Πώς ολοκληρώνεται μια παγκόσμια τάξη - Τι την ακολουθεί

Είναι διδακτικό να κοιτάξουμε πίσω στη σταδιακή κατάρρευση της Συμφωνίας της Ευρώπης.

Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος ξέσπασε περίπου 60 χρόνια μετά τη διάσπαση της Συμφωνίας της Ευρώπης

Foreign Affairs: Πώς ολοκληρώνεται μια παγκόσμια τάξη - Τι την ακολουθεί

Μια σταθερή παγκόσμια τάξη είναι ένα σπάνιο πράγμα.

Όταν κάποια αλλαγή ανακύψει, τείνει να έρχεται μετά από μια μεγάλη αναταραχή που δημιουργεί τόσο τις συνθήκες και την επιθυμία για κάτι καινούργιο όπως αναφέρει το Foreign Affairs.

Απαιτεί σταθερή κατανομή εξουσίας και ευρεία αποδοχή των κανόνων που διέπουν τη διεξαγωγή των διεθνών σχέσεων.

Και ανεξάρτητα από το πόσο ώριμες είναι οι αρχικές συνθήκες ή την ισχυρή αρχική επιθυμία, η διατήρησή της απαιτεί δημιουργική διπλωματία, λειτουργούντα θεσμικά όργανα και αποτελεσματική δράση για την προσαρμογή της όταν οι συνθήκες αλλάξουν και το υποστηρίξουν όταν έρθουν οι προκλήσεις.

Τελικά, αναπόφευκτα, ακόμη και η καλύτερη διαχειριζόμενη παγκόσμια τάξη έρχεται στο τέλος της.

Η ισορροπία δυνάμεων που την υποστηρίζει αλλάζει.

Τα θεσμικά όργανα που το υποστηρίζουν δεν ανταποκρίνονται στις νέες συνθήκες.

Κάποιες χώρες πέφτουν, και άλλες ανέρχονται αποτέλεσμα των μεταβαλλόμενων συνθηκών, ικανοτήτων και των αυξανόμενων φιλοδοξιών.

Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής κάνουν λάθη τόσο σε αυτό που επιλέγουν να κάνουν όσο και σε αυτά που επιλέγουν να μην κάνουν.

Και ακριβώς καθώς η διατήρηση της τάξης εξαρτάται από την αποτελεσματική κρατική δράση και την αποτελεσματική δράση, η καλή πολιτική και η προληπτική διπλωματία μπορούν να βοηθήσουν στον προσδιορισμό του τρόπου με τον οποίο εξελίσσεται η φθορά και τι φέρνει.

Ωστόσο, για να συμβεί αυτό, πρέπει να έρθει και κάτι άλλο: αναγνώριση ότι η παλιά τάξη δεν επιστρέφει ποτέ και ότι οι προσπάθειες να αναστηθεί θα είναι μάταιη.

Όπως συμβαίνει με κάθε τέλος, πρέπει να έρθει η αποδοχή πριν να μπορέσουμε να προχωρήσουμε.

Κατά την αναζήτηση παραλληλισμών με τον σημερινό κόσμο, οι αναλυτές έχουν μελετήσει από την αρχαία Ελλάδα, όπου η άνοδος μιας νέας εξουσίας είχε ως αποτέλεσμα τον πόλεμο μεταξύ Αθήνας και Σπάρτης και την περίοδο μετά τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν απομονώθηκαν οι Ηνωμένες Πολιτείες και μεγάλο μέρος της Ευρώπης έμεινε αμέτοχη καθώς η Γερμανία και η Ιαπωνία αγνόησαν συμφωνίες και εισέβαλαν στους γείτονές τους.

Αλλά όσο πιο παράλληλα γίνεται παράλληλο με το παρόν, η Ευρωπαϊκή Συμφωνία τον 19ο αιώνα, η πιο σημαντική και επιτυχημένη προσπάθεια να οικοδομηθεί και να διατηρηθεί η παγκόσμια τάξη μέχρι τον δικό μας χρόνο.

Από το 1815 έως το ξέσπασμα του Α Παγκοσμίου Πολέμου ένα αιώνα αργότερα, η παγκόσμια τάξη που καθιερώθηκε στο συνέδριο της Βιέννης όρισε πολλές διεθνείς σχέσεις και καθόρισε (ακόμα και αν συχνά απέτυχε να επιβάλει) βασικούς κανόνες για τη διεθνή συμπεριφορά.

Παρέχει ένα μοντέλο για τον τρόπο συλλογικής διαχείρισης της ασφάλειας σε έναν πολυπολικό κόσμο.

Η κατάρρευση της εντολής και τα όσα ακολουθούν προσφέρουν διδακτικά μαθήματα για σήμερα - και μια επείγουσα προειδοποίηση. Ακριβώς επειδή παγκόσμια τάξη βρίσκεται σε μη αναστρέψιμη παρακμή δεν σημαίνει ότι το χάος ή η καταστροφή είναι αναπόφευκτη.

