ΤΙ ΕΣΤΙ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΣΜΟΣ: ΕΒΡΑΙΟΙ - ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ
ΑΣ ΔΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΙ ΛΕΕΙ Ο ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ Ι. ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ ΕΙΣ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ: «ΤΙ ΕΣΤΙ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΣΜΟΣ».
ΑΡΙΣΤΕΙΔΟΥ Ι. ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΥ ΤΕΩΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΡΟΞΕΝΕΙΟΥ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΕΩΣ
ΑΘΗΝΑΙ 1925
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Καθ’ ήν στιγμήν εντείνεται λυσσωδώς η προπαγάνδα του ελληνικού κομμουνισμού διά την μπολσεβικοποίησιν της Ελλάδος, καθ’ ήν στιγμήν ο ελληνικός λαός εκδηλοί απροκάλυπτον αγανάκτησιν διότι μία ημερησία εφημερίς το ‘Ελεύθερον Βήμα’ εφιλοξένησεν, ιδιοτελώς ή επιπολαίως, άρθρα ευμενή υπέρ του ρωσσικού μπολσεβικισμού.
Καθ’ ήν στιγμήν όλη η πεπολιτισμένη ανθρωπότης διερωτάται αγωνιωδώς αν το ατομικόν ή το κοινωνιστικόν σύστημα δύναται να τή εξασφαλίση μίαν καλυτέραν αύριον.
Καθ’ ήν στιγμήν όλοι οι κοινωνιολόγοι του κόσμου προσπαθούν αφ’ ενός ν’ ανεύρουν τα βαθύτερα αίτια και αφ’ ετέρου να αναλύσουν τα τραγικά αποτελέσματα της ρωσσικής επαναστάσεως, νομίζω ότι έχω υποχρέωσιν προς τον Ελληνικόν λαόν να φέρω εις φως όλα όσα εγνώρισα κατά την υπέρ εικοσαετή εν Ρωσσία διαμονήν μου περί της πραγματικής σημασίας του μπολσεβικικού κινήματος, την οποίαν ακόμη σκεπάζει ο βαθύς πέπλος του τεχνητού σκότους, τόσον επιτηδείως ριφθείς υπό των ενδιαφερομένων.
Θα ηδυνάμην να συντάξω πολλούς τόμους επί της τραγικής αυτής ιστορίας, μιάς εκ των τραγικωτέρων της ανθρωπότητος. Αλλά δεν θα μακρηγορήσω, απλώς αναδημοσιεύω συμπληρών τά εν τώ ‘Ελευθέρω Τύπω’ δημοσιευθέντα 32 άρθρα μου, περιοριζόμενος μόνον εις ξηράν αφήγησιν γεγονότων, διά να αφήσω ελεύθερον τον αναγνώστην να εξαγάγη μόνος τα συμπεράσματά του.
Α.Ι.Α.
ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΣΜΟΣ
ΑΦΙΕΡΟΥΤΑΙΕις τον έξυπνον και τίμιον
αλλά εύπιστον και ευμετάβλητον
Ελληνικόν Λαόν
ΑΡΙΣΤΕΙΔΟΥ Ι. ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΥ
ΤΕΩΣ ΔΙΕΥΘ. ΓΕΝ. ΕΛΛΗΝ. ΠΡΟΞ. ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΕΩΣ
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α’
Η ρωσσική επανάστασις θεωρείται γενικώς ως επιστημονικόν πείραμα προς εφαρμογήν ωρισμένων κοινωνικών θεωριών, εστερημένον φυλετικού χαρακτήρος και τείνον εις τον διεθνισμόν.
Πλάνη. Αυτό είνε το το πρόσχημα. Είνε η σειρά διαφόρων θεατρικών πράξεων εξελισσομένων επί της σκηνής, συμμετοχή μετημφιεσμένων ηθοποιών.
Μόνον εις τα παρασκήνια, εις τα οποία ισχυρίζομαι ότι εισέδυσα χάρις εις τάς σχέσεις μου, φαίνεται ο πραγματικός χαρακτήρ της μπολσεβικικής επαναστάσεως. Και ο χαρακτήρ ούτος είνε η εκδίκησις και η νίκη των Ισραηλιτών της Ρωσσίας τόσον κατά της ρωσσικής εθνότητος όσδον και κατά της χριστιανικής θρησκείας.
Γνωρίζω πόσον βαρύς είνε ο αφορισμός ούτος. Διά να τον αποδείξω όμως μου αρκεί ν’ ανατρέξω εις τον ονομαστικόν πίνακα των 554 επιτρόπων και βοηθών των, οι οποίοι κυβερνούν σήμερον την ατυχή Ρωσσίαν.
Εκ του πίνακος τούτου εξάγεται ότι εκ των 554 ιθυνόντων, είναι Ρώσσοι μόνο είς, Τσέχοι 1, Εβραίοι 447, Φιλλανδοί 3, Λιθουανοί 43, Πολωνοί 2, Γερμανοί 12, Ούγγροι 1, Αρμένιοι 13, Γεωργιανοί 2. Το όλον 554.
Ο κ. Ι. Σοφιανόπουλος και η φιλοξενήσασα τα άρθρα του εφημερίς απέφυγαν περιέργως να τονίσουν την παρουσία τόσων Εβραίων, άλλων συνήθως κρυπτομένων υπό ρωσσικά ψευδώνυμα επί κεφαλής των ρωσσικών κρατικών υπηρεσιών.
Επί τή ευκαιρία σημειώ ότι και ο κ. Ουστίνωφ, ο εν Αθήναις πρεσβευτής των Σοβιέτ είνε επίσης Ισραηλίτης, καλούμενος πράγματι Ζαρμπίνοβιτς. Παρεμπιπτόντως δε αναφέρω ότι ο υπό αρμενικόν όνομα Μακαριάν εμφανιζόμενος ‘διευθυντής του Γραφείου Τύπου’ της εδώ Ρωσσικής πρεσβείας είναι ΕΛΛΗΝ αρνησίπατρις, γνωστός εις πλείστους εκ Ρωσσίας πρόσφυγας ως Ιωαννίδης.
Αλλά δεν είνε η εις χείρας σχεδόν αποκλειστικώς ευρισκομένη διακυβέρνησις της ατυχούς χώρας η μόνη απόδειξις των ισχυρισμών μου. Υπάρχουν και πλείσται άλλαι αποδείξεις, τάς οποίας ο κ. Σοφιανόπουλος παραμείνας 2-3 εβδομάδας εν Ρωσσία δεν ηδύνατο να περισυλλέξη ακόμη και αν ήθελε.
Λέγω και αν ήθελε, διότι τινές εκ των αποδείξεων τούτων αποτελούν γεγονότα προσπίπτοντα εις την αντίληψιν παρατηρητών πολύ ολιγώτερον μορφωμένων του κ. Σοφιανοπούλου.
Ο συνεργάτης της πρωινής Αθηναικής εφημερίδος ισχυρίζεται ότι οι Ρώσσοι κομμουνισταί είναι άθεοι και προσπαθούν να εκριζώσουν κάθε θρησκευτικόν αίσθημα. Δεν θα θελήσω να στηριχθώ εις την βεβαίωσιν ταύτην και να δημοκοπήσω εις βάρος του κομμουνισμού εκμεταλλευόμενος την βαθείαν θρησκευτικήν ευλάβειαν των Ελλήνων εργατών. Σημειώ μόνον ότι η σοβαρωτάτη διά τον ελληνικόν εργατικόν κόσμον ομολογία αύτη δεν διεψεύσθη ακόμη ούτε υπό του Ελληνικού κομμουνιστικού κόμματος, ούτε υπό της εδώ μπολσεβικικής πρεσβείας.
Ούτε θέλω να επιμείνω εις τον ισχυρισμόν τούτον, διότι και αν ούτος αληθεύει, τυχόν διά τους ελαχίστους (τριάκοντα ως είπον) ρώσσους επιτρόπους, δεν ισχύει διά τους 447 εβραίους, οι οποίοι δεν είνε άθεοι ή τουλάχιστον δεν δεικνύουν διόλου ότι είνε άθεοι, αλλά περιορίζονται εις την λυσσώδη, αιμοσταγή εξόντωσιν των χριστιανών, εις τον εξευτελισμόν της χριστιανικής θρησκείας, όλων των δογμάτων, καθ’ ήν στιγμήν δεν θίγουν ποσώς τάς άλλας θρησκείας, εβραικήν, μουσουλμανικήν, βουδδικήν και βραχμανικήν. Ουδεμία συναγωγή, ουδέν τέμενος εθίγη. Μάλιστα δε προστατεύουν κατά τρόπον μεροληπτικώτατον και προκλητικώτατον την εβραικήν θρησκείαν.
Θα επεθύμουν μόνον να ερωτήσω τον κ. Σοφιανόπουλον και τους ΄Ελληνας κομμουνιστάς αν γνωρίζουν ότι:
1. Οι Εβραίοι προτιμώνται σήμερον των χριστιανών εις όλας τάς υπηρεσίας, δημοσίας ή ιδιωτικάς, προμηθείας, εργασίας παντός είδους, κτλ.
2. Οι μπολσεβίκοι εξηφάνισαν εξ όλων των βιβλιοθηκών της Ρωσσίας όλα τα συγγράμματα, εις οιανδήποτε γλώσσαν και αν εγράφησαν, τα θίγοντα εμμέσως ή αμέσως τους Εβραίους και την θρησκείαν των. Και τούτο όχι μόνον εις τάς λαικάς βιβλιοθήκας, αλλά και εις αυτάς τάς βιβλιοθήκας των Πανεπιστημίων. Απόδειξις ότι οι ιθύνοντες σήμερον την Ρωσσίαν Εβραίοι στερούνται και της στοιχειώδους ευλαβείας παντός διανοουμένου προς την αμεροληψίαν και αντικειμενικότητα της επιστήμης και ότι διαπνέονται υπό του πλέον στενού εβραικού φανατισμού.
3. Οι μπολσεβίκοι ετυφέκισαν και εξακολουθούν να τυφεκίζουν άνευ διαδικασίας οιονδήποτε, εις χείρας του οποίου, ήθελεν ευρεθή έν εκ των ως άνω συγγραμμάτων και μάλιστα το πολύκροτον βιβλίον του γάλλου επισκόπου Ζουέν με επιστολή του καρδιναλίου Γασπάρι ‘ο εβραιο-μασωνικός κίνδυνος’, του οποίου ο συγγραφεύς ισχυρίζεται, ως γνωστόν, ότι ο μασωνισμός είνε οργάνωσις εβραική, τείνουσα σκοπίμως εις την έντασιν του αγώνος των τάξεων, εις τον εμφύλιον αλληλοσπαραγμόν των χριστιανικών εθνών, εις την επέκτασιν του κομμουνισμού, όστις αποσυνθέτων τα Κράτη, λόγω της ουτοπικής ιδεολογίας του, θα επιτρέψη εις τους εβραίους να κυριαρχήσουν εις όλας τα χώρας της γης.
4. Η όλη εξωτερική πολιτική των Ρώσσων μπολσεβίκων και μάλιστα αποφάσεις κομμουνιστικών διασκέψεων των οποίων θα παραθέσω τα κείμενα εις το σχετικόν κεφάλαιον, εμπνέεται από πνεύμα γνησίως εβραικόν.
5. Ιδιατέρως όμως οφείλω να τονίσω τα απιστεύτως άγρια, τυραννικά και γενικά εξοντωτικά μέτρα κατά του Χριστιανικού Κλήρου και των Χριστιανών, δεν είνε απλώς η εφαρμογή ενός τρομοκρατικού συστήματος, εξ εκείνων τα οποία εφήρμοσαν διάφοροι επαναστάσεις.
Πρόκειται περί αθρόων και τελείως περιττών διά την εμπέδωσιν του Κομμουνισμού θανατικών εκτελέσεων, σφαγών, μαρτυρίων, θανατώσεων διά πείνης, τυφεκισμών χάριν διασκεδάσεως.
Ο πίναξ ούτος καταρτισθείς υπό του Ρωσσικού Αντι-κομμουνιστικού Συνδέσμου ‘Εδίνστβο Ρούς’ έχει ως εξής:
Πρώτος πρόεδρος του Σοβιέτ Λενίν (εκ μητρός εβραίος) ‘ρώσσος’. Επίτροπος των Εξωτερικών Τσιτερίν ρώσσος, επίτροπος των Εθνικοτήτων Δζουγκασφίλι [εβραίος] ‘αρμένιος’, πρόεδρος του Ανωτάτου Οικονομικού Σοβιέτ Λουριέ (Λάριν) εβραίος, επίτροπος Αποκαταστάσεως (βοστανοβλένιου) Σλίχτερ εβραίος, επίτροπος της Γεωργίας Προτιάν αρμένιος, επίτροπος Στρατιωτικών και Ναυτικών Μπροστέιν (Τρότσκυ) εβραίος, επίτροπος των γαιών του Κράτους Κάουφμαν εβραίος, επίτροπος Δημοσίων ΄Εργων Σμίθ εβραίος, επίτροπος του Επισιτισμού Ε. Λίλινα (Κνίγκισεν) εβραία, επίτροπος Δημοσίας Εκπαιδεύσεως Σπίτσμπεργκ εβραίος, επίτροπος Δημοσίας Εκπαιδεύσεως Λουνατσάρσκι [εβραίος] ‘ρώσσος’, επίτροπος Εσωτερικών και πρόεδρος της Γ’ Διεθνούς ΄Απφελμπάουμ (Ζηνόβιεφ) εβραίος, επίτροπος Υγιεινής Σιμάσκο ρώσσος, επίτροπος των Οικονομικών Κουκόφσκι εβραίος, επίτροπος του Τύπου Κογέν (Βολοδάρσκι) εβραίος, επίτροπος των Εκλογών Ραδομισλίσκι (Ουρίσκι) εβραίος, επίτροπος Δικαιοσύνης Στέμπεργκ εβραίος, επίτροπος της Εκκενώσεως των Προσφύγων Φενινστάιν εβραίος, βοηθοί αυτού Ράβιτς και Ζασλάφσκι εβραίοι. Το όλον 22 μέλη εξ ών:
Ρώσσοι 3, Αρμένιοι 2, Εβραίοι 17
Αρχηγός του επιτελείου της Βορείου στρατιάς Φίσμαν εβραίος, δικαστικός επίτροπος της στρατιάς Ρόμμ εβραίος, πολιτικός επίτροπος της στρατιάς Λίβενσον εβραίος, πρόεδρος των σοβιέτ του δυτικού μετώπου Ποζέρν εβραίος, πολιτικός επίτροπος της στρατιωτικής περιφερείας Μόσχας Γκούμπελμαν εβραίος, πολιτικός επίτροπος της στρατιωτικής περιφερείας του Βίτεπσκ Ντέις εβραίος, επίτροπος στρατιωτικών επιτάξεων της πόλεως Σλούσκ Καλμανόβιτς Λιθουανός, πολιτικός επίτροπος της ταξιαρχίας της Σαμάρας Μπέκμαν εβραίος, στρατιωτικός επίτροπος της αυτής ταξιαρχίας Γκλούσμαν εβραίος, επίτροπος της περιφερείας Μόσχας Ζουζμάνοβιτς εβραίος, α’ βοηθός του Τρότσκυ Γίρσφίλδ εβραίος, β’ βοηθός του Τρότσκι Σκλάνσκι εβραίος, μέλη του αυτού συμβουλίου Σοροδάκ και Πέτς εβραίοι.
Στέινγαρ, Γερμανός. Ντούλις Λιθουανός, επίτροπος της σχολής της παραμεθορίου φρουράς, Γκλέιζερ Λιθουανός, πολιτικός επίτροπος της 15ης ταξιαρχίας, Δζένης εβραίος, πολιτικός της 15 ταξιαρχίας, Πολόνσκει Λιθουανός, επίτροπος του στρατιωτικού συμβουλίου της στρατιάς του Καυκάσου, Λέχτινερ εβραίος, έκτακτος επίτροπος του ανατολικού μετώπου, Μπρούνο και Σιούλμα εβραίοι, μέλη του στρατιωτικού συμβουλίου του Καζάν: Ρόζενγκολτς, Μέιγκοφ και Νάζενγκολτς εβραίοι, διοικητής της ερυθράς στρατιάς Γιεροσλάβ Γκέκερ εβραίος, αρχηγός των στρατιωτικών γραφείων της Πετρουπόλεως Τσέιγκερ εβραίος, πολιτικός επίτροπος της στρατιωτικής περιφερείας Πετρουπόλεως Γκίτης εβραίος, διοικητής του δυτικού μετώπου εναντίον των Τσεχοσλαύων Βατσέτης Λιθουανός, αρχηγός της στρατιωτικής κομμούνας Κόλμαν (πρώην αξιωματικός του αυστριακού Στρατού) εβραίος, μέλος της στρατιωτικής κομμούνας Λαζημίρ εβραίος, αρχηγός της στρατιωτικής περιφερείας της Μόσχας Μπίτσις Λιθουανός, στρατιωτικός επίτροπος της περιφερείας της Μόσχας Μιτκάζ εβραίος, αρχηγός της αμύνης της Κριμαίας Ζακ εβραίος, Σνεσούρ λιθουανός, Σμιδόβιτς εβραίος. Το όλον 41 μέλη: Ρώσσοι 0, Λιθουανοί 8, Γερμανοί 1, Εβραίοι 32
Αρχηγός της προπαγάνδας Γκολδενρούδιν εβραίος, πρόεδρος της επιτροπής της κομμούνας Πετρουπόλεως ΄Ενδερ εβραίος, αντιπρόεδρος επιτροπής υγιεινής Ρουδνίκ εβραίος, βοηθός επίτροπος επί της εκκενώσεως των προσφύγων Αβραάμ Κραχμάλ εβραίος, πολιτικός διοικητής Πετρουπόλεως Σνάιδερ εβραίος, πολιτικός διοικητής Μόσχας Μινόρ εβραίος, επίτροπος του τύπου Μόσχας Κράσικοφ εβραίος, επίτροπος της αστυνομίας Πετρουπόλεως Φέιερμαν εβραίος, διευθυντής του γραφείου του τύπου Μαρτενσόν εβραίος, επίτροπος της κοινωνικής ασφαλείας της Μόσχας Ρόζενταλ εβραίος.
Μέλη της εκτάκτου επιτροπής της Πετρουπόλεως (Τσέκας)
Μέινκμαν εβραίος, Γίλλερ εβραίος, Κοσλοβόσκι πολωνός, Μοδέλ εβραίος, Ι. Ροζμίροβιτς εβραία, Διεσπέροφ αρμένιος, Ισίλεβιτς εβραίος, Κρασίκοφ εβραίος, Μπουχάν αρμένιος, Μέρμπης λιθουανός, Παίκης λιθουανός, ΄Ανβελτ γερμανός.
Μέλη του Συμβουλίου της Κομμούνας Πετρουπόλεως.
Ζόρκα εβραίος, Ροδομίλσκι εβραίος.
Μέλη της εκτάκτου επιτροπής της Μόσχας (Τσέκας)
Πρόεδρος Δερζίνσι Πολωνός [εβραίος], Αντιπρόεδρος Πέτερς Λιθουανός, Σκλόφσκι εβραίος, Κνέιφις εβραίος, Τσέιστιν εβραίος, Ραζμίροβιτς εβραίος, Κρόμπεργκ εβραίος, Χαίκινα εβραία, Κάρλσον Λιθουανός, Λέντοβιτς εβραίος, Ρίφκιν εβραίος, Αντώνωφ εβραίος, Δελαφάβωφ εβραίος, Τσίτκιν εβραίος, Ροζμίροβιτς εβραίος, Σφέρδλωφ εβραίος, Μπιζένσκι εβραίος, Μπλούμκιν (ο φονεύς του κόμητος Μίρμπαχ) εβραίος, Αλεξάνδροβιτς Ρώσσος, Ρέιτενμπεργκ εβραίος, Φίνες εβραίος, Ζάκς εβραίος, Ιακώφ Γκόλδεν εβραίος, Γκαλ Περστέιν εβραίος, Κνιγκισέν εβραίος, Λάτσης Λιθουανός, Δέιμπαλ Λιθουανός, Σειζάν Αρμένιος, Δείπκιν Λιθουανός, διοικητής της φυλακής ‘Ταγκάνσκι’ Λίμπερτ εβραίος, Φόγκελ Γερμανός, Ζάκις Λιθουανός, Σιλένκους εβραίος, Γιάνσον Λιθουανός, Πρόεδρος της επιτροπής του φρουρίου Πέτρου και Παύλου Μοδέλ εβραίος. Το όλον 60 μέλη: Ρώσσοι 2, Πολωνοί 2, Αρμένιοι 3, Γερμανοί 2, Λιθουανοί 10, Εβραίοι 41.
Υπουργείον Εξωτερικών
Υπουργός Καραχάν (ήδη πρέσβυς εν Κίνα) Αρμένιος, Φρίτσι Λιθουανός, Πρεσβευτής εν Βερολίνω Ιόφφε εβραίος, Α’ Γραμματεύς πρεσβείας Βερολίνου Λέβιν εβραίος, Διευθυντής γραφείου τύπου και πληροφοριών παρά τή πρεσβεία Βερολίνου ΄Ακσελροτ εβραίος, έκτακτος απεσταλμένος εις Παρισίους και Λονδίνον Μπεκ εβραίος, Πρεσβευτής εν Βιέννη Ρόζενφελδ (Κάμενεφ) εβραίος, πρεσβευτής εν Χριστιανία Μπέιτλερ εβραίος, Πρόξενος εις Γλασκώβην Μάλκιν εβραίος, πρόεδρος της επιτροπής ειρήνης εις Κίεβον Κάιν Ρακόφσκυ εβραίος, βοηθός του Μανουέλσκυ εβραίος, νομικός σύμβουλος Αστσούμπ (΄Ιλσεν) εβραίος, γενικός πρόξενος εις το Κίεβον Γούντμπαουμ (Κσεβήνσκυ) εβραίος, Πρεσβευτής εις τας Ηνωμένας Πολιτείας Μάρτινς Γερμανός, γενικός πρόξενος εις Οδησσόν Α. Μπεκ εβραίος. Το όλον 17 μέλη εξ ών:
Ρώσσοι 1, Αρμένιοι 1, Λιθουανού 1, Γερμανοί 1, Εβραίοι 13.
Οφείλω να τονίσω διά την ιστορίαν ότι το πρώτον Στρατιωτικόν Σοβιέτ, το οποίον συνεκροτήθη τω 1917, δήθεν διά να εκπροσωπήση τον ρωσσικόν στρατόν, δεν περιελάμβανεν ούτε ένα Ρώσσον Χριστιανόν. Δηλαδή επί 14 περίπου εκατομμυρίων ανδρών, ευρισκομένων τότε υπό τα όπλα, οι αρχηγοί του μπολσεβικισμού δεν εύρον ούτε ένα Ρώσσον χριστιανόν, εμπνέοντα εις αυτούς εμπιστοσύνην και διατεθειμένον να εφαρμόση το εβραικόν των πρόγραμμα!
Ιδού και οι ανώτεροι υπάλληλοι των άλλων υπουργείων της μπολσεβικικής Ρωσσίας.
Α’ Κομμισάριος Μερζβίνσκι Πολωνός, βοηθός αυτού Δον Σολοβέι Εβραίος, Β’ Κομμισάριος Ισιδόρ Γκουκόφσκιι εβραίος, βοηθός αυτού Ζακς (Γκλάδνεφ) εβραίος, Διευθυντής του γραφείου Ακσέλροδ εβραίος, βοηθός του γραφείου Μπογκολέποφ Ρώσσος, Γενικός Γραμματεύς Χάσιν εβραίος, η βοηθός αυτού Μπέρτα Χινέβιτς εβραία, Πρόεδρος Οικονομικού συμβουλίου Λάτσις Λιθουανός, βοηθός αυτού Βεισμάν εβραίος, Κομμισάριος προς διακανονισμόν των Ρωσσο-Γερμανικών λογαριασμών Φούρστενμπεργκ (Γκανέσκιο) εβραίος, Πρώτος γραμματεύς αυτού Κογκάν εβραίος, Επίτροποι της Λαικής Τραπέζης Μιχίλσον εβραίος, Ζακς εβραίος, ΄Ακσελροδ εβραίος, Σάδνικωφ Ρώσσος.
Πράκτορες Οικονομικοί
Εις Βερολίνον Λανδάου εβραίος. Εις Κοπεγχάγην Βορόφσκι εβραίος. Εις Στοκχόλμην Αβραάμ Σέκμαν εβραίος. Γενικός επιθεωρητής του λαικού ταμιευτηρίου Καν εβραίος, βοηθός αυτού Γκορεστέιν εβραίος, Ανώτατος επίτροπος προς εκποίησιν των ιδιωτικών τραπεζών ΄Ανρικ εβραίος, βοηθός αυτού Μωυσής Κόβς εβραίος.
Τεχνικοί επίτροποι επί των εκποιήσεων των ιδιωτικών τραπεζών.
Ελιασέβιτς εβραίος, Γ. Γκίφλιχ εβραίος, Α, Ρόγκεφ εβραίος, Λ. Λέμεριχ εβραίος, Α. Ροζενστέιν εβραίος, Α. Πλατ Λιθουανός, Ελιασέβιτς εβραία.
Εν όλω 30 μέλη εξ ών: Ρώσσοι 2, Λιθουανοί 2, Πολωνοί 1, Εβραίοι 24.
Λαικός Κομμισάριος Ι. Στέινμπεργκ εβραίος, Κομμισάριος του Εφετείου Σρέδερ εβραίος, Πρόεδρος του επαναστατικού δικαστηρίου της Μόσχας Ι. Μπέρμαν εβραίος, Δικαστικός Κομμισάριος Πετρουπόλεως Μπέργκ εβραίος, Πρόεδρος της ανακριτικής Επιτροπής Γκλάουσμαν εβραίος, Ανακριτής του Επαναστατικού δικαστηρίου Λέγκενδορφ εβραίος, Ανακριτής του Επαναστατικού δικαστηρίου Σλοόσκι εβραίος, Πρώτος γραμματεύς του τμήματος της Κωδικοποιήσεως Γκόινμπαρκ εβραίος, Πρώτος γραμματεύς της λαικής Κομμούνας Σέρβιν εβραίος, Κομμισάριος της λαικής αμύνης Λουσκίι εβραίος.
Λαικοί δικηγόροι
Γ. Αντοκόλσκι εβραίος, Β. Αρανόβιτς εβραίος, Ι. Μπέιερ εβραίος, Ρ. Μπίσκ εβραίος, Α. Γκούνδαρ εβραίος, Γ. Δαβίδοφ εβραίος, Κασταριάντς Αρμένιος. Το όλον 19 μέλη: Ρώσσοι 0, Αρμένιος 1, Εβραίοι 18.
Υπουργείον Υγιεινής.
Κομμισάριος Δαούγκε Γερμανός, Διευθυντής του φαρμακευτικού τμήματος Ράποπορτ εβραίος, βοηθός αυτού Φούκς εβραίος, Πρόεδρος της επιτροπής καταπολεμήσεως των αφροδισίων Βέμπερ εβραίος, Πρόεδρος της επιτροπής επί των μολυσματικών νόσων Μπόλσον εβραίος.
Το όλον 5 μέλη. Ρώσσοι 0, Γερμανός 1, Εβραίοι 4.
Υπουργείον της Δημοσίας Εκπαιδεύσεως.
Λαικός Κομμισάριος Λουνατσάρσκι Ρώσσος [εβραίος], Κομμισάριος της Βορείου περιφερείας Γκρούνμπεργκ εβραίος, Πρόεδρος της επιτροπής του Ινστιτούτου ανατροφών Ζ. Ζολοτίνσκι εβραίος, Διευθυντής του δημοτικού τμήματος Λουριέ εβραίος, Διευθυντής της πλαστικής καλλιτεχνίας Στέρνμπεργκ εβραίος, Πρώτος γραμματεύς του Κομμισαριάτου Μ. Αίχενγκόλντες εβραίος, Διευθύντρια του θεατρικού τμήματος Λ. Ζ. Ρόζενφελδ (σύζυγος του Κάμενεφ) εβραία, η βοηθός αυτής Ζάτς εβραία, Κομμισάριος της νοτίου Περιφερείας Γκρόινιμ εβραίος.
Καθηγηταί μέλη της σοσιαλιστικής Ακαδημίας των επιστημών.
Ράισνερ Γερμανός, Φρίτσε Λιθουανός, Γκόιχμποργκ εβραίος, Μ. Ποκρόβσκυ Ρώσσος, Βέλτμαν εβραίος, Σόμπελσον (Ράδεκ) εβραίος, Κρουσπσκάι εβραία, Ναχαμκές (Στεγκλώφ) εβραίος, Στούτσκα εβραία, Νεμιρόβσκι εβραίος, Ι. Ροκόβσκι εβραίος, Κ. Π. Λεβίν εβραίος, Μ. Σ. Ολσάνσκυ εβραίος, Ζ. Ρ. Σέτενμπεργκ εβραίος, Γκούρβιτς εβραίος, Λούδμπεργκ εβραίος, ΄Ερπεργ εβραίος, Κέλτσμλων Ούγγρος, Γκρόσμαν εβραίος, Κρασκόβσκο εβραίος, Ουρσίνεφ Φιλλανδός, Κουσίνεν Φιλλανδός, Τόνο Συρόλλα Φιλλανδός, Ρόζιν εβραίος, Δαντσέφσκι εβραίος, Γκλέιτσερ εβραίος, Γκόλδενρουδεν εβραίος, Μπούδιν εβραίος, Τοτστάιν εβραίος, Κάρολος Ράπποπορτ εβραίος, Λουριέ εβραίος.
Επίτιμα μέλη της αυτής Ακαδημίας.
Αίχενγκόλτς Γερμανός [εβραίος], Γκάξε εβραίος, Ρόζα Λούξενμπουργ εβραία, Κλάρα Τσέτκινα εβραία.
Φιλολογικόν Τμήμα του Προλεταριάτου της Μόσχας.
Αίχενγκόλτς εβραίος, Πολιάνσκι (Λεμπέδεφ) εβραίος, Χερσονσκάι εβραία, Β. Ζαίτσεφ εβραίος, Μπρένδερ εβραίος, Χοδάσεβτιτς εβραίος, Σφάρτς εβραίος, Πόζνεε εβραίος, ΄Αλτε εβραίος. Το όλον 53 μέλη εξ ών:
Ρώσσοι 2, Λιθουανοί 1, Φιλανδοί 3, Ούγγροι 1, Γερμανοί 2, Εβραίοι 44.
Επιτροπή Περιθάλψεως.
Λαικός κομμισάριος Ε. Λίληνα (Κνήγκισεν) εβραία, Διευθυντής Παούζνερ εβραίος, Πρώτος γραμματεύς Κ. Γκέλφμαν εβραίος, η βοηθός αυτού Ρόζα Γκαούφμαν εβραία, Διευθυντής του γραφείου Κ. Φ. Ρόζενταλ εβραίος.
Το όλον μέλη 5, όλα εβραίοι.
Η επιτροπή της εργασίας.
Λαικός Κομμισάριος Β. Σμιθ εβραίος, βοηθός αυτού Ράδους (Ζένκοβιτς) εβραίος, Πρόεδρος της επιτροπής των Δημοσίων έργων Γκόλμπαρκ εβραίος,
Κομμισάριος Δημοσίων ΄Εργων Μ. Βίλτμαν εβραίος, βοηθός αυτού Κάουφμαν Γερμανός [εβραίος], Μέλος του Κομμισαριάτου Κούσνερ εβραίος, Γενικός Γραμματεύς Ράσκιν εβραίος, Διευθυντής του τμήματος εκρηκτικών υλών Ζάρχ εβραίος. Το όλον 8 μέλη εξ ών: Ρώσσοι 0, Γερμανοί [εβραίος] 1, Εβραίοι 7.
Συντάκται της ‘Ισβέστιας’, της ‘Πράβδας’ και της ‘Εκονομιτσετσκάγια Ζίζνι’.
Δήν εβραίος, Μπέργκμαν εβραίος, Κούν εβραίος, Δουαμάν εβραίος, Α. Μπράμσον εβραίος, Α. Τόρμπερτ εβραίος, Ι. Β. Γκόλιν εβραίος, Μπίτνερ εβραίος, Ε. Αλπέροβιτς εβραίος, Κλόιζνερ εβραίος, Ναχαμκές (Στεκλώφ) εβραίος, Τσίγερ (΄Ιλιν) εβραίος, Γκρόσμαν (Ρόζιν) εβραίος, Λουριέ (Ρουμιαντσέφ) εβραίος, Γκόρκυ Ρώσσος.
Συντάκται της εφημερίδος ‘Σημαία της Εργασίας’.
Στέινμπεργκ εβραίος, Λάνδερ εβραίος, Σουμάχερ εβραίος, Λέβιν εβραίος, Γιαροσλάβσκυ εβραίος, Εφρόν εβραίος, Μπιλίν εβραίος, Δαβίδοβιτς εβραίος.
Συντάκται της εφημερίδος ‘Βόλα Τρουβά’.
Ζάκς εβραίος, Πολιάνσκυ εβραίος, Ε. Κάτς εβραίος.
Συντάκται της ‘Τόργκοβο-Προμισλενόι Γκαζέτη’ (εμποροβιομηχανική εφημερίς).
Μπέρστέιν εβραίος, Γκογκάν εβραίος, Γκολδμπέργ εβραίος, Γκολμάν εβραίος, Β. Ρόζενμπεργ εβραίος, Ραφάλοβιτς εβραίος, Γκρόμαν εβραίος, Κούλισερ εβραίος, Σλάβενσον εβραίος, Ι. Γκίλλεφ εβραίος, Γκάχμαν εβραίος, Σούμαν εβραίος, Π. Μπαστέλ εβραίος, Α. Πρές εβραίος, Α. Μόχ εβραίος, Α. Σ. ΄Εμανσον εβραίος.
Αντιπρόσωποι του Ερυθρού Σταυρού.
Εις Βερολίνον Σόμπελσον (Ράδεκ) εβραίος, έλαβε μέρος εις το κίνημα των Σπαρτακιστών, ότε με άλλους ογδοήκοντα εβραίους εξωρίσθη από την Γερμανίαν.
Εις Βιέννην Μπέρμαν εβραίος (προφυλακισθείς και απελαθείς μαζί με άλλους 30 εβραίους, ως μέλη του κομμουνιστικού κόμματος. Κατά την σύλληψίν του ευρέθησαν εις την κατοχήν του 2 ½ εκατομμύρια χρυσών κορωνών.
Εις Βαρσοβίαν Α. Κλότσμαν εβραίος, ΄Αλτερ και Βασιλόφσκυ, εβραίοι (ο τελευταίος απηλάθη με 5 άλλους εβραίους. Κατά την σύλληψιν του ευρέθησαν εις την κατοχήν του 3 εκατομμύρια χρυσά ρούβλια).
Εις Βουκουρέστιον Νάινσεμπάουμ εβραίος, (εταξείδευσε με πλαστόν διαβατήριον βέλγου πολίτου Γκιλμπέρτ).
Εις Κοπεγχάγην Α. Μπάουμ εβραίος, Πρόεδρος του κεντρικού τάγματος του Ερυθρού Σταυρού της Μόσχας, Βενιαμίν Μωυσήεβιτς (Σβερδλώφ) εβραίος, το όλον 8 μέλη, όλοι εβραίοι.
Επαρχιακοί Κομμισάριοι.
Κομμισάριος διά την Σιβηρίαν Χαίτης εβραίος, Πρόεδρος του Σοβιέτ του Σιζράν Μπερλίνσκυ εβραίος, Πρόεδρος του Σοβιέτ του Καζάν Σέινκμαν εβραίος, Πρόεδρος του Σοβιέτ του Δον Λίβινσον εβραίος, Πρόεδρος του Σοβιέτ Νάρβσκυ Δάουμαν Λιθουανός [εβραίος], Πρόεδρος του Σοβιέτ του Γιαροσλάβ Ζάκχειμ εβραίος, Πρόεδρος του Σοβιέτ του Τσαρίνσκυ ΄Ερμαν εβραίος, Πρόεδρος του Σοβιέτ του Ονρεμμούργ Βιλλίγ εβραίος, Πρόεδρος του Σοβιέτ της Πένζας Λίμπερζον εβραίος, Πρόεδρος του Σοβιέτ της Ταυρίδος Α. Σλούτσκυ εβραίος, Κομμισάριος των Οικονομικών Σάμοβερ εβραίος, Κομμισάριος της δημοκρατίας του Δον Ισαάκ Λάσυκ εβραίος, Πρόεδρος του Σοβιέτ του Κιέβου Δρέτλιγκ εβραίος, βοηθός αυτού Γκιούμπεργκερ εβραίος, Πρόεδρος του Σοβιέτ του Μπιλοτσέρκοφσκ Ρούτγκαουζεν εβραίος, βοηθός του Λεμμπέργ εβραίος, Λαικός Κομμισάριος της Δημοκρατίας του Δον Ράιχενστάιν εβραίος, βοηθός του, Σμούκλερ εβραίος.
Νομίζω ότι οφείλω να επιστήσω την προσοχήν των αναγνωστών μου επί του σπουδαιοτάτου γεγονότος καθ’ ό όλοι οι δημοσιογράφοι της μπολσεβικικής Ρωσσίας είνε εβραίοι. Εκ των Ρώσσων δε συγγραφέων μόνον ο Γκόρκυ συνεργάζεται εις τας μπολσεβικικάς εφημερίδας.
