Η ΑΠΟΚΡΥΦΗ ΜΥΚΟΝΟΣ

ΑΠΟΚΡΥΦΗ ΜΥΚΟΝΟΣ

Οι κάτοικοι του πλανήτη "Γαία" βρίσκονται σε περιβάλλον "Θανατηφόρου ακτινοβολίας" βαρέων (πυρήνων) μετάλλων, ένα είδος "πομπών ακτινοβολίας βαρέων πυρήνων ατόμων", μία μορφή της οποίας συναντάται στο "φαινόμενο της ακίδας" (ολική ανάκλαση γήϊνης ακτινοβολίας εντός πυραμίδων, κ.ά.). Γίνεται εύκολα κατανοητό πως οι Μυκονιάτες βομβαρδιζόντουσαν, έως πρόσφατα, από τον βαρύ... βαρύτη (τερατογενέσεις, αναιμίες, δερματικά, κ.λ.π., κ.λ.π.). Κάπως έτσι καταρρίπτεται ο άδικος όσο και εμβόλιμος "Μυκονιάτικος μύθος" περί... αιμομιξιών, ο επίσης εμβόλιμος "μύθος" περί της ετυμολογίας του νησιού (εκ του... μοιχός - η χώρα όπου γίνονται μοιχείες) και άλλα τέτοια πολλά. Τελικά, φαίνεται πως ευθύνεται η ακτινοβολία του βαρύτη. 

Τα τελευταία πενήντα χρόνια η Δήλος, η Ρήνεια, για λόγους καθαρής αρχαιοκαπηλίας (και μάλιστα υποβρύχιας) και για πολιτιστικο-πολιτικούς λόγους, βρισκόντουσαν στο "δεύτερο πλάνο" έχοντας την Μύκονο σε περίοπτη θέση. Δηλαδή το ιερότερο νησί του πλανήτη, το « Άγιο των Αγίων» του Πελασγικού Ελληνισμού, ένα από τα Κέντρα Διοίκησης της Γαίαs (Γορίτσα Βόλου - Πηλίου, Δελφοί, Σάρδεις, Θιβέτ Καθέης/ Κίνας, Δωδώνη, κ.ά.) έμενε επίτηδες στην αφάνεια! Ποιός μπορεί να φανταστεί πώς το Ιαπωνικό ιερό μέρος "Νίκο" Θα στέγαζε δίπλα του... σύγχρονους οργιαστές, έκφυλους, χρήστες εθιστικών δηλητηρίων (LS.D., κοκαΐνη, κ.λ.π.) και μάλιστα... μπροστά στα μάτια ανήλικων παιδιών που βλέπουν ομοφυλοφιλικά όργια "στον άμμο", "εν μέσει οδώ", "εν ταις εκκλησίαις"... κ.λ.π. κ.λ.π. Τί έπταιξεν; Τίς πταίει;

Το πρόβλημα είναι σύνθετο και κάθε στοιχείο του περιέχει κίνδυνο, θάνατο και... χρήμα, πολύ χρήμα! Από τις αρχές της γραπτής ιστορίας η ευρύτερη γεωγραφική περιοχή της Μυκόνου γνώρισε δηώσεις, σφαγές, βιασμούς, γενοκτονία, κ.λ.π. Φοίνικες, Ταταρομογγόλοι, Φράγκοι (Φρύγες), Τουρκομογγόλοι, Εβραίοι, Φραγκισκανοί, Ιησουΐτες, Τέκτονες , «Ιωαννίτες» και κάθε μίασμα που μπορείτε να φανταστείτε (και που δεν μπορείτε να φανταστείτε...) πέρασε το πόδι του από την Μύκονο με έναν διττό - σκοπό: Να "θολωθεί η όραση" προς την Δήλο και να διαστρέψει τυπωθεί η Θρησκειο - πολιτισμική ροπή της. Από το 2001 το ΝΑΤΟ, (Βορειοατλαντικό Σύμφωνο) διαθέτει στην Μύκονο το μεγαλύτερο ραντάρ της Μεσογείου και έτσι οι τουρίστες εκτός από τα σπίτια θαυμάζουν και την κεραία του! Ούτε πειρατές, ούτε λαθρέμποροι όμως δεν μπόρεσαν να συναγωνιστούν τους Ενετούς, Γάλλους και Αμερικανούς κεφαλαιοκράτες! Που ήταν Εβραίοι στην καταγωγή. Τόση και τέτοια ήταν -και είναι - η διεισδυτικότητα των Γαλλο-αμερικανών μεταλλειολόγων στην Μύκονο που ακόμη και σήμερα (που το νησί θεωρείται «υπερκορεσμένο» και «εκφυλισμένο» ... εμπορικά), οι παλαιότεροι θυμούνται και (παρα-) μιλούν για τον βαρύτη.

Στο διάστημα 1770-1775 η Ρωσία, μετά τις σφαγές των Αϊνού και των Ινού Σιβηρίας (Πελασγοϊώνων) ανίχνευε στο Αιγαίο Πέλα(σ)γος τα ίχνη των "Ιώνων των Θαλασσών". Εκείνο τον καιρό, κύρια δύναμη διάθεσης ηγετών, πολεμιστών και πλούτου, στην ρημαγμένη μητροπολιτική Ελλάδα, ήταν η Κρήτη. Εκείνη ακριβώς την πενταετία οι Ρώσοι κατείχαν την Μύκονο. Μάλιστα, ο Κόμης Ι. Βόϊνοβιτς έμενε στο κτίριο όπου σήμερα στεγάζεται το Δημαρχεία Μυκονίων... Στον Ρώσο εκείνον αποδίδεται η Θρυλική ιδέα να χτιζόταν γέφυρα που Θα συνέδεε τον «΄Αϊ Νικόλα της Καδένας» με το «Καμινάκι». Το 1800, ο Γάλλος Αυτοκράτωρ («Μέγας») Ναπολέων πέρασε από την Μύκονο, όπως διηγείται η λαογράφος Ευαγγελία Βερώνη-Καμμή. Ένας υπέργηρος Μυκονιάτης, μάλιστα, του εξήγησε το μυστικό της μακροζωΐας των Μυκονίων: «... Εδώ, αν δεν πάει πέντε ημερών το ψωμί δεν το τρώμε και το κρασί αν δεν πάει δέκα χρονών δεν πίνομε και με τη γυναίκα μας κοιμόμαστε... τέλος πάντων... μία φορά στις είκοσι ημέρες...»!

Από το 1820 έως το 1894 στις Κυκλάδες υπήρχαν 9 "Δημοτικά Σχολεία Κορασίων", τα περισσότερα σε όλη την Ελλάδα και έναντι μόνο 5 της ΑττικοΒοιωτίας(Γενικά Αρχεία του Κράτους): 

Στην Τήνο, (στον Ι. Ναό Ευαγγελίστριας) του Β. Ιωάννου και στην Ερμούπολη των Καθολικών μοναχών (Φραγκισκανοί- Ναΐτες - Ουρσουλίνες Καπουτσίνοι -Αδελφές του Ελέους) του Α. Ελευθερίου, του Hildner, του Α. Μαγκάκη (!) και της Ζ. Καμπάνη. Το 1829 η "ΝΕW YORK LADIES COMMITΤΕΕ" στέλνει στην Τήνο τους J. Brewer και J.King. Aυτοί ίδρυσαν, με την βοήθεια της Μary Reynolds την "LADIES - GREEK ASSOCIATION". Μαζί της ήταν ο Γερμανός Christian-Ludwig Kοrck, μέλος της "CHURCH MISSIONARY SOCIETY" μα και ο... Ελβετός Fr. Hildner από την πόλη Βασιλεία ( Ελβετίας) ! Αργότερα, ο προτελευταίος, άνοιξε "σχολείο" και στην Αθήνα (1831). Πρόξενος της Ελλάδας στην Ρωσία τότε ήταν ο Μυκονιάτης Πέτρος Καλογεράς είχε σπουδάσει στην Σχολή του Θεόφιλου Καΐρη στην Άνδρο, ήταν πλοίαρχος και έμπορος, διετέλεσε Δήμαρχος Μυκονίων 1879- 1890) και υποστήριξε το άτυχο "Παρθεναγωγείο Μυκόνου". Η κατανομή των μαθητών -μαθητριών της Μυκόνου στα τότε «σχολεία» (1830- 1861) ήταν: «Μύκονος: μαθηταί 107, μαθήτριαι 61» ( Απ. Δασκαλάκη -"Κείμενα - Πηγαί της Ιστορίας" Τ. Α"/ σελ. 367-369).

Το 1858 ο Μάρκος Νουαρ-ός ή Μαύρος ίδρυσε το κτίριο που στέγασε το σχολείο της Μυκόνου, εκεί που έως το 1980 ήταν ο Ο.Τ.Ε., το Τελωνείο, η Αστυνομία, κ.λ.π.

Την ίδια περίοδο, η «Δούκισσα της Πλακεντίας» εσώρουχο του λήσταρχου Νταβέλη (ή Δαϋίδ, πολυπράκτορα ξένων δυνάμεων), κατά κόσμον Σοφία Ντε Μαρμπουά, διακύβευε ελεεινά την εκπαίδευση του Έθνους στην Αίγινα, χρηματοδοτώντας το εκεί "Αλληλοδιδακτικό Σχολείο'' (1830), θεσμός των ελεεινών Γάλλων που δίχασε το έθνος, αφήνοντάς το ημιμαθές.

ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΗΛΟΥ - ΜΥΚΟΝΟΥ

Όταν λέμε "Κυκλάδες", εννοούμε ένα, κάπως κυκλικού σχήματος, νησιωτικό συγκρότημα που περιλαμβάνει ,( κέντρο την Δήλο) τα νησιά: Άνδρος, Τήνος, Μύκονος, Σίφνος, Σέριφος Νάξος-Σύρος, Πάρος, Κύθνος, Κέως ή Κέα (Τζια) και η (γνωστή ως "ελεεινή κολυμβήθρα) Γύαρος ή Γυάρος ή Γιούρα.

Για τις "Κυκλάδες" στην μακρινή αρχαιότητα έγραψαν οι: Ηρακλείδης ο Ποντικός ("Περί νήσων"), Ερμογένης ο Σμυρναίος, Φιλοστέφανος, Ξεναγόρας (Νήσων κτίσεις"), Σήμος και Κόνων ("Νησιάς"), Αρετάδης ο Κνίδιος ("Νησιωτικά"), Καλλίμαχος ("Κτίσεις Νήσων και πόλεων μετονομασίαι"). Στις Κυκλάδες κατ' αρχάς κατοίκησαν οι Πελασγοί κατόπιν οι Φοίνικες, ύστερα ήρθε ο ελεεινός Μίνως ο οποίος έδιωξε τους Πελασγούς – Κάρες και τοποθέτησε εκεί τους δικούς του γιούς, τους οποίους ξανάδιωξαν οι Θαλασσοκράτορες Κάρες.

Κατόπιν ήρθαν Ίωνες από την Μ. Ασία και την Αττική (Αθήνα). Ο ελεεινός Κούρτιος φέρεται ως ο κύριος υπεύθυνος για την διαστρεψιτυπία της Ελληνικής - Πελασγικής ιστορίας υποστηρίζοντας ότι "οι ΄Ελληνες κατάγονται από τους... Φρύγες", δηλαδή... τους Φράγκους που "κατέλαβαν" (!) την Μ. Ασία και άλλες τέτοιες αηδίες. Ο αδόκιμος Κ. Παπαρρηγόπουλος λέει τα ίδια και χειρότερα (ανακατεύει, όχι τυχαία, την Πελοπόννησο και την κάθοδο των Ηρακλειδών). Ο πρώτος, μέσα στην προσπάθειά του να διαστρέψει την αλήθεια, ομολογεί ότι: «οι Ασιανοί Έλληνες αυτοαποκαλούντο Ίωνες και Ιάονες» ( πρβλ. Ιάπωνες" και "Ιάfωνες", ο.π.). Και μία λεπτομέρεια: στα αρχαία Σανσκριτικά η λέξη "Ορτυγία" λέγεται 'Vartiku που (φυσικά) σημαίνει "αυγή" "ηώ"! ...Ο Αρχίλοχος και ο Αμοργινός Σιμωνίδης έγραψαν ότι οι νεοκλασσικοί Ελληνικοί μύθοι είναι Ινδικοί και διαδόθηκαν στην Ελλάδα μέσω της Ασσυροβαβυλωνίας και διά των, οικιστών των Κυκλάδων, Φοινίκων: Στους μύθους εκείνους οι Κυκλάδες ήταν «Ιερές» (γέννηση Βάκχου, Ποσειδωνιακή θρησκεία, Γίγαντες, Δαν-άη/ Δαναοί, Αργοναύτες, κ.ά.). Η ν. Μύκονος μαζί με την "μικρή" και την "μεγάλη" Δήλες υπάγονται, διοικητικά, στον δήμο Σύρου ή Συρίας (αρχ.). Προς το τέλος του 3ου αι. μ.Χ. στο Αιγαίο εμφανίζεται η πρώτη Χριστιανική Κοινότητα που περιελάμβανε την Κέα (Τζιά), την Μύκονο, την Σύρο και την Σέριφο.

