ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΡΤΕΛ ΧΡΥΣΟΥ (777) «Mein Lieber Bruder»

του David G. Guyatt *

Όποια μεριά κι αν κερδίσει τον οικονομικό πόλεμο που μαίνεται ανάμεσα στο ευρώ και το δολάριο, οι διεθνείς τραπεζίτες θα βρεθούν ένα βήμα πλησιέστερα στη δημιουργία του δικού τους, παγκόσμιου, «μη ρευστού» νομίσματος.

«Xρυσόμυγες» εναντίον του καρτέλ του χρυσού

Τους τελευταίους 18 μήνες, μία ομάδα ακτιβιστών, μέχρι τότε τελείως άγνωστη, εμφανίστηκε στο προσκήνιο, μονοπωλώντας τα πρωτοσέλιδα του οικονομικού τύπου. Είναι μια ανεξάρτητη ομάδα οικονομολόγων, με το όνομα Κίνημα κατά του Τραστ του Χρυσού, ή GATA (Gold Anti-Trust Action). Μετά από ένα ήπιο ξεκίνημα, συνέχισαν τόσο ορμητικά που άρχισαν να προκαλούν κλυδωνισμούς στους χρηματοοικονομικούς οργανισμούς ολόκληρου του κόσμου. Τα μέλη της GATA είναι «χρυσόμυγες», – παρατσούκλι όσων πιστεύουν ότι ο χρυσός είναι ακόμα βασιλιάς και ότι οι οικονομικά ισχυρές χώρες, πρέπει να στηρίζουν το νόμισμά τους σε αποθέματα τους «ευγενούς» μετάλλου, έτσι ώστε να εξαφανισθεί η χωρίς αντίκρισμα κυκλοφορία χρήματος.

Εκείνο που είναι σημαντικό για την GATA, είναι πως το μέλη της έμαθαν ότι η αγορά χρυσού είναι προκαθορισμένη και ότι η τιμή του χρυσού παραμένει καθηλωμένη κάτω από τα 290 δολάρια η ουγκιά. «Γιατί είναι σημαντικό αυτό;» 

Πρώτον, γιατί οι πληροφορίες που έχει συλλέξει η GATA, καταλήγουν με έμφαση στο συμπέρασμα πως οι μεγάλες τράπεζες της Wall Street, και οι ανά τον κόσμο θυγατρικές τους, έχουν σχηματίσει ένα καρτέλ. Αυτό είναι παράνομο στις ΗΠΑ. Η GATA αποκαλεί τα μέλη αυτού του καρτέλ «κλίκα της συμπαιγνίας του χρυσού» και διατείνεται ότι η Goldman Sachs (την οποία περιπαικτικά ονομάζει «Hannibal Lector»), βρίσκεται στην κορυφή αυτής της ομάδας. Ένας ακόμα σημαντικότερος λόγος γιατί πρέπει να πάρετε σοβαρά την GATA, είναι οι ισχυρισμοί της για την αιτία του προκαθορισμού της τιμής του χρυσού.

Μέχρι σχετικά πρόσφατα, οι τράπεζες που έκαναν συναλλαγές χρυσού, μπορούσαν να «νοικιάσουν» (να δανειστούν) χρυσό από τις κεντρικές τράπεζες με διεθνή επιτόκια, γύρω ή χαμηλότερα από 1% το χρόνο. Αυτό σήμαινε ότι η Goldman, για παράδειγμα, θα μπορούσε να δανειστεί χρυσό και να τον πουλήσει στην αγορά, και μ’ αυτόν τον τρόπο, τα χρήματα – δεκάδες δισεκατομμύρια – που θα έπαιρνε, θα της κόστιζαν σχεδόν μηδενικό τόκο. Ύστερα, η κλίκα της συμπαιγνίας θα μπορούσε να επενδύσει όπου ήθελε αυτά τα άνευ κόστους κεφάλαια. Για παράδειγμα, θα μπορούσαν να αγοράσουν Κρατικά Ομόλογα, που αποδίδουν τόκο 6% και να καρπωθούν κέρδος 5%. Μπορεί το πέντε τοις εκατό να μην ακούγεται μεγάλο, αλλά εάν το πολλαπλασιάσουμε με δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια, προκύπτουν τεράστια υπερκέρδη.

Αυτό είναι ένα τυπικό «κόλπο» των τραπεζών της Wall Street και των διεθνών τραπεζών. Πουλώντας περιουσιακά στοιχεία που ανήκουν στους πολίτες μιας χώρας και επενδύοντας τα χρήματα που αποκομίζουν στην αγορά ομολόγων της ίδιας αυτής χώρας, οι τραπεζίτες, απλώς απομυζούν από τους φορολογούμενους δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο.