Αλλά εάν η χειροτέρευση υποστεί κακή διαχείριση, θα μπορούσε να ακολουθήσει καταστροφή.

Από τις στάχτες

Η παγκόσμια τάξη του δεύτερου μισού του εικοστού αιώνα και στο πρώτο μέρος του εικοστού πρώτου ξεπήδησε από τα συντρίμια δύο παγκοσμίων πολέμων.

Η παγκόσμια τάξη του 19ου αιώνα ακολούθησε τους ναπολεόντειους πολέμους, οι οποίοι, μετά τη Γαλλική Επανάσταση και την άνοδο του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, κατέστρεψαν την Ευρώπη για περισσότερο από μια δεκαετία.

Αφού νίκησαν τον Ναπολέοντα και τους στρατούς του, οι νικητές σύμμαχοι - Αυστρία, Πρωσία, Ρωσία και Ηνωμένο Βασίλειο, οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής τους - συναντήθηκαν στη Βιέννη το 1814 και το 1815.

Στο συνέδριο της Βιέννης εξασφαλίστηκε ότι η Γαλλία δεν θα απειλήσει ξανά τα κράτη τους και ότι τα επαναστατικά κινήματα δεν απειλήσουν ξανά τις μοναρχίες τους.

Οι νικηφόρες δυνάμεις έκαναν επίσης τη σοφή επιλογή να ενσωματώσουν την ηττημένη Γαλλία, μια πορεία πολύ διαφορετική από εκείνη που ελήφθη με τη Γερμανία μετά τον Α 'Παγκόσμιο Πόλεμο και κάπως διαφορετική από αυτή που επιλέχθηκε με τη Ρωσία μετά τον Ψυχρό Πόλεμο.

Το συνέδριο της Βιέννης απέδωσε ένα σύστημα γνωστό ως Συμφωνία της Ευρώπης.

Αν και επικεντρώθηκε στην Ευρώπη, αποτελούσε την παγκόσμια τάξης της εποχής, δεδομένης της δεσπόζουσας θέσης της Ευρώπης και των Ευρωπαίων στον κόσμο.

Υπήρξε μια σειρά κοινών αντιλήψεων σχετικά με τις σχέσεις μεταξύ των κρατών, κυρίως μια συμφωνία που αποκλείει την εισβολή σε άλλη χώρα ή τη συμμετοχή στις εσωτερικές υποθέσεις μιας άλλης χωρίς την άδειά της.

Μια ισχυρή στρατιωτική ισορροπία αποθάρρυνε κάθε κράτος που μπόρεσε να ανατρέψει την παγκόσμια τάξη (και εμπόδισε κάθε κράτος που προσπάθησε να πετύχει).

Οι Υπουργοί Εξωτερικών συναντώνταν (σε αυτό που αποκαλούνταν "συνέδρια") κάθε φορά που προέκυπτε ένα σημαντικό ζήτημα.

Η Συνθήκη της Βιέννης είχε πραγματοποιήσει πολυάριθμες εδαφικές προσαρμογές και εν συνεχεία "κλείδωσε" τα σύνορα της Ευρώπης, επιτρέποντας αλλαγές μόνον εφόσον συμφωνούσαν όλοι οι υπογράφοντες.

Επίσης, έκανε ό, τι μπορούσε για να υποστηρίξει τις μοναρχίες και να ενθαρρύνει άλλες χώρες να έρθουν σε βοήθεια (όπως έκανε η Γαλλία στην Ισπανία το 1823) όταν απειλούνταν από τη λαϊκή εξέγερση.

Η Συμφωνία της Βιέννης λειτούργησε, όχι επειδή υπήρχε πλήρης συμφωνία μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων σε κάθε σημείο, αλλά επειδή το κάθε κράτος είχε τους δικούς του λόγους για να υποστηρίξει το παγκόσμιο σύστημα.

Η Αυστρία ενδιαφερόταν περισσότερο να αντισταθεί στις δυνάμεις του φιλελευθερισμού, που απειλούσαν την κυρίαρχη μοναρχία.

Το Ηνωμένο Βασίλειο είχε επικεντρωθεί στην εξάλειψη μιας ανανεωμένης πρόκλησης από τη Γαλλία ενώ ταυτόχρονα διαφύλαττε την πιθανή απειλή από τη Ρωσία.

Η Συμφωνία της Βιέννης τεχνικά διάρκεσε έναν αιώνα, μέχρι την παραμονή του Α Παγκοσμίου Πολέμου.

Αλλά είχε πάψει να παίζει σημαντικό ρόλο πολύ καιρό πριν.

Τα επαναστατικά κύματα που σάρωσαν την Ευρώπη το 1830 και το 1848 αποκάλυψαν τα όρια του τι θα κάνουν τα μέλη για να διατηρήσουν την υπάρχουσα τάξη στα κράτη ενόψει της δημόσιας πίεσης.

