ΚΥΠΡΟΣ

Η γνώση για την Κύπρο και η παγίδα των "Άγγλων, Ρώσσων, Γερμανών" στον Ταγίπ!.....

«Το τουρκικό χαρτί δεν είναι εύκολο στον χειρισμό, αλλά χρήσιμο στη δύσκολη θέση που βρισκόμαστε.»

Στις 8 Ιουνίου 1949, στην εφημερίδα «Χαλκίν Σεσί» της μειονότητας,....
δημοσιεύτηκε ότι ο Βρετανός αναπληρωτής κυβερνήτης R.E.Turnbull εξέδωσε εγκύκλιο, με οδηγίες αντικατάστασης του όρου «Μουσουλμάνοι της Κύπρου», που μέχρι τότε χρησιμοποιούσε η βρετανική διοίκηση, με τον όρο «Τουρκοκύπριοι».

Στις 15 Ιανουαρίου 1950, στο Ενωτικό Δημοψήφισμα που διενήργησε η Κύπρος, το 97% των Ελλήνων Κυπρίων ψήφισαν υπέρ της ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα.

Η σπουδή τότε των Βρετανών στράφηκε στο «πώς να αξιοποιήσουν τους Τούρκους», υπέρ της συνέχισης της αγγλοκρατίας και εναντίον του αντιαποικιακού κινήματος των Κυπρίων:

Στις 19 Ιανουαρίου 1950, ο Βρετανός πρέσβης στην Αθήνα σημείωσε στην έκθεση του προς το Φόρεϊν Όφις:

«Το τουρκικό χαρτί δεν είναι εύκολο στον χειρισμό, αλλά χρήσιμο στη δύσκολη θέση που βρισκόμαστε.»

Σε συνέντευξη του στις 23 Ιανουαρίου 1950, ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Νετζμεττίν Σαντάκ δήλωσε: «Δεν τίθεται ζήτημα που ονομάζεται Κυπριακό. Η Βρετανική Κυβέρνηση δεν πρόκειται να εγκαταλείψει την νήσο Κύπρο σε κάποιο άλλο κράτος.»

Στις 20 Ιουνίου 1950, ο τότε νέος υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Αλί Φουάντ Κιουπρουλού, επίσης δήλωσε: «Για την Τουρκία δεν υφίσταται ζήτημα Κυπριακού.»

Οι προσπάθειες των Βρετανών να κινητοποιήσουν την τουρκική μειονότητα και -μέσω αυτής- την Τουρκία εναντίον των Ελλήνων, ως αντίβαρο στον ειρηνικό αγώνα της Κύπρου για Αυτοδιάθεση – Ένωση, εντάθηκαν σε ύψιστο βαθμό το 1954, όταν η κυβέρνηση των Αθηνών πείσθηκε από τον Κύπριο Εθνάρχη Μακάριο να εισαγάγει το Κυπριακό στον ΟΗΕ.

«Ακόμα κι όταν οι Βρετανοί άρχισαν να πιέζουν τους Τούρκους για την Κύπρο, το αποτέλεσμα δεν ήταν η άμεση αντίδραση που ήλπιζαν: "Περίεργα διστακτικοί" και ‘περίεργα διφορούμενες απαντήσεις’ ήταν οι συνήθεις αντιδράσεις, που έδειχναν την αμηχανία των Βρετανών στο θέμα, όπως μαρτυρούν τα υπηρεσιακά υπομνήματα στο αρχείο του Φόρεϊν Όφις, 31ης Μαρτίου και 6ης Ιουλίου 1954».

«Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι, αρχικά, ήσαν οι Βρετανοί που προσπάθησαν να εξάψουν το ενδιαφέρον των Τούρκων για την Κύπρο και όχι το αντίστροφο».