Το ευρωπαϊκό νόμισμα, το ευρώ, στηρίζεται μερικώς σε αποθέματα χρυσού. Το δολάριο ΗΠΑ δεν στηρίζεται. Οι Ευρωπαίοι σχεδιάζουν να αποδεσμεύσουν πλήρως το νόμισμά τους στο εγγύς μέλλον, καταλήγοντας έτσι σε μία κοινωνία «άνευ αντικρίσματος». Φαίνεται, πως η παγκόσμια τραπεζική αγορά, μάλλον έχει ασπασθεί την ιδέα του ψηφιακού χρήματος.

Εξάλλου, ήταν ο John Merriwether, το αφεντικό των αμοιβαίων κεφαλαίων «Διαχείριση Μακροπρόθεσμων Κεφαλαίων» (LTCM), που όπως λέγεται έκανε μια ιδιωτική, άτυπη συμφωνία με την κεντρική τράπεζα της Ιταλίας. Ο Merriwether παλαιότερα ήταν επικεφαλής της διαθέσεως ομολόγων στη Salomon Brothers, επενδυτικής τράπεζας της Wall Street, μέχρι που πιάστηκε να προσπαθεί να χειραγωγήσει ένα ολόκληρο Ομολογιακό Δάνειο του Αμερικανικού Δημοσίου, αψηφώντας σκανδαλωδώς τις διατάξεις του χρηματιστηριακού εποπτικού σώματος, (Securities and Exchange Commission («SEC»).

Αφήνοντας πίσω του τη ζούγκλα του μπετόν της Wall Street, ο Merriwether ίδρυσε την LTCM σε ένα καταπράσινο προάστιο του Greenwich στο Connecticut, καθοδηγώντας τους περί την Wall Street, να την αποκαλούν «Salomon του Βορρά». Αν και φιγουράρισε με αποσιώπηση του ονόματος του στο πολυδιαβασμένο βιβλίο Liar’s poker, ο Merriwether, θεωρείτο ο «ανερχόμενος άνδρας» και τράβηξε στην εταιρία του, σαν διευθυντικά στελέχη, τους καλύτερους της Wall Street. Μεταξύ αυτών και δύο Νομπελίστες οικονομολόγοι και ένας πρώην αντιπρόεδρος του Federal Reserve της Αμερικής. Επίσης προσέλκυσε και τον Ιταλό Ακαδημαϊκό Καθηγητή Alberto Giovannini, ο οποίος θεωρείτο ότι ενεργούσε σαν ανεπίσημος αντιπρόσωπος της Κεντρικής Τράπεζας της Ιταλίας.

Ο Giovannini ήθελε να χειραγωγήσει την αγορά η χαρούμενη ομάδα του Merriwether, ώστε να συγκλίνει η Ιταλία με τα κριτήρια συμμετοχής στη ζώνη του Ευρώ το 1999.

Η Wall Street και η ευρωπαϊκή κλίκα έτρεξαν πίσω από την LTCM σαν πεινασμένα σπουργίτια σε υπαίθριο πάρτυ. Όλοι ήθελαν ένα κομμάτι από τη δουλειά. Η Merrill Lynch ήταν πρώτη στη λίστα, με διάφορα είδη επενδύσεων στην LTCM. Όχι μόνο επένδυσε η Merrill σαν εταιρία, αλλά και όλα τα 123 διευθυντικά της στελέχη τοποθέτησαν 22 εκατομμύρια δολάρια, από το συνταξιοδοτικό τους ταμείο, σ’ αυτά τα αμοιβαία κεφάλαια.

Αναφέρθηκε ότι μόνον ο Πρόεδρος της Merrill, David Komansky, επένδυσε 800.000 δολάρια. Οι Chase, Morgan, Lehman, Bear Sterns, Salomon, Union Bank of Switzerland, η Γερμανική Dresdner Bank, η Chinatrust της Ταϊβάν, η Bank of China, η Βρετανικοί Warburg , η Dillon Read, η Αμερικανο-Ελβετική τράπεζα CSFB, και μία σωρεία άλλων εξίσου επιφανών διεθνών τραπεζικών ομίλων συμμετείχαν στο κυνήγι του κέρδους των αμοιβαίων κεφαλαίων.