Στη συνέχεια, πιο επακόλουθα, ήρθε ο πόλεμος της Κριμαίας.

Φαινομενικά πολέμησαν για την τύχη των χριστιανών που ζούσαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, στην πραγματικότητα ήταν πολύ περισσότερα για το ποιος θα ελέγχει την επικράτεια καθώς αυτή η Οθωμανική αυτοκρατορία κατέρρεε.

Η σύγκρουση ώθησε τη Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Οθωμανική Αυτοκρατορία ενάντια στη Ρωσία.

Διήρκεσε δυόμισι χρόνια, από το 1853 έως το 1856.

Ήταν ένας δαπανηρός πόλεμος που υπογράμμισε τα όρια της ικανότητας της Συμφωνίας της Βιέννης να αποτρέψει τον πόλεμο μεταξύ μεγάλων δυνάμεων.

Η συμφωνία περί μη στρατιωτικής εμπλοκής μεταξύ μεγάλων δυνάμεων που είχε κάνει τη Συμφωνία της Βιέννης δυνατή δεν υπήρχε πλέον.

Οι μεταγενέστεροι πόλεμοι μεταξύ Αυστρίας και Πρωσίας και Πρωσίας και Γαλλίας κατέδειξαν ότι η σύγκρουση μεγάλων δυνάμεων επέστρεψε στην καρδιά της Ευρώπης μετά από μια μακρά παύση.

Τα θέματα φαινόταν να σταθεροποιούνται για λίγο μετά από αυτό, αλλά αυτό ήταν μια ψευδαίσθηση.

Κάτω από την επιφάνεια, η γερμανική εξουσία αυξανόταν και οι αυτοκρατορίες είχαν σήψη.

Ο συνδυασμός έθεσε τη σκηνή για τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και το τέλος της Συμφωνίας της Βιέννης.

Τι διδάγματα μπορούν να αντληθούν από αυτή την ιστορία;

Όπως και οτιδήποτε άλλο, η άνοδος και πτώση των μεγάλων δυνάμεων καθορίζει τη βιωσιμότητα της επικρατούσας παγκόσμιας τάξης, καθώς οι μεταβολές της οικονομικής δύναμης, της πολιτικής συνοχής και της στρατιωτικής ισχύος διαμορφώνουν τα κράτη που μπορούν και είναι πρόθυμα να προχωρήσουν πέρα ​​από τα σύνορά τους.

Κατά τη διάρκεια του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα και την αρχή του 20ου αιώνα, μια ισχυρή, ενοποιημένη Γερμανία και μια σύγχρονη Ιαπωνία βρέθηκαν στο προσκήνιο, η επιρροή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της τσαρικής Ρωσίας μειώθηκαν και η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο έγιναν ισχυρότερες αλλά όχι αρκετά ισχυρές.

Αυτές οι αλλαγές ανέβαλαν την ισορροπία δυνάμεων που ήταν η βάση της Συμφωνίας της Βιέννης.

Η Γερμανία, ειδικότερα, έκρινε ότι το status quo είναι ασυμβίβαστο με τα συμφέροντά της.

Το γεγονός ότι η Συμφωνία της Βιέννης διατηρούσε την ειρήνη παρά το χάσμα μεταξύ δύο σχετικά φιλελεύθερων χωρών, της Γαλλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου και των πιο συντηρητικών εταίρων τους δείχνει ότι χώρες με διαφορετικά πολιτικά συστήματα και προτιμήσεις μπορούν να συνεργαστούν για τη διατήρηση της διεθνούς τάξης.

Λίγο που αποδεικνύεται καλό ή κακό στην ιστορία είναι αναπόφευκτο.

Ο πόλεμος της Κριμαίας θα μπορούσε να αποφευχθεί αν οι πιο ικανοί και προσεκτικοί ηγέτες είχαν βρεθεί στη σκηνή.

Δεν είναι καθόλου σαφές ότι οι ρωσικές πράξεις δικαιολογούσαν τη στρατιωτική αντίδραση της Γαλλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου για τη φύση και την κλίμακα που έλαβε χώρα.

Το ότι οι χώρες έκαναν ό, τι έκαναν υπογραμμίζει επίσης τη δύναμη και τους κινδύνους του εθνικισμού.

Ο Α Παγκόσμιος Πόλεμος ξέσπασε διότι οι διάδοχοι του Γερμανικού Καγκελαρίου Otto von Bismarck δεν μπόρεσαν να τιμωρήσουν τη δύναμη του σύγχρονου γερμανικού κράτους που προσπάθησε τόσο πολύ για να επιτύχει.

Δύο άλλα μαθήματα ξεχωρίζουν.

Πρώτον, δεν είναι μόνο βασικά ζητήματα που μπορούν να προκαλέσουν την επιδείνωση της παγκόσμιας τάξης.