Την βεβαιότητα υποκίνησης των Τούρκων από τους Άγγλους διατυπώνει και ο Τουρκοκύπριος συγγραφέας Αρίφ Χασάν Ταχσίν, όπου αναφέρεται και στον τότε ηγέτη των Τ/κ, γιατρό Φαζίλ Κιουτσούκ: «Η Τουρκία είχε πει δεν έχουμε Κυπριακό πρόβλημα και ο Κιουτσούκ θα έπρεπε να προσπαθήσει πολλά χρόνια, μαζί με τους φίλους του, να αποδεχτεί η Τουρκία τους Τουρκοκυπρίους. Προσπαθούσε ως ηγέτης των Τουρκοκυπρίων να βρει τρόπους παρεμπόδισης της Ένωσης. Και για προστάτη, φυσικά, διάλεξε την Τουρκία. Αλλά η Τουρκία δεν δέχτηκε εύκολα αυτό τον ρόλο.

Δεν ήταν εύκολο να αναλάβει τον μπελά που λέγεται Κύπρος.

Ο Φαΐζ Καϊμάκ (πρόεδρος της Ομοσπονδίας Τουρκοκυπριακών Οργανώσεων) πάντα το έλεγε: «Είχαμε πάει τότε μαζί με τον Μπερμπέρογλου στον Αντνάν Μεντερές (πρωθυπουργό της Τουρκίας).
Ο Μεντερές μας είπε ‘να πάτε στην Αγγλία και να πείτε ότι θέλετε τη συνέχιση του status quo στην Κύπρο’.

Ο Άγγλος υπουργός Εξωτερικών μας απάντησε:

‘Είναι ντροπή, σ’ αυτή την εποχή, να ζητάτε τη συνέχιση της αποικιοκρατίας’. Όταν τον ρωτήσαμε τι να κάνουμε, μας είπε: ‘Να ζητήσετε να επιστραφεί η Κύπρος στον παλιό κάτοχο της (την Τουρκία). Αλλά όχι από εμάς.

Να το ζητήσετε από τους Αμερικανούς’.

Όταν τον ρωτήσαμε πώς θα γινόταν κάτι τέτοιο, μας είπε ότι θα έπρεπε να πάμε στην Αμερική.

Του είπαμε ότι δεν είχαμε ούτε χρήματα ούτε βίζα. Μας απάντησε ότι θα μας εξασφάλιζαν και χρήματα και βίζα. Όταν τον ρωτήσαμε σε ποιον θα το λέγαμε στην Αμερική, μας απάντησε ότι θα το κανόνιζαν και εκείνο.

Πήγαμε λοιπόν στην Αμερική. Στο αεροδρόμιο μας περίμεναν οι δημοσιογράφοι. Μας έκαναν ερωτήσεις. Κι εμείς είπαμε ότι η Κύπρος έπρεπε να επιστραφεί στον παλιό της κάτοχο.

Μετά συναντήσαμε τον Άγγλο πρέσβη, ο οποίος μας είπε: ‘Να πάτε στον πρέσβη της Τουρκίας και να του πείτε να κάνει αύριο μια ομιλία στα Ηνωμένα Έθνη και να πει ότι η Κύπρος πρέπει να επιστραφεί στον πρώην κάτοχο της’.

Πήγαμε στον πρέσβη και του το είπαμε. Τότε πρέσβης ήταν ο Σελίμ Σαρπέρ. Δεν μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο, μας είπε, δεν έχω τέτοια εντολή από την κυβέρνηση της Τουρκίας.

Ξαναπήγαμε στον Άγγλο πρέσβη και του εξηγήσαμε την κατάσταση. ‘Ας του μιλήσω κι εγώ μια φορά’, μας είπε.

Αφού συναντήθηκε με τον Άγγλο πρέσβη, ο Σελίμ Σαρπέρ μας κάλεσε να του δώσουμε πληροφορίες.

Ετοιμάστηκε και την άλλη μέρα έκανε μια ομιλία στα Ηνωμένα Έθνη και είπε:__ ‘Εάν η Αγγλία αποσυρθεί από την Κύπρο, τότε το νησί θα πρέπει να επιστραφεί στον πρώην κάτοχο της’.