Λέγεται πως η LTCM δανείστηκε μία μεγάλη ποσότητα χρυσού, την πούλησε και όσα έβγαλε τα έριξε στο «παιχνίδι» για να επιτύχει αυτόν και άλλους σκοπούς. Αυτή η «ανοικτή» θέση σε χρυσό είναι ένα λεπτό θέμα, απ’ όποια μεριά κι αν το δεις. Aξιόπιστες πηγές υπαινίσσονται ότι η «ιδιωτική βοήθεια σωτηρίας» που δόθηκε στην LTCM το 1998 από 14 από τις καλύτερες επενδυτικές τράπεζες της Ευρώπης και της Wall Street (στην ουσία η ίδια κλίκα που τη στήριξε), περισσότερο αποσκοπούσε στο να καλύψει την «ανοικτή» θέση της εταιρίας σε χρυσό, παρά οτιδήποτε άλλο. Εν πάση περιπτώσει, χρειάστηκαν 12 μήνες για να κάνει η LTCM αρκετά κέρδη ώστε να αποπληρώσει το ποσό των 4 δισεκατομμυρίων δολαρίων που είχε σηκώσει από το κοινό ταμείο βοήθειας η κλίκα της συμπαιγνίας.

Eυρώ εναντίον Δολλαρίου

Υπάρχουν λόγοι να πιστεύουμε ότι η ανοδική πορεία της τιμής του πετρελαίου δεν είναι έργο του ΟΠΕΚ αλλά, αντιθέτως, είναι μία απελπισμένη τελευταία προσπάθεια, μέσα σ’ αυτό το κλίμα φόβου, να κρατηθεί η οικονομία των ΗΠΑ ζωηρή. Η τιμή του πετρελαίου εκφράζεται πάντα σε δολλάρια, και μπορεί κανείς να πει ότι το εμπάργκο/κρίση «Yom Kippur» του 1973-74 αποτελεί παράδειγμα περιπτώσεως, που μία κρίση πετρελαίου αναζωπύρωσε την αμερικάνικη οικονομία, σε μία εποχή που κινδύνευε σοβαρά.

Υπάρχουν όμως και ισχυρές δυνάμεις που περιμένουν στη σειρά για σιγουρέψουν την πτώση του Ευρώ. Προς το τέλος Σεπτεμβρίου, ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στην έγκριτη Γερμανική εφημερίδα Frankfurter Allegemaine αναφέρει ότι το πλάνο των κεντρικών τραπεζών της Ομάδος των 7 Βιομηχανικών Χωρών (G7), να παρέμβουν στην αγορά συναλλάγματος για να ενισχύσουν το πάσχον Ευρώ, διέρρευσε από μία κεντρική τράπεζα εκτός της ζώνης του Ευρώ. Σύμφωνα με το άρθρο, η γιγαντιαία αμερικάνικη τράπεζα Citibank, μία μεγάλη δύναμη στις αγορές συναλλάγματος ανά τον κόσμο, έμαθε για την επικείμενη παρέμβαση και άρχισε να αγοράζει μεγάλα ποσά Ευρώ για λογαριασμό Αμερικάνικων αμοιβαίων κεφαλαίων, τα οποία όμως δεν κατονόμασε. 

Αν και το όνομα των αμοιβαίων κεφαλαίων δεν αναφέρθηκε ποτέ στα οικονομικά στοιχεία που δημοσιεύθηκαν, καλά πληροφορημένες πηγές είπαν στον γράφοντα ότι ήταν η Moore Capital Investment, που πρόσφατα έγινε το Νούμερο 1 σε μέγεθος ενεργητικού (9 δις δολλάρια) και βρίσκεται ανάμεσα στα πρώτα έξι αμοιβαία κεφάλαια, σε ότι αφορά τα συνολικά αποτελέσματα. Οι εκ των έσω πληροφορίες για την επικείμενη παρέμβαση, επέτρεψαν στην Moore Capital Investment να αγοράσει ευρώ σε χαμηλή τιμή και μετά, καθώς η παρέμβαση εκτόξευσε την τιμή, να πουλήσει ότι συσσώρευσε και να βγάλει ένα εύκολο τεράστιο κέρδος. Η τελική επίπτωση βεβαίως θα ήταν να εξασθενήσει περισσότερο το ευρωπαϊκό νόμισμα, – πράγμα το οποίο και έγινε.

Κανείς όμως δεν αποκάλυψε ποια κεντρική τράπεζα άφησε να διαρρεύσει αυτή η ζωτικής σημασίας πληροφορία. 