Η συναίσθηση της μεγάλης δύναμης της Συμφωνίας της Βιέννης τελείωσε όχι λόγω διαφωνιών σχετικά με την κοινωνική και πολιτική τάξη στην Ευρώπη αλλά λόγω του ανταγωνισμού στην περιφέρεια.

Και δεύτερον, επειδή η παγκόσμια τάξη τείνει να ολοκληρώνεται με ένα φρικιαστικό παρά με ένα κτύπημα, η διαδικασία υποβάθμισης συχνά δεν είναι εμφανής στους υπεύθυνους λήψης αποφάσεων μέχρι να προχωρήσει σημαντικά.

Με το ξέσπασμα του Α Παγκοσμίου Πολέμου, όταν κατέστη προφανές ότι η Συμφωνία της Βιέννης δεν λειτουργούσε πλέον, ήταν πολύ αργά για να σωθεί η παγκόσμια τάξη ή ακόμα και να διαχειριστεί τη διάλυσή της.

Η περίοδος μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο

Η παγκόσμια τάξη που χτίστηκε μετά τον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο συνίστατο σε δύο παράλληλες "συγκρούσεις" για το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας της.

Η πρώτη εξελίχθηκε από τον Ψυχρό Πόλεμο μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Σοβιετικής Ένωσης.

Στον πυρήνα της υπήρξε μια ισορροπία στρατιωτικής δύναμης στην Ευρώπη και την Ασία, με την υποστήριξη της πυρηνικής αποτροπής.

Οι δύο πλευρές έδειξαν κάποιο βαθμό συγκράτησης στην αντιπαλότητα τους.

Ο όρος "ανατροπής" για αυτό που σήμερα ονομάζεται "αλλαγή καθεστώτος" - απορρίφθηκε τόσο ως ανέφικτη όσο και ως απερίσκεπτη. Και οι δύο πλευρές ακολουθούσαν άτυπους κανόνες που περιλάμβαναν σεβασμό στις σφαίρες επιρροής και τους συμμάχους του άλλου. Τελικά, κατέληξαν σε μια κατανόηση για την πολιτική τάξη στην Ευρώπη, την κύρια αρένα του διαγωνισμού του Ψυχρού Πολέμου, και το 1975 υπήρξε την αμοιβαία κατανόηση στη Συμφωνία του Ελσίνκι.

Ακόμη και σε έναν διαιρεμένο κόσμο, τα δύο κέντρα δύναμης συμφώνησαν για τον τρόπο διεξαγωγής του ανταγωνισμού.

H δική τους ήταν μια εντολή βασισμένη σε μέσα και όχι σε τελείες.

Ότι υπήρχαν μόνο δύο κέντρα ισχύος που διευκόλυναν μια τέτοια συμφωνία.

Η άλλη αντιπαράθεση μετά τον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν η φιλελεύθερη τάξη που λειτουργούσε παράλληλα με τη διαταγή του Ψυχρού Πολέμου.

Οι δημοκρατίες ήταν οι κύριοι συμμετέχοντες στην προσπάθεια αυτή, η οποία χρησιμοποίησε τις ενισχύσεις και το εμπόριο για να ενισχύσει τους δεσμούς και να προωθήσει τον σεβασμό του κράτους δικαίου τόσο εντός όσο και μεταξύ των χωρών.

Η οικονομική διάσταση αυτής της τάξης σχεδιάστηκε για να δημιουργήσει έναν κόσμο (ή, ακριβέστερα, το μη κομμουνιστικό μισό του) που ορίζεται από το εμπόριο, την ανάπτυξη και τις εύρυθμες νομισματικές πράξεις.

Το ελεύθερο εμπόριο θα αποτελούσε κινητήριο μοχλό οικονομικής ανάπτυξης και θα συνέδεε τις χώρες έτσι ώστε ο πόλεμος να θεωρείται υπερβολικά δαπανηρός για να κερδίσουν.

Το δολάριο έγινε δεκτό ως de facto παγκόσμιο νόμισμα.

Η διπλωματική διάσταση της εντολής έδωσε έμφαση στον ΟΗΕ.

Η ιδέα ήταν ότι ένα μόνιμο παγκόσμιο φόρουμ θα μπορούσε να αποτρέψει ή να επιλύσει διεθνείς διαμάχες.

Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, με πέντε μόνιμα μέλη μεγάλης δύναμης και πρόσθετες έδρες για την εκ περιτροπής συμμετοχή χωρών θα ενορχήστρωνε τις διεθνείς σχέσεις.

Ωστόσο, η παγκόσμια τάξη εξαρτάται εξίσου από την προθυμία του μη κομμουνιστικού κόσμου (και των συμμάχων των ΗΠΑ ειδικότερα) να αποδεχθεί την αμερικανική υπεροχή.

Όπως αποδεικνύεται, ήταν διατεθειμένοι να το κάνουν αυτό, καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν πιο συχνά από ό, τι δεν θεωρούνταν ως ένας σχετικά καλοήθης ηγεμόνας, ένας που θαύμαζε τόσο για αυτό που ήταν στη χώρα του όσο και για το τι έκανε στο εξωτερικό.