Επίσης είναι άξιον πολλής προσοχής το γεγονός ότι οι ιθύνοντες την εκπαίδευσιν είνε επίσης σχεδόν όλοι εβραίοι. Η εξαιρετική επίδρασις του τύπου και της εκπαιδεύσεως επί των λαών δεν ηδύνατο να διαφύγη την οξυτάτην άλλως τε διορατικότητα των εβραίων τυράννων της Μόσχας.
Όπως ήτο επόμενον η οικονομική ζωή της μπολσεβικικής Ρωσσίας περιήλθε, περισσότερον πάσης άλλης υπηρεσίας, εις χείρας εβραικάς.
Ιδού μερικά ονόματα:
Ανώτατον Σοβιέτ της Λαικής Οικονομίας.
Πρόεδρος του Σοβιέτ της Μόσχας Κάμενεφ (Ρόζενφελδ) εβραίος, Πρόεδρος του Σοβιέτ της Πετρουπόλεως ΄Εισμοντ εβραίος, αντιπρόεδρος Λάνδεμαν εβραίος, διευθυντής του Σοβιέτ Πετρουπόλεως Κρείνης εβραίος, αντιπρόεδρος του Σοβιέτ της Μόσχας Κρασικώφ εβραίος, διευθυντής του Σοβιέτ της Μόσχας Α. Σότμαν εβραίος, βοηθός του η συντρόφισσα Χοικίνα εβραία, διευθυντής του τμήματος επανορθώσεων Κίσβαλτερ εβραίος, επιθεωρητής αυτού Ν. Α. Ρόζενμπεργ εβραίος, βοηθός Σάντιτς εβραίος, πρόεδρος του κομιτάτου της παραγωγής του ελαίου Ταβρίδ εβραίος, κομμισάριος επί της ιχθυοπαραγωγής Κλάμμερ εβραίος, κομμισάριος επί των ανθράκων Ρότενμπεργκ εβραίος, κομμισάριος επί της μεταφοράς Χερζάν αρμένιος, βοηθός αυτού Σλίμον εβραίος, κομμισάριος επί του μεταλλουργικού τμήματος Α. Αλπέροβιτς εβραίος.
Γραφείον του Ανωτάτου Σοβιέτ του Οικονομικού Τμήματος.
Κρέιτμαν εβραίος, Κράσιν Ρώσσος, Λουριέ (Λάριν) εβραίος, Τσούμπερ εβραίος, Βέινπεργ εβραίος, Γκολάτ εβραίος, Λόμωφ Ρώσσος, Αλπέροβιτς εβραίος, Ραμπίνοβιτς εβραίος.
Σοβιέτ του Κομιτάτου του Δον.
Κόγκαν (Μπέρστάιν) εβραίος, Α. Ι. ΄Οτσκης εβραίος, Πολόνσκι εβραίος, Μπίσκ Λιθουανός, Κλάσιν Λιθουανός, Λίβσιτς Λιθουανός, Κιρς Γερμανός, Κρούζε Γερμανός, Βίχτερ εβραίος, Ρόζενταλ εβραίος, Σιμάνοβιτς εβραίος.
Μέλη του τμήματος Συνεταιρισμών.
Λουμπομίρσκυ εβραίος, Κινστούκ εβραίος, Σίδελγκεμ εβραίος, Τάγγερ εβραίος, Χείκιν εβραίος, Κριζέφσκυ εβραίος.
Μέλη του Ποινικού τμήματος.
Κασσιόρ εβραίος, Γκόλδμαν εβραίος, Σμιθ εβραίος, Σμιθ Φάλκπερ εβραίος, Ρουτσιτάκ εβραίος, Σορτιέλ εβραίος, Μπλούμ εβραίος, Κάτσελ εβραίος, Σούλ εβραίος, Τσερκώφ Ρώσσος. Το όλον εκ 54 μελών:
Ρώσσοι 5, Αρμένιοι 1, Λιθουανοί 2, Γερμανοί 3, Εβραίοι 43.
Γραφείον των επαγγελματικών σωματείων.
Ράφες εβραίος, Δαβίσον εβραίος, Γκίτσμπεργ εβραίος, Μπριλιάντ εβραίος, Σμύρνωφ (καθηγητής) Ρώσσος. Το όλον 5 μέλη, εξ ών: Ρώσσοι 1, Εβραίοι 4.
Επιτροπή προς εξέλεγξιν των πράξεων των δρασάντων επί Τσαρισμού.
Πρόεδρος Μουράβιωφ Ρώσσος, μέλη: Σακαλώφ Ρώσσος, Ιδελσόν εβραίος, Γκρούζενμπεργ εβραίος, Σολωμόν εβραίος, Γκολστέιν εβραίος, Τάγγερ εβραίος. Το όλον 7 μέλη: Ρώσσοι 2, Εβραίοι 5.
Οι αναγνώσται του ‘Ελευθέρου Τύπου’ πρέπει να προσέξουν ιδιαιτέρως εις τους κάτωθι ονομαστικούς πίνακας, οι οποίοι έχουν αληθώς ιστορικήν σημασίαν:
Μέλη του πρώτου Σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών της Μόσχας (1917).
Πρόεδρος των αντιπροσώπων των στρατιωτών Λέιμπα Κούντης εβραίος, πρόεδρος των αντιπροσώπων των εργατών Σμίδοβιτς εβραίος, πρόεδρος του 1ου Σοβιέτ των αντιπροσώπων στρατιωτών και εργατών Μοδέλ εβραίος, μέλη: Σάρχ εβραίος, Κλάμερ εβραίος, Γρόμπεργ εβραίος, Σείκιμαν εβραίος,Ροτστάιν εβραίος, Λέβινσον εβραίος, Κρανόπολσκι εβραίος, Τσεντερμπάουμ (Μάρτωφ) εβραίος, Ρίφκιν εβραίος, Σίμσον εβραίος, Τάπκιν εβραίος, Σίκ εβραίος, Φαλήν εβραίος, ΄Ανδερσον Λιθουανός, Βίμπα Λιθουανός, Σόλο Λιθουανός, Μέχελσον εβραίος, Τερμιντσάν Αρμένιος, Κλάουζνερ εβραίος, Ρόζενκολτς εβραίος. Το όλον 23 μέλη. Ρώσσοι 0, Αρμένιοι 1, Λιθουανοί 3, Εβραίοι 19.
Κεντρικόν κομιτάτον του 5ου Συνεδρίου.
Μπρουνό Λιθουανός, Μπρεσλάου Λιθουανός, Μπουχάριν Ρώσσος [εβραίος], Βέινμπεργ εβραίος, Γκαιλές εβραίος, Γκάνιτσμπεργ εβραίος, Δανισέφσκυ Γερμανός, Στάρκ εβραίος, Ζάκς εβραίος, Στέιμαν εβραίος, ΄Ερτληνγγ εβραίος, Λανγκέβρ εβραίος, Λόνγκερ εβραίος, Βόλαχ Τσέχος, Διμαστέιν εβραίος, Λέβιν εβραίος, ΄Ερμαν εβραίος, Ιώφφε εβραίος, Χάρκλιν εβραίος, Κνίγκισεν εβραία, Ρόζενφελδ εβραίος, ΄Απφελμπαουμ εβραίος, Κριλένκο Ρώσσος, Κρασικώφ εβραίος, Καπνίγκ εβραίος, Καούλ Λιθουανός, Ουλιάνωφ (Λενίν) Ρώσσος [εβραίος], Λακσίς εβραίος, Κνιτσούκ εβραίος, Λουνετσάρσκι Ρώσσος [εβραίος], Πέτερσον Λιθουανός, Πέτερς Λιθουανός, Ρουδζουπτάς Λιθουανός, Ρόζιν εβραίος, Σμίδοβιτς εβραίος, Στούτσκα εβραίος, Σβέρδλοφ εβραίος, Σμίλγκα εβραίος, Ναχαμκές εβραίος, Σασνόφσκι εβραίος, Σκρίπνικ εβραίος, Μπρονστάιν (Τρότσκυ) εβραίος, Θεοδώροβιτς εβραίος, Τεριάν Αρμένιος, Ραδομσλίσκι (Ουρίσκι) εβραίος, Τεγκελέζκι Ρώσσος, Φέλδμαν εβραίος, Φρούμκιν εβραίος, Τσουρούπα Ρώσσος, Τσιρτσιβάδζε Γεωργιανός, Σέικμαν εβραίος, Ρόζινταλ εβραίος, Ασκίναζι εβραίος, Καραχάν Αρμένιος, Ρόζιν εβραίος, Ράδικ (Σόμπελσον) εβραίος, Σλίχτερ εβραίος, Τσιζουλίνι εβραίος, Σιάνσκι εβραίος, Αβανέσοφ Αρμένιος. Το όλον 62 μέλη: Ρώσσοι 6, Λιθουανοί 6, Γερμανοί 1, Τσέχοι 1, Αρμένιοι 2, Γεωργιανοί 1, Εβραίοι 43.
Κεντρικόν τμήμα του κομμουνιστικού κόμματος.
Ράποπορτ εβραίος, Γρέμπνερ εβραίος, Βήλκεν εβραίος, Διαμάντ εβραίος, Κούσνερ εβραίος, Σιάτροφ Ρώσσος. Το όλον 6 μέλη: Ρώσσοι 1, Εβραίοι 5.
΄Ητοι εκ των 554 σημειωθέντων ονομάτων τών πραγματικώς διοικούντων σήμερον την Ρωσσίαν είναι: Πολωνοί 2, Τσέχοι 1, Λιθουανοί 43, Φιλανδοί 3, Ρώσσοι 30, Αρμένιοι 13, Γεωργιανοί 2, Ούγγροι 1, Γερμανοί 12, Εβραίοι 447, το όλον 554.
Ο διωγμός της Χριστιανικής θρησκείας.
Από της εποχής του Νέρωνος δεν γνωρίζει άλλην περίοδον καταδιώξεως η Χριστιανική θρησκεία ει μη την τελουμένην ουχί υπό ενός αυτοκράτορος Νέρωνος, αλλά υπό σπείρας διεθνών συνωμοτών καθ’ όλον αυτό το διάστημα των 7 ετών, καθ’ ό κυριαρχεί εν Ρωσσία, τίποτε το κοινόν μη έχουσα με τον Ρωσσικόν Χριστιανικόν λαόν εν τω συνόλω. Διότι ο Ρωσσικός λαός μ’ όλα τα μέσα της τρομοκρατίας τα οποία εφήρμοσε και εφαρμόζει εναντίον του και των λειτουργών της θρησκείας του, έμεινε πιστός εις την θρησκείαν των πατέρων του και μετά αξιοθαυμάστου υπομονής ανέχεται την απηνή καταδίωξιν, αντιδρών σιωπηλώς διά της τακτικής φοιτήσεως εις τους ιερούς ναούς και εκπληρών ανελλιπώς τα θρησκευτικά του καθήκοντα. Είνε πράγματι συγκινητικώτατον το θέαμα να βλέπη τις κατακλυζομένας τας εκκλησίας παρά των πιστών, ούτως ώστε πολλάκις και ο δρόμος να καθίσταται αδιάβατος.
Όλα τα σατανικά μέσα τα οποία έθεσαν εις ενέργειαν κατά της χριστιανικής θρησκείας εν τω συνόλω των απέτυχον. Και εφ’ όσον αποτυγχάνουσιν οι συνωμόται αυτοί της ανθρωπότητος, επί τοσούτον γίνονται λυσσωδέστεροι.
Δεν ηρκέσθησαν εις το να βεβηλώσουν τας εκκλησίας ών πολλάς μετέβαλον εις κινηματογράφους, και αποθήκας, και σταύλους. Δεν ηρκέσθησαν εις το να διασπάσουν τον όλον οργανισμόν της εκκλησίας διά της αυτοτελείας εκάστου ναού και της διοικήσεως αυτού υπό εκκλησιαστικών ενοριακών επιτροπών. Δεν ηρκέσθησαν να διαρπάξουν τα ιερά άμφια, τας αγίας εικόνας. Δεν ηρκέσθησαν ν’ αναγράφουν εις τους τοίχους ότι ‘η θρησκεία είνε το όπιον διά τον λαόν’. Δεν ηρκέσθησαν να ρίψουν εις τας φοβερωτέρας των φυλακών πολλούς χριστιανούς και εντίμους πολίτας.
Δεν ηρκέσθησαν να βασανίσουν και καταδικάσουν εις καταναγκαστικά έργα σεβασμίους γέροντας ιερείς και αρχιερείς. Δεν ηρκέσθησαν να ρίψουν εις τας φυλακάς αυτόν τον Αρχηγόν της Ορθοδόξου Ρωσσικής Εκκλησίας τον αγαθώτατον πρεσβύτην Τύχωνα. Δεν ηρκέσθησαν να εμπαίξουν όλας τας ιεροτελεστίας της χριστιανικής θρησκείας ενδύοντες ανδρείκελλα με ιερά άμφια και μεταφέροντες αυτά εις τας πλατείας και τους κήπους με προπηλακισμούς, χλευασμούς και ύβρεις όπου τα παρέδιδον εις το πυρ ανακράζοντες ‘ιδού λάβε αυτήν την θυσίαν σύ ο έν τοις ουρανοίς Θεός των Χριστιανών’.
Δεν ηρκέσθησαν εις το να στρατολογήσουν χαμίνια των δρόμων, να τα μισθοδοτούν και να τα διατρέφουν διά να τα μεταχειρίζωνται ως όργανα εξυβρίσεως κατά της χριστιανικής θρησκείας και τα οποία αποτελούν τους ομίλους τους καλουμένους ‘Κομσομόλ’, τουτέστι Κομμουνιστικός σύνδεσμος νεολαίας. Δεν ηρκέσθησαν εις το να ωθούν τα χαμίνια ταύτα να τελούν διαφόρους ιεροτελεστίας του σατανά έξωθεν των εκκλησιών κατά την Μεγάλην και ιεράν εβδομάδα φθάνοντα μέχρι του σημείου να συνουσιάζωνται δημοσία. Τί πρώτον και τί δεύτερον πρέπει ν’ αναφέρει τις από τα άπειρα μέσα τα οποία έθεσαν εις ενέργειαν όπως καταδιώξουν, προπηλακίσουν, βεβηλώσουν πάν ότι ο Χριστιανικός Ρωσσικός λαός θεωρεί ιερόν και όσιον. Οι τυφεκισθέντες ιερείς διαταγή της Τσέκας ανέρχονται εις πλέον των οκτώ χιλιάδων, μεταξύ των οποίων και 28 αρχιερείς και επίσκοποι.
Αφού μετεχειρίσθησαν όλα τα μέσα της τρομοκρατίας εναντίον των ρώσσων χριστιανών και του μαρτυρικού κλήρου του και είδον αυτά αποτυγχάνοντα, επεχείρησαν να διασπάσουν την εκκλησίαν και παραπλανήσουν τους πιστούς διά της δημιουργίας νέας δήθεν ‘ζωντανής’ ως την απεκάλεσαν εκκλησίας. Προς τον σκοπόν τούτον εύρον κατ’ αρχάς ένα επίσκοπον ονομαζόμενον Αντωνίνον ο οποίος προ 10 ετών εθεραπεύετο εις ένα εκ των Φρενοκομείων της Μόσχας και εις τον οποίον απηγορεύθη το δικαίωμα του λειτουργείν υπό του Πατριάρχου Τύχωνος ολίγον μετά την εκλογήν του ως Πατριάρχου. Ο Επίσκοπος Αντωνίνος αυτοεχειροτονήθη ως Μητροπολίτης της Μόσχας παρέλαβε συνεργάτας δύο ιερείς της εσχάτης υποστάθμης, τον Κρασίνσκι και τον Βεδένσκι οίτινες υποβοηθούμενοι υπό της Τσέκας επί τινα χρόνον ετρομοκράτησαν τον κλήρον τον επαρχιακόν. Κατόπιν προέβησαν εις την σύγκλησιν συνόδου εις ήν τα κληρικά όργανα της Τσέκας με τον Αντωνίνον επί κεφαλής καθήρεσαν τον Πατριάρχην Τύχωνα και ανηγόρευσαν τον Αντωνίνον πρόεδρον της συνόδου της νέο-ιδρυθείσης ‘Ζωντανής’ Εκκλησίας και Μητροπολίτην Μόσχας.
Μετ’ ού πολύ ο Αντωνίνος έδωσε δείγματα της ανικανότητός του όπως φέρη εις πέρας το εκπονηθέν σχέδιον υπό της Τσέκας και μίαν ημέραν ο Αντωνίνος καθηρέθη από του βαθμού του Μητροπολίτου της Μόσχας υπό της μικράς ομάδος του Κρασίνσκι και Βεδένσκι τή διαταγή της Τσέκας, αύτη απετάθη τότε προς τον Μητροπολίτην της Οδησσού Ευδόκιμον, όστις απεδέχθη τας προτάσεις της Τσέκας και γενόμενος Μητροπολίτης Μόσχας κατήρτησε σύνοδον από επισκόπους οίτινες διετέλουν εν αργία διά διάφορα ηθικά παραπτώματα και εγκλήματα.
Μ’ όλην την βοήθειαν και τα μέσα της Τσέκας, η σύνοδος αύτη της νέας ‘ζωντανής’ εκκλησίας δεν κατώρθωσε να καταλάβη εν Μόσχα πλέον των τεσσάρων εκκλησιών εκ των επτακοσίων αίτινες λειτουργούν αναγνωρίζουσαι μόνον τον Πατριάρχην Τύχωνα. Ο Αγών αυτός προς παράλυσιν της Χριστιανικής εκκλησίας εξακολουθεί και είναι οξύτατος, αλλά μ’ όλας τας προσπαθείας και απειλάς της Τσέκας δεν έχει ευνοικά αποτελέσματα, του Ρωσσικού λαού καρτερικώς υπομένοντος όλας τας πιέσεις, ηθικάς και υλικάς, διότι αι εκκλησίαι αι αναγνωρίζουσαι τον Τύχωνα φορολογούνται απηνέστατα.
Αν εμβαθύνωμεν περισσότερον εις την τελουμένην συστηματικήν καταδίωξιν της Χριστιανικής θρησκείας εν Ρωσσία θα φθάσωμεν εις συμπεράσματα πολύ θλιβερά και θα πεισθώμεν ότι ο διωγμός αυτός έχει βαθύτερα τα αίτια και στρέφεται αποκλειστικώς κατά του Χριστιανισμού και ουδενός άλλου θρησκεύματος. Διότι παν άλλο πρέπει να εννοηθή αφού μέχρι τούδε ουδείς Ραββίνος έπαθέ τι, ουδεμία συναγωγή εβεβηλώθη, ουδείς εβραίος πιστός επιέσθη ή κατεδιώχθη, ούτε και λειτουργοί άλλων θρησκευμάτων, ως των Μωαμεθανών, των Βουδιστών, κλπ.
1) Μητροπολίτης Κιέβου – Βλαδίμηρος, ετυφεκίσθη,
2) Αρχιεπίσκοπος Πέρμης Ανδρόνικος – ετάφη ζωντανός, προτού τον θάψουν του εξώρυξαν τους οφθαλμούς,
3) Επίσκοπος Τομπόλσκι – Γερμογένης, ερρίφθη εις τον ποταμόν, αφού επί δύο μήνας ήτο εις αναγκαστικά έργα,
4) Αρχιεπίσκοπος Τσερνίγκοφσκι – Βασίλειος, με το ξίφος τον ετεμάχησαν,
5) Αρχιεπίσκοπος του Εκατερινεμπούργκ - Γρηγόριος,
6) Ο Επίσκοπος του Βιάτσκ - Αμβρόσιος,
7) Ο Επίσκοπος του Νοβγκόροδ – Γρηγόριος,
8) Ο Βικάριος του Νονγκόροδ - Ισίδωρος,
9) Επίσκοπος Βλαδιβοστοκίου – Εφρέμ,
10) Επίσκοπος του Πολοσκί – Παντελεήμων,
11) Επίσκοπος του Νιζεγκορότσκι – Λαυρέντιος,
12) Επίσκοπος του Τουρκεστάν – Ποίμην,
13) Επίσκοπος του Αρχαγγέλου - Λεόντιος,
14) Επίσκοπος της αυτής επαρχίας - Μητροφάνης,
15) Επίσκοπος του Ορλόφσκι – Μακάριος,
τους άνω επισκόπους αφού τους βασάνισαν, τους έσφαξαν,
16) Τον Επίσκοπον του Γιουρέβου αφού τον ήρπασαν από την κλίνην του
γυμνόν, τον έρριψαν εις το υπόγειον με 17 προκρίτους και αφού του
έκοψαν την ρίνα, τον κατετρύπησαν με τας λόγχας.
17) Επίσκοπον του Μπιλογκοροτσκίι – Νικόδημον, κατόπιν πολλών βασάνων τον εκάλυψαν με ασβέστη,
18) Τον Αρχιεπίσκοπον Τύχονα του Βαρόνες αφού τον ενέπαιξαν, τον ύβρισαν, τον εκρέμασαν εις την Αγίαν Πύλην του Μοναστηρίου του Αγίου
Μητροφάνους,
Ιδιαιτέρως πρέπει να τονισθή το μαρτύριον του Μητροπολίτου Πετρουπόλεως, γηραιού Βενιαμήν. Φοβούμενοι την αγανάκτησιν του λαού, όστις βεβαίως τον εθεώρει άγιον άνδρα, οι μπολσεβίκοι, αφού τον συνέλαβον, τον εξύρισαν, έκαραν την κόμην του και ημίγυμνον τον ωδήγησαν εις τον τόπον της εκτελέσεως. Ουδείς τον ανεγνώρισεν τυφεκιζόμενον, αι λεπτομέρειαι αύται εγνώσθησαν βραδύτερον.
Ο Πρωθιερεύς του ναού του καλουμένου ‘Καζάνσκιη σαμπόρ’, είς εκ των μάλλον μορφωμένων ιερέων, Ορνάτσκι, τον ετουφέκισαν μαζύ με τους δύο του υιούς, τον ερώτησαν ποίον πρώτον να τουφεκίσουν, αυτόν ή τους υιούς του; Κατά τον τυφεκισμόν των υιών του γονατίσας ο γέρων προσηύχετο. Διά τον πρωθιερέα εκλήθη διμοιρία ερυθρού στρατού, αλλ’ οι στρατιώται ηρνήθησαν να τον εκτελέσουν. Εκλήθησαν οι Κινέζοι, αλλά και αυτοί βλέποντες τον γέροντα προσευχόμενον ηρνήθησαν. Τότε κομμισάριος εβραίος πλησιάσας τον επυροβόλησε με το περίστροφον.
Κατά την εκκένωσιν του Τσαριτσίν συνέλαβον τον ιερέα Κουτούροβ, έσχισαν τα άμφιά του και γυμνόν όντα με ψύχος –28 βαθμούς, τον έβρεχον διαρκώς με το νερό το οποίον αμέσως επάγωνεν. Εντός ολίγου ο ιερεύς μετεβλήθη εις παγωμένον άγαλμα. Είνε τόσον πολλοί οι τρόποι των βασάνων τας οποίας υπέστησαν οι κληρικοί της Ρωσσίας, που εις το μέλλον θ’ αποτελέσουν ίδιον ογκωδέστατον μαρτυρολόγιον εξ 8,000 και πλέον μαρτύρων χριστιανικής θρησκείας.
Την 25ην Οκτωβρίου 1917 (παλ. ημ.) εδόθησαν εις τον κόσμον τα πρώτα δείγματα της θηριωδίας των μπολσεβίκων. Η σύγκουσις των με τους ρώσσους ευέλπιδας έδωσεν αφορμήν εις φρικώδεις σκηνάς. Την μεθεπομένην ερρίπτοντο εκ των παραθύρων του Χειμερινού Ανακτόρου της Πετρουπόλεως εις το λιθόστρωτον αι γυναίκες αίτινες απετέλουν επί Κερένσκυ τους γυναικείους λόχους, αν και αυταί είχον παραδοθεί άνευ αντιστάσεως και ως αιχμάλωτοι ήσαν ιερά πρόσωπα. Το πεζοδρόμιον του Ανακτόρου βάφεται με το αθώον αίμα των δυστυχών αυτών γυναικών, εξ ών άλλαι μεν ριπτόμεναι εύρισκον ακαριαίον τον θάνατον, άλλαι δε με τεθραυσμένον κρανίον ή κατάγματα των χειρών και ποδών εξέπεμπον οιμωγάς και κατάρας κατά των μπολσεβίκων.
Ρίγος απιστεύτου φρίκης καταλαμβάνει τον αναπολούντα το ανατριχιαστικόν θέαμα.
Την 29ην Οκτωβρίου οι κομμουνισταί εγένοντο κύριοι της καταστάσεως. Αμέσως επιλαμβάνονται ενός έργου το οποίον δεν έπαυσε καθ’ όλον το διάστημα των 8 ετών καθ’ ό άρχουν.
Το έργον τούτο λέγεται κατ’ ευφημισμόν έρευνα κατ’ οίκον. Το άσυλον της κατοικίας, έν εκ των ιερωτέρων ατομικών δικαιωμάτων καταργείται. Διά πρώτην φοράν ο κόσμος είδε συμμορίας κρατικάς, ωπλισμένας από κεφαλής μέχρι ποδών, με δάδας ανά χείρας να εισέρχωνται την νύκτα εις όλας τας οικίας και να διαρπάζουν ό,τι πολυτιμώτερον εύρισκον και να οδηγούν τους ενοίκους εντός φορτηγών αυτοκινήτων ή πεζή καθ’ ομάδας εις τας φυλακάς. Εκ των συλλαμβανομένων 60% ετυφεκίζοντο την αυτήν νύκτα. Οι λοιποί μετά παρέλευσιν μακρού χρόνου απελύοντο όχι πλέον ως άνθρωποι, αλλ’ ως σκιαί ανθρώπιναι. ΄Εβλεπε κανείς νέους άνδρας με κόμην λευκήν, λευκανθείσαν εκ των βασανιστηρίων της εν τη φυλακή διαμονής των.
Κατά τας πρώτας ημέρας του Νοεμβρίου 1917 ιδρύθη η περίφημος Τσέκα, υπό του Πολωνού [εβραίου] Δερζίνσκι και του Εβραίου Ουρίσκι, εγκατασταθείσα εις το πρώην Διοικητήριον, επί της οδού Γκαροχοβάι αρθμ. 2.
Ο οίκος ούτος θα μείνη εν τη ιστορία τραγικώς αλησμόνητος, διότι εν αυτώ έλαβον και λαμβάνουν χώραν τα απαισιώτερα, τα τερατωδέστερα κακουργήματα τα οποία έπρεπε να εξεγείρουν όλον τον πεπολιτισμένον κόσμον. Επί μακράς γενεάς η ανθρωπότης μετά βδελυγμίας θα προφέρη την λέξιν Γκαροβάι-Τσέκα.
Εις τον οίκον τούτον ανεδείχθησαν οι αιμοβορώτεροι των δημίων ούς εγνώρισεν η ιστορία και περί των οποίων κατά χρονολογικήν σειράν θα αναφέρω περαιτέρω. Εκεί εγκαθιδρύονται τα γραφεία των ανακριτών, νέων ως επί το πλείστον, με παρελθόν εγκληματικώτατον. Ιδού μερικαί φρικιαστικαί λεπτομέρειαι του τρόπου, καθ’ όν διεξάγονται αι ανακρίσεις υπό της Τσέκας. Αι ανακρίσεις διεξάγονται πάντοτε μετά το μεσονύκτιον. Δωμάτιον σκοτεινόν, του οποίου η επίπλωσις υπερβάλλει όλας τας περιγραφάς των τοιούτων της Ιεράς Εξετάσεως. Εις τον τοίχον απέναντι της εισόδου του δωματίου επί υψηλής τραπέζης δύο κρανία, φωτιζόμενα εσωτερικώς με μικρούς ηλεκτρικούς λαμπτήρας χρώματος ερυθρού ή πρασίνου, το φως των οποίων στρέφεται προς τον ανακρινόμενον.
΄Οπισθεν των κρανίων ίσταται ο ανακριτής, όστις δυσκόλως διακρίνεται υπό του ανακρινομένου, ακούοντος μόνον την αγρίαν αυτού φωνήν και βλέποντος το προβαλλόμενον μεταξύ των δύο κρανίων περίστροφον. Τα 99% των ανακρινομένων είναι πάντοτε αθώοι πάσης κατηγορίας, πλην του ότι είναι ή διανοούμενοι ή αστοί ή έμποροι ή ελευθέρων επαγγελμάτων ή κληρικοί ή συγγενείς τοιούτων. Τας καταθέσεις των ανακρινομένων γράφει μόνος ο ανακριτής, συντάσσων μόνος κατά βούλησιν τας ερωταποκρίσεις και εξαναγκάζει τον ανακρινόμενον να υπογράψη με απειλήν θανάτου.
Εκείνους οίτινες αρνούνται να υπογράψουν, τους μεταφέρουν εις άλλα κατ’ ευφημισμόν μόνον δυνάμενα να ονομασθούν δωμάτια, διότι είνε τόσον μικρά ώστε ν’ ασφυκτιά ο εισερχόμενος εις αυτά. Τα δωμάτια ταύτα έχουν πλάτος ενός πήχεως και μήκος 2 ½, ύψος δε 5-6. Οι τοίχοι είνε από φελλόν, άνευ παραθύρων. Ο εγκλειόμενος μένει ακίνητος και είνε ηναγκασμένος να βλέπη προς τα άνω. Η διαμονή εις τα κελλία ταύτα είναι βασανιστικώτατη, ως μετά φρίκης ήκουσα να την περιγράφουν πολλοί, οίτινες είχον την δυστυχίαν να εγκλεισθούν εις αυτά.
Φυλακαί.
Κατ’ αρχάς ως τοιαύτη εχρησίμευε το Φρούριον του Πέτρου και Παύλου, επί μιάς των οχθών του Νέβα και εις το οποίον εδόθη το όνομα του Γολγοθά των Ρώσσων Χριστιανών.
Εις το Φρούριον τούτο εύρον τον αγριώτερον θάνατον πλέον των 150.000 Χριστιανών Ρώσσων, όλων των κοινωνικών τάξεων, ανδρών και γυναικών, μη αποκλειομένων των εργατών.
Η Τσέκα δεν ηρκέσθη εις την θανατικήν εκτέλεσιν των αρχηγών και των επικινδύνων μελών των αστικών κομμάτων. Εξόντωσε κατά μυριάδας αθώους και ακινδύνους πολίτας και μάλιστα κατά τρόπον θηριωδέστατον.
Εις το Φρούριον του Αγίου Πέτρου και Παύλου, το οποίον εχρησίμευεν άλλοτε ως μαυσωλείον των αυτοκρατόρων της Ρωσσίας, έλαβον και λαμβάνουν ακόμη χώραν αι ανατριχιαστικώτεραι ομαδικαί εκτελέσεις, λαμβάνουσαι χαρακτήρα αληθών σφαγών.
Είς εκ των συνήθων τρόπων, καθ’ ούς ενεργούνται αύται είναι ο εξής:
Οι κατάδικοι φέρονται εις την αυλήν του φρουρίου. Συγκεντρούνται εις μίαν ομάδα, η οποία δέχεται πυρά πολυβόλων. Ο όγκος αυτών των ανθρώπων πίπτει χαμαί. Οι πλείστοι δεν έχουν εκπνεύσει ή έχουν ακόμη τας αισθήσεις των. Οι δήμιοι επιχύνουν τότε επ’ αυτών διαλελυμένην άσβεστον και κατόπιν τούς καλύπτουν με τσιμέντον. Εκάστην πρωίαν εμφανίζεται ούτω το φρικώδες θέαμα. Είς μικρός λοφίσκος, εις την επιφάνειαν του οποίου προβάλλουν χείρες και πόδες, τεταμένοι λόγω της τελευταίας αγωνίας και των ημιθανών, οίτινες διά των χειρών των κατώρθωσαν να διαρρήξουν το καλύπτον αυτούς στρώμα τσιμέντου.
Την επιούσαν οι δήμιοι διέρχονται από το σημείον εκείνο και κόπτουν διά του ξίφους χάριν παιδιάς τας εξεχούσας χείρας και πόδας.
Εις το φρούριον τούτο ετυφεκίσθησαν και 12 Μεγάλοι Δούκες και Δούκισσαι.
Ως δευτέρα φυλακή εχρησίμευεν επί πολύ το πολύγωνον του Υπουργείου των Ναυτικών, ολίγα χιλιόμετρα απέχον από της Πετρουπόλεως.
΄Εν εκ των σπαρακτικωτέρων θεαμάτων, τα οποία είχομεν το δυστύχημα να παρακολουθήσωμεν ήτο η μεταφορά διά φορτηγίδων, καθ’ ομάδας 200-300 αξιωματικών, εις τας εκβολάς του Νέβα επί του Φιννικού κόλπου. Προσδενόμενοι εις ογκώδεις λίθους ερρίπτοντο εις την θάλασσαν όπου εύρισκον τον σκληρότερον θάνατον.
Από της ακτής διεκρίνοντο εις μικρόν βάθος πτώματα ανθρώπινα με την κεφαλήν επί του πυθμένος και τους πόδας αιωρουμένους, ολίγον υπό την επιφάνειαν της θαλάσσης.
Πρέπει βεβαίως να παραδοθούν εις την αθανασίαν οι συνεργάται του εβραίου Τρότσκυ (Μπρονστέιν), του [εβραίου] Ζηνόβιεφ (΄Απφελμπάουμ) και του [εβραίου] Κάμενεφ (Ρόζενφελδ) και λοιπών κορυφαίων οργανωτών [εβραίων] της ανηκούστου τρομοκρατίας.
Ωμίλησα ήδη περί του διασήμου πολωνού [εβραίου] Δερτζίνσκι και του εβραίου Ουρίσκι, των πρώτων ιδρυτών της Τσέκας.
Τούτους διεδέχθη ο Γκλέβ Ιβάνοβιτς Μπόικη, [εβραίος] μηχανικός το επάγγελμα, αιμοχαρέστατος, και κατόπιν η διάσημος κομμουνίστρια
Γιακόβλεβα, [εβραία] της οποίας τα κυνικά όργια με τον ανακριτήν Γκέλερ [εβραίον], προυκάλεσαν την γενικήν βδελυγμίαν.
Επί της αρχηγίας αυτής ετυφεκίσθησαν και οι Μεγάλοι Δούκες και Δούκισσαι.
Ταύτην διεδέχθη η νεαρά Λιθουανή Αζολίνα, ήτις και μόνη ετυφέκιζε πολλάκις τους φυλακισμένους Χριστιανούς χάριν παιδιάς.
Ταύτην διεδέχθη είς εκ των αιμοβορωτέρων ανθρώπων τους οποίους εγνώρισεν η ιστορία, ο Ιβάν Ιβάνοβιτς Μπόζε, Λιθουανός υπαξιωματικός, του οποίου μόνη η εμφάνισις εις τας φυλακάς προυκάλεσε πολλάκις συγκοπήν καρδίας εις τινας κρατουμένους.
Ο Μπόζε είχεν ως βοηθούς τον Τραγιάνωφ, Φρολώφ, Ευγένιεφ, Σίστρωφ, και άλλους τινάς και οι οποίοι φέρουν μεν ονόματα Ρωσσικά, αλλά δεν είναι Ρώσσοι. Το διαρκές θέαμα του αίματος, το ακατάπαυστον άκουσμα των οιμωγών εκλόνισαν τόσον το νευρικόν σύστημα του αιμοσταγούς Μπόζε ώστε έπαθεν ούτος από μανίαν καταδιώξεως και έκτοτε βλέπει πάντοτε εαυτόν καταδιωκόμενον από σκιάς των θυμάτων του.
Απομακρυνθείς της θέσεώς του ετοποθετήθη βραδύτερον εις την υπηρεσίαν της Λαικής Οικονομίας ως αργόμισθος.
Οφείλω να προσθέσω ότι οι ηγέται του μπολσεβικισμού ετυφέκισαν πολλάς χιλιάδας Ρώσσων Χριστιανών όλων των τάξεων άμα τή αγγελία του θανάτου της Ρόζας Λούξεμπουργκ [εβραίας] και του Καρόλου Λίπκνιχτ προς αντεκδίκησιν. Ερυθρά θυσία του Ερυθρού Κομμουνισμού!
Η ανθρωπίνη γλώσσα δεν δύναται να περιγράψη τας φρικαλεότητας αίτινες διαπράττονται επί 8 ολόκληρα έτη, εν πλήρει εικοστώ αιώνι. Και διερωτώνται οι Ρώσσοι Χριστιανοί, πότε θα συγκινηθή ο πεπολιτισμένος κόσμος, ίνα θέσει τέρμα εις το κακούργον έργον των διεθνών αυτών συνωμοτών;
Διατί ο κ. Σοφιανόπουλος δεν είπεν ούτε μίαν λέξιν συμπαθείας διά τα μέχρι τούδε [1925] θύματα της απολύτως ασυγχωρήτου ανθρωποσφαγής, τα οποία υπερβαίνουν τα 5 εκατομμύρια Ρώσσων Χριστιανών εξ όλων των κοινωνικών τάξεων;
Με μίαν λέξιν, ουδέν τυρανικόν καθεστώς, ουδεμιάς εποχής, ουδενός λαού, προυκάλεσε ποτέ τόσον εντατικόν, τόσον ισχυρόν, τόσον βαθύ το αίσθημα του τρόμου, της φρίκης και του φόβου, το οποίον κατέχει έκτοτε τον όγκον των ρωσσικών μαζών.