Τους 8ο και 9ο μ. Χ. αι. η Δήλος δέχεται επιδρομές από Σ(κ-) λαύους και Σαρακινούς που αποτελειώνουν τα πάντα. Το 1207 ανήκει στους «Μυκονίους» Γκύζη, τον Μεσαίωνα είναι ερημονήσι ενώ επί Τουρκοκρατίας (1566 - 1821) είναι μοναδικό καταφύγιο πειρατών. Μεταξύ του 15ου και τον 19ου αι, πολλοί φιλέλληνες περιηγηταί (βλ. λαμόγια - αρχαιοκάπηλοι και κατάσκοποι) περιγράφουν τις, έως τότε υπάρχουσες, ανεκτίμητες αρχαιότητες που οι «πειρατές» δεν έθιξαν διόλου: Κυριάκος της Ανκόνα (1445!), G. Wheler 1675, J. De Tournefort 1700) Cockerell (1810), Α. Βlouet (1829) και τέλος ο Γάλλος L. Terrier (1864). Η Γαλλική αρχαιοφιλική Υπηρεσία άρχισε τις πρώτες ανασκαφές στην Δήλο, το 1872, υπό την ανοχή και αρωγή των Ελλήνων (;) αρχαιολάγνων, των οποίων η συντριπτική πλειοψηφία ήταν τέκτονες (Γαλλικού τύπου) ή ασχολούνταν με την υψηλή μαγεία (Γαλλικής επιρροής).

Αρχιανασκαφείς οι: Α. Lebeqιιe (ή λευΐ) και Théophile Homolle. Το 1904 - 1914 ο M. ΗοΙΙeαυx άρxισε την "τελική ανασκαφή" που (δυστυχέστατα) συνεχίζεται έως σήμερα. Πρίν από 20 περίπου έτη στην Δήλο «ανακαλύφθηκε» από τους Γάλλους ο … «θρόνος του Αβραάμ» (!!!) και μία, έως τώρα, 'Εβραϊκή Συναγωγή που φροντίζει επάξια ο Δήμος Μυκονίων! ...

Η Δήλος, κατά την αρχαιότητα, είναι η κατ’ εξοχήν έδρα εξάπλωσης της λατρείας του Απόλλωνα στον υπόλοιπο γνωστό κόσμο και η Ονείρωξη των Αγγ. Σικελιανού, Αγγ. Τανάγρα, Δημ. Βικέλα, κ ά. Το έδαφος, άγονο και ξηρό, παρ' ότι την διέσχιζε ο ποταμός Ινωπός που λέγεται ότι τα νερά ανέβαιναν ή κατέβαιναν σύμφωνα με τα νερά του Νείλου. Υπήρχε και μία λίμνη που λεγόταν "Τροχοειδής". Η "Δήλος" ("Φανερωμένη") αρχαιώτερα ονομαζόταν "Αστερία" ("Αστρική"). Πριν από τον Απόλλωνα, στο νησί ελατρεύετο ο Ποσειδών. Ο Α. Μηλιαράκης παραδέχεται: "'Οσω δ' απομακρυνόμεθα των χρόνων, καθ’ ους η εκ της Ασίας κομισθείσα Θρησκεία, ρίψασα βαθείας ρίζας επί του ελληνικού εδάφους... Τοσούτον καθορώμεν εξαφανιζομένας τας αρχαίας εννοίας των ονομάτων και της γενεαλογίας των Θεών ...". Η Μύκονος βρίσκεται Β.Α. της Τήνου. Επειδή έχει δύο «όρη» ονομαζόταν... "δίμαστος". Οι Μυκόνιοι της αραιότητας ήταν Ίωνες ενώ κατά τον Στέφανον, το νησί πήρε το όνομά του από τον Μύκονο τον γιό του Ανίου του Καρυστού και της Γυούς, κόρης ταυ Ζάρηκος. Το έδαφος του νησιού συνίσταται από κολοσσιαία πετρώματα γρανίτη.

Ο Αίας - Λοκρός βρίσκεται θαμμένος στη Μύκονο

Στην αρχαιὀτητα «Μυκόνιος» εσήμαινε «γλίσχρος», «φιλάργυρος» και «απρόσκλητος σε συμπόσια». Ο Πλίνιος αναφέρει ότι γεννιόντουσαν χωρίς τρίχες και ότι «Μυκόνιος» εσήμαινε και φαλακρός . Ο ίδιος αναφέρει ότι το μόνο που έκανε το νησί ονομαστό στον έξω κόσμο, ήταν το εξαιρετικό κρασί του. Ο Αιλιανός («Περί ζώων») διηγείται πως στο νησί δεν μπορούν να ζήσουν μέλισσες (ανεξέλεγκτοι ισχυροί άνεμοι ή ακτινοβολίες;).

Ο Θέμελης μας διηγείται: "Μυκόνιος γείτων"... σημαίνει τον απρόσκλητο επισκέπτη. Είχαν τη φήμη παρασίτων, τσιγκούνηδων και μικροπρεπών ανθρώπων... ".

Στην Μύκονο εορτάζονταν τα "Ποσείδια", ένα είδος αθλητικών αγώνων προς τιμήν του Θεού της Θάλασσας και Κυβερνήτη της Γαίας πριν εμφανιστεί στο παρόν ηλιακό σύστημα τα διαστημοσκάφη "Σελήνη" και "Λιλίθ" (35.000 π.Χ.).

Ο κωμικογράφος Μάχων, που έζησε τα χρόνια του Πτολεμαίου - Φιλαδέλφου, στο έργο του "Επιστολή'' αναφέρει τις "Νικολάδες εταίρες Μυκονίες. Θρυλείται ότι ο εγγονός του Αττικού βασιλέα, Κόδρου, και γιός του Νηλέα, Ιπποκλέας, οδήγησε στην Μύκονο τους πρώτους 'Ιωνες αποίκους, πασιφανής διαστρεψιτυπία, εφ' όσον τα πάντα ήταν Πελασγοϊωνικά. Λέγεται ότι ο Αίας - Λοκρός βρίσκεται θαμμένος εκεί, όπως και οι Γίγαντες εξ αιτίας των οποίων δημιουργήθηκε η (ελεεινή - αντιπελασγική) παροιμία «Πανθ’ υπό μίαν Μύκονον» ( «όλα κάτω από μία Μύκονο βρίσκονται» ή "όλα σ' ένα τσουκάλι" ... ).

Τα 490 π.Χ. αποβιβάστηκε στο νησί ο Δάτις, επιστρέφοντας από ... την Ασία. Στην ναυμαχία της Σαλαμίνας, οι Μυκονιάτες πολέμησαν στο πλευρό των Περσών!!! Κατόπιν, προσαρτήθηκε στην "Δηλιακή - Αττική Συμμαχία" και πλήρωνε ενάμισυ τάλαντο ετήσιο φόρο στους Αθηναίους έως το τέλος του ελεεινού Πελοποννησιακού Πολέμου. Στα χρόνια τον Μεγάλου Αλεξάνδρου, η Μύκονος ανήκε στο "Κοινό των Νησιωτών" και επηρεάστηκε από Μακεδόνες, Αιγύπτιους (Πτολεμαίου) και Ροδίους. Το 200 π.Χ. οι, αρχικά δύο, πόλεις που υπήρχαν στο νησί ενώθηκαν. Η μία ήταν στο "Ωραιόκαστρο", τα τείχη του οποίου σώζονται ακόμη. Η άλλη ήταν μάλλον κοντά στον λόφο «Κούνουπας» . Αρχαιολογικά ευρήματα εντοπίζονται στην Θέση "Μουσικά" Χώρας, στο "Μαράθι" και στο λιμάνι της Χώρας. Το πολίτευμα της τότε ήταν "Δημοκρατικό".

Σε τι Θεότητες πίστευαν: Φύκιος και Τεμενίτης Ποσειδών, Δήμητρα - Χλόη, Ζεύς - Βουλεύς και Χθόνιος, Ληνεύς και Βακχεύς Διόνυσος, Χθόνια Γαία, Εκατόμβιος (θανατηφόρος!) Απόλλων, Αχελώος (;) και Ιπποκλής - Αρχηγέτης (ιδρυτής). Οι Μυκόνιοι ασχολούνταν (σαν γνήσιοι 'Ιωνες) λιγότερο με τις η αγροτικές εργασίες και περισσότερο με το θαλάσσιο εμπόριο, την αλιεία του οστρακομαλακίου Πορφύρα και με τον καλής ποιότητας πηλό του νησιού (τώρα, ασχολούνται σχεδόν αποκλειστικά με την κερδοφόρα τουριστική εκμετάλλευση). Επί Ρωμαιοκρατίας ευνοήθηκε με ορισμένες αυτονομίες. Στα Βυζαντινά χρόνια ανήκε στην Επαρχία της Ελλάδος.

Το 1207 οι Βενετσιάνοι Γκύζη ( Ghisi/ βλ.λ.) ίδρυσαν μικρή ηγεμονία στη Μύκονο και στα γύρω νησιά έως το 1390 οπότε και περιήλθαν πλήρως ... στην "Δημοκρατία της Βενετίας!

Το 1292 ο Ισπανός ναύαρχος Ροζέρ ντε Λούρια, για να τιμωρήσει την επαναστατημένη Ελλάδα, κατέστρεψε την Άνδρο, την Τήνο, την Μύκονο και την Κύθνο.

Οι Σκιάβι, oι Τζουστινιάνι, οι Γκίζι και οι Μικιέλη εξορμούσαν με τα πειρατικά τους από τις θαλάσσιες σπηλιές, εισπράττοντας άλλον έναν φόρο υπέρ των Ευρωπαϊκών βασιλικών αυλών. Το 1335 οι Γκίζι είχαν εδραιώσει την επικυριαρχία τους στην Μύκονο, εκδιωχθέντων των πατρώων εχθρών τους, Σανούδων. Τα νησιωτικά συμπλέγματα Μυκόνου, Δήλου - Ρήνειας και Τήνου τα κατείχε η οικογένεια Βαρότση (ή Βαρότσου) έως το 1390. Οι κάτοικοι αυτών (και άλλων) νησιών του Αιγαίου, παρακαλούσαν την Γαληνοτάτη Βενετία ... να μην αλλάξουν δεσπότες μα να παραμείνουν υπό την ηγεμονία της! Τέτοια πόρωση! Από το 1390, οι Ανδρέας και Ιερεμίας Γκίζι ή Γκύζη(1) πλήρωναν νοίκι ηγεμονίας, στο Συμβούλιο των Αρχόντων της Βενετίας, 1.500 υπέρπυρα. Εισπράκτωρ για λογαριασμό της Γαληνοτάτης, ήταν ο Βάϊλος της Χαλκίδας. Το 1413, την Μύκονο και λοιπά νησιά, δυνάστευσε ο άρχων Αστυπάλαιας Ιωάννης Κυϊρίνης ή Τζιοβάνν Γκ(ου-)ερίνι. Με την Συνθήκη του 1419 ο Μωάμεθ Α΄ δήλωσε την αναγνώριση της βενετικής κυριαρχίας στην Μύκονο, στην Δήλο, κ.ά. Το 1430 οι Βενετοί εγκατέστησαν εκεί διοικητή που όμως δεν κατάφερε να αποτρέψει τις επιθέσεις των Τούρκων και Καταλωνίων ή Καταλάνων ή Κα(σ)τελάνων (Ισπανών) πειρατών.

Το 1437, ο (γνωστός) Κυριακός λειτουργώντας σαν κατάσκοπος ελληνικών αρχαιοτήτων , για λογαριασμό του Βενετού Κρουσίνου Σανούδου, ανέφερε ότι είδε πολλά αγάλματα και μαρμάρινα μέλη στην Μύκονο, στην οποία τα είχαν μεταφέρει (οι ντόπιοι) από την Δήλο. Το 1460 οι Τούρκοι κατέλαβαν το Δουκάτο του Αιγαίου. Το 1472, ο Βενετός ναύαρχος Μοτσενίγκος αναφέρει:...η Δήλος είναι έρημη.... Το 1532 ο φοβερός πειρατής Κούρτογλους με 12 πλοία ξανα-κατέστρεψε την Μύκονο. Το 1536 η Γαλλία και η Τουρκία υπέγραψαν μυστική συμφωνία ώστε να εκδιωχθούν οι Βενετοί, γεγονός που έγινε το 1537 με πόλεμο.

Την ίδια εποχή την Μύκονο διεκδικούσε ο κυβερνήτης της Νάξου, Εβραίος Ιωσήφ Νάζος (σημείωση ΕΛΛΑΣ ΑΙΩΝΙΟΝ : Ιωσήφ Ναζί -εξελληνισμένο Νάζος- ο εβραίος τραπεζίτης που ήταν ευνοούμενος του Σουλτάνου και είχε και το μονοπώλιο της εισαγωγής κρασιών στην Κωνσταντινούπολη.

 Αυτός διοίκησε το Δουάτο Νάξου, μέχρι το θάνατο του με τοποτηρητή τον Φραγκίσκο Κορονέλλο. Περισσότερα για τον Ιωσήφ Ναζί διαβάστε ΕΔΩ) , όμως ο Κοκκινογένης ή Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα ήταν αυτός που την κατέλαβε και την ( ξανα- ) κατέστρεψε! Οι Τήνιοι τότε επρόδωσαν τους Μυκόνιους ( βλ. Μίλλερ-Β΄, σ. 411). Ο Δούκας της Νάξου Ιωσήφ Νάζος εκτελέστηκε με λιθοβολισμό τον Αύγουστο 1579. Οι εβραίοι ποιητές που είχε βοηθήσει πολύ ( ;), έγραψαν ότι εκτελεσμένος ήταν «το σκήπτρο του Ισραήλ, ο σημαιοφόρος των διεσπαρμένων ιουδαίων (!), ο ευγενής δούκας, ο ύπατος κύριος»!!! Η χήρα του Ρέινα έζησε και πέθανε ( φυσικά…) στην Κων/πολη, όπου εξέδιδε έργα εβραίων «λογίων» . Πεθερά του ήταν η (ντε λα) Γράτσια, κειμήλια της οποίας εκτίθενται, φυσικά πάλι, στην εθνική βιβλιοθήκη της Γαλλίας ( Παρίσι). Το 1718 ( «η Ειρήνη του Πασαρόβιτς») παραδόθηκε από τους ελεεινούς Βενετούς, στους …τούρκους οι οποίοι έμειναν μέχρι την απελευθέρωση (;) του 1824.

Γκίζης Βαρθολομαίος

Γκίζ(-ι) : γενέτειρα Γαλλική οικογένεια Δουκών της Λωραίνης. Ο Ερρίκος Α΄ Γκιζ (1550-1588) έχοντας σχέσεις με την Αικατερίνη Μάντιτσι ( Μεδίκοι, ιατροί –όπουλοι, κ.λ.π.) ήταν επικεφαλής των καθολοκών, την «νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου». Η ιστορία της οικογένειας αρχίζει τον «Μεσαίωνα». Από την «Γαληνοτάτη (Β-)ενετική Δημοκρατία», με τον συγγενή του Μάρκο Σανούδο κατέλαβαν πολλά νησιά του Αιγαίου και «τιμάρια» στην Ηπειρωτική Ελλάδα. Γκίζης Βαρθολομαίος : Μυκόνιος ιατρός –ουρολόγος καθηγητής Παν/μίου Αθηνών. Γκίζι Γεώργιος Γ’ : πεθαίνοντας κληροδότησε το …Αιγαίο και την Εύβοια στην Βενετία ( μέχρι σήμερα, το νομικό ιδιοκτησιακό καθεστώς των «Γκίζειων κληροδοτημάτων» είναι ασαφές και υπέρ της Ιταλίας!). Τον 6ο αι. η οικογένεια έγινε γνωστή για τους χαράκτες Γκίζι. Ο συγγενής του Μάρκος Σανούδος ( 1153 -1227) ήταν αυτός που κατέλαβε τις Κυκλάδες , ιδρύοντας το «Δουκἀτο του Αιγαίου» ( Δ’ Σταυροφορία). Άλλοι Σανούδοι ή Σαννούτι : Άγγελος ( 1194-1262), Μάρκος Β’ ( 1262 – 1303) και Γουλιέλμος Α’ ( 1303 – 1323). Γκίζι Ιερεμίας ( 1230).

http://sxolianews.blogspot.com


ΕΜΠΛΟΚΗ ΤΟΥ Φ. Σ. "ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ"

Μιχαήλ Λάμπρος

ο πρώτος που αναφέρθηκε στον Βαρύτη

Το Γαλλικόν Κόμμα του Ι. Κωλέττη θεωρούσε ότι το νεοσυσταθέν μικρό Ελληνικό κράτος και οι υπήκοοι του ένα μόνο πράγμα έπρεπε να έχουν σαν σκοπό και καθημερινή σκέψη: την «Ιδέα»! Ολίγον «κουφό», μα έτσι ήταν τότε. Πιάνο, πίπες, γαλλικά, όπως λέει και ο Γιάννης Ξανθούλης. Τα ίδια επρέσβευε και πρεσβεύει και... ο Φιλολογικός Σύλλογος ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ. (βλ. Χρονικόν του Παρνασσού - εισ. - ια' παρ. 1)! Την Μεγάλη Ιδέα, που στηρίχθηκε στις εξάρσεις του Αγαθάγγελου που συνέχισε ο Κήρυξ του Μεγαλοϊδεατισμού Περικλής Γιαννόπουλος. Τα ίδια προωθούσαν και Οι: Πολέμης, Παράσχος, Δροσίνης, Παλαμάς, Προβελέγγιος, Βαλαωρίτης, Βερναδάκης, Αλ. Ραγκαβής ή Ραγκοβάν (ο άνθρωπος των Μογγολοϊαπώνων στην Ελλάδα!) κ.ά. 

Σαν χορωδία ψέλνουν στο μυαλό μας: Ζήτω η Γαλλία, ζήτω το Βυζάντιο, ζήτω κι' η Ελλάδα.

Σημείωσις: το Βυζάντιο, στα λοίσθιά του, είχε περιέλθει στις οικογένειες Κα(ν)τακουζηνών, Παλαιολόγων - Δραγάζηδων («Δρακονιανών»), κ.ά. υπό την κρυφή και υψηλή προστασία των (Γάλλων-) Φράγκων ηγεμόνων, συμμάχων της Αγίας Έδρας.

Την 1/9/1865 στον Παρνασσό μίλησε ο (συν-) ιδρυτής του και Πρόεδρός του, Μιχ. Λάμπρος (καμμία σχέση με τον γνωστό «Λάμπρο» της εταιρείας) με θέμα «Περί Μετάλλων» θεωρούμενος ως ο πρώτος που αναφέρθηκε και στον Βαρύτη, επί πρεσβείας στην Αθήνα του Γαλάτη Καρόλου Τισσώ. Ο «Όμιλος Γάλλων Φιλελλήνων Περιηγητών» πλησίαζε σιγά -σιγά στον σκοπό του (βραχυπρόθεσμη συλλογή πληροφοριών για τους χώρους και μακροπρόθεσμη πολιτισμιακή αλλοίωση των πληθυσμών, ώστε να διαστραφεί ο πόλος της Δήλου και να ελεγχθεί ο ηλιακός δίαυλος της Σύρου και έτσι να εδραιωθεί «βάση επικοινωνιών και επαφής» με -όλους τους συγγραφείς/ερευνητές να συμφωνούν- αστροστόλους από «άλλες διαστημικές περιοχές για άλλα κόλπα» που δεν είναι του παρόντος ν' αναλυθούν· μέχρι εδώ, βλέπουμε τον Κόσμο της Αθήνας να εμπλουτίζει τις τάξεις της εταιρείας Παρνασσός, την ίδια στιγμή που η Μύκονος μοιάζει να κοιμάται όπως μόνο αυτή μπορεί... βαθειά...

Οι αρχαιολάτρες των Αθηνών ήταν ταυτόχρονα και φανατικοί Χριστιανοί εμπλουτισμένοι με δοξασίες από το Σουδάν, την Αιθιοπία, την Αίγυπτο, το Κογκό και άλλα μέρη που βρέθηκε Ελληνική παροικία. Τα περισσότερα «μεγάλα ονόματα» είχαν αρχίσει να επιστρέφουν στην ασφάλεια του (νεο-)ελληνικού κράτους(;) αφήνοντας πίσω και πολλές φορές αχάριστα, την ασφάλεια των χώρων που τους είχαν δεχτεί και θρέψει (έστω και επι αισχροκερδεία των εμπόρων) είτε τους είχαν φιλοξενήσει ως εμπόρους και (διπλο-)υπηκόους. Η καλή κοινωνία περιελάμβανε και αξιόλογα ονόματα και προσωπικότητες. Εδώ όμως ασχολούμεθα με τον, κατά κάποιο τρόπο, «ιστό προσωπικοτήτων» που έστω αντιλήφθηκαν τα αίσχη που εξυφαινόντουσαν εις βάρος του ορυκτού μας πλούτου και των Ελλήνων υπηκόων, πολλοί από τους οποίους ήταν πρόσφυγες εξ επαλλήλων διώξεων τους από την Ιωνία οι οποίοι χρησιμοποιήθηκαν σαν (νεο-)σκλάβοι.

Οι «Φιλέλληνες Περιηγηταί» είχαν λάβει, μεταξύ άλλων και την εντολή για μεταλλευτικές και μεταλλειολογικές έρευνες και στην Μύκονο, όπως θα φανεί. Ο Γαλλικός ιστός και οι άνθρωποί του στην Ελλάδα ετοίμαζαν σιωπηρά τις εργασίες. Έτσι κι αλλιώς, υπόγειες ήταν μεταφορικά και πραγματικά. Περιηγήθηκαν με την πολυτελή Θαλαμηγό «Νήσος της Γαλλίας» (;;;) έχοντας ανάμεσά τους τον διάδοχο του Ανατόλ Φρανς, Γκαστόν Ντεσσάν. Το 1933 στον Παρνασσό έγινε η πρώτη αναφορά στην Δήλο. Ομιλητής,ο Αλέξανδρος Φιλαδελφέας, πολυτέκτων και βοηθός του μάγου της εποχή -Άγγελου Τανάγρα, με Γαλλική παιδεία. Θέμα ήταν «Η Δήλος δια μέσου των αιώνων». Ο Γεω. Παπαχαρολάμπους συμπλήρωσε με Θέμα «Περί ορθολογικής εκμεταλλεύσεως υπογείου πλούτου και πηγών ενεργείας». Το 1955 ο καθηγητής τον Παν/μίου της Βιέννης Θέρνιγκ ανακοίνωσε ότι "...μία δόσις ραδιενεργού Βαρίου,μεγέθους κεφαλής καρφίτσας... επηρεάζει τον μυελό των οστών θανατηφόρα..»! Το 1964 ο Εβραίος μουσικός Γιεχούντι Μενούχιν επιστρέφει στην Ελλάδα, συνάντησε τους βασιλείς και ανανέωσε τα δικαιώματά του στην Μύκονο, που είχαν παραχωρηθεί στην οικογένειά του από τον Γεώργιο τον Α’. Η ζωή συνεχίζεται...

ΚΡΑΤΙΚΕΣ (;) ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ

Πριν αναλυθεί το θέμα Βαρύτης -ίνη, θα σας πληροφορήσω πως δεν υπάρχει καμμία αναφορά λαογραφικής ή κοινωνικής μορφής για τα ορυχεία, το μετάλλευμα ή τους Μυκονιάτες μεταλλωρύχους. Κανείς «φωτισμένος νους» (κανένα «μορφωμένο ρεμάλι» όπως τους ονόμαζε ο, πρόσφατο μακαρίτης, ονομαστός μουσάτος βουτηχτής του νησιού) δεν έγραψε για τα ορυχεία της MYKOBAR στην Μύκονο! Η μόνη πραγματεία (!) που ανιχνεύεται (εκτός από κάτι αστείες επιφυλλίδες της Ακαδημίας Αθηνών, προκειμένου να δικαιολογούνται τσάμπα διακοπές) είναι αυτή κάποιου Γερμανού Καθηγητή Λανδερερ με τίτλο «Περί της νήσου Μυκόνου υπό ορυκτολογικήν έποψιν» και δημοσιεύθηκε στην Συριανή εφημερίδα «ΠΑΝΟΠΗ» - Αρ. 407 (Ερμούπολις - 1877). Σοβαρή συγγραφική επιστημονική εργασία για τον βαρύτη έχει πραγματοποιήσει και ο Νικ. Χ. Αποστολίδης, Διδάκτωρ -Μηχανικός Μεταλλείων και μεταλλουργός.