Και οι δύο αυτές εντολές εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών.

Η βασική ειρήνη διατηρήθηκε τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ασία, σε μια τιμή που η αυξανόμενη οικονομία των ΗΠΑ θα μπορούσε εύκολα να αντέξει οικονομικά.

Το αυξημένο διεθνές εμπόριο και οι ευκαιρίες για επενδύσεις συνέβαλαν στην οικονομική ανάπτυξη των ΗΠΑ.

Με την πάροδο του χρόνου, περισσότερες χώρες εντάχθηκαν στις τάξεις των δημοκρατιών.

Ούτε η εντολή αντανακλούσε μια τέλεια συναίνεση.

Όπου η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ επέφυε σε πρόβλημα - όπως στο Βιετνάμ και το Ιράκ - δεν οφειλόταν σε δεσμεύσεις της συμμαχίας ή παραδοχές της παγκόσμιας αλλά σε άσχημες αποφάσεις για τη δίωξη δαπανηρών πολέμων της επιλογής.

Σήμερα, και οι δύο αυτές συγκρούσεις έχουν επιδεινωθεί.

Αν και ο ίδιος ο ψυχρός πόλεμος τελείωσε πριν από πολύ καιρό, η σειρά που δημιούργησε αποκόμισε με πιο αποσπασματικό τρόπο - εν μέρει επειδή οι προσπάθειες της Δύσης για ενσωμάτωση της Ρωσίας στη φιλελεύθερη παγκόσμια τάξη πέτυχαν ελάχιστα.

Ένα σημάδι της επιδείνωσης της διαταγής του Ψυχρού Πολέμου ήταν η εισβολή του Saddam Hussein το 1990 στο Κουβέιτ, κάτι που η Μόσχα πιθανότατα θα είχε αποτρέψει τα προηγούμενα χρόνια λόγω του ότι ήταν υπερβολικά επικίνδυνο.

Αν και η πυρηνική αποτροπή εξακολουθεί να ισχύει, ορισμένες από τις συμφωνίες ελέγχου όπλων που την υποστηρίζουν έχουν σπάσει, ενώ άλλες έχουν εξουδετερωθεί.

Παρόλο που η Ρωσία απέφυγε οποιαδήποτε άμεση στρατιωτική πρόκληση στο ΝΑΤΟ, έδειξε όλο και μεγαλύτερη βούληση να διαταράξει το status quo.

Μέσω της χρήσης βίας στη Γεωργία το 2008 και της Ουκρανίας από το 2014, της συχνά αδιάκριτης στρατιωτικής επέμβασης στη Συρία και της επιθετικής χρήσης του κυβερνοπολέμου να προσπαθήσει να επηρεάσει τα πολιτικά αποτελέσματα στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη.

Όλα αυτά αντιπροσωπεύουν την απόρριψη των κύριων περιορισμών που συνδέονται με την παλαιά τάξη.

Από τη ρωσική σκοπιά, το ίδιο θα μπορούσε να λεχθεί και για τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ.

Η Ρωσία κρίνει επίσης τον πόλεμο του Ιράκ το 2003 και τη στρατιωτική παρέμβαση του ΝΑΤΟ στη Λιβύη το 2011, το όνομα του ανθρωπιστικού καθεστώτος αλλά γρήγορα εξελίχθηκε σε αλλαγή καθεστώτος, ως πράξεις κακής πίστης και παρανομίας ασυμβίβαστες με τις έννοιες της παγκόσμιας τάξης.

Η φιλελεύθερη τάξη παρουσιάζει τα δικά της σημάδια επιδείνωσης.

Ο αυταρχισμός αυξάνεται όχι μόνο στους προφανείς τόπους, όπως η Κίνα και η Ρωσία, αλλά και στις Φιλιππίνες, την Τουρκία και την ανατολική Ευρώπη.

Το παγκόσμιο εμπόριο έχει αυξηθεί, αλλά οι πρόσφατοι γύροι εμπορικών συνομιλιών έχουν τελειώσει χωρίς συμφωνία και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (ΠΟΕ) απέδειξε ότι δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τις πιο πιεστικές προκλήσεις του σήμερα, συμπεριλαμβανομένων των φραγμών που δεν αποτελούν εμπόδια και της κλοπής της πνευματικής ιδιοκτησίας.

Η δυσαρέσκεια για την εκμετάλλευση του δολαρίου από τις Ηνωμένες Πολιτείες για την επιβολή κυρώσεων αυξάνεται, καθώς ανησυχεί για τη συσσώρευση χρέους της χώρας.

Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ έχει ελάχιστη συνάφεια με τις περισσότερες συγκρούσεις παγκοσμίως και οι διεθνείς ρυθμίσεις απέτυχαν γενικότερα να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις που συνδέονται με την παγκοσμιοποίηση.

