανα την συμφωνία μου.
Με τον Σατανά έκανα την συμφωνία μου.
Γράφει τα σημάδια, μετράει τον χρόνο για μένα,
Παίζω τον ρυθμό του θανάτου γρήγορα και δυνατά. [7]
Στην βιογραφία του Μαρξ, ο συγγραφέας Ρόμπερτ Πέιν έγραψε πως οι ιστορίες που είπε ο Μαρξ μπορούν να κατανοηθούν ως αλληγορία για την δική του ζωή και ότι έμοιαζε να πράττει εν γνώσει του για λογαριασμό του διαβόλου. [8]
Η ψυχή του Μαρξ στράφηκε στο κακό. Στον θυμό του κατά του Θεού, έγινε μέλος της σέκτας του διαβόλου. Ο Αμερικανός πολιτικός φιλόσοφος Έρικ Φέγκελιν έγραψε: «Ο Μαρξ γνώριζε πως ήταν ένας θεός που δημιουργούσε έναν κόσμο, δεν ήθελε να είναι το πλάσμα. Δεν ήθελε να δει τον κόσμο από την οπτική γωνία της ύπαρξης ενός πλάσματος. … Ήθελε να δει τον κόσμο από την οπτική του coincidentia oppositorum, δηλαδή, από την θέση του Θεού.» [9]
Στο ποίημά του «Ανθρώπινη περηφάνια», ο Μαρξ εξέφρασε την θέλησή του να φύγει από τους θεούς και να σταθεί με αυτούς σαν ίσος:
Τότε το γάντι με δύναμη πετώ
Θυμωμένος στο ορθάνοιχτο πρόσωπο του Κόσμου.
Πέφτει η γιγάντια Νάνος, κλαίγοντας,
Χτυπήματα, δεν μπορούν να χαλάσουν την ευτυχία μου.
Σαν Θεός τολμώ
Μέσα από αυτό το χαλασμένο βασίλειο να περιδιαβαίνω με θρίαμβο.
Κάθε λέξη είναι Πράξη και Φλόγα,
Και το στήθος μου σαν αυτό του Δημιουργού. [10]
Ο Μαρξ εξεγέρθηκε ενεργά κατά του θεϊκού. Έγραψε: «Θέλω πολύ να πάρω εκδίκηση από Αυτόν που κυβερνά από πάνω», και, «Η ιδέα του Θεού είναι σημάδι ενός διεφθαρμένου πολιτισμού. Πρέπει να καταστραφεί». [11]
Λίγο μετά τον θάνατο του Μαρξ, η γυναίκα που φρόντιζε το σπίτι του, Χελένε Ντεμούτ, έγραψε γι΄ αυτόν: «Ήταν κάποιος που φοβόταν τον Θεό. Πολύ άρρωστος, προσευχόταν μόνος στο δωμάτιό του μπροστά από μια σειρά αναμένων κεριών, δένοντας κάτι σαν ταινία γύρω από το μέτωπό του.» [12]
Όπως ειδικοί έχουν δηλώσει, η προσευχή του Μαρξ δεν ήταν ούτε της χριστιανικής ούτε της ιουδαϊκής παράδοσης. Ο πραγματικός Μαρξ δεν ήταν άθεος, ωστόσο.
Ανά την ανθρώπινη ιστορία, μεγάλοι σοφοί δίδαξαν στα αισθανόμενα όντα τον δρόμο προς την φώτιση και έθεσαν τα θεμέλια για τους πολιτισμούς του κόσμου. Ο Ιησούς Χριστός καθιέρωσε την βάση του χριστιανικού πολιτισμού, και η σοφία του Λάο Τζι είναι το θεμέλιο του Ταοϊσμού, ενός κεντρικού πυλώνα της κινεζικής φιλοσοφίας. Στην αρχαία Ινδία, οι διδασκαλίες του Σακυαμούνι οδήγησαν στον Βουδισμό. Η προέλευση της σοφίας τους είναι ένα θαύμα — κέρδισαν την επίγνωσή τους μέσω φώτισης στην καλλιέργεια, όχι από συνηθισμένες σπουδές.
Οι θεωρίες του Μαρξ ανέφεραν το έργο προηγούμενων διανοουμένων, αλλά σε τελική ανάλυση προέρχονταν από το κακό φάντασμα.
Έγραψε στο ποίημα «Πάνω στον Χέγκελ»:
Αφού βρήκα το Υψηλότερο των πραγμάτων και το Βάθος τους επίσης,
Θρασύς είμαι σαν Θεός, ντυμένος με σκοτάδι σαν Θεός. [13]
Σύμφωνα με την ρύθμιση του φαντάσματος, ο Μαρξ εισήλθε στον ανθρώπινο κόσμο και καθιέρωσε την σέκτα του κομμουνισμού για να διαφθείρει την ανθρώπινη ηθική, με πρόθεση ότι η ανθρωπότητα θα προδώσει τους θεούς και θα καταδικάσει τον εαυτό της σε αιώνιο μαρτύριο στην Κόλαση.
2. Το ιστορικό πλαίσιο του μαρξισμού
Για να διαδώσει τον μαρξισμό, το φάντασμα έθεσε διάφορα θεμέλια στην διανόηση και την κοινωνία. Θα εξετάσουμε αυτά τα δύο τμήματα που χρησιμοποιούνται ως το πλαίσιο για την άνοδο του κομμουνισμού.
Οι ερευνητές πιστεύουν ότι η θεωρία του Μαρξ επηρεάστηκε βαθιά από τον Γκέοργκ Χέγκελ και τον Λούντβιγκ Φόιερμπαχ, που ήταν ένας από τους αρχικούς αρνητές της ύπαρξης του Θεού. Ο Φόιερμπαχ πίστευε ότι η θρησκεία δεν ήταν κάτι παραπάνω από μια «απειρία της αντίληψης» — δηλαδή, ότι οι άνθρωποι εφυήραν τον Θεό καθώς φαντάζονταν τις δικές τους ικανότητες σε υπερβολή. [14]
Η θεωρία του Φόιερμπαχ ρίχνει κάποιο φως στο πως ο κομμουνισμός εμφανίστηκε και διαδόθηκε. Ανάπτυξη στην επιστήμη, εκμηχανοποίηση, υλικά αγαθά, ιατρική, και ψυχαγωγία δημιούργησαν την εντύπωση ότι η ευτυχία είναι ένα αποτέλεσμα υλικού πλούτου. Συνεπώς, κάθε δυσαρέσκεια πρέπει να προέρχεται από κοινωνικούς περιορισμούς. Έμοιαζε πως με υλική ανάπτυξη και κοινωνική αλλαγή, οι άνθρωποι θα μπορούσαν να χτίσουν μια ουτοπία χωρίς καμία ανάγκη για Θεό. Αυτό το όραμα είναι ο βασικός τρόπος με τον οποίον οι άνθρωποι σαγηνεύονται και μετά γίνονται μέλη της σέκτας του κομμουνισμού.
Ο Φόιερμπαχ δεν ήταν ο πρώτος που απέρριψε τον Χριστιανισμό και τον Θεό. Ο Ντέιβιντ Στράους διερωτήθηκε για την αυθεντικότητα της Βίβλου και την θεϊκή φύση του Ιησού στο βιβλίο του Ζωή του Ιησού, το 1835. Μπορούμε να ιχνηλατήσουμε τέτοιες αθεϊστικές ιδέες πίσω προς την Αναγέννηση τον δέκατο έβδομο και δέκατο όγδοο αιώνα ή, αν χρειάζεται, στον καιρό των αρχαίων Ελλήνων. Αλλά αυτός δεν είναι ο σκοπός αυτού του βιβλίου.
Αν και το Κομμουνιστικό Μανιφέστο του Μαρξ γράφτηκε πάνω από μια δεκαετία πριν την έκδοση της Προέλευσης των Ειδών του Δαρβίνου, η θεωρία της εξέλιξης έδωσε στον Μαρξ μια φαινομενικά επιστημονική στήριξη. Αν όλα τα είδη έγιναν με φυσικό τρόπο ως αποτέλεσμα «φυσικής επιλογής», και τα ανθρώπινα όντα είναι απλώς οι πιο εξελιγμένοι οργανισμοί, τότε δεν υπάρχει χώρος για Θεό. Κενά και προβλήματα στην θεωρία της εξέλιξης έχουν τεκμηριωθεί καλά, αλλά μια συζήτηση αυτού του θέματος είναι πέραν του πεδίου αυτού του βιβλίου.
Τον Δεκέμβριο του 1860, ο Μαρξ έγραψε για την θεωρία του Δαρβίνου στον συνεργάτη του Φρίντριχ Ένγκελς, επιδοκιμάζοντας την Προέλευση των Ειδών ως «το βιβλίο που περιέχει την θεμελίωση φυσικής ιστορίας για την άποψή σου [ιστορικός υλισμός]». [15] Σε γράμμα στον σοσιαλιστή φιλόσοφο Φέρντιναντ Λασάλ τον Ιανουάριο του 1862, ο Μαρξ είπε: «Το βιβλίο του Δαρβίνου είναι πολύ σημαντικό και με εξυπηρετεί ως μια βάση φυσικής επιστήμης για την πάλη των τάξεων στην ιστορία». [16]
Η θεωρία της εξέλιξης στο πεδίο της φυσικής επιστήμης και ο υλισμός στο πεδίο της φιλοσοφίας παρείχαν στον μαρξισμό δύο ισχυρά εργαλεία για εξαπάτηση και στρατολόγηση ακολούθων.