Και αντί της χαράς της ζωής, πηγής της πλέον γονίμου δραστηριότητος, αντί της ευτυχίας, την οποίαν υπεσχέθη ο μπολσεβικισμός εις τον ρωσσικόν λαόν, εγέννησε εις την ψυχήν ένα απέραντον, ένα αδιαπέραστον, ένα ακατανίκητον αίσθημα τρόμου, το οποίον δεσπόζει σήμερον πάσης σκέψεως, πάσης ενεργείας παντός Ρώσσου Χριστιανού, ζώντος εις την σοβιετικήν Ρωσσίαν.
Αλλά πώς δύναται όχι να ευημερήση, αλλ’ απλώς να ζήση ο άνθρωπος, ο κατεχόμενος διαρκώς υπό του φόβου μήπως κανένα όργανον της Τσέκα παρεξηγήση μίαν ακίνδυνον λέξιν ή πράξιν του, ή το συνηθέστερον, μήπως τον συκοφαντήση διότι εποφθαλμιά την σύζυγον ή την κόρην του ή την εναπομένουσαν τυχόν ελαχίστην περιουσίαν του;
Το μίσος και η βδελυγμία όλου του ρωσσικού λαού προς την λέξιν Τσεκά έφθασεν εις τοιούτον σημείον, ώστε οι Εβραίοι Δικτάτορες της Μόσχας, ηναγκάσθησαν να την εγκαταλείψουν. Και μεταβάπτισαν πρό τινος την αιμοσταγή των φρουράν εις Γκε-πε-ού, εκ των αρχικών γραμμάτων της φράσεως Γκοσουδάρσθφεναγια-Πολιτίτσεσκαγια-Ουπραβλένια (δηλαδή Κυβερνητική Πολιτική Διοίκησις).
Η λέξις Τσεκά προήρχετο, ως γνωρίζουν ίσως τινές εκ των αναγνωστών μου, εκ των αρχικών γραμμάτων της φράσεως Τσεριζβιτσάινα_Κκομίσιε (΄Εκτακτος Επιτροπή), όπως ελέγετο προηγουμένως η υπηρεσία της ασφαλείας του μπολσεβικικού καθεστώτος.
Χάρις εις την Γκεπεού, η οποία περιλαμβάνει κυρίως Εβραίους, Κινέζους, μουσουλμάνους, Λιθουανούς και ελαχίστους Ρώσσους κακούργους, ως έγραψα ήδη ο μπολσεβικισμός ίσταται ακόμη εις την αρχήν. Πάντως η Ρωσσία θα ηδύνατο ν’ αποκληθή η χώρα του τρόμου και του αίματος.
Από της επαναστάσεως και της ιδρύσεως της Τσέκας καθ’ όλον το Κράτος, συνεκεντρώθησαν υπό τας διαταγάς του αρχηγού αυτής πλέον των 100.000 [εκατό χιλιάδων] εγκληματιών του κοινού [ποινικού] δικαίου, οίτινες αφέθησαν μετά την επανάστασιν ελεύθεροι από τα κάτεργα της Σιβηρίας και οι οποίοι μετ’ ενθουσιασμού ανέλαβον όλην την υπηρεσίαν της Τσέκας, ήτις συνίστατο εις την συστηματικήν εξολόθρευσιν όλων των διανοουμένων, υπαλήλων, αξιωματικών και εκείνων εκ των εργατών και χωρικών, τους οποίους ενόμιζον μάλλον μορφωμένους και επομένως επικινδύνους.
Τα κακούργα αυτά στοιχεία δεν αφήκαν τίποτε, το οποίον ήτο δυνατόν να ικανοποιήση όλα τα βδελυρά των ένστικτα. Και είδεν ο δυστυχισμένος ρωσσικός λαός τας θυγατέρας του συρομένας εις τας ειρκτάς και εκεί αφού τας εβίαζον οι ιδεολόγοι ‘κομμουνισταί’, διατελούντες εν κραιπάλη (καθ’ ήν εποχήν τα οινοπνευματώδη ποτά επί θανατική ποινή απηγορεύοντο), τας υπέβαλλον εις όλα τα είδη των βασάνων, μέχρι του να παρορμώσιν πειναλέους των σκύλους εναντίον των θυμάτων των, τα οποία, υπό τα όμματά των, σπαρασσόμενα εύρισκον τον τραγικώτερον τών θανάτων.
Δεν θα λησμονήσω μίαν τοιαύτη φρικιαστικήν σκηνήν εις ένα εκ των γυναικείων Μοναστηρίων της Μόσχας όπου μ’ εφυλάκισαν εμέ και 145 ευρωπαίους διαφόρων εθνικοτήτων, μεταξύ των οποίων ήσαν και οι εν Πετρουπόλει αντιπρόσωποι Αγγλίας, Γαλλίας, Ολλανδίας, Βελγίου, Ελβετίας, Σουηδίας, Ισπανίας, Ιταλίας, και άλλων κρατών.
Εις το νεκροταφείον του μοναστηρίου συνήντησα κυρίαν γνωστήν μου ανήκουσα εις την ανωτέραν κοινωνίαν της Πετρουπόλεως και ήτις άμα με είδε προσέτρεξε και ανελύθη εις δάκρυα μη δυναμένη ν’ αρθρώση λέξιν. Κατόπιν ολίγων παρηγορητικών λέξεων ησύχασεν ολίγον και δεικνύουσα ένα όμιλον γυναικών, πλέον των 200, εις το βάθος της αυλής του μοναστηρίου μου είπε ‘βλέπετε τας κυρίας αυτάς, είνε αι γυναίκες των αξιωματικών μας, τας οποίας καθ’ ημέραν εκβιάζουν και ταις έχουν μεταδόσει όλας τας ασθενείας. Αι δυστυχείς δεν ευρίσκουν μέσον ν’ αυτοκτονήσουν. Εάν ιατρέ μου ημπορείς να μας προμηθεύσεις δηλητήριον ο Θεός θα σ’ ανταμείψη διά το καλόν, το οποίον θα κάμετε, θα σώσετε από τα βάσανα τόσα δυστυχή πλάσματα.’
Μετ’ ολίγας ημέρας μας μετέφερον ημάς τους ξένους εις ένα στρατώνα όπου καθ’ εκάστην νύκτα ετυφεκίζοντο πολλαί δεκάδες Ρώσσων Χριστιανών, αφού προηγουμένως εις τα υπόγεια υφίσταντο όλα τα είδη των βασάνων τα οποία μία έκφυλος και αλκοολική φαντασία ενός εγκληματίου ‘κομμισάρου’ ήτο δυνατόν να εφεύρη. Π.χ. εις τα υπόγεια ετοποθέτουν τους καταδικασθέντας εις θάνατον και τους ηνάγκαζον να εξαπλωθούν εις το έδαφος με τους πόδας τεταμένους προς τον τοίχον. Τότε ήρχιζε μία απεχθής και αιμοβόρος εργασία του καρφώματος των ποδών εις τον τοίχον και των χειρών εις το έδαφος.
Κατόπιν ενεπήγνυον αιχμηράν ράβδον εις το στήθος και υπό την σιαγόνα, ούτως ώστε εις πάσαν κίνησιν του στήθους ή της κεφαλής να αισθάνεται ο μάρτυς φρικώδεις πόνους. ΄Αλλους περιέλουον με βραστόν ύδωρ και εν μέσω φρικτών πόνων τους ήλειφον με νάφθην και τους έκαιον ζωντανούς.
Τους πολίτας και στρατιωτικούς παρά των οποίων εζήτουν ν’ αποσπάσουν πληροφορίας τούς εκάθιζον εις το ηλεκτρικόν λεγόμενον κάθισμα και ενούντες το ηλεκτρικόν ρεύμα προεκάλουν δονήσεις φρικτάς, αλλ’ ουχί θανατηφόρους και ούτω επαναλαμβάνοντες το πείραμα εξηνάγκαζον και τους μεγίστην έχοντας αντοχήν και θέλησιν ισχυράν να δίδουν τας ζητουμένας πληροφορίας: έστω και ανυπάρκτους.
Τόσα πολλά και ποικίλλα ήσαν τα μέσα των βασανιστηρίων των Ρώσσων Χριστιανών ώστε θ’ απετέλουν ένα ογκώδη τόμον, ωχριούν δε προ αυτών οι ρωμαικοί διωγμοί κατά των πρώτων χριστιανών.
Αλλά το γενικόν μαρτύριον το οποίον εφηρμόσθη επί όλου σχεδόν του Ρωσσικού λαού είναι η τεχνητή πείνα την οποίαν εδημιούργησαν οι ‘κομμουνισταί’ κατά το 1918-1920 διά να δαμάσουν την παθητικήν αντίδρασιν των τε εργατών και χωρικών. Μόνον η πείνα του 1920-21 της περιφερείας του Βόλγα και της Νοτίου Ρωσσίας ήτο αποτέλεσμα της ξηρασίας. Η πείνα του Βόλγα όπως την ωνόμαζον θα αφήση εν τη ιστορία τής ανθρωπότητος ανεξάλειπτον μνήμην. Αι φρικώδεις σκηναί της ανθρωποφαγίας συνεπληρώθησαν με τα απάνθρωπα μέτρα των σημερινών συνωμοτών της ανθρωπότητος ‘Κομμουνιστών’. Οι κάτοικοι του Βόλγα, άνδρες, γυναίκες, παιδία, διέτρεχον τας απεράντους εκτάσεις ζητούντες σωτηρίαν από την πείνα. ΄Ησαν σκιαί ανθρώπων και ουχί άνθρωποι.
Και τι νομίζετε ότι έπραξαν αυτοί οι δήθεν προστάται των εργατών και των χωρικών; Περιεκύκλωσαν όλην την περιοχήν του Βόλγα με αποσπάσματα της Τσέκας και απηγόρευον πάσαν προέλασιν καταδικάζοντες τους χωρικούς και εργάτας να υποστούν τον φοβερώτερον των θανάτων, τον της πείνης. Πας επιχειρών να διέλθη την ζώνην έπιπτε υπό τα βλήματα των κακούργων της Τσέκας. Πολλοί νέοι σιδηροδρομικοί υπάλληλοι, οίτινες είδον το σπαραξικάρδιον αυτό θέαμα επέστρεψαν μετ’ ολίγας ημέρας κατάλευκοι εκ της προξενηθείσης εις αυτούς φρίκης, άλλοι δε παρεφρόνησαν.
Σήμερον οι τρομοκρατούμενοι εργάται και χωρικοί της Ρωσσίας μίαν κρυφήν δέησιν νυχθημερόν επαναλαμβάνουσιν, εκλιπαρούντες τον Θεόν να τους απαλλάξη εκ του ξενικού απεχθούς ζυγού. Διότι και αυτοί οι κομμουνίζοντες εργάται της Πετρουπόλεως και Μόσχας, οίτινες έλαβον μέρος εις την κατάπνιξιν της γνωστής στάσεως της Κροστάνδης, δεν ηδυνήθησαν να κρύψουν την φρίκην ήν ησθάνθησαν διά τα κακουργήματα των εβραίων, των οποίων αυτοί υπήρξαν αυτόπται μάρτυρες. Εκ των 840 εργατών του Κρέμλ οι οποίοι έλαβον μέρος εις τα γεγονότα της Κροστάνδης επέστρεψαν μόνον 350. Επειδή όμως ούτοι αφηγούντο αφελώς τας φρικτάς σκηνάς, ετιμωρήθησαν σκληρώς. Εξ αυτών 210 ετυφεκίσθησαν εν μια νυκτί εν Μόσχα εις αντάλλαγμα των υπηρεσιών των προς τους ιθύνοντας Εβραίους, οι δε λοιποί εστάλησαν με τον αρχηγόν των Πάντσεκο εις Αρχάγγελον, όπου εκ των κακουχιών απέθανον.
Ο Κομμουνισμός δυστυχώς δεν απέθανεν. Απλώς ήλλαξε προβιάν και διά της Στρατηγικής τού Γκράμσκι, κυβερνά την Ανθρωπότητα μέσω λακέδων του στον ΟΗΕ, ΕΕ, ΝΑΤΟ, Παγκόσμια Τράπεζαν, Παγκόσμιον Νομισματικόν Ταμείον, λοιπούς Παγκόσμιους Οργανισμούς, καθώς και μέσω των ΗΠΑ, Αγγλίας, Αυστραλίας, Ν. Ζηλανδίας, Καναδά.
Οι διεθνείς Συνωμόται δεν έχουν εγκαταλείψει το Σχέδιόν των διά Κοσμοκρατορίαν και αν δεν αντισταθούμε μαχητικά, δυναμικά, ανυποχώρητα, τότε όλα όσα έχουν υποστεί οι δυστυχείς Ρώσσοι και οι λαοί της Ανατολικής Ευρώπης (1917-1991) θα είναι παιχνιδάκι μπροστά σ’ αυτά που ετοιμάζουν με ψηφισμένους ήδη παγκόσμια τους Νόμους ένός αδίστακτου, Φασιστικού, Στρατοκρατικού Δικτατορικού Καθεστώτος! Το μόνο που προς στιγμήν τούς σταμάτησε είναι το Κοράνι, με τους μαχητές των Ισλαμικών Ταξιαρχιών να μάχονται να σώσουν εαυτούς και τους ανυποψίαστους κατοίκους της …Δύσης, από την επερχόμενη λαίλαπα του Διεθνούς Σιωνισμού!!
ΤΙ ΕΣΤΙ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΣΜΟΣ 2
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β’ – Ο Μάρξ ήτο Εβραίος.
Επειδή ίσως θα ευρίσκονται καλής πίστεως συζητηταί, οι οποίοι θ’ αντιτάξουν ότι δέχονται μεν ότι ο κομμουνισμός είναι πράγματι εβραική σύλληψις, αλλά αδιαφορούντες προς τούτο, εξετάζουν το ζήτημα μόνον από επιστημονικής απόψεως, είμαι υποχρεωμένος ν’ ανατρέξω συντόμως εις τα πραγματικά αίτια τα οποία εγέννησαν την πρώτην Διεθνή (1847) και το περίφημον μανιφέστον του Μάρξ. Μόνον βαθεία μελέτη των γεγονότων εκείνων δύναται να χύση φως εις τας αποφάσεις και τας ενεργείας της τρίτης Διεθνούς, της οποίας σημαιοφόρος και πιστός εκτελεστής είναι ο ρωσσικός μπολσεβικισμός.
Παραπέμπω τους αναγνώστες μου και ιδία τον κ. Σοφιανόπουλον εις έργα εβραικά, διά να μη θεωρηθή η πηγή των πληροφοριών μου ως ύποπτος.
Η δωδεκάτομος ‘Εβραική Εγκυκλοπαιδεία’, η οποία εξεδόθη ρωσσιστί εν Πετρουπόλει, υπό την αιγίδα του πολυεκατομμυριούχου βαρώνου Γκίνσβουργ, τονίζει ως γνωστόν ότι πάν ό,τι διακρίνει τον ευρωπαικόν πολιτισμόν οφείλεται εις τον εβραισμόν. Ο τρίτος τόμος του ογκώδους τούτου συγγράμματος αφιερούται εν γένει εις την δράσιν των εβραίων διανοουμένων του ΙΘ’ αιώνος.
Ο Μάρξ ήτο εβραίος, ονομαζόμενος πραγματικώς Κεσιλέ Μαρδοχαίος. ΄Ητο συγχρόνως τέκτων, χωρίς τούτο να σημαίνει ότι όλοι οι τέκτονες ή όλοι οι εβραίοι και όλαι αι τεκτονικαί στοαί ήσαν υπεύθυνοι διά τας ενεργείας του.
‘Την εποχήν εκείνην,’ γράφει η Εβραική Εγκυκλοπαοδεία, ‘όλοι οι νέοι Εβραίοι όχι μόνον της Γερμανίας, αλλά και της Γαλλίας, υπεστήριζον την γνώμην ότι μετά την παροχήν πολιτικών δικαιωμάτων εις τους Εβραίους, όλων σχεδόν των ευρωπαικών Κρατών, - αποτέλεσμα της Γαλλικής Επαναστάσεως του 1789 – ήτο καιρός να παύση η μυστική, σκοτεινή και μυστικοπαθής εργασία εις τας εβραικάς μασωνικάς στοάς και ότι έπρεπεν η εργασία αύτη να λάβη του λοιπού τον χαρακτήρα της δημοσιότητος.’
‘Ο Μάρξ δαιμονίως ευφυής, ετέθη επικεφαλής της κινήσεως ταύτης των νέων εβραίων μασώνων.’ Αναλαβών τω 1842 εις ηλικίαν 25 ετών καθήκοντα αρχισυντάκτου της ‘Ρηνικής Εφημερίδος’ υπεστήριξεν αρχάς τόσον ριζοσπαστικάς ώστε η γερμανική κυβέρνησις απηγόρευσε την έκδοσιν αυτής τή 1η Ιανουαρίου 1843.
Ο Μάρξ μετέβη βραδύτερον εις Παρισίους και κατόπιν εις Λονδίνον, όπου εβοήθησεν αυτόν χρηματικώς ο κεφαλαιούχος βαρώνος Ρότσχελδ, Εβραίος άγγλος προς εφαρμογήν του προγράμματός του. Και τον Νοέμβριον του 1847 συνεκλήθη εις Λονδίνον η Πρώτη Διεθνής, η οποία ανέθεσεν εις τον Μάρξ και τον ΄Εγκελς να συντάξουν το περίφημον Κομμουνιστικόν Μανιφέστον. Εφηρμόζετο ούτω το σχέδιον των νέων εβραίων μασώνων περί φανεράς εργασίας προς ανατροπήν του κοινωνικού καθεστώτος, ενώ οι γέροντες εβραίοι παρέμενον συνησπισμένοι εις τας μυστικάς εβραικάς στοάς των.
Μόλις τώ 1867 απεφάσιζον να τολμήσουν, συγκροτούντες την Alliance Israelitte Universelle (Παγκόσμιον Εβραικήν ΄Ενωσιν) με πρόγραμμα και επίφασιν μεν εκπαιδευτικόν, πράγματι δε εξυπηρετούν το εβραικόν ιδεώδες της κοσμοκρατορίας.
Τώ δε 1897 συνήρχοντο εις Βασιλείαν της Ελβετίας αντιπρόσωποι των Εβραικών Οργανώσεων όλης της Γης προς συντονισμόν των προσπαθειών των.
Οι αλληλοσπαραγμοί των ευρωπαικών λαών, ο παγκόσμιος πόλεμος, η εκρίζωσις του χριστιανικού, ελληνικού και αρμενικού πολιτισμού εκ Μ. Ασίας και προ παντός η αποσύνθεσις της Ρωσσίας αποδεικνύουν περιφανώς ότι αι προσπάθεια αύται δεν απέβησαν άκαρποι.
Εν πλήρει εικοστώ αιώνι διαπράττονται εις την διεθνή πολιτικήν κονίστραν ανηθικότητες ή απανθρωπίαι, αι οποίαι εις ουδεμίαν εποχήν της ιστορίας διεπράχθησαν και αι οποίαι με την σημερινήν πρόοδον των επιστημών και των τεχνών παραμένουν τελείως ανεξήγητοι.
Ο κ. Σοφιανόπουλος αναπτύσσων την δράσιν του μπολσεβικισμού, εξεδήλωσε περιέργως αφ΄ενός μεν συμπάθειαν προς αυτάς τας αρχάς του Μάρξ, αφ΄ετέρου δε ικανοποίησιν ως προς τα αποτελέσματα της εφαρμογής των εν Ρωσσία.
Θα αποδείξω αμέσως ότι ευρίσκετο εκτός της αληθείας και ως προς το πρώτον και ως προς το δεύτερον.
Και κατά πρώτον λόγον οφείλω να στιγματίσω κατά τον εντονώτερον τρόπον την ανήθικον τακτικήν των κομμουνιστών όλων των χωρών, την οποίαν εφήρμοσαν με ιδιαιτέραν προσπάθειαν οι Ρώσσοι κομμουνισταί και την οποίαν επίσης ακολουθούν οι ΄Ελληνες κομμουνισταί – καθ’ ήν κομμουνισμός είναι δήθεν αρπαγή των περιουσιών των πλουσίων υπέρ των πτωχών. Ούτε επιτρέπεται εις τιμίους διανοουμένους αν είναι τοιούτοι οι κομμουνισταί, να διακηρύττουν ότι ο μαρξισμός είνε μία οικονομική μόνον θεωρία, έν οικονομικόν απλώς σύστημα. Όχι δεν είναι αληθές ότι ο κομμουνισμός προσβάλλει μόνον το κεφάλαιον και επιζητεί την δικαίαν κατανομήν του πλούτου.
Ο κομμουνισμός-μαρξισμός αποτελεί ολόκληρον ιδιαίτερον σύστημα στηριζόμενον επί του υλισμού, και θίγον όχι μόνον την οικονομικήν ζωήν, αλλά και την οικογένειαν, την θρησκείαν και την πατρίδα, επί τη βάσει των υλιστικών αντιλήψεων.
Ενώ δεν υπάρχει τίποτε το απόλυτον εις την γην μας, εκείνος παίρνει ως απολύτως ορθήν την θεωρίαν του ιστορικού υλισμού, καθ’ ήν την ιστορίαν όλων των λαών γράφει δήθεν πάντοτε το οικονομικόν συμφέρον των. Αποκρύπτει – διότι θέλει να αποκρύψη – ότι το αίσθημα ωδήγησε και οδηγεί ακόμη τα έθνη και τους ανθρώπους, αν όχι εις όλας, τουλάχιστον εις τας περισσοτέρας των πράξεών των. Αυτή είναι η θεμελιώδης πλάνη και πλάνη όχι ακουσία, αλλά κακόβουλος, των κομμουνιστών. Οι τυχόν αμφιβάλλοντες περί αυτού δεν έχουν παρά να διαβάσουν τα πολύκροτα τρία άρθρα του Λενίν περί Μαρξισμού, δημοσιευθέντα τώ 1918 εις την εφημερίδα ‘Προσβεστένιε’.
Εκεί ο Λενίν λέγει ρητώς ότι ‘η φιλοσοφία του μαρξισμού είναι ο υλισμός’, δηλαδή η άρνησις όχι μόνον του κεφαλαίου, αλλά και της θρησκείας, και της οικογενείας και της πατρίδος, η άρνησις όλων των ηθικών αρχών, τας οποίας η ανθρωπότης εξήγαγε εκ της ζωής εκατομμυρίων ετών.
Και εγείρεται αμέσως το ερώτημα:
Διατί οι αρχηγοί του ρωσσικού μπολσεβικισμού απέκρυψαν από τον ρωσσικόν λαόν την πραγματικήν έννοιαν του μαρξισμού, προτού κατακτήσουν την αρχήν;
Διατί κάμνουν το ίδιον και οι ΄"Ελληνες" ΕΒΡΑΙΟΙ κομμουνισταί;
Διατί οι πρώτοι διετυμπάνιζον προ της εκπορθήσεως της εξουσίας και διατί οι δεύτεροι διατυμπανίζουν ακόμη και σήμερον ότι ο κομμουνισμός είναι η αρπαγή των περιουσιών των πλουσίων υπό των πτωχών;
Μία είναι η επιτρεπομένη απάντησις εις το άνω ερώτημα. Διότι οι αρχηγοί του μπολσεβικισμού δεν ήσαν ανιδιοτελείς Ιδεολόγοι, πραγματικώς ονειρευόμενοι να καταστήσουν ευτυχή τον ρωσσικόν λαόν. ΄Ησαν Εβραίοι – κατά το πλείστον – υπηρετούντες το ιδεώδες της εβραικής κοσμοκρατορίας, οι οποίοι διά να ανέλθουν εις την αρχήν έπρεπε να κολακεύσουν κατά τον ανηθικώτερον δημοκοπικόν τρόπον τα εγωιστικά, τα κτηνώδη ένστικτα του πλήθους διά να αιώνα, υπό τον οικονομικόν έλεγχον εβραίων τοκογλύφων, ενώ από το 1917 η Σοβιετική Ρωσσία συμπράτει και υποστηρίζει τους μασόνους και ντονμέδες Νεότουρκους] διασώσασα επί αιώνας εκατομμύρια χριστιανών και με αυτούς τον ελληνικόν πολιτισμόν εις την Ανατολήν. διαλύσουν μίαν μεγάλην χριστιανικήν χώραν, η οποία αν εστιγματίσθη εις την ιστορίαν της από τας κατακτητικάς βλέψεις του πανσλαβισμού, εδοξάσθη όμως από τους αγώνας της κατά της βαρβαρότητος, [της τουρκικής, των σουλτάνων, οι οποίοι τελούσαν μετά τον 15ον.
Εάν εις τους 447 Εβραίους κομμισαρίους προσετέθησαν και 30 Ρώσσοι χριστιανοί, εάν οι περισσότεροι των αρχηγών του Ελληνικού κομμουνισμού είναι Έλληνες την εθνικότητα, τούτο εξηγείται εκ του γενικού φαινομένου, του παρατηρουμένου απανταχού της γης, καθ’ ό ευρίσκονται πάντοτε άνθρωποι πλανώμενοι, οι οποίοι γίνονται όργανα των πλέον εγκληματικών πράξεων.
Οφείλω αμέσως να τονίσω μίαν σπουδαιοτάτην αντίφασιν μεταξύ της θεωρίας του ιστορικού υλισμού, την οποίαν υποστηρίζει ο εβραικός μαρξισμός και του κυριωτέρου γνωρίσματος της ιστορίας του εβραικού λαού. Εις την ογκώδη ‘Ιστορίαν του Πολιτισμού’ ο Δυκουδραί εξετάζων την όλην δράσιν του εβραικού έθνους τονίζει ότι ‘ο βαθύς σεβασμός του προς τα δικαιώματα της οικογενείας και της ιδιοκτησίας, ο ανθρωπισμός του, η πνευματική πίστις του, η προσήλωσις του προς τας θεμελιώδεις αληθείας της ηθικής, απετέλεσαν διά τον λαόν τούτον μίαν τοιαύτην δύναμιν, η οποία τώ εξησφάλισε την αιωνιότητα και η ιστορία του συνεχίζεται σήμερον εν μέσω των ιστοριών όλων των εθνών’.
Τετάρτην και κυριωτάτην απόδειξιν αποτελεί το γεγονός ότι ο κομμουνισμός εφαρμοσθείς εν Ρωσσία οδήγησεν αυτήν εις την φρικωδεστέραν δυστυχίαν και αποσύνθεσιν, εγκαταλειφθείς υπό των ιδίων θιασωτών του, ρωσσοεβραίων, ευθύς μόλις ούτοι διά της πλέον αιμοσταγούς τρομοκρατήσεως εστερεώθησαν επί της αρχής.
΄Αρα σκοπός του ρωσσικού μπολσεβικισμού δεν ήτο ούτε η ευτυχία των ρώσσων εργατών και αγροτών, η οποία συγκινεί τους Εβραίους ολιγώτερον παντός άλλου, ούτε η ευημερία του όλου ρωσσικού λαού, αλλά η εκπόρθησις της αρχής υπό των Εβραίων, η αποσύνθεσις ενός μεγάλου χριστιανικού λαού, η διά της πλέον ψευδολόγου προπαγάνδας υπονόμευσις των άλλων αστικών κρατών και η εν γένει εξυπηρέτησις του εβραικού ιδεώδους της κοσμο-κρατορίας επί της γης.
Οι Εβραίοι δικτάτορες της Μόσχας, ενώ οι ίδιοι – όπως όλοι οι Εβραίοι – αποφεύγουν την επιμιξίαν μετά αλλοφύλων, ενώ εις τας ατομικάς σχέσεις των σέβονται το κεφάλαιον όσον ουδείς, εν τούτοις ειργάσθησαν λυσσωδώς διά την καταστροφήν της ρωσσικής παραγωγής, διά την διάλυσιν της οικογενείας, διά την διαπόμπευσιν και την εξόντωσιν της χριστιανικής θρησκείας, διά την εξαφάνισιν παντός πατριωτικού αισθήματος.
Κατελύθησαν ούτω οι οικογενειακοί δεσμοί, διαφθορά απίστευτος κατέκλυσεν όλην την Ρωσσίαν, η παραγωγή ηλαττώθη εις το ελάχιστον, η έννοια της πατρίδος κατέρρευσε τόσον ώστε 200.000 καλώς οργανωμένου στρατού δύνανται σήμερον να καταλάβουν ευκόλως την Μόσχαν, παρά τα αντίθετα κηρύγματα της μπολσεβικικής προπαγάνδας.
Πώς εξαπατώνται οι εργάται και οι χωρικοί.
Διά να εξαπατήσουν τον ρωσσικόν λαόν και να κερδίσουν την συμπάθειάν του, οι αρχηγοί του μπολσεβικισμού ωμίλησαν κατ’ αρχάς περί διανομής των μεγάλων κτημάτων εις τους χωρικούς, οι οποίοι ούτω θα εγίνοντο ιδιοκτήται.
Παρασυρόμενοι από την τόσον ελκυστικήν υπόσχεσιν, οι αθώοι χωρικοί εγκατέλειψαν το μέτωπον – προς μεγάλην χαράν του Κάιζερ – και επέστρεψαν εις τα χωρία των, διά να γίνουν κύριοι των γαιών, σφάζοντες ή καίοντες ζωντανούς ή υποβάλλοντες εις φρικώδη μαρτύρια τους τέως κυρίους των. Ουδέποτε οι αρχηγοί του μπολσεβικισμού είπον, προ της εκπορθήσεως της αρχής, την αλήθειαν εις τον λαόν. Ουδέποτε εδήλωσαν ότι ο κομμουνισμός καταργεί πάσαν ιδιοκτησίαν και ότι αι γαίαι θα ήσαν του λοιπού κοιναί. Ουδέποτε διεκήρυξαν την γενικήν αρχήν της κοινοκτημοσύνης, άνευ της οποίας δεν υπάρχει κομμουνισμός.
Ευκόλως όθεν εννοείται η αγανάκτησις, η οποία κατέλαβε και κατέχει ακόμη τους ρώσσους χωρικούς όταν οι αρχηγοί του μπολσεβικισμού ωμίλησαν περί καταργήσεως της ιδιοκτησίας. Το όλον μπολσεβικικόν οικοδόμημα ηπειλήθη δι’ αμέσου καταρρεύσεως. Ευφυέστατοι όμως οι ρωσσο-Εβραίοι δικτάτορες εσιώπησαν, ωργάνωσαν την περίφημον διά τας θηριωδίας της φρουράν των Κινέζων Μισθοφόρων και κατόπιν την αιμοσταγή στρατιάν της Τσέκα, εκ των ρώσσων βαρυποινιτών.
΄Ηρχισαν ταχύν και συστηματικόν αφοπλισμόν, επειδή δε ευθύς εξ αρχής συνήντων μεγάλην αντίδρασιν, επανέφερον εν ισχύι την θανατικήν ποινήν. Οφείλω μάλιστα να τονίσω ότι το πρώτον Διάταγμα του μπολσεβικικού Κράτους δεν αφεώρα την βελτίωσιν της τύχης των εργατών, ούτε των χωρικών. ΄Ητο το Διάταγμα της επαναφοράς της θανατικής ποινής – περί του οποίου σιωπά ο κ. Σοφιανόπουλος. Το μέτρον τούτο έχει τόσω μεγάλην σημασίαν, καθόσον οι αρχηγοί του μπολσεβικισμού είναι εκείνοι οι οποίοι είχον άλλοτε ζητήση λυσσωδώς και επιτύχη την κατάργησιν της θανατικής ποινής.
Πόσον δε ολίγη φειδώ έδωσαν εις την χρήσιν του, πόσον άφθονον εχύθη το χριστιανικόν αίμα, ανέπτυξα εις προηγούμενα άρθρα μου. Εις εκατοντάδας χιλιάδων ανέρχονται οι χωρικοί οι οποίοι ετυφεκίσθησαν διότι ηρνούντο να παραχωρήσουν τα προιόντα των εις το Κράτος της κοινοκτημοσύνης. Αδυνατούντες δε να εννοήσουν την σημασίαν αυτής, ηρκέσθησαν να περιορίσουν την καλλιέργειαν των τόσον ώστε να θεραπεύουν μόνον τας ανάγκας της οικογενείας των.
Εξ ού η τεραστία ελλάτωσις της σιτοπαραγωγής, αναγκάσασα την σοβιετικήν Ρωσσίαν ν’ αγοράση προσφάτως ακόμη άλευρα εκ Πειραιώς! Μόνον το γεγονός τούτο αρκεί να δείξη εις τους ΄Ελληνας χωρικούς πού οδηγεί ο μπολσεβικισμός. Η Ρωσσία, η αχανής Ρωσσία, η κατ’ εξοχήν σιτοπαραγωγός χώρα, αγοράζει σήμερον άλευρα εξ Ελλάδος, η οποία και διότι το πλείστον του εδάφους της είναι ορεινόν και διότι οι κάτοικοί της προτιμούν το εμπόριον, και διότι εδέχθη έν και ήμισυ εκατομμύριον προσφύγων, είναι δυνατόν να μήν είναι αυτάρκης εις σιτηρά.
Η αυτή τραγική κατάστασις ενεφανίσθη και εις την βιομηχανίαν.
Οι εργάται των διαφόρων εργοστασίων, αφού έγιναν κύριοι αυτών, ηρκούντο εις τόσην παραγωγήν, όση θα ήρκει διά τας ανάγκας των οικογενειών των. Αι ανάγκαι της όλης χώρας και των πελατών του εξωτερικού, τας οποίας εγνώριζον και ικανοποίουν προηγουμένως οι Ρώσσοι βιομήχανοι, δεν ενδιέφερον, ούτε συνεκίνουν τα Συμβούλια των Εργατών, ταύτα δεν έβλεπον πέραν της ρινός των και δεν εδέχοντο να εξυπηρετούν ανάγκας, μη προσπιπτούσας εις την άμεσον αντίληψιν των. Εξ ού και η αποσύνθεσις της ρωσσικής βιομηχανικής παραγωγής.
Η αρχή της κοινοκτημοσύνης εφαρμοσθείσα εις την ‘ Ενωσιν των Σοσιαλιστικών Σοβιετικών Δημοκρατιών’, όπως απεκλήθη η Ρωσσία, προυκάλεσε ανεργίαν απίστευτον, απείρως τραγικωτέραν εκείνης η οποία εσημειώθη εις Αγγλίαν και Αμερικήν. Ανεργίαν εις Κράτος κυβερνώμενον υπό εργατών!
Ιδού έν άλλο οξύμωρον τραγικώς κωμικόν, όπως η προμήθεια αλεύρων υπό της Ρωσσίας εξ Ελλάδος.
Μόνον εις τοιαύτα οξύμωρα οδηγεί η ουτοπία του κομμουνισμού, η οποία, όπως έγραφον χθες, επενοήθη υπό των εβραίων προς χρήσιν όχι των ιδίων, αλλά των χριστιανικών λαών! Θα εχρειαζόμην ημέρας και μήνας διά να περιγράψω την φρικώδη κατάστασιν εις ήν ευρίσκονται σήμερον αι μυριάδες των ρώσσων εργατών, οι οποίοι ζητούν εργασίαν και δεν ευρίσκουν. Οι άεργοι είνε τουλάχιστον διπλάσιοι των εργαζομένων. Αλλά και αυτοί δεν λαμβάνουν κάν τα ημερομίσθια τα πρό του πολέμου.
Μία υπόκωφος αγανάκτησις, υπόκωφος διά τον φόβον της σατανικής κατασκοπείας και της αγρίας τρομοκρατίας βασιλεύει απ’ άκρου εις άκρον της Ρωσσίας. Ψυχολογικώς τα θεμέλια του μπολσεβικισμού έχουν υπονομευθή προ πολλού. Η εξόντωσις όλων των διανοουμένων, όσοι θα ηδύναντο να χρησιμοποιήσουν την αγανάκτησιν αυτήν δεν επέτρεψε μέχρι σήμερον την εμφάνισιν αρχηγού ικανού να εκμεταλλευθή την λαικήν αγανάκτησιν. ΄Αλλως τε και η ελαχίστη εκδήλωσις αυτής γίνεται γνωστή εις τα Σοβιέτ, τα οποία άνευ διαδικασίας τυφεκίζουν τους διατυπώνοντας και την πλέον ακίνδυνον μεμψιμοιρίαν.
Είνε απιστεύτως τεράστια τα ποσά, τα οποία διατίθενται διά κατασκοπείαν και προπαγάνδαν εν τώ εσωτερικώ και τώ εξωτερικώ. Ιδού διατί πάσα απόπειρα – και έγιναν απόπειραι τοιαύται – εξεγέρσεως των εργατών και χωρικών συντρίβεται προ της εκδηλώσεώς της. Το δήθεν Κράτος των εργατών και χωρικών κατασκοπεύει αυτούς με χαφιεδικόν σύστημα πρό του οποίου ωχριά ο περίφημος χαφιεδισμός του σουλτάνου Χαμίτ.
Εξ άλλου διά να ικανοποιήσουν την λαικήν αγανάκτησιν, τα Σοβιέτ εφρόντισαν να ποδοπατήσουν άνευ του ελαχίστου ηθικού ή επιστημονικού δισταγμού την ιερωτέραν αρχήν του κομμουνισμού, δηλαδή την κατάργησιν της ιδιοκτησίας και την ελευθερίαν των συμβάσεων.
Η αναγνώρισις της μικράς ιδιοκτησίας και η επαναφορά του χρήματος, μαρτυρούν αδιασείστως ότι δεν υπάρχει πλέον κομμουνισμός εν Ρωσσία. Υπάρχει μόνον μία Εβραική Δικτατορία. Και όμως ο ελληνικός κομμουνισμός αγωνίζεται διά την …επέκτασιν εις την Ελλάδα, του μη υφισταμένου ρωσσικού κομμουνισμού. Είνε διά τούτο ο χειρότερος εχθρός των Ελλήνων εργατών και χωρικών.