Η σύνθεση του Συμβουλίου Ασφαλείας έχει λιγότερη ομοιότητα με την πραγματική κατανομή της εξουσίας.

Ο κόσμος έχει καταγραφεί σε σχέση με τη γενοκτονία και έχει υποστηρίξει το δικαίωμα να παρέμβει όταν οι κυβερνήσεις αδυνατούν να ανταποκριθούν στην «ευθύνη για την προστασία» των πολιτών τους, αλλά η συζήτηση δεν έχει μεταφραστεί σε δράση.

Η Συνθήκη για τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων επιτρέπει μόνο πέντε κράτη να διαθέτουν πυρηνικά όπλα, αλλά τώρα υπάρχουν εννέα που (και πολλοί άλλοι που θα μπορούσαν να ακολουθήσουν το παράδειγμα αν το επέλεξαν).

Η ΕΕ, μακράν η σημαντικότερη περιφερειακή ρύθμιση, αγωνίζεται με τον Brexit και τις διαμάχες για τη Λαθρομετανάστευση και την κυριαρχία.

Και σε όλο τον κόσμο, οι χώρες αντιτίθενται όλο και περισσότερο στην υπεροχή των ΗΠΑ.

Γιατί όλα αυτά συμβαίνουν;

Είναι διδακτικό να κοιτάξουμε πίσω στη σταδιακή κατάρρευση της Συμφωνίας της Ευρώπης.

Η σημερινή παγκόσμια τάξη αγωνίστηκε να αντιμετωπίσει τις μετατοπίσεις της εξουσίας: η άνοδος της Κίνας, η εμφάνιση αρκετών μεσαίων δυνάμεων (κυρίως το Ιράν και η Βόρεια Κορέα) που απορρίπτουν σημαντικές πτυχές της τάξης και την εμφάνιση μη κρατικών φορέων (από καρτέλ ναρκωτικών σε τρομοκρατικά δίκτυα ) που μπορεί να αποτελέσει σοβαρή απειλή για την τάξη εντός και μεταξύ των κρατών.

Το τεχνολογικό και πολιτικό πλαίσιο άλλαξε και με σημαντικούς τρόπους.

Η παγκοσμιοποίηση είχε αποσταθεροποιητικές επιδράσεις, κυμαινόμενες από την αλλαγή του κλίματος έως την εξάπλωση της τεχνολογίας σε πολύ περισσότερα χέρια από ποτέ άλλοτε, συμπεριλαμβανομένης μιας σειράς ομάδων και ανθρώπων που προτίθενται να διαταράξουν την παραγγελία.

Ο εθνικισμός και ο λαϊκισμός έχουν αυξηθεί - αποτέλεσμα της μεγαλύτερης ανισότητας εντός των χωρών, της εξάρθρωσης που συνδέεται με την οικονομική κρίση του 2008, της απώλειας θέσεων εργασίας λόγω του εμπορίου και της τεχνολογίας, της αύξησης των ροών λαθρομεταναστών και των προσφύγων και της εξουσίας των κοινωνικών μέσων ενημέρωσης να διαδώσουν το μίσος.

Τα θεσμικά όργανα δεν έχουν προσαρμοστεί.

Κανείς σήμερα δεν θα μπορούσε να σχεδιάσει Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ που να μοιάζει με το σημερινό.

Όμως η πραγματική μεταρρύθμιση είναι αδύνατη, αφού εκείνοι που θα χάσουν την επιρροή θα εμποδίσουν τυχόν αλλαγές.

Οι προσπάθειες για την οικοδόμηση αποτελεσματικών πλαισίων για την αντιμετώπιση των προκλήσεων της παγκοσμιοποίησης, συμπεριλαμβανομένης της αλλαγής του κλίματος και των κυκλωμάτων του κυβερνοχώρου, έρχονται σύντομα.

Τα λάθη στην ΕΕ - δηλαδή οι αποφάσεις για τη δημιουργία ενός κοινού νομίσματος χωρίς τη δημιουργία κοινής δημοσιονομικής πολιτικής ή τραπεζικής ένωσης και την παροχή σχεδόν απεριόριστης μετανάστευσης στη Γερμανία - δημιούργησαν μια ισχυρή αντίδραση εναντίον των υφιστάμενων κυβερνήσεων, των ανοιχτών συνόρων και της ίδιας της ΕΕ.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες, από την πλευρά τους, έχουν δεσμευτεί να δαπανήσουν δαπανηρά προσπαθώντας να επαναλάβουν το Αφγανιστάν, να εισβάλουν στο Ιράκ και να επιδιώξουν την αλλαγή καθεστώτος στη Λιβύη.

Ωστόσο, έχει επίσης κάνει ένα βήμα πίσω από τη διατήρηση της παγκόσμιας τάξης και σε ορισμένες περιπτώσεις έχει γίνει ένοχος δαπανηρής προσέγγισης.