Η κοινωνία πέρασε από βαθιές αλλαγές κατά την ζωή του Μαρξ. Το 1769, οι βελτιώσεις του Τζέιμς Βατ στην ατμομηχανή θα έφερναν την πρώτη Βιομηχανική Επανάσταση, που αντικατέστηκε την δεξιοτεχνία των τεχνιτών με μαζική παραγωγή. Τεχνική ανάπτυξη στην γεωργία απελευθέρωσε μια περίσσεια εργατών ώστε να μεταβούν στις πόλεις και να δουλεύουν σκληρά σε εργοστάσια. Το ελεύθερο εμπόριο δημιούργησε νέες καταστάσεις σε πωλήσεις και μάρκετινγκ.
Η βιομηχανοποίηση πάντοτε ενδυναμώνει την άνοδο των πόλεων και την μετακίνηση πληθυσμών, πληροφοριών, και ιδεών. Μετά την εξορία του από την Γερμανία, ο Μαρξ έζησε στην Γαλλία, μετά στο Βέλγιο, και μετά στην Αγγλία, όπου εγκαταστάθηκε στο Ντικενσιανό περιβάλλον των φτωχογειτονιών του Λονδίνου.
Η δεύτερη Βιομηχανική Επανάσταση άρχισε στα πιο ύστερα χρόνια του Μαρξ, φέρνοντας ηλεκτροδότηση, την μηχανή εσωτερικής καύσης, και παρασκευή χημικών. Η εφεύρεση του τηλέγραφου και του τηλεφώνου άλλαξε ριζικά τις επικοινωνίες.
Κάθε αλλαγή έριχνε την κοινωνία σε αναστάτωση καθώς οι άνθρωποι πάσχιζαν να προσαρμοστούν στην νέα πραγματικότητα εν μέσω τεχνολογικών αλλαγών. Πολλοί δεν μπορούσαν να προφτάσουν, και αυτό οδήγησε στην πόλωση εχόντων και μη εχόντων, σε οικονομικές κρίσεις, και τα παρόμοια. Αυτή η αναστάτωση δημιούργησε ώριμες συνθήκες για την διάδοση της άποψης του Μαρξ ότι για τις κοινωνικές συνήθειες και παραδόσεις ήταν καταπιεστικά υπολείμματα προς καταστροφή. Ταυτοχρόνως, καθώς η τεχνολογία κατέστησε δυνατή την μεταμόρφωση του φυσικού κόσμου σε μεγάλη κλίμακα, η αλαζονεία της ανθρωπότητας μεγάλωσε.
Αντί να βλέπουμε τον μαρξισμό ως ένα αποτέλεσμα κοινωνικής αναστάτωσης και της επακόλουθης τάσης στην διανόηση, αυτοί οι παράγοντες θα πρέπει να κατανοηθούν υπό το φως των σχεδίων του διαβόλου για την αποσταθεροποίηση της ανθρωπότητας και την διάδοση του μαρξισμού σε όλον τον κόσμο.
3. Η Γαλλική Επανάσταση
Αφού βρήκα το Υψηλότερο των πραγμάτων και το Βάθος τους επίσης,
Θρασύς είμαι σαν Θεός, ντυμένος με σκοτάδι σαν Θεός. [13]
Σύμφωνα με την ρύθμιση του φαντάσματος, ο Μαρξ εισήλθε στον ανθρώπινο κόσμο και καθιέρωσε την σέκτα του κομμουνισμού για να διαφθείρει την ανθρώπινη ηθική, με πρόθεση ότι η ανθρωπότητα θα προδώσει τους θεούς και θα καταδικάσει τον εαυτό της σε αιώνιο μαρτύριο στην Κόλαση.
2. Το ιστορικό πλαίσιο του μαρξισμού
Για να διαδώσει τον μαρξισμό, το φάντασμα έθεσε διάφορα θεμέλια στην διανόηση και την κοινωνία. Θα εξετάσουμε αυτά τα δύο τμήματα που χρησιμοποιούνται ως το πλαίσιο για την άνοδο του κομμουνισμού.
Οι ερευνητές πιστεύουν ότι η θεωρία του Μαρξ επηρεάστηκε βαθιά από τον Γκέοργκ Χέγκελ και τον Λούντβιγκ Φόιερμπαχ, που ήταν ένας από τους αρχικούς αρνητές της ύπαρξης του Θεού. Ο Φόιερμπαχ πίστευε ότι η θρησκεία δεν ήταν κάτι παραπάνω από μια «απειρία της αντίληψης» — δηλαδή, ότι οι άνθρωποι εφυήραν τον Θεό καθώς φαντάζονταν τις δικές τους ικανότητες σε υπερβολή. [14]
Η θεωρία του Φόιερμπαχ ρίχνει κάποιο φως στο πως ο κομμουνισμός εμφανίστηκε και διαδόθηκε. Ανάπτυξη στην επιστήμη, εκμηχανοποίηση, υλικά αγαθά, ιατρική, και ψυχαγωγία δημιούργησαν την εντύπωση ότι η ευτυχία είναι ένα αποτέλεσμα υλικού πλούτου. Συνεπώς, κάθε δυσαρέσκεια πρέπει να προέρχεται από κοινωνικούς περιορισμούς. Έμοιαζε πως με υλική ανάπτυξη και κοινωνική αλλαγή, οι άνθρωποι θα μπορούσαν να χτίσουν μια ουτοπία χωρίς καμία ανάγκη για Θεό. Αυτό το όραμα είναι ο βασικός τρόπος με τον οποίον οι άνθρωποι σαγηνεύονται και μετά γίνονται μέλη της σέκτας του κομμουνισμού.
Ο Φόιερμπαχ δεν ήταν ο πρώτος που απέρριψε τον Χριστιανισμό και τον Θεό. Ο Ντέιβιντ Στράους διερωτήθηκε για την αυθεντικότητα της Βίβλου και την θεϊκή φύση του Ιησού στο βιβλίο του Ζωή του Ιησού, το 1835. Μπορούμε να ιχνηλατήσουμε τέτοιες αθεϊστικές ιδέες πίσω προς την Αναγέννηση τον δέκατο έβδομο και δέκατο όγδοο αιώνα ή, αν χρειάζεται, στον καιρό των αρχαίων Ελλήνων. Αλλά αυτός δεν είναι ο σκοπός αυτού του βιβλίου.
Αν και το Κομμουνιστικό Μανιφέστο του Μαρξ γράφτηκε πάνω από μια δεκαετία πριν την έκδοση της Προέλευσης των Ειδών του Δαρβίνου, η θεωρία της εξέλιξης έδωσε στον Μαρξ μια φαινομενικά επιστημονική στήριξη. Αν όλα τα είδη έγιναν με φυσικό τρόπο ως αποτέλεσμα «φυσικής επιλογής», και τα ανθρώπινα όντα είναι απλώς οι πιο εξελιγμένοι οργανισμοί, τότε δεν υπάρχει χώρος για Θεό. Κενά και προβλήματα στην θεωρία της εξέλιξης έχουν τεκμηριωθεί καλά, αλλά μια συζήτηση αυτού του θέματος είναι πέραν του πεδίου αυτού του βιβλίου.
Τον Δεκέμβριο του 1860, ο Μαρξ έγραψε για την θεωρία του Δαρβίνου στον συνεργάτη του Φρίντριχ Ένγκελς, επιδοκιμάζοντας την Προέλευση των Ειδών ως «το βιβλίο που περιέχει την θεμελίωση φυσικής ιστορίας για την άποψή σου [ιστορικός υλισμός]». [15] Σε γράμμα στον σοσιαλιστή φιλόσοφο Φέρντιναντ Λασάλ τον Ιανουάριο του 1862, ο Μαρξ είπε: «Το βιβλίο του Δαρβίνου είναι πολύ σημαντικό και με εξυπηρετεί ως μια βάση φυσικής επιστήμης για την πάλη των τάξεων στην ιστορία». [16]
Η θεωρία της εξέλιξης στο πεδίο της φυσικής επιστήμης και ο υλισμός στο πεδίο της φιλοσοφίας παρείχαν στον μαρξισμό δύο ισχυρά εργαλεία για εξαπάτηση και στρατολόγηση ακολούθων.
Η κοινωνία πέρασε από βαθιές αλλαγές κατά την ζωή του Μαρξ. Το 1769, οι βελτιώσεις του Τζέιμς Βατ στην ατμομηχανή θα έφερναν την πρώτη Βιομηχανική Επανάσταση, που αντικατέστηκε την δεξιοτεχνία των τεχνιτών με μαζική παραγωγή. Τεχνική ανάπτυξη στην γεωργία απελευθέρωσε μια περίσσεια εργατών ώστε να μεταβούν στις πόλεις και να δουλεύουν σκληρά σε εργοστάσια. Το ελεύθερο εμπόριο δημιούργησε νέες καταστάσεις σε πωλήσεις και μάρκετινγκ.
Η βιομηχανοποίηση πάντοτε ενδυναμώνει την άνοδο των πόλεων και την μετακίνηση πληθυσμών, πληροφοριών, και ιδεών. Μετά την εξορία του από την Γερμανία, ο Μαρξ έζησε στην Γαλλία, μετά στο Βέλγιο, και μετά στην Αγγλία, όπου εγκαταστάθηκε στο Ντικενσιανό περιβάλλον των φτωχογειτονιών του Λονδίνου.