Όμως, ο έλεγχος του ιδιοκτησιακού καθεστώτος της Moore Capital Investment και των διασυνδέσεών του, δίνει ακόμα μερικές ενδείξεις μηχανορραφίας. Έχει ανακοινωθεί ότι αυτά τα αμοιβαία κεφάλαια ανήκουν κυρίως σε μία «ομάδα Ευρωπαίων επενδυτών». Ο Louis M. Bacon είναι ο Πρόεδρος, Διευθύνων Σύμβουλος και κύριος μέτοχος αυτής της εταιρίας αμοιβαίων κεφαλαίων, είναι επίσης και ο κύριος μέτοχος της Apex Silver Mines Limited, μία υπεράκτιας εταιρίας που υπερηφανεύεται ότι ελέγχει τα μεγαλύτερα ιδιωτικά αποθέματα αργύρου στον κόσμο. 

Άλλοι μέτοχοι της Apex είναι ο Paul Soros – μεγαλύτερος αδελφός του George Soros του περίφημου Quantum Group (εκ τύχης η Quantum κατέχει το 9.9% των μετοχών της Apex) – ο Thomas Kaplan και άλλοι που θεωρούνται προσκείμενοι των επιχειρήσεων Rothschilds. Μπορεί επίσης να θεωρηθεί σημαντικό το γεγονός ότι η Moore Capital το 1993 μετέφερε τα κεντρικά της στο Rockefeller Center, καταλαμβάνοντας την πολυτελή σουίτα του τελευταίου ορόφου την οποία προηγουμένως είχε η τεράστια εταιρεία πετρελαίου, Exxon.

Μπορούμε, επίσης, να θυμηθούμε ότι ήταν ο George Soros εκείνος που, μέσω των αμοιβαίων κεφαλαίων του, επετέθη στο Βρετανικό νόμισμα το 1992, κίνηση που προκάλεσε μαζική απώλεια δισεκατομμυρίων λιρών στον Βρετανό φορολογούμενο και την παραίτηση του τότε Υπουργού Οικονομικών Norman Lamont. Εκείνη την εποχή ο Norman Lamont είχε αντιμετωπίσει καταιγίδα πυρών από την Bank of England, που διαφωνούσε με την οικονομική του πολιτική. Και όχι λιγότερο σημαντικό είναι το γεγονός ότι η στερλίνα είχε ενταχθεί στον Μηχανισμό Ισοτιμιών Ευρωπαϊκών Νομισμάτων (ERM), ένα σύστημα, που δημιουργήθηκε ειδικά για να προετοιμάσει την νέα Ευρωπαϊκή νομισματική μονάδα, το Ευρώ. Οι συνέπειες της «Μαύρης Τετάρτης» των ελιγμών του Soros ήταν να εξαναγκασθεί η Βρετανία να αποχωρήσεις από το ERM.

Οι Rothschilds, βεβαίως, βρίσκονται στην καρδιά του Αγγλικού οικονομικού κατεστημένου, και για γενιές έχουν επιδείξει εξαιρετικά στενές σχέσεις με την Bank of England. Δεν εννοούμε ότι ήταν η «Γηραιά Κυρία» της Threadneedle Street, που άφησε να διαρρεύσει η πληροφορία της επικείμενης παρέμβασης για στήριξη του Ευρώ στους Rothschilds, οι οποίοι με τη σειρά τους την πέρασαν στον Bacon, που έκανε τη δουλειά μέσω Citibank. Τουλάχιστον όμως, μπορούμε να δείξουμε ότι αυτές οι διασυνδέσεις πράγματι υπάρχουν, και να επισημάνουμε την αντι-ευρωπαϊκή στάση της δεξιάς πτέρυγας της Βρετανικής ελίτ, που προσεγγίζει σε πολιτικό πάθος.

Και είναι οι Rothschilds, η Hambros, και άλλοι που βρίσκονται στο κέντρο της «ειδικής» Αγγλο-Αμερικανικής φιλίας, που ιστορικά συνδέεται με το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα των ΗΠΑ – στο οποίο ο Bacon συνεισφέρει αδρά. Μόνο όταν κάποιος αρχίσει να ψάχνει τη σχέση των Ρεπουμπλικάνων με την καταφανή οικονομική απάτη της δεκαετίας του ’80, αρχίζει να καταλαβαίνει τη δυναμική της πολιτικής ισχύος.

Όποιος θέλει να μάθει πόσο ακριβώς στημένη είναι ολόκληρη η πολιτική και οικονομική διαδικασία, το μόνο που χρειάζεται είναι να διαβάσει την πρόσφατη έκδοση του Al Martin.