Από απόψεως διοικήσεως, το Μπολσεβικικόν Κράτος, παρά τας αντιθέτους διαβεβαιώσεις του κ. Σοφιανοπούλου, παρουσίασε θέαμα οικτρότατον. Συγκεκριμένως ο από 11 Νοεμβρίου 1917 διαρρεύσας χρόνος πρέπει να διαιρεθή εις δύο περιόδους. Μίαν αρχομένην από του 1917 και λήγουσαν τώ 1922 και δευτέραν αρχομένην από του 1922 και εφεξής.
Κατά την πρώτην εξ αυτών η ‘΄Ενωσις των Σοσιαλιστικών Σοβιετικών Δημοκρατιών’ εκυβερνήθη με Νομοθετικά διατάγματα, καθ΄εκάστην τροποποιούμενα και διαρκώς αλληλοσυγκρουόμενα. ΄Ηκουσα ανωτέρους υπαλλήλους της Πετρουπόλεως και της Μόσχας να εκφράζονται με αηδίαν και αγανάκτησιν διά την αφάνταστον αυτήν πολυνομίαν, η οποία εγέννησε λαβύρινθον άγνωστον εις την ιστορίαν των λαών. ΄Ητο η περίοδος των ‘δοκιμών’ τας οποίας έκαμνον οι αρχηγοί του ρωσσικού κομμουνισμού επί της ράχεως ενός μεγάλου χριστιανικού λαού. Μόνον μετά την εγκατάλειψιν της κοινοκτημοσύνης και δή κατά τα τέλει του 1922 ήρχισε μια σχετικώς συστηματική εργασία προς ψήφισιν σοβαρών νόμων και τάσις προς κωδικοποίησιν αυτών.
Κατά δε το 1923 συνετελέσθη η τελική κωδικοποίησις του αστικού και ποινικού δικαίου.
Η αστική νομοθεσία ομολογουμένως έχει απαλλαχθή από όλας εκείνας τας πολυπλόκους διατυπώσεις της πρώην Ρωσσικής αστικής νομοθεσίας. Η ποινική όμως νομοθεσία επιβάλλει τόσον αγρίας ποινάς, ώστε εάν άλλο κράτος επεχείρει να την εφαρμόση, ασφαλώς θα προεκάλει γενικήν εξέγερσιν. Τοιαύτη δρακόντιος νομοθεσία δύναται να εφαρμοσθή μόνον προς δουλοπαροίκους, οίους θεωρούν τους Ρώσσους χριστιανούς οι Εβραίοι Δικτάτορες.
Και η μεν νέα αστική νομοθεσία ήδη υπάρχει, αλλά ουδαμού εφαρμόζεται, αφού οι δικασταί στηρίζονται πάντοτε επί του αξιώματος ότι πας δικαζόμενος και ανήκον εις την αστικήν τάξιν ευρίσκεται εν αδίκω. Επί της αντιλήψεως ταύτης βασίζεται και η απόφασις του δικαστηρίου. Η δε ανήκουστος αυστηρότης της ποινικής νομοθεσίας εφαρμόζεται με όλην την αγριότητά της, εις βάρος μόνον των αστών.
Και επειδή η τρομοκρατία έχει ενώση όλας τας άλλας τάξεις, εκτός των κομμουνιστών, όλη η αυστηρότης του νόμου πίπτει επί τας κεφαλάς των πολιτών, οι οποίοι είχον κατά δυστυχίαν των πατέρα ή πάππον ανήκοντα εις την τάξιν των διανοουμένων, των ιερέων, των εμπόρων και εν γένει των αστών. Εν τη πράξει αμφότεραι ήτε αστική και η ποινική νομοθεσία υφίστανται μόνον επί του χάρτου και δι’ επίδειξιν προς τον έξω κόσμον, όπως ο κ. Σοφιανόπουλος.
Ο κώδιξ των νόμων, είτε υφίστανται είτε μη, είνε τελείως άχρηστος διά τον Ρώσσον πολίτην, αφού εφαρμόζεται αποκλειστικώς προς όφελος μιάς τάξεως. Ουδέποτε ουδέν κράτος εις ουδεμίαν εποχήν ηδίκησε και εξηπάτησε τους ιδίους του πολίτας κατά τοιούτον τρόπον.
Ο νόμος περί εργασίας π.χ. ορίζει οκτάωρον διά τους ενηλίκους και εξάωρον διά τους ανηλίκους, κάτω του 18ου έτους. Συγχρόνως όμως λέγει ότι όστις εργάζεται περισσότερον των οκτώ ωρών αμείβεται αναλόγως της προσθέτου εργασίας του. Δεν απαγορεύει αυτήν ως ώφειλε να πράξη έν εργατικόν Κράτος. Αλλά και πάλιν εάν ούτως είχον τα πράγματα θα ήτο ένας νόμος κατά το μάλλον ή ήττον προστατευτικός διά τον εργάτην.
Οι Εβραίοι νομοθέται σατανικώτατα τον κατεστρατήγησαν ορίσαντες ασήμαντον ημερομίσθιον διά οκτάωρον εργασίαν, τοιούτον ώστε να μη επαρκεί εις τας ανάγκας μιάς εργατικής οικογενείας. ΄Ετσι οι εργάται αναγκάζονται να εργάζονται 12-14 ώρας διά να δυνηθούν να ζήσουν. Και όμως οι ερυθροί άνθρωποι της Μόσχας αποτεινόμενοι εις όλον τον κόσμον ζητούν την εφαρμογήν του οκταώρου, ενώ εις το …εργατικόν Κράτος ο δυστυχής εργάτης εργάζεται 12 ως 14 ώρας.
Εις κανέν κράτος του κόσμου δεν υπάρχουν εργάται μάλλον δυστυχείς, υποβαλλόμενοι εις τόσον βαρείαν φυσικήν εργασίαν.
Ομολογουμένως είναι ανυπέρβλητοι εις το να θέτουν εις κυκλοφορίαν ωραία αξιώματα προς χρήσιν των χριστιανικών λαών οι διεθνείς αυτοί συνωμόται της ανθρωπότητος. Διότι δι’ αυτών και μόνον κατώρθωσαν να εξαπατήσουν τον Ρωσσικόν λαόν και πολλούς αφελείς των άλλων εθνών. Πρέπει να έχη τις άφθαστον δόσιν θρασύτητος και αναιδείας διά να λέγη χωρίς να ερυθριά ότι θέλει δήθεν πολίτας εργατικούς και χαρωπούς, ενώ εις την πραγματικότητα οι Μπολσεβίκοι ειργάσθησαν να δημιουργήσουν πολίτας διεφθαρμένους, οκνηρούς και δηλητηριασμένους από κοκαίνην και μορφίνην, των οποίων η χρήσις εγενικεύθη ευρύτατα εις όλην την Ρωσσίαν.
Ουδεμία χώρα της υφηλίου δύναται να επιδείξη τοιαύτην ανισότητα ήν σήμερον έχει το Σοβιετικόν κράτος.
Εις όλα τα κράτη υπάρχει
α) ισότης σχεδόν τελεία απέναντι των νόμων, η οποία δεν υφίσταται σήμερον εν Ρωσσία,
β) όσον αφορά τον πλούτον, εις όλα τα κράτη υπάρχει μία διαβάθμισις, ενώ εις το Σοβιετικόν κράτος αποτόμως διακρίνονται δύο τάξεις, μία προνομιούχος, η κομμουνιστική, ολιγαριθμοτάτη περιλαμβάνουσα μόλις 600,000 άτομα (της χειρίστης υποστάθμης τα πλείστα) και η άλλη περιλαμβάνουσα όλον τον Ρωσσικόν λαόν εν καταστάσει δουλείας.
Πού είναι η ισότης; Ουδαμού.
Μία κατάφωρος τυραννική ανισότης παρουσιάζεται αναγλυφικώς.
Και η μέν προνομιούχος, ολιγαρχική και τυραννική τάξις έχει άφθονα τα πάντα, ενδύεται καλά, τρώγει καλά, κατέχει τας καλυτέρας οικίας, εκμεταλλεύεται και εκβιάζει αισχρότατα τους εργάτας, χωρικούς και πολίτας, η δε άλλη η πολυαριθμοτάτη χάνουσα διαρκώς υπό την πίεσιν της τρομοκρατίας κάθε ανθρωπισμόν, μεταβάλλεται βραδέως εις αγέλην θηρίων, δεσμευμένων με αλύσεις. Αλλοίμονον εις τους μπολσεβίκους εκείνους οι οποίοι θα ευρεθούν εν Ρωσσία την στιγμήν καθ’ ήν αι αλύσεις αύται θα λυθώσι.
Ομιλών περί της σοβιετικής διοικήσεως ο κ. Σοφιανόπουλος εβεβαίωσεν ότι η συμπεριφορά των ρώσσων Μπολσεβίκων προς τους αστούς υπήρξε δήθεν πλήρης ‘ημερότητος’. Δεν θα επιμείνω εις τον περίεργον τόνον προστασίας υπέρ των σοβιέτ, τον οποίον λαμβάνει ο αρθρογράφος της πρωινής εφημερίδος, εμφανιζόμενος οιονεί συνήγορος της Τσέκας. Θα περιγράψω μόνον τινάς εκ των διοικητικών και τρομοκρατικών μεθόδων της, διά να φανή πόσον φρικωδώς αιμοδιψής υπήρξεν η διοίκησις των Εβραίων κομμουνιστών, εμφανισθέντων υπό το προσωπείον ‘εργατών και χωρικών’.
Αι καταδιώξεις, πιέσεις, δολοφονίαι και εκτελέσεις εφηρμόσθησαν γενικώς εις όλους τους ευγενείς, αστούς, διανοουμένους, αξιωματικούς, υπαλλήλους, κλπ. Εξαίρεσιν απετέλεσαν εκείνοι οι οποίοι εξυπηρέτησαν ανάνδρως τους διεθνείς αυτούς συνωμότας της ανθρωπότητος. Η εξυπηρέτησις αύτη συνίστατο εις το να καταδίδουν εις την Τσέκαν τα κρησφύγετα όπου έντρομα κατέφευγον πρόσωπα της ανωτέρας κοινωνίας, άνθρωποι των γραμμάτων, κτλ.
Προς απόδειξιν του γεγονότος τούτου δύναταί τις ν’ αποταθή προς τους διασωθέντας πρόσφυγας Ρώσσους, οίτινες μετά βδελυγμίας αναφέρουν τοιαύτα ονόματα, αλλ’ εκτός τούτου πληροφορώ τον κ. Σοφιανόπουλον ότι εγώ προσωπικώς μεταβάς πλειστάκις όπως επιτύχω την αποφυλάκισιν Ελλήνων πολιτών εις την περίφημον ‘Γκαροχοβάι’ συνήντησα κυρίας της ανωτέρας κοινωνίας, αίτινες εχρησίμευον ως κατάσκοποι της απεχθούς αυτής οργανώσεως, ήτις εκαλείτο Τσέκα. Λέγω εκαλείτο διότι η λέξις αύτη κατέστη τόσον μισητή εν Ρωσσία, ώστε η Τσέκα εβαπτίσθη τελευταίως εις ‘Γκεπεού’.
Όταν ομιλή ο κ. Σοφιανόπουλος περί προλεταριάτου της Ρωσσίας πρέπει να κάμη διάκρισιν. Διότι όχι όλο το προλεταριάτον έγινεν όργανον των μπολσεβίκων, αλλά μόνον 30%, το δε 70% και μέχρι της στιγμής ταύτης είνε τρομοκρατημένον διά συχνών πιέσεων και τυφεκισμών. Ουδέν ψευδέστερον ότι αντιπροσωπεύουν δήθεν όλους τους εργάτας και μάλιστα και τους χωρικούς της Ρωσσίας.
Ιδού μία πρόχειρος περιγραφή των κέντρων εις τα οποία εγένοντο αναγνωρίσεις επιφανών αντικομμουνιστών "από τους ΕΒΡΑΙΟΥΣ" και τα βδελυρώτερα όργια:
Εν Πετρουπόλει υπάρχουν και λειτουργούν 64 οικήματα ονομαζόμενα παρά των ιδίων κομμουνιστών ‘οικήματα συνωμοσίας’ (κονσπιρατίβνι ντομά). Τα σπίτια αυτά είναι άριστα επιπλωμένα (εκ κλαπέντων επίπλων) με άμεμπτον καθαριότητα, εις τα οποία συχνάζουν ‘επίτροποι του λαού’ και τα όργανα της Τσέκας.
Καθ’ εσπέραν επιτάσσονται αι ωραιότεραι γυναίκες της πόλεως και οδηγούνται εις τα σπίτια αυτά όπου υπό άπλετον φως και αφθονίαν οίνου ή καμπανίτου τελούνται ανήκουστα όργια. Αι επιτασσόμεναι γυναίκες ανήκουν εις τας αστικάς τάξεις. Πλείσται όσαι εξ αυτών σύν τώ χρόνω προσλαμβάνονται εις την μυστικήν υπηρεσίαν της Τσέκας και των οποίων η αποστολή είναι να αναγνωρίζουν τους παλαιούς αστούς ή ευγενείς, οίτινες κρύπτονται υπό ψευδώνυμα και οίτινες αποκαλυπτόμενοι ρίπτονται εις τας φυλακάς, όπου τους αναμένουν τα πλέον φρικιαστικά βασανιστήρια και ο θάνατος.
Τοιαύτας οικίας σημειώ την απέναντι της πρώην αυτοκρατορικής Τραπέζης εις το Εκατερίνσκυ κανάλ αρθμ. 27. Την κατοικίαν αυτήν διευθύνει ο Λιθουανός Πόλ, αρκούντως μορφωμένος, όστις καθ’ εκάστην μεταμφιεζόμενος πότε εις στρατιωτικόν, πότε εις έμπορον, πότε εις ιερέαν, πότε εις επαίτην, εκτελεί το έργον του κατασκόπου, αναδειχθείς ένας εκ των πλέον αιμοχαρών διωκτών των άτυχων ρώσσων αστών. Άλλη τοιαύτη κατοικία ευρίσκεται εις το ‘Νέφσκι Προσπίντ’ και διευθύνεται υπό ωραίας κυρίας της ανωτάτης άλλοτε κοινωνίας της οποίας το όνομα μού διαφεύγει.
Άλλη εις την οδόν Νικολάεβσκι αρθμ. 4, ετέρα εις την οδόν Σεργκιέβσκα. Εις τους οίκους τούτους ως εις παγίδας έπιπτον τα καλλίτερα και ευγενέστερα τέκνα της Ρωσσίας.
Η μεσαιωνική αύτη κατάστασις εξακολουθεί μέχρι σήμερον, με μίαν διαφοράν ότι η Τσέκα μετωνομάσθη ως είπον, εις Γκεπεού και ότι τα μέσα της καταθλίψεως και της συστηματικής εξολοθρεύσεως των χριστιανών Ρώσσων ετελειοποιήθησαν.
Η περίφημος Τσέκα διαιρείται εις διάφορα τμήματα, έν εκ των φοβερών τμημάτων της είνε και το λεγόμενον σιδηροδρομικόν. ΄
Ας περιγράψωμεν μερικά τοιαύτα κέντρα της σιδηροδρομικής Τσέκας.
Α) Το εδρεύον εις το Σεστρορέσκι. Το Σεστρορέσκι είναι ένα λαμπρόν προάστειον της Πετρουπόλεως, επί των συνόρων της Φιλλανδίας, εις τας εκβολάς του ποταμού Σεστρά. Εκεί είνε εγκατεστημένος ο Εβραίος Ραποπόρτ, ο υπογράψας αναριθμήτους θανατικάς καταδίκας. Κατέχει την ωραιοτέραν έπαυλιν, με αφάνταστον πολυτέλειαν επίπλωσιν, με ολόκληρον επιτελείον θαλαμηπόλων, μαγείρων, υπηρετριών, κλπ. Καθ’ ήν εποχήν η πείνα εμάστιζε την Πετρούπολιν και το προλεταριάτον ελάμβανεν 25-50 δράμια ψωμί με το δελτίον, ο κ. Ραποπόρτ με τα όργανα του έπλεεν εντός της πολυτελεστέρας χλιδής και ακολασίας, την οποίαν η έκφυλος φαντασία του επεθύμει. Αυτή είναι η κυριαρχία του προλεταριάτου και η ισότης των πολιτών!
Β) Εις το ‘Κράσνοε Σέλο’ όχι μακράν της Πετρουπόλεως είνε εγκατεστημένον άλλο τμήμα της Τσέκας, εις μίαν των ωραιοτέρων επαύλεων ενός Μεγάλου Δουκός. Εις την έπαυλιν ταύτη λαμβάνουν χώραν εξωφρενικά όργια από τους ΕΒΡΑΙΟΥΣ. Εκεί εσύροντο και σύρονται αι ωραιότεραι κόραι του δυστυχούς ρωσσικού λαού, των οποίων αι οιμωγαί και κραυγαί, εκβιαζομένων υπό των εν κραιπάλη διατελούντων οργάνων της Τσέκας, σβήνονται από τα μελωδικά άσματα των επιτασσομένων εκάστοτε αοιδών του πρώην αυτοκρατορικού θεάτρου.
Ο κ. Σοφιανόπουλος έπρεπε να πλησιάση έστω και μακρόθεν ένα εκ των τοιούτων κέντρων διά να αισθανθή καλύτερον τ’ αγαθά της δήθεν εργατικής επαναστάσεως και της …πιστής εφαρμογής των δημοκοπικών αξιωμάτων τα οποία εκήρυξε.
Αι καταδιώξεις, πιέσεις και θανατικαί ποιναί εξακολουθούν μέχρι σήμερον, αλλ’ ως επί το πλείστον ολίγον μακράν της Πετρουπόλεως και Μόσχας, ίνα μη προσπίπτουν ευκόλως εις την αντίληψιν των αντιπροσώπων ξένων κρατών και των ξένων επισκεπτών.
Η διάλυσις της Οικογενείας.
Η τραγικωτέρα εκ των ολεθρίων συνεπειών του κομμουνισμού, την οποίαν πρέπει να προσέξουν όχι μόνον οι ΄Ελληνες εργάται και εν γένει οι ΄Ελληνες πολίται, αλλά όλοι οι πολιτισμένοι άνθρωποι όλης της γης, είνε η διάλυσις της οικογενείας, την οποίαν εκήρυξαν και εφήρμοσαν λυσσωδώς εις βάρος των Ρώσσων Χριστιανών οι Εβραίοι Δικτάτορες.
Είνε αφάνταστος η βδελυρά ακολασία η οποία προέκυψεν εξ αυτής εις όλην την Ρωσσία.
Η Αλεξάντρα Κολοντάι, μία εκ των μεγάλων κομμουνιστριών, εις φυλλάδιόν της υπό τον τίτλον ‘ Η οικογένεια και το κομμουνιστικόν Κράτος’ γράφει επί λέξει τα εξής:
‘Η παλαιά οικογένεια καταστρέφεται μόνη της, διότι μετεβλήθησαν αι συνθήκαι της ζωής. Η οικογένεια παύει να είναι αναγκαία διά το Κράτος. Το παιδί θα το θρέψη και θα το μορφώση το Κομμουνιστικόν Κράτος. Εις την θέσιν του σημερινού αδιαλύτου γάμου, θα γεννηθή η ελευθέρα ένωσις, ο ελεύθερος έρως’.
Και επειδή η αρχή αυτή εφαρμοσθείσα προυκάλεσε την αγανάκτησιν όλου του ρωσσικού λαού, συμπεριλαμβανομένων και των εργατριών, η μεγάλη Κομμουνίστρια αναφωνεί:
‘Γυναίκες εργάτριαι μη λυπείσθε διότι βλέπετε την σημερινήν οικογένειαν να εξαφανίζεται’.
Προτού αναλύσω τας τραγικάς συνεπείας της διαλύσεως της οικογενείας θα απαριθμήσω τα μέτρα, δι’ ών οι Εβραίοι μπολσεβίκοι επεδίωξαν να επιτύχουν του σκοπού των.
1) Εξέδωσαν τ’η 18η Δεκεμβρίου 1918 Διάταγμα καταργούν τον εκκλησιαστικόν γάμον και καθιστόν ευρύτατον το δικαίωμα του διαζυγίου. Αρκεί να κάμη τις μίαν δήλωσιν ότι δεν επιθυμή πλέον να συζή με την σύζυγόν του ή αντιστρόφως η σύζυγος με τον σύζυγόν της και αμέσως λαμβάνεται άνευ πολλών διατυπώσεων το διαζύγιον. Η διάταξις αύτη είχε και τα κωμικά της επεισόδια.
Ωρισμέναι υπηρέτριαι και μαγείρισσαι κακής διαγωγής στρατολογηθείσαι επί τούτω συνεκρότουν εις τα θέατρα συλλαλητήρια και ανερχόμεναι εις την σκηνήν ετόνιζον τα αγαθά του διαζυγίου. ΄Εβλεπε κανείς π.χ. χονδροειδεστάτην μαγείρισσαν εν μέθη διατελούσαν ν’ αποτείνεται με ζωηράς χειρονομίας προς το ακροατήριον και με ασχήμους κινήσεις του σώματος να δηλώνη ότι έφθασε η ευτυχής εποχή που ειμπορεί κάθε μήνα ν’ αλλάσση τον σύζυγόν της.
Οφείλομεν να τονίσωμεν ιδιαιτέρως ότι τόσον ο κηρυσσόμενος αθεισμός, όσω και ο νόμος ούτος περί διαζυγίου αποβλέπουν μόνον τους Χριστιανούς, ουχί δε και τους οπαδούς των άλλων θρησκευμάτων. Ούτω ενώ είδομεν άπειρα διαζύγια Χριστιανών, δεν είδομεν ούτε έν τοιούτον εβραίου ή μουσουλμάνου.
2) Άλλο διάταγμα των μπολσεβίκων εκήρυξεν επισήμως ότι οι γονείς κανένα ηθικόν δικαίωμα δεν έχουν επί των τέκνων των και ότι τα τέκνα είνε ελεύθερα να πράττουν ό,τι θέλουν. Είνε ευνόητοι αι συνέπειαι της διατάξεως ταύτης. Επηκολούθησεν τελεία διαφθορά των ανηλίκων, ήτις εξεδηλώθη αμέσως διά των εξής γεγονότων: Πρώτον τα παιδία ήρχισαν να κλέπτουν διάφορα αντικείμενα του σπιτιού των και να τα πωλούν διά ν’ αγοράσουν καπνόν ή σιγαρέττα και το χείριστον πάντων κοκαίνην. Συχνά συναντά κανείς εις τους δρόμους όμιλον παιδίων ηλικίας 12-15 ετών αμφοτέρων των φύλων ζωηρώς συζητούντων πώς το έν απερρόφησεν περισσοτέραν κοκαίνην ή το άλλο. Ούτω δε συζητούντα μεταβαίνουν εις την σχολήν.
3) Εις τα σχολεία ενεργείται διδασκαλία κυριολεκτικώς κλονίζουσα όλας τας ηθικάς βάσεις άς είχον οι μαθηται από την πρώην σχολήν ή την οικογένειά των. Καλός μαθητής θεωρείται εκείνος ο οποίος γνωρίζει ποίαν θέσιν κατέχει ο Α ή Β Εβραίος ‘Επίτροπος του λαού’ και ποίας υπηρεσίας προσέφερεν εις την κοινωνικήν επανάστασιν. Επί της βάσεως αυτής κρίνονται και οι διδάσκαλοι οι οποίοι υποβάλλονται εις εξετάσεις από τους επιθεωρητάς.
Εάν δεν είνε εις θέσιν ν’ απαντήσουν ικανοποιητικώς εις τοιούτου είδους ερωτήματα, αμέσως παύονται διά να καταδικασθούν εις τας πλέον φρικώδεις στερήσεις, διότι ούτοι θεωρούνται εστιγματισμένοι εχθροί του προλεταριάτου. Αποβλέποντες εις την ηθικήν παράλυσιν της παρούσης γενεάς οι Εβραίοι Δικτάτορες εφήρμοσαν το μικτόν σύστημα της φοιτήσεως εις το σχολείον, αρρένων και θηλέων. Παρέστημεν ολίγους μήνας βραδύτερον μάρτυρες προ του απεχθεστέρου θεάματος, να βλέπωμεν κορασίδας 13, 14, 15 ετών εγκύους.
4) Προς εξολόθρευσιν του ρωσσικού λαού οι ερυθροί τύραννοι της Μόσχας εξέδωκαν Διάταγμα δυνάμει του οποίου οι εκτρώσεις είνε ελεύθεραι και τα νοσοκομεία είνε υποχρεωμένα να προβαίνουν εις την έκτρωσιν δωρεάν
5) Άλλο Διάταγμα ομιλεί περί κοινοκτημοσύνης των γυναικών, αλλά τούτο δεν εφηρμόσθη εις όλην την Ρωσσίαν. Χάριν περιεργείας, ιδού επί λέξει μερικά τοιαύτα διατάγματα. Ο σύντροφος Καρασέεβ έχει το δικαίωμα της κοινοκτημοσύνης εις την πόλιν Αικατερινοδάρ, επί δέκα νεανίδων από 16 έως 20 ετών, κατά την εαυτού εκλογήν’.
Ιδού και έτερον διάταγμα αρκετά ενδεικτικόν:
‘Διά του παρόντος πιστοποιείται, ότι ο σύντροφος Εθιόνικος εξουσιοδοτείται να λάβη δι εαυτόν νέαν κόρην. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να του απαγορεύση ή ν’ αντισταθή. Είναι εξουσιοδοτημένος με απεριόριστον δικαίωμα, όπερ και πιστοποιείται διά των υπογραφών’.
Ο ιερός χαρακτήρ της οικογενείας, βάσις όχι μόνον του πολλαπλασιασμού, αλλά και της υπάρξεως παντός έθνους, κατηργήθη, ο ελεύθερος γάμος επετράπη μέχρι τοιούτου σημείου, ώστε η συμβίωσις ανδρός και γυναικός να διαρκή μόνον μερικούς μήνας, τα δε καθήκοντα των συζύγων περιορίζονται αποκλειστικώς εις την κτηνώδη ηδονήν.
Ευκόλως φαντάζεται πάς τις ποίαι υπήρξαν αι συνέπειαι των μέτρων τούτων.
Αι γεννήσεις ηλαττώθησαν κατά 50% τουλάχιστον και βαίνουν ελαττούμεναι, τα αφροδίσια νοσήματα έχουν τόσον διαδοθή ώστε να εγερθή συζήτησις σοβαρά εις τας Κομμουνιστικάς εφημερίδας, πρωτοσταντούντος του Κομμισάρου της Υγιεινής Σιμάσκο. Ούτος προέτεινε διάφορα μέτρα προληπτικά, αλλ’ όλα αυτά προς το θεαθήναι. Και ο δυστυχής Ρωσσικός λαός κλαίει τα φθίνοντα πολλά εκατομμύρια τέκνων του από την φοβεράν μάστιγα της συφιλίδος, ήτις τόσον ευρέως έχει διαδοθή, όχι μόνον εις τας πόλεις, αλλά και την ύπαιθρον.
Εις την τεχνητήν πείναν, εις τας διαφόρους επιδημίας, εις τα νοσήματα, ο Ρωσσικός λαός αναγνωρίζει σκόπιμα μέσα, τα οποία μεταχειρίζεται η σπείρα αύτη των διεθνών συνωμοτών προς εξόντωσιν του Χριστιανικού Ρωσσικού λαού, τρομοκρατουμένου διά της Τσέκας ή Γκεπεού, ξενικής μισθοφόρου στρατιάς, οργάνου της Τρίτης Διεθνούς, ήτις αποτελείται από πάν άλλον, ή από Ρώσσους. Διότι εις την φρουράν αυτήν τα 50% είνε Εσθονοί και Λιθουανοί και τα έτερα 50% Κινέζοι και [τουρκόφωνοι] Μωαμεθανοί της κεντρικής Ασίας και του Καυκάσου, [μεταξύ των οποίων και Χάζαροι], ανέκαθεν μισούντες τον Ρωσσικόν Χριστιανικόν λαόν.
Είνε περίεργον πώς ο κ. Σοφιανόπουλος ουδέν εκ των ανωτέρω αντελήφθη ή καίτοι αντιληφθείς δεν εσημείωσε εις τα μακρά άρθρα του υπέρ του μπολσεβικισμού.
Είνε γνωστόν εκ της ιστορίας του πολιτισμού ότι ο άνθρωπος είνε κατ' εξοχήν ζώον κοινωνικόν και ότι αφ' ής στιγμής συνέπηξε την πρώτην κοινωνίαν ησθάνθη την ανάγκην να περιορίζη τας ατομικάς πράξεις του διά να μη θίγη υλικώς και ηθικώς τον πλησίον του. Ο περιορισμός ούτος εκάστου εγώ, δηλαδή ο αμοιβαίος σεβασμός των πολιτών εδημιούργησε την έννοιαν της ηθικής και του δικαίου. Είνε δε αυταπόδεικτον ότι άνευ του αμοιβαίου τούτου σεβασμού πάσα κοινωνία, πάν έθνος είναι προωρισμένον να διαλυθή αφού τα διάφορα μέλη αυτού θα επιτίθενται το έν κατά του άλλου διά να ικανοποιήσουν τας ορέξεις των εις βάρος των άλλων.
Η έννοια αύτη της ηθικής δεν υπάρχει σήμερον εν Ρωσσία. Ο κομμουνισμός ειργάσθη να την καταστρέψη. Το κτηνώδες ένστικτον της γενετησίου ορμής, το οποίον αφομοιώνει τον άνθρωπον πλήρως προς τα άλογα ζώα, απολαύει της πλέον αχαλινώτου ελευθερίας. Η αγάπη προς την οικογένειαν, πηγή των ωραιοτέρων φίλτρων, δεν υπάρχει πλέον. Ο σεβασμός προς τον Θεόν, πηγή των ευγενεστέρων θυσιών, εξέλειπεν τελείως.
Η αγάπη προς την εθνικήν πατρίδα, πηγή απαραμίλλων ηρωισμών, υπενομεύθη τελείως.
΄Ολαι αυταί αι ηθικαί αρχαί, αι οποίαι αποτελούν τον απαραίτητον συνεκτικόν κρίκον πάσης κοινωνίας, εξηφανίσθησαν.
Ο Ρωσσικός λαός, και αν ακόμη ταχέως απηλλάσσετο εκ του μπολσεβικικού ζυγού, θα χρειασθή αιώνας ολοκλήρους διά να επανεύρη την ψυχικήν, ηθικήν και εθνικήν του συνείδησιν.
Ουδείς χαλινός, ούτε θρησκευτικός, ούτε οικογενειακός, ούτε εκπαιδευτικός, υπάρχει σήμερον διά να εμποδίζη την διάπραξιν αδικημάτων προς κορεσμόν ιδίων ορέξεων.
Η παρατηρουμένη αποσύνθεσις δεν είναι απλώς πολιτική ή εθνική. Δεν πρόκειται απλώς περί της εξαφανίσεως του πατριωτικού αισθήματος. Πρόκειται περί της εξαλείψεως του στοιχειώδους σεβασμού τον οποίον πας άνθρωπος οφείλει προς τους ομοίους του.
Ουδέποτε η εγκληματικότης των ανηλίκων έφθασεν εις τοιούτον βαθμόν, όπως εν τώ γηίνω αυτώ …παραδείσω του κομμουνιστικού κράτους.
Μέχρι τοιούτου σημείου έχει προχωρήσει η εγκληματικότης της νέας γενεάς, ώστε ήρχισε να θεωρείται επικίνδυνος και εις τους διεθνείς αυτούς τυράννους. Αυτός ο επίσημος σοβιετικός τύπος ησχολήθη πλειστάκις με το ζήτημα τούτο.
Δεν θέλομεν να προφητεύσωμεν. Αλλ’ εκφράζομεν την βεβαιότητα εξ όσων είδομεν ότι εκ της εγκληματικής και διεφθαρμένης ταύτης γενεάς θα εξέλθουν οι εκδικηταί οι οποίοι θα τιμωρήσουν αμειλίκτως τους Εβραίους Δικτάτορας.
Σημειωτέον ότι τας Κυριακάς και τας μη εργασίμους ημέρας εκατοντάδες χαμινίων γυμνοπόδων με ερυθρούς χιτώνας, επί τούτω στρατολογουμένων, περιφέρονται εις τας οδούς με ερυθράς σημαίας, ψάλλοντα άσεμνα άσματα, καταλήγοντα εις την επωδόν: ‘Κάτω ο Θεός’, ‘Ζήτω η Κομμουνιστική Διεθνής’.
Εν τη αφελεία των τα μικρά παιδία χαίρουν, διότι είνε ελεύθερα να ικανοποιούν οιονδήποτε πόθον, οιανδήποτε όρεξίν των. Δεν ημπορούν να εκτιμήσουν ότι η ακόλαστος αυτή ελευθερία, αυξάνει αντί να ελαττώνη τα εγωιστικά των ένστικτα, των οποίων η βαθμιαία άμβλυνσις αποτελεί τον σκοπόν παντός ανθρωπίνου πολιτισμού. Ιδού διατί εις όλην την Ρωσσίαν, τόσον εις τας πόλεις, όσω και τα χωρία, βλέπει τις όλα τα παιδία δηλητηριασμένα με το ψεύδος και με την πορνείαν. Είνε απιστεύτως φοβερά η επιδημία της ανηθικότητος, η οποία χαρακτηρίζει το Κομμουνιστικόν πολίτευμα.
΄Ολοι ψεύδονται. Όλοι κλέπτουν, όλοι έγιναν ταπεινοί και δειλοί.
Οι ανώτεροι επίτροποι του λαού οίτινες κατά 80% είνε Εβραίοι, άπαξ της εβδομάδος συνέρχονται εις το Μουσείον Αλεξάνδρου του Ι’, όπου λέγεται ότι λαμβάνουν χώραν ανθρωποθυσίαι, κατόπιν των οποίων ακολουθούν όργια.
Εν Μόσχα εκδίδεται περιοδικόν το οποίον υβρίζει κατά τον ασεβέστερον τρόπον την χριστιανικήν θρησκείαν. Διά να καταστήση δε αυτήν μισητήν δεν διστάζει να κηρύττη ότι ‘ο Ιησούς Χριστός ήτο συνεργός των κεφαλαιούχων και των εργοστασιαρχών’ και ότι αυτός έδιδε το σύνθημα του φόνου τών υπέρ των δικαίων των αγωνιζομένων …εργατών. Το περιοδικόν τούτον εδημοσίευσε μεταξύ άλλων μίαν γελοιογραφίαν παριστώσαν τον ‘Γαλιλαίον’ όπως ονομάζουν τον Χριστόν εντός οίκου ανοχής, διδάσκοντα εις τας ημιγύμνους γυναίκας να υποκύψουν αγογγύστως εις την μοίραν των. Κάτωθεν δε της γελοιογραφίας υπήρχον διάφορα ρητά του Ευαγγελίου.
Όπως δε επανειλημμένως ετόνισα όχι μόνον δεν γίνεται καμμία επίθεσις κατά της εβραικής θρησκείας, αλλά και τιμωρείται διά θανάτου πάς προσβάλλων αυτήν.
Οι εγγεγραμμένοι εις το κόμμα Κομμουνισταί δεν έχουν το δικαίωμα να παρακολουθήσουν την λειτουργίαν της χριστιανικής θρησκείας, ούτε δε να ταφούν υπό τα ευχάς της Εκκλησίας.
Χαρακτηριστικώτατον είναι το θέαμα κηδείας κομμουνιστού, το οποίον πολλάκις παρηκολούθησα. Φέρετρον ερυθρόν, επί ερυθράς νεκροφόρου, άνευ σταυρού και άνευ ιερέως. Οι ίπποι είναι κεκαλυμμένοι επίσης με ερυθρά υφάσματα, οι δε ακολουθούντες την κηδείαν συγγενείς κρατούν εις ένδειξιν πένθους ταινίας ερυθράς.
Η σπουδαιοτέρα όμως πηγή ανηθικότητος και η πλέον επικίνδυνος δεν είνε ούτε το κήρυγμα κατά της θρησκείας, ούτε το κήρυγμα κατά της οικογενείας. Είναι η έλλεψις πίστεως εις την εργασίαν, την οποίαν έλλειψιν εγέννησεν αυτό τούτο το κομμουνιστικόν καθεστώς μη επιτρέπον εις τον εργαζόμενον ν’ απολαμβάνη τους καρπούς των μόχθων του.
Η κοινοκτημοσύνη, η ιδέα ότι δεν θα κερδίση τις τίποτε εντείνων τας προσπαθείας του, η εξίσωσις του ευφυούς προς τον ηλίθιον, του φιλέργου προς τον οκνηρόν, του υγιούς προς τον ασθενικόν, του ευσυνειδήτου προς τον ασυνείδητον, εξήλειψε την αγάπην προς την εργασίαν και επεξέτεινε την οκνηρίαν, η οποία είνε το καταστρεπτικώτερον ελάττωμα διά τα άτομα και τους λαούς.
Αποσύνθεσις ηθική, κοινωνική, οικονομική, Εθνική. Ιδού τα αποτελέσματα της αιμοσταγούς δικτατορίας του μπολσεβικισμού.