Στις περισσότερες περιπτώσεις, η αμερικανική απροθυμία να δράσει δεν έχει έρθει πάνω σε βασικά ζητήματα, αλλά σε περιφερειακά θέματα που οι ηγέτες θεώρησαν ότι δεν αξίζει το κόστος, όπως η σύγκρουση στη Συρία, όπου οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν απάντησαν ουσιαστικά όταν η Συρία χρησιμοποίησε για πρώτη φορά χημικά όπλα ή να κάνουμε περισσότερα για να βοηθήσουμε τις ομάδες κατά του καθεστώτος.

Αυτή η απροθυμία έχει αυξήσει την τάση των άλλων να αγνοούν τις ανησυχίες των ΗΠΑ και να ενεργούν ανεξάρτητα.

Η στρατιωτική επέμβαση υπό την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας στην Υεμένη είναι μια συγκεκριμένη περίπτωση.

Οι ενέργειες της Ρωσίας στη Συρία και την Ουκρανία πρέπει επίσης να εξεταστούν υπό το πρίσμα αυτό.

Είναι ενδιαφέρον ότι η Κριμαία σημάδεψε το αποτελεσματικό τέλος της Συμφωνίας της Ευρώπης και σηματοδότησε μια δραματική αποτυχία για την τρέχουσα παγκόσμια τάξη.

Οι αμφιβολίες για την αξιοπιστία των ΗΠΑ πολλαπλασιάστηκαν στο πλαίσιο της διοίκησης του Trump, χάρη στην απόσυρσή του από πολυάριθμα διεθνή συμφωνήματα και την υπό όρους προσφορά του σε κάποτε απαραβίαστες δεσμεύσεις των συμμαχιών των ΗΠΑ στην Ευρώπη και την Ασία.

Διαχείριση της αποκατάστασης

Δεδομένων αυτών των αλλαγών, η ανανέωση της παλαιάς τάξης θα είναι αδύνατη.

Θα ήταν επίσης ανεπαρκές, χάρη στην εμφάνιση νέων προκλήσεων.

Μόλις αναγνωριστεί αυτό, η μακρά επιδείνωση της Συναυλία της Ευρώπης θα πρέπει να αποτελέσει ένα μάθημα και μια προειδοποίηση.

Προκειμένου οι Ηνωμένες Πολιτείες να λάβουν σοβαρά υπόψη ότι η προειδοποίηση θα σήμαινε την ενίσχυση ορισμένων πτυχών της παλαιάς τάξης και τη συμπλήρωσή τους με μέτρα που θα συνεισφέρουν στην αλλαγή της δυναμικής εξουσίας και στα νέα παγκόσμια προβλήματα.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να ενισχύσουν τις συμφωνίες ελέγχου των όπλων και μη διάδοσης όπλων.

Να ενισχύσει τις συμμαχίες της στην Ευρώπη και την Ασία, να ενισχύσει τα αδύναμα κράτη που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τρομοκράτες, καρτέλ και συμμορίες και την αντιμετώπιση της παρεμβολής των εξουσιαστικών δυνάμεων στη δημοκρατική διαδικασία. Ωστόσο, δεν πρέπει να εγκαταλείψει την προσπάθεια ένταξης της Κίνας και της Ρωσίας σε περιφερειακές και παγκόσμιες πτυχές της τάξης.

Αυτές οι προσπάθειες θα συνεπάγονται απαραιτήτως ένα συνδυασμό συμβιβασμού, κινήτρων και pushback.

Η απόφαση που προσπαθεί να εντάξει την Κίνα και τη Ρωσία έχει αποτύχει κυρίως δεν θα πρέπει να αποτελεί λόγο άρνησης των μελλοντικών προσπαθειών, καθώς η πορεία του εικοστού πρώτου αιώνα δεν θα αντικατοπτρίζει σε καμία περίπτωση τον τρόπο με τον οποίο οι προσπάθειες αυτές αποβλέπουν.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει επίσης να απευθυνθούν σε άλλους για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της παγκοσμιοποίησης, ιδίως της αλλαγής του κλίματος, του εμπορίου και των κυβερνο-επιχειρήσεων.

Αυτά δεν θα απαιτούν την ανανέωση της παλιάς παραγγελίας αλλά την οικοδόμηση μιας νέας.

Οι προσπάθειες περιορισμού και προσαρμογής στην κλιματική αλλαγή πρέπει να είναι πιο φιλόδοξες.

Ο ΠΟΕ πρέπει να τροποποιηθεί για να αντιμετωπίσει τα είδη των ζητημάτων που θέτει η τεχνολογία της Κίνας, την παροχή επιδοτήσεων σε εγχώριες επιχειρήσεις και τη χρήση μη εμποδίων εμποδίων στο εμπόριο.

Απαιτούνται κανόνες του δρόμου για τη ρύθμιση του κυβερνοχώρου.

Μαζί, αυτό ισοδυναμεί με μια κλήση για μια σύγχρονη συμφωνία.