Οι Συνωμότες: 

Μυστικά ενός Αντι-Ιρανού Πληροφοριοδότη. Για μία βρετανική έκδοση παρόμοιων διασυνδέσεων (και θυμηθείτε ότι στην Αγγλία αυτά τα πράγματα συνήθως δεν γίνονται δημόσια γνωστά) οι αναγνώστες καλούνται να κατεβάσουν δωρεάν την ιστοσελίδα.

 Η Μεγαλύτερη Απάτη του Κόσμου, του Gough, που αναλύει πώς οι Βρετανικές τράπεζες, συμπεριλαμβανομένων και των Rothschilds, Hambros, Lloyds και πολλών άλλων, φαίνεται να εμπλέκονται όλοι σε παρανομίες, αλλά με πλήρη προστασία από τον νόμο.

Εν τω μεταξύ, τα αμοιβαία κεφάλαια είναι το βασικό (όχι όμως και το μόνο) όπλο του μυστικού «κλάμπ των δισεκατομμυριούχων», μιας κλίκας μυθικά πλούσιων, «απρόσβλητων» ατόμων που σε καθημερινή βάση χειραγωγούν τις παγκόσμιες οικονομικές αγορές αλλά και τις αγορές εμπορευμάτων. Σύμφωνα με καλώς πληροφορημένες, αξιόπιστες πηγές, λέγεται ότι το «κλάμπ», όπως συνήθως αποκαλείται, βρισκόταν πίσω από την κατάρρευση της Ασιατικής οικονομίας. Τα γεγονότα πυροδοτήθηκαν από έναν Ασιάτη τραπεζίτη κεντρικής τραπέζης, που δωροδοκήθηκε αδρά για να ξεκινήσει την χιονοστιβάδα. Λέγεται πως το μόνο που χρειάστηκε, ήταν ένα νόημα και ένα κλείσιμο του ματιού εκ μέρους της αμερικάνικης κυβέρνησης, για να ξεκινήσει μία ομάδα αμοιβαίων κεφαλαίων, το μεθοδικό σχέδιο που προκάλεσε την κατάρρευση της οικονομίας πολλών Ασιατικών χωρών – και στην πορεία να συσσωρεύσει τεράστια κέρδη. 

Απάτη, χειραγώγηση, κλοπές, τόσο μεγάλης έκτασης που είναι σχεδόν αδύνατο να τις συλλάβει το μυαλό του ανθρώπου, – και φόνοι εν ψυχρώ, όταν δείχνει πως τα πράγματα τείνει να αποκαλυφθούν. Εάν κανείς παρεκτραπεί, ή θεωρηθεί επικίνδυνος, ακόμα και εάν είναι μέλος του κλαμπ, κανονίζεται με τον κλασικό τρόπο των Ρωμαίων. Ονόματα σαν κι’ αυτά του Edmund Safra και του εκλιπόντος Baron Rothschild, έρχονται αμέσως στο μυαλό, αλλά υπάρχουν ακόμα κι’ άλλα πολλά.

Το εάν θα νικήσει τελικά το Δολλάριο ή το Εύρω, πολύ λίγο αφορά τους περισσότερους από εμάς. Θεωρείται σίγουρο πως στο εγγύς μέλλον το χρήμα με την μορφή που το ξέρουμε θα πάψει να υπάρχει. Αντί γι’ αυτό θα υπάρχει ένα «μη ρευστό» χρήμα, σε ηλεκτρονική ή ψηφιακή μορφή. 

Συνεπώς, οι τράπεζες θα διαφεντεύουν ανενόχλητες.

Τέτοιο ενδεχόμενο πρέπει να μας ανησυχήσει σοβαρά. Ακόμα και σήμερα, όσοι αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες ή έχει μειωθεί η «πιστοληπτική τους ικανότητα», γνωρίζουν πολύ καλά τις δυσκολίες που συνεπάγονται. Τουλάχιστον όμως, μπορούν ακόμα να αγοράσουν ψωμί και ένα ποτήρι νερό και να καλύψουν τις βασικές ανάγκες για την επιβίωσή τους. Στο μέλλον, όμως, θα υπάρχει πραγματικός φόβος, απώλεια της «πιστοληπτικής ικανότητας» να σημαίνει καταδίκη σε θάνατο. Έλλειψη πιστοληπτικής ικανότητας θα σημαίνει έλλειψη πρόσβασης στο ηλεκτρονικό χρήμα, και μηδενική δυνατότητα αγοράς οτιδήποτε. Ούτε φαγητό, ούτε νερό, ούτε τα στοιχειώδη… Τίποτα.

