Άλλα “τσάμπα λεφτά” δεν υπάρχουν

Σχόλιον: Δεν γνωρίζουμε ακόμη για πόσα χρόνια θα υπάρχουν για τους Λαθρομετανάστες; Τα 1500 ευρώ το μήνα και σπίτι δωρεάν; 

Του Γιώργου Κράλογλου

Λεφτά για άλλα επιχειρηματικά χαρτζιλίκια δεν υπάρχουν. Οι πρώτοι “ψίθυροι” γίνονται ήδη και από τηλεοράσεως. Μαζί με τις αλήθειες που υπάρχουν.

Τα λένε από την κυβέρνηση. Δεν κρύβουν τα ροκανίδια… που βγάζει και θα βγάζει ο “πάτος” του κορβανά, όσο και όπως να τον ξύσει το κράτος-πατερούλης…

Τα λένε, αλλά και τα σκεπάζουν, με “ρούχα ελπίδας και αισιοδοξίας”, που όμως είναι “διάφανα”. Και ανάμεσά τους διακρίνεις, γύμνια. Μεγάλη γύμνια…

Μιλάνε, ας πούμε, οι καλεσμένοι του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης (σε εκπομπές ή οικονομικά φόρουμ των τελευταίων ημερών), “στολίζοντας και χτενίζοντας” το πρόγραμμα της πολιτικής μας για την ανάκαμψη, μνημονεύοντας το ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης και τα 60-70 δισ. ευρώ που (ως μοναδική ευκαιρία) έρχονται να ξεμπλοκάρουν την οικονομία. Να την πάνε παραπέρα.

Πολύ ωραία τα λένε. Αλλά μέχρι να φθάσουν στη διάφανη πλέον γύμνια της χρηματοδότησης του προγράμματος από τις Τράπεζες με 13-15 δισ. ευρώ μέχρι το 2026. Χρηματοδότηση έτσι όπως η αγορά την αντέχει…

Ο τραπεζικός δανεισμός θα είναι, τελικά, εκείνος που θα κάνει τους ντόπιους επενδυτές να βάλουν άλλα τόσα από τα δικά τους λεφτά, για να μπει το νερό της επένδυσης στο αυλάκι;

Λίγο το έχουμε αυτό; Είναι λίγο πράγμα για τις Τράπεζες να δούνε με άλλο μάτι… την προσφερόμενη σημερινή επενδυτική πραγματικότητα;

Την πραγματικότητα να στηρίζεται στο 98% μικρομεσαία και μικρή βιοτεχνική και αγροτική παραγωγή και να περιμένει τις Τράπεζες να κάνουν τα στραβά μάτια στα κριτήριά τους;

Δεν είναι δουλειά μας να κάνουμε τους συνηγόρους των Τραπεζών (δικά τους τα γένια -τώρα που μάκρυναν… και με 25 δισ. αύξηση καταθέσεων και από τα νοικοκυριά-, δικά τους και τα χτένια… του προγράμματος Ελλάδα-2-0). Ούτε όμως και των μικρομεσαίων. Τώρα, μάλιστα, που και τα αριστερά πολιτικά πράγματα τους αποκατέστησαν ξανά, ως ραχοκοκαλιά στην οικονομία…

Εμείς θα φωτογραφίσουμε την ολοκάθαρη ελληνική τραπεζική πραγματικότητα, τις 10ετίες της ελληνικής αποβιομηχάνισης και αποεπέδυνσης. Και την αλήθεια για τους μικρομεσαίους.

Ότι ανάμεσα στους κάπου 850.000 του συνόλου τους στην Ελλάδα, θα κριθεί θαύμα ή μέγα επίτευγμα πρωτοφανούς κατάκτησης της ραχοκοκαλιάς της βιομηχανίας μας να αποκτήσουν πρόσβαση σε χρηματοδότηση, από τις ελληνικές Τράπεζες, οι 50.000, ας πούμε!!

Και πώς να συμβεί αυτό αν σημειώσουμε ότι (στις 10ετίες μαρασμού της παραγωγή μας) είναι μέγα θέμα αν σε κάθε 100 αιτήσεις μικρομεσαίων για τραπεζική χρηματοδότηση, είχαν θετική ανταπόκριση οι 70!! (ή κάτι λίγο παραπάνω…).

Οι ίδιοι οι μικρομεσαίοι τα λένε αυτά. Και δεν κρύβουν την “μάχη” που δίνουν παντού και πάντα να αλλάξει ο καθαρά τραπεζικός διαχωρισμός σε θετικούς ή αρνητικούς μικρομεσαίους και μικρούς δανειολήπτες, κατά την πολιτική ανάκαμψης, που θα δρομολογήσει (από το 2022 επί της ουσίας) το ελληνικό σχέδιο με τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, τα φτηνά δανεικά (32 δισ. ευρώ), τα ΕΣΠΑ 20 δισ. και τα φτηνά λεφτά, 20 δισ. , από την ΕΚΤ.

Ποιος όμως και να τους ακούσει, όταν τα κόκκινα δάνεια κυριαρχούν στις βιτρίνες των Τραπεζών και στην επιχειρηματολογία τους για το (εκ των πραγμάτων) μεγάλο ποσοστό (σε σχέση με την Ε.Ε.) απόρριψης αιτήσεων για δάνεια μικρομεσαίων.

Και πάμε στον αντίλογο των μικρομεσαίων. Τόσο για την (μάλλον ανυποχώρητη) στάση των Τραπεζών (την βλέπουν τα οικονομικά επιτελεία κυβέρνησης και αντιπολίτευσης που δυσκολεύονται να την κάμψουν), όσο και στο πώς πρέπει να μπουν τα πράγματα στην σωστή τους θέση και να κάτσει κάθε μικρομεσαίος στον σωστό του πάγκο… Χωρίς εξαιρέσεις. Χωρίς και τις κυβερνητικές παρεμβάσεις στις Τράπεζες, με άμεσες ή και έμμεσες πιέσεις.

Τα ιδιωτικά κεφάλαια (50 δισ. μέχρι το 2026) που ζητάει η κυβέρνηση να περάσουν στο πρόγραμμα για την ανάκαμψη (λέει με τον δικό της τρόπο η μικρομεσαία μας πραγματικότητα, στην μικρομεσαία ελληνική οικονομία), οφείλει να τα εγγυηθεί όχι μόνο η σημερινή κυβέρνηση, μέχρι τις εκλογές του 2023, αλλά και η πολιτική σκηνή, με συναίνεση και προγράμματα σχεδόν κοινών στόχων και οραμάτων, όχι μόνο μέχρι το 2026 αλλά τουλάχιστον ως το 2030.

Γιατί οι ιδιωτικές επενδύσεις προϋποθέτουν και μεταφορά των “παρκαρισμένων” τελευταίων επιχειρηματικών κεφαλαίων σε ξένες Τράπεζες. Εκτός αν οι δικές μας Τράπεζες αναλαμβάνουν το ρίσκο. Υπάρχει απάντηση;

capital.gr