Το Εβραϊκό, ιδεολόγημα του Αντι-Ρατσισμού

Ηλίας Ηλιόπουλος: Το ιδεολόγημα του Αντι-Ρατσισμού

Προ ετών, προκάλεσε αίσθησιν στην «προοδευτική ιντελλιγκέντσια» της Γερμανίας η φυγή ενός εκλεκτού μέλους της, του Γκέρχαρντ Ζάϋφρηντ, από την «τουρκοκρατουμένη» συνοικία Κρώϋτσμπεργκ του Βερολίνου προς το θεωρούμενον ως λίαν «αριστοκρατικόν» Σόλοτουρν της Ελβετίας!

Ο περί ου ο λόγος συγκατελέγετο στις «ιερές αγελάδες» του «κινήματος» υπέρ μιας «πολυπολιτισμικής κοινωνίας», με πύρινα κηρύγματα και ρεσιτάλ «ακτιβισμού» και τα τοιαύτα ευτράπελα. Συν τοις άλλοις, εθεωρείτο και ένα είδος «πάτρωνος» της φυλής των Χερέρο, λόγω ενός βιβλίου του περί της «εθνοκαθάρσεως», την οποίαν επεφύλαξαν στους ατυχείς εκείνους ιθαγενείς τα Γερμανικά Αποικιακά Στρατεύματα προ αιώνος, διαρκούσης της βραχυβίου αποικιακής περιπετείας του Δευτέρου Ράϊχ στην Γερμανική Νοτιοδυτική Αφρική, την σήμερα καλουμένη Ναμίμπια.

Ο διαπρύσιος κήρυξ της «πολυπολιτισμικότητος», λοιπόν, ο οποίος μέχρι προχθές κατεκεραύνωνε οιονδήποτε απετόλμα να ψελλίσει ο,τιδήποτε περί της εγκληματικότητος ή της όλης τριτοκοσμικής καταστάσεως στο τουρκοκρατούμενον Κρώϋτσμπεργκ (στην καρδιά της Γερμανίας!), εγκατέλειψε, αίφνης, τον «πολυπολιτισμικό παράδεισο». 

Και μετεγκατεστάθη στην προαναφερθείσα μικρά, ασφαλή και, κυρίως, μονο-πολιτισμική (!) πόλι της Ελβετίας. Ερωτηθείς υπό των ομογαλάκτων του, απήντησε ότι δεν αποκλείει την επιστροφή του εις Βερολίνον, αλλ' οπωσδήποτε σε μία «πεπολιτισμένη» συνοικία, όπως π.χ. το Σαίνεμπεργκ (παράβαλε Jäger, Lorenz, «Multikulturalismus», εις Frankfurter Allgemeine Zeitung, 23/11/2004).

Με την στάσιν του, ο περί ου ο λόγος «προοδευτικός διανοούμενος» ανέδειξε το απύθμενον βάθος της υποκρισίας των επαγγελματιών και εκ του ασφαλούς «αντι-ρατσιστών». Τι συμβαίνει, όμως, με τους δυστυχείς ιθαγενείς Ευρωπαίους, οι οποίοι δεν διαθέτουν την οικονομική άνεσι και την εν γένει ευχέρεια, ώστε να μετακομίσουν προς ασφαλέστερα (ανάγνωθι: πολυτελέστερα) προάστεια ή πόλεις; Όπως, φερ' ειπείν, παρ' ημίν, οι δυστυχείς Έλληνες ιθαγενείς, οι διαβιούντες υπό συνθήκας αιχμαλωσίας του Γένους στις κατεχόμενες συνοικίες των Αθηνών (Κ. Πατήσια, Αττική, Πλατεία Βάθη, Κυψέλη, Πλατεία Βικτωρίας, Άγιος Θωμάς κ.λ.π.);

Από τον Σκανδιναυϊκό Βορρά μέχρι την Ελληνική Χερσόνησο, αυτοί οι λησμονημένοι από όλους «απλοί πολίτες» (ο «λαουτζίκος», καθώς έλεγεν η ΕΒΡΑΙΑ κ. Χριστίνα Κουλούρη, συνάδελφος και ομογάλακτος της ΕΒΡΑΙΑΣ κ. Μ. Ρεπούση και της ΕΒΡΑΙΑΣ κ. Σίας Αναγνωστοπούλου) – οι οποίοι δεν ανήκουν σε κάποιο από τα «χαϊδεμένα» «victim groups» του Υπερεθνικού Καθεστώτος, αλλά στην τάλαινα σιωπηρά πλειονότητα (silent majority) των αυτοχθόνων, φορολογουμένων, στρατευομένων, νομοταγών και πατριωτών πολιτών – συναντούν στρατιές αλλοφύλων νεαρών εποίκων, οι οποίοι είναι έμπλεοι μίσους κατά παντός δυτικού.