Kάτι τέτοιο είναι η πιο σκοτεινή πρόβλεψη που θα μπορούσε να γίνει, αλλά ποιος θα σταματήσει αυτούς τους κυρίαρχους της οικονομίας από το να επιτύχουν τις τελικές τους επιδιώξεις; Οι κυβερνήσεις είτε τους ανήκουν ήδη ή συναινούν με θαυμαστή ευκολία, ακόμα και στις στρατηγικές τους συνεργασίες, και προφανώς «η δύναμη του νόμου» έχει ήδη αλλάξει θέση και έχει γίνει «ο νόμος της δύναμης».

Μερικοί κύκλοι θα θεωρήσουν γελοία τη σκέψη πως οι τραπεζίτες στοχεύουν στο να διοικήσουν τον κόσμο. Η ιδέα δεν είναι δική μου, την έχει εκθέσει ήδη ο συγγραφέας Carroll Quigley, καθηγητής στο Foreign Service School του Georgetown University, που παλαιότερα έδωσε μαθήματα στον Μπιλ Κλίντον. Το κατεστημένο θεωρούσε τον Quigley σαν καθηγητή του κατεστημένου και έτσι του δόθηκε άδεια να ερευνήσει πολλά προσωπικά αρχεία. Στο βιβλίο του Τραγωδία και Ελπίδα άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου με τις αποκαλύψεις του.

Εκτός από αυτούς τους πρακτικούς στόχους, οι δυνάμεις του οικονομικού καπιταλισμού είχαν και έναν άλλο απώτερο σκοπό, τίποτα λιγότερο από το να δημιουργήσουν ένα σύστημα παγκόσμιου οικονομικού ελέγχου στα χέρια ιδιωτών, ικανού να επιβληθεί στην πολιτική ζωή κάθε χώρας και σε ολόκληρη την παγκόσμια οικονομία. Αυτό το σύστημα θα βρισκόταν κάτω από τον φεουδαρχικό έλεγχο των κεντρικών τραπεζών ανά τον κόσμο, που θα ενεργούσαν συλλογικά, με βάση μυστικές συμφωνίες που θα έκαναν στη διάρκεια ιδιωτικών συναντήσεων και συσκέψεων.

Tο κυνήγι του κρυμμένου «μαύρου χρυσού»

Αλλά. ο κόσμος του χρήματος κρύβει πολύ περισσότερα και ακόμα σκοτεινότερα μυστικά. Το εκπληκτικότερο είναι πως τα επίσημα στοιχεία που δίδονται για τις διαθέσιμες ποσότητες χρυσού είναι κατασκευασμένα. Ο «λευκός» χρυσός της Δύσης εξορύσσεται σε μικρές ποσότητες και χρησιμοποιείται σαν βάση για τους επίσημους υπολογισμούς. Ο «μαύρος» χρυσός της Ανατολής δεν καταγράφεται και επομένως δεν επιτρέπεται να «φαίνεται» στα βιβλία καθόλου. Είναι τόσο μεγάλες οι υπάρχουσες ποσότητες του «μαύρου» χρυσού, ώστε εάν είχε γίνει δημόσια ανακοίνωση αυτού και μόνο του γεγονότος, η τιμή του χρυσού ανά τον κόσμο θα είχε κατρακυλήσει στα βάθη και θα έμενε για πάντα εκεί.

Αυτό προκάλεσε τη δημιουργία δύο ξεχωριστών αγορών χρυσού. Υπάρχουν οι επίσημες αγορές που δημοσιεύονται στις οικονομικές εφημερίδες και οι οποίες φαίνεται να είναι ανοικτές και καθαρές (αλλά όπως είδαμε, δεν είναι). Ύστερα υπάρχει η μαύρη αγορά. 

Όπως και ο χρυσός, έτσι και η μαύρη αγορά έχει μία μακρά και βρώμικη ιστορία. 

Σ’ αυτό, καμία περίοδος δεν είναι πιο βρώμικη από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Στις αρχές του 1935, η Ιαπωνία άρχισε να γδύνει την Κίνα από τον πλούτο της. Με το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο «βιασμός» επεκτάθηκε συνολικά σε 12 Ασιατικά κράτη. Η λεία που μάζεψαν οι «ομάδες λεηλασίας» των Γιαπωνέζων, απλώς ξεφεύγει από τα όρια της φαντασίας: χρυσός σε ποσότητες που ούτε τις είχε φανταστεί ποτέ κανείς. Αυτός ήταν «μαύρος» χρυσός που χρόνια συσσώρευαν οι Κινέζοι. Κλάπηκαν επίσης μεγάλες ποσότητες αργύρου, πλατίνας, πολύτιμων λίθων και πολλά αναντικατάστατα θρησκευτικά αγαλματίδια, μερικά από τα οποία ήταν φτιαγμένα από χρυσάφι και στολισμένα με πολύτιμους λίθους.