Η δεύτερη Βιομηχανική Επανάσταση άρχισε στα πιο ύστερα χρόνια του Μαρξ, φέρνοντας ηλεκτροδότηση, την μηχανή εσωτερικής καύσης, και παρασκευή χημικών. Η εφεύρεση του τηλέγραφου και του τηλεφώνου άλλαξε ριζικά τις επικοινωνίες.
Κάθε αλλαγή έριχνε την κοινωνία σε αναστάτωση καθώς οι άνθρωποι πάσχιζαν να προσαρμοστούν στην νέα πραγματικότητα εν μέσω τεχνολογικών αλλαγών. Πολλοί δεν μπορούσαν να προφτάσουν, και αυτό οδήγησε στην πόλωση εχόντων και μη εχόντων, σε οικονομικές κρίσεις, και τα παρόμοια. Αυτή η αναστάτωση δημιούργησε ώριμες συνθήκες για την διάδοση της άποψης του Μαρξ ότι για τις κοινωνικές συνήθειες και παραδόσεις ήταν καταπιεστικά υπολείμματα προς καταστροφή. Ταυτοχρόνως, καθώς η τεχνολογία κατέστησε δυνατή την μεταμόρφωση του φυσικού κόσμου σε μεγάλη κλίμακα, η αλαζονεία της ανθρωπότητας μεγάλωσε.
Αντί να βλέπουμε τον μαρξισμό ως ένα αποτέλεσμα κοινωνικής αναστάτωσης και της επακόλουθης τάσης στην διανόηση, αυτοί οι παράγοντες θα πρέπει να κατανοηθούν υπό το φως των σχεδίων του διαβόλου για την αποσταθεροποίηση της ανθρωπότητας και την διάδοση του μαρξισμού σε όλον τον κόσμο.
3. Η Γαλλική Επανάσταση
Η επίδραση της Γαλλικής Επανάστασης του 1789 ήταν τεράστια και πολύ εκτεταμένη. Κατέστρεψε την μοναρχία, ανέτρεψε την παραδοσιακή κοινωνική δομή, και εκκίνησε ένα σύστημα διακυβέρνησης από τον όχλο.
Ο Ένγκελς δήλωσε: «Μια επανάσταση είναι σίγουρα το πιο απολυταρχικό πράγμα· είναι η πράξη όπου ένα μέρος του πληθυσμού επιβάλλει την θέλησή του επί του άλλου μέρους μέσω τυφεκίων, ξιφολόγχης και κανονιού — απολυταρχικά μέσα, το δίχως άλλο· και αν ο νικητής δεν θέλει να έχει πολεμήσει μάταια, θα πρέπει να διατηρήσει την εξουσία του μέσω του τρόμου που τα χέρια του γεννούν στους αντιδραστικούς.» [17]
Η Ομάδα Ιακωβίνων, που πήρε την εξουσία μετά την Γαλλική Επανάσταση, το γνώριζε αυτό καλά. Αφότου έστειλε τον Γάλλο βασιλιά Λουδοβίκο XVI στην γκιλοτίνα, η Εξουσία του Τρόμου του αρχηγού των Ιακωβίνων Μαξιμιλιέν Ροβεσπιέρ, επέφερε την εκτέλεση άλλων 70.000 ανθρώπων, οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν τελείως αθώοι. Πολλά χρόνια μετά την εκτέλεση του ίδιου του Ροβεσπιέρ, ένας ανώνυμος συγγραφέας έγραψε έναν επιτάφιο για αυτόν:
Σε όποιον η τέχνη σου περάσει, παρακάλα
Μην θρηνείς που είμαι νεκρός·
Διότι αν ήμουν ζωνταντός σήμερα,
Θα ήσουν εσύ εδώ αντί για εμένα! [18]
Οι τρεις πολιτικές του πολιτικού τρόμου, οικονομικού τρόμου, και θρησκευτικού τρόμου, που εφαρμόζονταν από την Ομάδα Ιακωβίνων στην Γαλλική Επανάσταση, εμφανίστηκαν ως πρελούδιο της τυραννίας των κομμουνιστικών κομμάτων.
Ως πρόδρομος των πολιτικών δολοφονιών υπό τους Λένιν και Στάλιν, οι Γάλλοι επαναστάτες εγκαθίδρυσαν το Επαναστατικό Δικαστήριο και έστησαν γκιλοτίνες στο Παρίσι και άλλα μέρη. Επαναστατικές επιτροπές αποφάσιζαν εάν ένας κρατούμενος ήταν ένοχος, ενώ ειδικοί πράκτορες του Εθνικού Συμβουλίου είχαν εξουσία επί των στρατιωτικών και διοικητικών υποτμημάτων. Οι sans-culottes, ή προλετάριοι, είχαν την θέση της πιο επαναστατικής τάξης.
Σύμφωνα με τον Νόμο της 22ας του [μηνός] Prairial, που τέθηκε σε ισχύ στις 10 Ιουνίου 1794, σύμβουλοι για πριν την δίκη και σύμβουλοι υπεράσπισης απαγορεύτηκαν, και όλες οι καταδικαστικές αποφάσεις απαιτούνταν να καταλήγουν στην ποινή του θανάτου. Φήμες, υποθέσεις, και προσωπική εκτίμηση, αντί για τεκμηριωμένα στοιχεία, θεωρούνταν όλα έγκυρα για τον σκοπό της απόκτησης μιας απόφασης. Η προώθηση του νόμου επέκτεινε πολύ την Εξουσία του Τρόμου, με εκτιμήσεις για 300.000 έως 500.000 ανθρώπους να έχουν φυλακιστεί ως ύποπτοι. [19]
Παρομοίως, ο οικονομικός τρόμος των Ιακωβίνων έμοιαζε να προλογίζει τον «πολεμικό κομμουνισμό» που θα εφαρμοζόταν στην Ρωσία από τον Λένιν. Ένας νόμος που τέθηκε σε ισχύ στις 26 Ιουλίου 1793, ονόμασε την αποταμίευση [χρημάτων ή υλικών] έγκλημα που τιμωρείται με θάνατο. [20]
Ένας από τους μεγαλύτερους εχθρούς των Γάλλων επαναστατών ήταν η Καθολική πίστη. Κατά την διάρκεια της Εξουσίας του Τρόμου, ο Ροβεσπιέρ, ο ζωγράφος Ζακ-Λουί Νταβίντ, και οι υποστηρικτές τους ίδρυσαν μια μορφή αθεϊσμού αποκαλούμενη Σέκτα της Λογικής. Βασιζόταν σε τάσεις της Αναγέννησης και σκόπευε να αντικαταστήσει τον Καθολικισμό. [21]
Στις 5 Οκτωβρίου 1793, το Εθνικό Συμβούλιο κατήργησε το Χριστιανικό ημερολόγιο και καθιέρωσε το Ρεπουμπλικανικό Ημερολόγιο. Στις 10 Νοεμβρίου, η Νότρ-Νταμ του Παρισιού ξαναβαπτίστηκε σε Ναός της Λογικής, και μια ηθοποιός παρίστανε μια Θεά της Λογικής ως αντικείμενο λατρείας για τις μάζες. Η Σέκτα της Λογικής επιβλήθηκε γρήγορα σε όλο το Παρίσι. Σε μια εβδομάδα, μόνο τρείς χριστιανικές εκκλησίες έμειναν σε λειτουργία.
Ο θρησκευτικός τρόμος γέμισε το Παρίσι. Ιερείς συλλαμβάνονταν μαζικά, και κάποιοι εκτελούνταν. [22]
Η Γαλλική Επανάσταση δεν έδωσε μόνο ένα μοντέλο για το Σοβιετικό καθεστώς που ιδρύθηκε από τον Λένιν, αλλά επίσης συνδεόταν στενά με την ανάπτυξη του μαρξισμού.
Ο Φρανσουά-Νολ Μπαμπόφ, ένας ουτοπικός σοσιαλιστής που έζησε μέσα στην Γαλλική Επανάσταση και εκτελέστηκε το 1797 για την συμμετοχή του στην Συνωμοσία των Ίσων, υποστήριζε την κατάργηση της προσωπικής ιδιοκτησίας. Ο Μαρξ θεωρούσε τον Μπαμπόφ τον πρώτο επαναστάτη κομμουνιστή.
Η Γαλλία επηρεάστηκε βαριά από σοσιαλιστικές ιδεολογίες τον δέκατο ένατο αιώνα. Ο Συνασπισμός των Παρανόμων, που έλαβε τον Μπαμπόφ ως τον πνευματικό του ιδρυτή, αναπτύχθηκε ραγδαία στο Παρίσι. Ο Γερμανός ράφτης Βίλχελμ Βάιτλινγκ έγινε μέλος των Παρανόμων το 1835. Υπό την αρχηγία του, η μυστική κοινότητα μετονόμασε τον εαυτό της σε Συνασπισμό των Δικαίων.
Σε μια συνάντηση τον Ιούνιο του 1847, ο Συνασπισμός των Δικαίων ενώθηκε με την Κομμουνιστική Επικοινωνιακή Επιτροπή με αρχηγούς τους Μαρξ και Ένγκελς και διαμόρφωσαν τον Κομμουνιστικό Συνασπισμό. Τον Φεβρουάριο 1848, οι Μαρξ και Ένγκελς εξέδωσαν το θεμελιακό έργο του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, το Κομμουνιστικό Μανιφέστο.