Ένας από τους πρώτους Έλληνες μεταλλειολόγους ήταν ο Ανδρέας Κορδέλλας, διευθυντής της Γαλλοϊταλικής Εταιρείας «Ιλαρίων Ρου και Σια», που αργότερο ενσωματώθηκε στα Ιταλικά (βλ. Serpieri) «Μεταλλουργεία Λαυρίου» και της οποίας (νέας εταιρείας) χρημάτισε και Διευθυντής. Πρώτος νόμος ήταν ο «Περί Μεταλλείων, Ορυχείων και Λατομείων» που υπογράφηκε στις 22 Αυγούστου 1861 από τον Όθωνα. Ο Γάλλος κατάσκοπος - περιηγητής Tournefort αναφέρει πως, το 1700 στην Μύκονο υπήρχαν μεταλλεία σιδήρου. Αναφέρει μάλιστα πως «βρίσκονται στη θέση Μαυροσπηλια όπου υπάρχει λόφος, σκεπασμένος από οξειδωμένο σίδηρο, που μοιάζει σαν ρεύμα λάβας». Ο Γεώργιος Α΄ παραχώρησε μεγάλες εκτάσεις σε Εβραίους, πάνω στη Μύκονο.

Οι Γάλλοι λυσσούσαν. Προσπαθούσαν να εισβάλλουν στα κοινωνικοπολιτικά δρώμενα της Μυκόνου μέσω διαφόρων φερεφώνων τους (π.χ. Λαμπελέτ, Βατιμπέλλα, Αξιώτη, Μάνεση, Σβορώνου, κ.ά.), ώστε να προλάβουν τους Αμερικανούς, οι οποίοι, μετά από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο ανακάλυψαν στον βαρύτη, ένα ορυκτό που έμελλε να καταστρέψει κυριολεκτικά κάθε μορφής ιστό της Μυκόνου, της Δήλου και των κατοίκων. Η πρώτη «παραχώρηση» (βλ. ξεπούλημα) σε ξένους έγινε μόλις το 1862 και αφορούσε τα ορυχεία θείου της Μήλου.

Ο Α. Κορδέλλας ο μεταλλειολόγος

Που έφερε τον G.B. Serpieri στην Ελλάδα

Τον Οκτώβριο 1863 στην Ελληνική μεταλλευτική σκηνή εμφανίστηκε ο Ιταλός Giovanni Baptista Serpieri, που τον ελληνοποίησαν σαν Ιωάννης Βαπτιστού Σερπιέρης. Ο "ελληνοποιημένος", στις 26 Οκτωβρίου 1863, αναφέρει: "Τα εν Μασσαλία εμπορικά καταστήματα των κυρίων Bouquet et Serpieri και των κυρίων Roux de Fraissinet... απέστειλαν εμέ τον υποφαινόμενον εις Αθήνας, ίνα διαπραγματευθώ μετά της Ελληνικής Κυβερνήσεως και αιτήσω... την πώλησιν και παραχώρησιν... του ρηθέντος όρους (Λαύριο), όσαι ανήκουν εις την Κυβέρνησιν... ή αλλαχού... εις την κυριότητα του Δημοσίου". Το 1864 ο Serpieri άρχισε να συνεργάζεται με τον Κορδέλλα. Προέκυψαν κάτι εθνικιστικής μορφής αντιδράσεις μα οι πρεσβευτές της Γαλλίας και της Ιταλίας, στις 13 Σεπτεμβρίου 1872, επέδωσαν στον Υπουργό Εξωτερικών Σπηλιωτάκη μία ταυτόσημη διακοίνωση - διαμαρτυρία "προσβολής κεκτημένων δικαιωμάτων της εταιρείας Bouquet et Serpieri "..." (βλ. "Ο ελληνικός ορυκτός πλούτος", σελ. 184 και 185).

Οι νομικοί της κυβέρνησης του Επαμεινώνδα Δεληγιώργη (8.7.1872 έως 9.2.1874) αποφάνθηκαν... υπέρ της εταιρείας (το 1861, έτος ίδρυσης της "Εταιρείας", λειτουργούσε η κυβέρνηση του Αθανασίου Μιαούλη). Ο Δεληγιώργης "εξελέγη Πρωθυπουργός 6 φορές. Φανταζόμαστε... επειδή η κυβέρνηση κωλυσιεργούσε και ο Serpieri δυσανασχετούσε, "...οι εκπρόσωποι των δύο κρατών απειλούσαν την Ελλάδα, ακόμα και με δυναμική επέμβαση. Η Ιταλία και η Γαλλία απευθύνθηκαν στην Ρωσία, στην Αγγλία και στην Αυστρία, και η Ιταλία στην Γερμανία..." (ο.π. σ. 185), οι ίδιες ακριβώς χώρες που ξεκίνησαν την (μεταφορική και πραγματική) "χαμαιτυποποίηση" των Βαλκανίων και της πατριδάρας μας, διαχρονικά.

Επαναφορά: η Αυστρία "τσίνησε" και τότε ακριβώς τα οικονομικά και λοιπά δεινά της χώρας μας, απέκτησαν άλλο ένα σημαντικό ονοματεπώνυμο: Ανδρέας Τσιγκρός ή Συγγρός ή Singer. Ο κύριος "εμφανίστηκε" (ο.π. σ. 185) σαν εκπρόσωπος της «Τραπέζης Κωνσταντινουπόλεως» και της "Γενικής Πιστωτικής Τραπέζης της Ελλάδος"! 'Ήταν δανειστής του «Βασιλέα». Στις 3/6/1867 η Ιταλική μασωνία τοποθέτησε ως "όμηρον φιλίας " στην Ελλάδα (βλ. «τοποτηρητή») τον καθηγητή του Παν/μίου Φραγκίσκο Πυλαρινό. Τότε που «κάποιος Τ. Μινέϊκο» ήταν μέλος της Τεκτονικής Στοάς «Ρήγας Φεραίος».. Τότε διεσπάσθη ο τεκτονισμός στην Ελλάδα με εμβολή των Γάλλων οπότε, στις 23/2/1896 συνήλθε στο "Μέγαρο" της οδού Πινακωτών οι "αδελφοί' Δ. Κ. Παπαγεώργιος (-ίου), Αν. Στούπης, John Mac Douall, Ν. Δαμασκηνός και... Φ. Σερπιέρης που σαν γνήσιοι (κι ελεεινοί) "τριακοστοί τρίτοι", μύησαν και προεβίβασαν σε "ύπατους συμβούλους" τους φίλους, γνωστούς και συνεταίρους τους Κ. Καντακουζηνό, Ν. Φίλωνος, Ν. Σωροκιάδη, Δ. Φωτόπουλο και... Ερνέστο Τσίλλερ!!!

Ανδρέας Συγγρός ή Singer

Στις 15 Φεβρουαρίου 1873 οι Serpieri και Συγγρός υπέγραψαν το συμβόλαιο παραχώρησης κάθε δικαιώματος εκ της εταιρείας "Ιλαρίων Ρου και Σια" στην "Τράπεζα Κωνσταντινουπόλεως" που αποκτούσε έτσι κάθε κινητή και ακίνητη περιουσία της πρώτης! Στις 7 Μαρτίου 1873 και έναντι περίπου 20.000.000 δρχ. (τι τιμή κι αυτή...) ιδρύθηκε η "Ελληνική Εταιρεία των Μεταλλουργείων Λαυρίου" με κεφάλαιο... 14.000.000 δρχ. (;;;) και με την εξής σύνθεση στο Διοικητικό Συμβούλιο: Πρόεδρος: Κων. Προβελέγγιος. Μέλη: Ι. Β. Σερπιέρι, Ανδρέας Συγγρός, Αριστείδης Παπούλωφ (ή Παπουδώφ), Ιωάννης Σκαλτσούνης, Ευαγγ. Μπαλτατζής (πολιτικός!), Βασ. Μελάς, Κων. Μουρούζης, της γνωστής Βυζαντινής οικογένειας. Ακριβώς μαζί με την παραπάνω εταιρεία ιδρύθηκε και άλλη μία που πέρασε "στα μουγγά": Η... "Γαλλοελληνική εταιρεία των Μεταλλουργείων Λαυρίου", όπως αρχικά ονομάστηκε, και με την συμμετοχή του Σερπιέρι φυσικά. Ας μην ανησυχούμε... Το 1884 η «Αγγλική Εταιρεία» εκμεταλλευόταν τα μάρμαρα της Τήνου, της Πάρου, της Καρύστου, της Πεντέλης και... της Αρκαδίας. Καθώς, από το 1871, Αγγλικό ήταν το ατμοκίνητο εργαστήριο κοπής μαρμάρων στην Τήνο.

Ευριπίδης Μαυρομάτης και Ηλίας Ηλιόπουλος. φωτό

Το 1918, ο τέκτων Β. Ι. Σερπιέρι, εκμεταλευόταν τα σιδηρούχα μεταλλεύματα της Σίφνου. Στην Σέριφο η "Γαλλική Εταιρεία Σερίφου - Σπηλιαλέζας" που εκμεταλλευόταν το σιδηρομετάλλευμα, το Θειάφι της Μήλου, η... "Α.Ε. Επιχειρήσεων εν Ελλάδι", οι λιγνίτες του Ωρωπού αφήνονταν στις επιδέξειες θωπείες της εβραϊκής εταιρείας "Λ. Ντεπιάν και Ν. Ραφαήλ".

Το 1934, επί Κυβερνήσεως Παναγή Τσαλδάρη, οι Ευριπίδης Μαυρομάτης και Ηλίας Ηλιόπουλος (σημείωση από ΕΛΛΑΣ ΑΙΩΝΙΟΝ:για την δράση των Αφων Ηλιόπουλου διάβασε ΕΔΩ) ίδρυσαν την "Α.Ε. Έκμεταλλεύσεως Αργυρομεταλλευμάτων και Βαρυτίνης" με πρώτη έδρα την Μήλο. Ο Ηλίας Ηλιόπουλος ίδρυσε και τους "Α. Ε. Μ. Βωξίται Παρνασσού" (1934) και την αδόκιμη Χρυσωρυχεία Βορείου Ελλάδης Α.Ε " (1940) με Ιταλούς. Το 1949 η "U.N.R.A" διαχειρίστηκε, στην μετεμφυλιακή Ελλάδα, τα «πακέτα» της "Α. Μ.Α.G." (αυτοαποκαλούμενη "Αμερικανική βοήθεια) του "Σχεδίου Marshal". Το «μεταλλειακό κλιμάκιο» της "A.M.A.G."... πούλησε στο Ελληνικό κράτος έναν γεωτεκτονικό - μεταλλευτικό χάρτη της Ελλάδος (!) που σχεδίασε, υπό κλίμακα 1:1.250.000, η "Υποεπιτροπή A.M.A.G." που απαρτιζόταν από τους κ.κ.: Γ. Ανδρεάκο, Σ. Κογεβίνα, Ι. Σολωμό και Ν. Λιάτσικα. Σύμπτωσις οι τρεις τελευταίοι προέρχονται από την αμαρτωλή γενιά των «Ελλήνων της Αιγύπτου». Το 1953, στην Μύκονο άρχιζαν να εμφανίζονται προκλητικά οι πρώτες παρέες που έμελλαν να στιγματίσουν με τις προσωπικές ιδιαιτερότητές τους (δοσιλογισμός, "πισωγλεντισμός", κατασκοπεία, πολιτισμική αλλοίωση, κ.λ.π.) και με χρήματα, το "επίνειο" της Ιερής Δήλου, μα και προσωπικότητες: Ντεσσέ, Ντιόρ, Μερκούρη, Καρράς, κ.ά. Μέχρις εδώ, τα τριάμισυ τέταρτα των προαναφερομένων ήταν Τέκτονες.

Το 1955 στην ζωή της Μυκόνου εμφανίζονται οι εταιρείες "Dresser Industries" και "Dresser A.G. Vaduz", ιδρύοντας την νέα εταιρεία "ΑΕ. ΜΥΚΟΜΠΑΡ Μεταλλευτική Εταιρεία" με σκοπό να εξορύσσει βαρυτίνη από την Μύκονο και μπεντονίτη από την Μήλο (Πρωθυπουργός τότε ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που οι κληρονόμοι του διαχειρίζονται την μεγάλη ακίνητη περιουσία του στην Μύκονο στο Μαράθι, κ.α). Το 1960 η παραγωγή Βαρυτίνης εκτοξεύθηκε. Το 1964, στην Μύκονο ανακαλύφθηκαν κοιτάσματα καθαρών σιδηρομεταλλεύματων. Κύριοι αγοραστές εδώ, οι Γερμανοί. Ανακαλύφθηκαν, επίσης όξινοι πλουτωνίτες και μάλιστα προ-αλπικής ηλικίας, οικοδομικής, οδοποιϊτικής, κ. ά. χρήσεων.

Πρωθυπουργός, ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου (Δημόσιος Κατήγορος στην "Δίκη Εξ το 1922). 

Από κρατικής πλευράς, το ξεπούλημα του ορυκτού πλούτου της Ελλαδάρας πάνω απ τα κεφάλια των κρατούντων και κάτω από τα τραπέζια των επιτροπών, τα πράγματα χειριζόταν (μετά τον Β' Π.Π.) το "Ινστιτούτο Γεωλογίας και Ερευνών Υπεδάφους" (Ι.Γ.Ε.Υ.) Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου, που κατ' αρχάς υπαγόταν στο Υπουργείο Συντονισμού και κατόπιν στο Υπουργείο Βιομηχανίας. Το "Ι.Γ.Ε.Υ." (μόλις εξυπηρέτησε τους σκοπούς "τους"), μετονομάστηκε σε "Εθνικό 'Ιδρυμα Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών (ΕΘ.Ι.Γ.Μ.Ε.), άλλαξε σε Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου, που γνωρίζουμε σαν «Ι.Γ.Μ.Ε.» από το 1976, χρυσή περίοδο ανάπτυξης της Μυκόνου και κάθετης αύξησης εισόδου στο νησί κάθε ξένου και ελεεινού στοιχείου, από τότε, η ρακή και το κρασί έδωσαν την θέση τους στο ουΐσκι, κ.λ.π., όπως ήθελαν οι "κροίσοι του διεθνούς Jet-Set", κάτι σκύλες σαν την Σοράγια (ζωντοχήρα του αιμοσταγούς Ιρανού "Σαχ"(-η) Ρεζά Παχλεβί) και οι μπάλλοι, κ.ά. χοροί έδωσαν την θέση τους σε "λουγκροκουνήματα". Από τότε, κάθε αρμοδιότητα και απόφαση καθορισμού ερευνητέων περιοχών και παροχή αδειών μεταβιβάστηκε από τις κατά τόπους νομαρχίες στον εκάστοτε Υπουργό Βιομηχανίας (βλ. Π.Δ. 817/ 1976 - Φ.Ε.Κ. Α'- 294/ 3.4.1976).
Στο εδάφιο 6 συναντάμε τον εξής δουλοκτητικό όρο: «... 6. Οι έρευνες του Δημοσίου διεξάγονται, με την εποπτεία του Υπουργού βιομηχανίας, από το Ι.Γ.Μ.Ε., ή από τρίτα, ημεδαπά ή αλλοδαπά, φυσικά ή νομικά πρόσωπα (Α.2, Ν.Δ. 4433/ - 1964)».

Από το 1953 το Ελληνικό κράτος, το Ι.Γ.Μ.Ε. και η "Δημόσια Επιχείρηση Πετρελαίου" (Δ.Ε.Π.) άρχισαν να αναζητούν πετρέλαιο και ραδιενεργά ορυκτά στην Ελλάδα, με την βοήθεια του "Κέντρου Πυρηνικών Ερευνών - Δημόκριτος" και με σύμβουλο... το "Γαλλικό Ινστιτούτο"! Το 1975, επί Πρωθυπουργίας (πάλι;) Κων. Καραμανλή, ανατέθηκε (από το Ελληνικό Δημόσιο) σε μία "ομάδα εμπειρογνωμόνων από το ... Μ.Ι.Τ. ("Τεχνολογικό Ινστιτούτο Μασσαχουσέτης" - Η.Π.Α.), τους οποίους "χειρίστηκε" και φιλοξένησε (και στην Μύκονο) ο τότε Υπουργός Αναπληρωτής Συντονισμού Ιω. Μπούτος που εκτελούσε εντολές του (φίλου του) Πρωθυπουργού και του τότε Υπουργού Βιομηχανίας (ναυάρχου) Κων. Κονοφάγου: Γ. Χατσόπουλος, καθηγητής Μ.Ι.Τ., Γρ. Μπότσαρης, καθηγητής του Πανεπιστημίου "TUJTS" της Βοστώνης -Η.Π.Α., Ρ. Hurley, καθηγητής "Μ.Ι.Τ." και ο Αντιπρόεδρος της "Thermo Electron Co", Τ. Widmer. Πήγαν "παντού", είδαν "τους πάντες και τα πάντα" και... εξέφρασαν την κατάπληξή τους... και (για) την επιχειρηματική διορατικότητα των φορέων τους...". Με τον νόμο 849/ 1978 το Ελληνικό κράτος (;) άρχισε να επιδοτεί τα επιτόκια χορηγήσεων μέχρι και 4 ποσοστιαίες μονάδες (!) μα και τους, έτσι κι αλλιώς ευνοϊκούς, δανεισμούς των ξένων εταιρειών εξορύξεων!

Ο ΒΑΡΥΤΗΣ

Βαρύτης Μήλου

Πρέπει να ξεχωρίσουμε την "βαρυτίνη" που είναι αργυρούχος βαρύτης από τον "βαρύτη" που είναι κρυσταλλωμένο - ρομβικό Θειϊκό Βάριο. Οι κρύσταλλοι του βαρύτη , είναι όμοιοι με ροδοπέταλα. Στην "κλίμακα του Mohs" έχει σκληρότητα 3-3,5 και ειδικό βάρος 4,5. Εκτός από τον "άλλων", που θα δούμε παρακάτω, ο βαρύτης περιέχει: 65,7% οξείδιο του βαρίου (ΒαΟ) ή 58,8% μεταλλικό βάριο και 34,3% τριοξείδιο του Θείου (So3). Γνωστότερες προσμίξεις του: οξείδια του σιδήρου, στροντιανίτης (στρόντιο! SrCO3), πυριτικό οξύ και διάφορα ορυκτά... βαρέων μετάλλων. Είναι ορυκτό υδροθερμικής προέλευσης και αποτελεί προϊόν "παραγέννεσης" και άλλων μεταλλευμάτων. Τα κοιτάσματα του συνοδεύονται από κοιτάσματα θείου, σιδηροξείδια, κ.ά. Ο βαρύτης συναντάται σε "φλέβες" "εμποτίσματα" ή/ και από "ιζηματογενή", που προέρχονται από αποσαθρωμένα "πρωτογενή" πετρώματα.

Η Μύκονο μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’90 εθεωρείτο μια από τις κυριότερες πηγές παραγωγής βαρύτη παγκοσμίως. Ακολουθούσαν η Μήλος και η Κώς. Στην Μύκονο, ο βαρύτης βρισκόταν υπό μορφή υδροθερμικών φλεβών μέσα σε γρανιτικά πετρώματα, στα Ανατολικά του νησιού. Η μεταλλοφορία συνεχίζεται απέναντι, στο νησάκι "Δρακονήσι" (το 1955 τα αποθέματα υπολογίστηκαν σε 2.000.000 τόνους). Η εξόρυξή του γινόταν με επιφανειακές ή υπόγειες μεθόδους. Στην Μύκόνό ακολουθείτο η δεύτερη με «συμπτυσσόμενα μέτωπα», ενώ εμπλουτιζόταν με την μέθοδο της "επιπλεύσεως", μία μέθοδο που εισήγαγε στο νησί η αμερικανική εταιρεία των μεταλλείων "Magnet Cove" του Αρκανσω (Αρκάνσας). Για να εξορύσσουν τον βαρύτη (Β' κατηγορία μεταλλευμάτων) της Μυκόνου, οι ΓαλλοαμερικανοΙ και οι ελεεινοί επιστάτες, ανάγκαζαν τους εργαζομένους να δουλεύουν σε 3 βάρδιες, για όλο το 24ωρο! Η "Mykobar" βρίσκεται, ερειπωμένη, στο Ν.Α. άκρο του νησιού, μεταξύ των Θέσεων "Τηγάνι" (Α.) και... "Φραγκιά" (Δ.). Στην δυτικώτερη θέση (όρμος) "Καλαφάτη" υπάρχουν ακόμη τα ερείπια των εγκαταστάσεων των λωρίδων φόρτωσης του βαρύτη κάτω από τα οποία, στο αμμουδάκι όπως λένε οι ντόπιοι, γίνονται μόνο (ελεύθερα) rave-parties.

Οι Αμερικανογερμανοί γνώριζαν το βραχυπρόθεσμο της παρουσίας τους εκεί (βλ. εξάντληση των φλεβών των ορυκτών). 'Έτσι, με πρόχειρες θαλάσσιες (πόντιση εξεδρών με άγκυρες, χρήση ήδη υπάρχοντος και εξυπηρετούντος πλωτού. γερανού 4 Τ., κ.ά.) και χερσαίες εγκαταστάσεις (γραφεία, "ξενώνες", αποθήκες, φυλάκια, κ.ά.) έμειναν ουσιαστικά εκτός περίεργων βλεμμάτων αφού δεν αξιοποιήθηκε καθόλου η πλευρά εκείνη της Μυκόνου. Οι εταιρείες εκμάστευσαν τον πολύτιμο (γι’ αυτούς) βαρύτη ενώ, παραδίπλα, οι πιστοί και οι πιστές, θυσίαζαν... (Ρόταρυ, Μαϊτρέγια, Σοράγια, Πρόεδροι Η.Π.Α. κ.ά). Η Αμερικανική "Mykobar Mining Co. S.A." ενεργεί στην Μύκονο (έως πρόσφατα) και στην Μήλο.

Η "Mykobar S.Α." και η "S&Β", «Silver & Baryte North Amerikan I.N.C.» εκμεταλλεύτηκαν τόσο καλά τα ελληνικά μεταλλεύματα βαρύτη, μπεντονίτη, κ.λ.π. που αφ' ενός η Ελλάδα, μέχρι πρότινος, κατείχε την δεύτερη θέση στην παγκόσμια παραγωγή, αφ’ ετέρου όμως… οι φλέβες εξαντλήθηκαν, και οι στοές (άχρηστες πλέον) ... ανατινάχθηκαν μέσα από τα 400 μέτρα διαδρομής.

Το περιβάλλον αλλοιώθηκε μόνιμα (ερημοποίηση), μελέτες και έργα ανάπλασης στο μηδέν. Ο τουρισμός όμως, τουρισμός! Για να μοιάζει η κατάσταση των νησιών με τον αλκοολικό ή τον ναρκομανή που (και οι δύο) "δραπετεύουν από το τώρα, απερίσκεπτα για το αύριο". Ποιός τουρισμός θα στεκόταν, τίμιος και αψεγάδιαστος, σε μέρη όπου η ζώσα γαία (το συμπαντικό αυτό κύτταρο -φορέας) κατεστράφη και η πλειοψηφία των νησιωτών και των επισκεπτών βομβαρδίζονται κάθε δευτερόλεπτο από καταστροφικά ιόντα;

ΒΑΡΥΤΗΣ - ΒΑΡΥΤΙΝΗ

Η κυριώτερη εφαρμογή χρήσης του βαρύτη ήταν στις γεωτρήσεις (Αμερικανικού) πετρελαίου, για αύξηση του ειδικού βάρους του πόλου εκπλύσεώς του. Χρησιμοποιείται και στην χημική βιομηχανία, στην φαρμακευτική, κ.α. (ανθρακικό βάριο στην κεραμική, χλωριούχο βάριο στην χρωματουργία, σαν συλλίπασμα και σαν αντιδραστήριο, νιτρικό βάριο στις φωτοβολίδες και στα τροχιοδεικτικά βλήματα (!), οξείδια του βαρίου στα πλαστικά και στην ηλεκτρομεταλλουργία του σιδήρου, υδροξείδιο του βαρίου στα λιπαντικά, στην κεραμική και στην σακχαροβιομηχανία). Ο βαρύτης χρησιμοποιήθηκε σαν filler (πρόσθεμα), στην ελαστικοβιομηχανία, στην χαρτοβιομηχανία, κ.ά. Με τα σκύρα τον, κατασκευάζεται το "βαρύ σκυρόδεμα" κάτι σαν "έρμα εγκατάστασης" υποβρυχίων σωληνώσεων πετρελαίου, κ.λ.π. Επίσης, στην κατασκευή... προστατευτικών από την ραδιενέργεια θωράκων ι (ομοιοπαθητική αντίφασις) και στην υαλουργία (συλλίπασμα). Το 1975, η τιμή του Ελληνικού ακατέργαστου βαρύτη ήταν (Ε.Ο.Β.) 20$ ο τόνος, "ξεφ(υ)τίλισμα" δηλαδή.