Πολλά απ’ αυτά θάφτηκαν στις Φιλιππίνες στο διάστημα από 1943 έως1945. Συνολικά υπήρχαν 172 υπόγειοι κρυψώνες της Αυτοκρατορίας της Ιαπωνίας που ξεχείλιζαν από λάφυρα. Μία κρυψώνα, γνωστή σαν «τριπλό επτά» («777»), περιείχε χρυσό και άλλα τιμαλφή που εκτιμήθηκαν από Γιαπωνέζους λογιστές σε 777 δισεκατομμύρια γιεν. Με την τότε συναλλαγματική ισοτιμία, αυτό σήμαινε 200 δισεκατομμύρια δολλάρια. Περιείχε ένα βαρέλι γεμάτο διαμάντια, συνολικά 150.000 καρατίων. Υπήρχαν ντουζίνες ιαπωνικών κρυψώνων τύπου «τριπλό επτά» καθώς και μερικοί θησαυροί «τριπλά εννιάρια», διάσπαρτα θαμμένοι στις Φιλιππίνες. Υπήρχε επίσης και ένας μακρύς κατάλογος από μικρότερους θησαυρούς. Η Ινδονησία επίσης φύλαγε μερικούς εξίσου εντυπωσιακούς ιαπωνικούς θησαυρούς.

Στις Φιλιππίνες, ο Φερδινάνδος Μάρκος ήταν ένας από αυτούς που ξεκίνησαν για ν’ ανακαλύψουν μερικά από αυτά τα λάφυρα πολέμου, αμέσως μόλις έφυγαν οι Γιαπωνέζοι. 

Όμως, πριν από τον Μάρκος, είχε ήδη προλάβει να «αναμιχθεί» το OSS, (Office of Strategic Services) – ο πρόδρομος της CIA.

Στις αρχές του 1945, πράκτορες του OSS κυνήγησαν μία ομάδα Γιαπωνέζων «Χρυσός Κρίνος» και άρχισαν να μαζεύουν για λογαριασμό τους το περιεχόμενο μιας κρυψώνας τύπου «τριπλό επτά». Έτσι ξεκίνησε το τραίνο του εύκολου κέρδους της μαύρης αγοράς.

Το 1984, ο Στρατηγός John Singlaub, ανώτατο στέλεχος της CIA της ίδρυσε μια εταιρία με το όνομα Nippon Star. Ο Singlaub συνεργαζόταν με τον Υποστράτηγο Robert Schweitzer, πρώην μέλος του επιτελικού γραφείου του Ρήγκαν, και προϊστάμενου του Συνταγματάρχη Oliver North. Αυτή η εταιρία «βιτρίνα» ιδρύθηκε ειδικά για να ανασύρει τον χρυσό του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, που ήταν θαμμένος στις Φιλιππίνες. Άλλοι, οι οποίοι αναμείχθηκαν αργότερα με την Nippon Star, ήταν ο πρώην Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου, Στρατηγός John Vessey, και ο Ray Cline, πρώην Υποδιοικητής Επιχειρήσεων της CIA. Μετά από λίγη σκέψη, ο Singlaub αποφάσισε ότι οι δύο τελευταία παρά ήταν γνωστοί για να συμπεριληφθούν στο διοικητικό συμβούλιο της εταιρίας.

Πολύ σημαντικός για τα σχέδια του Singlaub ήταν ο Bob Curtis. Πρώην έμπιστος του Φερδινάντος Μάρκος, ο Curtis είχε στην κατοχή του αντίγραφα από τους χάρτες των 172 θαμμένων θησαυρών, που είχαν κάνει οι Γιαπωνέζοι χαρτογράφοι. Αυτοί έδειχναν τις τοποθεσίες, έκαναν αναφορά στην αξία των λαφύρων και επίσης έδειχναν καθαρά τι παγίδες είχαν στηθεί σε ποιες τοποθεσίες.

Σύμφωνα με τον Curtis, το 1986 η Τριμερής Επιτροπή έδιωξε τον Μάρκος από το γραφείο του. 