Η Γαλλική Επανάσταση ήταν απλώς το ξεκίνημα μιας μακράς περιόδου αναταραχής σε όλη την Ευρώπη. Επαναστάσεις και εξεγέρσεις έλαβαν χώρα η μία μετά την άλλη από το τέλος της Ναπολεονικής διακυβέρνησης, επηρεάζοντας την Ισπανία, Ελλάδα, Πορτογαλία, Γερμανία, διάφορα μέρη της Ιταλίας, Βέλγιο, και Πολωνία. Μέχρι το 1848, επανάσταση και πόλεμος είχαν εξαπλωθεί ανά την Ευρώπη, δίνοντας το βέλτιστο περιβάλλον για την εξάπλωση του κομμουνισμού.
Το 1864, ο Μαρξ και άλλοι ίδρυσαν την Διεθνή Ένωση Εργατών, επίσης γνωστή ως η Πρώτη Διεθνής, τοποθετώντας τον Μαρξ ως τον πνευματικό ηγέτη του κινήματος των κομμουνιστών εργατών.
Ως αποτελεσματικός αρχηγός της Πρώτης Διεθνούς, ο Μαρξ δούλεψε για την δημιουργία μιας βασικής ομάδας αυστηρά πειθαρχημένων επαναστατών που θα οδηγούσαν τους εργάτες σε εξέγερση. Την ίδια στιγμή, βρήκε λόγους να απομακρύνει όσους διαφωνούσαν με αυτόν από τον οργανισμό. Ο Μικαήλ Μπακούνιν, ο πρώτος κύριος Ρώσος κομμουνιστής, συγκέντρωσε πολλούς νεοσυλλέκτους για το κομμουνιστικό κίνημα, αλλά ο Μαρξ τον κατηγόρησε πως ήταν τσαριστής πράκτορας και τον απέβαλε από την Πρώτη Διεθνή. [23]
Το 1871, το γαλλικό παρακλάδι της Πρώτης Διεθνούς εκκίνησε την πρώτη κομμουνιστική επανάσταση: την Κομμούνα του Παρισιού.
4. Η αρχή του κομμουνισμού στο Παρίσι
Η Κομμούνα των Παρισίων ιδρύθηκε μετά την ήττα της Γαλλίας στον Γαλλο-Πρωσικό Πόλεμο του 1870. Αν και ο Γάλλος αυτοκράτορας Ναπολέων ΙΙΙ παραδόθηκε, οι πρωσικοί στρατοί πολιόρκησαν το Παρίσι πριν αποσυρθούν. Η ταπείνωση της παράδοσης, σε συνδυασμό με αναστάτωση που υπήρχε για μεγάλο διάστημα στους Γάλλους εργάτες, οδήγησαν σε μια γενική εξέγερση στο Παρίσι, και η νεοϊδρυθείσα Γαλλική Τρίτη Δημοκρατία (Republic) αποσύρθηκε στις Βερσαλλίες, αφήνωντας ένα κενό εξουσίας στην πρωτεύουσα.
Τον Μάρτιο 1871, η Κομμούνα του Παρισιού άρχισε με την εξέγερση οπλισμένων όχλων και κακοποιών από τα χαμηλότερα στρώματα της κοινωνίας, οδηγούμενη από σοσιαλιστές, κομμουνιστές, αναρχικούς, και άλλους ακτιβιστές. Το κίνημα σχετιζόταν με και είχε επηρεαστεί βαθιά από την Πρώτη Διεθνή. Σκόπευε να χρησιμοποιήσει το προλεταριάτο ως πράκτορες επανάστασης για να καταστρέψουν τον παραδοσιακό πολιτισμό και να μεταλλάξουν την πολιτική και οικονομική δομή της κοινωνίας.
Αυτό που ακολούθησε ήταν σφαγές και καταστροφή σε μαζική κλίμακα καθώς οι επαναστάτες συνέτριβαν τα υπέροχα κειμήλια, μνημεία, και τέχνη του Παρισιού. Ένας εργάτης αναρωτήθηκε ρητορικά: «Τι καλό κάνει σε μένα να υπάρχουν μνημεία, όπερες, καφετέριες μουσικής όπου ποτέ δεν έχω πάει γιατί δεν έχω τα λεφτά;» [24]
Ένας μάρτυρας της καταστροφής είπε: «Είναι πικρό, ανηλεές, και βάρβαρο· και είναι, χωρίς αμφιβολία, μια λυπηρή κληρονομιά της αιματηρής Επανάστασης του 1789.»
Ένας άλλος περιέγραψε την Κομμούνα ως «μια επανάσταση αίματος και βίας» και «την πιο εγκληματική [πράξη] που έχει δει ο κόσμος». Οι συμμετέχοντές της ήταν «τρελοί, μεθυσμένοι με κρασί και αίμα», και οι αρχηγοί της «ανηλεείς κακοποιοί, … τα απόβλητα της Γαλλίας». [25]
Η μάχη μεταξύ παράδοσης και αντι-παράδοσης είχε αρχίσει στην Γαλλική Επανάσταση και συνεχίστηκε οκτώ δεκαετίες αργότερα. Ο επίτιμος πρόεδρος της Κομμούνας του Παρισιού είπε: «Σε δύο αρχές μοιράζεται η Γαλλία: αυτήν της νομιμότητας και αυτήν της λαϊκής κυριαρχίας. … Η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας οδηγεί όλους τους άντρες του μέλλοντος, τις μάζες που, κουρασμένες να είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης, προσπαθούν να διαλύσουν το πλαίσιο που τις πνίγει.» [26]
Ο εξτρεμισμός της Κομμούνας πήγαζε εν μέρει από τις γεμάτες μίσος ιδέες του Ενρί ντε Σαιν-Σιμόν, ενός ουτοπικού σοσιαλιστή που θεωρούσε την καλή κατάσταση μιας χώρας ανάλογη του πληθυσμού των εργατών της. Υποστήριζε τον θάνατο των πλουσίων, που πίστευε πως είναι παράσιτα.
Στον Εμφύλιο Πόλεμο στην Γαλλία, ο Μαρξ περιέγραψε την Κομμούνα ως μια κομμουνιστική χώρα: «Η ευθεία αντίθεση στην αυτοκρατορία ήταν η Κομμούνα. Η θέληση για ‘λαϊκή δημοκρατία’, με την οποία η Επανάσταση του Φεβρουαρίου έγινε πραγματικότητα από το προλεταριάτο του Παρισιού, εξέφρασε μια αμυδρή φιλοδοξία για μια δημοκρατία που όχι μόνο θα έπαιρνε την θέση της μοναρχικής μορφής διακυβέρνησης των τάξεων, αλλά της ίδιας της διακυβέρνησης τάξεων. Η Κομμούνα ήταν η θετική μορφή αυτής της δημοκρατίας». Επίσης, έγραψε: «Η Κομμούνα στόχευε να απαγορέψει εκείνη την ταξική ιδιοκτησία που μετατρέπει την εργασία των πολλών στα πλούτη των λίγων». [27]
Η Κομμούνα του Παρισιού ήταν η πρώτη που έδειξε τα χαρακτηριστικά της κομμουνιστικής επανάστασης. Η Στήλη Βεντόμ στην μνήμη του Ναπολέοντα καταστράφηκε. Εκκλησίες ληστεύτηκαν, κλήρος σφαγιάστηκε, και θρησκευτικές διδασκαλίες απαγορεύτηκαν στα σχολεία. Οι επαναστάτες έντυσαν τα αγάλματα των αγίων με σύγχρονα ρούχα και τους κόλλησαν πίπες στο στόμα.
Γυναίκες συμμετείχαν στην θηριωδία με ενθουσιασμό που μερικές φορές υπερέβαινε αυτόν των ανδρών. Ο Κινέζος διπλωμάτης Τζανγκ Ντε-γι, που ευρισκόταν στο Παρίσι εκείνον τον καιρό, περιέγραψε την κατάσταση στο ημερολόγιό του: «Οι εξεγερμένοι δεν ήταν μόνο άρρενες αλήτες· γυναίκες επίσης πήραν μέρος στην λεηλασία. … Έφτιαξαν το σπίτι τους σε ψηλά κτήρια και έτρωγαν νοστιμιές. Αλλά η ευχαρίστησή τους ήταν μικρή, καθώς δεν γνώριζαν τον κίνδυνο που τους πλησιάζει. Λίγο πριν νικηθούν, λεηλάτησαν και έκαψαν κτήρια. Ανεκτίμητοι θησαυροί έγιναν στάχτη. Εκατοντάδες εξεγερμένες γυναίκες συνελήφθησαν και παραδέχτηκαν πως ήταν κυρίως γυναίκες που ηγούνταν του εμπρησμού.» [28]
Η βίαιη τρέλα κατά την πτώση της Κομμούνας του Παρισιού δεν εκπλήσσει. Στις 23 Μαϊου 1871, πριν η τελική γραμμή άμυνας πέσει, οι αρχηγοί της Κομμούνας διέταξαν το κάψιμο του Παλατιού Λούξεμπουργκ (το κτήριο της Γαλλικής Συγκλήτου), του παλατιού Tuileries, και του Λούβρου. Η Όπερα του Παρισιού, το δημαρχείο του Παρισιού, το υπουργείο Εσωτερικών, το υπουργείο Δικαιοσύνης, το Palais Royal, και τα πολυτελή εστιατόρια και πλούσια κτήρια διαμερισμάτων στις δύο πλευρές των Ηλυσίων Πεδίων επρόκειτο επίσης να καταστραφούν για να μην πέσουν στα χέρια της κυβέρνησης.