Σαν οξείδιο του βαρίου, ο βαρύτης, μας οδηγεί στην έρευνα Ι για το βάριο (barium). Είναι μέταλλο της ομάδας των αλκαλικών γαιών μαζί με το ασβέστιο, είναι αργυρόχροο με ατομικό αριθμό 56. συμβολίζεται ως Βα, έχει ειδικό βάρος 3,7, ατομικό βάρος... 137,6 (!!!) και σημείο τήξεώς τους 7Ι0oC. Τα άλατα του βαρίου είναι ισχυρά δηλητήρια το υπεροξείδιο του παρασκευάζει οξυγόνο από τον αέρα. Το υδροξείδιό του, (ΟΗ)2 + 8Η20, διαχωρίζει το σάκχαρο από την μελάσα! Το θειούχο βάριο (ΒaS) αποτριχώνει τα (βιομηχανικά) δέρματα, το νιτρικό βάριο, Βα(ΝΟ3) χρησιμοποιείται σε εκρηκτικά μίγματα ί και στην παρασκευή εγχρώμων βεγγαλικών. Το Θειϊκό βάριο ΒαSΟ4 ή "βαρύτης" (αδιάλυτος) ή "βαρυτίνη" (οξείδιο (ΒαΟ) ή υδροξείδιο [Βα(ΟΗ2)] του βαρίου) βοηθά στην κατασκευή τραπουλών και στην... εντερική ακτινοσκόπηση, λόγω του αδιαπεράστου της μοριακής τον δομής από ακτινοβολία Χ.Η τεχνική εξορύξεων με βαρύτη, εφευρέθηκε και πρωτεφαρμόστηκε το 1926 στις Η.Π.Α. Το 1937 και το 1947 άρχισαν, αντίστοιχα, να χρησιμοποιούνται μέθοδοι βαφών και υλικών εφαρμογών με βαρύτη. Μέχρι πρόσφατα, ο βαρύτης βοηθούσε στην διάνοιξη οπών πετρελαίου, βάθους έως και 2 χλμ. 'Επειτα, ήρθε το τιτάνιο... Το 1970, οι Η.Π.Α. ήταν στην κορυφή της πετρελαιοπαραγωγικής κλίμακας. Το 1981 ήταν ο μεγαλύτερος (παγκοσμίως!) καταναλωτής βαρύτη. Μία σύγχρονη εφαρμογή του βαρύτη, είναι η κάλυψη των λυχνιών καθόδου των τηλεοράσεων και των οθόνων των Η/Υ για προστασία των χρηστών -θεατών. Χρησιμοποιείται και σαν καλλυπτικό κιβωτίων μεταφοράς ραδιενεργών ιατρικών μιλκσέ κς, στην δομική προστασία από ακτινοβολίες, κ.ά., χάριν στην απωθητικότητα του προς τις ραδιοακτινοβολίες (τα ομώνυμα απωθούνται). Ο βαρύτης εμπεριέχει ένα "βαρύ μέταλλο", το βάριο που βρίσκεται στην κλίμακα 313 της "Πράξης ενημέρωσης κοινότητας για έκτακτους σχεδιασμούς - Η.Π.Α., 1986" επειδή είναι αδιάλυτο και... όχι τοξικοχημικό (Σ.τ.Σ.: για ραδιοακτινοβολία, ούτε κουβέντα...).

Το 1981, παρατηρήθηκε, σημειώθηκε και στηλιτεύτηκε αναλόγως και αρμοδίως, από ευαίσθητους Μυκονίους πολίτες « …μία περίεργη αλλαγή σαν να έγινε μία άλλου είδους εισβολή σαν κι αυτήν του 1970 οπότε υπήρχε πλούτος, χλιδή, σεξ και ναρκωτικά στο "]et - Set" πάντα. Η σειρά άλλαξε: σεξ -ναρκωτικά (drugs) - ροκ 'ν' ρολ και ψευτο - χλιδή. Λιγώτερος (τουριστικός) πλούτος και καθόλου, σχεδόν, "Jet - Set". Γέμισε το νησί από μπατίρηδες Άγγλους και Ιταλούς με κατσαρόλια και σακίδια...". Ν. Φ. - ξενοδόχος - Χώρα Μυκόνου (1994 - εξιστορήσεις στον γράφοντα).

Οι συλληφθέντες στις ΗΠΑ, για εμπόριο ναρκωτικών σε παγκόσμιο δίκτυο, αδερφοί Ηλιόπουλοι ιδρυτές της εταιρείας Αργυρομεταλλευμάτων και Βαρυτίνης σημερινή S&B.

Από το 1982 η εταιρεία «Ε.Ι.Μ.» ήταν ο αποκλειστικός διανομέας της "Α&Β" στις Η.Π.Α. κατόπιν ο όμιλος "Αργυρομεταλλευμάτων και Βαρυτίνης" συνεργάστηκε με την Γερμανική Εταιρεία (μπεντονίτης) "ΙΚΟ". Το 1992 η S&Β Holdίing GmbH" ιδρύεται για να εξαγοράσει την "ΙΚΟ GmbH", όπερ και εγένετο. Το 1994 η "Α&Β" μπαίνει στο Ελληνικό Χρηματιστήριο (Χ.Α.Α.), πιστοποιείται με "ΙSΟ 9002" και ενώνεται και με έναν άλλο κολοσσό, την “Erbsioeh GmbH", εξαγοράζει την Τουρκική (!!!) “Pabak Maden A.S.", ιδρύει την “Saba Madencilik A.S." (περλίτης), αγοράζει την ιταλική "Sarda Perlite Srt", ιδρύει δύο εταιρείες... στην Κίνα, την "Xinyang -Athenian Mining Co. Ltd" και την "Sino - Hellenic Industrial eral Co. Ltd". (**) Την ίδια χρονιά, η "Α&Β" απορρόφησε (;) την... "Βωξίται Παρνασσού Α.Ε.Μ.".

Το 1997 εξαγόρασε την "Αφοί Ηλιόπουλοι Α.Ε." και το 1998 εξαγοράζει την... Γεωργιανή εταιρεία (μπεντονίτη)... "ΑSΚΑΝΑ Ltd" (!!!) και αποκτά το... 33,3% από την "T.G.M." ή "Χρυσωρυχεία Θράκης Α.Ε.".

Το 1999 εξαγοράζει την "MYKOBAR Μ.Ε.Α.Ε." και ιδρύει την "Silver & Baryte North America Inc." ("S&Β North America"). Από το 2000 η Α&B αποσύρεται από ορισμένες εταιρείες, ενώ παραμένει σε άλλες...Το 2002 σε εργασίες ημερίδας του "Ι.Γ.Μ.Ε.", του "Σ.Μ.Ε." και του "Σ.Β.Β.Ε." (Θεσ/νίκη 7/02), αφού αναγνωρίστηκε η διαχρονική καταστροφή του περιβάλλοντος εξ’ αιτίας των μεταλλευτικών δραστηριοτήτων, (σ' ένα κρεσέντο υποκριτικής), ο Πρόεδρος του "Συνδέσμου Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων" ("Σ.Μ.Ε.") απέδωσε τις αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών, κατά των εκμεταλλευτών του ορυκτού πλούτου της Ελλάδας σε... κακή πληροφόρηση! Τονίστηκε πως δεν πρέπει να δίνονται όλα στον τουρισμό μα να αφεθεί να επιβιώσει (!) η μεταλλευτική δραστηριότητα ως "συγκριτικό πλεονέκτημα" της Ελλάδας. Ο Εκτελεστικός Αντιπρόεδρος του "Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος" ("Σ.Β.Β.Ε.'η επισήμανε: "...Η ανάπτυξη του (μεταλλευτικού) κλάδου δεν πρέπει να συνοδεύεται από διλήμματα... με την αποτελεσματική διαχείριση (;) των περιβαλλοντικών θεμάτων..." 

Η Α&Β συνεχίζει τις εργασίες της σε φτωχά μεταλλεύματα (μπεντονίτης, περλίτης, κ.ά.) μα και σε πλούσια (άργυρος, χρυσός κ ά) Τώρα πια μετά την πλήρη εκμάστευση του πλούτου της Μυκόνου η εταιρεία στρέφεται στην …παγκοσμιοποίηση… (Σινο-ελληνικές «εταιρείες», Γερμανοουγγρικές εταιρικές προσμίξεις και –τέλος- συνεργασία με τους (ιστορικοφιλοσοφικά) ανθέλληνες … «Γεωργιανούς», τους απογόνους δηλαδή του «ιερέα …Γεωργίου» που ήταν κληρονόμος του «Ιερέα Ιωάννη» (βλ. «Περιπέτειες του Μ. Πόλο»), δηλαδή των «Ιεχωβάδων της Ανατολής» !

Από το 1990 -1998 όμως, στις Η.Π.Α. ("Ε.Ρ.Α.") και στην Αγγλία ("Η.S.Ε."), άρχισε να συζητείται έντονα στους επιστημονικούς κύκλους μα και στα κρατικά όργανα ένα εφιαλτικό σενάριο: Η επίδραση των ιόντων των αιωρούμενων σωματιδίων, κ.λ.π. στοιχείων στο περιβάλλον και στον ανθρώπινο οργανισμό. Τα αποτελέσματα των ερευνών ανακοινώθηκαν σε κυβερνητικά όργανα και ειδικά κυβερνητικά έντυπα, το περιεχόμενο των οποίων (ερευνών) ήταν για κάθε "υποψιασμένο" ερευνητή αναμενόμενο. Λαμβάνεται κατ’ αρχήν ως δεδομένο ότι τα χρήματα που "παίζουν" στην υπόθεση του βαρύτη είναι πολλά και οι παράπλευρες δραστηριότητές του πάλι με πολύ χρήμα έχουν να κάνουν (πετρέλαια, εργασίες Πολ. Μηχανικών, κ.ά.).

Σε περιπτώσεις σαν κι αυτή, με πολύ χρήμα, "ο κάθε εμπλεκόμενος πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός" (ποιός σκελετός αναγνωρίστηκε αφού ανασύρθηκε από βάθος .... 10.000 μ. τσιμενταρισμένος με «βαρύ σκυρόδεμα» ;)φωτό : Χειροδιαλογή μεταλλεύματος (βαρύτη) από γρανίτη

Στον "πίνακα τελικής θεώρησης" στο Ελσίνκι (26-29/6/2000) το βάριο, τα οξείδιά του, ο βαρύτης, κ.λ.π. αναθεωρήθηκαν: τα ιόντα του βαρίου συμπεριφέρονται με τον ίδιο τοξικοκινητικό τρόπο με τα άλατά του. Τα ιόντα του διαλυτού βαρίου (χλωριούχο βάριο), σε χοιρίδια εργαστηρίου, έδειξαν ότι διακινούνται μέσω του αίματος και αποθηκεύονται στον σκελετό! Επίσης, εισπνεόμενο, διακλαδίζεται διατραχειακά, μέσω των πνευμόνων.

Στους ανθρώπους, σύμφωνα με την προσεκτική "Τελική θεώρηση", επιφέρει γαστρεντερικά προβλήματα (διάρροιες, κοιλόπονους, κ.λ.π.), υποποτασαιμία, υπέρταση (κίνδυνος καρδιακού επεισοδίου, κ.λπ.), καρδιακές αρρυθμίες (επικίνδυνο) και... μυοσκελετική παράλυση, (σκλήρυνση κατά πλάκας, καρκίνος των οστών, κ.ά.).

Το αδιάλυτο βάριο "μπορεί' να επιφέρει γαστρογενετικά ή δερματικά προβλήματα, σύμφωνα πάντοτε με τον πίνακα του Ελσίνκι, ο οποίος τονίζει ότι οι νεφροί των πειραματόζωων είναι πολύ ευπαθείς στο χλωριούχο βάριο που περιέχεται στο (πόσιμο) νερό. Η εισπνοή του αδιάλυτου βαρύτη επιφέρει την πάθηση... βαρύτωση. Σε περιορισμένες (!) έρευνες σε πειραματόζωα, διαπιστώθηκε ότι η εισπνοή σε οξείδια του βαρίου "μπορεί' να προκαλούν... ιστοπαθολογικές... αλλαγές (ή μεταλλάξεις ή γεννέσεις ή καρκίνο!) στα πνευμόνια. Τα πειραματόζωα εκτέθηκαν σε βάριο 40 mg/ m3 για 5 ώρες την ημέρα, επί μία εβδομάδα. Αποτέλεσμα: βλάβη στους πνεύμονες (Granuloma κ.ά.). Κάθε έκθεση σε σκόνη βαρύτη, αναφέρει το κείμενο, επιφέρει αλλοιώσεις στους πνεύμονες. Το βάριο είναι εύκολο να μεταφερθεί στον ανθρώπινο οργανισμό με εισπνοή, μέσω του πόσιμου ύδατος και της τροφικής αλυσίδας. Από αυτά, κινδυνεύουν και οι πληθυσμοί (τοπικών και μεγάλων κοινωνιών). 