Σε απόδειξη των ισχυρισμών του, ο Curtis είχε ένα αντίγραφο μιας επιστολής της Τριμερούς Επιτροπής. Η Τριμερής ομάδα ζητούσε ένα μεγάλο θησαυρό κλεμμένου χρυσού, που επί πολλά χρόνια, μυστικά, προσπαθούσε να εντοπίσει ένα τάγμα στρατού του Μάρκος. Αλλά ο Μάρκος διαφωνούσε. Κατά τον Curtis, τρεις μέρες αργότερα ανατράπηκε. Ο Μάρκος διέφυγε από τις Φιλιππίνες και πήγε στην Χαβάη, όπου πράκτορες των Ηνωμένων Πολιτειών έψαξαν εξονυχιστικά το αεροσκάφος του και κατάσχεσαν όλα τα εμπιστευτικά του έγγραφα. Ο Μάρκος ήταν ένας πανούργος άνθρωπος που βρήκε την ευκαιρία να δώσει στην ερωμένη του αντίγραφα από όλα τα σημαντικά του έγγραφα. Μετά τον θάνατο του Μάρκος, εκείνη τα έδωσε στον Curtis, που τώρα δήλωνε ότι είχε ένα αρχείο με 60.000 έγγραφα.

Επομένως, ο Curtis μπορούσε να μιλά από θέσεως ισχύος για ανταλλαγή χρυσού με κοκαΐνη μεταξύ του Μάρκος και του Μανουέλ Νοριέγκα του Παναμά. Ο Curtis επίσης μιλούσε για ανταλλαγές χρυσού με πετρέλαιο και έχει συζητήσει μαζί μου μία σειρά συναλλαγών χρυσού ενός τρισεκατομμυρίου δολαρίων, στην κάθε μία από τις οποίες αναφερόταν και το όνομα του Βαρώνου Krupp της Γερμανίας. Ο τελευταίος Βαρώνος Krupp πέθανε στα μέσα της δεκαετίας του ’80 και καθώς δεν είχε παιδιά, ήρθε το ξαφνικό τέλος της δυναστείας του Γερμανού κατασκευαστή όπλων, που κάποτε κατασκεύαζε τα φοβερά κανόνια της Βέρμαχτ.

Έχω την τύχη να διατηρώ ένα αρχείο προσωπικών εγγράφων, που τα απέκτησα από μία αξιόπιστη πηγή, τελείως διαφορετική από εκείνη από την οποία τα απέκτησε ο Bob Curtis. Περιλαμβάνει εμπιστευτικά έγγραφα με την υπογραφή του Βαρώνου, έναν ισολογισμό που είχε ετοιμάσει ο Ελβετός δικηγόρος του – τον οποίο αποκαλούσε «Mein Lieber Bruder» («Αγαπητέ μου Αδελφέ», πιθανώς σε ένδειξη του ότι παραμένει κοντά στην «Αδελφότητα» διαφυγόντων Ναζί του Bormann) – και έναν κατάλογο των πολλαπλών τραπεζικών του λογαριασμών καθώς και μία τραπεζική επιταγή ποσού πολλών δισεκατομμυρίων δολλαρίων που υπάρχει σε μία περίφημη Γερμανική Τράπεζα.

Αυτά και πολλά άλλα ενοχοποιητικά έγγραφα, συμπεριλαμβανομένων και λογαριασμών δισεκατομμυρίων σε Ελβετική τράπεζα, στο όνομα του διαβόητου πρώην σκοτεινού πράκτορα της CIA, Στρατηγού Edward Lapsdale, περιέχονται στο βιβλίο μου.

Η Μυστική Συμφωνία του. Μετά από εξαντλητική έρευνα τεσσεράμισι ετών, το βιβλίο περιέχει λεπτομερείς πληροφορίες για τον χρυσό του Μάρκος, την επιχείρηση λεηλασίας «Χρυσός Κρίνος» της Ιαπωνίας, και τα σχέδια των Ναζί για την δημιουργία ενός Τρίτου Ράϊχ – που θα χρηματοδοτούσαν με τον λεηλατημένο χρυσό – κάτω από την ηγεσία του Χίτλερ και του υπαρχηγού του Martin Bormann. Βάζει επίσης τον αναγνώστη βαθιά μέσα στα σκοτεινά μονοπάτια της μαύρης αγοράς του χρυσού, δείχνοντας ποιος την ελέγχει και τα ανατριχιαστικά σχέδια που επιφυλάσσουν για όλους μας.