Στις 7μμ., μέλη της Κομμούνας, κουβαλώντας πίσσα, άσφαλτο, και τουρπεντίνη, άρχισαν φωτιές σε πολλές τοποθεσίες ανά το Παρίσι. Το μαγευτικό Παλάτι Tuileries χάθηκε στις φλόγες. Ευτυχώς, οι προσπάθειες των εμπρηστών να κάψουν το γειτονικό Λούβρο δεν αποτράπηκαν από την άφιξη των στρατευμάτων του Αδόλφου Τιέρ. [29]
Ο Μαρξ άλλαξε στα γρήγορα την θεωρία του στον χρόνο της Κομμούνας του Παρισιού. Η μόνη τροποποίηση που έκανε στο Κομμουνιστικό μανιφέστο ήταν ότι η εργατική τάξη θα πρέπει να διαλύσει και καταστρέψει τον κρατικό μηχανισμό, και όχι απλά να τον κατακτήσει.
5. Πρώτα η Ευρώπη, μετά ο κόσμος
Το ενημερωμένο μανιφέστο του Μαρξ έκανε τον κομμουνισμό ακόμα πιο καταστρεπτικό στην φύση του και πιο διαδεδομένο στην επιρροή του. Στις 14 Ιουλίου 1889, έξι χρόνια μετά τον θάνατο του Μαρξ, δεκατρία χρόνια μετά την διάλυση της Πρώτης Διεθνούς, και εκατό χρόνια μετά την Γαλλική Επανάσταση, το Διεθνές Κογκρέσο Εργατών αναστήθηκε. Οι μαρξιστές άρχισαν και πάλι το κίνημα, κάτι που οι ιστορικοί αποκαλούν Δεύτερη Διεθνή.
Οδηγούμενοι από τον κομμουνισμό και φωνάζοντας συνθήματα όπως «απελευθερώστε την ανθρωπότητα» και «διαλύστε τις κοινωνικές τάξεις», το κίνημα των Ευρωπαίων εργατών καθιερώθηκε ραγδαία. Ο Λένιν είπε: «Οι υπηρεσίες του Μαρξ και Ένγκελς στην εργατική τάξη μπορούν να εκφραστούν με λίγες λέξεις ως εξής: Δίδαξαν την εργατική τάξη να μάθει τον εαυτό της και να συνειδητοποιεί τον εαυτό της, και αντικατέστησαν την επιστήμη με όνειρα». [30]
Ψέματα και κατήχηση χρησιμοποιήθηκαν για να ελέγξουν λαϊκά κινήματα με κομμουνιστική ιδεολογία, οδηγώντας όλο και περισσότερους ανθρώπους να την αποδεχτούν. Μέχρι το 1914, υπήρχαν σχεδόν τριάντα παγκόσμιοι και τοπικοί σοσιαλιστικοί οργανισμοί και αμέτρητα περισσότερες εργατικές ενώσεις και συνεταιρισμοί, με πολλά μέλη που στόχευαν να διαδώσουν τον σοσιαλισμό. Στο ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, υπήρχαν πάνω από δέκα εκατομμύρια μέλη ενώσεων και πάνω από επτά εκατομμύρια μέλη συνεταιρισμών.
Στο Πως να Αλλάξεις τον Κόσμο: Σκέψεις για τον Μαρξ και τον Μαρξισμό, ο ιστορικός Έρικ Χόμπσμπαουμ έγραψε: «Σε αυτές τις ευρωπαϊκές χώρες, σχεδόν όλη η κοινωνική σκέψη, είτε είχε πολιτικά κίνητρα είτε όχι όπως το σοσιαλιστικό κίνημα ή το εργατικό κίνημα, ήταν εμφανώς επηρεασμένη από τον Μαρξ». [31]
Την ίδια στιγμή, ο κομμουνισμός άρχισε να διαδίδεται στην Ρωσία και την Ανατολή μέσω της Ευρώπης. Από το 1886 έως το 1890, ο Λένιν διάβαζε το Das Kapital. Είχε ήδη αρχίσει να μεταφράζει το Κομμουνιστικό Μανιφέστο στα Ρωσικά. Ο Λένιν φυλακίστηκε και αργότερα εξορίστηκε. Με την αρχή του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ζούσε στην Δυτική Ευρώπη.
Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος οδήγησε σε μεγάλη νίκη του κομμουνισμού στην Ρωσία. Τον καιρό της επανάστασης του 1917 που ανέτρεψε τον Τσάρο Νικόλαο ΙΙ, ο Λένιν ήταν στην Ελβετία. Μισό χρόνο αργότερα, ήταν πίσω στην Ρωσία και είχε αρπάξει την εξουσία στην Οκτωβριανή Επανάσταση. Η Ρωσία ήταν ένα έθνος με αρχαίες παραδόσεις, τεράστιο πληθυσμό, και άφθονους φυσικούς πόρους. Η ίδρυση ενός Σοβιετικού καθεστώτος στην μεγαλύτερη χώρα του κόσμου ήταν μια τεράστια βοήθεια για το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα.
Όπως ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος βοήθησε στην άνοδο των Ρώσων κομμουνιστών, ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος έκανε το κομμουνιστικό κίνημα να εξαπλωθεί ραγδαία ανά την Ευρασία και να καταπιεί την Κίνα.
Ο Ένγκελς δήλωσε: «Μια επανάσταση είναι σίγουρα το πιο απολυταρχικό πράγμα· είναι η πράξη όπου ένα μέρος του πληθυσμού επιβάλλει την θέλησή του επί του άλλου μέρους μέσω τυφεκίων, ξιφολόγχης και κανονιού — απολυταρχικά μέσα, το δίχως άλλο· και αν ο νικητής δεν θέλει να έχει πολεμήσει μάταια, θα πρέπει να διατηρήσει την εξουσία του μέσω του τρόμου που τα χέρια του γεννούν στους αντιδραστικούς.» [17]
Η Ομάδα Ιακωβίνων, που πήρε την εξουσία μετά την Γαλλική Επανάσταση, το γνώριζε αυτό καλά. Αφότου έστειλε τον Γάλλο βασιλιά Λουδοβίκο XVI στην γκιλοτίνα, η Εξουσία του Τρόμου του αρχηγού των Ιακωβίνων Μαξιμιλιέν Ροβεσπιέρ, επέφερε την εκτέλεση άλλων 70.000 ανθρώπων, οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν τελείως αθώοι. Πολλά χρόνια μετά την εκτέλεση του ίδιου του Ροβεσπιέρ, ένας ανώνυμος συγγραφέας έγραψε έναν επιτάφιο για αυτόν:
Σε όποιον η τέχνη σου περάσει, παρακάλα
Μην θρηνείς που είμαι νεκρός·
Διότι αν ήμουν ζωνταντός σήμερα,
Θα ήσουν εσύ εδώ αντί για εμένα! [18]
Οι τρεις πολιτικές του πολιτικού τρόμου, οικονομικού τρόμου, και θρησκευτικού τρόμου, που εφαρμόζονταν από την Ομάδα Ιακωβίνων στην Γαλλική Επανάσταση, εμφανίστηκαν ως πρελούδιο της τυραννίας των κομμουνιστικών κομμάτων.
Ως πρόδρομος των πολιτικών δολοφονιών υπό τους Λένιν και Στάλιν, οι Γάλλοι επαναστάτες εγκαθίδρυσαν το Επαναστατικό Δικαστήριο και έστησαν γκιλοτίνες στο Παρίσι και άλλα μέρη. Επαναστατικές επιτροπές αποφάσιζαν εάν ένας κρατούμενος ήταν ένοχος, ενώ ειδικοί πράκτορες του Εθνικού Συμβουλίου είχαν εξουσία επί των στρατιωτικών και διοικητικών υποτμημάτων. Οι sans-culottes, ή προλετάριοι, είχαν την θέση της πιο επαναστατικής τάξης.