Η Αγγλία, βάσει του μοντέλου "Ε.Α.S.Ε." ("Estimation and Assessment of Substance Exposure"), ορίζει ότι οι εκτεθειμένοι πρέπει να περιορίζουν (!) το ποσοστό εισπνεόμενης σκόνης βαρίου, πολύ κάτω των 10mg /m3 ανά 8ωρο εβδομαδιαίας εργασίας.

Ενα άλλο "παρατράγουδο" του βαρίου λέγεται «ρινική φραγή» (κλείσιμο μύτης) είναι αληθινό πρόβλημα, πολύ ενοχλητικό για τους πάσχοντες και, όπως κάθε προηγούμενο, μεταβιβάζεται στο D.N.A. των απογόνων του πάσχοντος.

Στο υδάτινο περιβάλλον, τελειώνει ο "Πίναξ του Ελσίνκι", αποτελεί κίνδυνο για τους υδάτινους οργανισμούς, τα ψάρια και την υδροχλωρίδα, εφ' όσον ορισμένα φυτικά είδη παρατηρήθηκε πως απορροφούν το βάριο από το χώμα.(σημείωση ΕΛΛΑΣ ΑΙΩΝΙΟΝ :Για επιπτώσεις του εργοστασίου των Ηλιόπουλων-σήμερα S&B, διαβάστε σχετικά δημοσίευματα : ΕΔΩ και ΕΔΩ)

Εντάξει, εάν είναι έτσι οι "ήπιες αναφορές" (των ίδιων των εταιρειών), τότε εύκολα φαντάζεται κανείς την (υπερπολλαπλάσια) αληθινή πραγματικότητα... Εδώ, κλίνουμε με σεβασμό το γόνυ και προσευχόμαστε για την ανάπαυση των ψυχών των 4 μεταλλωρύχων της Μυκόνου και των γύρω νησιών που χάλασαν τα σωθικά τους προκειμένου να ταΐσουν τις οικογένειες τους και να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Οι περισσότεροι ήταν ανενημέρωτοι, λίγοι οι "υποψιασμένοι" (απελύοντο), πολύ λίγοι οι αντίθετοι (εκδιώχθηκαν κοινωνικοπολιτικά, μαραζώνοντας).

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Μεταλλεία βαρύτη - ΜΥΚΟΜΠΑΡ ΑΕ

Ο Ι. Μαγκ. στο Κολωνάκι (1999) σχετικά με την εταιρεία "MYKOBAR" δήλωσε: Άτομα που δούλευαν στα ορυχεία της "MYKOBAR", μεταξύ των ετών 1950-1980, είδαν πολλές φορές ανθρώπους... ντυμένους με σκάφανδρα. «Όσοι εργαζόμενοι έβλεπαν τους ανθρώπους εκείνους, ..απελύοντο αμέσως...». Ο επί σειράν ετών εργαζόμενος στην Μύκονο Νικ. Κων. μεταφέρει (2002): "...Τα τελευταία τρία -τέσσερα χρόνια, αναφέρονται ανιχνεύσεις υψηλών τιμών ραδίου στην Μύκονο... όλοι έχουν τρομάξει... !". Ο (πρώην) μοναδικός οδηγός του Κέντρου Υγείας Μυκόνου μας διηγήθηκε αυτοπροσώπως (1998): "...

Η 'MYKOBAR" κατέχει πολλή γη, ενοικιαζόμενα δωμάτια και ξενοδοχεία στη Μύκονο που τα εκμεταλλεύεται... Πολύ χρήμα... πολλές τερατογενέσεις στο νησί, κάθε σπίτι κρύβει από μία τερατογένεση ή καρκίνο και λευχαιμία, τα οποία αποδίδονται σε ακτινοβολίες που δέχτηκαν κάτω στις στοές των ορυχείων... πολλοί πέθαναν. Ακόμη βασανίζονται, απ' αυτά τα συμπτώματα, πολλοί... δεν κάνει να πω άλλα...".Όλα ξεκίνησαν από την ελεεινή οικογένεια Σερπιέρι που εκμεταλλεύτηκε κατ' αρχάς, τα υπολείμματα των αρχαίων αργυρορυχείων του Λαυρίου. Αφού εξαντλήθηκαν όλα στην Λαυρεωτική και αφού βρέθηκαν και δοκιμάστηκαν διάφορες ανθρώπινες «πηγές» (λ.χ. "εργοδηγοί, "επιστάτες" ή "ρουφιάνοι - καταπιεστές" για τον απλό κυκλαδίτικο λαό), οι δραστηριότητες της "εταιρείας", μεταφέρθηκαν στο Αιγαίο και ειδικά μεταξύ των νήσων Μήλου - Μυκόνου. Ο Βαρύτης! 

Τι πονεμένη ιστορία για τους Κυκλαδίτες... Η εκμετάλλευσή του απέφερε κέρδη για τους Γαλλοαμερικανούς, ηθική ξεφτίλα για την Ελλάδα (πάμφθηνος) και καρκίνο στους νησιώτες -μεταλλωρύχους, οι οποίοι με υποτυπώδη μέσα, νηστικοί, διψασμένοι, σιωπηλά και φοβισμένα, έσκαβαν τα σπλάγχνα της ιερής γης, ώστε να φορτωθεί ο βαρύτης στα ειδικά πλοία και να μεταφερθούν σε άλλες, κατεχόμενες, χώρες όπου και χρησιμοποιούντο σαν βοηθητικό μέσον διάτρησης πετρελαιοφρεάτων, σαν "ειδικό υλικό" σφράγισης πετρελαιοπηγών, σαν "φίλτρο", κ.ά.

Τα περισσότερα πλακόστρωτα των καντουνιών (μτφ. στενά νησιώτικα δρομάκια) της Μυκόνου, έχουν επιστρωθεί με υλικά και από τα ορυχεία βαρύτη!!! Πιθανόν, έτσι να εξηγείται και η παράξενη εύθυμη διάθεση που αισθάνονται οι τουρίστες της Μυκόνου. Έτσι μπορεί να εξηγείται και το ότι μέσα στα καντούνια της χώρα Μυκόνου, εύκολα χάνουν τον προσανατολισμό τους πολλοί τουρίστες που, αρκετοί από αυτούς επισκέπτονται το νησί επί σειράν ετών ίσως γι' αυτό οι πυξίδες τρελαίνονται ειδικά στην περιοχή μεταξύ "Μικρής Βενετίας" και "Παλιού Τελωνείου". Απόδοση αφήγησης της βιβλιοθηκονόμου Μυκόνου.

Ζακ(-ομπ) Υβ Κουστώ

Στα τέλη της δεκαετίας του '80 ο Γαλλοεβραίος Ωκεανολόγος και εφευρέτης της αυτόνομης αναπνευστικής συσκευής δυτών Ζακ(-ομπ) Υβ Κουστώ... συνελήφθη επ’ αυτοφώρω από δύτες της αρμόδιας Εφορίας Εναλίων Αρχαιοτήτων (Σύρου) να... ποντίζει ανοικτά, στα βαθειά νερά του Αιγαίου (Σαντορίνη) εβραϊκούς αμφορείς, κ.λ.π. σκεύη, ώστε "κάποτε" να ανακαλυφθούν και να αποτελέσουν απόδειξη για την Εβραϊκή παρουσία στην περιοχή!

'Ενα άλλο εξωφρενικό γεγονός είναι και... ο θρόνος του Αβραάμ που "λένε" (οι Σιωνιστές) πως ανακαλύφθηκε στη νήσο Δήλο (1990). Το ένα γεγονός θα βοηθούσε το άλλο όμως εκεί, στα γαλανά βαθειά νερά του Αιγαίου, μαζί με την αβύθιστη Γαλλοεβραϊκή ξεφτίλα, επιπλέουν τα σιωνιστικά όνειρα, σαν άλλα "θαλασσέρματα" παραπλεόντων σκαφών. Ο Κουστώ έφυγε νύχτα... και γι' αυτό ποτέ δεν είδαμε στην τηλεόραση τα περίφημα εκείνα ντοκυμαντέρ του για την χαμένη Ατλαντίδα (Θήρα) και λοιπά ελεεινά και τρισάθλια. 'Ηταν Γάλλος αυτό τα λέει όλα.

Το 1994 εγκατεστάθη ως μόνιμος κάτοικος Μυκόνου ο Ισραηλινός Ντ. Ελ. Ο Ντ. ήρθε (από πού αλλού;) από την Αμερική και αυτοπαρουσιαζόταν ως ευκατάστατος (τί άλλο;) τουριστικός επιχειρηματίας και μέτοχος ναυτιλιακής εταιρείας. 'Οταν όμως τον κάλεσαν «...διά προσωπικήν σας υπόθεσιν...» στο Α/Τ Μυκόνου (24.7.1 994) ο Ντ. συνελήφθη ως εμπλεκόμενος σε "Βαρωνεία ναρκωτικών" μαζί με δεκαπέντε άλλα άτομα (Μ.Κ. ή "...τάνγκα", Μ.Σ.οσ(-ι), 'Οφ. και Σλ. Σου., Οντ. Μ., Τζ. Βαν Ρ., Μ. Α. Μπέργκ., κ.ά.). Η "Βαρωνεία", που εκτεινόταν από την Λ. Αμερική έως και την Μύκονο, συμπεριελάμβανε και την Ολλανδία.
Διακινήθηκαν πολλές εκατοντάδες (!) κιλά κοκαΐνης, μόνο που στην υπόθεση ήταν μπλεγμένη και η Ισραηλινή Μυστική Εταιρεία (ή Υπηρεσία) "MOSSAD" ( μτφ.: "το μάτι του Θεού" - πρβλ. το ομόρρυθμο "όπους ντέί" του Βατικανού).

Στις 20.7.1998, ο "Βαρώνος" Μ.Α. στέλεχος του Ισραηλινού στρατού, δίνει μία "καυτή" κατάθεση για την όλη υπόθεση, ανακατεύοντας ακόμη και το ρημαγμένο Ιράκ! 

Ο "Βαρώνος" Ντ. συγκέντρωσε πάνω από... εκατό υπογραφές Μυκονίων δημοτών (!!!) που... στάθηκαν στο πλευρό του! Άλλοι όμως, κατέθεσαν πως "το μάτι τους πήρε" τον Α. να επισκέπτεται συχνά την Μύκονο με το ψευδώνυμο "Μάους". Οι "Βαρώνοι" προσέφυγαν στον Άρειο Πάγο. Η τύχη της υπόθεσης αγνοείται (βλ. "Ελευθεροτυπία" - 10.1.1999). Ας σημειωθεί πως εκείνη ακριβώς την περίοδο έκανε θραύση το "κοκό" στο νησί, όπως έκανε και στα τέλη της δεκαετίας του ‘80... Στην εφημερίδα " ESPRESSO" (6.8.2001) ο Δήμαρχος του νησιού και συμπτωματικά αρχιτέκτων κ. Βερώνης έδωσε μία δισέλιδη "συνέντευξη" στην Τ. Α., με αφορμή τις απειλές για κλείσιμο των νυκτερινών καταστημάτων "ΡΙERRO" (ομοφυλοφίλων) και "REMEZZO" (ιδιοκτησίας των οικογενειών Κουτσούκου και Ζουγανέλη αντίστοιχα) καθώς και εξ’ αφορμής ενός αστυνομικού - οικονομικού ελέγχου σε μπαρ της Μυκόνου.

Απολαύστε τα αποσπάσματα: «… Η Μύκονος... συγκεντρώνει καλό κόσμο, υψηλής οικονομικής στάθμης. Ο τουρισμός στη Μύκονο ξεκίνησε εξ’ αιτίας του ιερού νησιού της Δήλου που ανήκει ιδιοκτησιακά στο Δήμο της Μυκόνου (Σ.τ.Σ.: Για τους Αμερικάνους και τον βαρύτη ούτε κουβέντα...)... Κάποιος θα έπρεπε να πάρει το καραβάκι, να έρθει στη Μύκονο και από εδώ να πάρει άλλο καραβάκι και να πάει στη Δήλο (Σ.τ.Σ.: Αποκρύπτεται το αληθινό γεγονός ότι με άδεια του Δήμου Μυκονίων, τα τελευταία εξήντα χρόνια, στο ιερό έδαφος της Δήλου... βόσκουν κατσίκια και αρνιά αποψιλώνοντας την βλάστηση και στερεύοντας τα νερά, όταν αποβιβάζονται τα ζωντανά από τα καΐκια, θέλοντας να χαιρετήσουν και να τιμήσουν τον κάθε δήμαρχο που τους έδωσε την ευκαιρία να βοσκήσουν στα ιερά εδάφη... περνούν μπροστά από το Δημαρχείο, υπό τα έκπληκτα βλέμματα Ελλήνων και ξένων τουριστών που πίνουν τον καφέ τους στα καφέ του Γιαλού στη Χώρα)... έγινε γνωστή και η Μύκονος και λόγω της ιδιόμορφης αιγαιοπελαγίτικης αρχιτεκτονικής της... την πόλη την υδρεύουμε μόνο από την αφαλάτωση (Σ.τ.Σ.: κίνδυνος εντερολοιμώξεων;) και από το καραβάκι...