Οι αρχηγοί του μπολσεβικισμού έχουν ένα μόνον εξαιρετικόν προσόν. Είναι ανυπέρβλητοι δημοκόποι. Ξεύρουν να παίζουν με τας λέξεις περισσότερον από κάθε άλλον διά να εξαπατούν τον αθώον λαόν. Το χάρισμα αυτό – εάν είνε χάρισμα – το ανέπτυξαν με άφθαστον επιτηδειότητα εις το ζήτημα της …πνευματικής αναπτύξεως του Ρωσσικού λαού, δηλαδή της πνευματικής αποκτηνώσεώς του.
Αφ’ ενός λέγουν ότι η θεμελειώδης αρχή του μπολσεβικισμού είνε η αρχή της αυτοδιαθέσεως κάθε έθνους. Και αφ’ ετέρου αρνούνται εις τον Ρωσσικόν λαόν κάθε ελευθερίαν διαθέσεως των ιδικών του υποθέσεων. Ερωτώμενοι τότε διά την αυνέπειαν αυτήν, απαντούν ότι η δικτατορία του προλεταριάτου, δηλαδή των ωργανωμένων κομμουνιστών, δεν επιτρέπει την χορήγησιν πάσης ελευθερίας αντιθέτου προς τα συμφέροντά του. Με άλλας λέξεις 600 χιλιάδες ρώσσων Κομμουνιστών δικαιούνται να τυραννούν, να σφάζουν, να ληστεύουν 120 εκατομμύρια ανθρώπων. Και πρό παντός δικαιούνται να τώ αρνηθούν πνευματικήν ελευθερίαν εις την Ρωσσίαν.
Εις το περίφημο έργον του ‘Το Πρόγραμμα των Μπολσεβίκων’, ο Ν. Μπουχαρίν, ένας εκ των κορυφαίων κομμουνιστών λέγει ρητώς ότι ‘όλοι φωνάζουν με μανίαν εναντίον των μπολσεβίκων, διότι παύουν τας εφημερίδας, φυλακίζουν, απαγορεύουν τας συγκεντρώσεις, επαναφέρουν την απολυταρχίαν, είναι τύραννοι, δολοφόνοι και άλλα παρόμοια’.
Εις την κατηγορίαν ταύτην απαντά ο ίδιος ο σύντροφος Ν. Μπουχαρίν ως εξής:
‘Τώρα ότε έχομεν δικτατορίαν εργατών και χωρικών, της οποίας σκοπός είνε να πλήξη τελευταίως την αστικήν τάξιν (δηλαδή όλον τον Ρωσσικόν λαόν, πλήν 600 χιλιάδων κομμουνιστών) είνε προφανές ότι δεν είνε δυνατόν να δοθούν εις αυτή πολλαί ελευθερίαι, ούτε το δικαίωμα να ψηφίζη’.
Και ενώ έχομεν τοιαύτας βαρυσημάντους ομολογίας αυτών των μπολσεβίκων, έρχεται ο κ. Σοφιανόπουλος να εξάρη την επιστημονικήν και πνευματικήν κίνησιν του μπολσεβικικού κράτους.
Μελετήσας μετά προσοχής την αρθρογραφίαν του κ. Σοφιανοπούλου ανεγνώρισα όλα όσα χιλιάκις ανέγνωσα εις την αρθρογραφίαν των κορυφαίων μπολσεβίκων δημοσιογράφων και μάλιστα του Εβραίου Ναχαμκές (του φέροντος το ρωσσικόν ψευδώνυμον Στέκλωφ) και του επίσης Εβραίου Ράδεκ. Αλλ’ η αρθρογραφία αύτη δεν είνε τίποτε άλλο ειμή μία συστηματική προπαγάνδα διαγράφουσα αναιδέστατα όλα τα εν Ρωσσία γεγονότα και προσπαθούσα να τα παρουσιάζη ομολογουμένως μετά μεγάλης τέχνης, όπως διατάσσει το Ανώτατον Συμβούλιον της Εργασίας και Αμύνης, το καλούμενον (ΣΤΟ), το και εκτελεστικόν της Γ’ Διεθνούς, διά την εσωτερικήν διοίκησιν της Ρωσσίας.
Η αρθρογραφία του κ. Σοφιανοπούλου υπήρξεν ένα συμπίλημα διαφόρων άρθρων των δύο μπολσεβικικών εφημερίδων της Μόσχας, ήτοι της ‘Ισβέστιας’ (Ειδήσεων) και της ‘Πράβδας’ (Αληθείας), εις τα οποία προ πολλού κανείς σοβαρός άνθρωπος εν Ρωσσία δεν τα πιστεύει πλέον, πλήν των μελών του κομμουνιστικού κόμματος και τούτο υποχρεωτικώς διότι τα 90% εξ αυτών είνε σχεδόν αγράμματοι.
Απόδειξιν τούτου ο κ. Σοφιανόπουλος ηδύνατο να ανεύρη εις αυτήν την ‘Πράβδαν’, ήτις εξ αφορμής της εκκαθαρίσεως του κομμουνιστικού κόμματος κατά το 1922 έγραφεν αυτολεξεί τα εξής:
‘Ημείς δεν έχομεν ανάγκην να γνωρίζωμεν εάν κάθε μέλος του κομμουνιστικού κόμματος είναι εγγράμματον ή αγράμματον, ημείς δεν θέλομεν να γνωρίζωμεν εάν κατέχη το κομμουνιστικόν αλφάβητον. Θέλομεν να γνωρίζωμεν μόνον εάν είνε πιστόν μέλος, εάν υπακούη τυφλώς εις τας διαταγάς του κεντρικού κομιτάτου του κόμματος.’
Λόγου γενομένων περί των πηγών εξ ών ο κ. Σοφιανόπουλος ήντλησε τας πληροφορίας του, οφείλομεν να σημειώσωμεν ότι αν και ο Τύπος είναι μονοπώλιον του κράτους εν Ρωσσία, αι δύο εφημερίδες η ‘Ισβέστια’ και η ‘Πράβδα’, τα επίσημα όργανα του κράτους δεν έχουν κυκλοφορίαν μεγαλυτέραν των 30-35 χιλιάδων φύλλων καθημερινώς, μ’ όλον ότι όλαι αι υπηρεσίαι είναι υποχρεωμέναι να εγγράφωνται συνδρομηταί, επί πλέον δε εκδίδονται εις χώραν 121 εκατομμυρίων κατοίκων.
Ο κ. Σοφιανόπουλος, ακριβώς όπως και ο μονοπωλιακός τύπος του μπολσεβικικού κράτους επήνεσε με υπερβολικόν ενθουσιασμόν και θορυβώδη θαυμασμόν έν σοβιετικόν διάταγμα, το της καταργήσεως της αγραμματωσύνης (Νταλόι μπεζγραμτνός). Αλλά κατόπιν δύο ετών θορυβώδους ρεκλάμας απεδείχθη ότι ώδινεν όρος και έτεκεν μύν. Και αντί το διάταγμα τούτο να ελαττώση, ηύξησε τον αριθμόν των αγραμμάτων, εις βαθμόν απίστευτον. Από τα υπάρχοντα πρότερον δημοτικά σχολεία 50% έκλεισαν δι’ έλλειψιν πόρων, τα δε άλλα 50% ευρίσκονται εις ελεεινοτάτην κατάστασιν.
Τα σχολεία της μέσης εκπαιδεύσεως ανέμενεν η αυτή τύχη. Τα πλείστα έκλεισαν, εις δε τα υφιστάμενα επιβάλλεται φορολογία βαρυτάτη εις τους φοιτητάς, ούτως ώστε οσημέραι ο αριθμός των μαθητών ελαττούται.
Εις τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα η φοίτησις εμποδίζεται εις τους γνησίους ρώσσους φοιτητάς, ως μη δυναμένους δήθεν ν’ απαντήσουν κατά την εγγραφήν των εις τα τιθέμενα 34 κομμουνιστικά ερωτήματα. Κατά το 1924 απήτησαν τοιαύτας απαντήσεις όχι μόνον από τους εισερχομένους το πρώτον εις τα Πανεπιστήμια, αλλά και από τους τριετείς και τετραετείς. Οι μη δυνηθέντες ν’ απαντήσουν απεβλήθησαν. Οι αποβληθέντες μόνον εν Μόσχα και Πετρουπόλει κατά το 1924 ανήλθον εις 12.000 φοιτητάς.
Εις το παρελθόν η Ρωσσία διεκρίνετο διά τας πλουσίως οργανωμένας ανωτέρας της σχολάς, διά τα άφθονα μέσα τα οποία διέθετον και διά τινους διακεκριμένους επιστήμονάς της. ΄Ηδη όλα αυτά ανήκουν εις το παρελθόν. Πλείστοι των διακεκριμένων καθηγητών διδάσκουν ήδη εις ξένα Πανεπιστήμια, εις την Τσεχοσλοβακίαν, άλλοι εις την Γερμανίαν και άλλοι εις την Γαλλίαν. Οι υπολειφθέντες είνε ηναγκασμένοι να εργάζωνται συμφώνως προς τας απολυταρχικωτάτας διαταγάς του εξ Εβραίων έλκοντος το γένος Επιτρόπου επί της Παιδείας Λουνατσάρσκυ. Και ο μεγαλόσχημος αυτός Κομμισάριος εξετόπισε πολλούς διακεκριμένους επιστήμονας από την επί μακρά έτη διεύθυνσιν ιατρικής κλινικής και εν ταύτη διώρισε νεαρούς Εβραίους ιατρούς, τους δε πρώην διευθυντάς και καθηγητάς τους έθεσε υπό τας διαταγάς των.
Εάν επισκεφθή τις τας διαφόρους σχολάς τας οποίας τώρα ονομάζουν ‘Μπούζ’, τουτέστι ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα, αποκομίζει αμέσως την εντύπωσιν ότι ευρίσκεται οπουδήποτε αλλαχού πλήν της Ρωσσίας, διότι αι φυσιογνωμίαι των σπουδαστών εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων είνε ξένων φυλών και δή εβραικαί.
Είναι ακόμη άγνωστα τα βαθύτερα αίτια της περιφήμου ‘ασθενείας’ του Λενίν, η οποία όχι μόνον τον απεμάκρυνε εκ της αρχής, αλλά και τον ωδήγησεν εις τον τάφον. Τα αυτά αίτια προυκάλεσαν μετά δύο περίπου έτη πρώτον την ‘ασθένειαν’ και κατόπιν την απομάκρυνσιν του Τρότσκυ εκ της αρχής.
Καθ’ ήν στιγμήν χαράσσω τας γραμμάς ταύτας αγγέλλεται η συμφιλίωσίς του προς την Μόσχαν. Το γεγονός όμως τούτο, έστω και επαληθεύον, δεν αφαιρεί την σημασίαν των κατωτέρω πληροφοριών, αι οποίαι χύνουν φώς επί της αιμοδιψούς τυραννίας, η οποία κυβερνά σήμερον την ατυχή Ρωσσίαν.
Οι εκ των παρασκηνίων εμπνέοντες τους εβραίους δικτάτορας της Μόσχας είναι τόσον δαιμόνιοι εις την σκηνοθεσίαν ώστε σπανιώτατα κατορθώνει κανείς να διακρίνη τα νήματα διά των οποίων κινούνται τα επί σκηνής εμφανιζόμενα νευρόσπαστά των.
Ο Τρότσκυ κατηγορήθη, όπως κατηγορήθη ακριβώς και ο Λενίν, ότι ήρχισε ν’ αποκλίνη προς την δεξιάν, ότι δηλαδή ήρχισε να θυσιάζη τας κομμουνιστικάς αρχάς και να κλίνη προς τας αστικάς, καθιστάμενος ούτω εμπόδιον διά την …ευημερίαν της ‘Ενώσεως των Σοσιαλιστικών Σοβιετικών Δημοκρατιών’.
Θα ηδύνατο κανείς να παραδεχθή προς στιγμήν την κατηγορίαν ταύτην ως βάσιμον. Αλλά τότε διατί το Μπολσεβικικόν Κράτος ευθύς μετά την αποχώρησιν του Λενίν εφήρμοσε διάφορα μέτρα, μαρτυρούντα ότι απεδέχετο τας αντιλήψεις, τας οποίας κατέκρινεν;
Ο Τρότσκυ απολογούμενος προ μηνός προς το Κεντρικόν Κομιτάτον των Σοβιέτ έγραφε μεταξύ άλλων τα εξής:
‘ Επειδή ο πρόλογος του βιβλίου μου «Μαθήματα εκ της Επαναστάσεως του Οκτωβρίου» έδωκε την τυπικήν αφορμήν διά την τελευταίαν συζήτησιν, θεωρώ απαραίτητον ν’ αποκρούσω την κατηγορίαν, ότι δήθεν έγραψα το βιβλίον μου εν αγνοία του Κεντρικού Κομιτάτου και του Κόμματος. Το βιβλίον μου εξετυπώθη κατά τον αυτόν ακριβώς τρόπον, καθ’ όν και όλα τα βιβλία των λοιπών μελών του Κεντρικού Κομιτάτου και του Κόμματος. Τα διάφορα δε κεφάλαια αυτού εδημοσιεύθησαν εις την «Πράβδαν» επίσημον όργανον του Ρωσσικού Κομμουνιστικού Κόμματος, της οποίας η σύνταξις όχι μόνον δεν έκαμε καμμίαν υποσημείωσιν, αλλά και ουδέποτε μοί υπέδειξεν ότι δεν συνεφώνει προς οιονδήποτε σημείον αυτών’.
Αι φράσεις αύται του Τρότσκυ αποδεικνύουν ότι εν τη πραγματικότητι ουδεμία υφίσταται διαφωνία αρχών μεταξύ αυτού, Εβραίου την Εθνικότητα (Μπρονστάιν ονόματι) και του κατ’ επίφασιν αντιπάλου του Ζηνόβιεφ, επίσης Εβραίου (καλουμένου πράγματι ΄Απφελμπάουμ). Ακριβώς όμως ουδεμία υφίστατο διαφωνία μεταξύ του Λενίν και του Τρότσκυ, όταν ο πρώτος ηναγκάζετο να αποσυρθή εκ της αρχής υπό τας αυτάς συνθήκας, υφ’ άς και ο Τρότσκυ.
Αλλαχού λοιπόν και ουχί εις διαφωνίαν αρχών πρέπει να αναζητηθούν τα πραγματικά αίτια, τα οποία ώθησαν το Κεντρικόν Κομιτάτον της Μόσχας να επιβάλη εις τον Τρότσκυ να ‘ασθενήση’ και να εγκατασταθή εις Κριμαίαν.
Τα κατωτέρω αναπτυσσόμενα γεγονότα, επιτρέπουν, νομίζω, να βεβαιώση τις ότι τόσον η απομάκρυνσις του Λενίν όσω και του Τρότσκυ οφείλονται εις διαταγήν των εμπνεόντων τον Διεθνή Κομμουνισμόν, οι οποίοι ανυπερβλήτως ως ψυχολόγοι αισθάνονται:
1) Την ανάγκην να προσφέρουν εξιλαστήρια θύματα, εις την ογκουμένην αγανάκτησιν, όχι πλέον των ρώσσων αστών, αλλ’ αυτών των κομμουνιστών, όσοι εξ αφελείας ηκολούθησαν το σατανικόν των πρόγραμμα.
2) Την ανάγκην της εκκαθαρίσεως και της ανανώσεως τού Κομμουνιστικού Κόμματος διά της αποβολής ή και της εξοντώσεως των κομμουνιστών εκείνων, όσοι εκδηλούν δυσφορίαν διά την κατάστασιν.
Ιδού τα γεγονότα, εφ’ ών στηρίζω τας πληροφορίας μου ταύτας.
Τη 15η Οκτωβρίου 1923 – ευρισκόμην ακόμη εν Μόσχα – υπεβλήθη έγγραφος διαμαρτυρία προς την ανωτάτην Εκτελεστικήν Επιτροπήν, του Ρωσσικού Κομμουνιστικού Κόμματος, υπογεγραμμένη παρά 45 μελών αυτής, ως και του γραμματέως Σαπρόνωφ, διότι δήθεν το Κεντρικόν Κομιτάτον δεν εφαρμόζει πιστώς τας αποφάσεις των τελευταίων Πανσοβιετικών Συνεδρίων. Παρήλθε ο Οκτώβριος και ο Νοέμβριος και ουδέν ελέχθη ή ηκούσθη τι περί της διαμαρτυρίας ταύτης.
΄Εξαφνα κατά τας πρώτας ημέρας του Δεκεμβρίου ήρχισαν ζωηραί συζητήσεις εις τα διάφορα κομμουνιστικά κέντρα της Μόσχας, ως εις Σακολκικώφ, εις Κράσνο-Πρεσνένσκι, κ.α. και εις τας οποίας ήρχισαν να λαμβάνουν μέρος όλοι οι κορυφαίοι του κομμουνιστικού κόμματος.
Εξετοξεύοντο αι φοβερώτεραι κατηγορίαι, αι τρομερώτεραι απειλαί, των μέν προς τους δε. Οι μη γνωρίζοντες ότι επρόκειτο περί σκηνοθεσίας ενόμισαν προς στιγμήν ότι πράγματι θα επέλθη σύρραξις μεταξύ των διαφωνούντων κομμουνιστών. Μετά τινας ημέρας η ατμόσφαιρα της Μόσχας εκαλύφθη από πυκνότερα νέφη. Εδημοσιεύθη απόφασις της Ανωτάτης Εκτελεστικής Επιτροπής ήτις εκεραυνοβόλει τους διαμαρτυρηθέντας. Την απόφασιν ταύτην υπέγραψε και ο Τρότσκυ.
Την επιούσαν, της εκδόσεως της αποφάσεως, ο κόσμος έμεινε κατάπληκτος μανθάνων ότι ο Τρότσκυ απέστειλε δύο επιστολάς, μίαν προς τους στρατιωτικούς κομμουνιστάς και ετέραν προς τα κομμουνιστικά Κέντρα του Κράσνο-Πρεσνένσκυ, δι’ ών ετάσσετο με τας βλέψεις της διαμαρτυρηθείσης δήθεν αντιπολιτεύσεως και εναντίον της αποφάσεως, την οποίαν όμως και αυτός υπέγραψεν.
΄Αμα τη λήψει των επιστολών τούτων, πολλοί αφελείς νεαροί στρατιωτικοί, ως και πολλοί των ζωηροτέρων κομμουνιστών, νομίσαντες ότι πραγματικώς ο Τρότσκυ τάσσεται παρά το πλευρόν των, ήρχισαν πλοκλητικώτερον να εκδηλώνουν τας σκέψεις των και ούτω απεκαλύφθησαν εις τα όμματα των άριστα ωργανωμένων μυστικών πρακτόρων της Τσέκας.
Μετά παρέλευσιν δύο ημερών η Μόσχα έκπληκτος επληροφορείτο ότι ο Τρότσκυ εξορίζεται εις το Σότσι και ότι τώ αφηρέθη το Κομμισαριάτον των Στρατιωτικών και Ναυτικών.
Και μεν Τρότσκυ, ως γνωστόν, μετά παρέλευσιν ολίγων μηνών επέστρεψε εις Μόσχαν, αναλαβών πάλιν την υπηρεσίαν του. Αλλά διά της Σατανικής προκλήσεώς του εγένετο υπαίτιος της εξοντώσεως πολλών χιλιάδων χριστιανών Ρώσσων στρατιωτικών, πολιτικών και εργατών, οι οποίοι είχον εκδηλώσει συμπαθείας προς αυτόν. Οι πλείστοι εύρον τον σκληρότερον θάνατον αποσταλέντες εν καιρώ χειμώνος καθ’ ομάδας 500-600 εις το βορειότερον σημείον της Σιβηρίας, όπου υπέκυψαν εις την πείναν και το ψύχος.
Ο ήδη εγερθείς πρότινος θόρυβος πέριξ του Τρότσκυ είναι ασφαλώς νέα σκηνοθεσία προς εξαπάτησιν όχι μόνον των δυσφορούντων κομμουνιστών, αλλά και προς διάσπασιν των προσφύγων Ρώσσων, οίτινες ευρίσκονται μακράν της πατρίδος των.
Και άλλαι ενέργειαι του Τρότσκυ, του Ζηνόβιεφ, και του Καμένεφ (επίσης Εβραίου καλουμένου πράγματι Ρόζενφελδ) τας οποίας θα αναλύσω αύριον, χύνουν επίσης άπλετον φως επί της σκοτεινής εν Ρωσσία καταστάσεως.
΄Αλλην απόδειξιν ότι η αποχώρησις του Τρότσκυ δεν σημαίνει διαφωνίαν αρχών προς τα Σοβιέτ, αλλά αποτελεί τέχνασμα, παρέχει είς βαρυσήμαντος λόγος του Ζηνόβιεφ (Άπφελμπάουμ) δημοσιευθείς εις την ‘Ισβέστια’ της Μόσχας τή 30η Νοεμβρίου 1924, αριθ. Φύλλου 274 (2309). Εις τον λόγον τούτον ο Ζηνόβιεφ, ο δήθεν αντίπαλος του Τρότσκυ έλεγε μεταξύ άλλων ότι ούτος αποτελεί προσωπικότητα ανωτέραν του Λενίν.
Και εξηκολούθει ως εξής:
‘Εάν ο Λενίν είνε ο τύπος του επαναστάτου προλεταρίου, ο Τρότσκυ είνε κλασσικός τύπος επαναστάτου διανοουμένου. Ημείς συγκρίνομεν εδώ, όχι πρόσωπα, αλλά τους αντιπροσώπους δύο πολιτικών κατευθύνσεων. Αυτός ο διανοούμενος επαναστάτης, έχει ισχυροτέραν φυσιογνωμίαν, γνωρίζει πολλάκις ν’ αφομοιούται με την προλεταριακήν μάζαν, όταν πρόκειται να εξεγείρη τον όχλον. Αλλ’ εκείνο το οποίον αποτελεί την βάσιν της πολιτικής του δράσεως είνε το επαναστατικόν τού διανοουμένου.’ Αυτός είνε ο ήρως επαναστάτης, όπως ο Σουχάνωφ (Γκίμερ) αποκαλεί τον Τρότσκυ.
Η όλη δράσις του εξορίστου της Κριμαίας, μεγάλου Εβραίου, αποδεικνύει ότι ούτος υπεδύθη πάντοτε με εξαιρετικήν προθυμίαν και ακλόνητον πίστιν τον ρόλον τον οποίον διετάχθη υπό των αρχηγών των μεγάλων Εβραικών οργανώσεων, προς πραγματοποίησιν του εβραικού ιδεώδους της Κοσμοκρατορίας.
Πράγματι, τώ 1903 ο Τρότσκυ ήτο μενσεβίκος, δηλαδή αντιμπολσεβίκος, τώ 1904 απεχώρει από τους Μενσεβίκους και τώ 1905 επέστρεψεν πάλιν εις τας τάξεις των, τώ 1906 εκ δευτέρου απεχώρει από τους Μενσεβίκους, κατά το τέλος δε του ιδίου έτους, υπεστήριζε την σύμπραξιν αυτών με τους Καντέτ (συνταγματικούς μοναρχικούς). Την άνοιξιν του 1907 εις το Συνέδριον του Λονδίνου έλεγεν ότι διίσταται με την Ρόζαν Λούξεμπουργκ (Εβραίαν) και ότι η διάστασις αύτη έχει κατεύθυνσιν όχι πολιτικήν αλλ’ απλώς ατομικήν.
Τώ 1916 ήτοι προ της κομμουνιστικής επαναστάσεως εις το τεύχος του Σοσιάλ-Ντεμοκράτ αρθ. 1 ο Λενίν έγραφε μεταξύ άλλων: ‘Οποιαιδήποτε και εάν είναι αι υποκειμενικαί αγαθαί προθέσεις του Τρότσκυ και του Μάρτωφ (επίσης Εβραίου) αντικειμενικώς υποστηρίζουν τον Ρωσσικόν-Σοσιαλιστικόν Ιμπεριαλισμόν’.
Η φράσις αύτη του Λενίν ενέχει εξαιρετικήν σημασίαν. Ρωσσικός Σοσιαλιστικός Ιμπεριαλισμός δεν σημαίνει τίποτε άλλο ειμή το εβραικόν ιδεώδες της Κοσμοκρατορίας, το οποίον πράγματι τόσον αποτελεσματικώς έμελλε να εξυπηρετήση ο Τρότσκυ. Αλλά μήπως και ο ίδιος ο Λενίν, δέσμιος των διεθνών συνωμοτών της ανθρωπότητος δεν εξυπηρέτησεν εμμέσως το αυτό ιδανικόν;
Δι’ εμέ όστις εμελέτησα εκ του σύνεγγυς το πνεύμα το διέπον τας οργανώσεις των κομμουνιστών είνε απολύτως βέβαιον ότι ο Τρότσκυ ενεργών από του 1922 ως ενήργησε δεν διέπραξε ποτέ σφάλμα απέναντι του αρχικού σχεδίου του διεθνούς κομμουνισμού. Απλώς έπαιξεν ως ο τελειότερος ηθοποιός τον ρόλον, τον οποίον αι παγκόσμιαι Εβραικαί οργανώσεις τώ επέβαλλον, τουτέστιν εις στιγμάς αμφιβόλου επιτυχίας πρέπει οι διευθύνοντες τον διεθνή κομμουνισμόν να φαίνονται ως διιστάμενοι διά να προπαρασκευάζουν ασφαλή υποχώρησιν εν περιπτώσει αποτυχίας.
Διατί ο ΄Απφελμπάουμ (Ζηνόβιεφ) ορίζει την μεταστροφήν του Τρότσκυ από του 1922; Διότι από της εποχής εκείνης εις τον ερυθρόν στρατόν παρετηρήθησαν τα πρώτα σημεία της δυσφορίας, τα προαναγγέλλοντα αποτυχίαν και πτώσιν του μπολσεβικισμού.
Ιδού τινές εκ των ενδείξεων τούτων:
Α) Οι κληρωτοί ερυθροί στρατιώται ήσαν νέοι, οι οποίοι είδον ιδίοις όμμασι τας καταστροφάς τας οποίας οι κομμουνισταί διέπραττον εις τα χωρία των.
Β) Διότι δεν επίστευον εις το κήρυγμα των μπολσεβίκων ότι δήθεν αι καταστροφαί αύται έγιναν χάριν αυτών των νέων και ότι δι’ αυτούς προπαρασκευάζουν νέον κόσμον, επίγειον παράδεισον.
Γ) Όταν οι νέοι ερυθροί στρατιώται μετεφέρθησαν εις τα σώματά των, τα εδρεύοντα εις τας μεγάλας πόλεις της Ρωσσίας, εις Πετρούπολιν, Μόσχαν, Χάρκοβον, Κίεβοβ, κλπ. Ήλθον εις επικοινωνίαν με τους κατοίκους και ιδία με τους εργάτας, παρ’ ών έκπληκτοι εμάνθανον ότι διοικούνται υπό Εβραίων και ότι κανείς παράδεισος δεν υπάρχει εις τας πόλεις εκτός – πολλών – απεράντων νεκροταφείων, εις τα οποία κατακρεουργηθέντα ετάφησαν και θάπτονται τα ευγενέστερα τέκνα της πατρίδος των.
Η πρώτη εκδήλωσις της δυσαρεσκείας των εσημειώθη διά της ομαδικής απαιτήσεως όπως ο εν τώ Στρατώ βίος βελτιωθή. Και είδομεν τον Μπρόνστειν (Τρότρσκυ) να συνηγορή ανήσυχος υπέρ αυτών εις το Πανρωσσικόν συνέδριον του Σοβιέτ κατά το 1922, φθάσας μέχρι του σημείου να εκδώση και διάταγμα (το οποίον όμως δεν ηφηρμόσθη) της επαναφοράς των επωμίδων των αξιωματικών. Το διάταγμα τούτο κατηύνασε τα πνεύματα των απλοικών αυτών θυμάτων του Εβραικού μπολσεβικισμού. Μόνον οι γνωρίζοντες την Ρωσσίαν δύνανται να εκτιμήσουν ποίαν σημασίαν έχει το ζήτημα της επωμίδος διά τον Ρώσσον στρατιώτην.
Από του 1922, από της πρώτης εκδηλώσεως δυσαρεσκείας των ερυθρών στρατιωτικών, ο Τρότσκυ διετάχθη να παίζη τον ρόλον του αποκλίνοντος προς τον Μενσεβικισμόν (δεξιάν), διότι οι προνοητικοί αρχηγοί του Κομμουνισμού ηννόησον ότι το έδαφος ήρχισεν κλονιζόμενον υπό τους πόδας των.
Κατά το 1923 εις τους στρατιωτικούς κύκλους ήρχισε μία κίνησις κατά των Εβραίων τυράννων του Ρωσσικού λαού, οίτινες διά της μισθοφόρου ξενικής φρουράς τρομοκρατούν και αυτόν τον ερυθρόν στρατόν.
΄Αξιον πολλής προσοχής είνε το γεγονός ότι οι Εβραίοι δικτάτορες δεν εμπιστεύονται πολλά όπλα εις την ερυθράν στρατιάν, ήτις δεν έχει παρά μόνον ολίγα όπλα τα οποία μεταχειρίζονται εναλλάξ οι φρουροί.
Πράγματι οσάκις γίνονται τελεταί εις την Πλατείαν του Κρεμλίνου και είνε απαραίτητον να λάβουν μέρος 3-4 λόχοι ερυθρού στρατού, όλα τα πέριξ τετράγωνα καταλαμβάνονται προηγουμένως υπό των ταγμάτων της φρουράς της Τσέκας, μέχρις ότου τελειώσει η παράταξις και οι ερυθροί στρατιώται επιστρέφοντας εις τους στρατώνας αφοπλισθούν!
Ποσάκις δεν παρηκολούθησα το θέαμα τούτο ιδίοις όμμασι;
΄Ηδη ογκούται το ρεύμα των δυσανασχετούντων αξιωματικών διά την δουλείαν την οποίαν υφίσταται η πατρίς των από τους Εβραίους. Διά τούτο οι σατανικώτατοι αρχηγοί του μπολσεβικισμού εσκηνοθέτησαν μίαν κακοηθεστάτην πρόκλησιν της οποίας η εκτέλεσις ανετέθη εις τον Τρότσκυ και διά της οποίας ήλπισαν ότι θα εξηπάτουν τους αφελεστέρους και τολμηροτέρους εκ των δυσφορούντων αξιωματικών της ερυθράς στρατιάς.
Πράγματι, όσοι αξιωματικοί, στρατιώται, υπάλληλοι εκδηλούν συμπαθείας προς τον Τρότσκυ, όχι μόνον απομακρύνονται της υπηρεσίας, αλλά τυφεκίζονται ή εξορίζονται εις την Σιβηρίαν.
Αυτή είνε η πραγματική σημασία της αποχωρήσεως του Τρότσκυ. Δυστυχής ο Ρωσσικός λαός διότι πεισθείς εις τα δημοκοπικά κηρύγματα των μπολσεβίκων και εις τας ελκυστικάς επαγγελίας των – βλέπε και υποσχέσεις Ελλήνων κομμουνιστών – επέτρεψε να επικαθήσουν επί του τραχήλου του οι όφεις του κομμουνισμού, οι οποίοι απομυζούν το αίμα του και θα το απομυζούν τις οίδε επί πόσον ακόμη διάστημα!
 |
| ΕΠΑΝΩ ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΕΒΡΑΙΟΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ-ΚΑΤΩ ΟΙ ΝΑΖΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ |
ΤΙ ΕΣΤΙ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΣΜΟΣ 3
Το μίσος του Μπολσεβικισμού προς την Ελληνικήν Φυλήν.
Οι Εβραίοι Δικτάτορες της Μόσχας απέδωκαν από της πρώτης στιγμής εξαιρετικήν σημασίαν εις την Ελλάδα, όχι μόνον λόγω της γεωγραφικής της θέσεως, αλλά και λόγω της ζωτικότητος, την οποίαν έδειξεν η Ελληνική Φυλή, η κατ’ εξοχήν σημαιοφόρος του χριστιανικού πολιτισμού εν τη Ανατολή. Ιδού διατί ειργάσθησαν με μεγαλυτέραν ίσως λύσσαν από τον [ντονμέ] Κεμάλ διά την εκδίωξιν των Ελλήνων εκ Μ. Ασίας και τελευταίως διά την απόσπασιν της Ελληνικής Μακεδονίας και Θράκης.
΄Ηδη από του 1919 συνεστήθη εν τη Οδησσώ ιδιαίτερον Τμήμα Προπαγάνδας, καλούμενον Ανατολικόν Τμήμα της Οδησσού.
Πρώτος Πρόεδρος αυτού υπήρξεν ο γνωστός Γάλλος Εβραίος λοχαγός Σαδούλ, γραμματεύς δε ο έλλην Ιωαννίδης. Ο Σαδούλ απέστειλε προκηρύξεις εις τον Ελληνικόν στρατόν με την υπογραφήν του, καλών αυτόν να ρίψη τα όπλα και να συμπράξη με τους Τούρκους!
Τώ 1920 επί κεφαλής του Ανατολικού Τμήματος ετοποθετήθη ο Σεραφείμ (Τρυγώνης) εξαπολύσας επίσης εις πολλάς δεκάδας χιλιάδας αντιτύπων προκηρύξεις ομοίας, προς τον Ελληνικόν στρατόν της Θράκης και Μ. Ασίας. Εξ άλλου το Τμήμα τούτο απέστειλε κρυφίως εις την Ελλάδα ένα εκ των μελών του, τον έλληνα Ταμπουλίδη, όστις διέμεινεν ολόκληρον διετίαν, εργαζόμενος εν Πειραιεί και Αθήναις, εν αγνοία των Ελληνικών Αρχών!
Το Τμήμα τούτο απέστελλεν επίσης χρηματικάς βοηθείας προς τον Κεμάλ, διά του αντιπροσώπου αυτού, ενός Τούρκου Λαζού εκ Τραπεζούντος, έχοντος εις την διάθεσίν του ιδιαίτερον ατμόπλοιον.
Κατά το 1920 έφθασεν εις Μόσχαν – όπου ευρισκόμην και εγώ – ο φοιτητής των φυσικομαθηματικών του Εθνικού Πανεπιστημίου Λιγδόπουλος εκ μέρους του ελληνικού κομμουνιστικού κόμματος. Ούτος αφού έλαβε οδηγίας του κέντρου ανεχώρησε συνοδευόμενος από έναν άλλον έλληνα κομμουνιστήν της Ρωσσίας, Αλεξάκην ονόμ ατι και ένα Λιθουανόν και εφωδιασμένοι με πέντε εκατομμύρια χρυσών φράγκων.
Τους τρείς αυτούς κυρίους παρέλαβε εις το ατμόπλοιον του ο αντιπρόσωπος του Κεμάλ εν Οδησσώ διά να τους μεταφέρη εις Κωνσταντινούπολιν. Καθ’ οδόν όμως, δελεασθείς προφανώς εκ του μεγάλου ποσού, το οποίον έφερον μεθ’ αυτών οι τρείς συμπλωτήρες του, τους εφόνευσε και τους έρριψε εις την θάλασσαν. Φθάσας εις Κωνσταντινούπολιν εδήλωσεν εις τας αρχάς ότι κατά τον πλούν πολεμικόν αγνώστου σημαίας τον εσταμάτησε και κατόπιν ερεύνης παρέλαβε τους τρείς ταξειδιώτας του.
Μετά παρέλευσιν 3 μηνών από της δολοφονίας ανεγνώσαμεν την νεκρολογίαν του Λιγδοπούλου εις την ‘Ισβεστίαν’, επίσημον όργανον του ρωσσικού μπολσεβικισμού.
Αλλ’ η τραγική μοίρα του κομμουνιστού Λιγδοπούλου δεν ημπόδισε τους Εβραίους δικτάτορας της Μόσχας να έλθουν εις επικοινωνίαν με το ελληνικόν Κομμουνιστικόν Κόμμα. Διά των σατανικών μέσων, τα οποία εκείνοι γνωρίζουν, τώ απέστειλαν όχι μόνον χρήματα, αλλά και κυρίως οδηγίας πολιτικάς: να συμπράξουν με την Ηνωμένην εναντίον του Βενιζέλου κατά τας εκλογάς του 1920. Και ο μεν αντιβενιζελισμός συμβολίζων τας απολυταρχικάς ροπάς, αι οποίαι παρατηρούνται εις όλας τας χώρας, ανέπτυξεν την γνωστήν προπαγάνδαν του προς εξαπάτησιν του Ελληνικού λαού. Αλλά τι εζήτουν με αυτόν οι έλληνες Κομμουνισταί, εκπροσωπούντες δήθεν τας προοδευτικάς αρχάς της εποχής μας;
Οι ενθυμούμενοι τ’ αριθμητικά αποτελέσματα των εκλογών της 1ης Νοεμβρίου θα υπολογίσουν ότι αν οι εργάται ψηφοφόροι δεν συνέπραττον μετά του αντιβενιζελισμού, η εκλογική νίκη θα ανήκεν εις την Κυβέρνησιν Βενιζέλου.
Αυτό όμως δεν συνέφερεν εις τους Εβραίους δικτάτορας της Μόσχας, οι οποίοι διά πρακτόρων μόνον κατ’ όνομα ελλήνων, έπεισαν μερίδα του Ελληνικού λαού ότι ο Μικρασιατικός Αγών, ο Ιερός Αγών της απολυτρώσεως της πολυκλαύστου Ιωνίας μας, ήτο αγών δήθεν κατακτητικός, ωσάν η Σμύρνη, αι Κυδωνίαι, η Μαγνησία, το Αιδίνιον να μην ήσαν Ελληνικαί και ωσάν η κοιτίς του Ελληνικού πολιτισμού, η ‘γκιαούρ Ισμίρ’ να ήτο τουρκική!