Σύμφωνα με τον Νόμο της 22ας του [μηνός] Prairial, που τέθηκε σε ισχύ στις 10 Ιουνίου 1794, σύμβουλοι για πριν την δίκη και σύμβουλοι υπεράσπισης απαγορεύτηκαν, και όλες οι καταδικαστικές αποφάσεις απαιτούνταν να καταλήγουν στην ποινή του θανάτου. Φήμες, υποθέσεις, και προσωπική εκτίμηση, αντί για τεκμηριωμένα στοιχεία, θεωρούνταν όλα έγκυρα για τον σκοπό της απόκτησης μιας απόφασης. Η προώθηση του νόμου επέκτεινε πολύ την Εξουσία του Τρόμου, με εκτιμήσεις για 300.000 έως 500.000 ανθρώπους να έχουν φυλακιστεί ως ύποπτοι. [19]
Παρομοίως, ο οικονομικός τρόμος των Ιακωβίνων έμοιαζε να προλογίζει τον «πολεμικό κομμουνισμό» που θα εφαρμοζόταν στην Ρωσία από τον Λένιν. Ένας νόμος που τέθηκε σε ισχύ στις 26 Ιουλίου 1793, ονόμασε την αποταμίευση [χρημάτων ή υλικών] έγκλημα που τιμωρείται με θάνατο. [20]
Ένας από τους μεγαλύτερους εχθρούς των Γάλλων επαναστατών ήταν η Καθολική πίστη. Κατά την διάρκεια της Εξουσίας του Τρόμου, ο Ροβεσπιέρ, ο ζωγράφος Ζακ-Λουί Νταβίντ, και οι υποστηρικτές τους ίδρυσαν μια μορφή αθεϊσμού αποκαλούμενη Σέκτα της Λογικής. Βασιζόταν σε τάσεις της Αναγέννησης και σκόπευε να αντικαταστήσει τον Καθολικισμό. [21]
Στις 5 Οκτωβρίου 1793, το Εθνικό Συμβούλιο κατήργησε το Χριστιανικό ημερολόγιο και καθιέρωσε το Ρεπουμπλικανικό Ημερολόγιο. Στις 10 Νοεμβρίου, η Νότρ-Νταμ του Παρισιού ξαναβαπτίστηκε σε Ναός της Λογικής, και μια ηθοποιός παρίστανε μια Θεά της Λογικής ως αντικείμενο λατρείας για τις μάζες. Η Σέκτα της Λογικής επιβλήθηκε γρήγορα σε όλο το Παρίσι. Σε μια εβδομάδα, μόνο τρείς χριστιανικές εκκλησίες έμειναν σε λειτουργία.
Ο θρησκευτικός τρόμος γέμισε το Παρίσι. Ιερείς συλλαμβάνονταν μαζικά, και κάποιοι εκτελούνταν. [22]
Η Γαλλική Επανάσταση δεν έδωσε μόνο ένα μοντέλο για το Σοβιετικό καθεστώς που ιδρύθηκε από τον Λένιν, αλλά επίσης συνδεόταν στενά με την ανάπτυξη του μαρξισμού.
Ο Φρανσουά-Νολ Μπαμπόφ, ένας ουτοπικός σοσιαλιστής που έζησε μέσα στην Γαλλική Επανάσταση και εκτελέστηκε το 1797 για την συμμετοχή του στην Συνωμοσία των Ίσων, υποστήριζε την κατάργηση της προσωπικής ιδιοκτησίας. Ο Μαρξ θεωρούσε τον Μπαμπόφ τον πρώτο επαναστάτη κομμουνιστή.
Η Γαλλία επηρεάστηκε βαριά από σοσιαλιστικές ιδεολογίες τον δέκατο ένατο αιώνα. Ο Συνασπισμός των Παρανόμων, που έλαβε τον Μπαμπόφ ως τον πνευματικό του ιδρυτή, αναπτύχθηκε ραγδαία στο Παρίσι. Ο Γερμανός ράφτης Βίλχελμ Βάιτλινγκ έγινε μέλος των Παρανόμων το 1835. Υπό την αρχηγία του, η μυστική κοινότητα μετονόμασε τον εαυτό της σε Συνασπισμό των Δικαίων.
Σε μια συνάντηση τον Ιούνιο του 1847, ο Συνασπισμός των Δικαίων ενώθηκε με την Κομμουνιστική Επικοινωνιακή Επιτροπή με αρχηγούς τους Μαρξ και Ένγκελς και διαμόρφωσαν τον Κομμουνιστικό Συνασπισμό. Τον Φεβρουάριο 1848, οι Μαρξ και Ένγκελς εξέδωσαν το θεμελιακό έργο του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, το Κομμουνιστικό Μανιφέστο.
Η Γαλλική Επανάσταση ήταν απλώς το ξεκίνημα μιας μακράς περιόδου αναταραχής σε όλη την Ευρώπη. Επαναστάσεις και εξεγέρσεις έλαβαν χώρα η μία μετά την άλλη από το τέλος της Ναπολεονικής διακυβέρνησης, επηρεάζοντας την Ισπανία, Ελλάδα, Πορτογαλία, Γερμανία, διάφορα μέρη της Ιταλίας, Βέλγιο, και Πολωνία. Μέχρι το 1848, επανάσταση και πόλεμος είχαν εξαπλωθεί ανά την Ευρώπη, δίνοντας το βέλτιστο περιβάλλον για την εξάπλωση του κομμουνισμού.
Το 1864, ο Μαρξ και άλλοι ίδρυσαν την Διεθνή Ένωση Εργατών, επίσης γνωστή ως η Πρώτη Διεθνής, τοποθετώντας τον Μαρξ ως τον πνευματικό ηγέτη του κινήματος των κομμουνιστών εργατών.
Ως αποτελεσματικός αρχηγός της Πρώτης Διεθνούς, ο Μαρξ δούλεψε για την δημιουργία μιας βασικής ομάδας αυστηρά πειθαρχημένων επαναστατών που θα οδηγούσαν τους εργάτες σε εξέγερση. Την ίδια στιγμή, βρήκε λόγους να απομακρύνει όσους διαφωνούσαν με αυτόν από τον οργανισμό. Ο Μικαήλ Μπακούνιν, ο πρώτος κύριος Ρώσος κομμουνιστής, συγκέντρωσε πολλούς νεοσυλλέκτους για το κομμουνιστικό κίνημα, αλλά ο Μαρξ τον κατηγόρησε πως ήταν τσαριστής πράκτορας και τον απέβαλε από την Πρώτη Διεθνή. [23]
Το 1871, το γαλλικό παρακλάδι της Πρώτης Διεθνούς εκκίνησε την πρώτη κομμουνιστική επανάσταση: την Κομμούνα του Παρισιού.
4. Η αρχή του κομμουνισμού στο Παρίσι
Η Κομμούνα των Παρισίων ιδρύθηκε μετά την ήττα της Γαλλίας στον Γαλλο-Πρωσικό Πόλεμο του 1870. Αν και ο Γάλλος αυτοκράτορας Ναπολέων ΙΙΙ παραδόθηκε, οι πρωσικοί στρατοί πολιόρκησαν το Παρίσι πριν αποσυρθούν. Η ταπείνωση της παράδοσης, σε συνδυασμό με αναστάτωση που υπήρχε για μεγάλο διάστημα στους Γάλλους εργάτες, οδήγησαν σε μια γενική εξέγερση στο Παρίσι, και η νεοϊδρυθείσα Γαλλική Τρίτη Δημοκρατία (Republic) αποσύρθηκε στις Βερσαλλίες, αφήνωντας ένα κενό εξουσίας στην πρωτεύουσα.
Τον Μάρτιο 1871, η Κομμούνα του Παρισιού άρχισε με την εξέγερση οπλισμένων όχλων και κακοποιών από τα χαμηλότερα στρώματα της κοινωνίας, οδηγούμενη από σοσιαλιστές, κομμουνιστές, αναρχικούς, και άλλους ακτιβιστές. Το κίνημα σχετιζόταν με και είχε επηρεαστεί βαθιά από την Πρώτη Διεθνή. Σκόπευε να χρησιμοποιήσει το προλεταριάτο ως πράκτορες επανάστασης για να καταστρέψουν τον παραδοσιακό πολιτισμό και να μεταλλάξουν την πολιτική και οικονομική δομή της κοινωνίας.
Αυτό που ακολούθησε ήταν σφαγές και καταστροφή σε μαζική κλίμακα καθώς οι επαναστάτες συνέτριβαν τα υπέροχα κειμήλια, μνημεία, και τέχνη του Παρισιού. Ένας εργάτης αναρωτήθηκε ρητορικά: «Τι καλό κάνει σε μένα να υπάρχουν μνημεία, όπερες, καφετέριες μουσικής όπου ποτέ δεν έχω πάει γιατί δεν έχω τα λεφτά;» [24]
Ένας μάρτυρας της καταστροφής είπε: «Είναι πικρό, ανηλεές, και βάρβαρο· και είναι, χωρίς αμφιβολία, μια λυπηρή κληρονομιά της αιματηρής Επανάστασης του 1789.»
Ένας άλλος περιέγραψε την Κομμούνα ως «μια επανάσταση αίματος και βίας» και «την πιο εγκληματική [πράξη] που έχει δει ο κόσμος». Οι συμμετέχοντές της ήταν «τρελοί, μεθυσμένοι με κρασί και αίμα», και οι αρχηγοί της «ανηλεείς κακοποιοί, … τα απόβλητα της Γαλλίας». [25]
Η μάχη μεταξύ παράδοσης και αντι-παράδοσης είχε αρχίσει στην Γαλλική Επανάσταση και συνεχίστηκε οκτώ δεκαετίες αργότερα. Ο επίτιμος πρόεδρος της Κομμούνας του Παρισιού είπε: «Σε δύο αρχές μοιράζεται η Γαλλία: αυτήν της νομιμότητας και αυτήν της λαϊκής κυριαρχίας. … Η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας οδηγεί όλους τους άντρες του μέλλοντος, τις μάζες που, κουρασμένες να είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης, προσπαθούν να διαλύσουν το πλαίσιο που τις πνίγει.» [26]
Ο εξτρεμισμός της Κομμούνας πήγαζε εν μέρει από τις γεμάτες μίσος ιδέες του Ενρί ντε Σαιν-Σιμόν, ενός ουτοπικού σοσιαλιστή που θεωρούσε την καλή κατάσταση μιας χώρας ανάλογη του πληθυσμού των εργατών της. Υποστήριζε τον θάνατο των πλουσίων, που πίστευε πως είναι παράσιτα.