Μια τέτοια συμφωνία είναι φιλόδοξη αλλά απαραίτητη.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να επιδείξουν αυτοσυγκράτηση και να ξανακερδίσουν ένα βαθμό σεβασμού, προκειμένου να ανακτήσουν τη φήμη τους.

Κάτι τέτοιο θα απαιτήσει κάποιες απότομες αποκλίσεις από τον τρόπο άσκησης της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια: να ξεκινήσει, να μην εισβάλλει πλέον απρόσεκτα σε άλλες χώρες και να μην οπλίζει πλέον την οικονομική πολιτική των ΗΠΑ μέσω της κατάχρησης των κυρώσεων και των δασμών.

Αλλά περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, η σημερινή αντανακλαστική αντίθεση στον πολυμερισμό πρέπει να τεθεί σε νέες βάσεις.

Όλα αυτά απαιτούν επίσης οι Ηνωμένες Πολιτείες να μειώσουν το δημόσιο χρέος, να ανοικοδομήσουν τις υποδομές, να βελτιώσουν τη δημόσια εκπαίδευση, να επενδύσουν περισσότερο στο δίχτυ κοινωνικής ασφάλισης, υιοθετώντας ένα έξυπνο σύστημα μετανάστευσης που επιτρέπει στους ταλαντούχους αλλοδαπούς να έρχονται και να παραμένουν, την πολιτική δυσλειτουργία.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να προωθήσουν αποτελεσματικά την επιρροή τους στο εξωτερικό εάν είναι διαιρεμένες στο εσωτερικό.

Μια παγκόσμια τάξη υπό την ηγεσία των Κινέζων, για παράδειγμα, θα είναι μια λαβυρινή, η οποία χαρακτηρίζεται από αυταρχικά εσωτερικά πολιτικά συστήματα και κρατικές οικονομίες που δίνουν ένα ασφάλιστρο στη διατήρηση της εσωτερικής σταθερότητας.

Θα υπάρξει μια επιστροφή στις σφαίρες επιρροής, με την Κίνα να επιχειρεί να κυριαρχήσει στην περιοχή της, πιθανόν να οδηγήσει σε συγκρούσεις με άλλες περιφερειακές δυνάμεις, όπως η Ινδία, η Ιαπωνία και το Βιετνάμ, οι οποίες πιθανώς θα συσσωρεύσουν τις συμβατικές ή ακόμα και τις πυρηνικές τους δυνάμεις.

Μια νέα δημοκρατική, βασισμένη σε κανόνες τάξη που διαμορφώνεται και οδηγείται από μεσαίες δυνάμεις στην Ευρώπη και την Ασία, καθώς και τον Καναδά, όσο ελκυστική είναι μια ιδέα, απλώς στερείται της στρατιωτικής ικανότητας και της εγχώριας πολιτικής βούλησης να φτάσει πολύ μακριά.

Μια πιο πιθανή εναλλακτική λύση είναι ένας κόσμος με μικρή τάξη - ένας κόσμος βαθύτερης ασυμφωνίας.

Ο προστατευτισμός, ο εθνικισμός και ο λαϊκισμός θα κερδίσουν και η δημοκρατία θα χάσει.

Οι συγκρούσεις εντός και εκτός συνόρων θα γινόταν πιο συνηθισμένες και θα αυξανόταν η αντιπαλότητα μεταξύ μεγάλων δυνάμεων.

Η συνεργασία για τις παγκόσμιες προκλήσεις θα αποκλειόταν.

Εάν η εικόνα αυτή ακούγεται οικεία, αυτό συμβαίνει επειδή αντιστοιχεί όλο και περισσότερο στον σημερινό κόσμο.

Η επιδείνωση μιας παγκόσμιας τάξης μπορεί να θέσει σε κίνηση τάσεις που καταλήγουν σε καταστροφή.

Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος ξέσπασε περίπου 60 χρόνια μετά τη διάσπαση της Συμφωνίας της Ευρώπης για όλες τις προθέσεις και τους σκοπούς στην Κριμαία.

Αυτό που βλέπουμε σήμερα μοιάζει με τα μέσα του 19ου αιώνα με σημαντικούς τρόπους: δεν μπορεί να αποκατασταθεί η μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο σειρά μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, αλλά ο κόσμος δεν βρίσκεται ακόμη στην άκρη μιας συστημικής κρίσης.

Τώρα είναι η στιγμή να σιγουρευτούμε ότι κάποιος δεν υλοποιείται ποτέ, είτε από την κατανομή των σχέσεων μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας, από σύγκρουση με τη Ρωσία, από μια πυρκαγιά στη Μέση Ανατολή ή από τις σωρευτικές επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής.

Τα καλά νέα είναι ότι δεν είναι αναπόφευκτο ο κόσμος να καταλήξει τελικά σε μια καταστροφή.

Τα κακά νέα είναι ότι δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι δεν θα το κάνει.

www.bankingnews.gr

http://dia-kosmos.blogspot.gr/