Οι έλληνες Κομμουνισταί είνε ΄Ενοχοι Εσχάτης Προδοσίας, όχι απλώς κατά της Ελληνικής Πατρίδος, αλλά και κατά του ανθρωπισμού!
Μόνον εις την Ελλάδα, όπου ο Νόμος υποτάσσεται εις τα προσωπικά ή κομματικά συμφέροντα και αυτά κακώς εννοούμενα, ήτο και είνε δυνατόν να δρώσιν ακόμη ανενόχλητοι οι κομμουνισταί, οι οποίοι ουδεμίαν υποστάντες τιμωρίαν, διά την υπονόμευσιν του μικρασιατικού μετώπου απεθρασύνθησαν τόσον ώστε να ομιλούν σήμερον περί αυτονομίας της Ελληνικής Μακεδονίας και Θράκης, και το φοβερώτερον ακόμη να ζητούν τας ψήφους των προσφύγων, των οποίων υπήρξαν οι αιμοδιψείς δήμιοι.
Είνε θλιβερόν ότι το Ελληνικόν Κράτος, η Εθνοσυνέλευσις, αι δικαστικαί αρχαί και αι αστικαί οργανώσεις, ακόμη δεν εκήρυξαν τον κομμουνισμόν εκτός νόμου, όπως έπραξαν ήδη η Σερβία, η Ρουμανία και η Βουλγαρία, αν και τα εκεί Κομμουνιστικά Κόμματα, ούτε συνετέλεσαν εις εθνικάς συμφοράς, ούτε εργάζονται τόσον προκλητικώς διά την υπονόμευσιν της εδαφικής ακεραιότητος της χώρας των.
Και διά να φανή ακόμη γυμνοτέρα η αγρία εχθρότης των Εβραίων δικτατόρων της Μόσχας προς τους πρόσφυγας, διά να φανή κάτι φοβερώτερον, η σκληρά απανθρωπία των προς πάν ανθρώπινον αίσθημα, θ’ αναφέρω το εξής περιστατικόν:
Μετά την εθνικήν συμφοράν – ευρισκόμην ακόμη εις Μόσχαν – ξένοι κομμουνισταί ευρισκόμενοι εις την σοβιετικήν πρωτεύουσαν επρότειναν εις τους Εβραίους δικτάτορας όπως ο διεθνής κομμουνισμός εκδηλώση ζωηρώς την συμπάθειάν του προς τους ΄Ελληνας και Αρμενίους πρόσφυγας τους καταφυγόντας εις την Ελλάδα και προς τους επιζώντας ακόμη χριστιανούς της Τουρκίας.
‘’Τοιουτοτρόπως’, έλεγεν η πρότασις, ‘αφ’ ενός θα ελκύσωμεν προς τον κομμουνισμόν τους πρόσφυγας, αφ’ ετέρου δε θα εκδηλώσομεν ανώτερον πολιτισμόν, όστις θα ενισχύση το γόητρόν μας εις όλην την γήν.’
Και όμως η τόσον ακίνδυνος αύτη πρότασις απερρίφθη παμψηφεί υπό των Εβραίων τυράννων, διότι επρόκειτο περί προσφύγων χριστιανών.
Εν τούτοις το ελληνικόν Κομμουνιστικόν Κόμμα, έχει το θράσος να ζητή πάντοτε την υποστήριξιν των προσφυγικών μαζών, ενώ τόσον ευθύνεται εις την τραγικήν δυστυχίαν του, ενώ ο διεθνής, ο ρωσσικός και ο ελληνικός κομμουνισμός δεν απηύθυναν ούδεμίαν τυπικήν έκκλησιν προς την διεθνή εργατικήν τάξιν διά την συλλογήν εράνων προς ανακούφισιν των ατυχών θυμάτων της κακούργου συμπράξεως των Εβραίων Μόσχας και Αγκύρας.
Είνε προφανές ότι ο μπολσεβικισμός παραβαίνει μίαν ακόμη φοράν τας κομμουνιστικάς αρχάς περί διεθνισμού, διά του μίσους του προς την Ελληνικήν Φυλήν, διά της μεροληψίας του υπέρ της τουρκικής.
Ο ‘Ελεύθερος Τύπος’ είνε άξιος εθνικής ευγνωμοσύνης, διότι ετόνισεν ήδη από της 5ης Ιανουαρίου μερικάς εκ των φιλοτουρκικών εκδηλώσεων της εξωτερικής πολιτικής των μπολσεβίκων. Η απάντησις του κ. Κορδάτου, εκ των αρχηγών του ελληνικού κομμουνισμού, καθ’ ήν το εθνικιστικόν κίνημα των Τούρκων δεν ήτο τίποτε άλλο παρά ένα κίνημα κατά του δυτικού ιμπεριαλισμού, επιβεβαιοί τας ανωτέρω πληροφορίας μου, καθ’ άς τόσον ο ρωσσικός, όσω και ο ελληνικός κομμουνισμός υπεκρίθησαν πάντοτε ότι ηγνόουν την ύπαρξιν εκατομμυρίων Ελλήνων και Αρμενίων εις την Ανατολήν και την Κωνσταντινούπολιν.
Τους αμφιβάλλοντας τυχόν περί της ακριβείας των πληροφοριών τούτων παραπέμπω εις τα στενογραφημένα πρακτικά του πρώτου Συνεδρίου των Ανατολικών Εθνών του Μπακού. (Σεπτέμβριος 1920).
Ιδού έν απόσπασμα επί λέξει του λόγου του τότε διευθυντού της σοβιετικής προπαγάνδας εν τη Εγγύς και Κεντρική Ανατολή, ‘συντρόφου’ Παύλοβιτς:
‘…Διατί η Αγγλία και η Γαλλία τόσον ενδιαφέρονται εις την υποστήριξιν του Βράγκελ; Διότι εφ’ όσον η Κριμαία ευρίσκεται εις χείρας του Βράγκελ, τα νώτα της επαναστατικής Τουρκίας είνε αποκομμένα και η σοβιετική Ρωσσία δεν δύναται να έλθη αρωγός των Τούρκων επαναστατών.’
‘Η Ελληνική κατοχή της Θράκης και Αδριανουπόλεως σκοπόν έχει την απομόνωσιν της επαναστατικής Τουρκίας και της Σοβιετικής Ρωσίας από τα Βαλκάνια.’
‘Ο Καπιταλισμός σκάπτει τον τάφον του, αλλ’ όπως επισπεύσωμεν τον θάνατόν του, τα Ανατολικά ΄Εθνη πρέπει χείρα με χείρα με την Σοβιετικήν Ρωσσίαν να δώσουν το τελευταίον κτύπημα. Η επαναστατική Ανατολή πρέπει να συνδεθή διά στενωτάτης συμμαχίας με την Σοβιετικήν Ρωσσίαν’.
Πράγματι το μίσος των Εβραίων της Γ’ Διεθνούς ήτο και είνε αφάνταστον προς πάν το Ελληνικόν. Οι Εβραίοι δικτάτορες της Μόσχας δι’ όλων των μέσων συνέδραμον αναφανδόν το έργον του Κεμάλ.
Ρώσσοι οικονομικοί υπάλληλοι εν Μόσχα, Ροστοβίω και Οδησσώ με διαβεβαίουν ότι απεστάλησαν εις τον Κεμάλ εκ των τμημάτων εις ά υπηρέτουν δεκάδες εκατομμυρίων χρυσών ρουβλίων.
Πολύ ενδιαφέρουσα είνε η κατωτέρω δήλωσις του Ιμπραίμ Ταγή, αντιπροσώπου του Κεμάλ εν τώ Συνεδρίω των Ανατολικών Εθνών, δι’ ής αποδεικνύεται η στενή συνεργασία της Μόσχας με την ΄Αγκυραν:
‘… Σύντροφοι, εκ των λεχθέντων προκύπτει ότι η Ανατολή ακολουθούσα τον δρόμον της αναπτύξεως και του πολιτισμού απεφάσισε να υπερασπίση την τύχην και την ανεξαρτησίαν της μέχρι τελευταίας πνοής των τέκνων της. Και η προτεινομένη χείρ της Σοβιετικής Ρωσσίας γίνεται δεκτή εν όλη τη ειλικρινεία.’ (Τετάρτη ημέρα του Συνεδρίου των Ανατολικών Εθνών, 14η Σεπτεμβρίου 1920, Μπακού).
Νομίζω ότι το αδιάλλακτον και αδικαιολόγητον μίσος των Εβραίων δικτατόρων της Μόσχας κατά παντός Ελληνικού και μάλιστα η σύμπραξις αυτών μετά της Αγκύρας αποτελούν ενώπιον της ιστορίας πλήρως ικανοποιητικά στοιχεία διά την ελληνικήν εκστρατείαν της Ουκρανίας (1919) μη λαμβανομένου υπόψη ότι η Ελλάς ήτο εξ’ άλλου υποχρεωμένη να μετάσχη εις τον συμμαχικόν εκείνον αγώνα διά να επιτύχη την απελευθέρωσιν της Θράκης και της Ιωνίας.
Εκτός τούτου ο Ελληνισμός της Ρωσσίας υπέστη τόσας καταστροφάς εκ μέρους των μπολσεβίκων, ώστε και μόναι εκείναι να δικαιολογούν την εκστρατείαν εκείνην την οποίαν τόσον δημοκοπικώς κατέκριναν ωρισμένα κόμματα. Ο Ελληνικός λαός δεν έχει ακόμη σχηματίσει σαφή ιδέαν των καταστροφών τούτων. Αρκούμαι μόνον να είπω ότι απωλέσθησαν ανεπιστρεπτί ελληνικαί περιουσίαι αξίας τουλάχιστον δύο δισεκατομμυρίων χρυσών ρουβλίων, ήτοι 70 περίπου δισεκατομμυρίων σημερινών δραχμών! Εις πολλάς δε χιλιάδας ανέρχονται οι τυφεκισθέντες ή οι υποκύψαντες εις τον διά της πείνης και των επιδημιών θάνατον, ΄Ελληνες της Ρωσσίας.
Όταν ο Ελληνικός στρατός υπεχώρει εις την Οδησσόν, οι Εβραίοι εδολοφόνουν πολλούς ΄Ελληνας στρατιώτας, μεμονωμένους, άλλους δε εκ των παραθύρων περιέχεον με βραστόν νερόν. Θα ανέφερον τα ονόματα Ρώσσων αυτοπτών μαρτύρων, αλλά δεν κάμνω εκ φόβου μη πάθουν συγγενείς των εν Ρωσσία.
Εξ’ άλλου το 1921 οπότε διωρίσθη αρχηγός της Τσέκας ο Λιθουανός Πέτερς ( ο τόσας θηριωδίας διαπράξας εν Πετρουπόλει και Μόσχα) υπό το πρόσχημα ότι οι ΄Ελληνες του Καυκάσου υποστηρίζουν δήθεν τους εις τα όρη καταφυγόντας Κοζάκους, ετυφέκισε πολλάς εκατοντάδας Ελλήνων, άλλους δε εξετόπισεν εντός 24 ωρών, διατάξας να εγκαταλείψουν το πάν και να μεταβούν εις Μπακού. Οι δυστυχείς ούτοι ΄Ελληνες ανερχόμενοι εις 15.000 συν γυναιξί και τέκνοις, ρακένδυτοι και πειναλέοι έφθασαν εις την περιοχήν ταύτην. Οι εκεί ΄Ελληνες τοίς παρέσχον, εφ’ όσον ήτο δυνατόν, τας πρώτας βοηθείας. Ο δε γράφων τοίς έστειλε 175 εκατομμύρια ρούβλια, αντιστοιχούντα την εποχήν εκείνην προς 800 ρούβλια χρυσά.
Η σύμπραξις του Μπολσεβικισμού
Μετά των Τούρκων, Βουλγάρων και Γερμανών
Οι Εβραίοι δικτάτορες της Μόσχας είνε τόσον ευφυείς, είνε τόσον θαυμασίως πληροφορούμενοι ώστε να μη αγνοούν ότι:
1) Ο Νεοτουρκισμός – εις όν ανήκει και ο Κεμαλισμός – ήδη από του μεγάλου Συνεδρίου του 1911 είχεν αποφασίσει την εξόντωσιν και την λήστευσιν των Χριστιανών της Τουρκίας, Ελλήνων και Αρμενίων, δηλαδή των γηγενών πληθυσμών, ποδοπατών ούτω όχι μόνον την αρχήν των εθνικοτήτων, αλλά τας στοιχειώδεις επιταγάς του ανθρωπισμού.
2) Ο νεοτουρκισμός διαρκούντος του πολέμου έσφαξε και ελήστευσε 1 ½ εκατομμύριον Αρμενίων και 1 εκατομμύριον Ελλήνων.
3) Ο πανισλαμισμός γεννηθείς κυρίως τώ 1899 κατά το αντι-χριστιανικόν εκείνο προσκύνημα του Κάιζερ εις τον τάφον του Σελαχεδδίν Εγιουμπί εις Δαμασκόν, αποβλέπει εις την καταστροφήν του Χριστιανικού πολιτισμού διά της αφυπνίσεως των πολεμοχαρών μουσουλμανικών λαών, οι οποίοι ως γνωστόν πιστεύουν κατά το Κοράνιόν των ότι ‘ο παράδεισος ευρίσκεται υπό την σκιάν του ξίφους του πολεμιστού’.
4) Ο Κεμαλισμός ουδέν άλλο εκπροσωπεί ειμή το άγριον μίσος του Ισλάμ κατά του Χριστιανισμού. Όπως δε επιγραμματικώς έγραφε πρό τινος μία μεγάλη Ιταλική εφημερίς η ‘ Γκαζέτα δέλ Πόπολο’ “ο κεμαλισμός είνε ανεπιτήδειον αμάλγαμα ιλλουμινισμού, μασωνισμού και μπολσεβικισμού, αλατισμένον με πανισλαμισμόν, θεωρίαν καθαρώς γερμανικήν.”
Αυτός είνε ο κεμαλισμός και εν γένει ο πανισλαμισμός.
Ποίαν στάσιν έπρεπε να τηρήσουν απέναντι αυτών οι Εβραίοι δικτάτορες της Μόσχας, αν ήσαν πράγματι ιδεολόγοι κήρυκες της κοινοκτημοσύνης, επιστημονικής θεωρίας, έστω ουτοπικής;
Η απάντησις είνε σαφής:
΄Ως άθεοι, όπως αυτοκαλούνται, έπρεπε να κτυπήσουν και την μουσουλμανικήν θρησκείαν, όπως κτυπούν την Χριστιανικήν. Ως οπαδοί της αρχής των εθνοτήτων, έπρεπε να αξιώσουν παρά του Κεμάλ να παραχωρήση αυτονομίαν εις τους Ελληνικούς, Αρμενικούς, Κουρδικούς, κλπ. πληθυσμούς και μάλιστα εις την Κωνσταντινούπολιν, της οποίας οι κάτοικοι κατά μεγάλην πλειοψηφίαν δεν είνε ούτε Τούρκοι, ούτε μουσουλμάνοι.
Αλλ’ οι αρχηγοί του μπολσεβικισμού δεν έκαμαν τίποτε από αυτά. ΄Αλλως τε και ο Κεμάλ είνε εβραίος δονμές εκ Θεσσαλονίκης.
Τουναντίον ως θα αποδείξω αμέσως, ενίσχυσαν τον Κεμάλ εις την αντιχριστιανικήν πολιτικήν του και ανέλαβον την προστασίαν της μουσουλμανικής θρησκείας, αποδείξαντες ούτω κατά τρόπον ακαταμάχητον ότι ουδέν άλλο ονειρεύονται ειμή την εξυπηρέτησιν του Εβραικού Ιδεώδους της Κοσμοκρατορίας, διά της εξολοθρεύσεως και ληστεύσεως των Χριστιανικών λαών.
Οι αφελείς ‘κοινωνιολόγοι’ της Ελλάδος, όσοι απερρόφησαν ανεξετάστως μαρξικόν δηλητήριον, το οποίον ενσταλάζουν οι εν Γερμανία καθηγηταί της Πολιτικής Οικονομίας, κατά τα εννέα δέκατα Εβραίοι, και εν γένει όλοι οι ΄Ελληνες και όλοι οι τίμιοι διανοούμενοί της γης, πρέπει να μελετήσουν μετά προσοχής τας συζητήσεις και τα πορίσματα του εν Μπακού της Ρωσσίας συνελθόντος το έτος 1920 πρώτου Συνεδρίου των αντιπροσώπων των Ανατολικών Εθνών, υπό την προεδρίαν του Εβραίου Ζηνοβιέφ (΄Απφελμπάουμ).
Ο Μουσουλμάνος Ναρμπουταμπέκωφ, αντιπρόσωπος του Τουρκεστάν, είπε μεταξύ άλλων τα εξής:
‘… Η βάσις της πολιτικής των Σοβιέτ απέναντι των Ανατολικών Εθνών ακριβέστατα διετυπώθη εις την προς ημάς προκήρυξιν του συμβουλίου των κομμισαρίων της Μόσχας, υπογεγραμμένην υπό του Λενίν.’
‘Αποτεινόμενος προς όλους τους εργάτας Μωαμεθανούς της Ρωσσίας και της Ανατολής λέγει ότι ‘η Συνθήκη των Σεβρών, η Συνθήκη του διαμελισμού της Τουρκίας και της αποσπάσεως της Αρμενίας έχει ξεσχισθή και η Κωνσταντινούπολις μένει εις τας χείρας των Μωαμεθανών’.
Περαιτέρω λέγει η προκήρυξις:
‘Από τούδε η πίστις σας, τα έθιμά σας και τα εθνικά σας καθιδρύματα κηρύσσονται ελεύθερα και αυτοτελή. Κανονίζεται η εθνική σας ζωή ελεύθερα και αυτοτελή. Σείς μόνοι πρέπει να είσθε κύριοι της χώρας σας, σείς μόνοι πρέπει να κανονίζετε την ζωήν σας κατά υπόδειγμα και τύπον ιδικόν σας’.
‘Κατόπιν τοιούτων λόγων’, εξακολουθεί ο Μουσουλμάνος αντιπρόσωπος ‘είνε ποτέ δυνατόν ημείς να μην ανταποκριθώμεν εις την προκήρυξιν της Σοβιετικής Αρχής;’.
Λέγει τόσα πολλά η προκήρυξις αύτη ώστε θεωρώ περιττόν να την αναλύσω. Θα σημειώσω μόνον ότι οι μπολσεβίκοι υιοθέτησαν όλας τας αντιλήψεις του Κεμάλ, μεθ’ ού συνήψαν την 8ην Μαρτίου 1821 συμμαχίαν, προσενεγκόντες εις αυτόν βοήθειαν όχι μόνον ηθικήν, αλλά και εις χρήμα, και εις πολεμικόν υλικόν και εις αξιωματικούς επιτελείς.
Πολλοί αναγνώσται μου θα γνωρίζουν ότι Τούρκοι αξιωματικοί και στρατιώται, αιχμαλωτισθέντες εν Μ. Ασία υπό του Ελληνικού στρατού, επεβεβαίωσαν πάντα ταύτα.
Και ενεφανίσθη ούτω το τραγικόν, το αχαρακτήριστον θέαμα: ο ρωσσικός κομμουνισμός, δήθεν ευγενής επανάστασις των Ρώσσων ‘εργατών και χωρικών’, συμβολίζουσα δήθεν ό,τι υψηλότερον έχει να δείξη ο σύγχρονος πολιτισμός, να βοηθή με αφοσίωσιν εκπλήσσουσαν, το κεμαλικόν κίνημα – τελευταίον σπασμόν της φθινούσης αιμοδιψούς μογγολικής φυλής των Του-κιού (Τούρκων) – εις την εξόντωσιν των γηγενών Χριστιανικών πληθυσμών, μεταξύ των οποίων οι ΄Ελληνες [και Αρμένιοι] εργάται και χωρικοί της Ανατολής.
Αλλά οι Εβραίοι τύραννοι της Μόσχας δεν ηρκέσθησαν εις την θετικήν αυτήν σύμπραξιν προς τους Τούρκους. Εις πάν επίσημον έγγραφόν των εχαρακτήρισαν το κεμαλικόν κίνημα ως δήθεν ‘αγώνα του Τουρκικού λαού υπέρ της ανεξαρτησίας του.’
Δηλαδή υπεκρίθησαν ότι ηγνόουν την παρουσίαν εν Ανατολή εκατομμυρίων όλων υποδούλων Ελλήνων και Αρμενίων, υπεκρίθησαν ότι εθεώρουν όλα τα τουρκικά [οθωμανικά] εδάφη ως κατοικούμενα υπό πληθυσμού αμιγών Τούρκων.
Είνε δυνατόν να υποθέση κανείς ότι καλή τη πίστει νομίζουν τούτο οι δαιμόνιοι Εβραίοι δικτάτορες; Ασφαλώς όχι. Αλλά διά να καλύψουν τας αντιχριστιανικάς ενεργείας των εφεύρον το πρόσχημα ότι εθεώρουν αυτό ως [δήθεν] ευγενή αγώνα του τουρκικού λαού υπέρ της ανεξαρτησίας του. Ούτω κατώρθωσαν να δηλητηριάσουν κατά της Ελλάδος και τας εργατικάς τάξεις όλων σχεδόν των συμμάχων Εθνών, αγνοούσας την πραγματικήν σύνθεσιν των πληθυσμών της Ανατολής.
Η Ιστορία του Πολιτισμού θα είπη ότι οι Τούρκοι επί αιώνας απειλούμενοι υπό των Ρώσσων Χριστιανών δεν επέτυχον να εξαλείψουν τον χριστιανικόν πολιτισμόν της Ανατολής. Και μόνον όταν η Ρωσσία περιήλθεν εις χείρας Εβραίων συμμαχησάντων προς τον [ντονμέ] Κεμάλ, τότε μόνον επετεύχθη η διά πυρός και σιδήρου καταστροφή αυτού.
Αλλ’ η κηδεμονία του Μπολσεβικισμού προς την κεμαλικήν τυραννίαν δεν περιορίσθη μέχρι της νίκης της κατά της Ελλάδος (Αύγουστος του 1922).
Όταν το φθινόπωρον του ιδίου έτους εγένετο προσπάθεια συνεργασίας των Βαλκανικών Κρατών κατ’ αυτών, η Μόσχα διέτασσε τα Κομμουνιστικά Κόμματα αυτών, μεταξύ των οποίων και το ελληνικόν Κομμουνιστικόν Κόμμα, και ταύτα αποφάσιζαν εις την Συνδιάσκεψιν της Σόφιας τα εξής τερατώδη:
‘Τα Κομμουνιστικά Κόμματα των Βαλκανίων, οφείλουν να πολεμήσουν μεθ’ όλης των τής δυνάμεως πάσαν νέαν προσπάθειαν αποσκοπούσαν νέον πόλεμον κατά της Τουρκίας και αξιούσι την ειρήνην και την ένωσιν των Βαλκανικών λαών μετά του Τουρκικού λαού, όστις διεξάγει αγώνα κατά του ευρωπαικού ιμπεριαλισμού και υπέρ της εθνικής ανεξαρτησίας του’. (Τετάρτη παράγραφος του Α’ Κεφαλαίου των αποφάσεων της Ε’ Βαλκανικής Κομμουνιστικής Διασκέψεως)
Οι Μπολσεβίκοι εξακολουθούν πάντοτε να προστατεύουν την κεμαλικήν Τουρκίαν και να την ωθούν εις ανθελληνικάς και αντιχριστιανικάς ενεργείας, παρά το δόγμα του διεθνισμού και της αθείας, το οποίον τοίς επιβάλλει ίσην αμεροληψίαν απέναντι όλων των εθνών και των θρησκειών.
Κατ’ επιταγήν της Μόσχας η πέμπτη Παμβαλκανική Κομμουνιστική Συνδιάσκεψις, εις την οποίαν μετέσχε και το ελληνικόν Κομμουνιστικόν Κόμμα, απεφάσισε μεταξύ άλλων τα εξής:
‘Τα Κομμουνιστικά Κόμματα του Αίμου δηλούσιν ότι οι βαλκανικοί λαοί οφείλουν να υποστηρίξουν την Τουρκίαν εις τον αγώνα της υπέρ της ανεξαρτησίας της και κατά του ευρωπαικού ιμπεριαλισμού, ότι τα Στενά και η Κωνσταντινούπολις πρέπει να ανήκουν εις την Τουρκίαν, ότι η Μαύρη Θάλασσα πρέπει να ανήκει εις τους λαούς των ακτών της και ότι πρέπει να μένη κλειστή εις όλους τούς πολεμικούς στόλους των κεφαλαιοκρατικών κρατών.’ (Τρίτη παράγραφος του Γ’ Κεφαλαίου των αποφάσεων της ρηθείσης Διασκέψεως).
Τα Στενά και η Κωνσταντινούπολις, λέγουν οι μπολσεβίκοι, πρέπει να ανήκουν εις την Τουρκίαν. Αλλά πού είνε η αρχή του διεθνισμού, την οποίαν διατυμπανίζει ο κομμουνισμός;
Σήμερον και ο πλέον κακόπιστος άνθρωπος είνε υποχρεωμένος να ομολογήσει ότι η νοτιοδυτική, η κεντρική και η ανατολική Μακεδονία κατοικούντο ήδη τώ 1913 υπό πλειοψηφίας ελληνικής, η οποία μετεβλήθη τώρα εις παμψηφίαν περίπου μετά την αναχώρησιν των Τούρκων και την εγκατάστασιν των προσφύγων. Τι επίτασσεν εις τον διεθνή κομμουνισμόν ο εθνολογικός ούτος χαρακτήρ της Ελληνικής Μακεδονίας;
Σεβασμόν στοιχειώδη προς την αρχήν της αυτοδιαθέσεως των λαών. Εν τούτοις ήδη την επαύριον της εθνικής συμφοράς, καθ’ ήν στιγμήν αι αιματηραί φλόγες της πυρποληθείσης Ελληνικής Σμύρνης εφώτιζον τα ύδατα του Αιγαίου, οι δικτάτορες της Μόσχα ήρχοντο εις επαφήν με την βουλγαρική μακεδονικήν οργάνωσιν διά να ανακινήσουν το Μακεδονικό Ζήτημα, διά να δημιουργήσουν νέαν συμφοράν εις την τόσον μισουμένη υπ’ αυτών Ελλάδα.
Κατ’ εντολήν της Μόσχας, η πέμπτη Βαλκανική Κομμουνιστική Διάσκεψις, συνελθούσα εις Μόσχαν κατ’ Οκτώβριον του 1922 απεφάσισε τα εξής:
‘Τα Κομμουνιστικά Κόμματα των Βαλκανίων αποκαλύπτοντα τους αληθείς σκοπούς της εθνικόφρονος πολιτικής των Σέρβων, Βουλγάρων και Ελλήνων αστών (σημ.: η Ελλάς πάντοτε τελευταία) δηλούσιν ότι θα υποστηρίξουν δι’ όλων τών δυνάμεών των τον αγώνα των πληθυσμών της Μακεδονίας διά την εθνικήν ανεξαρτησίαν των, ότι θα εργασθούν διά να απαλλάξουν το εθνικόν κίνημα της Μακεδονίας εκ της επιρροής των αστών των γειτονικών χωρών και να το οδηγήσουν εις την οδόν του επαναστατικού αγώνος προς τον σκοπόν της ιδρύσεως Σοβιετικής Δημοκρατίας εν Μακεδονία και Ομοσπονδιακής Σοβιετικής Δημοκρατίας του Αίμου’. (Δευτέρα παράγραφος του Δ’ Κεφαλαίου των αποφάσεων της ρηθείσης Διασκέψεως).
Και εις το έγγραφον τούτο φαίνονται όλοι οι καταχθόνιοι σκοποί των αιμοδιψών τυράννων της Μόσχας, μεθ’ ών συμπράττουν δυστυχώς και έλληνες, κατ’ όνομα, κομμουνισταί.
Διότι ερωτώ:
Είνε δυνατόν να αγνοούν οι δαιμόνιοι αρχηγοί του μπολσεβικισμού ποία είνε σήμερον η σύνθεσις του πληθυσμού της Ελληνικής Μακεδονίας; Και αφού γνωρίζουν, πώς ποδοπατούν την θέλησιν αυτού, κατά παμψηφίαν σχεδόν ελληνική, να απολαύση ειρήνης, διά να ησυχάση εκ των μακρών του δοκιμασιών; Πού είνε ο σεβασμός των προς την αρχήν τών εθνικοτήτων; Και διατί να γίνη η Μακεδονία κομμουνιστική Δημοκρατία εφ’ όσον αυτοί ούτοι οι μπολσεβίκοι εγκατέλειψαν τας αρχάς της κοινοκτημοσύνης εν Ρωσσία, αφού την οδήγησαν εις την πείναν, εις την διαφθοράν και εις την ατίμωσιν;
Οι εν Ελλάδι μισθωτοί πράκτορες των ερυθρών τυράννων, οι απαρτίζοντες δήθεν το ‘ελληνικόν’ Κομμουνιστικόν Κόμμα, διά να υποστηρίξουν την ανθελληνικήν πολιτικήν τών πατρώνων των εις το Μακεδονικό Ζήτημα, επικαλούνται διαρκώς την μαρτυρίαν του Γερμανού Βάιγκανδ περί της συνθέσεως του πληθυσμού της Μακεδονίας.
Οι απλοικοί ή κακόβουλοι ούτοι υπηρέται των βουλγαρικών βλέψεων υποκρίνονται ότι αγνοούν:
1ον) ότι ο Βάιγκανδ επεσκέφθη μόνον την υπό των γερμανοβουλγάρων κατεχομένην Μακεδονίαν κατά τον Παγκόσμιον Πόλεμον, αποσταλείς επί τούτω υπό του Καιζερικού Επιτελείου.
2ον) ότι ο Βάιγκανδ διατηρεί Βαλκανικόν Ινστιτούτον εις Λειψίαν, με επιχορήγησιν του Βουλγαρικού Κράτους, του αστικού Βουλγαρικού Κράτους.
Πώς λοιπόν οι δήθεν ‘διεθνισταί’ του κομμουνιστικού ελληνικού και ρωσσικού υιοθετούν απόψεις μονομερείς αστικών Κρατών και δή κατακτητικών όπως η Καιζερική Γερμανία και η Κομιτατζηδική Βουλγαρία;
Η πρό τινος γενομένη δολοφονία του μεγάλου Αρχικομιτατζή Αλεξανδρώφ έσυρεν ολίγον τον πέπλον όστις καλύπτει την συνεργασίαν των περισσοτέρων κομιτατζήδων μετά των Εβραίων τυράννων της Μόσχας. Απεκαλύφθη, ως γνωστόν, ότι ο Αλεξανδρώφ εδολοφονήθη υπό των οργάνων του κομιτατζή Τσαούλεφ, όστις μεταβάς εις Βιέννην συνήψε συμφωνίαν μετά του εκεί μεγάλου μπολσεβικικού κέντρου.
Είνε ευτύχημα ότι οι βούλγαροι κομιτατζήδες είνε διηρημένοι εις το ζήτημα τούτο. Διότι άλλοι μεν ζητούν την απλήν προσάρτησιν της Μακεδονίας εις την Βουλγαρίαν, άλλοι δε την αυτονόμησιν της Μακεδονίας και Θράκης. Είνε επίσης ευτύχημα ότι οι αγρόται του Σταμπολίνσκυ ώμοσαν εκδίκησιν κατά των αντιπάλων των, οι οποίοι διά της βίας και της τρομοκρατίας ανήλθον εις την αρχήν.
Αι εσωτερικαί διενέξεις των Βουλγάρων και ο μερικός αφοπλισμός των, δεν θα τους επιτρέψη επί πολύ ακόμη διάστημα να κινηθούν. Και η Ελλάς, η οποία έπρεπεν εν τω μεταξύ να οργανωθή πατάσσουσα τόσον την άκραν αριστεράν, όσω και την άκραν δεξιάν, παρακολουθεί αδιάφορος, ως υπνωτισμένη, τας εξόχως σντεθνικάς ενεργείας των μεν και των δε.
Οι ‘έλληνες’ κομμουνισταί δεν αγνοούν ότι ο Βούλγαρος βουλευτής Βασίλειος Κολλάρωφ παίζει πρωτεύοντα ρόλον εις την διεθνή σκηνήν. Ρόλον όχι κοινωνιολογικόν, αλλά γνησίως βουλγαρικόν. Οι ιθύνοντες της Μόσχας ευχαρίστως αποδέχονται τας βουλγαρικάς εισηγήσεις του ‘συντρόφου’ Κολλάρωφ, εφόσον αύται εξυπηρετούν το ανόσιον πρόγραμμά των.
Νομίζω ότι και μόνη η αποδεδειγμένη αύτη μεροληψία των δήθεν ‘διεθνών’ κομμουνιστών υπέρ των Βουλγάρων και μόνη η προσπάθεια των ρώσσων κομμουνιστών να προκαλέσουν νέον πόλεμον διά την αυτονόμησιν της Μακεδονίας θα έπρεπε να συνεγείρουν όλους τους ΄Ελληνας εργάτας εναντίον των ‘ελλήνων’ πρακτόρων της Μόσχας.
Ταύτα ως προς την σύμπραξιν των μπολσεβίκων μετά των Τούρκων και των Βουλγάρων. Ως προς την απολυταρχικήν Γερμανίαν, τινές εκ των αναγνωστών μου θα γνωρίζουν ίσως ότι ο Λενίν διέσχισε το γερμανικόν έδαφος διαρκούντος του Ευρωπαικού πολέμου, επί γερμανικής αμαξοστοιχίας διατεθείσης υπό του γερμανικού επιτελείου, χάριν αυτού, ευρισκομένου εις Ελβετίαν και μη δυναμένου να μεταβή δι’ άλλης οδού εις την Πετρούπολιν.
Ο Λενίν, ρώσσος εκ πατρός και Εβραίος εκ μητρός, δεν θα ετύγχανεν ασφαλώς της τιμής και της προστασίας αυτής του Καιζερικού Επιτελείου, εάν δεν παρείχεν εις αυτό εγγυήσεις επαρκείς, όχι μόνον περί των πραγματικών κοινωνιστικών του αντιλήψεων, αλλά κυρίως περί της εξωτερικής του πολιτικής. Πράγματι, μόλις ο Λενίν έγινε κύριος της καταστάσεως έσπευσε να διαλύση τον ρωσσικόν στρατόν, διά να τον ανασυντάξη βραδύτερον – ώ αθώοι έλληνες κομμουνισταί – και να συνάψη την επονείδιστον Συνθήκην του Μπρέστ-Λιτόφσκι, (3 Μαρτίου 1918).
Μόνον η Συνθήκη αυτή αποτελεί όχι μόνον άρνησιν των κομμουνιστικών αρχών, αλλά την αμετάκλητον καταδίκην και την σαφεστέραν απογύμνωσιν των βαθυτέρων ελατηρίων των Εβραίων-μπολσεβίκων. Ο Γερμανικός, ο Αυστριακός και ο Τουρκικός στρατός ήσαν πλέον ελεύθεροι να στραφούν μόνον κατά των συμμάχων λαών, ιδία δε ο τουρκικός να συνεχίζη την σφαγήν των μαρτυρικών Ελληνικών και Αρμενικών πληθυσμών!
Και θα ενίκων, ως γνωστόν, αι Κεντρικαί –δηλαδή αι αρχαί του απολυταρχισμού και της κατακτήσεως – αν η μεγάλη αμερικανική Δημοκρατία, συντρίβουσα, εις μίαν ιστορικήν πλέον εν τη ωραιότητί της χειρονομίαν, τας ισχυράς αντιδράσεις [;!] των εβραικών οργανώσεων, δεν έσπευδεν εις βοήθειαν του γαλλικού μετώπου. ΄Ολοι οι πολιτισμένοι λαοί και όλοι οι τίμιοι άνθρωποι, αδιακρίτως εθνικότητος δικαιούνται έκτοτε να ερωτήσουν τους Εβραίους της Μόσχας: ‘Ποίαι θα ήσαν αι επί του ιδίου αυτών κομμουνισμού (;) συνέπειαι μιάς γερμανικής νίκης; Ήτο δυνατόν να σταθή ο ρωσσικός (;) κομμουνισμός (;) κατόπιν μιάς γερμανικής επικρατήσεως, την οποίαν οι ίδιοι θα είχον παρασκευάσει; Δεν θα κατεποντίζοντο όλαι αι νεωτεριστικαί θεωρίαι, αν επεκράτει ο γερμανικός απολυταρχισμός;
Αλλ’ η ήττα της Γερμανίας, όχι μόνον δεν εξήλειψεν, αλλ’ επηύξησε τας συμπαθείας των μπολσεβίκων προς αυτήν. Απόδειξις η πολύκροτος Συνθήκη του Ραπάλλο (3 Απριλίου 1921), η οποία ευτυχώς διά την ανθρωπότητα, δεν εφηρμόσθη εις όλας τας διατάξεις της, διότι ο γερμανικός πατριωτισμός αφυπνισθείς έσπευσε να θέση εκ ποδών τον τότε ‘γερμανόν’ υπουργόν επί των Εξωτερικών Ρατενάου, επίσης Εβραίον, συμμεριζόμενον το πρόγραμμα των Εβραίων τυράννων του Ρωσσικού λαού.
΄Εκτοτε απεκαλύφθη υπό του αγγλικού τύπου ότι η Συνθήκη του Ραπάλλο περιείχε και στρατιωτικούς όρους, οι οποίοι επέβαλλον εις την κομμουνιστικήν (;) Ρωσσίαν να επιτρέψη την εντός του εδάφους της ανασυγκρότησιν του γερμανικού πολεμικού οργανισμού.