Στον Εμφύλιο Πόλεμο στην Γαλλία, ο Μαρξ περιέγραψε την Κομμούνα ως μια κομμουνιστική χώρα: «Η ευθεία αντίθεση στην αυτοκρατορία ήταν η Κομμούνα. Η θέληση για ‘λαϊκή δημοκρατία’, με την οποία η Επανάσταση του Φεβρουαρίου έγινε πραγματικότητα από το προλεταριάτο του Παρισιού, εξέφρασε μια αμυδρή φιλοδοξία για μια δημοκρατία που όχι μόνο θα έπαιρνε την θέση της μοναρχικής μορφής διακυβέρνησης των τάξεων, αλλά της ίδιας της διακυβέρνησης τάξεων. Η Κομμούνα ήταν η θετική μορφή αυτής της δημοκρατίας». Επίσης, έγραψε: «Η Κομμούνα στόχευε να απαγορέψει εκείνη την ταξική ιδιοκτησία που μετατρέπει την εργασία των πολλών στα πλούτη των λίγων». [27]
Η Κομμούνα του Παρισιού ήταν η πρώτη που έδειξε τα χαρακτηριστικά της κομμουνιστικής επανάστασης. Η Στήλη Βεντόμ στην μνήμη του Ναπολέοντα καταστράφηκε. Εκκλησίες ληστεύτηκαν, κλήρος σφαγιάστηκε, και θρησκευτικές διδασκαλίες απαγορεύτηκαν στα σχολεία. Οι επαναστάτες έντυσαν τα αγάλματα των αγίων με σύγχρονα ρούχα και τους κόλλησαν πίπες στο στόμα.
Γυναίκες συμμετείχαν στην θηριωδία με ενθουσιασμό που μερικές φορές υπερέβαινε αυτόν των ανδρών. Ο Κινέζος διπλωμάτης Τζανγκ Ντε-γι, που ευρισκόταν στο Παρίσι εκείνον τον καιρό, περιέγραψε την κατάσταση στο ημερολόγιό του: «Οι εξεγερμένοι δεν ήταν μόνο άρρενες αλήτες· γυναίκες επίσης πήραν μέρος στην λεηλασία. … Έφτιαξαν το σπίτι τους σε ψηλά κτήρια και έτρωγαν νοστιμιές. Αλλά η ευχαρίστησή τους ήταν μικρή, καθώς δεν γνώριζαν τον κίνδυνο που τους πλησιάζει. Λίγο πριν νικηθούν, λεηλάτησαν και έκαψαν κτήρια. Ανεκτίμητοι θησαυροί έγιναν στάχτη. Εκατοντάδες εξεγερμένες γυναίκες συνελήφθησαν και παραδέχτηκαν πως ήταν κυρίως γυναίκες που ηγούνταν του εμπρησμού.» [28]
Η βίαιη τρέλα κατά την πτώση της Κομμούνας του Παρισιού δεν εκπλήσσει. Στις 23 Μαϊου 1871, πριν η τελική γραμμή άμυνας πέσει, οι αρχηγοί της Κομμούνας διέταξαν το κάψιμο του Παλατιού Λούξεμπουργκ (το κτήριο της Γαλλικής Συγκλήτου), του παλατιού Tuileries, και του Λούβρου. Η Όπερα του Παρισιού, το δημαρχείο του Παρισιού, το υπουργείο Εσωτερικών, το υπουργείο Δικαιοσύνης, το Palais Royal, και τα πολυτελή εστιατόρια και πλούσια κτήρια διαμερισμάτων στις δύο πλευρές των Ηλυσίων Πεδίων επρόκειτο επίσης να καταστραφούν για να μην πέσουν στα χέρια της κυβέρνησης.
Στις 7μμ., μέλη της Κομμούνας, κουβαλώντας πίσσα, άσφαλτο, και τουρπεντίνη, άρχισαν φωτιές σε πολλές τοποθεσίες ανά το Παρίσι. Το μαγευτικό Παλάτι Tuileries χάθηκε στις φλόγες. Ευτυχώς, οι προσπάθειες των εμπρηστών να κάψουν το γειτονικό Λούβρο δεν αποτράπηκαν από την άφιξη των στρατευμάτων του Αδόλφου Τιέρ. [29]
Ο Μαρξ άλλαξε στα γρήγορα την θεωρία του στον χρόνο της Κομμούνας του Παρισιού. Η μόνη τροποποίηση που έκανε στο Κομμουνιστικό μανιφέστο ήταν ότι η εργατική τάξη θα πρέπει να διαλύσει και καταστρέψει τον κρατικό μηχανισμό, και όχι απλά να τον κατακτήσει.
5. Πρώτα η Ευρώπη, μετά ο κόσμος
Το ενημερωμένο μανιφέστο του Μαρξ έκανε τον κομμουνισμό ακόμα πιο καταστρεπτικό στην φύση του και πιο διαδεδομένο στην επιρροή του. Στις 14 Ιουλίου 1889, έξι χρόνια μετά τον θάνατο του Μαρξ, δεκατρία χρόνια μετά την διάλυση της Πρώτης Διεθνούς, και εκατό χρόνια μετά την Γαλλική Επανάσταση, το Διεθνές Κογκρέσο Εργατών αναστήθηκε. Οι μαρξιστές άρχισαν και πάλι το κίνημα, κάτι που οι ιστορικοί αποκαλούν Δεύτερη Διεθνή.
Οδηγούμενοι από τον κομμουνισμό και φωνάζοντας συνθήματα όπως «απελευθερώστε την ανθρωπότητα» και «διαλύστε τις κοινωνικές τάξεις», το κίνημα των Ευρωπαίων εργατών καθιερώθηκε ραγδαία. Ο Λένιν είπε: «Οι υπηρεσίες του Μαρξ και Ένγκελς στην εργατική τάξη μπορούν να εκφραστούν με λίγες λέξεις ως εξής: Δίδαξαν την εργατική τάξη να μάθει τον εαυτό της και να συνειδητοποιεί τον εαυτό της, και αντικατέστησαν την επιστήμη με όνειρα». [30]
Ψέματα και κατήχηση χρησιμοποιήθηκαν για να ελέγξουν λαϊκά κινήματα με κομμουνιστική ιδεολογία, οδηγώντας όλο και περισσότερους ανθρώπους να την αποδεχτούν. Μέχρι το 1914, υπήρχαν σχεδόν τριάντα παγκόσμιοι και τοπικοί σοσιαλιστικοί οργανισμοί και αμέτρητα περισσότερες εργατικές ενώσεις και συνεταιρισμοί, με πολλά μέλη που στόχευαν να διαδώσουν τον σοσιαλισμό. Στο ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, υπήρχαν πάνω από δέκα εκατομμύρια μέλη ενώσεων και πάνω από επτά εκατομμύρια μέλη συνεταιρισμών.
Στο Πως να Αλλάξεις τον Κόσμο: Σκέψεις για τον Μαρξ και τον Μαρξισμό, ο ιστορικός Έρικ Χόμπσμπαουμ έγραψε: «Σε αυτές τις ευρωπαϊκές χώρες, σχεδόν όλη η κοινωνική σκέψη, είτε είχε πολιτικά κίνητρα είτε όχι όπως το σοσιαλιστικό κίνημα ή το εργατικό κίνημα, ήταν εμφανώς επηρεασμένη από τον Μαρξ». [31]
Την ίδια στιγμή, ο κομμουνισμός άρχισε να διαδίδεται στην Ρωσία και την Ανατολή μέσω της Ευρώπης. Από το 1886 έως το 1890, ο Λένιν διάβαζε το Das Kapital. Είχε ήδη αρχίσει να μεταφράζει το Κομμουνιστικό Μανιφέστο στα Ρωσικά. Ο Λένιν φυλακίστηκε και αργότερα εξορίστηκε. Με την αρχή του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ζούσε στην Δυτική Ευρώπη.
Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος οδήγησε σε μεγάλη νίκη του κομμουνισμού στην Ρωσία. Τον καιρό της επανάστασης του 1917 που ανέτρεψε τον Τσάρο Νικόλαο ΙΙ, ο Λένιν ήταν στην Ελβετία. Μισό χρόνο αργότερα, ήταν πίσω στην Ρωσία και είχε αρπάξει την εξουσία στην Οκτωβριανή Επανάσταση. Η Ρωσία ήταν ένα έθνος με αρχαίες παραδόσεις, τεράστιο πληθυσμό, και άφθονους φυσικούς πόρους. Η ίδρυση ενός Σοβιετικού καθεστώτος στην μεγαλύτερη χώρα του κόσμου ήταν μια τεράστια βοήθεια για το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα.
Όπως ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος βοήθησε στην άνοδο των Ρώσων κομμουνιστών, ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος έκανε το κομμουνιστικό κίνημα να εξαπλωθεί ραγδαία ανά την Ευρασία και να καταπιεί την Κίνα.