Ο Μπουρχάν Ναλμπάντογλου, σε μια συζήτηση για τις προσπάθειες αυτές της Αγγλίας να βάλει την Τουρκία στην υπόθεση της Κύπρου, είπε τα εξής: ‘Ο [Άγγλος] κυβερνήτης είχε καλέσει τον δόκτορα Κιουτσούκ και τον ρώτησε εάν η Τουρκία θέλει την Κύπρο. Ο γιατρός του είπε ότι δεν ήξερε. Τότε ο κυβερνήτης του είπε να πάει στην Άγκυρα να τους ρωτήσει.

Στον γυρισμό ο Κιουτσούκ του είπε ότι η Τουρκία δεν ήθελε την Κύπρο.Τότε ο κυβερνήτης του είπε: ‘Να πας ξανά και να τους πεις να τη θέλουν’.

Ο γιατρός ξαναπήγε στην Άγκυρα, αλλά η απάντηση ήταν η ίδια: ‘Η Τουρκία δεν θέλει την Κύπρο’.

Μετά από αυτό ανέλαβε δράση ο πρεσβευτής της Αγγλίας στην Άγκυρα και η Τουρκία άλλαξε γνώμη. Κι έτσι λύθηκε το πρόβλημα.»

Οι Τουρκοκύπριοι αριστεροί Ιμπραχίμ Χασάν Αζίζ (γεωπόνος) και Νουρεττίν Μεχμέτ Σεφέρογλου (συνδικαλιστής), μετά από τη δολοφονία του συντρόφου τους Ντερβίς Αλί Καβάζογλου, σε έκδοσή τους το 1965 την οποία υπέγραφαν «εκ μέρους της Πατριωτικής Οργάνωσης Τούρκων Κυπρίων» και με τίτλο «Θύματα Φασιστικής Τρομοκρατίας», ανέφεραν και τα εξής:

«Το ιμπεριαλιστικό δόγμα «διαίρει και βασίλευε» είναι η βάση της αποικιακής πολιτικής των Άγγλων σε όλους τους τόπους, σ’ όλες τις εποχές. Όταν, κατά την διάρκεια των μεταπολεμικών χρόνων, ο αντιαποικιακός αγώνας του κυπριακού λαού άρχισε να οργανώνεται συστηματικά, να εντείνεται, να εκδηλώνεται ολοένα και πιο μαχητικά και να επηρεάζει την προοδευτική μερίδα των Τούρκων εργαζομένων, οι Βρετανοί αποικιστές προσεταιρίστηκαν την τουρκοκυπριακή σοβινιστική ηγεσία, με σκοπό να ενισχύσουν την θέση της μέσα στον τουρκοκυπριακ πληθυσμό, να την προβάλουν σαν το αντίπαλο δέος της ελληνοκυπριακής πλευράς και να την αντιπαρατάξουν στον αγώνα της για αυτοδιάθεση.

Συστηματικά και μεθοδικά καλλιέργησαν ανάμεσα στην κοινότητά μας το διαιρετικό πνεύμα, υποδαύλιζαν τα σοβινιστικά πάθη, το φανατικό μίσος και τις φυλετικές αντιθέσεις και μπόρεσαν έτσι, την κατάλληλη στιγμή, να προκαλέσουν βαθύ ρήγμα ανάμεσα στον κυπριακό λαό, Έλληνες και Τούρκους.

Στη διάρκεια της δεκαετίας 1950-1960 η σοβινιστικοί τουρκοκυπριακή ηγεσία, σε συνεργασία με την αντιδραστική κυβέρνηση Μεντερές, πιστός υπηρέτης των Βρετανών αποικιστών, προσπαθεί να καθυποτάξει την κοινότητα μας και να διασπάσει την ενότητα του κυπριακού λαού.

Το 1958, με τις τρομοκρατικές της ομάδες οργανώνει, με την έμπνευση και βοήθεια των αποικιστών, βανδαλισμούς και επιθέσεις εναντίον Ελλήνων και ανοίγει ο δρόμος για τη σημερινή τραγωδία του κυπριακού λαού…».