Πράγματι, ολίγον μετά την σύναψιν της εν λόγω συνθήκης απεστέλλοντο εις τα ρωσσικά εργοστάσια της Τούλας 200 γερμανοί αξιωματικοί τεχνικών όπλων, οι οποίοι επέβλεπον την εσπευσμένην κατασκευήν πολυβόλων νέας εφευρέσεως, βαλλόντων δεκάκις ταχύτερον ή τα γνωστά πολυβόλα.
Ηκολούθησεν η αποστολή αντιπροσώπων των γερμανικών εργοστασίων αεροπλάνων του Γιούγκερ και των οποίων η διεύθυνσις εγκαθίστατο εις το ελληνικόν Μοναστήριον του Αγ. Νικολάου εν Μόσχα.
Τηρείται σήμερον τόσον αυστηρά εχεμύθεια υπό των οργάνων της αιμοσταγούς Τσέκας-Γκεπεού, είνε τόσον αγρίως απηγορευμένη η ελευθέρα κυκλοφορία ξένων εις το εσωτερικόν της Ρωσσίας, ώστε ουδείς δύναται να βεβαιώση ή να διαψεύση το τοσάκις γραφέν ότι εις πλείστα σημεία της Σοβιετικής Ρωσσίας λειτουργούν σήμερον διά γερμανικών χειρών πολεμικά εργοστάσια, παράγοντα τεραστίας ποσότητας πολεμικών ειδών διά την Γερμανίαν.
Εκείνο όμως το οποίον είνε αναμφισβήτητον είνε ότι οι Εβραίοι της Μόσχας και οι όπισθεν κρυπτόμενοι, ουδέν άλλο ποθούν ειμή νέον παγκόσμιον πόλεμον, εις τον οποίον να παρασυρθούν και οι Ασιατικοί λαοί, διά να επωφεληθούν του γενικού αλληλοσπαραγμού και να συσσωρεύουν , εί δυνατόν, όλον τον χρυσόν των χριστιανικών εθνών, ενώ ταύτα θα τήκονται, όπως ο κηρός, εις την παγκόσμιον ανάφλεξιν.
ΤΙ ΕΣΤΙ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΣΜΟΣ 4
Πρόχειρος έρευνα επί των κοινωνικών φαινομένων των τελευταίων μετά τον πόλεμον αποδεικνύει ότι ο κομμουνισμός κατακτά αλματωδώς τους λαούς, ουχί βεβαίως ως θεωρία επιστημονική περί υλιστικής κοινοκτημοσύνης, αλλ’ ως απατηλόν δέλεαρ εξυπηρετούν δήθεν τας εγωιστικάς ορέξεις του πλήθους.
Ειδικώς διά την Ελλάδα θα ηδυνάμην να ονομάσω χωρία της Πελοποννήσου, της Ακαρνανίας, της Θεσσαλίας, όπου πτωχοί χωρικοί πιστεύουν ήδη ακραδάντως ότι ο κομμουνισμός θα τους μετέβαλε διά μαγείας εις εκατομμυριούχους. Οι Αθώοι! Αγνοούν κάν τι σημαίνει η λέξις κοινοκτημοσύνη, αγνοούν την φρικτήν δυστυχίαν η οποία μαστίζει σήμερον τους Ρώσσους χωρικούς, αγνοούν την τεραστίαν ανεργίαν, η οποία πλήσσει τους Ρώσσους εργάτας, αγνοούν την πρακτικήν θλίψιν η οποία τήκει τους τιμίους Ρώσσους οικογενειάρχας βλέποντας την εξαχρείωσιν των τέκνων των, αρρένων, και μάλιστα των θηλέων.
Το φαινόμενον της διαδόσεως εις τα χωρία της ιδέας του μπολσεβικισμού, ως αρπαγή περιουσιών, παρατηρείται σήμερον όχι μόνον εις την Ελλάδα, αλλά και εις όλας τας χώρας της γης. Πού οφείλεται η καταπληκτική αύτη επέκτασις του μολύσματος, η οποία υπενθυμίζει την κηλίδα του ελαίου, και ποία μέτρα, τα οποία λαμβάνουν οι κυβερνήται των λαών προς άμυναν κατά της τόσον επικινδύνου επιδημίας ταύτης;
Οι Εβραίοι δικτάτορες της Μόσχας δεν αποκρύπτουν ότι άνευ του παγκοσμίου πολέμου ο μπολσεβικισμός δεν θα είχε σημειώση ουδεμίαν πρόοδον. Δι’ αυτό δε επεδιώκουν και νέον τοιούτον διά να επιβάλουν το σύστημά των εις όλους τους λαούς. Δηλαδή μόνον εις τα καπνίζοντα ερείπια, μόνον εις τα αχνίζοντα αίματα, μόνον εις τας τεταραγμένας εκ του πένθους και της δυστυχίας ψυχάς είνε δυνατόν να εύρη πρόσφορον έδαφος …το εκπολιτιστικόν των σύστημα. Η ομολογία αύτη είνε εξαιρετικώς πολύτιμος και διαφωτιστική.
Διότι χύνει αναδρομικώς φως επί των κυρίων αιτίων του παγκοσμίου
πολέμου και της σημερινής εγκληματικής υπονομεύσεως της ειρήνης και αδελφώσεως των λαών.
πολέμου και της σημερινής εγκληματικής υπονομεύσεως της ειρήνης και αδελφώσεως των λαών.
Είνε εκτός πάσης αμφισβητήσεως ότι την γενικήν σύρραξιν προκάλεσαν εκείνοι, οι οποίοι είχον συμφέρον εξ αυτής, εκείνοι οι οποίοι χωρίς θυσίας ή με μικράς τοιαύτας ήθελαν να αποκομίσουν κέρδη τεράστια. Και αυτοί ήσαν οι μεγάλοι κεφαλαιούχοι της γης, οι οποίοι κατά την ομολογίαν του ‘Ριζοσπάστου’ της 5ης τρέχοντος είνε Εβραίοι: Ρότσιλδ, Ροκφέλλερ, Μόργκαν, Στίνες, κλπ. Είνε δε γνωστότατον ότι οι Εβραίοι όλων των χωρών, αφ’ ενός μέν έχυσαν το ολιγώτερον αίμα εις τον παγκόσμιον πόλεμον, αφ’ ετέρου δε εκαρπώθησαν εξ αυτού τα περισσότερα.
Πράγματι εις τα ‘Πρακτικά των Σοφών της Σιών’ τονίζεται ότι ‘επί των ημερών μας, η εξουσία του χρυσού κατήργησε την εξουσίαν των φιλελευθέρων αρχών… ο δεσποτισμός του κεφαλαίου είνε τελείως εις χείρας μας’ (σ. 32) ‘ Το συμφέρον μας απαιτεί τον εκφυλισμόν των μη εβραίων. Η δύναμίς μας συνίσταται εις το να κρατώμεν τον εργάτην εις κατάστασιν διαρκούς ανάγκης και αδυναμίας, διότι μόνον ούτω τον υποτάσσομεν εις την θέλησίν μας. Η πείνα θα δώση εις το κεφάλαιον δικαιώματα επί του εργάτου πολύ μεγαλύτερα εκείνων, τα οποία η νόμιμος εξουσία του μονάρχου δεν έδωσε ποτέ εις την αριστοκρατίαν’ (σ. 47)
‘ ΄Ολοι οι τροχοί του μηχανισμού του Κράτους κινούνται υπό μιάς δυνάμεως, η οποία ευρίσκεται εις χείρας μας, ήτοι του χρυσού. Η επιστήμη της πολιτικής οικονομίας, ιδρυθείσα υπό των σοφών μας, απέδειξεν ήδη ότι η δύναμις του κεφαλαίου υπερβάλλει το γόητρον του στέμματος’, ‘ Ο Νόμος των Προφητών λέει ότι εξελέγημεν υπό του Γιαχβέ διά να κυβερνήσωμεν την γην’ (σ. 57) ‘Το σύνθημά μας πρέπει να είνε, όλα τα μέσα της δυνάμεως και της υποκρισίας’ (σ. 37) ‘ Η δύναμίς μας είνε μεγαλυτέρα πάσης άλλης, διότι είνε αόρατος’ (σ. 34) ‘ Αι κυβερνήσεις δεν ηδυνήθησαν να εκμεταλλευθούν την δύναμιν του Τύπου, η οποία έπεσεν εις χείρας μας. Διά του Τύπου απεκτήσαμεν την σημερινήν επιρροήν, καίτοι παραμένοντες εις τα παρασκήνια’ (σ. 37)
‘ ΄Οσον ημείς περιφρονούμεν την δόξαν και τον θόρυβον, ζητούντες μόνον την επιτυχίαν των σχεδίων μας, τόσον οι μή εβραίοι αρέσκονται εις την δόξαν και χάριν αυτής είνε πρόθυμοι να θυσιάσουν τα πάντα. Το κύριον τούτο γνώρισμα αυτών μας επιτρέπει να τους κάμνωμεν ό,τι θέλομεν. ΄Οσοι εξ αυτών φαίνονται τίγρεις, είνε τόσον ηλίθιοι όσον και τα πρόβατα και αι κεφαλαί των είνε πλήρεις κενού. Θα τους αφήσομεν λοιπόν να καλπάζουν επί του κέλητος των ματαίων ελπίδων των, όπως καταστρέψουν την ανθρωπίνην ατομικότητα διά συμβολικών ιδεών περί κομμουνισμού. Ακόμη δεν ηννόησαν και δεν θα εννοήσουν ποτέ ότι το παράφρον τούτο όνειρον είνε αντίθετον προς τον θεμελιώδη νόμον της φύσεως, ήτις από της αρχής του κόσμου εδημιούργησε τα όντα διάφορα τα μέν των δε. Το γεγονός ότι κατωρθώσαμεν να παρασύρωμεν τους μή εβραίους εις μίαν ιδέαν τόσω πεπλανημένην αποδεικνύει με καταπλήσσουσαν σαφήνειαν ποίαν στενήν αντίληψιν έχουν περί της ανθρωπίνης ζωής, εν σχέσει προς την ιδικήν μας. Εκεί στηρίζεται η μεγαλυτέρα ελπίς της επιτυχίας μας’ (σ. 181).
Θα ηδυνάμην να παραθέσω και άλλα αποσπάσματα του πολυκρότου τούτου βιβλίου, αποδεικνύοντα κατά τρόπον αδιάσειστον ότι, όπως ήδη από των πρώτων μου άρθρων ετόνισα, οι Εβραίοι Κεφαλαιούχοι – ουχί όλη η εβραική φυλή – είνε οι κύριοι εργάται του παγκοσμίου πολέμου, ότι υπήρξαν οι κύριοι υπαίτιοι των τραγικών αδικιών και των τερατωδών απανθρωπιών τας οποίας ίδομεν και βλέπομεν.
Αυτοί εκ παρασκηνίων υπηγόρευσαν εις τας Δυνάμεις την φιλοτουρκικήν πολιτικήν, η οποία κατέληξεν εις την ατιμάζουσαν τον σύγχρονον πολιτισμόν τραγωδίαν της Ανατολής. Αυτοί εκ των παρασκηνίων ημπόδισαν την από της πρώτης στιγμής εξόντωσιν του μπολσεβικισμού, ο οποίος απέβη εστία ραδιουργιών και υπονομεύσεων, ο οποίος ασεβεί προς την παγκόσμιον ανάγκην της γαλήνης και εργασίας. Αυτοί σήμερον αγοράζουν τεραστίας ποσότητας σίτου διά να προκαλούν ύψωσιν της τιμής του άρτου εις όλας τας χώρας.
Αυτοί εμποδίζουν τας Κυβερνήσεις να ακολουθούν τας επιταγάς του διεθνούς δικαίου και της ηθικής εις τας σχέσεις των, δημιουργούντες ούτω συνεχώς αφορμάς προστριβών μεταξύ των λαών. Αυτοί εμποδίζουν τας Κυβερνήσεις να πατάξουν την άκραν δεξιάν και την παντός είδους αισχροκέρδειαν, η οποία προκαλούσα ακρίβειαν της ζωής προπαρασκευάζει τας ψυχάς των αθώων λαικών τάξεων διά την καλλιέργειαν του κομμουνισμού.
Αυτοί ως βόαι συσφιγκτήρες κρατούν τας χείρας τών Κυβερνήσεων και τας εμποδίζουν εις την λήψιν μέτρων αυστηράς δικαιοσύνης απέναντι όλων των κοινωνικών τάξεων, μόνης ικανής να εξασφαλίση την αρμονικήν συνεργασίαν αυτών.
Αυτοί εμποδίζουν τας Κυβερνήσεις να οργανώσουν την άμυναν κατά του κομμουνιστικού χειμάρου, όστις απειλεί να παρασύρη τον σύγχρονον πολιτισμόν εις την άβυσσον. Αυτοί εμποδίζουν την οργάνωσιν συστηματικής αντικομμουνιστικής προπαγάνδας, η οποία να πείση και τον τελευταίον χωρικόν όλων των λαών ότι ο κομμουνισμός είναι Εβραική δημαγωγική εφεύρεσις, προοριζομένη να αποσυνθέση τους χριστιανικούς λαούς. Ότι ο κομμουνισμός εφαρμοσθείς εν Ρωσσία εγκατελείφθη ήδη, αφού αύτη περιήλθεν εις χείρας Εβραίων.
Ότι δεν πρέπει να προσέχουν οι αθώοι εργάται και χωρικοί τας ψευδείς υποσχέσεις των κομμουνιστών, οι οποίοι ομιλούν περί ‘πάλης υπέρ των καταπιεζομένων εθνοτήτων’ και βοηθούν τώρα ακόμη τον αιμοσταγή κεμαλισμόν να συντρίψη τον Ελληνισμόν της Κωνσταντινουπόλεως και τον προσφάτως επαναστατήσαντα Κουρδικόν λαόν.
Ανεχόμενοι την παρασκηνιακήν δράσιν των Εβραίων Κεφαλαιούχων, άνευ αντιδράσεως και άνευ αμύνης, οι χριστιανικοί λαοί και μάλιστα οι κυβερνήται των σκάπτουν τον τάφον των και τον τάφον του χριστιανικού πολιτισμού, διά να επισπεύσουν την Εβραικήν Κοσμοκρατορίαν, η οποία σήμερον μέν δρά εις τα παρασκήνια, θα εμφανισθή δε επί της σκηνής όταν η δυστυχία των λαών κορυφωθή.
Αλλά και μόνον το γεγονός ότι ο κομμουνισμός διά να επιβληθή έχει ανάγκην να προκαλέση προηγουμένως διά πολέμων την δυστυχίαν των λαών, να σπείρη πένθος και ερείπια και πτώματα, να εύρη ψυχάς εσκοτισμένας από την συμφοράν και τεταραγμένας από την συγκίνησιν, και μόνον αυτό αρκεί να αποδείξη ότι όχι μόνον δεν είνε σύστημα ανθρωπιστικόν, αλλ’ ότι αποτελεί μορφίνην προωρισμένην να κατασιγάση πόνους τους οποίους αυτός προυκάλεσε, αλλ’ η οποία οδηγεί τους λαούς, όπως τον Ρωσσικόν, εις την υλικήν και ηθικήν σήψιν και αποσύνθεσιν.
Οι Εβραίοι δικτάτορες της Μόσχας είνε τόσω περισσότερον επικίνδυνοι, καθ’ όσον κατορθώνουν να εκμεταλλεύονται προς ίδιον όφελος τον παγκόσμιον τεκτονισμόν, ποδοπατούντες τας ευγενείς [;!] του αρχάς. Και ενώ ούτος επιδιώκει, ως γνωστόν, την αδέλφωσιν και την εξύψωσιν των ανθρώπων [;!], εκείνοι εργάζονται διά την αποκτήνωσιν και αλληλοεξόντωσιν αυτών.
Η θεωρία του ιστορικού υλισμού, η οποία αποτελεί την βάσιν του μαρξισμού, δεν σημαίνει τίποτε άλλον ειμή ότι ο άνθρωπος εγκαταλείπων πάσαν ιδεολογίαν, πάσαν ηθικήν αρχήν, πρέπει να μεταβληθή εις άψυχον όργανον θεραπεύον μόνον τας υλικάς ανάγκας του.
Ο ελεύθερος έρως, η δημοκοπική υπόσχεσις προς τα πλήθη των εργατών και χωρικών, ότι θα αρπάζουν ελευθέρως τας περιουσίας των πλουσίων, η κατάργησις της θρησκείας, η διάλυσις της οικογενείας, η κοινοκτημοσύνη δεν αποτελούν θεωρίας νέας, τας οποίας θα ήτο ίσως ανάγκη να δοκιμάση η ανθρωπότης μήπως τή εξασφαλίσουν μέλλον καλύτερον.
Η ιστορία όλων των εθνών διδάσκει ότι καμμία κοινωνία ανθρώπων δεν ημπορεί να ζήση αν οι πολίται της δεν σέβονται ο είς τον άλλον, αν δεν περιορίζουν τας ορέξεις των, αν δεν είνε ηθικοί και δίκαιοι.
Ο μπολσεβικισμός είνε άρνησις πάσης ηθικής. Οι αρχηγοί του, οι οποίοι δυστυχώς είνε και τέκτονες ανωτάτων βαθμών, πρέπει το ταχύτερον να αποκηρυχθούν από τον παγκόσμιον τεκτονισμόν, του οποίου στιγματίζουν το ωραίον πρόγραμμα. [;;!!]
Μιμούμενοι τους ταμπλιέρους του Μεσαίωνος διατηρούν σήμερον μυστικάς στοάς εν Μόσχα, (Μουσείον Αλεξάνδρου του Γ’) και εις τας μεγαλυτέρας πόλεις της Ρωσσίας, με είδωλα του ‘Μπαφομέτ’, του βδελυρού ξοάνου, το οποίον προσεκύνουν οι ανόσιοι ιππόται του Μεσαίωνος.
Όπως βλέπει ο αναγνώστης εις το δημοσιευόμενον είδωλον, ουδεμία εικών δύναται να συμβολίση πιστότερον τας κτηνώδεις τάσεις του μπολσεβικισμού.
Το τέρας τούτο της ασελγείας κηρύσσον την αγάπην προς τον στόμαχον, την κτηνώδη ηδονήν και τον χρυσόν, διά μεν της δεξιάς χειρός προτάσσει την διάλυσιν του φωτός (του Πολιτισμού) (SOLVE), διά δε της αριστεράς την συμπύκνωσιν του Σκότους (της Βαρβαρότητος) (COAGULA).
Μήπως δεν επέτυχεν ήδη ο μπολσεβικισμός την κατά αιώνας οπισθοδρόμησιν της Ρωσσίας και της τουρκικής Ανατολής;
΄Όπως έγραφε προσφάτως Γάλλος δημοσιογράφος εις την Παρισινήν ‘Εξέλσιορ’, ‘αι περιστεραί τας οποίας διέτρεφεν άλλοτε ο Δήμος Πετρουπόλεως απέθανον πρό μακρού, αντικατασταθείσαι δι’ ορνέων του βουνού. Επίσης τα ωραία άνθη του δημοτικού κήπου προ καιρού κατεστράφησαν, αντ’ αυτών δε προβάλλει η φυτεία του δάσους. Η αγρία φύσις,' εξηκολούθει ο Γάλλος δημοσιογράφος, ‘εις την πολιτισμένην Πετρούπολιν’. ‘Και ο Πολιτισμός υπεχώρησε κατά αιώνας’.
Ο ‘Μπαφομέτ’ έγινεν ήδη κύριος της Ρωσσίας και της Τουρκικής Ανατολής.
Με λύσσαν δε εξόχως χαρακτηριστικήν, οι τόσον φιλάργυροι Εβραίοι δικτάτορες σπαταλούν εκατομμύρια χρυσών ρουβλίων εις τον κόσμον και δή εις τα Βαλκάνια, διά να επεκτείνουν και εις αυτά την βδελυράν κυριαρχίαν των.
Κανείς λογικός και τίμιος άνθρωπος δεν δύναται να ισχυρισθή ότι η Μόσχα δαπανά τόσον αφειδώς, τόσον τεράστια ποσά, από ανιδιοτελήν αγάπην προς τους άλλους λαούς και εν γένει από ευγενή αισθήματα ανθρωπισμού. Εάν είχε τοιαύτα θα ημπόδιζε μόνον με μίαν λέξιν απειλής, την εξόντωσιν των Ελληνικών και Αρμενικών πληθυσμών της Μ. Ασίας. Εάν είχε τοιαύτα θα εδαπάνα τα εκατομμύρια της Προπαγάνδας προς ανακούφισιν των εκατομμυρίων αέργων της Ρωσσίας. Εάν είχεν τοιαύτα δεν θα προσεκάλει Εβραίους εξ’ όλων των περάτων της γης εις την Ρωσσίαν, διά να τας δίδη τας καλυτέρας θέσεις, καθ’ ήν στιγμήν εις μάτην ζητούν υπηρεσίαν οι αποθνήσκοντες εκ πείνης Ρώσσοι Χριστιανοί.
Με λύσσαν δε εξόχως χαρακτηριστικήν, οι τόσον φιλάργυροι Εβραίοι δικτάτορες σπαταλούν εκατομμύρια χρυσών ρουβλίων εις τον κόσμον και δή εις τα Βαλκάνια, διά να επεκτείνουν και εις αυτά την βδελυράν κυριαρχίαν των.
Κανείς λογικός και τίμιος άνθρωπος δεν δύναται να ισχυρισθή ότι η Μόσχα δαπανά τόσον αφειδώς, τόσον τεράστια ποσά, από ανιδιοτελήν αγάπην προς τους άλλους λαούς και εν γένει από ευγενή αισθήματα ανθρωπισμού. Εάν είχε τοιαύτα θα ημπόδιζε μόνον με μίαν λέξιν απειλής, την εξόντωσιν των Ελληνικών και Αρμενικών πληθυσμών της Μ. Ασίας. Εάν είχε τοιαύτα θα εδαπάνα τα εκατομμύρια της Προπαγάνδας προς ανακούφισιν των εκατομμυρίων αέργων της Ρωσσίας. Εάν είχεν τοιαύτα δεν θα προσεκάλει Εβραίους εξ’ όλων των περάτων της γης εις την Ρωσσίαν, διά να τας δίδη τας καλυτέρας θέσεις, καθ’ ήν στιγμήν εις μάτην ζητούν υπηρεσίαν οι αποθνήσκοντες εκ πείνης Ρώσσοι Χριστιανοί.
Δεν γνωρίζω τι έπραξεν ή τι προτίθεται να πράξη απέναντι του Μπολσεβικισμού ο ελληνικός τεκτονισμός. Γνωρίζω όμως πόσον αγνώς [σημ. ΕΕΕ: δυστυχώς ο συγγραφεύς κρίνη εξ ιδίων, για τις ‘αγνές’ επιδιώξεις της Μασονίας!] επεδίωξε πάντοτε εν τώ συνόλω του να εξυπηρετήση και τα γενικώτερα ιδεώδη του πολιτισμού και τα εθνικά δίκαια, συμφώνως προς την Αρχήν των Εθνοτήτων, είμαι βέβαιος ότι εις πρώτην ευκαιρίαν θα αποκηρύξει την όλην δράσιν του ρωσσικού μπολσεβικισμού.
Επίσης πιστεύω ότι ο παγκόσμιος τεκτονισμός, ο οποίος αποτελεί δύναμιν ακαταμάχητον, [εκτός του Διεθνούς Σιωνισμού φυσικά] δεν θα μείνη αδιάφορος προς τας δυστυχίας και τους σπαραγμούς του Ρωσσικού λαού, ούτε πρό των λυσσωδών ενεργειών των Εβραίων δικτατόρων της Μόσχας, όπως επεκτείνουν τον κομμουνισμόν εις όλην την γην. [Φωνή βοώντος εν τη ερήμω…!]
Εάν τυχόν επετύγχανε η προσπάθεια της Διεθνούς να προκαλέση βαλκανικόν πόλεμον διά την ανεξαρτησίαν της Μακεδονίας και της Θράκης, είναι πιθανόν ότι η φλόξ αύτη θα επεξετείνετο πάλιν εις όλην την Ευρώπην και ίσως εις όλας τας ηπείρους. Είνε δε αναμφίβολον ότι είς νέος παγκόσμιος πόλεμος θα προυκάλει όχι μόνον νέαν φρικωδεστέραν δυστυχίαν όλων των λαών, αλλά θα επηύξανε την έντασιν των εγωιστικών ενστίκτων των ανθρώπων, τα οποία αφύπνησεν ήδη ο τελευταίος παγκόσμιος πόλεμος.
Είναι οδυνηρόν ότι οι άνθρωποι και οι λαοί εξηντλημένοι από τον μακρόν αγώνα και προσπαθούντες να ανακτήσουν τα απολεσθέντα κέρδη των, δεν προσέχουν εις τον κομμουνιστικόν κίνδυνον. Το θλιβερώτερον δε όλων είναι ότι οι διανοούμενοι όλων των χωρών, οι οποίοι κυρίως διευθύνουν τας τύχας των, δεικνύουν μίαν αδιαφορίαν εγκληματικήν. Νομίζει κανείς ότι όλα τα κράτη υπνωτισμένα, υπό αγνώστου δυνάμεως, αναμένουν μοιρολατρικώς την επικράτησιν του κομμουνισμού, αδιαφορούντα αν ο σύγχρονος πολιτισμός, έργον ιδρώτων και αιμάτων μυριάδων αιώνων, θα καταποντισθή αύτανδρος εις την νέαν παγκόσμιον σύρραξιν, διά την οποίαν εργάζεται ο μπολσεβικισμός, αν το πένθος και το αίμα, η δυστυχία και τα ερείπια καλύψουν όλην την γην.
Φρονώ ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος ο οποίος απειλεί τους λαούς δεν προέρχεται από τον κομμουνισμόν, αλλ’ από την εγωιστικήν κερδομανίαν και από την αδιαφορίαν των ιδίων. Αν εξακολουθήσουν μη αντιτάσσοντες την αντίδρασιν παντός υγιούς οργανισμού εις το μικρόβιον, θα αποδείξουν ότι είνε αθεραπεύτως ασθενείς και ότι αι ισχυραί Εβραικαί Οργανώσεις δικαιούνται να τους υποδουλώσουν.
Αι τεράστιαι Καταστροφαί της Ρωσσίας.
Νομίζω ότι εκ των προλεχθέντων σαφώς απεδείχθη ότι ο μπολσεβικισμός, υπό το προσωπείον μιάς επιστημονικής ουτοπίας, ουδέν άλλο επέτυχεν ειμή την άνοδον εις την αρχήν των Εβραίων, την σκόπιμον εξόντωσιν των Ρώσσων χριστιανών και την εθνικήν, οικογενειακήν, ηθικήν και οικονομικήν αποσύνθεσιν αυτών.
Κάθε ΄Ελλην εργάτης, κάθε ΄Ελλην πολίτης και εν γένει κάθε πολιτισμένος άνθρωπος, πρέπει να έχει διαρκώς πρό οφθαλμών τους κατωτέρω τραγικούς αριθμούς εις τους οποίους αναλύεται η επί οκταετίαν δράσις των ρωσσο-Εβραίων της Μόσχας.
Α’ - Αι απώλειαι εις ανθρώπους.
Ο Δρ. Νάνσεν, ύπατος αρμοστής της Κοινωνίας των Εθνών διά τα προσφυγικά ζητήματα, ο Μέγας φιλάνθρωπος, όστις επί μακρόν παρέμεινε εις την Σοβιετικήν Ρωσσίαν διά να βοηθήση τους πεινώντας πληθυσμούς της, αναβιβάζει τους υποκύψαντας εις την πείναν Ρώσσους εις 15 εκατομμύρια.
Εις τον αριθμόν αυτόν πρέπει να προσθέσωμεν τους αθρόως σφαγέντας, τυφεκισθέντας, εξορισθέντας εις Σιβηρίαν και αποθανόντας Ρώσσους χριστιανούς, οι οποίοι υπερβαίνουν ασφαλώς τα 5 εκατομμύρια. Ήτοι Σύνολον ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΑΠΩΛΕΙΩΝ ΕΙΚΟΣΙ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ!!!
[Σημ. ΕΕΕ: σύμφωνα με νεώτερες επιβεβαιωμένες πληροφορίες τα θύματα του Κομμουνισμού στην Σοβιετική Ένωση και τις χώρες της Ανατ. Ευρώπης ξεπερνούν τα 75 εκατομμύρια, ενώ αν προσθέσουμε τα θύματα του Μάο Τσε Τούγκ, του Βιετνάμ και της Καμπότζης ξεπερνούν τα 190 εκατομμύρια, σε αντίθεση με τα 22 εκατομμύρια περίπου του Ναζισμού!]
Και όμως ο Εβραίος Τρότσκυ εις προκήρυξίν του υπό ημερομηνίαν 14 Απριλίου 1918 υπεσχέθη εις τον Αθώον και εύπιστον Ρωσσικόν λαόν ότι ο μπολσεβικισμός θα μεταβάλη την Ρωσσίαν εις Παράδεισον.
Ιδού τι έλεγεν επί λέξει ο μέγας Εβραίος δημαγωγός κ. Μπρόνστειν:
‘ ΄Αλλοτε επίστευον εις την ύπαρξιν παραδείσου. Αλλ’ ο παράδεισος αυτός ήτο όνειρον. Ημείς λέγομεν ότι αυτόν τον παράδεισον θα τον δημιουργήσουμεν εδώ κάτω επί της γης, με τα χέρια των εργατών, δι’ όλους και εις αιώνας αιώνων’.
Μήπως δεν λέγουν τα ίδια κυνικά ψεύδη εις τους αθώους ΄Ελληνας εργάτας και χωρικούς οι αρχηγοί του ελληνικού κομμουνισμού, εις τους οποίους επεφοίτησεν ως γνωστόν το πνεύμα του εκ Βουλγαρίας Εβραίου Αβραάμ Μπεναρόγια;
Β’ - Απώλειαι Υλικαί.
Είνε ανυπολόγιστοι αι υλικαί καταστροφαί, τας οποίας προυκάλεσαν εις τον Ρωσσικόν λαόν και εις την ανθρωπότηταν οι Εβραίοι Δικτάτορες.
Εάν υπολογίση κανείς εις 9 δισεκατομμύρια χρυσών ρουβλίων την μέσην αξίαν της Ρωσσικής παραγωγής, γεωργικής, βιομηχανικής, κλπ. Και δεδομένου ότι εξ αιτίας του μπολσεβικισμού η παραγωγή αύτη ηλαττώθη κατά μέσον όρον των διαρρευσάντων 7 ετών εις 1/3, άρα αι ζημίαι της Ρωσσίας επί 7 έτη ανέρχονται εις 42 δισεκατομμύρια χρυσά ρούβλια.
Εξ άλλου ο ιδιωτικός πλούτος του Ρωσσικού λαού, ανερχόμενος τουλάχιστον εις 300 δισεκατομμύρια χρυσά ρούβλια έχει, ως θα είδομεν αμέσως περαιτέρω, αφ’ ενός ληστευθή από τους Εβραίους δικτάτορας και αφ’ ετέρου πυρποληθή, καταστραφή, κλπ. τουλάχιστον κατά 2/3. ΄Αρα ζημίαι του ιδιωτικού πλούτου 200 δισεκατομμύρια χρυσά ρούβλια.
Μόνον οι ζήσαντες εν Ρωσσία επί μακρόν και οι γνωρίσαντες αυτήν δύνανται να εκτιμήσουν ότι ο αριθμός αυτός δεν είνε ανώτερος της πραγματικότητος. Πολλοί ήσαν οι δισεκατομμυριούχοι Ρώσσοι και περισσότεροι οι εκατομμυριούχοι, διατηρούντες όχι μόνον ακίνητον, αλλά και κινητόν πλούτον αμύθητον.
Αρκεί να σημειώσω ως χαρακτηριστικόν γεγονός ότι ο Μέγας Πέτρος δημοσία επανελάμβανεν ότι εφθόνει τον πλούτον του Στρογόνωφ, τον οποίον όχι μόνον εκληρονόμησαν, αλλά και επολλαπλασίασαν οι απόγονοί του.
Διά τους αγνοούντας τον Ρωσσικόν ιδιωτικόν πλούτον, τονίζω ότι εκτός των περιφήμων και πλουσιωτάτων Πινακοθηκών των Μουσείων του Κράτους, υπήρχε απειρία ιδιωτικών Πινακοθηκών, τας οποίας θα εζήλευον πολλά Κράτη. Διότι πλην των μεγάλων Δουκών και όλης της μεγάλης τάξεως των ευγενών (Δβοράνι), πλείστοι είνε οι πλούσιοι Ρώσσοι, οι οποίοι είχον ολοκλήρους αιθούσας με τα μάλλον σπάνια έργα τέχνης όλων των εποχών και δή των πλέον διακεκριμμένων ζωγράφων της υφηλίου. Ούτως ώστε εξεπλήσσετο ο επισκεπτόμενος τα Ιδιωτικά αυτά Μουσεία των Ευγενών και κατά δεύτερον λόγον των εμπόρων. Αι δε Ιδιωτικαί Βιβλιοθήκαι, όχι μόνον των ευγενών, αλλά όλων των διανοουμένων, κατά την τελευταίαν πεντηκονταετίαν παρουσιάζουν φαινόμενον εξαιρετικόν.
Μετά την επανάστασιν του Οκτωβρίου 1917, η [Εβραική] Σπείρα των Μεγάλων Συνωμοτών της Ανθρωπότητος ελήστευσε όλα τα Μουσεία, όλας τας Πινακοθήκας, όλας τας Βιβλιοθήκας Κρατικάς και Ιδιωτικάς, τοιουτοτρόπως το Σύνολον των αμέσων υλικών ζημιών του Ρωσσικού λαού ανέρχεται εις 250 περίπου δισεκατομμύρια χρυσών ρουβλίων, δηλαδή 600 περίπου δισεκατομμύρια χρυσών δραχμών ή 8 περίπου τρισεκατομμύρια σημερινών δραχμών.
Αν λάβωμεν υπ’ όψιν ότι κατά την πολιτικήν και δημοσίαν οικονομίαν έκαστος άνθρωπος εκπροσωπεί κατά μέσον όρον κεφάλαιον 25.000 δραχμών, βλέπομεν ότι η αξία των απολεσθέντων 20 εκατομμυρίων ανθρώπων ανέρχεται εις 500 δισεκατομμύρια.
΄Ητοι 8 ½ τρισεκατομμύρια δραχμών εστοίχισεν εις τον Ρωσσικόν λαόν η αφέλειά του να πιστεύση εις τα απατηλά κηρύγματα των κομμουνιστών!
Γ’ - Ηθικαί Απώλειαι.
Βεβαίως δεν αναλύεται εις αριθμούς η καταστροφή όλων των ηθικών αρχών, τας οποίας επέφερεν η κομμουνιστική δικτατορία.
Η διάλυσις της οικογενείας, έχουσα ως συνέπειαν την ελάττωσιν των γεννήσεων, η εξίσωσις των ανθρώπων, φιλέργων και οκνηρών, συνεπιφέρουσα επέκτασιν της οκνηρίας, η υπονόμευσις της χριστιανικής θρησκείας, συνεπαγομένη την ασωτείαν και την ελάττωσιν της φειδούς, θα ηδύναντο και αυταί να υπολογισθούν.
Την φροντίδαν αυτήν αφήνω εις τους αναγνώστας μου, διότι επείγομαι να τονίσω πως οι δήθεν ιδεολόγοι κήρυκες του κομμουνισμού, οι δήθεν απόστολοι της καταργήσεως της ιδιοκτησίας είνε σήμερον εκ των πλουσιωτέρων ανθρώπων της γης.
Απόδειξις.
1) Όταν τώ 1921 επήλθε ρήξις μεταξύ Τρότσκυ και Δερζίνσκυ, του αιμοσταγούς αρχηγού της Τσέκας, ο τελευταίος αντικατεστάθη, εις δε την οικίαν του ενηργήθη έρευνα, αποκαλύψασα δεκάδα κιβωτίων, πλήρων από αδάμαντας και κοσμήματα αμυθήτου αξίας. Ο Τρότσκυ έφερε το ζήτημα εις την Ανωτάτην Επιτροπήν του Κομμουνιστικού Κόμματος, η οποία εκάλεσε τον Δερζίνσκυ να απολογηθή. Αντί απολογίας ο Δερζίνσκυ ανέγνωσεν εκθέσεις των οργάνων της Τσέκας αποκαλυπτούσας παρομοίας ληστείας και διαφόρους εμπορικάς πράξεις του Τρότσκυ και των άλλων κορυφαίων μπολσεβίκων. Ο έξυπνος πολωνο-Εβραίος είχε φαίνεται φροντίση να παρακολουθή και τούς εντίμους συναγωνιστάς του ιδεολόγους, διά να τους εκβιάση ενδεχομένως. Και το επέτυχε. Σιγή εκάλυψε τας ληστείας του Δερζίνσκυ. Και ο Δερζίνσκυ είναι σήμερον ο πλουσιώτερος άνθρωπος της Σοβιετικής Ρωσσίας.