Ο Στάλιν είπε: «Αυτός ο πόλεμος δεν είναι όπως στο παρελθόν· όποιος κατακτά μια περιοχή επιβάλει επίσης σε αυτήν το δικό του κοινωνικό σύστημα». Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Σοβιετική Ένωση έγινε υπερδύναμη οπλισμένη με πυρηνικά όπλα, και χειραγώγησε τις παγκόσμιες υποθέσεις για να προωθήσει κομμουνισμό ανά τον κόσμο. [32]
Ο Γουίνστον Τσώρτσιλ είχε δηλώσει: «Μια σκια έχει πέσει πάνω στα τοπία που τόσο αργά έχει φωτιστεί από την Συμμαχική νίκη. Κανείς δεν γνωρίζει τι προτίθεται να κάνει η Σοβιετική Ρωσία και ο διεθνής Κομμουνιστικός οργανισμός της στο άμεσο μέλλον, ή ποια είναι τα όρια, εάν υπάρχουν, στις επεκτατικές και προσηλυτιστικές τάσεις τους». [33]
Κατά τον Ψυχρό Πόλεμο, ο ελεύθερος κόσμος ενεπλάκη σε μια έντονη πάλη με το κομμουνιστικό στρατόπεδο, που εκτάθηκε σε τέσσερις ηπείρους. Παρ’ όλα αυτά, τα έθνη του ελεύθερου κόσμου, αν και δημοκρατικά στην μορφή, σταδιακά μετατράπηκαν σε σοσιαλιστικά στην ουσία.
Διαβάστε μετά: Κεφάλαιο Τρίτο.
Διαβάστε ολόκληρη την σειρά εδώ: Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας.
Παραπομπές
[1] “A Magnificent Time — These Days in Prophecy,” (伟大的时代——预言中的今天) http://www.pureinsight.org/node/1089
[2] Karl Marx, Early Works of Karl Marx: Book of Verse (Marxists Internet Archive).
[3] Karl Marx, “Letter From Marx to His Father in Trier,” The First writings of Karl Marx (Marxists Internet Archive).
[4] Karl Marx, Early Works of Karl Marx: Book of Verse
[5] Richard Wurmbrand, Marx & Satan (Westchester, Illinois: Crossway Books, 1986).
[6] Eric Voegelin, The Collected Works of Eric Voegelin, Vol. 26, History of Political Ideas, Vol. 8, Crisis and the Apocalypse of Man (Baton Rouge: Louisiana State University Press, 1989).
[7] Karl Marx, Early Works of Karl Marx: Book of Verse.
[8] Robert Payne, Marx (New York: Simon and Schuster, 1968).
[9] Eric Voegelin, The Collected Works of Eric Voegelin, Vol. 26.
[10] Karl Marx, Early Works of Karl Marx: Book of Verse.
[11] Wurmbrand, Marx & Satan.
[12] Ibid.
[13] Karl Marx, Early Works of Karl Marx: Book of Verse.
[14] Ludwig Feuerbach, The Essence of Christianity (1841).
[15] I. Bernard Cohen, Revolution in Science (The Belknap Press of Harvard University Press).
[16] Ibid.
[17] Friedrich Engels, “On Authority,” Marx-Engels Reader (W. W. Norton and Co.).
[18] Anonymous, “Robespierre’s Epitaph.” (https://www.rc.umd.edu/editions/warpoetry/1796/1796_2.html)
[19] The New Cambridge Modern History, Vol. IX (Cambridge: Cambridge University Press, 1965), 280–281.
[20] Miguel A. Faria Jr., The Economic Terror of the French Revolution, Hacienda Publishing.
[21] Gregory Fremont-Barnes, Encyclopedia of the Age of Political Revolutions and New Ideologies, 1760–1815 (Greenwood, 2007).
[22] William Henley Jervis, The Gallican Church and the Revolution (Kegan Paul, Trench, & Co.).
[23] W. Cleon Skousen, The Naked Communist (Izzard Ink Publishing).
[24] John M. Merriman, Massacre: The Life and Death of the Paris Commune (Basic Books).
[25] Ibid.
[26] Louis Auguste Blanqui, “Speech Before the Society of the Friends of the People,” Selected Works of Louis-Auguste Blanqui.
[27] Karl Marx, The Civil War in France (Marxists Internet Archive).
[28] Zhang Deyi, The Third Diary of Chinese Diplomat Zhang Deyi (Shanghai Guji Chubanshe) [上海古籍出版社] . [In Chinese]
[29] Merriman, Massacre: The Life and Death of the Paris Commune.
[30] Vladimir Ilyich Lenin, “Frederick Engels,” Lenin Collected Works.
[31] Eric Hobsbawm, How to Change the World: Reflections on Marx and Marxism (New Haven & London: Yale University, 2011).
[32] Milovan Djilas, Conversations with Stalin, https://www.amindatplay.eu/2008/04/24/conversations-with-stalin/
[33] Winston Churchill, “The Sinews of Peace,” a speech (BBC Archive).
Ο Γουίνστον Τσώρτσιλ είχε δηλώσει: «Μια σκια έχει πέσει πάνω στα τοπία που τόσο αργά έχει φωτιστεί από την Συμμαχική νίκη. Κανείς δεν γνωρίζει τι προτίθεται να κάνει η Σοβιετική Ρωσία και ο διεθνής Κομμουνιστικός οργανισμός της στο άμεσο μέλλον, ή ποια είναι τα όρια, εάν υπάρχουν, στις επεκτατικές και προσηλυτιστικές τάσεις τους». [33]
Κατά τον Ψυχρό Πόλεμο, ο ελεύθερος κόσμος ενεπλάκη σε μια έντονη πάλη με το κομμουνιστικό στρατόπεδο, που εκτάθηκε σε τέσσερις ηπείρους. Παρ’ όλα αυτά, τα έθνη του ελεύθερου κόσμου, αν και δημοκρατικά στην μορφή, σταδιακά μετατράπηκαν σε σοσιαλιστικά στην ουσία.
Διαβάστε μετά: Κεφάλαιο Τρίτο.
Διαβάστε ολόκληρη την σειρά εδώ: Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας.
Παραπομπές
[1] “A Magnificent Time — These Days in Prophecy,” (伟大的时代——预言中的今天) http://www.pureinsight.org/node/1089
[2] Karl Marx, Early Works of Karl Marx: Book of Verse (Marxists Internet Archive).
[3] Karl Marx, “Letter From Marx to His Father in Trier,” The First writings of Karl Marx (Marxists Internet Archive).
[4] Karl Marx, Early Works of Karl Marx: Book of Verse
[5] Richard Wurmbrand, Marx & Satan (Westchester, Illinois: Crossway Books, 1986).
[6] Eric Voegelin, The Collected Works of Eric Voegelin, Vol. 26, History of Political Ideas, Vol. 8, Crisis and the Apocalypse of Man (Baton Rouge: Louisiana State University Press, 1989).
[7] Karl Marx, Early Works of Karl Marx: Book of Verse.
[8] Robert Payne, Marx (New York: Simon and Schuster, 1968).
[9] Eric Voegelin, The Collected Works of Eric Voegelin, Vol. 26.
[10] Karl Marx, Early Works of Karl Marx: Book of Verse.
[11] Wurmbrand, Marx & Satan.
[12] Ibid.
[13] Karl Marx, Early Works of Karl Marx: Book of Verse.
[14] Ludwig Feuerbach, The Essence of Christianity (1841).
[15] I. Bernard Cohen, Revolution in Science (The Belknap Press of Harvard University Press).
[16] Ibid.
[17] Friedrich Engels, “On Authority,” Marx-Engels Reader (W. W. Norton and Co.).
[18] Anonymous, “Robespierre’s Epitaph.” (https://www.rc.umd.edu/editions/warpoetry/1796/1796_2.html)
[19] The New Cambridge Modern History, Vol. IX (Cambridge: Cambridge University Press, 1965), 280–281.
[20] Miguel A. Faria Jr., The Economic Terror of the French Revolution, Hacienda Publishing.
[21] Gregory Fremont-Barnes, Encyclopedia of the Age of Political Revolutions and New Ideologies, 1760–1815 (Greenwood, 2007).
[22] William Henley Jervis, The Gallican Church and the Revolution (Kegan Paul, Trench, & Co.).
[23] W. Cleon Skousen, The Naked Communist (Izzard Ink Publishing).
[24] John M. Merriman, Massacre: The Life and Death of the Paris Commune (Basic Books).
[25] Ibid.
[26] Louis Auguste Blanqui, “Speech Before the Society of the Friends of the People,” Selected Works of Louis-Auguste Blanqui.
[27] Karl Marx, The Civil War in France (Marxists Internet Archive).
[28] Zhang Deyi, The Third Diary of Chinese Diplomat Zhang Deyi (Shanghai Guji Chubanshe) [上海古籍出版社] . [In Chinese]
[29] Merriman, Massacre: The Life and Death of the Paris Commune.
[30] Vladimir Ilyich Lenin, “Frederick Engels,” Lenin Collected Works.
[31] Eric Hobsbawm, How to Change the World: Reflections on Marx and Marxism (New Haven & London: Yale University, 2011).
[32] Milovan Djilas, Conversations with Stalin, https://www.amindatplay.eu/2008/04/24/conversations-with-stalin/
[33] Winston Churchill, “The Sinews of Peace,” a speech (BBC Archive).
Καρλ Μαρξ: Ο αιμοβόρος σατανιστής
Reviewed by diaggeleas
on
18.1.21
Rating:
Reviewed by diaggeleas
on
18.1.21
Rating:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Παρακαλώ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και να είστε κόσμιοι στις εκφράσεις σας. Οποιοδήποτε άλλο σχόλιο με γκρικλις και ξένη γλώσσα θα διαγράφετε. Ευχαριστώ!