Η Μύκονος είναι ένα από τα πιο ακριβά νησιά του κόσμου (***)... (οι Αλβανοί στο νησί) είναι γύρω στους 1.500 (Σ.τ.Σ.: τον Ιούλιο 2002 ο Δήμαρχος Μυκόνου κ. Βερώνης, έντρομος, ανέβασε τον αριθμό των Αλβανών της Μυκόνου στους... 10.000 και τόνισε τον κίνδυνο "πολιτικής ενσωμάτωσης" που αγγίζει την πραγματικότητα συμμετοχής Αλβανών στις δημοτικές εκλογές !) ....». Για τον αστυνομικοοικονομικό έλεγχο, τέλος, τόνισε: «…Οι έλεγχοι πρέπει να γίνονται, αλλά νομίζουμε ότι οι αστυνομικές αρχές δεν πρέπει να δείχνουν υπερβάλλοντα ζήλο και να ασκούν έλεγχο με τέτοιο τρόπο εν μέσω τουριστικής περιόδου". Στο «Κυριακάτικο Καρφί» (14.7.2002) περιγράφονται τα αποτελέσματα της "παύσης του υπερβάλλοντα ζήλου". Αφηγητής, ο πατέρας ενός προεφήβου: "... Θέλουν να πιάσουν όλη την "καλή κοινωνία" που κάνει χρήση ναρκωτικών με το... τσουβάλι; Γιατί δεν κάνουν έφοδο σε αυτά τα κλάμπ της Μυκόνου... Προχθές, σ' ένα απ' αυτά τα κλαμπ... Μπροστά στα μάτια του κάνανε διακίνηση χαπιών! Πού είναι η αστυνομία;" Ας σημειωθεί ότι στο διάστημα 1988-1997 δύο από τους αστυνομικούς διοικητές της Μυκόνου είχαν την εξής εξέλιξη: Ο ένας (παραιτήθηκε από την ΕΛ.ΑΣ. και) άνοιξε μπαρ! Ο δεύτερος "έφυγε νύχτα" (διότι κατηγορήθηκε για σύσταση συμμορίας αλλοδαπών διαρρηκτών!).

Μία πινακολάντα παρακαλώ.

(**). Στην περιοχή Xinyang υπάρχουν Ίωνες Πελασγοί, εκεί τα φράγματα των ποταμών που ξεχείλισαν, έπνιξαν εκατοντάδες ανθρώπους. Σαν να προετοιμάζεται ένα "ηθικό άλλοθι" εκεί κάτω, εις βάρος των Ελλήνων, δεν σας φαίνεται; Λογικά δεν είναι ν' αναρωτηθούν οι Κινέζοι πολίτες "μα, από Έλληνες θα το πάθουμε; Κάτω η Ελλάδα...", κ.λ.π./ βλ. κείμενα ΟΕΑ 5ης γενεάς - 100% αληθή.

(***). Μπορεί η Μύκονος να διαθέτει ένα-δυό υδροφράγματα, που απέδειξαν την πραγματοποίηση κάθε ποθούμενης ταχύτητας (μπορεί και να χτίστηκαν γρήγορα λόγω της μεγάλης περιουσίας που αγόρασαν στην Μύκονο το 1990 δύο πασίγνωστοι δεξιοί πολιτειακοί-πολιτικοί παράγοντες), μπορεί στην περιοχή "Πάνορμος" να συνάντησε και να... προσκύνησε ( ο πρώην πρόεδρος της Δημοκρατίας Κων/νος Καραμανλής τον... Μαϊτρέγια (Εβραιοπακιστανός Ραχμάντ Αχμάντ -έδρα: Τάρα Σέντερ Λονδίνο -ηγέτης της παγκοσμιοποίησης - σέχτα: "Αχμαντ - ίγια"), στις αρχές της δεκαετίας του '90 και να... ζαλίστηκε (μάλλον από ορθοστατική υπόταση) όμως σήμερα η εικόνα είναι "απελπιστική από το φράγμα της Άνω Μεράς Μυκόνου" και το "απροχώρητο της λειψυδρίας'".

ΚΑΙ ΜΙΑ ΕΠΙΣΥΝΑΨΙΣ...

Το 1890 στην «Σχολή Απόρων Παίδων» του "Παρνασσού" συναντάται ένας Μυκονιάτης μαθητής, 4 Συριανοί, 10 Ναξιώτες (Ναζ(-ος)-ιώται ή Ναξιώται;), 8 Τήνιοι, 6 Αμοργιανοί, 2 Καρπαθιώτες 2 Σκυριανοί, 2 Σερίφιοι, 2 Σιφναίοι, κ.ά.

Σημείωσις: το "σχολείο" εκείνο, κύριο σκοπό είχε να μαζέψει τα "αλητάκια του ρολογιού της Αγοράς" στην Πλάκα, όπου, σαν προσφυγάκια, γύριζαν ορφανά και έκαναν μικροαδικήματα. "Εκεί', μάθαιναν να γίνονται χρήσιμα μέλη της... κενωνίας: Εφημεριδοπώλαι, υποδηματοκαθαρισταί, υπηρέται, βιβλιοδέται, γαλακτοπώλαι, ωοπώλαι, καφεκόπται, μικρέμποροι, λιθοξόοι, επιπλοποιοί, μάγειροι, κηπουροί, αμαξηλάται, βαρελοποιοί, μυλωθροί, κοσματογράφοι, (οινο- )πνευματοποιοί, λεμβούχοι. Το 1898, στην "Σχολή" φοίτησαν 134 Κυκλαδίτες ενώ το 1897 ήταν μόλις 35... Στην έκθεση- απολογισμό του 1898 διαβάζουμε:

«... Το πρωτεύον εν τη σχολή επάγγελμα κατά το λήξαν έτος ήσαν οι υπηρέται ανελθόντες εις 298, έναντι 165 του παρελθόντος έτους... Η αθρόα προσέλευσις υπηρετών προέρχεται... ότι πολλαί οικίαι των Αθηνών προσλαμβάνουσαι πτωχούς παίδας... τους αποστέλλουσιν εις την ημετέραν σχολήν...".Σημείωσις: τα αφεντικά των υπηρετών της "Σχολής του Παρνασσού" ήταν μέλη του "Παρνασσού". Ας προσέξουμε τι ξεστόμισε ο Αριστοτέλης Κουρτίδης (Καθηγητής Πανεπιστημίου και "Ειδικός Κοσμήτωρ επί των Σχολών") στις 3/12/1922 επ’ ευκαιρία μίας ομιλίας του με θέμα τα 50χρονα από την ίδρυση της "Σχολής Απόρων Παίδων της Παλαιάς Αγοράς":

«…Έφριξεν ο Παρνασσός (Σ.τ.Σ.: καλέ σώπα... μήπως από την... δουλεμπορεία των μικρών παιδιών;)... Ο Σύλλογος κατήρτισε κατά τόπους επιτροπάς... Εγκύκλιοι (!) ιεραρχών ανεγνώσθησαν επ’ εκκλησίαις εις πάντα τα χωρία (!). Η Αστυνομία, ης εζητείτο η επικουρία (!), ουδεμία παρείχε βοήθειαν, τότε δε, όχι σπανίως μέλη του Συλλόγου εξ ιεράς (;) αγαναχτήσεως (;;) οιστρηλατούμενα (;;;) εξεβίαζον τας απαισίας τρώγλας απέσπων τους σκλάβους και τοις απέδιδαν την ελευθερίαν των...".

Οι ελεεινοί! Συνεχίζει:

"... Διαπλάσσεται ηθικώς το ήθος (Σ.τ.Σ.: Ελληνικούρα) και το φρόνημα (!) των μαθητών μας... Διά τους μαθητάς μας, λίμνη Κωνστάντια (Σ.τ.Σ.. Ελβετίας!) είναι η σχολή των απόρων παίδων. Πώς εισέρχονται εις αυτήν! (βίαια)...".Συμφωνούμε και προσέχουμε τους ελεεινούς "Γενίτσαρους" του 1922-24. Έπαιρναν, με την βία, τα μικρά Ιωνόπαιδα από την αγκαλιά της μητέρας, τα ονόμαζαν "αλητάκια", τα μετονόμαζαν σε 'μαθητές" και όταν αποφοιτούσαν από την Σχολή και "αποκτούσαν την ελευθερία τους", εργαζόντουσαν σαν... "υπηρέτες", "υπηρέτριες - μέντιουμ" και στην καλύτερη περίπτωση (αργότερα και δυστυχώς) σαν "λούστροι", κ.λ.π. Πολύ ξύλο... Έτσι, λοιπόν, και οι αγνοί και άδολοι Μυκονιάτες γνώρισαν τους πλουσίους της καλής κενωνίας.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1) "Ιστορίες από την Μυκονιάτικη Θυμοσοφία". Ευαγγελία Βερώνη - Καμμή/ Μύκονος 1991.

2) «Το Μέγα Απόρρητο». Ελιφάς Λεβί/ Εκδ. Τετρακτύς - Αθήνα 1990.

3) "Η Μέση Εκπαίδευση των κοριτσιών στην Ελλάδα/ 1830 -1893". Σ. Ζιώγου - Καραστεργίου/ Εκδ.: Γεν. Γραμματεία Ν. Γενιάς -Αθήνα 1986.

4) Ορτσ’α λα μπάντα!". Παναγιώτη Κουσαθανά, Εκδ.: Δήμος Μυκονίων, Μύκονος 1986.

5) "Ο Ελληνικός Ορυκτός Πλούτος". Σύνδεσμος Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων - ΑΘήνα 1979. 6) "Η 30ετία της βασιλείας του Όθωνος" τ. Α'-Β" (1832-1862). Α. Σκανδάμη - Αθήνα 1961.

7) "Το Χρονικόν του Παρνασσού" (1865-1950). Κ Α. Βοβολίνη -Αθήνα 1951.

8) "Ο. Ε.Α. Λαρίσης - Κριτική κατά βιβλίου Π. Τουλάτου" - Λάρισα 28/11 /1998.

9) "Εγκυκλοπαίδεια της Ελευθέρας Τεκτονικής". Ν. Λάσκαρις/ Εκδ.: Στοά "Όμηρος" - ΑΘήνα 1951.

10) Επίτομον "Πάπυρος - Λαρούς" - ΑΘήνα 1972.

11) "Μύκονος - Δήλος". Π. Θέμελης/ Εκδ.: "Απόλλων" -Δ. Γερμανία 1977.

12) "Κυκλαδικά". Α. Μηλιαράκης/ Εκδ.: "Ελληνική Ανεξαρτησία" -Αθήνα 1874.

13) "Εγκυκλοπαίδεια "Πυρσού" - ΑΘήνα.

14) Εφημ. "Η Χώρα" 5/9/2002.

15) "Ανατολή του 20ου αιώνας".

16) "Εικονογραφημένη Αφρική/ Αίγυπτος, Σουδάν κ.ά., Αλεξάνδρεια 1910.

17) "Ανασυγκρότησις του Αιγυπτιακού Ελληνισμού". Ι. Μπεθάνη -Αλεξάνδρεια 1934.

18) "Ιστορικό Λεύκωμα"/ Εκδ.: "Καθημερινή" ΑΘήνα 1997.

19) Εγκυκλοπαίδεια "Ο "Ηλιος" - ΑΘήνα 1954.

Αφιερώνεται στη Μνήμη τον Πέτρου του Αποστόλακα

Αναδημοσίευσις της έρευνας "Απόκρυφη Μύκονος"
του Μάνου Δασκαλάκη.

Eπεξεργασία-διόρθωση κειμένου από την Άννα Ματθαίου.

Δημοσίευση στο περιοδικό Nexus, τεύχος 19, 3ος-4ος 2003.

http://sxolianews.blogspot.com/2013/07/blog-post_26.html

http://dia-kosmos.blogspot.gr/