2) Τη 28η Δεκεμβρίου 1924 εκυκλοφόρησεν συγκεκριμμένως μεταξύ των μελών του κομμουνιστικού κέντρου Χαμοβνίτσεσκοβο έντυπον κατηγορητήριον κατά του Ζηνόβιεφ (΄Απφελμπάουμ) και του Κάμενεφ (Ρόλενφελδ) τονίζον ότι οι δύο πανίσχυροι Εβραίοι …ιδεολόγοι κομμουνισταί διενήργουν ευρύτατον εμπόριον, διετήρουν χαρτοπαικτικάς Λέσχας εις Μόσχαν και Πετρούπολιν και ότι ιδίως αι σύζυγοί των, μάλιστα δε η κυρία Λιλίνα Ζινόβιεφ διέπραττον μεγάλας ληστείας εις βάρος του Δημοσίου και Ιδιωτικού Πλούτου.
Προστίθετο ότι μόνον εκ των διαφόρων του επιχειρήσεων, πλήν των εκτάκτων κερδών, ο ανιδιοτελής ‘σύντροφος’ Κάμενεφ είχε μηνιαίον εισόδημα 60 χιλιάδων χρυσών ρουβλίων, ήτοι περίπου 2 εκατομμύρια σημερινών δραχμών!
3) Ο Τρότσκυ, μη υστερών των συντρόφων του εις ανιδιοτελή κομμουνιστικήν ιδεολογίαν ήρπασεν απεράντους γαίας εις την Νότιον Ρωσσίαν παρά την Κριμαίαν, αι οποίαι μεχρι πρό τινος εκαλλιεργούντο υπό ερυθρών στρατιωτών. Ούτω έγινε ο μέγας Εβραίος, ο μεγαλύτερος ίσως γαιοκτήμων της μπολσεβικικής Ρωσσίας.
4) Ο Ράδεκ και ο Λιτβίνωφ διεμοίρασαν μεταξύ των τα κεφάλαια της Ρωσσο-Ασιατικής Τραπέζης.
5) Εις την Γαλλίαν εδημοσιεύθη προσφάτως επιστολή του Ράδεκ προς τον Λιτβίνωφ, λέγουσα μεταξύ άλλων τα εξής: ‘Τα κτήματα του Τρότσκυ καλλιεργούνται θαυμάσια από τους ερυθρούς στρατιώτας. Διατί να μη γίνωμεν και ημείς καλλιεργηταί; Τί μάς μένει εις την τσέπην μετά την εκκαθάρισιν των μετοχών Ούρκουαρτ;’
Και ο Ράδεκ εξακολουθεί:
‘Ο Τρότσκυ διευθύνει το Τράστ της Μόσχας. Διατί και ημείς να μη κάνομεν παρόμοιον συνδυασμόν εις Πολτάβα ή εις Χαρκώφ; Ο Φρόντζε (Εβραίος διαδεχθείς τον Τρότσκυ ως Επίτροπος των Στρατιωτικών και Ναυτικών) θα μας εξασφαλίση εργατικάς χείρας’.
6) Είναι γνωστή η ακόλαστος σπατάλη, η αφάνταστος χλιδή, η απίστευτος πολυτέλεια των μπολσεβίκων πρεσβευτών εις το εξωτερικόν. Έχει τοσάκις τονισθή εις τον Ευρωπαικόν και Αμερικανικόν Τύπον, ώστε κρίνω περιττόν να επανέλθω.
Είναι περιττόν να τονισθή, ότι οι 447 Εβραίοι κομμισάριοι της Μπολσεβικικής Ρωσσίας, περί ών ανέφερα ήδη, έσπευσαν να μιμηθούν τους αρχηγούς των και ότι δεν κυβερνούν την Ρωσσίαν εξ ανιδιοτελούς αγάπης προς τους εργάτας και χωρικούς αυτής.
Φρονώ ότι πάντα ταύτα ενισχύουν ακλονήτως τον ισχυρισμόν μου ότι ο κομμουνισμός είναι Εβραική έμπνευσις, υποστηριζομένη υπό Εβραίων Κεφαλαιούχων, διψώντων αναστατώσεις διά να αυξήσουν τα κεφάλαιά των.
Η σημερινή κατάστασις της Ρωσσίας.
Ποία είναι σήμερον η κατάστασις της Ρωσσίας; Εις το ερώτημα τούτο απαντούν ευγλώττως αι κάτωθι απολύτως αυθεντικαί και νωπαί μαρτυρίαι:
1) Ο νέος πρεσβευτής της Γαλλίας εις Μόσχαν κ. Ερμπέττ, αφιχθείς πρό μηνός εις την Σοβιετικήν Πρωτεύουσαν, εζήτησε παρά της Κυβερνήσεώς του να τώ αποστείλη εκ Γαλλίας τρόφιμα διά την οικογένειάν του και διά τας οικογενείας των υπαλλήλων της πρεσβείας. (‘Ματέν’ της 19ης Φεβρουαρίου ε.έ.)
2) Η έκθεσις της πενταμελούς επιτροπής του αγγλικού εργατικού κόμματος, η οποία μετέβη εις Ρωσσίαν διά να μελετήση την κατάστασιν, τονίζει την απόλυτον έκλυσιν των ηθών. Κυβερνητικά Νοσοκομεία ενεργούν εκτρώσεις διότι δήθεν τα καθήκοντα της μητρότητος δεν πρέπει να απασχολούν τας Ρωσσίδας. Αυτά τα Κρατικά Ξενοδοχεία είνε εστίαι όχι μόνον κοινωνικής διαφθοράς, αλλά και όλων των αφροδισίων νόσων. (‘Μόρνιγκ Πόστ’ της 22 Φεβρ. ε.έ.)
3) Καθ’ εκάστην σχεδόν αγγέλλονται δολοφονίαι αντιπροσώπων των Σοβιέτ εις διάφορα χωρία της Ρωσσίας. ΄Εκτακτα μέτρα ελήφθησαν διά την προστασίαν των κομμουνιστικών πρακτόρων. ΄Ολοι οι κάτοικοι του
χωρίου θα θεωρούνται του λοιπού αλληλεγγύως υπεύθυνοι. (‘Πράβδα’ της 30ης Ιαν. ε.έ.)
4) κατά την εν Τυφλίδι Σύνοδον του Κεντρικού Εκτελεστικού Κόμματος (4 Μαρτίου ε.έ.) ο σύντροφος Καλινίν ανήγγειλεν ότι ο γεωργικός φόρος θα ελαττωθή κατά 25%. Είνε προφανές ότι το μέτρον τούτο λαμβάνεται προς κατεύνασιν της αγανακτήσεως του αγροτικού πληθυσμού, εκδηλουμένης διά των αθρόων δολοφονιών.
5) Κατά την αυτήν Σύνοδον ο ‘σύντροφος’ Ρύκωφ εδήλωσεν ότι αι σπαρείσαι γαίαι κατά το 1924 είνε κατ’ έκτασιν τα 80% των προπολεμικών. Η βιομηχανική παραγωγή έφθασε τα 60% της προπολεμικής. Η της ελαφράς βιομηχανίας, είνε ανωτέρα, αλλ’ η της βαρείας έφθασε μόνον το 32% της προπολεμικής. Οι αριθμοί ούτοι δίδουν εικόνα της ανεργίας και της δυστυχίας η οποία μαστίζει τους Ρώσσους εργάτες.
6) Αι ανακοινώσεις του ‘συντρόφου’ Ρύκωφ ήλθον να επιβεβαιώσουν τας δηλώσεις του εδώ πρεσβευτού της Μπολσεβικικής Ρωσσίας, επιφανούς Ισραηλίτου κ. Ζαρμπίνοβιτς (Ουστίνωφ) ανακοινώσαντος εις τον ‘Ελεύθερον Λόγον’ της 16 Φεβρουαρίου ε.έ. τους εξής αποκαλυπτικούς αριθμούς:
Γαιάνθραξ:
1913 1.700 εκατομμύρια πούτια,
1920 466 εκατομμύρια πούτια,
1921 487 εκατομμύρια πούτια,
1922 523 εκατομμύρια πούτια,
1923 741 εκατομμύρια πούτια,
1924 833 εκατομμύρια πούτια,
1925 921 εκατομμύρια πούτια (κατ’ υπολογισμόν)
Είνε περιττόν να αναπτύξω ότι η λέξις ‘Ελευθερία’ είνε κάτι άγνωστον υπό τον μπολσεβικισμόν, συμβολίζοντα την πλέον αιμοσταγή τυραννίαν.
Επειδή όμως ο διακεκριμμένος Εβραίος διπλωμάτης ωμίλησε περί ‘ελευθέρων εκλογών εις άς λαμβάνουσιν μέρος και οι έμποροι’ σημειώ ότι έλαβον επιστολήν δύο Ελλήνων εκ Ρωσσίας, πρώην δημοσίων υπαλλήλων των Σοβιέτ, προσφάτως αφιχθέντων ενταύθα, του κ. Μ. Ν. Δελογραμμάτη (τέως μέλους του εργατικού σωματείου ‘Ραμπότπρος’ εκπαιδευτικών υπαλλήλων, υπ’ αρθμ. 2369) και του κ. Δ. Τσεβελάκου (τέως μέλους του εργατικού σωματείου ‘Σοβραμποντικώφ’ δημοσίων υπαλλήλων) οι οποίοι μοί γράφουν:
1920 466 εκατομμύρια πούτια,
1921 487 εκατομμύρια πούτια,
1922 523 εκατομμύρια πούτια,
1923 741 εκατομμύρια πούτια,
1924 833 εκατομμύρια πούτια,
1925 921 εκατομμύρια πούτια (κατ’ υπολογισμόν)
Είνε περιττόν να αναπτύξω ότι η λέξις ‘Ελευθερία’ είνε κάτι άγνωστον υπό τον μπολσεβικισμόν, συμβολίζοντα την πλέον αιμοσταγή τυραννίαν.
Επειδή όμως ο διακεκριμμένος Εβραίος διπλωμάτης ωμίλησε περί ‘ελευθέρων εκλογών εις άς λαμβάνουσιν μέρος και οι έμποροι’ σημειώ ότι έλαβον επιστολήν δύο Ελλήνων εκ Ρωσσίας, πρώην δημοσίων υπαλλήλων των Σοβιέτ, προσφάτως αφιχθέντων ενταύθα, του κ. Μ. Ν. Δελογραμμάτη (τέως μέλους του εργατικού σωματείου ‘Ραμπότπρος’ εκπαιδευτικών υπαλλήλων, υπ’ αρθμ. 2369) και του κ. Δ. Τσεβελάκου (τέως μέλους του εργατικού σωματείου ‘Σοβραμποντικώφ’ δημοσίων υπαλλήλων) οι οποίοι μοί γράφουν:
‘Το 65 άρθρον του Συντάγματος των Σοσιαλιστικών Σοβιετικών Δημοκρατιών λέγει:
‘Δεν έχουν το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι:
α) πρόσωπα καταφεύγοντα εις την μισθωτήν εργασίαν διά να καρπωθώσι όφελος
β) πρόσωπα ζώντα εξ εισοδημάτων μή προερχομένων εκ φυσικής εργασίας ή εκ τόκων του κεφαλαίου των εξ οιουδήποτε εισοδήματος ή επιχειρήσεως και
γ) οι μοναχοί και θρησκευτικοί λειτουργοί, κλπ., κλπ., κλπ.
Πώς ο κ. Ουστίνωφ συμβιβάζει τον ισχυρισμόν του με την παράγραφον 2 του συντάγματος αφορώσαν τους εμπόρους και τους μικρο-επαγγελματίας;’.
Το κείμενον είναι σαφές. Ατομικαί ελευθερίαι δεν υπάρχουν πλέον εν Ρωσσία, όπως ετόνιζε και ο τέως υπουργός των Εξωτερικών της Αμερικής κ. Χιούς εις την δημοσιευθείσαν επιστολήν του.
Αυτή είνε εν συντόμω η σημερινή κατάστασις της Ρωσσίας υπό τον μπολσεβικισμόν.
Αποσύνθεσις οικονομική. Αποσύνθεσις ηθική. Τυραννία αφόρητος.
Αφόρητος δυστυχία των εργατών και χωρικών εν ονόματι των οποίων διαρκώς ομιλούν οι Εβραίοι δικτάτορες της Μόσχας, ών το 99% είνε επί πλέον άνθρωποι των γραμμάτων, εκτελούντες διαταγάς των Εβραικών Οργανώσεων, ουδέποτε δε υπήρξαν εργάται ή χωρικοί. Αυτό είνε το τραγικόν αποτέλεσμα, το οποίον ωδήγησεν η θυσία 20 εκατομμυρίων Ρώσσων και 8 ½ τρισεκατομμυρίων δραχμών.
Ούτε επιτρέπεται εις λογικόν και δίκαιον κριτήν να κρίνη επιεικώς το πείραμα των ερυθρών τυράννων, ισχυριζόμενος ότι είχον μέν ούτοι την καλήν θέλησιν να εργασθούν διά την ευημερίαν του Ρωσσικού λαού και διά τούτο προυκάλεσαν τας θυσίας ταύτας, αλλ’ απέτυχον.
Η ληστρική ιδιοτέλεια των Εβραίων δικτατόρων, την οποίαν τόσον αυστηρώς εστιγμάτισεν η μαρτυρική και ηρωική γραία Μπρεσκόβσκαγια, αποδεικνύει πασιφανώς ότι δεν είχον, ούτε έχουν την ελαχίστην διάθεσιν να εργασθούν υπέρ της Ρωσσίας. Απλώς εκτελούντες διαταγάς της ‘Αοράττου Εβραικής Δικτατορίας του Κεφαλαίου’, περί ής ωμίλησα, ηθέλησαν και επέτυχαν να διαλύσουν και να ληστεύουν έναν μέγαν χριστιανικόν λαόν.
΄Αλλως τε οι ζήσαντες εν Ρωσσία και μελετήσαντες εκ του σύνεγγυς τα δραματικά γεγονότα των τελευταίων 25 ετών, γνωρίζουν ότι και η ήττα της Ρωσσίας κατά τον Ρωσσο-ιαπωνικόν πόλεμον είνε κυρίως έργον Εβραίων Κεφαλαιούχων και μάλιστα του περιφήμου δισεκατομμυριούχου βαρώνου Γκίνσβουργ, όστις είχεν οργανώση θαυμασίαν κατασκοπείαν υπέρ των Ιαπώνων, διακριθέντων όχι μόνον διά την ανδρείαν, αλλα και την θαυμασία των οργάνωσιν.
Ιδία η εξωτερική πολιτική των Σοβιέτ, φιλογερμανική, φιλοκεμαλική και φιλοβουλγαρική παρά την Αρχή των Εθνοτήτων, λυσσωδώς δε μισελληνική, ενισχύει όλα τα λοιπά δεδομένα, τα οποία πείθουν ακραδάντως ότι ο κομμουνισμός, εφεύρεσις Εβραική, ενισχύεται υπό των Εβραίων Κεφαλαιούχων, διά να προκαλεί αναστατώσεις, εκ των οποίων ούτοι θα αποκομίζουν εκάστοτε τεράστια κέρδη.
Αι ηλιθιότητες, αι ανηθικότητες, αι αδικίαι τας οποίας διαπράττει η περίφημος ευρωπαική διπλωματία αποτελούν αίνιγμα, του οποίου η εξήγησις ευρίσκεται μόνον εις το γεγονός ότι όλαι αι Κυβερνήσεις της γης ενεργούν ολιγώτερον καθ’ υπόδειξιν των συμφερόντων των λαών αυτών και περισσότερον κατ’ επιταγήν των αοράτων Εβραίων Κεφαλαιούχων.
Εις τους αμφιβάλλοντας περί αυτού υπενθυμίζω ότι ήδη κατά το 1846 ο λόρδος Μπήκονσφηλδ έγραφεν ότι ‘ο κόσμος διοικήται ουχί υπό των προσώπων εκείνων, τα οποία οι άνθρωποι νομίζουν, αλλά παρ’ άλλων τα οποία μένουν εις τα παρασκήνια’.
Αυτός δε ο Βίσμαρκ επανειλημμένως ετόνισεν ότι υπάρχουν ‘αόρατοι και ακαθόριστοι δυνάμεις προς τας οποίας πρέπει να συμβαδίζη εάν θέλη να επιτύχη.’ Πολλάκις αστειευόμενος δε έλεγεν ότι επωλήθη εις τον Σατανάν (υπονοών τον Εβραίον δισεκατομμυριούχον Ρότσχιλδ), αλλά προσέθετεν ότι ούτος ήτο εκ Φραγκφούρτης… άρα γερμανός.
Προσφάτως ακόμη ο Ράτεναου (1921) ωμολόγει ότι ‘τον κόσμον διευθύνουν 300 άνθρωποι, άγνωστοι εις τους λαούς, αλλά γνωριζόμενοι καλώς αναμεταξύ των.’
Δυστυχείς οι λαοί, των οποίων οι διανοούμενοι είτε εξ αμαθείας είτε ιδιοτελείας προσδένονται εις το άρμα ολεθρίων ουτοπιών, όπως ο κομμουνισμός, και παρασύρωνται αλυσσόδετοι παρ’ αυτών εις τον φρενήρη δρόμον του.
Εις τους ΄Ελληνας εργάτας, εις τον Ελληνικόν λαόν και εν γένει εις όλην την ανθρωπότητα δεν θα ηδύνατο κανείς να ευχηθή τίποτε καλύτερον, ειμή να εμβαθύνουν εις τα πραγματικά αίτια της φρικτής τραγωδίας του Ρωσσικού λαού, της οποίας δεν εγνώρισεν ανατριχιαστικωτέραν η Ιστορία του Πολιτισμού.
Κατόπιν δε της μελέτης ταύτης να αντιτάξουν την ισχυράν, την ρωμαλέαν, την νικηφόρον αντίδρασιν, την οποίαν υγιείς οργανισμοί αντιτάσσουν εις τα μικρόβια. Διότι άνευ της αντιδράσεως ταύτης οι λαοί θα αποδείξουν ότι στερούνται ζωτικότητος και αντιλήψεως, ότι είνε ποίμνια, ότι έχουν τόσον διαφθαρή, τόσον αποσυντεθή, ώστε δικαίως να ζητή το Εβραικόν Κεφάλαιον να τους υποτάξη εις το ιδεώδες της Κοσμοκρατορίας του.
Η μεγάλη Ρωσσίς διανοουμένη Αικατερίνη Μπρεσκόβσκαγια είνε γνωστή διά τους μακρούς αγώνας της κατά της τσαρικής απολυταρχίας και υπέρ των αληθών ελευθεριών του Ρωσσικού λαού. Πεντήκοντα ολόκληρα έτη της ζωής της διήλθε διά τούτο εις τας φυλακάς, εις την Σιβηρίαν, εις την εξορίαν.
Περιβεβλημένη με τον φωτοστέφανον του ήρωος και του μάρτυρος η υπερογδοηκοντούτις Ρωσσίς δέσποινα, η οποία τώρα ζη εις την Πράγαν δικαιούται περισσότερον παντός άλλου να ομιλήση περί της πραγματικής σημασίας του μπολσεβικισμού.
Ιδού τι έλεγεν επί λέξει τή 23 Ιανουαρίου ε.έ. εις τον εν Πράγα ανταποκριτήν της ‘Ματέν’:
‘΄Οσοι εκ των σοσιαλιστών ή των δημοκρατών της Ευρώπης και της Αμερικής αποδίδουν ακόμη εις τους κομμουνιστάς πολλοστημόριον ιδεώδους, όσοι τους εκλαμβάνουν ακόμη ως αποστόλους της παγκοσμίου επαναστάσεως, διά την δημιουργίαν καλυτέρου βίου, υπέρ του προλεταριάτου όλης της γης, εξακολουθούν να διαπράττουν βαρύτατον σφάλμα.’
‘ Η ζωή των Ρώσσων εργατών και χωρικών είνε ένα μαρτύριον. Ουδέποτε οι Ρώσσοι υπέστησαν ό,τι υποφέρουν σήμερον, ούτε εις την εποχήν των πλέον αιμοβόρων τσάρων, ούτε επί της πλέον βδελυράς κυβερνήσεως.’
‘ Οι κομμισάριοι του λαού δεν έχουν παρά ένα πόθον: να μείνουν εις την αρχήν και να εκμεταλλευθούν προσωπικώς αυτήν, όσο το δυνατόν περισσότερον.’
‘ Ενθυμηθείτε την πείναν 1921. Κατά την τραγικήν εκείνην εποχήν είχε διαδοθή ότι η Κυβέρνησις των Επιτρόπων του λαού, μη δυναμένη να αντιμετωπίση τας δυσχερείας, θα παρητείτο. Είς όμως εκ των Επιτρόπων τούτων ερωτηθείς υπό αμερικανού δημοσιογράφου απήντησεν ότι “θα έμενεν εις την αρχήν εφόσον θα παρέμενεν ακόμη εις την ζωήν είς μόνον Ρώσσος, είς μόνον μπολσεβίκος.’”
Και η γηραιά ‘μάμμη’ της Ρωσσικής Επαναστάσεως εξηκολούθησεν:
‘ Οι μπολσεβίκοι ζητούν διαρκώς δάνεια εκ του εξωτερικού. Αλλά δεν τα προορίζουν διά την Ρωσσία. Τα θέλουν διά την εξωτερικήν προπαγάνδα των. Κατά τας αρχάς Ιουλίου 1924 έγραψα εις τους κ.κ. Ερριώ και Μάκ Δόναλδ, τότε πρωθυπουργούς Γαλλίας και Αγγλίας, διά να τους ικετεύσω να σκεφθούν καλά πρίν να δανείσουν έστω και έναν οβολόν εις την Σοβιετικήν Κυβέρνησιν.’
‘ Τι θα συνέβαινεν αν δεν εχορηγείτο δάνειον εις αυτήν; Ο Πόλεμος. Οι μπολσεβίκοι το λέγουν καθαρά: ‘Εάν δεν μας δώσετε χρήματα θα αναγκασθώμεν να επιτεθώμεν κατά της Πολωνίας ή της Ρουμανίας και θα προκαλέσωμεν τον πόλεμον εις όλην την γην.’
‘ Μεταξύ των δύο καταστροφών, του πολέμου και της επεκτάσεως του μπολσεβικισμού πρέπει να προτιμηθή το κακόν, το οποίον θα βλάψη ολιγώτερον τον Πολιτισμόν και τούτο είνε ο πόλεμος.’
‘ Όλα τα τεχνάσματα των μπολσεβίκων, αι ενέργειαί των εν Ασία, η συνθήκη την οποίαν συνήψαν με τους Ιάπωνας, όλα ταύτα αποτελούν μέρος τεραστίου εκβιασμού, τον οποίον εξασκούν κατά της Ευρώπης διά να παραμείνουν εις την αρχήν.’
‘ Σήμερον ο Τρότσκυ και ο Ζηνόβιεφ διεκδικούν την κυριαρχίαν επί της Ρωσσίας. Ο Τρότσκυ έχει ιδιοσυγκρασίαν δικτάτορος. Είνε είς μεγαλομανής νομίζων ότι προορίζεται να βασιλεύση εφ’ ολοκλήρου της Ανθρωπότητος.’
‘ Ο Ζηνόβιεφ είνε άνθρωπος των διασκεδάσεων, θαυμαστής των καλών οίνων και της σαμπάνιας. Εγνώρισεν εις τον βίον του όλα τα είδη των στερήσεων, και τώρα παρεδόθη παραφρόνως εις την διασκέδασιν. Αι χορεύτριαι του παλαιού αυτοκρατορικού μπαλέτου, αι ωραίαι γυναίκες της Πετρουπόλεως κολακεύονται σήμερον διότι είναι φίλαι του Ζηνόβιεφ. Και είνε ούτος πολύ γενναιόφρων. Η Δημοκρατία δεν έχει τίποτε αρκετά ακριβόν διά τας φίλας του. Τα κολλιέ των μαργαριτών, τα κοσμήματα της αυτοκρατορικής οικογενείας, των ευγενών και των πλουσίων του τέως καθεστώτος ευρίσκονται σήμερον κατά το πλείστον εις τας χείρας των γυναικών τούτων, αι οποίαι συνεδέθησαν ή συνδέονται με τον διάσημον δικτάτορα της Μόσχας…’
Και η γηραιά Σημαιοφόρος των Ρωσσικών Ελευθεριών επέρανεν ως εξής:
‘ Είμαι 82 ετών. Επερίμενα 58 έτη της ζωής μου διά να φύγη ο Τσάρος και επερίμενα τον ήμισυ αιώνα εις τας φυλακάς, εις την Σιβηρίαν, εις την εξορίαν.’
‘ ΄Ηδη περιμένω από έξι ετών την πτώσιν του μπολσεβικισμού, της μεγάλης αυτής μάστιγος της Ρωσσίας και του Πολιτισμού.’
‘ Εξω χιόνιζε, εξακολουθεί ο ανταποκριτής της ‘Ματέν’. Μεγάλαι νιφάδες περιεπλανώντο εις τον αέρα ως μικρά τεμάχια χάρτου ενός βιβλίου, το οποίον είχε σχίσει κανείς. Και πράγματι η μάμμη της Ρωσσικής Επαναστάσεως είχε κουρελιάση την ψευδή ιστορίαν του Μπολσεβικισμού.
Ιδού και μία δραματική αφήγησις των μπολσεβικικών θηριωδιών υπό του μεγάλου Πολωνού συγγραφέως κ. Οσσενδόφσκυ, ενός άλλου εκ των πρωτεργατών της πραγματικής φιλελευθέρας κινήσεως της Ρωσσίας πρό του παγκοσμίου πολέμου.
Ο Φερδινάνδος Οσσενδόφσκυ, είς εκ των μεγαλυτέρων σοφών και συγγραφέων της συγχρόνου Πολωνίας. Ρώσσος πολίτης πρό της ανασυστάσεως της Πολωνικής Δημοκρατίας μετέσχεν ενεργώς όλων των φιλελευθέρων κινημάτων τα οποία ωργανώθησαν εν Ρωσσία κατά της τσαρικής απολυταρχίας πρό του παγκοσμίου πολέμου. Ιδία κατά τα τέλη του 1905 διετέλεσε πρωθυπουργός της ρωσσικής επαναστατικής κυβερνήσεως της ΄Απω Ανατολής, η οποία ήδρευεν εις Χαρμπίν. Συλληφθείς τον Ιανουάριον του 1906 υπό οργάνων του Τσάρου κατεδικάσθη εις θάνατον, η ποινή του όμως δεν εξετελέσθη τή επεμβάσει του κόμητος Βίττε. Φυλακισθείς εις Χαρμπίν, Χαμπαρόβσκ, Νικολάεβσκ και Βλαδιβοστόκ, ωδηγήθη τέλος εις το φρούριον Πέτρου και Παύλου εν Πετρουπόλει.
Οι Εβραίοι δικτάτορες της Μόσχας δεν εφείσθησαν ούτε του Οσσενδόφσκυ, αληθούς πρωτεργάτου της φιλελευθέρας κινήσεως. Καταδιωκόμενος ο Πολωνός συγγραφεύς κατώρθωσε διά της Σιβηρίας, Μογγολίας, Μαντζουρίας να διασωθή.
Ιδού πώς περιέγραψε προσφάτως τας εντυπώσεις του περί μπολσεβικισμού:
‘ Οι άνθρωποι εν Ρωσσία ζούν διά μίαν μόνον ημέραν, διότι εξερχόμενοι εκ των οικιών των αγνοούν αν θα επιστρέψουν ή αν δεν θα συλληφθούν καθ’ οδόν διά να ριφθούν εις τα δεσμωτήρια των μπολσεβίκων, πλέον αιμοβόρων, πλέον τρομερών των οργάνων της Ιεράς Εξετάσεως.’
Μίαν πρωίαν μεταβάς εις επίσκεψιν ενός φίλου, επληροφορήθην αιφνιδίως ότι είκοσι ερυθροί στρατιώται είχον κυκλώση την οικίαν μου διά να με συλλάβουν. Δεν επέστρεψα πλέον εις αυτήν. Εδανείσθην από τον φίλον μου μίαν ενδυμασίαν κυνηγίου και ολίγα χρήματα και έφυγα αμέσως, συνοδευόμενος υπό ενός χωρικού, όστις με ωδήγησεν εις πυκνόν δάσος έξω της πόλεως. Είδον εκεί τα σώματα είκοσι οκτώ αξιωματικών απηγχονισμένων εις τα δένδρα. Το πρόσωπον και το σώμα των ήσαν ακρωτηριασμένα.’
‘ Καθ’ οδόν, απεφεύγαμεν να εισερχώμεθα εις τα χωρία, τα οποία συνηντώμεν. ΄Όταν δε εξ ανάγκης, εισερχόμεθα εις αυτά προς ενέργειαν προμηθειών, οι χωρικοί μας υπεδέχοντο ενθουσιωδώς. ΄Ολοι εμίσουν τους μπολσεβίκους, οι οποίοι μετέβαλον εις σωρόν ερειπίων πλείστα χωρία.’
‘ Διερχόμενοι μίαν ημέραν ένα παραπόταμον του Ιενισέη εν Σιβηρία, είδομεν στενήν και ελώδη διάβασιν, της οποίας η είσοδος ήτο κεκαλυμμένη υπό πτωμάτων ανθρώπων και ίππων. Ολίγον απωτέρω ευρίσκομεν έν έλκυθρον τεμαχισμένον, κιβώτια διερρηγμένα και έγγραφα σκορπισμένα. Πλησίον αυτών ενδύματα σχισμένα και πτώματα. Ποίοι ήσαν οι δυστυχείς ούτοι; Ποία τραγωδία είχε διαδραματισθή; Προσπαθήσαμε να διαλευκάνωμεν το μυστήριον τη βοηθεία των εγγράφων τα οποία εύρομεν. Επρόκειτο περί επισήμων εγγράφων απευθυνομένων εις το Επιτελείον του στρατηγού Τοπελάγεφ. Είνε πιθανόν ότι τμήμα του Επιτελείου διήλθεν διά των δασών τούτων κατά την υποχώρησιν του στρατού του Κολτσάκ, προσπαθούν να αποφύγη τον εχθρόν, όστις προσήγγιζεν εκ διαφόρων σημείων. Συνελήφθησαν όμως όλοι υπό των μπολσεβίκων και εσφάγησαν.’
‘ Ολίγον περαιτέρω απεκαλύψαμεν το πτώμα δυστυχούς γυναικός, υπό συνθήκας σαφώς μαρτυρούσας τι είχε προηγηθή προτού ελευθερώτρια σφαίρα τερματίση την ζωήν της. Το σώμα ήτο εξηπλωμένον παραπλεύρως καλύβης εκ φυλλωμάτων, εις την οποίαν ήσαν εσκορπισμέναι κεναί φιάλαι και κυτία κονσερβών, μάρτυρες των οργίων, τα οποία προηγήθησαν του εγκλήματος.’
‘ Τα πλείστα των χωρίων της Σιβηρίας, εξ ών διήλθομεν κυβερνώνται υπό των αχθοφόρων της χθές, αγνοούντων γραφήν και ανάγνωσιν.’
‘ Ιδού διατί οι εκεί μπολσεβίκοι εξετάζοντες τα δήθεν έγγραφα της ταυτότητός μας τα οποία εδεικνύομεν ουδέν ηννόουν εξ αυτών. Κατά τούτο ηυλογήσαμεν το κομμουνιστικόν καθεστώς, το οποίον τους μέν σοφούς καταδικάζει να σαρώνουν τους δρόμους, αναβιβάζει δε τους ανικάνους και αμαθείς εις τα υψηλότερα αξιώματα.’
‘ Εξ’ άλλου εφροντίζαμεν να αναπτύσσωμεν εις τα τοπικά Σοβιέτ σχέδια αναδιοργανώσεως της περιφερείας των, προκαλούντες ούτω τον θαυμασμόν των διά την …σοφίαν μας και την ευγνωμοσύνην των διά τας …φιλικάς υποδείξεις μας.’
‘ Φοβούμενοι όμως μήπως αναγνωρισθώμεν, κατηυθύνθημεν προς την Μογγολίαν, διά να παύσωμεν ευρισκόμενοι επί Ρωσσικού εδάφους.’
Η μαρτυρία του Οσσενδόφσκυ περί μπολσεβικισμού πρέπει να εφελκύση την προσοχήν, όχι μόνον των Ελλήνων εργατών, αλλά και των φιλελευθέρων διανοουμένων όλης της γης. Συμφωνεί άλλωστε πλήρως προς τας επισήμους πληροφορίας όλων των ξένων κυβερνήσεων.
Ιδού τι έγραφεν περί των Εβραίων δικτατόρων της Μόσχας πρό της παραιτήσεώς του ο τέως υπουργός των Εξωτερικών της Αμερικής κ. Χιούζ προς τον προσφάτως αποθανόντα μέγαν Εβραίον Σαμουήλ Γκόμπερς, πρόεδρον της Αμερικανικής Συνομοσπονδίας Εργατών, όστις τον επίεζε να αναγνωρίση την σοβιετικήν κυβέρνησιν:
‘ Η κατάληψις της αρχής εν Ρωσσίη υπό μιάς μειονοψηφίας υπήρξε διά τον ρωσσικόν λαόν μία μεγάλη απογοήτευσις, έκτοτε διαρκώς ογκουμένης. Το δικαίωμα της ελευθέρας συζητήσεως και αι πλείσται των ατομικών ελευθεριών κατηργήθησαν. Πάσα διεκδίκησις των ελευθεριών τούτων χαρακτηρίζεται ως αντεπανάστασις και τιμωρείται διά θανάτου. Πάν είδος αντιπολιτεύσεως κατεπνίγη σκληρότατα. Σκοπίμως κατεστράφη η οικονομική ζωή της χώρας.’
‘ ΄Όταν οι εργάται αντιτάσσουν παθητικήν αντίστασιν επιστρατεύονται. Το αποτέλεσμα υπήρξεν ότι η Ρωσσία επανήλθεν εις την εποχήν του Μεσαίωνος. Πολιτικώς κατέληξεν εις τον δεσποτισμόν. Οικονομικώς εις την καταστροφήν. Εξεδόθη νέον Σύνταγμα το οποίον όμως δεν περιλαμβάνει καμμίαν διάταξιν περί των δικαιωμάτων του ανθρώπου.’
‘ Οι διευθύνοντες την Ρωσσίαν ακόμη δεν εγκατέλειψαν το αρχικόν των σχέδιον να καταστρέψουν τα Κράτη όλου του Κόσμου. Πρό τινος ο Τρότσκυ προσφωνών την ρωσσικήν κομμουνιστικήν νεολαίαν έλεγεν ότι η επανάστασις ογκούται εν Ευρώπη και Αμερική και ότι θ’ αρχίση αγών μακρύς, λυσσώδης, σκληρός και αιματηρός. Εφόσον λοιπόν οι ιθύνοντες της Μόσχας θα διατηρούν το πνεύμα τούτο της καταστροφής εις το εσωτερικόν, δεν θα δυνηθή η Κυβέρνησίς μας να αναγνωρίση τας Αρχάς της Μόσχας, έστω και αν τή προβληθούν λόγοι οικονομικοί.’
[ 311206 - Σημείωσις: Το μεταφραστικόν Τμήμα της ΕΕΕ επεμελήθη του Κειμένου τούτου από σκαναρισμένον τοιούτον και πρόκειται συντόμως να το μεταφράση εις τα Αραβικά, Αγγλικά, Ρωσσικά, Γερμανικά, Ισπανικά, Γαλλικά και Ιταλικά, το οποίον και θα διαθέσει ΔΩΡΕΑΝ μόνον εις σοβαρούς ερευνητάς, Πανεπιστημιακούς, Φοιτητάς και όσους έχουν εκ των προτέρων εκδηλώσει ενδιαφέρον να γνωρίσουν με στοιχεία ‘Τι Εστί Μπολσεβικισμός’. Ο Κομμουνισμός δυστυχώς δεν απέθανεν. Απλώς ήλλαξε προβιάν και διά της Στρατηγικής τού Γκράμσκι, κυβερνά την Ανθρωπότητα μέσω λακέδων του στον ΟΗΕ, ΕΕ, ΝΑΤΟ, Παγκόσμια Τράπεζαν, Παγκόσμιον Νομισματικόν Ταμείον, λοιπούς Παγκόσμιους Οργανισμούς, καθώς και μέσω των ΗΠΑ, Αγγλίας, Αυστραλίας, Ν. Ζηλανδίας, Καναδά.
Οι διεθνείς Συνωμόται δεν έχουν εγκαταλείψει το Σχέδιόν των διά Κοσμοκρατορίαν και αν δεν αντισταθούμε μαχητικά, δυναμικά, ανυποχώρητα, τότε όλα όσα έχουν υποστεί οι δυστυχείς Ρώσσοι και οι λαοί της Ανατολικής Ευρώπης (1917-1991) θα είναι παιχνιδάκι μπροστά σ’ αυτά που ετοιμάζουν με ψηφισμένους ήδη παγκόσμια τους Νόμους ενός αδίστακτου, Φασιστικού, Στρατοκρατικού Δικτατορικού Καθεστώτος! Το μόνο που προς στιγμήν τούς σταμάτησε είναι το Κοράνι, με τους μαχητές των Ισλαμικών Ταξιαρχιών να μάχονται να σώσουν εαυτούς και τους ανυποψίαστους κατοίκους της …Δύσης, από την επερχόμενη λαίλαπα του Διεθνούς Σιωνισμού!!
ΤΙ ΕΣΤΙ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΣΜΟΣ: ΕΒΡΑΙΟΙ - ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ
Reviewed by diaggeleas
on
16.4.21
Rating:
Reviewed by diaggeleas
on
16.4.21
Rating:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Παρακαλώ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και να είστε κόσμιοι στις εκφράσεις σας. Οποιοδήποτε άλλο σχόλιο με γκρικλις και ξένη γλώσσα θα διαγράφετε. Ευχαριστώ!