Και οι οποίοι ζητούν τα πάντα τώρα, χωρίς να έχουν καμμιάν απολύτως διάθεσιν να καταβάλουν το εν δέκατον των προσπαθειών που κατέβαλαν κάποτε οι νομίμως προσκληθέντες, εισελθόντες και εργασθέντες μετανάστες. Και πρωτίστως, ουδεμίαν πρόθεσιν έχουν να ενσωματωθούν στην «φιλοξενούσα κοινωνία», τον ιθαγενή πληθυσμό της οποίας θωρούν με έκδηλη περιφρόνησι.

Άλλωστε, εάν είμεθα ειλικρινείς, οι άνθρωποι αυτοί – οι οποίοι είναι, τρόπον τινα, επίσης θύματα ολεθρίων πολιτικών της Ιθυνούσης Υπερεθνικής Ελίτ της Νέας Τάξεως – δεν μπορούν (πλην ελαχίστων αξιολόγων εξαιρέσεων) να ενσωματωθούν, όσο και αν η εκφορά αυτής της ανομολογήτου αληθείας ενοχλεί τους ιεροξεταστές του Ολοκληρωτικού Μετα-Εθνικού Προοδευτισμού.

 Διότι, προδήλως, το Ισλάμ αποτελεί σοβαρώτατον ανασταλτικόν στοιχείον εν σχέσει προς την δυνατότητα ενσωματώσεως του ατόμου εις ένα διάφορον πολιτισμικόν πλαίσιον.

Αυτός είναι ο ουσιωδέστατος λόγος που εξηγεί γιατί, επί παραδείγματι, η Γαλλία (χαρακτηρισθείσα και ως το εργαστήρι όλων των σπουδαίων πολιτιστικών πειραμάτων της νεωτέρας Ευρώπης) ηδυνήθη, στο διάβα της Νεωτέρας Ιστορίας, να ενσωματώσει όχι έναν και δύο αλλά εκατοντάδες χιλιάδες διωκομένων Αρμενίων, Πολωνών, Ρώσσων, Γερμανών, Ιταλών, Ιουδαίων και πολλών άλλων λαών – και γιατί, αντιστρόφως, παραμένει απολύτως ανέφικτος, μετά πάροδον δύο και τριών γενεών, η ενσωμάτωσις των Αράβων, των Τούρκων και των Αφρικανών Μουσουλμάνων.

Αυτό το οποίον η διαπρεπής Ισραηλινή ιστορικός Bat Ye'or απεκάλεσε «Κουλτούρα Θανασίμων Ψευδών» (culture of deadly lies) συγκαλύπτει την αμείλικτο κοινωνική πραγματικότητα της συγχρόνου Ευρώπης – μίαν πραγματικότητα διαρκούς εθνοπολιτικής συγκρούσεως χαμηλής εντάσεως – όπισθεν των ωραιοποιήσεων και εξιδανικεύσεων των πολιτικών ιθυνόντων και των ΜΜΕ αλλά και των αυστηροτάτων φραγμών σκέψεως και εκφράσεως. Φραγμών απαραδέκτων για την Δυτική φιλελευθέρα παράδοσι, τους οποίους έχουν επιβάλλει οι εκπρόσωποι του Ολοκληρωτικού Μετα-Εθνικού Προοδευτισμού.

Χρησιμοποιούν δε ως «ιεροεξεταστικόν τροχόν» το ιδεολόγημα του «Αντι-Ρατσισμού», περί του οποίου γνωρίζομε, το αργότερον από τον Ταγκίεφφ, ότι δεν είναι ει μη «ρατσισμός με αντεστραμμένον πρόσημον» (όρα Taguieff, P.-A., La force du prejuge – Essai sur le racisme et ses doubles, Paris 1987).

Όντως, είναι πολύ συνήθης εκείνη η μορφή «Αντι-Ρατσισμού», την οποίαν περιγράφει σκωπτικώς και ο (συστημικός διανοούμενος) Αλαίν Φίνκιελκρω: «Εκείνοι που ευνοούνται από την Παγκοσμιοποίηση, κάνουν κήρυγμα εις όλους τους άλλους, που μένουν στον δρόμο, αναγορεύοντες τα προβλήματα των τελευταίων εις άνευ ουσίας»! (όρα Finkielkraut, Alain, «Hysterie et heritage», εις Libération, 22-23/2/1997).

*Ιστορικός-Διδάκτωρ Λουδοβικείου-Μαξιμιλιανείου Πανεπιστημίου Μονάχου. Καθηγητής Ναυτικής Ιστορίας και Ναυτικής Ισχύος της Ναυτικής Σχολής Πολέμου. Τ. Δ/ντής του Τμήματος Πολιτικών & Στρατηγικών Σπουδών της Πολυεθνικής Σχολής Πολέμου Βαλτικής (Tartu Εσθονίας).

To άρθρο αυτό πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΕΣΤΙΑ.